[Open] The perfect Sky is Blue.

Oliver Marron
~ uncontrollable ~

Zijn brede schouders leunden tegen de muur en zijn knieën had hij tot tegen zijn borst opgetrokken. Als een ‘klein’, gespierd balletje zat hij op zijn bed en genoot van de iets of wat frisse bries die zijn kamer binnenvloog. Hij had weer de hele dag op zijn kamer doorgebracht, de enige plaats waar hij in een t-shirt of bloot torso kon, of beter gezegd durfde rond te lopen. Het was dus ook semi logisch dat hij op hete zomerdagen zoals deze op zijn eigen stekje vertoefde. Verplichte trainingen, lessen, momenten met ‘groepjes’ of wat dan ook had hij niet. Het was alsof Oliver een bewoner was van de school en geen leerling. Met zijn felblauwe ogen tuurde hij uit het raam, het was stilaan donker aan het worden en vanuit zijn standpunt leek het vrijwel onbewolkt. Hij beet even op de binnenkant van zijn wang. Zou hij het wagen?

Na enkele minuten van aarzeling kwam zijn lichaam stram in beweging. De korsten op de wonden van zijn rug trokken toen hij rechtstond en hij klemde zijn tanden op elkaar om de pijn te verbijten. Door zijn blessure kon hij tijdelijk niet meer fitnessen of op zijn eentje trainen, het was ook die reden die voor hem doorslaggevend was geweest om nu naar het observatorium te gaan. Een klein stukje wandelen kon geen kwaad, en bovendien was het observatorium overdekt en konden er dus geen ongelukken gebeuren. Hopelijk.
Hij trok niet meer dan een pull over zijn naakte torso, en trok vrijwel onmiddellijk de kap ervan over zijn hoofd. Behendig stapte hij in zijn sneakers en opende nog steeds aarzelend de deur van zijn kamer, die verdacht hard kraakte door het weinige gebruik ervan. Eenmaal op de gang slaakte hij nog een diepe zucht en zette toen stevige tred richting de deur die naar de tuin leidde.
Voor Oliver was de zomer nooit aangenaam, hij droeg altijd lange broeken en pulls, om zo veel mogelijk huid te bedekken en op die manier ook zo weinig mogelijk huid-op-huid contactplaatsen  te hebben. Hij voelde hoe het zweet al lichtjes op zijn voorhoofd kwam te staan toen hij de achterdeur bereikte en die met een bevende hand vastnam op open te doen. Het pad naar het observatorium liep door de tuin, die later op het strand uitkwam en daar een splitsing maakte. Lichtvoetig liep hij over het grindpad en maakte amper geluid terwijl hij zich voortbewoog, ookal voelde zijn lichaam nog steeds stram en pijnlijk aan. Oliver liet zijn hand over elk paaltje en bankje strijken om dat gevoel van veiligheid te krijgen, macht der gewoonte. Ondanks het al enkele weken geleden was dat het ongeluk was gebeurd, voelde hij zich nog steeds onveilig in zijn eigen lichaam. Maar dat was nooit anders geweest.

Het observatorium zag er machtig uit vanop een afstand, de glazen koepel lichtte op onder de donkere lucht. Oliver was blij dat hij had besloten om naar hier te komen en de strenge blik trok een beetje van zijn gezicht af en maakte zelfs plaats voor een kleine glimlach. Er was vrijwel nooit iemand in het observatorium, dus zelfverzekerd liep Oliver de trappen op die naar de koepel leidde.

De glimlach op zijn gezicht verdween onmiddellijk toen hij de deur van de koepel open deed en merkte dat er nog iemand aanwezig was. Een wee gevoel kroop in zijn maag en het koud zweet kwam op zijn rug te staan, hier had hij zich absoluut niet aan verwacht. In zijn felblauwe ogen was duidelijkt te zien dat hij zich verschrikkelijk ongemakkelijk voelde, maar toch probeerde hij zich sterk te houden, hij maakte zichzelf groot schraapte kort zijn keel om zijn stem normaal te houden. Onbeleefd was hij niet, dus het was voor hem niet meer als vanzelfsprekend om iets tegen het meisje te zeggen. Maar bij die een of twee zinnetjes zou het ook blijven als het van hem afhing. Het was gewoon te gevaarlijk… ”Het spijt me, ik wou je niet storen.” verzon hij snel als excuus terwijl hij nerveus aan de mouw van zijn sweater pulkte. ”Geniet nog van je avond.” Zonder een woord te zeggen en zelf zonder een maal fantsoenlijk oogcontact te maken draaide hij zich om, en maakte aanstalte om zo snel als mogelijk terug weg te gaan, weg te vluchten als het ware.

