Hiding Tonight [open]

Abrupt werd ze wakker, het zweet droop over haar rug en keek vluchtig om haar heen. ‘Ademhalen, ademhalen, ademhalen’ herhaalde ze in gedachten tegen haarzelf. Langzaam maar beter kwam ze weer op adem. Ze ging voorover zitten en haalde haar handen door haar haren. Veilig, ze was weer veilig. Hoe laat was het? ‘18:30’ stond op het klokje naast het bed. Haar ritme was opgedraaid. S Nachts bleef ze wakker en s ochtends viel ze weer in slaap. Deels omdat ze naar buiten wilde op momenten waar ze niemand tegen kwam en deels omdat ze Grace niet wilde lastigvallen met haar nachtmerries en gedraai s’nachts. Jackie deed was ze kon maar ze kon haar dromen niet beter maken. Aurélia bleef haarzelf inpraten dat het wel weer over ging, toch? Het moest wel, ze wilde niet elke nacht wakker worden door het beeld, de flashbacks. Hoevaak ze ook gehoord had gekregen dat het niet haar schuld was, dat het Mira was die hun bestuurde.. Ze wist het wel, maar zij had het gedaan. Ze bleef zichzelf afvragen waarom,en hoe. En ze voelde zich alsnog schuldig. Cecil had goede bedoelingen en hij heeft zijn laatste minuten gevochten voor zijn leven, zijn laatste moment in wanhoop en angst.

Aurélia kreeg het niet uit haar hoofd. Ze stond op en liep naar de spiegel. Elke dag verdwenen de blauwe plekken en bulten ietsje meer. Die op haar lichaam waren het ergste, de tijd in de cel had haar lichamelijk gebroken, maar dan zonder botbreuken. Ze kleedde zich dik aan, een dikke zwarte thermo legging en een sweater met daarover nog een zwarte hoodie. Ze deed eerst een pet op en haalde daar haar capuchon nog over. Alles om haar gezicht een beetje te bedekken. Het was een voordeel dat het zo donker was buiten, dan was alles nog minder zichtbaar. Aurélia liep het huis uit in versnelling zodat Jackie of Grace het niet zou merken. Ze liep niet heel ver en kwam uiteindelijk bij een parkje uit. Het was haar vaste chillplek geworden om s’nachts te blijven. Goed nu was het nog niet super laat, maar de zon was al onder en het was niet super druk. Een paar mensen die met hun hond aan het wandelen waren. Aurélia had een zak brood meegenomen en ging bij het bankje zitten vlakbij de vijver. Rustig bleef ze de eendjes voeren en keek met een lege blik toe. Er ging zoveel in haar hoofd om maar haar verscholen gezicht toonde geen emotie.

OPEN