[Open] The perfect Sky is Blue.

Ze had gelijk, we waren er niet klaar voor. Of Oliver wist van zchzelf dat hij er toch alleszins niet klaar voor was. De laatste keer dat hij in een trainingsruimte had gestaan op zijn mutaties te scherpen was 2 jaar geleden, maar toen was het zo fout gelopen dat hij er nadien nooit meer is weergekeerd. Hij trainde nu alleen nog maar zijn spierkracht op zijn eigen kamer, waar hij anderen niet in gevaar bracht. ‘Wij, alle mutanten zijn niets als we er niet samen aan werken. Of heb ik het mis?’ Hij zuchtte kort en wendde zijn blik af. 'Iedereen traint, scherpt zijn mutaties aan maar wat maakt het uit als hier vliegtuigen komen, of gelijk wat en één van die mutanten de controle verliest en daarmee iedereen en alles de diepte in trekt.’ Bijna beschaamd keek hij haar opnieuw aan en wreef kort met zijn hand over zijn gezicht. ”Ik train niet.” Zijn stem klonk zwak, alsof hij het liever niet had willen zeggen dan wel. ”Niet meer.” Maar het voelde alsof hij het haar verschuldigd was, de manier waarop ze erover sprak, zo gedreven… Het leek alsof ze er enorm veel mee bezig was, ze had er in ieder geval een zeer duidelijk standpunt over ingenomen. En dat bevestigde ze alleen maar meer door het volgende te zeggen: ‘Ik zit er veel aan te denken, sorry.’ Oliver beet lichtjes gefrustreerd op zijn lip. Het zat hem diep.

Hij keek naar de manier waarop ze zich herzette, zo ontspannen en rustig. Oliver wilde dat hij zich ook ooit zo kon voelen, maar voor nu was dat niet aan de orde.  De manier waarop ze om zijn reactie glimlachte, deed bij hem vanbinnen een beetje oplichten, maar zijn gezicht bleef bedrukt staan. ‘Alles, eender wie, over de hele wereld.’ Weer kwam er een zuchtje over zijn droge lippen gerold, hij bleef zichzelf vergelijken met haar. Ergens maakte het hem triest, het was allemaal zo oneerlijk, maar toch gunde hij het haar. ”Wat een handige gave.” zei hij oprecht met een goedkeurend knikje. Ze moest eens weten hoe graag hij van mutatie zou willen wisselen met haar. Maar anderzijds zou hij haar die verschrikkelijke pijn niet toewensen. Ze was aardig voor hem. ‘De meeste beelden komen spontaan, vooral als ik ergens mee zit, emotioneel of loop te piekeren.’ Hij bracht zijn blik ook weer omhoog en krabde kort aan zijn schouder, waar hij onder zijn sweater een helende wonde voelde jeuken. ”Heb je veel om over te piekeren?” Ook hij begreep als sommige vragen te persoonlijk waren, maar hij vertelde er niet bij dat ze niet verplicht was om te antwoorden. Als ze dat niet deed dan zou hij het wel merken er was geen nood om er nog meer woorden aan vuil te maken.

”Je hoeft niet te trainen om goed te zijn.” Oliver snoof zacht en er kwam een sarcastische blik op zijn gezicht te staan. Niet trainen om goed te zijn… Ja in sommige gevallen, als je psychologische mutaties had waarmee je lichamelijk niets moest uitvoeren, maar dat was bij hem niet het geval. ’Soms is denken met je hoofd, handelen met je vingers meer dan genoeg. Iedereen draagt zijn steentje bij, hoe klein het ook is.’ Zijn blik liet hij rusten op zijn vingers die hij lichtjes liet bewegen. Hij wist van zichzelf dat als er ooit een oorlog uitbrak en hij zijn ‘steentje bij wou dragen’, hij dringend terug de trainingen moest oppikken. Op dit momenteel was hij nutteloos, eerder een last dan een aanwinst voor het team. Hij luisterde naar de uitspraak die ze deed over de sterren, over hoe we allemaal een groot geheel waren en elkaar aanvulden, ieder met zijn punten van sterkte en zwakte. ”Sterren ontstaan, beginnen te stralen, maar vroeg of laat doven ze ook weer uit.” mompelde hij en Oliver zocht haar blik terug. ”Ik heb in de zeven jaar dat ik hier ben nog geen enkele keer gestraald.” Hij beet op de binnenkant van zijn wang en zijn ogen stonden weer somber. Hij moest weer denken aan de manier waarop ze het had verwoord en hoe hij had geantwoord. Hij voelde zich als een ster die uitdoofde en dringend moest worden aangewakkerd, wilde hij ooit nog gaan stralen. Olivers mutaties waren enorm krachtig, zo krachtig dat hij er zelf bang van was, en die angst overwinnen, die energie lossen, dat zou niet gemakkelijk worden.