Oliver Marron
~ uncontrollable ~

Terwijl Oliver met zijn klamme rug naar haar toe stond spookte er vanalles door zijn hoofd. Het was alsof hij altijd in een tweestrijd met zichzelf was. Aan de ene kant wilde hij dolgraag meer over andere mutanten te weten komen, maar aan de andere kant wist hij van zichzelf dat dat veel te gevaarlijk zou zijn. Het was al eerder voorgekomen dat hij een bijna-dood-ervaring had gehad, en niet bij zichzelf.. Hij had enkele weken geleden bijna een medestudent vermoord die hem had willen redden toen hij zijn eigen krachten niet onder controle had. De gedachte alleen al aan het meisje dat bewusteloos op de grond lag door een simpele aanraking van Olivers huid, deed hem weer sidderen. Hij vormde een gevaar voor anderen en dat alleen al was iets dat hij zichzelf nooit zou kunnen vergeven. Een licht zuchtje glipte over zijn lippen. Oliver had er alles voor over om zijn krachten te kunnen beheersen, maar wie zou of kon hem daarmee helpen? Zijn mutaties waren tot nu toe voor iedereen een groot vraagteken.

”Je stoorde niet.” Oliver werd wakker geschud uit zijn gedachten. Het meisje haar stem klonk zacht en warm en Oliver wierp een blik over zijn schouder, zijn wenkbrauwen gefronst waardoor weer die onbedoelde gemene blik op zijn gezicht kwam te staan. Dat ze enkele seconden geleden naar haar enkel had gegrepen ter verdediging van zichzelf, had Oliver niet gezien, maar nu hij naar haar keek zag hij wel haar lange bruine haren en haar donkere ogen die hem doordacht aanstaarde. Heel voorzichtig hief hij een hand op en schoof de kap op zijn hoofd meer naar achter. ‘Er is plaats genoeg, ik zal je niet storen of lastig vallen.’ Langzaam knipperde Oliver met zijn ogen en observeerde het meisje en luisterde aandachtig naar haar aangename stem, zijn vingers klemde hij nog steeds rond de zoom van zijn pull, zelfs zo erg dat het wit ervan op zijn vuisten kwam te staan. Het was pas na enkele momenten van stilte dat hij besefte dat het zijn beurt was om iets te zeggen, het was meer dan duidelijk dat Oliver zijn sociale capaciteiten ver beneden peil stonden. Hij kon zich niet herinneren wanneer hij voor het laatst een fatsoenlijk gesprek met iemand had gevoerd. ”Ik denk dat we hier beide zijn voor hetzelfde, de rust, niet?’ Het was alsof ze het gesprek een beetje in zijn plaats voerde, en ergens was hij haar dankbaar.

Even aarzelde hij, maar daarna klonk zijn ruwe stem luid en duidelijk: ”Dankuwel.” Het gesprek was enorm geforceerd, langs zijn kant toch. Maar hij deed zijn best en vanbinnen was hij dolgelukkig dat hij eindelijk nog eens met iemand kon ‘praten’. Het feit dat ze zo rustig op hem overkwam en hem zijn rust gunde maakte hem vanbinnen kalmer. Er kwam zelfs voor een fractie van een seconde een minuscuul lachje op zijn lippen te staan, maar net zo snel als het er gekomen was, verdween het ook weer en kreeg zijn gezicht weer die strenge uitstraling waar sommigen schrik van kregen. Alles voelde zo geforceerd en onnatuurlijk en hij klemde zijn tanden stevig op elkaar. Stram wandelde hij naar een telescoop, twee plaatsen naast de plaats waar zij zat. Oliver wist dat het eruit zag alsof hij haar mijdde, maar hij wou gewoon het zekere voor het onzekere nemen. Vanbinnen brandde het van verlangen om haar te vragen wat voor mutatie zij had, maar hij wist dat dan de omgekeerde vraag ook zou komen en hij was bang om te vertellen wat hij was en waartoe hij in staat was. Dus Oliver genoot gewoon van haar aanwezigheid en begon een beetje met de telescoop te suggelen.

Hij wist allesbehalve hoe zo een ding werkte, maar hij had graag het heelal eens van dichtbij gezien. Hetgeen waar hij eigenlijk zo bang voor was, of toch wanneer zijn mutatie de bovenhand nam. De telescoop rammelde in zijn handen en er viel een onderdeel op de grond, wat voor een kletterend geluid zorgde. Er ging een schok door Olivers lichaam toen hij zich verschrok en zijn gezicht vertrok van de pijn door die plotse beweging. Hij mompelde wat door zijn opeengeklemde kaken en probeerde voorover te buigen om het onderdeel weer op te rapen, maar alles in zijn rug deed zo een zeer, zelfs nog erger dan de pijn die constant in zijn bewustzijn zat.

