People hiding everywhere [& Arianna]

Drie uur geleden was hij aangekomen op het eiland. Tijdens de lange boottocht hadden Norah en Jean hem verteld dat Genosha een school speciaal voor mutanten was. Bij het zien van zijn niet begrijpende blik hadden ze hem verteld dat een mutant iemand was met bovennatuurlijke krachten, krachten zoals die van hem. Norah had hem een kleine demonstratie gegeven door de energie uit een lamp te halen en in haar ketting te stoppen, die hierdoor was gaan gloeien. Verwonderd had Wyot naar de twee vrouwen geluisterd en alles wat ze hem vertelde had hij in zijn geheugen geprint. Gewoon, omdat hij wist hoe ingewikkeld een nieuwe omgeving kon zijn wanneer je er niets van af wist. Al helemaal wanneer die nieuwe omgeving zich ook nog in een ander jaar bevond. 2035. Bijna honderd jaar had hij geskipt. Hoeveel kon er veranderen in honderd jaar? Vroeger had het niet zo veel uit gemaakt, tussen 1167 en 1267 had bar weinig verschil gezeten, maar in de jaren tussen de eerste wereld oorlog en de tweede wereld oorlog was er belachelijk veel veranderd. Zou er tussen de tweede wereld oorlog en nu ook zo veel veranderd zijn? Of zou er nog meer veranderd zijn? Was dat mogelijk, hoeveel kon er nog uitgevonden zijn?

Toen Norah hem had gevraagd of ze hem een rondleiding moest geven had hij zijn hoofd geschud, nee hij zou zelf het gebouw wel verkennen. Nu had hij er spijt van dat hij niet op haar aanbod in was gegaan. De school was een waar doolhof en Wyot had geen idee welke deuren hij wel mocht openen en welke niet. Wat aarzelend duwde hij uiteindelijke een deur open, niet wetend wat hij daarachter aan zou treffen. De tekens op het bord dat boven de deuren hingen had hij niet kunnen ontcijferen, iets waar hij zich lichtelijk aan irriteerde. In de oorlog had het nooit echt uit gemaakt dat hij niet kon lezen of schrijven, hij was ook nooit de enige geweest maar hier leek het alsof het vanzelfsprekend was. Waarom zouden ze anders overal bordjes met letters ophangen? Toch zeker niet om hem te pesten? Voorzichtig liep Wyot wat verder de met boeken gevulde ruimte in. Zou dit een bibliotheek zijn? Hij had er wel eens van gehoord, het was een ruimte vol met boeken die iedereen mocht lezen. Niet dat hij er iets aan had, nog niet in elk geval. Misschien dat als hij Jean vertelde dat hij niet kon lezen en schrijven ze hem wel kon helpen. Of Norah. Zouden ze hem raar aan kijken als hij zei dat hij nooit de tijd had gehad om te leren lezen en schrijven? Of zouden ze dat begrijpen?

Wyot’s blik werd getrokken door een tafel met daarop een viertal zilveren dozen. Iedere doos was met een koord verbonden aan een bord met letters en met iets wat een beetje op een steen leek. Een frons verscheen op zijn voorhoofd, wat was dat? Was dat net zo iets absurds als dat kleine doosje waardoor generaal Holden had staan praten? Langzaam liep hij naar de tafels toe, de neiging om zijn boog tevoorschijn te halen wist hij te onderdrukken. Jean zou het vast niet erg op prijs stellen als hij de eerste dag dat hij hier was al iets sloopte. Behoedzaam legde hij zijn hand op de steen, tilde deze op om hem wat beter te kunnen bekijken. Onmiddellijk lichte de doos op en klonk het geluid van geweerschoten. Geschrokken liet Wyot de steen vallen, terwijl hij een paar stappen achteruit deed liet hij een boog en een drietal pijlen verschijnen. Zonder er ook maar over na te denken, schoot hij een pijl op de man die een geweer op hem richtte. Wist hij veel dat er zo juist iemand een film had zitten kijken op die computer. Hij had geen idee wat een computer was, laat staan dat hij wist wat een film was. Zijn pijl drong dwars door de man in de doos heen, die onmiddellijk verdween. Er sprongen vonken van de doos af, iets wat Wyot zenuwachtig maakte. Wat was dit? Wie was die man geweest en waarom had die in die doos gezeten. Ondertussen had Wyot een tweede pijl op zijn boog gelegd, voor het geval de man terug zou komen. Had Jean tegen hem gelogen toen ze hem had gezegd dat het hier veilig was? Dat hij voor de verandering eens niet hoefde te vechten?