De krekels die tjirpten interesseerden hem niet, zijn blik lag weer in zijn schoot en hij zuchtte zachtjes. De manier waarop ze naar hem keek en glimlachte kon hem even niet opbeuren. ‘Iedereen heeft wel iets om over te piekeren, niet?’ Oliver knikte bevestigend, ieder idividu hier op school had een verleden, het een al wat makkelijker dan het ander. En toen begon Allison verder te vertellen, over het feit dat ze nog niet lang hier was en erg moeite moest doen om zich aan te passen aan de school. Maar ook hetgeen er zich buiten de school afspeelde, Oliver had net al gehoord hoe gepassioneerd ze erover vertelde, maar nu… Het werd meer dan duidelijk dat het een groot deel van haarzelf in beslag nam. Zijn blauwe ogen richtte hij op haar en aan zijn houding was af te lezen dat hij erg geïnteresseerd luisterde, bijna gefascineerd. ‘Ik ben er misschien gewoon teveel mee bezig.’ Bijna onmiddellijk schudde Oliver zijn hoofd. ”Iets hebben om dagelijks mee bezig te zijn is goed.” Hij richtte zijn blik ook weer naar boven. ”Als je niets hebt word je hier gek.” Hij zuchtte weer en liet zijn handen over zijn bovenbenen glijden. ”Ik wou dat ik iets had om mijn gedachten te verzetten.” vertelde hij er nog achterna, zijn ogen nog steeds op de hemel gericht. Hij miste het toch wel, mensen om hem heen, iemand om mee te praten, vrienden, iemand om van te houden… Hij was eenzaam en had zijn glans verloren.

‘Het is moeilijk om te stralen in een wereld waar niet veel te stralen valt.’ De manier waarop ze dat zei.. Het voelde alsof ze tot op zijn ziel keek, alles wat ze zei klopte, viel als puzzelstukjes in elkaar als een groot verhaal. De manier waarop ze over alles dacht, alsof ze alles al helemaal op een rij had geplaatst, alsof ze haar eigen leven volledig onder controle had. Dat was misschien niet het geval, maar voor Oliver kwam het wel zo over, en dat terwijl ze hoe oud was? Sowieso jaren jonger als Oliver. En toch voelde het alsof ze meer ervaring in alles had. Ze stond er stukken beter voor als dat hij dat deed. ‘Stralen doe je op je eigen manier, je weet dat,’ Oliver boog zijn hoofd lichtjes naar voor en dacht na. Stralen op zijn eigen manier.. Misschien door zijn uiterlijk, zijn gespierde lichaam en zijn looks, het enige wat hij zelf nog in de hand had. Stralen door middel van zijn mutaties was uit den boze, hij had niets om mee te pronken. ‘Ik wil je best helpen stralen.’ Hij slikte en keek snel weer omhoog, regelrecht in haar vriendelijke ogen die nu extra schitterden door de manier waarop ze lachte. ”Helpen?” Hij klonk geschrokken, een beetje verward zelfs. ”Mij helpen?” Zijn ogen stonden groot en er vertrok een spiertje in zijn gezicht. ”Dat is te gevaarlijk Allison. Mijn mutaties..” Zijn stem stierf weg en hij schuifelde kort heen en weer op het bankje. Nerveus begon hij opnieuw aan de mouwen van zijn versleten sweater te pulken. Hulp was het liefste wat hij wilde, al al die jaren, maar hij kon het gewoon niet over zijn hart krijgen om mensen in gevaar te brengen door zijn aanwezigheid.