Oliver Marron
~ uncontrollable ~

Oliver kon haar blik bijna op zijn lichaam voelen branden, ze observeerde hem in alle stappen die hij ondernam, en ergens voelde hij zich er ongemakkelijk door. Maar ergens toch ook weer niet. Hij was hetzelfde, wilde altijd alles van andere mutanten weten. Het enige verschil was dat hij het niet zo opvallend deed, Oliver was altijd meer teruggetrokken, schuchter, bekeek dingen vanop een afstandje. Voor anderen leek het alsof hij bang was, bang voor wat mensen of mutanten hem zouden kunnen aandoen, maar eigenlijk was het een omgekeerd verhaal. Hij was bang voor zichzelf, want hij wist welke schade hij anderen kon toebrengen terwijl anderen zelf het gevaar van zijn mutatie niet inzagen, omdat niemand er van op de hoogte was. Behalve Jean. De glimlach die op haar gezicht verscheen gaf hem een wee gevoel in zijn maag, een gevoel dat hij niet kende en niet kon omschrijven van welke betekenis erachter zat. Naast zijn mutaties die hij nog onder de knie moest krijgen, was dat hetzelfde voor zijn sociale contacten, ookal was hij al 24 jaar oud.

Na het moment dat ze naar hem geglimlacht had voelde hij zich ergens verlegen, normaal gezien hoorde een jongen de ‘bovenhand’ te hebben, maar Oliver had dat gevoel nooit gehad. Anderen overstemden hem altijd, en al het hem te veel werd nam hij de benen in plaats van er tegenin te gaan. De pijn die hij van zijn verwondingen voelde was erg, zo erg dat het zelfs de pijn van zijn eigen mutatie in zijn eigen lichaam overstemde, maar ergens voelde het ook goed. Een andere pijn voelen dan hij al 24 jaar lang voelde, het was eens iets anders. ”Je hebt de vogels doen schrikken” Oliver keek opzij en zag weer die lieve glimlach op haar gezicht verschijnen. Hij knikte kort en trok een mondhoek scheef omhoog. Ze had gelijk, maar diep vanbinnen was hij blij dat hij haar geen angst bezorgde. Zolang ze het niet wist en uit zijn buurt bleef vond hij het hier zelfs nog wel redelijk aangenaam. Maar toen merkte ze dat hij pijn had en schoot er onmiddellijk een krop in zijn keel. Hij kreeg bang voor waar dit gesprek op zou uitdraaien en dat was onmiddellijk in zijn ogen te zien.

De manier waarop ze rechtstond toonde aan dat ze hem inderdaad geen pijn wilde doen, maar dat was niet waar Oliver bang voor had. ”Het gaat wel, je hoeft niet tot hier te komen.” In zijn stem weerklonk een onzekere trilling en met zijn vingers trok hij de mouw van zijn pull tot over zijn handen zodat ze volledig bedekt waren. De mouwen van de pull waren aan het uitrafelen, van de vele malen dat hij er zenuwachtig mee gepruld had. Maar nog voor hij het goed of wel door had bevond ze zich al enorm dicht bij hem en boog voorover om het stuk metaal op te rapen en terug op zijn plaats te zetten. Als een schichtig dier, angstig voor zijn prooi, deinsde Oliver achteruit, het zag er onhandig uit omdat het in een fractie van een seconde gebeurde. Met zijn felblauwe ogen hield hij haar nauwlettend in de gaten. Hij vond het verschrikkelijk dat hij zo afstandelijk over kwam, alsof hij haar lieve gebaren afwees en een gemeen, onrespectvol individu was, maar dat was beter dan de gevolgen die konden gebeuren als hij niet zo handelde. Ze keek hem met haar doordringende ogen aan, alsof ze langs hem heen, helemaal tot in zijn ziel kon kijken. Kon ze misschien gedachten lezen? Hij hoopte in ieder geval van niet. ‘Ik wil me niet moeien, maar heb je naar je rug laten kijken? Door een dokter?’ Hij balde zijn handen die verstopt zaten tot vuisten en probeerde de rilling die door zijn lichaam liep te verbergen. ”Ja.” Antoorde hij zacht. ”Het is genezen.” De manier waarop hij dat zei kwam niet echt geloofwaardig over en terwijl hij dat zei keek hij haar niet in de ogen. Liegen was verschrikkelijk.