Wyot had een tweede pijl op zijn boog gelegd en deze op de doos gericht waarin de man met het geweer gezeten had. Waar was hij in hemelsnaam terecht gekomen? Waarom had Jean tegen hem gezegd dat het hier veilig was? Was het allemaal een leugen geweest? Een meisje kwam tussen de boeken kasten vandaan rennen en ging tussen hem en de doos in staan. Wat aarzelend liet hij zijn boog zakken, een meisje neerschieten was niet iets dat hij op zijn geweten wilde hebben. Hoewel er andere regels leken te gelden voor vrouwen in 2035 dan hij gewend was, hield zich aan de onuitgesproken regel geen vrouwen te verwonden. Met een handgebaar maakte het meisje hem duidelijk rustig te blijven, althans hij vermoedde dat dit haar intentie was. Was de man in de doos dan geen bedreiging? Of had zij hem gewoon niet gezien? Ze vroeg hem zijn wapen weg te leggen, zei hem dat hij hier geen wapens mocht hebben maar leek hier niet geheel van overtuigd. “Als je hier geen wapens mocht hebben, hadden ze me hier waarschijnlijk niet naar toe gehaald.” antwoorde hij rustig. Zijn wapens liet hij verdwijnen, om het meisje te tonen dat hij geen kwaad in de zin had. Nog voor hij iets van een verklaring kon geven voor zijn actie, draaide ze zich om. Ook hij besefte zich nu dat de vonken die van de doos af kwamen er voor hadden gezorgd dat er een blaadje in de fik was gevlogen en niet veel later volgde het hout van de tafel. Oké, dat was niet zijn bedoeling geweest maar welke doos vloog er dan ook in de fik? Aan de andere kant in welke doos zat er nu een soldaat? Misschien was het een soort schilderij geweest, een schilderij dat bewoog. Al hoewel een schilderij hoorde niet in de fik te vliegen als je er een pijl door heen schoot, alleen machines konden in de fik vliegen als je ze beschoot? Was de doos een soort machine geweest? Dat zou wel verklaren waarom het meisje er niet bang was geweest, maar ze was ook niet bang geweest voor hem ondanks het feit dat hij een pijl en boog in zijn handen had gelegd dus misschien was ze gewoon niet angstig aan gelegd. Alsof de hele situatie al niet verwarrend genoeg was, liet het meisje iets wat leek op ijs uit haar handen komen. De tafel, de doos en de pijl bevroren en het vuur doofde. Wat verwonderd keek Wyot toe, dus ze had een ijsmutatie? Dat was best interessant, interessanter dan het tevoorschijn halen van wapens. Zou ze nog meer kunnen? Zoals hij ook meer kon? Lag het trouwens aan hem of kende hij haar ergens van? Nee, dat was onmogelijk, toch? Hoe zou hij haar moeten kennen? “Waarom deed je dat?” vroeg het meisje dat zich langzaam weer naar hem omdraaide en hem wat geschrokken aan keek. Aarzelend haalde hij zijn schouders op, niet goed wetend wat hij moest zeggen. Kennelijk was het raar dat hij op de doos geschoten had, dus als hij zij dat hij een man in de doos had gezien zou ze hem waarschijnlijk voor gek verklaren. “Wat is dat voor een ding?” vroeg hij. Om nog even uit te stellen dat ze hem voor gek zou aan zien en in de hoop een beter antwoord op haar vraag te kunnen formuleren. Zolang hij niet wist wat de doos was, wist hij ook niet waarop hij geschoten had. Niet precies in elk geval. Met zijn hand ging hij door zijn donkere krullen, deze wereld verwarde hem of beter gezegd deze tijd verwarde hem. Alles wat anders en het feit dat hij niet in oorlogsgebied zat maakte het niet makkelijker. Wat onzeker nam hij haar in zich op, ze zag er lief en onschuldig uit maar de manier waarop ze tussen hem en de doos was gaan staan getuigde van moed. Nog altijd slaagde hij er niet in het gevoel los te laten dat hij haar eerder had gezien, al wist hij dat dit vrijwel onmogelijk was. Hoe vreemd zou het zijn als hij haar vroeg of het mogelijk was dat ze elkaar kende? Terwijl hij niet wist wat de zilveren doos was en zij dit duidelijk wel wist?

