You'll never see what's hiding out deep down

Duizenden sterren fonkelden aan de heldere hemel, maar Nadya kon niet van hun schoonheid genieten. Haar blik hield ze strak op haar handen gericht, die lichtjes trilden. Het was ondertussen al een uur geleden dat ze haar kamer uit gevlucht was en nog altijd was ze er niet in geslaagd zich zelf tot kalmte te manen. Haar hart klopte nog altijd onregelmatig en haar toch al bleke gezicht, was wit weg getrokken. De beelden en geluiden uit haar nachtmerrie bleven haar achtervolgen, zoals ze dat bijna iedere nacht deden. Het gorgelende geluid van Nicks ademhaling. Het bloed dat in straaltjes uit zijn mond, zijn neus, zijn oren en zelfs uit de hoeken van zijn ogen liep. Clyde’s geschreeuw terwijl het vuur zijn huid opvrat. Wanhopig liet ze haar hoofd in haar handen zakken. Zou het ooit stoppen? Zou er ooit een nacht komen, waarop ze niet wakker schrok? Waarop ze niet herinnerd werd aan wat ze had gedaan? Aan de levens die ze had genomen? De levens die ze had verwoest? Was dit haar straf? Eeuwig gemarteld worden met de beelden, zonder enige mogelijkheid tot ontsnappen?

Huiverig blies ze haar adem uit, tranen branden achter haar ogen maar ze wist ze binnen te houden. Niet dat iemand het zou zien als ze zou laten lopen. Het was drie uur ’s nachts, de meeste studenten lagen vredig te slapen in hun bedje. Masselaars. Nadya hees zichzelf weer overeind, te rusteloos om nog langer te blijven zitten. Haar blote voeten zakten weg in het mulle zand, terwijl ze over het strand in de richting van de zee begon te lopen. Uit de zak van haar shortje viste ze haar telefoon, waaromheen zoals altijd haar oortjes gewonden zaten. Met nog altijd licht trillenden handen begon ze die af te wikkelen. Muziek, dansen en vliegen; dat waren de enige dingen die haar enigszins konden kalmeren. Aangezien het laatste momenteel geen optie was, koos ze voor de eerste twee. Zodra ze de dopjes in haar oren had gestopt, klonken er rustige piano klanken. Klanken waarvan ze wist dat die vannacht niet genoeg zouden zijn de beelden te verjagen. Bijna koortsig zocht ze in haar afspeellijst, naar een nummer dat haar de nacht door zou kunnen slepen. Een nummer waar ze op zou kunnen dansen tot haar benen het begaven, zoals ze de laatste tijd wel vaker deed. Nadya wist dat het geen oplossing was. Dat constant dansen tot ze de energie niet eens meer had om haar ogen open te houden niet meer was dan een tijdelijke uitvlucht. Een uitvlucht van de beelden en van wie ze was; een monster.

Uiteindelijk vond ze het nummer. In stilte liep ze nog een paar passen verder, tot haar voeten niet langer weg zakten in het mulle zand. Tot ze op het punt stond waar de zee en het strand elkaar vonden en het water de grond hard had gemaakt. Nadya  zette het nummer op en liet haar telefoon in de achterzak van haar broek glijden. Nick had het altijd vreselijk gevonden als ze met oortjes in had gedanst, maar ze had het boxje dat hij haar gegeven had niet bij zich. Bovendien was hij er niet meer. Kort sloot ze haar ogen, waarna ze zich mee liet slepen door de muziek. Als ze danste was er geen ruimte voor paniek, voor angst en voor heel even was er zelfs geen ruimte voor de beelden in haar hoofd. Als ze danste was ze geen monster, geen verwoester van levens. Voor even was er niets anders dan haar lichaam en de muziek, die feilloos in elkaar over leken te gaan. Al het ander; dat verdween.

Alles verdween; de pijn, de angst, de paniek, het verdriet en zelfs de beelden. Het besef van tijd had ze al verloren op het moment dat het nummer voor de derde keer ingezet werd. Moeiteloos bewoog haar lichaam op de muziek. Het was alsof de klanken haar vanzelf mee namen. Alsof ze niet anders kon dan soepel en ritmisch bewegen. In één keer moest alle energie, die zich tijdens de twee uur slaap in haar lichaam verzameld had er uit. Zo nu en dan had ze haar ogen open, zag sterren vonkelen aan de donkere hemel, haar eigen armen, het lichte zand, de witte schuimkopen op de golven. Haar voeten en tenen zakten lichtjes weg in het vochtige zand, zo nu en dan sloeg er een golf zout zee water over heen. Het kon haar niet schelen dat de modderige vlekken tot net onder haar knieën rijkten. Het kon haar niet schelen dat er plukken van haar lange blonde haar los waren geraakt uit de knot waarin ze het gebonden had. Niets anders deed er toe dan haar muziek en de dans die daar als vanzelf uit leek voort te vloeien. Voor even was er rust in haar anders zo chaotische hoofd.

