Never give up | Open

Spencer had zich de hele dag al verveeld, het weer was prachtig, maar eigenlijk had ze geen zin om echt wat te doen. Toen ze nog in Toronto woonde was alles anders, er was geen tijd voor verveling, simpelweg omdat ze altijd haar vriendinnen om haar heen had hangen. Dagjes uit, shoppen, urenlang praten over van alles en nog wat, photo-shoots, - Wacht, photo-shoots! Dat was het. Vlug stond ze op vanuit haar bed en liep richting haar kast, helemaal onderin, waar haar schoenen ook te vinden waren lag een zwarte cameratas. Sinds haar aankomst op het eiland had ze nog niet één foto gemaakt met het apparaat, eigenlijk was dat best wel zonde, want het was hier minstens 12,4 keer zo mooi dan als in Canada. En dat zegt wat, want ze vond Canada al prachtig.

Vlug opende ze de tas en checkte of ze nog een volle accu in haar tas had zitten, daarna legde ze het neer op haar bed, en draaide een van haar lenzen op het toestel. Fotografie was atijd een hobby van haar geweest, omdat je gewoon even buiten kon zijn en je hoofd leeg kon maken. Ook hoefde je er niet heel veel voor te doen, alleen je omgeving in je opnemen en zo veel mogelijk dingen vinden die interessant genoeg waren om vast te leggen. Ze zag zichzelf nooit als een fantastisch goede fotografe, maar ze wist hoe ze met haar toestel om moest gaan en had er plezier in.
Snel raapte ze een outfit bij elkaar en trok zich om. Ook had ze haar bikini alvast aangedaan. Vaak als ze naar het strand ging om wat foto’s te maken werd de verleiding van het golvende water te groot, en nam ze uiteindelijk toch wel een duik. Haar cameratas stopte ze in haar gewone tas, zodat ze het toestel altijd op kon bergen voor het geval dat. Ze verliet haar kamer en maakte haar weg naar het strand. Ze zag vanzelf wel waar ze uiteindelijk terecht kwam.

Ze liep het zachte zand in en trapte haar schoenen uit, die ze vervolgens in haar tas stopte. Er was iets aan het zachte strand hier waardoor je gewoon op blote voeten moest lopen, meer strandgevoel kon je niet hebben. Ze draaide het lenskapje van haar camera en zette het aan. Ze maakte eerst een paar random foto’s om haar instellingen aan te passen op haar omgeving. Vervolgens liep ze langs de waterkant, en maakte een paar foto’s van het kabbelende water. Al snel had ze daar wel genoeg van, dus ze besloot een stuk door te lopen, naar een wat rotsachtig gedeelte van het strand dat ze in de verte kon zien, in de hoop dat daar wat verdwaalde vogels of zelfs zeesterren te vinden.

Onderweg zat ze door haar foto’s heen te bladeren, er waren een paar bij die wat minder mooi waren geworden, maar foto’s verwijderen deed ze nooit. Ze was even verzonken in de foto's en haar gedachten toen ze opeens iets hoorde plonsen in het water. Ze keek te laat op om te zien wat het precies was, dus ze bleef even naar het water staren. Ze zag een grijsblauwe vis zwemmen, maar wow, dat was echt een hele grote vis. Ze kwam nog wat dichter naar de rotsen toe toen de ‘vis’ –wat dus helemaal geen vis was maar een dolfijn, uit het water sprong en een salto deed. In plaats van meteen een foto te maken stond ze een beetje verbaast te kijken. Had ze wat raars gegeten of zoiets? Dolfijnen zwemmen toch niet alleen, laat staan zo dicht bij de kant. Opnieuw sprong de dolfijn uit het water, deze keer maakte Spencer wel een paar foto’s.

Ze klom op de rotsen en zag de dolfijn opnieuw boven het wateroppervlak komen, maar deze keer was er geen spectaculaire sprong, maar kwam alleen het bovenlichaam van het dier bovenwater. Het duurde even voordat ze doorhad dat het met zijn vinnen aan het zwaaien was, maar het had nog langer geduurd voordat Spencer een reality-check had gedaan, en doorkreeg dat deze dolfijn, waarschijnlijk een shifter was. Spencer glimlachte en maakte snel een foto, waarna te terug zwaaide. “hey” Zei ze nog met een glimlach. Na een aantal seconden verdween de dolfijn weer in het water en liet Spencer nieuwsgierig achter. Er waren veel leuke dieren om in te kunnen shiften, maar een dolfijn zou toch wel heel fantastisch moeten zijn.

