Let there be fire!

Het had erger kunnen uitlopen... Ze had in een gevangenis kunnen zitten ergens in Zuid-Amerika. Of vermoord door mutant jagers ergens in een steegje in een vieze stad. Eigenlijk had ze op veel ergere plaatsen kunnen terecht komen. Een eiland vol andere mutanten viel dan best wel goed mee, als ze erover nadacht. Maar het bleef een beperking op haar vrijheid. Ja, het eiland was best groot en bevatte paar leuke plaatsen (hadden ze haar verteld). Maar het bleef beperkt terwijl de wijdde wereld bereikbaar was. Min of meer bereikbaar.

Amy was de dag voorheen toegekomen in de gietende regen. Ze had weinig gezien van het eiland of het gebouw waarin ze verbleef. De regen was met bakken uit de lucht gevallen dat ze amper tien meter voor zich uit konden kijken. De mensen die haar hadden opgepikt in Suriname hadden haar gedropt in een kantoortje waar alles nogmaals werd uitgelegd door het zogenaamde schoolhoofd. Uiteraard had het meisje reeds gehoord van de school met mutanten maar had er nooit iets voor gevoeld om er ook werkelijk naar toe te gaan. Echter had ze niet veel keuze gehad toen de twee mannen voor haar stonden en verzochten om mee te gaan. Het schoolhoofd was vriendelijk en begripvol, hij wist hoe ze zich voelde en stelde haar gerust. Ze kreeg een kamer aangewezen waar ze tijdelijk kon verblijven. Die nacht deed ze bijna geen oog dicht. Alles kwam op haar af, net als de jetlag. Tegen de tijd dat ze kon slapen was het reeds middag. Pas tegen het avond eten werd ze terug wakker en ging dood van de honger.

Ze wilde zich nog niet mengen met de andere mutanten. Amy had reeds andere studenten gezien. De meesten zagen er net zo normaal uit als zij, anderen hadden duidelijk een mutatie... Er liep een vispersoon rond met een bokaal op zijn of haar hoofd, dat kon je moeilijk 'normaal' noemen. In iedere geval, ze had wat eten gejat uit de keuken (eigenlijk kreeg ze het van de aardige vrouw die in de keuken werkte maar het voelde wel als jatten aangezien ze het mee had gesmokkeld in een tas en stiekem naar buiten was gerend). Het was een prachtige dag, de zon scheen en af en toe dreef er een wolkje voor. Amy had haar rugzak meegenomen en was beginnen wandelen, zoals ze de laatste jaren gewend was om te doen. Gewoon, beginnen wandelen en zien waar je uitkomt. Ze had een boterham in de hand, wat meer was dan dat ze gewoonlijk had, en genoot van de rust dat het eiland uitstraalde.
Neen, zo erg kon het niet zijn...

Tenslotte had ze zich neergezet op een omgevallen boom aan het strand. Haar tas stond tussen haar benen, ze had net de laatste boterham opgegeten en keek uit naar het water. Even keek ze om, controleerde of niemand keek en stak een paar droge stokken in brand dankzij een kleine steekvlam dat ze uit haar handpalm kon oproepen. Ze maakte zichzelf wat comfortabel voor het vuurtje. Haar blik gleed terug naar het water. Ze wist dat ze water kon controleren, net zoals vuur en aarde. Maar het was anders... Vuur was puur en kwam van haarzelf. Aarde was ruw en werd geschonken door de grond. Maar water was elegant en leek steeds weg te glippen, net als lucht. Amy kon er geen grip op krijgen zoals ze bij vuur en aarde had. Ingespannen keek ze naar het water, in de hoop het naar haar toe te kunnen trekken. In het beetje licht dat haar vuurtje scheen zag ze hoe een klein straaltje water naar haar toe liep toen plots iets of iemand lawaai maakte achter haar. Ze schrok zich rot, sprong op en schoot onbewust vuur uit haar handpalm waardoor een deel van de boomstam geschroeid werd. "Besluip mensen niet zo als je leven je lief is!" snauwde ze nu ze zag dat het werkelijk een persoon was. Amy stak tegelijk haar handen achter haar rug, in de hoop dat de persoon niets had gezien, vergeten dat dit eiland stikte van de mutanten en vuur schieten uit handen waarschijnlijk bijna normaal was...

(Was inderdaad open en wat een geweldige post van je!)

