Ladies and gentlemen. I give you... Hell

e lucht trilde ervan. Hij voelde het, proefde het haast. En, oh Lucifer, wat genoot hij er van. De lucht was gevuld met hén, gaf geen ruimte aan andere. Hun aanwezigheid gonsde ontastbaar door de hal heen. Hun invloed op de ruimte om hen heen was haast aan het veranderen. Blikken werden niet beantwoord. Zij liepen voort als een klein leger. Ontastbaar voor het gewone gepeupel. Ontastbaar voor koningen. Zij voerde het bevel, of je het nu wilde of niet. Hun aanwezigheid gaf macht, en als je contact maakte met een van hen was je verloren voor hun spelletjes en voorliefde voor chaos. Zij waren gekozen, met een reden. Zij konden je ergste nachtmerries waar maken, je grootste dromen vervullen en je ziel in beslag nemen. Een verslaving, een zonde, een vloek. Noem het zoals je wilt, maar ze waren aanwezig en niet meer weg te krijgen. Hun tijd op het eiland was gekomen en van die gedachte was elk van de betoverende figuren die zich in het groepje door de hal voortbewogen van overtuigd. Aëshma wist dat zonder er ooit met zijn broeders en zusters over gesproken te hebben.

Hoewel hun groep een dynamisch en ingewikkeld geheel was van een toentertijd bij elkaar gegooid groepje kinderen, er problemen waren en hun specifieke karaktertrekken het soms moeilijk maakte om überhaupt met elkaar in één ruimte te zijn. Áls ze samen waren, voelde Aëshma zich compleet en onverslaanbaar. Wat er ook zou gebeuren, ze waren zo geprogrammeerd dat ze het leven zouden geven voor elkaar, allemal. Een hechter zooitje ongeregeld bestond er niet in de wereld. Dat wisten ze allemaal, of het nu hardop uitgesproken werd of niet. En op momenten als dit was het enige wat de groep uitstraalde macht.

Naast hem liep Kira, waarschijnlijk waren zij het enige duo dat met elkaar kon zijn zonder dat er meubels sneuvelde of beloftes verbroken werden. Haar lieve uiterlijk kan voor de buitenwereld als een harde klap in het gezicht komen zodra ze haar aandacht op je richt. Maar Aëshma had nooit echt problemen met Kira gehad, al vanaf het begin dat ze elkaar hebben leren kennen. Hoewel Jezebel zijn ultieme slachtoffer en vriendin was, met Kira kon hij zich ook altijd uiterst vermaken. Zoals hij zijn haast obsessieve passie voor weddenschappen met Jezebel had, zo kon hij met Kira zich uiterst vermaken met de juiste plannen smeden en informatie van mensen verzamelen voor Kira’s… karaktertrekjes via zijn spiegels. Achter hem liepen Theo en Jez, het koppel in hun groep. Wat was het heerlijk om Theo te stangen door alleen al met Jezebel een praatje te maken, waar hij bij was. Maxwell liep naast hen, zijn parmante houding zoals altijd. Hoezeer zijn statige houding de totaal andere kant weerspiegelde die hij kreeg als hij zijn zin niet kreeg, was alleen voor de meest ongelukkige weggelegd om mee te mogen maken. En Aëshma zelf. Zijn nonchalante lichaam, zijn perfecte warrige kapsel en zijn diepe blik had de uitwerking op elke man en vrouw als de huis-tuin-en-keuken romannetjes waar menig hopeloos verliefd poppetje de knusse avonden, weggestopt tussen kussens gehuld in de favoriete trui genadeloos voor zou vallen. Zijn zelfverzekerde tred liet geen enkele opening voor het wegdraaien van je aandacht. Zeker niet in de vermenigvuldigende kracht als ze samen waren. Ze waren niet compleet, wat misschien beter was voor deze mensen en hun eerste kennismaking met hen. De uitwerking van hun natuurlijke krachten zou binnen niet al te lang de dynamiek in de kantine veranderen. Hij kon niet wachten.