Een hele lichte frons was op het gezicht van het meisje verschenen bij het horen van zijn antwoord. De meeste mensen zou deze kleine verandering in haar gezichtsexpressie waarschijnlijk ontgaan zijn, maar Wyot was een getrainde krijger. Als geen ander was hij zich bewust van de informatie die je af kon leiden uit de kleinste veranderingen in iemands gelaat. Het waarnemen van de kleinste bewegingen kon de sleutel factor zijn in het winnen van een gevecht. Echter was dit vooral, en soms zelfs alleen, van toepassing van zwaard gevechten en andere gevechten waarbij je vlak bij elkaar stond. “Ik denk dat je hierheen bent gehaald omdat je een mutant bent. Niet omdat je wapens hebt.” antwoorde het meisje rustig. Wyot begreep dat hij hier zat omdat hij een mutant was, dat hadden Jean en Norah hem nog niet zo lang geleden uitgelegd. Ook was het hem duidelijk dat als ze geen wapens op het eiland wouden hem waarschijnlijk niet toe hadden gelaten, omdat het hebben van wapens onderdeel van zijn mutatie was. Natuurlijk, snapte hij dat ze waarschijnlijk weinig enthousiast zouden zijn als hij zijn wapens zou gebruiken maar hé dan moesten ze maar geen mensen met geweren in dozen stoppen. “Bij mij zijn die twee onlosmakelijk met elkaar verbonden.” zei hij, dan ook terwijl hij kort zijn schouders op haalde.
Wyot moest toegeven dat hij redelijk onder de indruk was van de mutatie van het meisje. Binnen enkele seconden had ze het vuur weten te doven met de ijsstraal die uit haar handen gekomen was. Iets waar hij haar dankbaar voor was, als zij niet had ingegrepen had straks de hele bibliotheek misschien in de fik gestaan en dat was niet iets wat hij op zijn geweten wou hebben. Het meisje had zich onderhand weer naar hem omgedraaid en vroeg hem waarom hij het gedaan had. Ja, dat was een vraag. Hoe moest hij uitleggen dat hij een man in de doos had gezien met een geweer en dat hij er vanuit was gegaan dat als hij niet had geschoten die man dat wel had gedaan? Het mocht in zijn oren dan wel als een logische verklaring klinken, hij had niet het idee dat dit het voor haar zou zijn. Om antwoord geven nog even uit te stellen en om misschien iets meer vat te krijgen op de hele situatie vroeg hij haar wat de doos voor ding was. “Dat is een computer. Daarmee kun je,” begon het meisje, waarna ze even stil viel. Iets waaruit Wyot afleidde dat ‘een computer’ kennelijk iets heel vanzelfsprekends was. “Dingen opzoeken. Je kunt er veel mee doen.” vervolgde ze. Wyot fronste even, dus het was een soort boek? En een soort schilderij dat kon bewegen? Oké, vaag. Toch besloot hij niet verder te vragen, hij zou het later wel een keertje uitzoeken. Op dit moment vond hij het meisje interessanter dan de zilveren doos. Het gevoel dat hij haar ergens van kende kon hij maar niet los laten, al wist hij dat dit vrijwel onmogelijk was. Hoe groot was de kans dat zij in 1944 al geboren was? Hoe groot was de kans dat zij net als hem niet zo makkelijk stierf? Misschien dat ze heel erg leek op haar oma of haar overgroot oma? Of misschien dat hij zich gewoon verbeelde dat hij haar ergens van kende?  “Ik ben Arianna. Arianna Kinsley Stuart.” Een lichte frons verscheen op Wyot’s gezicht. Arianna Kinsley Stuart? Als in de hertogin van York? Nee, dat was onmogelijk toch? Al hoewel er waren zo veel dingen die onmogelijk leken maar wel degelijk mogelijk waren en ze leek er wel op. “Sorry dat ik het vraag, maar, ik heb het gevoel dat ik je ergens van ken?” vroeg Arianna, daarmee zijn vermoedde toch wel enigszins bevestigend. Als ze hem kende kon het toch niet anders dan dat zij Lady Arianna Stuart was? Ja, hij had haar wel eens gezien. Ze was goed bevriend geweest met Koning Elizabeth I en hij had een tijdje tot het bescherming van de koningin behoort. “Wyot Hunter, ik was ooit één van de ridders in de bescherming van Koning Elizabeth. Goed om je weer te zien Lady Arianna Kinsley Stuart.” zei hij, er was een lichte grijns op zijn gezicht verschenen. Het voelde goed om iemand te zien uit zijn verleden, zelfs al maakte ze er slechts een heel klein deel vanuit. Eigenlijk vond hij het vooral fijn om te weten dat hij niet de enige was die gedoemd was om voor eeuwig te leven. Zou zij net als hij door de tijd kunnen reizen? Of zou ze überhaupt niet dood kunnen gaan? Niet dat hij echt dood kon gaan. Voor een moment aarzelde hij even, niet helemaal goed wetend of de regels die destijds op hen van toepassing waren geweest nog steeds golden. Bestond er hier zo iets als rang orde op basis van je afkomst? Of in elk geval je status, want zijn afkomst was iets wat hem vroeger onderaan de ladder had geplaatst. Anders dan de meeste ridders, was hij niet de zoon geweest van een ridder. Het had bijna vierhonderd jaar geduurd voor hij die titel had gekregen. Uiteindelijk besloot hij het haar toch gewoon te vragen, er vanuit gaande dat in deze tijd hun titels er niet meer toe deden. “Hoe ben jij hier terecht gekomen? Ik bedoel niet zo zeer op het eiland, meer in deze tijd.”