‘Het is niet meteen het ideale om je mee bezig te houden.’ Op een of andere manier kon hij haar wel begrijpen, hij kon zich natuurlijk niet inbeelden hoe het was om elke nacht geteisterd te worden met die beelden. Toen ze het woord gek in haar mond nam keek Oliver haar weer aan. ‘Ik heb veel gek gezien, jij bent niet gek.’ Oliver trok een scheve grijns, en snoof weer zachtjes. Hij wist dat ze het goed bedoelde en hij apprecieerde hetgeen ze zei ook heel erg. Gek was hij misschien niet, maar echt normaal voelde hij zich ook niet. ‘Geef jezelf iets om voor te leven.’ Hij moest denken aan zijn leven voor hij naar Genosha kwam.. Wat doe je graag, wat zie je graag? Er zijn honderden één dingen om te doen, als je enkel wil. Als je wil loslaten wat je vast ankert in die vergetelheid.’ Oliver hoorde hoe er een stukje stof van de mouw afscheurde toen hij er te hard aan trok en liet het onmiddellijk op de grond vallen. ”Motorcross. Gevechtssport. Wapens.” Liet hij bijna onmiddellijk volgen en hij zuchtte zacht. Hij wist goed genoeg wat hij graag zag en wilde doen, als het mogelijk was. ”Alleen heb ik me  nooit kunnen bezighouden met een van die dingen. Oliver herinnerde zich hoe hij als kind altijd geobsedeerd naar de televisie had gekeken als er motorcross op televisie was, of kickbox, of gewelddadige films. De manier waarop hij er naar keek was niet ter entertaining, hij leerde eruit, observeerde alles wat de mensen deden. Hij mocht dan nog nooit met een zwaard gevochten hebben, maar in zijn hoofd wist hij hoe hij het moest hanteren en hoe hij zou kunnen winnen.

Haar laatste woorden bleven door zijn hoofd spoken. Als je wil loslaten wat je vast ankert in die vergetelheid. Zijn mutatie was zijn anker, zijn touch of pain. Bestónd er maar een manier om die mutatie los te maken van zijn lichaam, zodat hij de mogelijkheid had om zonder een zweem van pijn te leven, mensen kunnen aan te raken zonder hen op slag bewusteloos te maken, om dingen te doen die hij graag deed. Motorcross, gevechtssport, vechten met wapens. Hij haalde zijn hand door zijn haar waardoor het nog rechter op kwam te staan. De manier waarop Allison hem aankeek en glimlachte, het deed zijn haren op zijn armen omhoog gaan staan, op een goede manier. Ergens was hij er van overtuigd dat ze hem kon helpen, maar hij durfde haar aanbod niet te accepteren...

‘Helpen ja.’ Ze was zo goed voor hem, de manier waarop ze zijn lichaam als het ware kon lezen en er op de juiste manier op kon inspelen. Het was bijna te mooi om waar te zijn. Oliver zat er verbijsterd bij, nog steeds kippenvel over zijn hele lichaam. ‘Je hebt er meer dan één, ik veronderstel dat de ene de oorzaak is van dit alles? Ze keek naar hem met haar doordringende ogen en hij wist even niet hoe hij zich moest voelen. Ook dít had ze weer opgevat… Heel voorzichtig knikte Oliver met zijn hoofd en staarde haar met zijn felblauwe kijkers aan. Hij slikte eenmaal en voelde zijn adamsappel bewegen in zijn keel. ”Het beheerst mijn leven.” Aan zijn bevende stem was te horen hoe onzeker hij zich voelde als hij over dit onderwerp moest spreken. Maar dit was hij haar wel verschuldigd als ze hem wilde helpen, toch? Haar houding deed hem rustig blijven, maar terwijl voelde hij hoe de energie in zijn lichaam weer begon te borrelen.

