Eindelijk had Judas zijn kleine koffer op zijn kamer weten achter te laten. Na het gesprek met het wit harige meisje had hij nog even rond gelopen door de tuinen en nadien was hij pas naar binnen geweest. De kamer was voor hem echt reusachtig geweest. Vroeger in het weeshuis had hij ook zo iets van ruimte gehad, maar dan deelde hij het nog met vijf andere kinderen. Later bij zijn nieuwe familie was het volledige huis niet veel groter dan twee keer de kamer waar hij nu woonden. Niet dat het hem veel uit maakten hoe groot de kamer was, veel had hij toch niet nodig.
Lang was Judas ook niet op zijn kamer geweest, voor hij weer naar de gangen ging om het schoolgebouw te kunnen onderzoeken. De mensen die hij onderweg tegen kwam keek naar hem, maar dat was normaal. Sommige glimlachte vriendelijk, maar die werd niet beantwoord. Zelf negeerde hij namelijk iedereen en hij ging ook niet uit de weg voor wie dan ook. Als iemand niet op tijd uitweek liep hij er gewoon volop tegen. Meestal was het een vleugel waar iemand nog net tegen liep, maar die persoon zou snel opzij deinzen. Natuurlijk, het zag er pijnlijk uit. Mensen wilde hem natuurlijk geen pijn doen, ook al voelde hij niet bijzonder veel aan zijn vleugels.

Het gebouw was groot en sowieso dat Judas nog zou verdwalen als hij daarbinnen zat, niet dat hij bijzonder veel binnen ging zitten. Hij was meer het soort persoon dat buiten zat, want dat was hij zo gewoon. Judas moest steeds op zoek naar eten of geld, pickpocket was hem ook niet vreemd. Hij had het vaak gedaan en zo kwam hij vroeger aan geld voor eten.
De eerste dag was het toch het beste om eerst alles binnen te bekijken en dan pas alles buiten te gaan onderzoeken. Daar liep ook veel minder volk rond, dus door binnen eerst alles te bekijken, had hij het vervelendste al gehad.

Zo kwam Judas uiteindelijk uit in de Lounge. Het was er gezellig en voor hem ook nog eens groot. Nu de lounge was wel de grote geweest van zijn mini appartement. Toch was het leeg op één persoon na, maar daar schonk hij niet heel veel aandacht aan. Hij keek enkel even rond terwijl hij in het deurgat bleef staan en de andere negeerden. Judas was echt niet van plan om heel lang in de Lounge te blijven. Zo interessant was het nu ook weer niet.

De lounge leek hem nog een gezellige plek waar je tijd kon doorbrengen, maar hij vreesde dat het er overdag vast vol zat met mensen. of nu ja, wanneer het buiten slecht weer was toch. De ideale plek was het vast niet om naartoe te gaan wanneer je zocht naar een plek van rust waar je niet werd gestoord. Judas had gehoord dat er ook een bieb op het eiland was en misschien golden daar de regels die overal van toepassing waren. Je moest er stil zijn en mocht andere niet storen. Dat leek pas een goede plek om heen te gaan voor Judas. De kans dat hij daar werd aangesproken was veel kleiner dan in de lounge.
Nog even keek hij rond in de ruimte voor hij van plan weg te gaan. De blondine had hij wel zien staan, maar hij schonk er geen aandacht aan. Momenteel was hij vooral de school aan het verkennen en zijn vorige gesprek was al niet zo vlot verlopen. Een ander gesprek wilde hij het liefst mijden voor hij weer geprikkeld moest worden door commentaar. Het ging toch steeds over hetzelfde en hij was het al beu. Zelfs op een eiland vol mutanten. Het wit harige meisje ging vast wel beter nadenken wanneer ze nog eens iemand ging aanspreken.

Judas had nog niet volledig kunnen omdraaien of het meisje sprak toch tegen hem. Zijn kiezen klemde op elkaar, maar hij draaide zich wel naar haar toe. Samen hadden ze op de boot gezeten die hen naar het eiland had gebracht. Tijdens de toch had Judas zich steeds aan de andere kant bevonden omdat hij niet veel zin had in een gesprek. Het moest niet al verkeerd aflopen voor hij het eiland nog maar had kunnen bereiken. Dat was pas slecht geweest. Al had hij nadien genoeg problemen weten te veroorzaken op het eiland.
Met een cynische glimlach op zijn lippen keek hij vervolgens naar het meisje. Ze had ook opgemerkt dat hij op de boot had gezeten. ‘Dat is waar,’ beaamde Judas terwijl hij de ruimte maar binnen wandelde richting de kleine keuken. Het was meer om zichzelf iets te doen te geven. Terwijl hij sprak, opende hij ook gewoon wat kasten opzoek naar niets. ‘Ik heb je op de boot gezien,’ zei hij terwijl hij kort naar haar gewezen had, maar niet naar haar had gekeken. Glazen waren veel interessanter...meer niet echt.