Wyot besefte zich dat hij de vraag van het meisje nog niet had beantwoord. Wist ook niet precies hoe dit hij moest doen, want wat hij ook zei het zou hoe dan ook dom overkomen. Tenzij hij haar er direct bij vertelde dat hij uit een tijd kwam waar computers nog niet bestonden, maar dat was iets wat hij liever nog even voor zich hield. Eerst wou hij weten wie ze was en of hij haar enigszins kon vertrouwen. Voor een moment staarde hij zwijgend naar de bevroren tafel, waarna hij zijn blik weer op het meisje richtte. “Het zal wel heel stom klinken, maar ik heb nog nooit eerder zo’n computer gezien en ik schrok toen de man die er in zat zijn geweer op me richtte.” zei hij uiteindelijk. Het toch maar voor lief nemend dat ze zou denken dat hij een idioot was, waarschijnlijk deed ze dat toch al gezien het feit dat hij een pijl door een, kennelijk volledig onschuldig, apparaat had geschoten.

De gedachten dat hij haar ergens van kende liet hem maar niet los. Ja, hij wist dat de kans dat hij haar ooit ontmoet had nihil was gezien het feit dat ze dan minstens 91 moest zijn en zo zag ze er absoluut niet uit. Niet dat hij er zo oud uit zag als hij was. Gelukkig niet, dat zou absoluut geen prettig gezicht zijn geweest. Toen het meisje zich voorstelde als Arianna Kinsley Stuart en hem vroeg of het kon dat ze hem ergens van kende, vielen de puzzelstukjes op hun plek. Lady Arianna Kinsley Stuart, hertogin van York en een goede vriendin van Koningin Elizabeth. Wyot had haar wel eens in het kasteel gezien, met haar gesproken had hij nooit. Zelfs nadat hij tot ridder geslagen was, had hij nog niet het soort status gehad dat hem het recht gaf met iemand als Arianna aan te spreken. Niet dat hij nooit met iemand van haar status of statussen boven die van haar gesproken had, want met Koningin Elizabeth had hij wel degelijk gesproken. Destijds had ze hem persoonlijk gevraagd bij haar bescherming te komen, aangezien ze onder de indruk was geweest van zijn optreden in de Italiaanse oorlog. De oorlog was uiteindelijk door de Spanjaarden gewonnen, het leger dat Engeland destijds had bijgestaan. Eigenlijk was het absurd hoe snel allianties vijanden konden worden en andersom. In zijn hele leven had Wyot zowel tegen als voor de meeste landen Europese landen gevochten. “Ook goed om jouw eer te zien, Wyot.” zei Arianna, een kleien glimlach was op haar gezicht verschenen.

Van de grond pakte ze de handschoenen die ze uit had getrokken om het vuur te kunnen doven. Dus die handschoenen weerhielden haar ervan om haar mutatie te gebruiken? Betekende dat dat ze onvoldoende controle had om haar mutatie zelf volledig onder controle te houden? Of was het dragen van de handschoenen een automatisme geworden? Zoals bij hem het tevoorschijn halen van zijn boog en pijlen een automatisme was? "Ik heb al die eeuwen gewoon doorgeleefd, soms onder een andere naam, maar dan wist alleen mijn familie dat ik Arianna was. De laatste keer dat ik in York was, was iets van 50 jaar geleden.." zei ze en even keek ze naar de grond. Met zijn blauwe ogen keek hij haar onderzoekend aan. “Mis je het erg?” vroeg hij aarzelend, al wist hij ergens het antwoord wel. Zelf miste Berkshire ook, maar nog meer dan het landgoed waarin hij was opgegroeid miste hij Notthinghamsire. Het landgoed waar hij achtennegentig jaar had doorgebracht, stelend van de rijke en vechtend voor de onschuldige. Nergens had hij zich zo op zijn plek gevoeld als daar. Met enige moeite wist hij zijn afdwalende gedachten een halt toe te roepen en zich weer te focussen op het meisje tegenover hem. "Je mag me ook gewoon Arianna noemen, niemand spreekt me hier aan met mijn volledige naam." zei ze, weer speelde er een klein glimlachje op haar lippen. Ook op zijn gezicht verscheen een glimlach, terwijl hij kort knikte als antwoord op haar woorden. Het was hem nu wel duidelijk dat hun status er niet meer toe deed. Iets waar hij toch wel erg blij mee was, want hij had weinig zin om afstand te moeten houden van de enige die misschien tot op zekere hoogte begreep wat hij had mee gemaakt. Net als hem had ze waarschijnlijk veel mensen zien sterven. Ze had de wereld aan zich voorbij zien trekken, zonder iets te kunnen doen om het te stoppen of er zelf volledig in mee te gaan. "Wat is er al die eeuwen met jou gebeurd? Hoe ben jij hier terecht gekomen?" vroeg ze, nadat haar ogen de zijne hadden gevonden. Even dacht hij na, hoe kon hij dit goed uitleggen? “Ik heb niet alle eeuwen gewoon door geleefd. Het is niet zo dat ik makkelijk sterf, want dat is absoluut niet zo en ik wordt ook niet ouder maar ik kan in principe wel dood.” begon hij. “Als ik sterf dan reis ik als het ware door de tijd. Ik word wakker daar waar ik het meest nodig ben, althans dat denk ik. Tot nu toe ben ik elke keer wakker geworden in het midden in het oorlog, daar waar op dat moment degene zijn voor wie ik zou gaan strijden.” zei hij, zich realiserend dat het waarschijnlijk redelijk vaag klonk maar hij wist niet goed hoe hij het anders moest zeggen. “Wanneer ben jij geboren? Ik bedoel, toen ik jouw voor het eerste zag leefde je toen al lang?” vroeg hij, zich af vragend hoelang ze al leefde.