En even was hij blij dat ze over iets anders begon, dat hij specifieke informatie over zijn tweede mutatie nog niet onmiddellijk aan haar moest vertellen, dat hij het even kon laten bezinken en erover kon nadenken. ‘Dan hebben we iets gemeen, wapens.’ En onmiddellijk daarna zweeg ze, alsof ze moest nadenken over hetgeen ze net zelf zei. Alsof de woorden vreemd in haar eigen mond hadden gelegen. ’ Ik ben ermee opgegroeid, misschien ben ik wel gek.’ Haar knipoog stelde hem weer enigzinds gerust. Hij vond het niet leuk als ze even stopte met glimlachen of onzeker over iets leek. Op dit moment was Allison alles waar hij zich aan vast klampte, als zij niet zeker was, dan kon hij dat al helemaal niet zijn. Afhankelijk was hij, en ergens vond hij dat verschrikkelijk. ”Je bent niet gek.” Zijn stem was gestopt met trillen. ”Je moet er vast goed mee overweg kunnen. Ik ben blij voor je.” Ookal zag hij er in werkelijkheid allesbehalve blij of gelukkig uit, vond hij het wel goed voor haar dat ze was kunnen opgroeien met hetgeen waar ze van hield. Wapens. Hij staarde weer even door het raam naar buiten, maar richtte zijn sombere blik weer op haar vanaf het moment dat hij zijn naam hoorde, alsof ze hem extra benadrukte. ‘Wat houd je tegen Oliver?’ Hij schraapte kort zijn keel en liet heel langzaam de zoom van zijn mouw los. Zijn handen schoven als het ware naar buiten, en de manier waarop Oliver er naar keek, alsof het de gevaarlijkste wapens in de wereld waren. Of voor hem toch alleszinds. ”Deze hier.” Mompelde hij en liet zijn vingers langzaam bewegen, alsof hij een onzichtbare piano bespeelde. In feite was het zijn hele lichaam, elk stukje huid, maar zijn handen waren het gevaarlijkst. Daar lag de meeste energie gecentreerd. ”Mijn mutatie heeft mij alle kansen in mijn leven ontnomen.”

Hij voelde hoe Allison haar ogen hem bestudeerden, hoe ze hem van kop tot teen in zich had opgenomen en hoe ze op dit moment naar zijn bewegende handen keek.  Kijken… Ondertussen had hij al door dat het voor Allison niet alleen kijken was, ze kon ook echt zien. Zijn sombere blik was nog steeds op zijn schoot gericht toen ze begon te spreken. ’Als je denkt dat je me pijn kunt doen, dat kun je niet. Als ik je mutatie over neem dan ben ik immuun voor de eigen effecten, je kunt me niets doen.’ Wát had ze nu net gezegd? Vol ongeloof keek hij op, razendsnel veranderde zijn houding, van somber naar opeens heel alert. ‘Maar ik begrijp je en ik ben bereidt te accepteren dat je geen hulp wilt al adviseer ik je daar sterk tegen.’ Oliver stamelde onverstaanbare woorden, hij voelde zich volledig van de kaart. Hij greep naar zijn borst en klemde het stuk stof van zijn sweater stevig vast in zijn vuist, waarvan de knokels duidelijk zichbaar waren doordat hij er zoveel kracht op zette. Het was duidelijk  hoorbaar hoe zijn ademhaling luider, onregelmatiger werd, alsof hij zijn emoties niet meer kon tegenhouden. Zijn schouders schokten en  hij hapte naar adem, hij voelde zoveel emoties door elkaar en kon ze moeilijk verwerken. Was dit eindelijk een doorbraak in zijn ellende? De manier waarop hij Allison aankeek, smekend en dankbaar op hetzelfde moment, ook al had ze niet meer dan verteld waartoe ze in staat was, het werkelijk uitgevoerd had ze nog niet. Dus het kón, er was een mogelijkheid! Het lag op het puntje van zijn tong, Help me, alsjeblieft! maar hij kreeg het niet over zijn lippen. Maar aan zijn houding zou ze wel het een en het ander kunnen afleiden…

_{|OOC: Wauw jaaaaaaa   Ik kan hier echt van genieten!}

De manier waarop ze voor het eerst naar zijn handen keek, alsof ze al Olivers geheimen kon ontrafelen met een simpele blik. ‘Wapens hoeven niet gelinkt worden met fysiek contact.’ Ze had gelijk, er bestonden zo veel wapens die je ‘vanop afstand’ kon gebruiken. Maar anders dan bij zwaardvechten bijvoorbeeld, had je voor boogschieten een zekere precisie nodig, je moest voldoende trainen om de juiste technieken onder de knie te krijgen. Maar een trainingspartner had hij nooit gehad. ‘Je laat het pas al je kansen ontnemen als je zelf instemt met dat gedacht. Je kan er ook tegen vechten, er is voor alles een oplossing.’ Zijn blik viel weer op zijn handen die in zijn schoot lagen. Als je ze zo bekeek zagen ze er zo onschuldig uit, alsof er aan de binnenkant geen hopén energie heen en weer aan het ruisen waren. Over zijn gehele lichaam voelde het als een zachte streling, maar het was in zijn hoofd waar de pijn verzameld zat, de pijn die veroorzaakt werd door een overmaat aan energie, die hij niet kwijt kon en durfde.