Met een klap kwam ze tegen iets aan en bijna had ze haar evenwicht verloren. Wat onhandig wist ze zich staande te houden, door haar beide voeten weer stevig op de grond te zetten en haar armen voor kort te spreiden alsof ze op een evenwichtsbalk stond. Tegen de tijd dat de jongen zich had omgedraaid, had ze haar armen al weer laten zakken en een stapje naar achteren gedaan zodat ze niet te dicht op hem stond. Het was haar niet ontgaan dat de lucht rondom hen voor een moment ijzig koud was geweest. Zo koud dat het voor ieder ander waarschijnlijk pijnlijk zou zijn geweest maar niet voor haar. Haar lichaam was er voor gemaakt extreme temperaturen te kunnen verdragen, net als het er voor gemaakt was dergelijke temperaturen te kunnen veroorzaken. Toch wist ze zeker dat zij dit keer niet degene was wiens temperatuur naar een uiterste geschoten was. Zelfs al was ze diep in zichzelf en de muziek gekeerd geweest, een dergelijke temperatuurschommeling zou haar zijn opgevallen. Haar heldere blauwe ogen troffen de angstige ogen van de jongen. Haar vermoeden werd bevestigd; hij was degene die de temperatuur voor even tot ver onder het vriespunt had laten zakken. De jongen begon te ratelen, was duidelijk bang dat hij haar verwond had. Nadya zag zijn bruine ogen naar zijn handen gaan, een handeling die haar niet vreemd voor kwam. “Ik ben oké.” Deed ze een poging hem gerust te stellen. Haar stem klonk voor haar doen verassend vriendelijk, al stonden haar helder blauwe ogen even ondoorgrondelijk als altijd. Door het dansen waren haar stormachtige emoties en gedachten voor even tot rust gekomen, al wist ze dat die even ‘makkelijk’ als ze verdwenen waren weer zouden kunnen aanwakkeren. “Het geeft niet, ik zag je ook niet aan komen.” zei ze. “En trouwens je hoeft je echt niet druk te maken dat je me pijn hebt gedaan.” Moeiteloos liet zijn een ijzig blauw vlammetje boven de palm van haar linker hand verschijnen. “Ik ben ongevoelig voor temperatuur.” Geleidelijk veranderde het vlammetje van kleur, van ijzig blauw, naar zacht oranje, naar vuur rood met een blauwig puntje. Zodra ze haar hand sloot verdween het vuur.

De jongen had geluk dat het dansen had gewerkt. Als hij een halfuur eerder tegen haar op gebost was, was haar reactie waarschijnlijk een stuk minder vriendelijk geweest. Nadya was altijd licht ontvlambaar als ze in paniek was en daar was Clyde, nog niet zo heel lang geleden slachtoffer van geworden. Al hadden er op dat moment ook andere emoties gespeeld, woede, haat, pijn. Clyde was de man die Storm bijna van haar had afgenomen en dat zou hij altijd blijven. Wat het schuldgevoel niet weg nam, absoluut niet. Hoe boos ze ook op de man was geweest, ze had hem niet zo ernstig willen verwonden. Sterker nog, ze had hem überhaupt niet willen verwonden maar haar vroegere zelf en haar mutatie waren op dat moment sterker geweest dan zij zelf. Nog steeds vroeg ze zich af, of degene die op dat moment in haar naar boven was gekomen, niet haar werkelijk zelf was. Tenslotte, was dat aspect van zichzelf haar veel bekender dan het onzekere, gebroken en teruggetrokken meisje dat ze hier was. Hoewel niemand, buiten Storm en af en toe Devon, die gebrokenheid en onzekerheid ooit zag, het was er altijd.

Moeiteloos had Nadya een vlammetje boven haar hand doen verschijnen, om haar woorden te bekrachtigen. Langzaam liet ze de temperatuur van haar handpalm en die van het vlammetje erboven stijgen, waardoor die langzaam van blauw naar rood begon te kleuren. De blik van de jongens gingen van het vlammetje, naar haar gezicht en weer terug naar het vlammetje. Zijn compliment, deed hem kort glimlachen. Voor even troffen zijn ogen de hare, alvorens hij weg keek naar zijn hand. Nadya volgde zijn blik, keek naar de kleine, ijzige blauwe vlam die uit zijn vingertoppen leek te komen. Er kwam een lichte glinstering in de vlam, alsof er allemaal kleine ijskristallen in zaten. Kennelijk lagen hun mutaties niet heel ver uiteen, al had ze had vermoeden dat de jongen in tegenstelling tot haar geen draak was. Dat zou wel heel toevallig zijn, bovendien hadden haar ouders haar eens gezegd dat ze dat waarschijnlijk zou merken. Al had ze geen idee hoe ze dat zou moeten merken. De enige draken die ze getroffen had, had ze altijd in drakenvorm ontmoet. Net als haar liet de jongen de vlam verdwijnen door zijn hand tot een vuist te ballen. De jongen zij dat hij net als haar beide ‘elementen’ los zou moten kunnen manipuleren, maar dat hij nog niet wist hoe. Zijn mondhoeken krulden iets omhoog, in een kleine glimlach. “Het heeft mij ook jaren gekost, voor ik het enigszins kon controleren in mijn mensenlichaam.” zei ze, eveneens met een klein glimlachje. Dat het aspect jaren voor haar waarschijnlijk iets anders was voor hem, dan voor haar hield ze nog maar even voor zich. Niet iedereen hoefde te weten dat ze vele malen ouder was, dan haar uiterlijk deed vermoeden. “Misschien dat ik je eens kan helpen.” opperde ze aarzelend, nadat de jongen haar nog complimenteerde. Niet helemaal zeker of ze met haar instabiele mutatie en innerlijk een goede begeleider zou kunnen zijn. Nick had ze wel kunnen helpen met zijn vuur mutatie, maar Nick was Nick geweest; net zo onverschrokken en roekeloos als zij.

“Ik ben Rhys.” stelde de jongen zich voor. Heel even aarzelde Nadya als wie ze zich voor moest stellen. Sinds haar ontmoeting met Storm had ze zichzelf nog maar zelden als Storm voorgesteld. Hoewel haar alias lange tijd de enige naam was die ze had gebruikt, was het vreemd om hem te horen nu ze zo goed bevriend was met Storm Hall. Ook nu besloot ze zich niet met haar alias voor te stellen, maar met de naam die haar nog steeds pijn kon doen als die over de lippen van iemand anders klonk. “Nadya.” zei ze, met hetzelfde kleine glimlachje als eerder.