Op het moment dat het meisje terug gedeinsd was voor de vlammen die van de tafel af waren geslagen, was ze relatief dicht bij hem komen staan. Zo dichtbij dat een bekende geur zijn neus binnen drong. Een geur die hem deed denken aan vroeger en dan niet vroeger in de zin van honderd jaar geleden. Nee, langer veel langer. Zou ze nog steeds rozenwater gebruiken? Of zou de geur onderhand zo diep in haar huid zijn gedrongen, dat het haar eigen geur geworden was? Het was maar goed dat zijn lichaam dit niet deed, want de geuren die de afgelopen honderden jaren om hem heen hadden gehangen waren vaak verre van prettig geweest. Als soldaat had je niet de luxe je regelmatig te wassen. Soms liep je tijd in bebloede, modderige en bezweten kleding rond, heerlijk. De uitleg van het meisje over wat de zilveren doos was maakte het niet veel duidelijker, maar hij besloot er maar genoegen mee te nemen. In de loop van de tijd zou hij er wel achter komen wat alles was en hoe alles werkte. Hij as een snelle leerling, dat was hij altijd al geweest en dat maakte dat hij zich relatief snel kon aanpassen aan nieuwe situaties. Al vroeg hij zich af of dit ook gold voor situaties als deze. Situaties waarin hij niet hoefde te strijden. Even aarzelde hij, moest hij zeggen waarom hij op die ‘computer’ had geschoten? Hoe dom zou ze hem vinden als hij vertelde dat hij op de man had gezeten die er in had gezeten? Aan de andere kant ze had hem zien schieten op een kennelijk onschuldig apparaat, dus waarschijnlijk dacht ze al niet heel positief over hem. “Er is niets gevaarlijks aan, dat kan ik je verzekeren.”  zei ze rustig. Hij knikte, geloofde haar.

Vroeger hadden Wyot en Arianna nooit een woord gewisseld. Simpelweg omdat het niet hoorde. Als ridder had je wel status, maar niet genoeg om een hertogin als Arianna aan te mogen spreken. Al helemaal niet als je een ridder was zonder land, zoals hij geweest was. “Ook goed jou weer te zien, Wyot.” zei ze, op haar lippen speelde een subtiele glimlach. Even had hij geaarzeld, had hij zich af gevraagd in hoeverre de regels die er vroeger voor hen hadden gegolden nog steeds golden. Waarschijnlijk niet. Er was zo veel veranderd, dan zou dit toch ook wel veranderd zijn? Ach en zelfs al zouden die regels niet gelden, wat konden ze hem nu maken? Er was weinig wat hem echt van zijn stuk kon brengen. Ja, hij schrok van mensen met geweren in dozen maar hé dat zouden de meeste mensen doen als ze een paar dagen geleden nog neer waren geschoten door een Duitse soldaat. Oké, dat was niet helemaal waar want de meeste mensen zouden hier niet staan als ze een paar dagen geleden waren vermoord maar je begrijpt wat ik bedoel. In elk geval waren er weinig straffen, die überhaupt in de buurt konden komen van wat Wyot al ervaren had. Meerdere malen was hij vermoord, gemarteld en opgesloten. Om maar te zwijgen over de vele mensen die hij had zien sterven. Dat was erger. Mensen verliezen van wie je hield, de pijn in hun ogen zien. Voor hij overspoeld zou worden met beelden uit zijn verleden, richtte zijn heldere ogen weer op die van Arianna. Ze vertelde hem dat ze al die eeuwen gewoon had door geleefd en dat het al 0ngeveer 50 jaar geleden was dat ze voor het laatst in York was geweest. Aan haar houding kon hij zien dat het haar toch enigszins zwaar viel, hij vroeg haar dan ook aarzelend of ze het miste. Al wist hij op deze vraag eigenlijk het antwoord al, natuurlijk miste ze het. "Ik mis het heel erg, het is tenslotte mijn thuis. Maar ik denk niet dat ik hier zomaar weg kan.." zei ze, hij knikte ten teken dat hij haar begreep. “Hebben ze je gezegd hoe lang je hier moet blijven?” vroeg hij vervolgens.