Hij zat met zichzelf in de knoop, hij voerde een tweestrijd in zijn gedachten. Dit kon werkelijk de doorbraak zijn, als hij er bereid voor was om zijn eigen drempel over te stappen, zijn eigen limieten te verleggen en de limieten van zijn mutaties uit te testen. Oliver was in gedachten verzonken, terwijl zijn lichaam nog steeds geen manier had gevonden om op dit gevoel te reageren. Het moest er heel vreemd uitzien, de manier waarop hij naar zijn borst greep, zijn ademhaling die met horten en stoten gebeurden en het zweet dat hem weer uitbrak. Het was pas toen Allison dichterbij schoof dat hij zijn aandacht weer op haar vestigde, met ogen, even alert als die van een havik die zijn prooi in het vizier had. Samen met zijn zware wenkbrauwen en sterk afgelijnde gezichtsbeenderen zag hij er vervaarlijk uit, gemeen zelfs. Zijn pupillen werden groter toen ze haar hand naar hem uitstak. ‘Oliver.’ Maar hij keek enkel nog naar haar hand, die ze zo onschuldig voor zich uit hield, die zó gemakkelijk voor het grijpen lag. Oliver kon zich het gevoel bijna herinneren, het gevoel van vrijheid dat hij kreeg als hij iemand aanraakte.. ‘Ik beloof me, je kunt me geen pijn doen.’ Hij ademde eenmaal diep in, hield zijn adem langer vast dan normaal, en liet hem daarna heel langzaam weer ontsnappen. Hij had zijn beslissing gemaakt. Zijn ogen vonden die van haar weer en hij staarde veelbetekenend in haar ogen. Het deed Oliver goed dat ze naar hem glimlachte, bemoedigend… ‘Het is enkel jij, ik en de sterren.’

Nog voorzichtiger als hij zich al de hele tijd had voorbewogen, haalde hij zijn rechterhand nog een stukje verder uit zijn sweater en liet hem langzaam van zijn schoot omhoog komen. Zijn hand trilde toen hij hem in de lucht hield en langzaam naar haar toestak. Haar huid straalde warmte af die duidelijk voelbaar was op zijn ijskoude hand, die nu enkele centimeters van de hare verwijderd was. ”Danku.” bracht hij zacht uit, voor hij zijn hand zo lichtjes mogelijk op die van haar legde. Hij nam niet de moeite om haar hand vast te nemen of erin te knijpen, want hij wist dat een simpele aanraking voldoende was. Eventjes voelde het als een messteek in zijn hand en vertrok zijn gezicht van de pijn, maar toen kwam de verlichting. Het was alsof alle energie die zich in zijn hoofd opstapelde, doorheen zijn lichaam daverde en via zijn handpalm een weg naar buiten baande, hij voelde hoe zijn binnenste volledig in beweging was, alsof er paarden door zijn zenuwbanen galoppeerden. Een diepe zucht van opluchting kon hij niet onderdrukken en hij voelde hoe de energie langzamerhand uit zijn lichaam liep, hoe de druk op zijn hoofd en de pijn die hij al heel zijn leven ‘gewend’ was in zijn lichaam langzaam maar zeker verdween. Olivers ogen vielen half dicht van genot en zijn hoofd knikte stilletjes naar voren. Enkele seconden later opende hij bezweemd zijn ogen en keek haar aan. Hoe zou ze reageren op de tonnen energie die zich nu in haar lichaam opstapelden en door haar lichaam raasden. Zou ze het onder controle kunnen houden, zou ze ervoor kunnen zorgen dat het zijn andere mutatie die ze ook overnam, niet triggerde.

