The mysteries of the deep blue...

Zoey was niet bepaald een fan van het strand. Nou ja, dat was eigenlijk een leugen. Ze ging graag naar het strand, alleen niet in het najaar. Ze had niet echt een excuus om zand in haar schoenen te krijgen. Het enige wat ze zou doen, was waarschijnlijk een beetje rondlopen. In het voorjaar – met name in de zomer – zou ze niet eens schoenen aan hebben. Het gevoel dat zand tussen je tenen gaf, was niet bepaald haar favoriet. Zonder schoenen zou ze de zee in kunnen rennen om het weg te spoelen, maar met schoenen aan zou het voor altijd gevangen blijven zitten. Of in ieder geval tot ze weer thuis was en het dan weg kon spoelen. Desondanks had ze toch ingestemd met Claire’s idee om op het strand te ontmoeten. Zo verschrikkelijk erg vond ze het nou ook weer niet. Misschien dat het juist goed voelde om even een wandelingetje over het strand te maken – zodat ze haar hoofd tenminste wat leeg kon maken. Voor zover die vol zat dan. Met langzame passen liep ze de richting van het strand op, inmiddels alweer gekleed in droge kleding. Ze had geluk dat Melody op dat moment niet aanwezig was in hun kamer, anders had ze waarschijnlijk het gelach en de slechte grappen van de jongste aan moeten horen. Melissa was er wel, maar een kans om een preek te geven gaf Zoey haar niet. Ze was naar binnen gegaan en liep niet veel later weer terug naar buiten, omgekleed en al.

Regenen deed het al een tijd niet meer. Toch hoorde ze hier en daar nog wat regendruppels naar beneden vallen. Het na effect van het weer. Zoey grijnsde licht, haar blik op het pad voor haar gericht. Daarstraks had ze nog in de regen staan dansen, proberend alle zorgen te vergeten – alles aan de kant te schuiven. Nu kon ze zelfs zeggen dat het haar een nieuwe vriendin had opgeleverd. Of was het nog te vroeg om zoiets toe te geven? Daar had ze eigenlijk nooit op gelet. Met Sam was het voorheen vanzelf gegaan en van haar nichtjes kon ze ook meteen op aan dat ze vriendinnen waren. De jongens waar ze naderhand mee omging, hadden haar meteen in de groep opgenomen. Dat was meer dan logisch; gezien jongens nooit echt een drama van iets maakten. Je hoefde alleen maar hoi tegen ze te zeggen en je was meteen met ze bevriend. Nou ja, bij de meesten dan. Bij meiden was dat echter een ander verhaal. Ach, daar zou ze straks wel achter komen. Voor nu moest ze zich focussen op één ding en één ding alleen; het strand bereiken zonder af te dwalen.

Het duurde niet lang of ze had haar bestemming bereikt. Na het horen van het zachte geruis van het golvend water was het niet moeilijk geweest om het strand te vinden. Het geluid herkende ze uit duizenden en het enige wat ze hoefde te doen was het te volgen. Claire vinden bleek ook geen enkel probleem te zijn, want de blondine was de enige persoon aanwezig. Gepaard met een stuk of tien meeuwen. Zoey negeerde de vogels en liep regelrecht op het overige levend wezen af. Ergens had ze misschien gedacht om Claire te laten schrikken, maar haar plan was al gedoemd te mislukken voor ze het goed en wel had bedacht. Het meisje merkte haar namelijk al op voor ze ook maar in de buurt was. “Hey,” begroette Zoey haar met een glimlach, waarna haar bruine ogen naar het stokje dat uit Claire’s mond stak gleden. Ze gokte erop dat de blondine op een lolly sabbelde. “Net gegeten en nu alweer honger?” grapte ze. “Of is dat je toetje?”