Even had hij gezocht naar de juiste woorden om uit te leggen wat hij de afgelopen eeuwen uit had gevoerd. Hoe het kwam dat hij na al die tijd nog spring levend was, net als zij. Het deed hem ergens wel goed te weten dat hij niet de enige was, niet de enige die gedoemd was eeuwig te leven. Hoewel hij het eigenlijk niemand gunde eeuwig te moeten leven, vond hij het een fijn idee dat er iemand was die hem misschien tot op zekere hoogte begreep. Iemand die net als hem vele oorlogen had mee gemaakt en die over honderd jaar nog steeds rond zou lopen. Als reactie op zijn uitleg knikte ze even, ten teken dat ze hem begrepen had.

“Ik leefde toen nog niet lang, ik was toen pas zeventien.” antwoorde ze. Een glimlach was op haar gezicht verschenen, voor een moment keek hij haar bedachtzaam aan zich afvragend waar ze aan dacht. Arianna was dus nog jong geweest toen hij haar voor het eerst had gezien. Zo had ze er ook uit gezien, jong en onschuldig. Nog altijd zag ze er jong uit, maar iets van dat onschuldige was verdwenen. De eerste keer dat hij haar had gezien was op een bal geweest, ze had gedanst met haar vriendinnen en wat als hij het goed had haar zusje was geweest. Zelf had hij de hele avond vlak bij de koningin gestaan. Zoals, hij dat destijds altijd had gedaan op dergelijke feesten. Eigenlijk was de tijd die hij aan het hof van Elizabeth door had gebracht één van de rustigste tijden uit zijn leven geweest. Ja, er waren wel moment geweest dat hij zijn wapen had moeten gebruiken maar het was heel anders geweest dan op het strijd veld. “Ik vermoed dat jij al langer leefde toen?” zei ze. “Ik ben in 1145 geboren.” Het was makkelijker om zijn geboortejaar te zeggen, omdat hij niet precies wist hoe oud hij was en hoe oud hij toen geweest. Er was voor een moment een bedenkelijke blik op haar gezicht verschenen. Haar vraag liet een lichte glimlach op zijn gezicht verschijnen, Robin Hood. Het was dat het zelfs toen al onduidelijk was geweest wanneer Robin precies geleefd had, anders had ze zich waarschijnlijk destijds al gerealiseerd dat hij te oud was voor hoe hij er uit zag. Elizabeth had het zich wel gerealiseerd, ze had zich beseft dat het meer dan geluk was geweest dat hij terug was gekeerd uit de Italiaanse oorlog. De dag dat hij tot ridder werd geslagen had ze hem er op aangesproken, een tijdje later had ze hem gewezen op de misdaad poster waarop hij had gestaan. Een poster afkomstig uit 1284, destijds hadden ze gedacht dat hij Robin Hood was. Robin was toen al een aantal jaar dood, omgekomen tijdens een mislukte poging in te breken in het huis van de sheriff. Even betrok zijn gezicht, Robin was als een vader voor hem geweest. “Ik was 17 toen ik Robin leerde kennen. Ik heb nooit iemand ontmoet die zo onzelfzuchtig was als hem. Samen met nog een paar mannen en zijn dochter probeerde hij Nottingham een betere plek te maken. Ik heb me toen al redelijk snel bij hen aangesloten.” vertelde hij. Waarna hij voor een moment stil viel, zou zij net zo vaak geconfronteerd zijn met verlies als hij? Hoe had zij het vol gehouden? Hij had zich altijd gewoon volledig op de strijd gericht die hij destijds had moeten vechten. Dan bleef er minder tijd over na te denken over wat je had verloren. Minder tijd om de pijn te voelen die het verlies met zich mee bracht. “Ken jij meer mensen, zoals ons? Mensen die niet sterven?” vroeg hij.