Als het mannetje dat hij was liep Aëshma door de klapdeuren de kantine in. Gevolgd door de rest van de Sins betrad hij de grote ruimte vol met tafels, stoelen en mensen. Met een kleine, scheve glimlach op zijn perfect gevormde lippen liet hij ongezien alle remmen los van zijn beïnvloedende kracht. Ze waren hier. Nu. En iedereen zal het weten. De blikken die hij beantwoorde bleven gehypnotiseerd naar hem kijken, mensen gingen opzij of ze het nu wilde of niet. Terwijl de groep doorliep kwam het pad voor hen vrij tot een redelijk grote tafel waar ze ruimschoots aan konden zitten met z’n vijven. Het laatste duo wat nog op de tafel zat draaide zich om en richtte perplex hun aandacht recht op Aëshma. ‘Hallo dearies,’ sprak hij zachtjes en vriendelijk naar de twee meisjes. Met de volle kracht van zijn betoverende mutatie bleef hij voor hen staan en sloeg zijn armen losjes over elkaar heen. ‘Wees een popje en verplaats naar een andere tafel. Daar zou ik erg… gelukkig van worden,’ hij eindigde zijn liefelijke, zachte bevel met een van zijn overweldigende glimlachen naar de meisjes. Hij wist, hij vóelde, dat ze niets anders wilde doen dan hem op dit moment gelukkig maken, dus stonde ze op en grepen zo gauw als ze konden hun spullen bijeen en strompelde al nakijkend en sorry-zeggend weg. Tevreden nam Aëshma plaats aan de tafel en wachtte tot de rest hun plek ook innam. Wat genoot hij toch van zichzelf. ‘Dus, wiens beurt was het nu om bediening te regelen? Ik heb de tafel al gedaan,’ nonchalant zette Aëshma zijn elleboog op tafel en liet zijn kin op de muis van zijn hand steunen. ‘Of moeten we eerst Kira nog verslaan voordat wij mogen eten?’ glimlachte hij naar zijn aangenomen zusje. ‘Hou je een beetje in, ik wil graag nog iets overhebben behalve de restjes die de menigte straks achterlaat als jij je niet beheerst,’ plaagde hij haar waarbij hij onschuldig glimlachte. Zijn betoverende uitwerking had geen invloed op zijn broeders en zusters en hoewel dat in het begin even wennen was geweest moest hij ook toegeven dat het soms niet zo vervelend was. Maar dat zal je hem nooit hardop horen uitspreken.




For my lovely next of kin. Daarna mag je doen wat je wilt, als je het aan durft :)

et zijn kin een stukje in de lucht geheven liep hij achter Aëshma en Kira aan. Hij moest misschien een paar stappen meer zetten dan Theodore en Jezebel die naast hem liepen om de twee voorste bij te houden en toch bleef er iets elegants in zijn manier van bewegen zitten. Het was een van de eerste pleeggezinnen waarin hij terecht was gekomen, die hem hadden geleerd om met een rechte rug te lopen. Nee, ze hadden het erin gedramd en telkens als hij zijn schouders ook maar een beetje liet hangen, had hij harde tikken van een houten stok kunnen verwachten. Je zou kunnen denken dat hij die gewoonte wel langzaam afgeleerd zou hebben nadat hij er weer vertrokken was -ze hadden hem in werkelijkheid terug uit huis gegooid, maar hij verteld liever dat hij vrijwillig vertrokken was. De angst voor die harde tikken was eigenlijk blijven bestaan en zelfs na zoveel jaar bleef hij nog altijd op dezelfde manier lopen.

Ze nu en dan gleden zijn donkere kijkers even naar andere personen en zijn mondhoeken krulden om in een lichte glimlach op het moment dat mensen hun spulletjes veel harder tegen zich aan leken te drukken vanaf het moment dat ze ook maar een beetje oogcontact met hem gemaakt hadden. Geweldig toch hoe gemakkelijk hij die eigenschap bij mensen naar boven kon halen. Lang bleef hij echter nooit naar anderen kijken. De jongen hield zijn blik meestal strak naar voren gericht terwijl hij de anderen richting de kantine volgde. Hij moest wel toegeven dat hij ergens wel honger had, zeker met al het eten dat op hun kamer te vinden was. Hij kon het altijd zien, maar als hij ook maar een klein snoepje probeer te pakken, tikte Kira hem meestal meteen op z’n vingers. Het eten was van haar en daar moest hij meestal gewoon met zijn vingers afblijven.

Geamuseerd sloeg Maxwell zijn armen over elkaar vanaf het moment dat ze gestopt waren bij een tafeltje in de kantine. Wederom krulden zijn mondhoeken in een grijns toen Aëshma zijn ‘gave’ bovenhaalde en de meisjes aan de tafel liet weten wat hem erg gelukkig zou maken. Natuurlijk vertrokken ze al snel en lieten ze de tafel voor het groepje van vijf achter. Hij kon het toch niet laten om even te zwaaien naar de meisjes voordat hij zich aan tafel zette. Even haalde hij zijn hand door zijn donker blonde haren voordat hij zijn armen op de tafel legde en even luisterde naar wat er gezegd werd. Eten gaan halen, natuurlijk. Arme Aësh had al heel hard moeten werken om voor de tafel te zorgen, dus moest de rest maar voor eten zorgen. Zijn aandacht gleed naar Kira toen ze zichzelf aanbood om eten te gaan halen, maar dat er wel iemand moest meegaan om te helpen dragen. Heel even richtte hij zijn blik na die mededeling op Theo en Jez, maar die twee waren waarschijnlijk veel te druk met andere dingen om echt op te letten.

”Ik help wel met dragen.” Het kwam er bijna als een zucht uit, maar de rest kende hem goed genoeg om te weten dat hij het opzich niet zo erg vond om te gaan. Als hij rondliep, kon hij zijn ogen wat beter te kost geven en kon hij hier en daar zijn hand misschien even in iemand tas laten verdwijnen om er daarna spulletjes uit te halen die hij nog niet in zijn bezit had. Op zijn gemak stond hij weer op om daarna lichtvoetig richting het eten te lopen. Halverwege draaide hij zich toch om en zijn bruine kijkers zochten die van Kira op terwijl hij afwachtend zijn hoofd een stukje naar links kantelde. Kom je nog?