Amy was geen schuw konijn dat zich schuil hield in holletjes maar ze had wel iets van spanning. Ze had lang genoeg rondgedoold in bossen om te weten dat niet alles dat vanachter je vandaan kwam even vriendelijk was. Toen ze ook iets hoorde, dat haar uit haar concentratie van het water haalde, had ze meteen gereageerd. Het manipuleren van vuur gebeurde wel vaker ongevraagd wanneer haar emoties hoger opliepen. Zeker als ze zo schrok. Toen ze twaalf jaar was had ze zo per ongeluk haar bed in brand gestoken toen haar vader haar had laten verschieten.

Achter haar stond (min of meer, hij lag half en half) een jongen. Het eerste wat haar opviel waren zijn ogen, hij had prachtige ogen. Het tweede, iets waar je niet bepaald naast kon kijken, was de wolf. Amy had redelijk wat ervaringen met wolven, de één al wat betere ervaring dan de ander. Ze kende het dier een beetje, hoe het leefde, hoe het reageerde maar was desalniettemin toch schichtig er voor.  "Besluipen?Alsjeblieft, als ik je had willen besluipen, had je me nooit gehoord", Amy voelde een spier trekken in haar nek. Haar handen waren tot vuisten gebald. "Ben je zo één? Hoge dunk van jezelf, meneer de ultieme sluipmoordenaar?" Ze zou vuur hebben gespuugd met haar woorden maar had nog net genoeg controle.

Hij rechtte zich volledig en kwam een grote kop boven Amy. De wolf stond naast hem en leek te wachtten. Ze had de link ondertussen wel gelegd. Ze was in de bossen van Canada een Shapeshifter tegengekomen die omging met poema's en ook in één kon veranderen. Hij vertelde dat er verschillende Shapeshifters waren. Het zou haar niet verbazen dat hij één was. Dat of een weerwolf, daar had ze over gehoord dat die ook bestonden. Ze zag hoe hij de wolf even kort vastgreep en hem aansprak, "T'es fou, toi". Amy voelde haar hart even een sprongetje maken bij het horen van haar tweede moedertaal.

"Dus, toast jij iedereen die gewoon komt langslopen of heb je één of ander dom trauma?" Amy lachte vreugdeloos, deze jongen zou zo wel eens als een geroosterd kip kunnen eindigen. "Je hebt echt wel een doodswens hé?", ze voelde hoe de aarde onder haar zachtjes vibreerde, alsof het wist wat ze wilde doen. "Laat me raden, je kent en hebt niemand behalve de wolven? Geen wonder, tu est vraiment exaspérant." Ze schoof haar voet in een korte krachtige beweging over de grond en voelde hoe de aarde gemakkelijk naar haar luisterde. Beide voeten van de jongen zaten klem, net als de poten van de wolf. Ze was niet dom om de wolf vrij te laten. Ze glimlachte naar de jongen en wiebelde haar wenkbrauwen uitdagend.

Het was duidelijk dat de jongen vaker in zo'n situaties terecht kwam. Althans, dat dacht Amy. Hij had een arrogante houding en liet zich niet intimideren. Niet dat Amy dat ook werkelijk van plan was, meestal gebeurden de dingen impulsief wanneer haar emoties de lucht in schoten. "Sluipmoordenaar? Kom kom, ik ben goed opgevoed hoor. Ik val je heel duidelijk merkbaar van langs voor aan. Veel spannender, toch?" Ze keek de jongen gewoon kil aan en mompelde zachtjes, "Enorm spannend...". Als ze eerlijk was met zichzelf dan gaf ze toe dat ze adrenaline voelde. Amy had wel vaker gevochten, daar droeg ze de tekenen van. Maar een echte fan was ze niet, meestal was het zelfverdediging geweest. Zij was zelden, of nooit, de uitdager.

Algauw merkte ze op dat de jongen weinig prijs gaf. Hij bleef kalm, nuchter en niets leek hem te deren. Hij bleef weliswaar arrogant en telt dat op met al het andere en je kreeg een iets dat Amy om de één of andere reden kwaad maakte. Eigenlijk was het best wel belachelijk, hoe ze zich opwond tegenover de jongen. Oh god, misschien zou ze medelijden krijgen met hem als ze ook werkelijk hem in de fik stak. Nadat ze hem min of meer had uitgescholden hield ze hem vast. Het gebrek aan een reactie bij hem deed niet alleen haar bloed koken, het maakte haar bang. De wolf daarentegen schrok duidelijk waardoor, blijkbaar, de hele roedel reageerde die aan het oog was ontrokken. Niet goed...