Het was vreemd om zich te realiseren dat Arianna degene was die het dichtste bij hem stond. Degene hem waarschijnlijk het best zou begrijpen. Niet omdat ze elkaar zo goed kende, maar omdat ze een vergelijkbaar verhaal hadden. Beide kwamen ze uit een andere tijd. Een simpelere tijd. Een tijd waarin je achtergrond of je titel bepalend waren. Een tijd waarin vrouwen, vrouwen waren en mannen, mannen. Een tijd waarin je precies wist wie je vijand was en wie je vriend. Al de lijnen waren nu vervaagd. Er waren nieuwe hokjes gekomen. Hokjes die Wyot niet begreep. Het was niet dat hij niet eerder was geconfronteerd met dergelijke veranderingen, maar ze waren nooit zo extreem geweest. Bovendien hadden de veranderingen er nooit zo veel toe gedaan. Gewoon omdat er in het leger vaak een andere structuur op na werd gehouden. Een structuur die veel meer leek op datgene wat hij gewend was. Een haast onhoorbare zucht schoof over zijn lippen. Er was nog zo veel dat hij moest leren. Zo veel dat hij niet begreep aan deze maatschappij. Wat dat betrof hadden ze hem beter gewoon in het leger kunnen accepteren. Daar had hij zich waarschijnlijk veel eerder op zijn plek gevoeld. Helaas had hij daar niet zo’n goede indruk achter gelaten. Sterker nog ze hadden hem aangezien voor een terrorist. Hoewel hij er niet helemaal zeker was of ze terrorist in 2035 hetzelfde betekende als in zijn ‘tijden’ wist hij zeker dat het negatief was. Dat er met terrorist een vijand werd aangeduid, maar niet het soort vijand als de Duitsers in de tweede wereld oorlog waren geweest.

De vraag of hij Robin Hood kende had een glimlach op zijn gezicht doen verschijnen. Robin was één van de belangrijkste personen in zijn leven geweest. De man was als een vader voor hem geweest. Als een vader en een vriend. Eigenlijk was het raar hoe groot Robin’s impact op zijn leven was geweest, als je bedacht hoe kort hun tijd samen was geweest. Twaalf jaar hadden ze samen gewerkt. Hadden ze samen in Nottingham de held uitgehangen. Na het uitspreken van de woorden was Wyot’s gezicht even betrokken. De dood van Robin en de dood van Puck hadden hem beide veel pijn gedaan. Voor Robin’s dood had hij überhaupt nog nooit iemand zien sterven om wie hij gaf. Natuurlijk had hij destijds al wel geweten dat zijn vader en Elizabeth dood waren, maar hij had hen niet zien sterven. Waarschijnlijk was hij al voor hen gestorven. “Ik heb altijd van het verhaal van Robin Hood gehouden, niet te geloven dat jij daar een deel van was.” zei ze en voor een moment keerde de glimlach terug op zijn gezicht. Om eerlijk te zijn was hij wel trots op wat hij in die tijd voor elkaar had gekregen. Trots op het feit dat hij op een gegeven moment voor Robin Hood aan werd gezien. Al had hij liever gehad dat hij nooit de leiding van de man over had moeten nemen. Dat de man zelf ook onsterfelijk was geweest. Nog liever had hij gewild dat Puck onsterfelijk was geweest. Voor hij al te diep weg kon zinken in zijn gedachten richtte hij zijn helder blauwe ogen weer op Arianna. “Het is ook een goed verhaal. Ik denk dat het één van mijn beste verhalen is. Ik heb me daar in elk geval het meest op mijn plek gevoeld.” zei Wyot. Normaal was hij nooit zo open over zijn verleden. Vooral omdat mensen hem dan aan zouden kijken alsof hij gek was. Arianna zou dat niet doen, zij geloofde hem omdat ze wist hoe het was om anders te zijn. Om uit een tijd te komen die voor andere mensen geschiedenis was, maar voor hen het verleden; hún verleden.

Op zijn vraag volgde een korte stilte en direct had hij spijt. De temperatuur leek iets te zakken. Al kon dat ook een illusie zijn. “Kende..” zei Arianna zacht. Kende? Hoe kon dat? Hoe kon iemand die onsterfelijk was toch dood zijn? Was er dan toch een mogelijkheid om een einde te maken aan het onsterfelijke leven? Een einde aan de vloek van het niet verouderen? “Ik kende iemand zoals wij, maar die is…” Weer brak ze haar zin af. Al wist Wyot hoe die zou eindigen. Als je zo lang leefde als zij leefde was dat eigenlijk hoe alle zinnen over dierbaren eindigde. Iedereen stierf behalve zij. Iedereen was onderhevig aan tijd behalve zij. Oké, niet aan tijd perse. Tijd was slechts een begrip, een begrip om onder andere de natuurlijke ontwikkeling in te vangen. “Die is uiteindelijk toch gestorven.” beëindigde ze haar zin. “Het spijt me.” zei Wyot, terwijl hij een stapje naar voren deed. Zacht legde hij zijn hand op haar schouder. Heel even maar, omdat hij niet goed wist hoe ze op een dergelijke aanraking zou reageren. “Het moeilijkste aan niet sterven is iedereen om je heen zien sterven.” zei hij zacht, waarna hij weer een stapje achteruit deed. Even aarzelde hij. Hoe niet tactisch was het als hij haar vroeg hoe het kon dat de onsterfelijke die ze kende gestorven was? Zou ze begrijpen dat hij er soms naar verlangde echt dood te gaan? Dood zoals iedereen die sterfelijk was? Of was zij nog niet zo ver? Leefde zij nog niet lang genoeg om dergelijke gedachten te hebben? Of had dat niet te maken met hoe lang je leefde? Had het meer te maken met wat je had gezien? Of met hoe je dacht? “Hoe kan het dat ze gestorven is als ze onsterfelijk is?” vroeg hij uiteindelijk toch. “Als je het niet wil vertellen hoeft dat niet. Ik snap dat het moeilijk is.” voegde hij er snel aan toe.