Hij voelde zich als herboren, hij voelde zich ‘normaal’. Vrijwel onmiddellijk nadat zijn energie was overgelopen in haar lichaam voelde hij van zichzelf dat hij zijn eigen lichaam nu wel in de hand kon houden, zijn lichaam stond niet op ‘ontploffen’ als het ware. Zijn hand had hij van die van haar laten glijden en hij had naar de grond gekeken, met een kleine grijns op zijn mond. Zijn schouders hingen naar voren, en zijn houding zag er stukken ontspannender uit. Nu zijn lichaam niet meer in contact met haar stond, en zijn de constante aanmaak van energie in zijn lichaam niet meer in haar overvloeide, voelde hij hoe de druk in zijn eigen lichaam weer stilaan toenam. Maar hij had nu tien minuten om te genieten van de rust in zijn lichaam, van het gevoel om geen pijn te hebben, totdat zijn energievoorraad weer ‘aangevuld’ was en de pijn weer terugkwam. Zijn ogen, die nu een stuk minder vervaarlijk stonden, vonden die van haar en hij knipperde enkele malen vriendelijk met zijn ogen. ”Hoe voel je je?” Hij vroeg zich af of ze nu ook de scheurende pijn in haar hoofd voelde door alle energie die was overgegaan in haar lichaam, of dat ze die niet had omdat het overnemen van zijn mutatie maar tijdelijk was. Ze moest eens weten hoe dankbaar hij was dat ze hem dit had gegund. Ze kende hem amper, en toch offerde ze zich zo op voor hem. Hoe kon hij ooit iets van deze aard terugdoen voor haar... Hij keek haar kalm aan, met een kleine glimlach van voldoening en dankbaarheid die om zijn lippen speelde.

Oliver keek gefascineerd naar hoe ze zijn mutatie onderging, haar ogen lichtten wit op en werden vrijwel onmiddellijk daarna terug donkerbruin. Ze leek even weg van de wereld hier, alsof ze in gedachten verzonken was en zijn energie op de een of andere manier benutte. Alsof ze zijn energie combineerde met haar mutatie. Hij vond het vreemd om naar te kijken, maar tegelijk ook heel interessant. Allison had veel in haar mars, je kon aan haar zien hoe gecontroleerd alles was wat ze deed. Ze dacht na over dingen op manieren waarop anderen nooit na zouden denken. Ze was een inspirerend individu en opnieuw was Oliver blij dat hij aan het begin van de avond zijn kamer had verlaten en naar hier was gekomen. Een tevreden glimlach sierde zijn gezicht.

Hij knikte bevestigend en schraapte zijn keel om te beginnen vertellen nadat ze hem enkele vragen had gesteld. ”Mijn lichaam is een onuitputbare bron van energie.” Zijn stem klonk opgewekter en zijn gezicht stond stukken minder gespannen als net. De angst die hij had begon hij stilaan te lossen, hij wist nu tot wat Alisson in staat was en hij voelde zich veilig in haar bijzijn. Of hij was blij dat zij veilig in zijn bijzijn kon zijn. Het was maar hoe je het bekeek. ”Energie zo krachtig dat ik constant mijn mutaties moet gebruiken om het getemperd te krijgen.” Kort slikte hij. ”Maar doordat de energie in zo ontzettend grote hoeveelheden aanwezig is en constant wordt bijgemaakt, kan ik mijn mutaties niet onder controle houden. Elke keer als ik ze gebruik lijken ze te ontploffen” Hij hief zijn handen in de lucht en keek kort naar Allison voor hij zijn blik op zijn handen vestigde. Hij liet zijn twee wijsvingers tegen elkaar komen en haalde ze daarna langzaam uit elkaar. Het leek alsof er een bijna doorzichtbare sliert van energie tussen hing, die verdween toen zijn vingers te ver uit elkaar kwamen. ”Het zoekt constant een ontlading, een weg naar buiten. Als ik mens of dier aanraak, bezwijken ze er vrijwel meteen onder, omdat hun lichaam niet gemaakt is voor zo’n grote hoeveelheid energie.” Met zijn wijsvinger tikte hij tegen zijn voorhoofd. ”Ik kan het verdragen, maar het voelt altijd als een zweem van pijn, omdat ik het niet kan gebruiken zonder schade aan te richten. Het blijft zich opstapelen tot op een gegeven moment.” Hij beet op de binnenkant van zijn wang. ”En dan krijg ik een uitbarsting.” Hij moest denken aan de helende wonden op zijn rug en schouders, die nog steeds jeukten vanonder zijn sweater. Er was nog zoveel meer over zijn mutatie te vertellen, maar voor nu vond hij het wel voldoende. Hij was er zeker van dat ze haar vragen zo goed mogelijk had beantwoord.