"Correctie, schat, ik wil helemaal niemand anders kennen. Mensen, moet je weten, zijn verschrikkelijke wezens en ik hoef er helemaal niks mee te maken hebben", ze glimlachte naar de jongen, in haar gedachten hield ze voor om klaar te staan om aan te vallen, "Jammer dat je dan net als ik vast zit op een eiland vol mensen." Zij was net zo min gesteld op mensen als hij. De enige waarmee ze had gesproken in de laatste drie jaar waren mutanten geweest. Waarvan de meesten Shapeshifters. Mensen waren de reden geweest dat ze had gevlucht. Na wat er met Micheal was gebeurd wist ze dat ze er weg moest. Zij zou de volgende zijn, dat wist ze zeker nadat ze genoeg mutanten jagers had tegengekomen.

"Ik moet je ook even meedelen dat, als je me niet heel snel weer los maakt, ik nog aardig wat dingen achter de hand heb om je eventueel op andere gedachten te brengen", haar ogen schoten even naar de bosrand waar duidelijk nog wolven stonden te wachten. Amy kon de wolven gemakkelijk lokaliseren als ze binnen een straal van 500 meter waren en als ze haar schoenen uitdeed. Maar dat risico was te groot, daarnaast werd de nauwkeurigheid van haar krachten minder als iets zich verderop bevond, de kans dat ze de wolven kon vasthouden was te klein. Ze voelde de vlammen likken aan haar handen terwijl ze nadacht over wat ze zou doen. "Dus, dat trauma van je.. Familie gerelateerd? Oorlog meegemaakt? Drugsproblemen?" Ze haalde een wenkbrauw op, "Waarom moet het perse een trauma zijn?" Eigenlijk zat hij heel dichtbij maar dat ging ze niet aan zijn neus hangen. "Misschien wilde ik gewoon alleen zijn en werd ik door twee sukkels van deze school opgepikt en sta ik nu met een idioot en zijn wolf te praten?" Ze had ondertussen nog steeds het tweetal vast maar wist dat ze dit niet kon aanhouden. Het had geen zin. Ze kneep even zacht, vanwege haar eigen verlies, en liet het tweetal vrij. "Doe wat je wilt wolvenjongen maar ik denk dat ik net zo bang ben van jou als jij van mij." Als hij nog wolven naar hier lokte dan zaten ze allemaal binnen haar bereik. Ze wist niet wat hij nog kon, voor hetzelfde geld kon hij illusies opwekken of haar vergiftigen. God weet wat voor mutanten er bestaan.

Het was een irritant rotjoch. Veel meer kon ze nog niet opbrengen van hem. Aan de andere kant, als zij niet opvliegend was geweest dan was er een hele andere situatie ontstaan. Wel, spijtig voor hem dan, dacht ze geïrriteerd. Ze besefte maar al te goed dat er hier maar één werkelijk genoot van de hele situatie en dat was hij. Amy wilde hem het liefst van allemaal de grond in sleuren. Die wolven konden haar weinig doen, vacht fikt namelijk gemakkelijk. Over vacht gesproken... in de glinstering van het licht merkte ze op dat hij een staart had. Ze staarde naar zijn staart en trok een wenkbrauw op, ze wou een opmerking maken maar wist eerlijk gezegd niets om te zeggen. Van alle Shapeshifters dat ze was tegengekomen, niet dat het er veel waren, was er nooit één half getransformeerd.

Ondertussen ging het, euhum, 'gesprek' verder. Hij vroeg terug naar haar verleden. Iets van een trauma, ze wist zelfs niet hoe hij er was bijgekomen. Het irriteerde haar vooral omdat hij dicht bij zat. Waarschijnlijk stikte dit eiland van de zielige kindertjes dat één of ander gruwelijk verhaal had meegemaakt vanwege hun mutatie. Ouders die hen dumpen, jagers die hen achterna zaten, ongelukken door hun eigen mutatie, noem maar op. Ze kon het zich wel inbeelden. Eigenlijk kon ze best inkomen hoe hij er was bijgekomen, bij nader inzien... "En waarom niet? Jij bent degene die denkt dat ze met wolven kan praten hoor. Ik wed er om dat hij helemaal niet naar je luistert", ze keek ietwat verbaasd naar de jongen. Wat... wat had dat er zelfs mee te maken... "Awtch, je kwetst men gevoelens, wolfboy", ze ze melodramatisch. Haar blik dwaalde even af naar de wolf. Eigenlijk waren het pracht beesten, ze hield van de dynamiek dat in een roedel zat. De regels waren zo simpel en het werkte. Ergens vroeg ze af of de jongen de alpha was in de roedel, aangezien hij daarnet de wolf op zijn plaats zette. Of althans, daar leek het op.