- No problem! Ik ben zelf ook altijd traag (a) -

De gedachten aan Robin leidde als vanzelf naar de gedachten aan Puck. Het tweede en laatste meisje aan wie hij zijn hart had gegeven. Eigenlijk was het dom geweest, dat hij zichzelf nog eens in die positie had geplaats. Aan de andere kant had hij destijds nog niet geweten dat hij niet ouder was. Het enige wat hij op dat moment had geweten was dat hij één maal niet was overleden op het moment dat hij behoorde te overleiden en dat hij in een tijd terecht was gekomen die niet de zijne zat. Een donkere schaduw was over zijn gezicht getrokken. Het verliezen van dierbare werd nooit makkelijk. Het maakte niet uit of het degene was op wie je verliefd had of één van je beste vrienden. Het voelde altijd alsof iemand je hart aan stukken scheurden. Hoewel Wyot zijn hart nooit meer zo open had gesteld als hij dat bij Puck had gedaan, had hij wel vriendschappen gesloten. Het soort vriendschappen dat je nodig had als je in een oorlog vocht. Het soort vriendschappen dat zo intens was, dat als je je kameraad verloor het voelde alsof je een deel van jezelf verloor. Toch had hij keer op keer weer zulke vriendschappen gesloten, ook al had hij geweten wat de gevolgen er van zouden zijn. Ook al had hij geweten wat voor pijn er uit voort zou vloeien. Zonder dat soort vriendschappen kon je namelijk geen stand houden in een strijd die geen genade kende.

Dat zijn vraag iets in Arianna los maakte werd direct duidelijk en Wyot zou het liefst zijn woorden terug nemen. Al was hij toch ergens ook benieuwd naar haar antwoord. Hij wou weten of er meer mensen zoals hen waren. Mensen die hun lot deelde; mensen die gedoemd waren tot het eeuwige leven. Met moeite vertelde Arianna hem dat ze iemand had gekend die onsterfelijk was. Iemand die uiteindelijk was gestorven. Een lichte frons was op zijn gezicht verschenen. Met een zekere kwetsbaarheid in haar ogen keek Arianna hem aan. Zacht legde hij zijn hand op haar schouder, nadat hij haar had gezegd dat het hem speet. Zijn aanraking leek haar te verwarren. Ze zette een stap naar achter waardoor zijn hand van haar schouder gleed. Zacht zei hij dat het moeilijkste van niet sterven was dat je iedereen om je heen zag sterven, waarna hij weer een stapje achteruit deed. Arianna keek hem niet aan en Wyot wist niet goed wat hij zeggen moest. Haar woorden lieten hem niet los. Hoe kon het dat iemand die onsterfelijk was stierf? Hoe kon je een einde maken aan een onsterfelijk leven? En was dat einde voor iedee onsterfelijke hetzelfde? Waarschijnlijk niet. Wyot was al op bijna iedere manier die snel genoeg was om hem te vermoorden om het leven gekomen en iedere keer weer was hij terug gekomen. Zodra hij de vraag had uitgesproken wist hij dat hij een fout had gemaakt. Dat hij gewoon zijn mond had moeten maken of iets anders moeten zeggen. Snel voegde hij er dan ook aan toe dat ze het niet hoefde te zeggen. Een zucht schoof over haar lippen. Het is niet dat ik het niet wil vertellen, ik.." begon ze zacht. "Ik kan het niet." Met een blik vol verdriet keek ze hem aan. Schuldbewust keek hij haar aan. Het was nooit zijn bedoeling geweest haar pijn te doen. Om haar aan iets te doen laten denken wat haar zo na aan het hart lag.

Arianna draaide zich om en liep naar het raam toe. Even aarzelde hij. Aan haar houding kon hij zien dat ze probeerde zichzelf te herpakken. Een koude rilling liep over zijn rug. De temperatuur in de ruimte leek steeds verder te dalen. Wyot liep naar Arianna toe en ging zwijgend naast haar staan. “Het spijt me Arianna.” zei hij uiteindelijk zacht. “Het was niet mijn bedoeling je van slag te maken.” vervolgde hij. Even keek hij naar haar. Haar hand had ze voor haar mond gelegd. Het leek niet tot haar door te dringen dat de temperatuur langzaam verder zakte. Dat zij hier waarschijnlijk de oorzaak van was had Wyot zich direct gerealiseerd. Het was hem zojuist ook al opgevallen hoe koud haar lichaam was. “Misschien moeten we naar buiten gaan. Of jij, als je liever alleen bent.” zei hij.