God knows what is hiding in those weak and sunken lives [&Allison]

Rustig en zwijgzaam met wat boeken in haar armen liep het meisje door het schoolgebouw heen, het was niet al te druk hier maar dat maakte het juist alleen maar aangenamer. Ze probeerde zich al een beetje te verstoppen voor de grote mensenmassa en vond het even fijner om alleen te zijn. Vooral sinds ze haar hoofd maar niet leeg kon maken van zorgen, want ze maakte zichzelf nogal snel zorgen om andere mensen. Ze maakte zich dan ook zeker zorgen over haar kamergenoot, die wel deed alsof ze lekker in haar vel zat - en deels was dat ook wel waar - maar June kon met haar mutatie meer te weten komen over iemand dat alleen het blote oog kon zien. Haar nachtmerries waren nog het ergst en June kon ze ook niet loslaten, alleen al het idee aan dat het meisje al zoveel nare dingen had meegemaakt kon ze niet verdragen. Ze werden steeds weer erger en ze kon het niet stoppen, alleen op het moment waarop ze haar in haar armen nam, dan kon ze de pijn in haar hart verzachten. Soms vroeg ze zichzelf af of het misschien makkelijker zou zijn als ze iets minder om andere mensen zou geven en iets meer aan haarzelf zou denken, maar dat was iets wat waarschijnlijk nooit zou gebeuren, en ze wilde het ook niet. Mensen mocht soms wel iets beter op elkaar letten, ze mochten elkaar wel wat vaker uit benarde situaties helpen. Sowieso, gewoon vriendelijker met elkaar omgaan. Wat dat betrof was ze best wel trots op hoe ze dat deed, hoe ze nooit iemand buitensloot en altijd iedereen wilde helpen, maar aan de andere kant was het ook maar moeilijk. En het lukte haar ook niet altijd om iedereen te redden..

Wanneer ze langs een van de lokalen liep stopte ze toch even om naar binnen te gluren, want een muzieklokaal was altijd best wel interessant, vond ze zelf dan. Ze kon best goed zingen, en dat had ze - met behulp van Lorise die haar soort van op een podium had geduwd - ook al een keer mogen laten zien. Maar soms vond ze het ook gewoon fijn om even piano te spelen en te zingen zonder dat iemand het zou horen. Gewoon in haar eentje. Nja, niet helemaal in haar eentje dan, ze had altijd nog haar oude overleden beste vriend om haar heen hangen, gezien ze contact kon leggen met de doden en hij altijd bij haar zou blijven. Ze liep even naar binnen en legde de boeken op de grond naast de piano neer, geen schoolboeken maar gewoon leesboeken. Twijfelend bleef ze nog wel eventjes staan, want ze had eigenlijk geen idee of dit mocht. Maar uiteindelijk kon ze de neiging niet tegenhouden en ging ze achter de piano zitten. Voorzichtig zette ze de klep omhoog en probeerde ze hem eventjes uit tot ze het goed vond. Nog even nam ze diep adem en blies ze deze weer uit om te beginnen met spelen. Zuivere klanken kwamen uit de piano wanneer ze met haar vingers een melodietje speelde. ”God knows what is hiding in those weak and drunken hearts, guess he kissed the girls and made them cry, those hard-faced queens of misadventure.” Begon ze zachtjes te zingen en zo ging ze verder, zong ze het hele liedje af..

[&Allison]

Liedje (klik)

Ze kwam helemaal tot rust wanneer ze begon te spelen op de piano en de zuivere klanken van het mooie grote instrument door de kamer klonken. Het was iets waar June al heel haar leven van genoot. Vroeger hadden ze thuis ook een piano gehad en haar vader en moeder speelden allebei piano, ze zongen niet maar waren heel goed om toch een liedje te spelen met veel emotie door middel van alleen een piano. Dat kon dus ook, en June had een beetje hun talent overgenomen om zo goed piano te spelen. Het ging bij automatisch, ze had al lang geen bladmuziek meer nodig en kon heel goed onthouden waar elke toon zat, hoe elk liedje gespeeld moest worden en soms probeerde ze ook wel eens wat uit. Daarbij zong ze ook en kon ze altijd heel goed aan hart luchten, iets wat June wel vaker deed want doordat ze altijd meteen in iemands gedachten zat kwam ze daar ook wel vaak nare dingen tegen, en die dingen bleven haar altijd bij. Ze kon hele nachten wakker liggen omdat ze iemands gedachten had gelezen, omdat ze het dat zo erg vond wat iemand mee had gemaakt maar ze kon het niet altijd uiten, dat was namelijk vreemd. Het maakte gesprekken soms ook moeilijk en June vaak erg emotioneel ingedoken. Bij Avery was dit niet het geval geweest, het meisje was haar roommate en June wist niet of ze ooit een erger geval had gezien. Ze had zo ongelofelijk veel pijn aan alles wat haar was gebeurt en ze leed eraan. Daarom was ze waarschijnlijk ook bij haar op de kamer geplaatst, want het meisje had iemand nodig om op haar te letten, iemand die misschien in haar gedachten kon kijken om te zien dat daar aan de hand was, zoals June. Ze had zichzelf al namelijk van het leven proberen te nemen op de school, in de winter had ze zichzelf in onder het ijs van het meer verdronken en ze was er al niet meer geweest, het was nu door Eleanor dat ze er nog was, anders was ze er niet meer. Zo gebroken was ze.

June kon er moeilijk mee dealen om zulke zware gewichten te dragen, daarom hielp het om te zingen. Dit liedje was puur omdat ze vond dat mensen soms wel een beetje beter voor elkaar mochten zorgen. June deed dat sowieso al en ze kon er moeilijk om heen, met haar zachte karakter die snel geraakt was en de mogelijk om andermans pijn te zien. Wat ze wel niet doorhad was dat er iemand met haar meekeek, en daar kwam ze ook pas op het einde achter. Ze stak snel onschuldig haar handen op wanneer June haar aankeek. ‘Sorry, wilde niet storen, ben geen stalker.’ Zei ze heel snel waardoor ze ook even moest lachen. Zachtjes lachte June met haar mee en keek ze haar met een vriendelijke blik aan. ”Het is niet erg,” Zei ze vriendelijk terug. ‘Het klonk mooi, rustgevend, ik kon wel iets rustgevend gebruiken.’ Bekende ze vervolgens waarna ze even naar de gang wees, waardoor June haar glimlach iets groter maakte, al zag het er vooral ook heel verlegen uit. Ze streek even een lokje naar achteren en keek voor een paar seconden omlaag naar de piano. Met school snapte ze ook wel dat ze het misschien een beetje druk had en ze zag ook dat het meisje wat gips rond haar pols had, maar probeerde het nog niet uit haar gedachten te halen wat er was gebeurd.”Dankje, en je mag best wel verder binnenkomen hoor, ik bijt niet.” Zei ze vervolgens zachtjes met een glimlachje. ‘Ik laat je spelen, ik vind het mooi, als mijn mening er toe doet.’ Zei ze nog waardoor ze het meisje nog een keer bedankte, want ja dat deed June nu eenmaal vaak, bij elk klein complimentje bedankte ze iemand. ”Tuurlijk doet jou mening er ook toe, er is niet een iemand die van mij geen mening zou mogen hebben.. Ken je het liedje ‘The A Team’?” Vroeg ze vervolgens, want misschien kende ze het wel. Ze werkte namelijk al eventjes met dat liedje en zong het graag, gewoon omdat het zo mooi was. ”Ik werk er al een tijdje op omdat ik het een mooi liedje vind.” Zei ze met een glimlachje..

Liedje (klik)