Met ietwat tegenzin liet ze de jongen en de wolf los. Ze liet ze 'vrij' en maakte dat ook duidelijk. Uiteraard moest ze hem uitdagen, al was het maar subtiel. Eigenlijk wou ze met plezier vechten, nu ze toch zo ver waren gekomen. Ze had vrij veel voordelen in dit soort terrein. Zachte aarde was gemakkelijker te manipuleren. Jammer dat ze water nog niet kon controleren want water genoeg. Als ze had gedacht dat hij zou vertrekken dan was ze verkeerd. De wolf was ondertussen verdedigend bij de jongen gaan staan. Amy herkende die houding, het was iets dat veel dieren aannamen. "Bang? Nee joh, ik vind het net reuze gezellig hier!", en om zijn woorden kracht bij te zetten stapte hij op haar af en ging op de boom zitten. "Je bent gek en je weet het." Zei ze zacht, iets van een glimlach klonk door in haar stem waarna ze zich omdraaide en naast hem ging zitten. Wat? Zou ze zich laten afschrikken door een gek die ging zitten? Pfffft. Om iets van haar adrenaline kwijt te geraken liet ze een kleine inferno los op het vuurtje dat nu enkele meters hoog spuwde. Het keerde snel terug tot zijn normale grootte. "Wat zocht je hier eigenlijk?" Ze keek vanuit haar ooghoeken naar de jongen, ondertussen had ze haar schoenen uitgedaan en was zich bewust van iedere trilling dat zich door de aarde verplaatste. Ze voelde de wolven wat verderop, op de rand van haar bereik en telde er drie. Er konden er nog meer zijn dan ze dacht.

Voor het eerst klonk er iets als een ware emotie door bij de jongen. Misschien niet zo gemeend zoals anderen het zouden doen maar hij grinnikte als het ware. "Dan is mijn doel bereikt", een scheve grijns verscheen rond zijn smoel. Voor het eerst merkte ze zijn scherpe tanden op. Steeds meer kreeg ze het gevoel dat hij nog net iets anders was dan een Shapeshifter. Was dit dan misschien een weerwolf? "Kwal...", mompelde ze zachtjes maar duidelijk verstaanbaar. Het had niet echt als een belediging geklonken, eerder als een vaststelling. Niet dat het veel beter was.

Nadat ze de jongen en de wolf had losgelaten merkte ze het kleine gebaar op dat de jongen deed bij de wolf. Amy kreeg steeds meer de indruk dat de jongen een hogere rang had dan de wolf. De wolf had beschermend voor hem gestaan en had tevreden geleken nadat hij achter het oor was gekrabd. Ze wist weinig van wolven. Waarschijnlijk niets in vergelijking met de jongen. Maar ze had een vermoeden.
Toen beide zaten had hij even gegrijnsd. Amy had het laatste beetje adrenaline gelost (ze glimlachte toen de jongen naar achteren leunde door de hitte) en had het gevoel dat ze nu weer kalm was. Het zou haar in een slecht daglicht stellen mocht ze op haar eerste dag op het eiland ook werkelijk in een gevecht zijn geraakt. Niet dat ze hem nu vertrouwde, hij kon haar nog steeds aanvallen. Hij zat tenslotte maar op een paar tientallen centimeters. Hij leek veel zelfvertrouwen te hebben en ze waagde het er niet op of het een bluf was of niet.