Claire leek haar opmerking niet erg te vinden. Niet dat het haar echt veel zou uitmaken, maar het was altijd beter om iemand ergens mee te vermaken dan er de grond mee in te boren. Het was namelijk niet de bedoeling dat ze de blondine zou kwetsen met haar woorden. Gelukkig grinnikte ze; wat een goed teken was in haar ogen. Vervolgens vertelde ze dat het meer een verslaving was, maar dat Zoey’s toetjesopmerking ook een goede was. Haar grijns werd ietsje breder voor haar gevoel, hoewel dat waarschijnlijk niet echt zichtbaar was voor de buitenwereld. “Wil je er ook eentje?” Claire hield haar hand op, waar een andere lolly op te vinden was, die nog mooi in de verpakking zat. In eerste instantie wilde ze een grap maken over dat ze niet zo van een lolly hield, maar ze kon zich nog net inhouden. De blondine zou het vast niet begrijpen, of wel? Nou ja, dat deed er niet toe. Zoey wachtte wel tot het juiste moment. Ofzo. Ze liet haar hand naar die van Claire glijden en pakte toen de lolly daarvan af, waarna ze met het papiertje om het snoepgoed begon te vechten. “Dank je,” mompelde ze nog voordat de worsteling begon. Het duurde even, maar uiteindelijk hield ze triomfantelijk het papiertje in haar ene hand en de lolly in haar andere. De eerstgenoemde hand verdween in haar jaszak, terwijl de ander het zoetigheid naar haar mond begeleidde.

In de tussentijd genoot haar metgezel van de windvlagen en mompelde iets dat sterk op ‘heerlijk’ leek. Zoey verstond het wel, maar was te druk met haar eigen dingen bezig om het echt in zich op te nemen. Pas toen ze de lolly in haar mond had gestopt en haar bruine ogen weer op Claire fixeerde, kreeg ze mee dat die een vraag aan haar stelde. Knikkend duwde ze het lekkers naar een hoek van haar mond met haar tong, waarna ze daadwerkelijk een antwoord gaf. “Ik hou er niet altijd van, maar af en toe heeft het een bepaalde werking… Dunno hoe ik dat uit moet leggen,” vertelde ze. “Alsof de wind je een bepaald gevoel van vrijheid geeft.” Ze viel even stil, liet haar blik over het gebied glijden en fixeerde het toen op de inmiddels grinnikende blondine. Deze porde met haar laars in een dooie kwal die aangespoeld was op het strand. Ah, de genadeloze natuurwetten. Ooit moesten zij en Claire datzelfde lot onder ogen komen. Okay, ze leefden niet in de zee en spoelden dan niet aan op het strand, mocht ze hopen, maar ze zouden toch een keer moeten gaan. Tenzij Claire ook nog eens onsterfelijk bleek te zijn, maar dat betwijfelde de zwartharige sterk.

Over mutaties gesproken, daar vroeg haar metgezel nu naar. Wat haar mutatie was, huh? Het feit dat de vraag vrij abrupt was gesteld, kwam niet in haar op. Ze focuste zich meer op het antwoord dan de vraag zelf en had daarom snel een antwoord klaar. “Ik wil het je wel laten zien, dat bespaart me namelijk een hele uitleg, maar ik ben bang dat je dan niks meekrijgt,” begon ze licht grijnzend. Als ze haar mutatie moest laten zien, dan moest ze Claire als doelwit gebruiken en dat werkte niet echt. Nee, ze kon het maar beter zo goed mogelijk proberen te beschrijven. Voor zover ze dat kon. “Ik kan mensen dingen opdragen met mijn gedachte. Zie het als het versturen van een missie via telepathie. De persoon die ik het werkje naar keuze laat doen, weet alleen niet dat ie het doet. Dat is het leuke,” vervolgde ze, grinnikend bij haar laatste zin. “En als ze dan weer ‘wakker’ worden uit die hypnose, herinneren ze zich niets van de tijd dat ze eraan begonnen tot ze ontwaakten.” Moeite om haar mutatie nog te verbergen deed ze eigenlijk niet meer. Medemutanten mochten het van haar wel weten; ze waren immers allemaal speciaal op hun eigen manier. Bovendien werkte haar mutatie nog altijd zelfs nadat de persoon ervan afwist, want er was niet echt iets aan te doen. Of Zoey moest iets speciaals voor je voelen. Verliefd op je zijn. Oh, dat was misschien nog wel een leuk detail, of niet?

“De enige die mijn zwoele stem kan weerstaan en eigenlijk immuun is voor mijn signalen, is mijn crush,” deelde ze mee. “Dat was het eigenlijk. Iets heel fancy is het niet, maar het is wel heel handig.” Dat laatste vertelde ze natuurlijk met een speelse grijns rond haar lippen. Haar mutatie had haar veel geholpen tijdens haar middelbare schoolcarrière. Zelfs op de basisschool gebruikte ze het nog wel eens puur omdat het in haar voordeel werkte. “Hoe zit het met de jouwe?” vroeg ze uiteindelijk aan de blondine. “Any pros and cons?”