[Open] The perfect Sky is Blue.

Een waas van gevoelens overnam het weer van hem, net zoals toen ze hem had verteld dat hij haar kon aanraken zonder haar pijn te doen. Blij, opgelucht, dankbaar, maar tegelijk ook angstig, onzeker en afwachtend. Zijn gedachten waren een warboel, zoals een touw dat volledig in de knoop zat, maar Allison had bij wijze van spreken het begin gevonden en stevig vastgeklampt. Oliver wist op de een of andere manier dat ze het denkbeeldige touw niet zou loslaten totdat ze het volledig had ontward, en dat gevoel… ‘Het is de stap zetten, eens gezet, gaat er een hele nieuwe wereld voor je open.’ Zijn ogen had hij ook naar de hemel gericht en hij keek weer naar de sterren, die daar stuk voor stuk stonden te flikkeren.

En toen stond Allison op waardoor Oliver haar langzaam aankeek. Haar jurkje bewoog sierlijk mee toen ze tot bij hem stapte en voor hem neer hurkte. Met grote, afwachtende ogen keek Oliver haar aan en knipperde enkele malen toen ze haar hand opief. ‘Je kan me niets doen.’ Voorzichtig knikte hij, hij had vertrouwen in alles wat ze deed. Voor de tweede maal deze avond voelde hij haar warme, zachte hand in de zijne, maar ditkeer steviger, omdat zij degene was die het initiatief had ondernomen. De energie begon weer te stromen en de pijn in zijn lichaam verdween vrijwel onmiddellijk. Oliver sloot zijn ogen terwijl hij opgelucht ademhaalde, zo diep dat zijn gespierde borstkas nog meer in omvang toenam. En vanaf het moment dat ze zachtjes in zijn hand kneep, ademde hij weer uit met een stralende glimlach op zijn gezicht. Heel, heel zachtjes kneep hij terug, bijna onvoelbaar, maar toch. ‘Wanneer beginnen we?’ Het enthousiasme stond van haar gezicht af te lezen. ”Morgen.” mompelde hij met een verlegen, schuine glimlach op zijn lippen.

Zijn diepblauwe ogen keken haar achterna terwijl ze hem vertelde dat ze slaap moest inhalen en naar de deur wandelde. Begrijpelijk knikte Oliver en besefte dat ook hij eigenlijk enorm vermoeid was. Hij sliep al maanden enorm slecht, wat ook duidelijk aan zijn lichaam zichtbaar was. ”We spreken af.” zei hij bevestigend terug, ook om het werkelijk tot zichzelf te laten doordringen. ‘Het zal je lukken, ik geloof in je.’ Met die woorden verliet ze het observatorium en liet hem met een warm gevoel in zijn lichaam achter.

Het leek als een eeuwigheid te duren voor Oliver zichzelf kon losmaken uit zijn gedachten en kon opstaan om zich ook naar zijn kamer te begeven. De vergelijking van de manier waarop hij wandelde toen hij hier naartoe kwam, of nu hij hier vertrok was ongelooflijk. Hij zocht geen ondersteuningspunten meer, maar durfde gewoon over het grindpad terug te wandelen naar de school. Nog voor hij het goed en wel besefte stond hij al in het midden van zijn kamer en greep hij met beide handen naar de zijkant van zijn hoofd. Een stralende glimlach sierde zijn gezicht en hij draaide eenmaal in het rond, hij kon het niet vatten. Deze avond zou zijn leven veranderen. Allison zou zijn leven veranderen.

Voordat hij in zijn bed kroop nam hij nog een uitgebreide douche en schoor hij zijn baard. De jongeman die hij in de spiegel zag was iemand die hij al jaren niet meer had gezien. Verzorgd, een schittering in de ogen, gelukkiger dan hij lang was geweest. En toen besefte hij dat Allison hem al reeds veranderd had. Een scheve glimlach kwam op zijn gezicht te staan. Wie weet wat er nog in het verschiet lag...
_________________________________________