Amy had haar schoenen uitgedaan en wroette met haar tenen in het zand. Haar blik was gericht op de wolf die aan de voeten van de jongen lag. Ze voelde zijn vibratie, voelde zijn leven, alsof het een lichtpuntje was die alleen zijn kon zien of voelen. Ze kon het niet uitleggen. Ook zag/voelde ze nog zeker drie andere lichtpuntjes aan de rand van het bos. "Zand", antwoordde hij op haar vraag. Amy keek hem koeltjes aan met een dat-is-dikke-zever blik. "Nah, ik was niet echt op zoek naar iets, ik kwam toevallig langs en toen werd hij hier nieuwsgierig en liep hij op je af", het meisje keek ietwat verbaasd en legde dramatisch haar handen op haar mond. "Oh wauw, dus je kunt een normaal antwoord geven?", ze liet haar handen zakken en glimlachte naar de jongen. "Ik ben je maar aan het plagen", haar blik gleed terug naar de wolf, "Vreemd dat hij naar mij toe liep. Zijn wolven niet eerder mensenschuw?", ze keek oprecht nieuwsgierig naar de jongen. Ondertussen hield ze nog steeds de wolven aan de rand van het bos in de gaten maar had zo het gevoel dat er nu niets meer zou gebeuren. "Hij lijkt goed te luisteren naar je... misschien zelfs opkijken naar je.", ze keek vanuit haar ooghoeken naar de jongen. Hij zou waarschijnlijk non-verbaal weinig tonen. Maar ze was nieuwsgierig of haar eerdere vermoeden klopte.

Na een tijdje zei Amy, "Ik ben trouwens Amy", ze stak haar hand uit, ze grijnsde en voegde toe, "Ik ga je hand niet verschroeien." Haar handen waren echter wel warm maar niet genoeg om te verbranden.

*wow sorry beetje flut*

Een staart, scherpe hoektanden, een wolf die hem volgde en iets dat leek op vacht op zijn schouders. Het verbaasde haar dan ook niets dat zijn gehoor veel scherper was dan dat van een normaal persoon. Ergens wilde ze vragen of hij ook kon blaffen en huilen maar wist dat ze het antwoord eigenlijk niet wilde horen. Amy had enkel een wenkbrauw opgetrokken toen hij met zijn staart had gekwispeld en als een geil beest over zijn tanden had gelikt. Bij dat laatste voelde ze haar mondhoeken opkrullen. "Wolf, dacht ik, maar verdienstelijke poging", ze negeerde zijn uitspraak om twee redenen. Ten eerste gunde ze het hem niet en ten tweede wist ze geen goeie comeback. Wolf men hoela..., dacht ze later, eerder een uit de kluitengewassen poedel.

Na een tijdje moest ze bij zichzelf de vraag gaan stellen, waarom. Waarom zat ze zelfs nog met hem te praten? Het was duidelijk dat hij haar liever kwijt dan rijk was. Hij wilde tenslotte niets met mensen te maken hebben. Daarnaast gaf hij irritante antwoorden en was werkelijk bijna onuitstaanbaar. Misschien was het dat ze zichzelf niet gewonnen wilde geven dat ze bleef. Tenslotte was hij naar haar gekomen, hij moest maar weg gaan.
"Hij kwam kijken of jij een gevaar vormde voor mij", Grijnsde hij. "Dat is zijn taak", antwoordde hij nadat ze hem had gevraagd waarom de wolf naar haar was toe gelopen. Ze knikte traag en staarde naar niets naast het gezicht van de jongen. Amy had gelijk, de jongen had een bepaalde 'macht' over de wolf. Hij moest een hogere rang hebben, misschien zelfs de alpha. Dat kon een logische verklaring zijn. "Ik weet niet of ik blij of gekwetst moet zijn", zei ze met een kleine grijns, "aangezien hij me niet heeft aangevallen, dan betekend het dat ik geen bedreiging vorm voor jou, niet?" Ze hield haar hoofd een beetje scheef en bekeek hem berekend aan.

Ondertussen ging ze verder over de wolf, zo een beetje informatie lospeuteren van de jongen en haar vermoedens al dan niet bevestigen. "Hij heeft geen andere keuze. Sorunn zit al in mijn pack sinds ik het ben gestart, ik ben zijn alpha en hij gehoorzaamt. Net zoals de rest", ze keek van de jongen naar de wolf en zei zachtjes, "Sorunn...". Het was een aparte naam, een mooie naam. Terwijl ze wolf nog even aankeek sierde een glimlach haar lippen die snel terug verdween. Ze had gelijk, hij was de alpha. En hij had de roedel gestart, dan wilt dat zeggen dat hij wolven bijeen heeft gekregen die hem volgen. Hoe deed hij dat? Waren wolven misschien bang voor Shapeshifters of weerwolven (ze wist nog steeds niet wat de jongen precies was). Of dwongen deze mutanten automatisch gezag af bij de wolven, omdat ze sterker waren? Ze zag nog net hoe de jongen haar terug aanstaarde toen ze haar gedachten weer op hem bevestigde.