‘Hoelang geleden is het dat je iemand hebt aangeraakt?’ Hij zuchtte als teken van nadenken. ”De laatste keer dat iemand mij aanraakte.” verbeterde hij haar vriendelijk en keek in haar donkerbruine ogen. ”Bijna een jaar geleden.” mijmerde hij en liet zijn hand over de achterkant van zijn hoofd strijken. Meer wou hij er liever niet over vertellen dus bleef het bij die korte uitleg. Hij voelde hoe de energie bijna weer op peil was en hoe de kloppende hoofdpijn terug begon te komen. Maar hij kon het beter verdragen, hij had zijn ontlading gehad en dat zou hem wel weer een tijdje op de been houden. ”Kan je nu alles doen wat ik kan?” vroeg hij haar en doelde op de mutaties die ze had overgenomen. Aan zijn stem was opnieuw te horen dat hij onder druk stond, maar aan zijn houding was af te lezen dat hij zich toch stukken beter voelde, de dankbaarheid stond in zijn ogen af te lezen.

‘Is het niet omdat je het te lang achterhoud?’ Oliver zuchtte en keek haar schouderophalend aan. Haar theorie klonk realistisch in zijn oren en hij trok een bedenkelijke blik. ”Als ik mijn punt van zwaartekracht verleg voelt het in mijn lichaam als een verlichting ja. Ik verbruik dan energie, maar mijn lichaam kent geen regelmaat.” Of hij wist toch niet hoe hij het met regelmaat moest beheersen. Zijn mutaties onder controle houden, dat kon hij absoluut niet. ”Het kent geen rem, eens de energie een weg naar buiten krijgt is er geen rem meer aan.” Hij dacht aan de helende wonden die zijn rug ‘versierde’. Een benauwd gevoel bekroop hem en hij keek naar Allisons gezicht om zijn rust terug te vinden. Ze leek na te denken en Oliver was nieuwsgierig naar was ze hem te vertellen had. Tot nu toe had het meisje voor hem niets anders gedaan dan hem verlichting, raad en innerlijke rust gebracht. ‘Er moet een manier zijn. Ik geloof niet dat jij een mutatie hebt gekregen gewoon om je te tergen. Ik denk dat je veel meer kunt doen met energie dan je denkt, zolang je het op de juiste manier gebruikt.’ Oliver keek met een glimlach naar hoe ze haar handen voor zich hield en er naar keek. Hij wist hoe ze haar voelde. Voor haar was het een gave maar voor hem eerder een marteling. ”Misschien.” Zei hij met een korte zucht. ”Maar wat is de juiste manier?” Hij trok een geforceerd glimlachje. ”Ik heb in tijden niet meer getraind of actief met mijn mutaties bezig geweest.” Hij haalde een hand door zijn haar en wierp ongemakkelijk een blik naar de sterren en sloot kort zijn ogen. Hij moest het vragen…

De sfeer die tussen hen hing was een beetje killer geworden nadat ze over zijn laatste aanraking begon. Oliver nam het haar allesbehalve kwalijk, in haar situatie zou hij waarschijnlijk ook nieuwsgierig zijn geweest, maar het had hem wat stiller gemaakt. Niet alleen te danken aan haar vraag, maar ook aan de gonzende pijn die toenam in zijn hoofd. Zijn gezicht stond weer somber doordat hij opnieuw een innerlijke strijd tegen de pijn voerde, maar zijn felblauwe ogen bleven duidelijk hun schittering behouden. Toen ze sprak keek hij haar langzaam aan. ‘Ik neem enkel over wat ik wil en waar ik toestemming voor krijg. Ik steel geen mutaties, dus nee, ik heb enkel de energie overgenomen, niet de zwaartekracht. En ik kan er net zo goed weer vanaf.’ Zijn ogen werden groter en de verbazing stond op zijn gezicht te lezen. ”Dat is geweldig…” Een korte frons nam het weinige ‘blije’ aan zijn gezicht weg, hij dacht na… Hij dacht na over de manier waarop hij het het beste kon aanbrengen. ”Als je wil..” begon  hij en keek haar ongemakkelijk recht in de ogen aan. ”… mag je mijn zwaartekracht overnemen.” Hij schraapte zijn keel. ”Maar niet hier.” Waarom was dit in gods naam zo moeilijk? Oliver voelde zich belachelijk, hij was nu zo ver dat hij met iemand open durfde praten over zijn problemen, maar een simpele vraag stellen, dat lukte niet. In zijn hoofd vloekte hij. Kort wapperde hij met zijn rechterhand als teken dat ze moest vergeten wat hij net gezegd had, maar dat maakte de situatie enkel maar gênanter dan hij al was geworden. Bijna beschaamd wendde hij zijn blik af. Verdomme.