Het meisje liet zich neerzakken op het bankje langs hem en had een heel ontspannen sfeer om zich heen hangen, ergens was Oliver jaloers. Hij hoorde hoe ze zich voorstelde als Alisson, maar Oliver had de onderliggende boodschap ervan niet door. Namelijk dat ze ook graag zijn naam zou weten, maar doordat hij zo in zijn eigen wereld zat en geen sociale ervaring genoeg had, antwoordde hij hier niet op.

Oliver Marron
~ uncontrollable ~

Aan de bekommerde blik in haar ogen te zien zag Oliver dat ze hem niet geloofde, en dat maakte dat hij zich enkel slechter voelde over het feit dat hij had gelogen. Ze mocht misschien wel ”Goed.” zeggen, maar hij dacht dat ze dat enkel deed om hem niet te laten praten over dingen waar hij niet over wou spreken. En dat apprecieerde Oliver langs de andere kant dan ook wel weer. Het fascineerde Oliver hoe Alisson zo gefocust naar buiten kon kijken en stiekem wilde hij weten wat er door haar gedachten spookte. Hij wilde weten hoe het voelde om vrij te zijn, je geen zorgen te maken over je eigen, ongecontroleerde lichaam, en niet constant met een zweem van pijn te moeten leven. Een kort zuchtje rolde over zijn lichaam en hij keek weer naar de telescoop die voor hem stond.

” ‘Ken jij iets van het sterrenstelsel?’ Haar vraag deed hem opschudden uit zijn gedachten en kijk knipperde enkele malen verwoed met zijn oogleden. Hij voelde hoe ze naar hem keek, maar bleef strak vooruit staren, zijn wenkbrauwen nog steeds in een diepe frons waardoor hij er verstard en boos uit zag. Het was even stil en Oliver besefte dat hij te laat antwoorde toen ze zich verontschuldigde. ‘Ik zou je gerust laten.’. Dit was het moment waarop Oliver opzij keek en kort haar blik vond, die er verontschuldigend bij stond. Oliver zijn gezicht vertrok nog meer en zijn adamsappel bewoog fel mee toen hij eenmaal slikte. ”Nee het…” Maar vrijwel meteen daarna zei ze hem dat hij haar maar moest negeren. Oliver  keek haar verward aan, het ene moment wilde ze met hem praten en het andere moest hij haar negeren. Hij begreep er vrij weinig van, maar zag aan haar houding dat ze stiller was geworden als net. Hij voelde zich schuldig dat zijn sociale vaardigheden beneden peil waren en haar boodschappen niet altijd op de juiste manier begreep.

Kort liet hij zijn hand uit de mouw van zijn pull komen en haalde zijn vingers soepel door zijn warrige haren, eerder bedoeld als nadenkend gebaar dan om zijn haar in ‘de plooi’ te leggen. Hij zag er ruig en een beetje onverzorgd uit met zijn versleten kleren en stoppelbaard, maar daar gaf hij de laatste tijd niet veel om. ”Ik ga je niet negeren.” Zei hij toen vastberaden, maar zonder haar aan te kijken. Je kon aan zijn houding duidelijk zien dat hij zijn best deed om haar een beetje terug op de beuren, want aan de houding van Alisson en de dingen die ze zei, begreep hij dat ze triestig was. Maar hij kon de signalen helemaal verkeerd opvatten natuurlijk en hij was niet de ideale persoon om anderen te troosten of op te beuren. Maar hij deed moeite.

“Ik ken niets van het sterrenstelsel, maar wel iets van zwaartekracht.” Voor de eerste keer kwam er een verlegen scheef grijnsje op zijn sterk afgetekend gezicht te staan. Het mocht misschien wel geforceerd zijn, maar zelfs een geforceerde glimlach was zeldzaam bij Oliver. Hij liet zijn felblauwe ogen in die van haar rusten, ditkeer durfde hij haar langer aan te kijken. Bij haar leek hij zich redelijk op zijn gemak te voelen en op een of andere vreemde manier voelde hij een kleine drang om haar over zijn mutatie, waar hij zelf zo weinig van af wist, te vertellen. Of toch over de minst gevaarlijke van de twee, om mee te starten. ”Oliver.” Hij trok zijn pull opnieuw tot over zijn hand en verzette zich kort op het bankje. ”Mijn naam is Oliver.” Zijn blik stond weer strak voor hem uit terwijl hij nergens echt op focuste, behalve de zweem van pijn in zijn lichaam en de woorden die het meisje haar zou terug antwoorden.