De sfeer was een stuk aangenamer. Hij was nog steeds een kwal, een feit. Maar het was aangenamer. Amy was niet de grootste prater, hell, ze had nog nooit echt vrienden gehad als je Michael niet meetelde. Desondanks hield ze wel van wat gezelschap, ze keek even naar de jongen, en dan moest ze nemen wat er op haar afkwam... Omdat 'de jongen' en 'kwal' niet bepaald goeie namen waren (al kon ze wel wennen aan Kwal), stelde ze zich voor in de veronderstelling dat hij zich ook zou voorstellen. Na kort te hebben geaarzeld schudde hij kort haar hand. Ze grijnsde tevreden, blijkbaar toch terughoudend vanwege haar mutatie. "Amadéo", stelde hij zich voor waarop ze even knikte. Zijn Frans accent klonk duidelijk door toen hij zijn naam zei en even voelde ze een rilling. Thuis had ze zowel Frans als Engels gesproken. Het was ondertussen een jaar geleden sinds ze het Frans nog had gehoord, toen ze in Frans Guyana zat.

Het was vervolgens de beurt aan Amadéo om vragen te stellen. Of liever, vraag. "En jij, wat zocht jij op het strand?", ze keek van de jongen naar het water en haalde haar schouders op. "Ik hou niet van opgesloten te zitten in een gebouw dus liep ik naar buiten, verkende het gebied", het was geen leugen. "Het is pas mijn eerste dag", vervolgde ze en zuchtte, ze trok haar benen op en plaatste die op de boomstam, haar kin rustte op haar knieën. "Ik wil hier niet eens zijn", ze grijnsde vreugdeloos, ze legde haar hoofd schuin op haar knieën zodanig dat ze de jongen aankeek, "Ben jij hier al lang? Hoe is het hier?"

"Wat denk je zelf? Hij kijkt alleen maar of je gevaarlijk bent of niet. Ik beslis nog altijd of hij mag aanvallen", had Amadéo gezegd nadat ze gevraagd had dat zij niet beschouwd werd als een gevaar, aangezien Sorunn haar niet had aangevallen. Ze had de woorden even over haar laten heen komen maar dacht er nu pas werkelijk over na. Dus hij, Amadéo, besliste zelf of de wolf mag aanvallen of niet. Amy kreeg steeds meer het gevoel dat Amadéo meer kon dan alleen in een wolf veranderen (dat was ze zeker zonder dat hij het haar vertelde) en met ze communiceren. Een alpha had macht maar niet zoveel dat zij garant stonden over de beslissingen van zijn mede roedelleden. Zoveel was ze zeker.

Nadat ze de wolf zijn naam had gezegd zag ze tot haar verbazing dat zijn oren even vertrokken. Alsof hij zou opkijken naar de bron dat zijn naam had gezegd. Eerlijk? Amy had verwacht na alles wat ze gehoord had dat de wolf zelf geen teken van erkenning zou geven. Zou de wolf dan ook naar haar luisteren? Even zag ze voor zich hoe ze de wolf beval om te gaan zitten, liggen en rollen. Het beeld alleen al was absurd dat het een glimlach teweeg bracht. "Wel een hele tijd ja. Lang genoeg. Ik snap je wel, dat je hier weg wilt. Het is een echte jungle hier", gaf hij na een tijdje antwoord toen ze vroeg hij lang hij hier al zat. Amy humde alleen maar ter herkenning dat ze zijn antwoord had gehoord. Plots richtte Amadéo zich op, instinctief plaatste ze een voet terug in het zand. Ondertussen maakte hij een soort gebaar. Meteen voelde ze hoe er lichtstipjes dichterbij kwamen. Had hij zonder enig geluid te maken ze net naar hier geroepen? "Niet ook hen proberen te roosteren ok", ondertussen schoten twee wolven voorbij en een derde maakte het zich gemakkelijk aan het vuurtje bij Sorunn.

"Ik heb jullie toch ook niet 'geprobeerd' te roosteren?", zei ze met een grijns van haarzelf. Uiteindelijk had ze geen vlammetje op hen afgeschoten. Ietwat gebiologeerd keek ze naar de twee wolven die binnen armlengte bij haar voeten lagen. Amy had het altijd pracht beesten gevonden, had zelf korte tijd bij een roedel geleefd (omdat ze één van de leden had gered van een jager). Ze had niet bij de roedel gehoord, absoluut niet. Maar ze had twee dagen met hen rondgetrokken, had geholpen met jagen en hun paden hadden zich daarna gescheiden.