Ik denk dat je remmen kunt installeren.’ Vragend keek hij haar aan terwijl zijn hoofd lichtjes schuin ging hangen, hoe kon hij nu remmen installeren, hij was toch geen motor of… Onmiddellijk nadat hij besefte dat hij haar boodschap verkeerd had opgevat zette hij een bloedserieus gezicht op en fronste zijn wenkbrauwen alsof hij haar woorden nooit verkeerd had opgevar. Hij had nog veel te leren op sociaal vlak, besefte hij van zichzelf. ”Misschien wel..” mompelde hij en staarde naar zijn handen, die weer tintelden van de stromen energie die erdoor liepen. Energie kun je gebruiken, vormen, misschien zelf vuren. Wie weet tot wat hij in staat was. Oliver kenden zijn eigen limieten niet, behalve die van zijn energieaanvoer, die geen limiet kende. Ik weet niet wat de juiste manier is en ook niet veel meer maar ik wil het wel proberen vinden, als je dat ook wil.’ Hij ademde eenmaal langzaam in en uit voordat hij haar aankeek en net zoals haar een glimlach op zijn gezicht tevoorschijn liet komen. ”Heel graag.” fluisterde hij onzeker, maar aan zijn gezicht was te zien dat dit een opluchting voor hem was. Er zou verandering komen in aan zijn situatie, dat was zeker.

De situatie die hij zelf had gecreëerd had hem nerveus gemaakt, had ervoor gezorgd dat hij weer aan de mouwen van zijn sweater begon te pulken en dat zijn houding opnieuw meer ineen gedoken was. Maar Allison darintegen had nog steeds die spontane, vriendelijke glimlach die haar lippen sierde, het was alsof ze alles wat hij deed begreep, alsof ze het hem niet kwalijk nam dat hij fouten maakte, dat hij was wie hij was. ‘Oliver.’ De zachte manier waarop ze zijn naam weer in haar mond nam, deed de haren op zijn armen rechtop staan, maar zijn blik bleef voor korte tijd naar de grond gericht. Of toch totdat hij niet anders kon dan haar weer aan te kijken met zijn typische sombere blik in zijn ogen. ‘Wees spontaan, leef een beetje, je leeft maar één keer.’ Kort hief hij zijn schouders op en liet ze ook snel weer zakken, ze had gelijk, maar voor hem was het niet gemakkelijk om zijn leven echt te leven. Een diepe zucht rolde over zijn lippen, alsof hij eindelijk door had dat er werkelijk iets moest gaan gebeuren. ”Je hebt gelijk.” Op zijn lippen verscheen weer een kleine glimach en zijn handen bleven nu stil in zijn schoot liggen. ‘Om je voorstel te beantwoorden, Zijn ogen leken weer te fonkelen toen ze die woorden uitsprak en hij keek haar afwachtend aan, zijn mond lichtjes openhangend. ‘Het hoeft niet als je niet wil. Ik ben bezig je energie aan het leren kennen, uit te vogelen wat het zo “agressief” maakt.’ Langzaam knipperde hij, haar nog steeds aanstarend, in zijn ogen was ze simpelweg fascinerend. Maar ik hou je eraan, ik wil het ooit eens proberen, het maakt mijn leven wat spannender.’ Oliver knikte, hij wou graag zien hoe zij ook met zijn andere mutatie omging. Waarschijnlijk even goed als dat ze momenteel omging met zijn energie die ze had overgenomen. Allison was iemand waar hij nog veel van kon leren, op zoveel verschillende vlakken. Plus hij kon ook wel wat spanning in zijn leven gebruiken, positieve spanning dan. Ze moest eens weten hoe kotsmoe hij de vier muren van zijn kamer gezien was.

Kort klemde hij zijn kaken op elkaar en twijfelde nog steeds, maar toen spookten haar woorden weer door zijn hoofd. Leef!”Allison… Hij probeerde zo zelfzeker mogelijk over te komen toen hij haar aankeek. ”Zou je met me willen trainen?” Zijn stem trilde, maar aan zijn houding was te zien dat hij zeker van zijn stuk was. Dit was wat hij wilde, verandering. ”Help me weer te leven.”