Meestal als Spencer zich verveelde in de ochtend ging ze uiteindelijk een film of serie kijken uit verveling, maar vandaag had ze daar ook geen zin gehad. Na haar ontbijt was ze eerst weer op bed gaan liggen nadat ze besloot om toch maar wat productiefs te doen. Meestal fotografeerde ze als ze even haar hoofd leeg wilde maken, maar vandaag was het alleen om de verveling tegen te gaan. Ze had haar kamer verlaten met de gedachte dat ze gewoon wat simpele foto’s ging maken, ze was geen professionele fotograaf of iets dergelijks, maar ze vond het gewoon leuk om te doen. Normaal maakte ze niet zomaar foto’s van random mensen, maar dit was een redelijk logishe uitzondering, en de persoon leek het niet erg te vinden. Ze had in haar leven nog nooit een dolfijn in het echt gezien, dus eigenlijk was dit best wel een mijlpaal in haar leven.

Spencer was op een van de grotere rotsen gaan staan om foto’s te kunnen maken, en toen de dolfijn weer onder het wateroppervlakte verdween, en daarna een kwetterend geluidje maakte, kon Spencer er al snel uit opmaken dat hij waarschijnlijk uit het water zou komen. Spencer liep tussen de rotsen door en klom zo wat dichter bij het wateroppervlak. Het verbaasde haar dat ze nog niet gevallen was, ze was namelijk de meest onhandigste persoon die ze kende. Toen ze dichtbij genoeg was zette ze haar tas op de grond neer en ging op een van de wat grotere rotsen die er stonden zitten. Al redelijk snel raakte ze in haar gedachten verzonken en was aan het voorstellen hoe de persoon er als mens uit kon zien. Eigenlijk was het een onbegonnen zaak, de persoon kon letterlijk iedereen zijn. Wie weet was het wel een docent, oh god, straks had ze nu foto’s van een docent op haar camera staan, dat zou awkward zijn. Gelukkig waren er, tot zover Spencer wist, geen docenten die in dolfijnen konden shiften, dus gelukkig kon ze die gedachte al snel laten varen. Eigenlijk maakte het haar niet zo heel veel uit hoe de persoon eruit zag, zolang het maar haar leeftijd had. Ze werd uit haar gedachten getrokken toen de dolfijn opnieuw een geluidje maakte. Spencer had geen flauw idee wat de dolfijn deze keer bedoelde te zeggen, Spencer sprak nou eenmaal geen dolfijn. ze stond op om te kijken of ze wat zag zwemmen, maar ze was te ver van het water af om ook maar iets te kunnen zien. Ze had ook geen flauw idee waar de dolfijn überhaupt heen was gegaan, maar het feit dat ze hem zojuist had gehoord gaf haar de geruststelling dat het er nog wel was.

Ze wilde net weer gaan zitten toen ze voetstappen hoorde aankomen. Ze draaide zich om en zag al snel een jongen haar kant op komen lopen. Ze liet haar ogen kort over hem heen vallen. “Hoii” Begroette ze hem terug.  ”Wil je dat ik eens een foto van jou trek? Niet dat een foto jou schoonheid fatsoenlijk zou kunnen laten zien, maar ik kan wel eens een poging doen?” Spencer haar mondhoeken krulden tot een verlegen glimlach, wat moest ze daar nou op antwoorden? Al snel stak hij zijn hand uit en stelde zich voor als Gyp. Ze bekeek de jongen nog eens, en in plaats van zijn hand te schudden gaf ze hem haar camera aan in zijn uitgestrekte hand. “Spencer” Zei ze vervolgens met een speelse glimlach. Ze had haar camera nog nooit uitgeleend, elke foto die op het toestel stond waren foto’s die zij had gemaakt van andere mensen, nooit andersom. Zodra ze het toestel aan Gyp had overhandigd begon ze dus toch te twijfelen of het wel een goed idee was geweest. Ze had hem, een wildvreemde, basically toegang gegeven tot de foto’s die haar afgelopen 2 jaar samenvatten, als het toestel nu kapot zou gaan zou ze zichzelf nooit vergeven. Ze had nog geen foto’s overgezet naar haar nieuwe laptop, dus als het nu stuk zou gaan kreeg ze de foto's hoogstwaarschijnlijk niet meer terug “Je kan de foto’s van daarnet best bekijken als je wilt.” Ze hield kort haar hand door haar haren. “Leuke mutatie heb je trouwens, heb ik ook nog niet eerder gezien op het eiland volgens mij.. Ben je hier al lang?”  Spencer had de jongen nog nooit eerder gezien en iemand met zulke mooie groene ogen zou ze niet zomaar vergeten..