"Buiten zijn is ook mijn manier om aan al dat daar te ontsnappen", hij glimlachte. Amy kwam tot de conclusie dat hij een prachtige glimlach had. Zijn witte tanden schitterden bij zijn lichte ogen en staken af tegenover zijn donkere huid. De oprechte glimlach verdween algauw toen hij verder sprak, "Dus blijf maar vooral buiten mijn territorium als je 's nachts komt rond sluipen", Amy keek terug koeltjes naar de jongen. Oh wat had hij toch een ego... "En waar is dat territorium van je?", vroeg ze iets te uitdagend en wist dat ze op die manier geen antwoord zou krijgen. Vriendelijker vervolgde ze, "Begrijp me niet verkeerd, het is alleen, als ik niet wéét waar het is dan is de kans groot dat ik er per ongeluk in terecht kom", ze wachtte zijn reactie af. Amy voelde een kleine vlammetje in haar borst. Dus hij had een territorium... Hoeveel mensen zouden het al geprobeerd hebben om hem daar te gaan lastig vallen?

Haar blik gleed naar de wolven die naar het water renden. Ze leken bijna onschuldig hoe ze daar ravotten. Desondanks vergat Amy niet tot wie de wolven behoorden. En Amadéo leek nu wel de laatste persoon die ze als onschuldig zou bestempelen. Met zijn scherpe tanden, pluizige staart, vacht op zijn rug en kwallen gedrag. Neen, onschuldig zou waarschijnlijk nog niet bij hem passen als hij diep sliep. Amy had vrijwel meteen geantwoord op zijn verzoek om zijn wolven niet te roosteren. Uiteraard kwam hij meteen met een tegen antwoord, "Ja, en ik probeerde jou niet te besluipen", ze keek hem aan. Hij grijnsde niet maar ze voelde wel een grijns, alsof hij er moest zijn. Ze tuitte haar lippen en zei, met pijn in het hart, "Touché"

Amadéo begon over één of andere territorium die hij hier had op het eiland. Het leek haar echt wel iets voor hem (niet dat ze hem kende) om zijn eigen plaatsje af te bakenen. Hij lijkt iemand die gezag wilt en kan uitstralen, het behoorde misschien bij zijn arrogantie. In alle geval, ze mocht zijn territorium niet binnen komen en dat meende hij. Amy wilde ook zijn territorium niet binnen strompelen, god wat zou ze daar doen? Ze vroeg waar het was waarop hij zuchtte, Sorunn volgde zijn voorbeeld. "Ik denk niet dat je het ooit gaat vinden, en zelfs als dat gebeurd, je kan de markeringen niet missen. Per ongeluk loop je er niet binnen", er zat een waarschuwende ondertoon in. Amy grijnsde enkel ietwat uitdagend. "Ik zou je natuurlijk wel kunnen uitnodigen, dan raak je er ongedeerd binnen, maar..", ze keek oprecht verbaasd. Maar die verbazing vervloog algauw bij het zien van zijn scheve grijns. "Waarom zou ik dat doen?", Amy deed alsof ze diep nadacht. "Hmmm... Omdat...", ze draaide zich om en tikte met haar wijsvinger op zijn neus, "je mij geweldig gezelschap vind", ze lachte bij het zien van zijn gezicht. "Neen, ik denk niet dat ik je vrijwillig nog wil zien", ze had het serieus willen zeggen maar er lag nog een halve grijns op haar lippen.

Haar aandacht glipte terug naar Sorunn en de andere wolf. "Misschien wilt Sorunn mij wel op bezoek, hé Sorunn?", tot haar verbazing zag ze terug reactie van de wolf. Ze liet zich van de boomstam glijden en toonde haar handpalm aan de wolf, liet hem ruiken en wachtte zijn reactie af. Toen ze, vermoedde, toelating te hebben aaide ze de wolf achter zijn oren. "Je bent stiekem een schatje hé?", zei met een glimlach en aaide de wolf nog wat, "Wie is een brave wolf? Sorunn! Ja jij!", tot haar verbazing leek de wolf er ook nog van te genieten... Met een grijns van oor tot oor keek ze naar Amadéo, bijna uitdagend.

Sorunn: