Closed - You can sleep outside tonight.

Gahiji zijn dag was om het kort te zeggen verpest. Hij was na enkele ontmoetingen met enkele mensen al zeker dat hij het eiland al niks vond en dan kwam het vooral door het volk. De laatste dagen had hij geen woord meer gezegd tegen wie dan ook en negeerde hij iedereen. Niemand kreeg een blik of zelfs maar een zucht van hem. Zo had hij er wel voor gezorgd dat hij niet weer een klap tegen zijn kak kreeg of onder de blaren stond. Sowieso dat het een pluspunt was aan alles. Gahiji had besloten om een eenzaam leven verder te zetten, maar dat plan hield al snel op met bestaan.
Ze waren in zijn persoonlijke kamer een tweede bed komen klaarzetten en meteen wist hij hoe ver het was. Hij zou zijn kamer moeten gaan delen met iemand anders. Zijn kamer, zijn domein, de enige plek waar niemand anders mocht komen zonder toestemming moest hij gaan delen. Dat hij het verschrikkelijk vond was nog maar zacht uitgedrukt. Voor een lange tijd had Gahiji enkel op zijn bed gezeten en was hij aan het staren geweest naar het tweede bed. Door zijn hoofd schoten tal van scenario’s en geen ervan was goed. De persoon moest hij gewoon weg krijgen, want ondanks dat ze zeiden dat het goed was voor zijn aanpassing geloofde hij er niks van.

Voor het moment hing zijn kamer vol spullen van hem. Aan de muren hingen grote oude doeken, beschilderd met verschillende hiërogliefen, maar ook stonden er verschillende vazen en beelden. Het belangrijkste was wel de kleine katachtige sarcofaag die naast zijn bed op het nachtkastje stond. Uiteraard bevatten het een gemummificeerde kat, anders zou het geen sarcofaag zijn. In heel de kamer was dat misschien wel het stuk dat voor hem persoonlijk de meeste waarde had. Al was alles verder ook belangrijk aangezien dat het de enige zaken waren die nog van zijn tijd waren. De andere moest dus niet denken dat hij zo simpel zijn vreemde spullen hier zou kunnen neerzetten, één plek in de kamer was daar het bewijs van.
Het was een lage kast waar een zwarte, brede en lange, maar platte bak op had gestaan. Gahiji had de eerste dag gedacht dat het vervloekt was, aangezien er ineens mensen op verschenen. Het vervloekte ding zou een tv geweest zijn en dan ook echt geweest. Dat zelfde moment nog had Gahiji het uit het raam gegooid, dus de kamer had geen ‘tv’.

Na een hele tijd te hebben liggen nadenken stond hij dan toch recht en liep hij naar de andere persoon zijn bed. Misschien moest hij hetzelfde doen met dat ding, als met de ‘tv’. Dat zag hij dan misschien ook nooit meer terug. Met die gedachten in zijn hoofd opende hij simpel weg het raam, liep naar het bed en nam als eerste het kussen vast dat in een vlotte beweging door het raam naar buiten werd gegooid, gevolgd door het laken dat erop lag en hij naar het raam sleepte. terwijl hij bezig was met het donsdeken overboord te gooien hoorde hij de deur van zijn slaapkamer open gaan. Meteen draaide Gahiji zich om naar de deur, met zijn gele ogen gericht op wie er binnen kwam.

Terwijl Gahiji bezig was met de kleine verhuis wierp hij even een blik op zijn bed, waar onder de lakens een kleine heuvel lag. Eerder die week was hij langs de één of de andere plek geweest met vele honden en katten. Eén van die katten had hij - tegen de regels in - ook werkelijk meegenomen naar zijn slaapkamer. Dat was het eerste en enige gewenste gezelschap op zijn kamer. Met andere woorden deelde hij de kamer al dus was er geen plek meer, de jongen die toen net binnen kwam moest dat ook wel merken.

Gahiji had opgevangen hoe de jongen tegen hem zei dat hij het donsdeken weer terug moest leggen op het bed. Blijkbaar was de andere inderdaad van plan om bij hem op de kamer te gaan slapen. Als het van Gahiji af hing zou dat toch niet het geval zijn. ‘Een klein momentje,’ zei Gahiji die even met zijn hand het teken deed dat de jongen moest wachten. Nu ging hij iets sneller te werk en al snel volgde toen het donsdeken de rest van de spullen naar buiten om er op de grond te landen. Met een bijna tevreden glimlach draaide hij zich nadien op naar de jongen die in de kamer stond. Met enkele grote stappen begaf hij zich dichter bij de andere tot hij een armlengte verwijderd stond. Zijn katachtige ogen waren de jongen heel duidelijk aan het scannen tot ze bleven hangen bij die zijn ogen. Er werd hem een naam gezegd, maar Gahiji nam die niet meteen in zich op. Het was voor hem gewoon al een lastige naam. ‘Goed voor je,’ prees hij de jongen met een schouderklopje. Commanderen had de laatste keren niet gewerkt dus stapte hij over op een heel andere manier.
‘Ik moet alleen nog maar je matras buiten krijgen en je bed...omhulsel en je bent helemaal gesettled, of zo iets,’ zei hij met dezelfde glimlach op zijn gezicht als hij al heel de tijd had. ‘Het kan ‘s avonds wat koud zijn, maar ik ben zeker dat je het wel overleefd,’ vervolgde Gahiji. Van hem moest de jongen nu niet meteen buiten gaan slapen, maar zolang het niet in zijn kamer was had de jongen geen last van hem.

Zonder er nadien woorden aan vuil te maken wilde hij de koffer van de jongen ook al vast nemen. Gahiji wandelde om de jongen heen, naar de koffer om zijn handen erop te leggen. Misschien kon hij die ineens ook naar buiten gooien. Het zou in ieder geval duidelijk maken wat hij van de situatie vond en de jongen begreep dan de hint misschien. Of ook niet. Wie weet had Gahiji zijn nieuwe aanpak ook geen gewenst effect.

Helaas kreeg Gahiji niet de kan om de koffer vast te pakken en die ook weg te gooien. In een snelle beweging werd die namelijk weg genomen en buiten handbereik gelegd. Zelf de glimlach waar hij eerst nog mee had kunnen spreken verdween en maakten plaats voor een gezicht vol ergernis. De jongen - die hij maar Domi noemde want de rest was hem ontgaan of wist hij eigenlijk niet uit te spreken - raden nog dat Gahiji een kattenliefhebber was, maar dat was voor hem niet meer dan logisch. Het waren nog steeds heilige dieren. Hij had wel gelijk dat Domi hem totaal niet interesseerde.
Zonder één voet te verzetten volgde hij iedere beweging van de andere persoon en geen enkel moment keek hij ook naar ergens anders. Het was voor Gahiji goed dat er rustig gesproken werd zodat hij zeker alles verstond. Niet dat dat de reden was geweest, maar hem hielp het in ieder geval. Blijkbaar zou hij niet de ‘baas’ zijn omdat hij eerder in de kamer zat. Echt als baas zag hij zichzelf niet, maar meer als eigenaar. Wat moest een mens tegenwoordig anders doen om een eigen plek te hebben. Als het zo verder ging zou hij de badkamer nog eerder nemen als slaapplek. De deur kon dicht dus had hij alsnog een eigen gesloten plek. In plaats van dat te zeggen hield hij zijn kin wat in de lucht.
Er werd een kast aangewezen, maar Gahiji nam niet de moeiten om echt te kijken. ‘Die kast is bezet,’ sprak hij simpel weg, ondanks dat hij wist dat er helemaal niks in de kast stak en die inderdaad nog beschikbaar was voor de jongen. Als het moest richten hij de kast wel in als slaapplek voor de kat. Moest dat de jongen buiten houden zou Gahiji dat met heel veel plezier doen.

Domi vertelde hem dat de kat mocht blijven, maar dat stond sowieso al vast. Dat beest ging niet meer terug naar waar het vandaan kwam. Het was het enige andere levende wezen dat bij hem op de kamer mocht liggen. ‘Zé gaat inderdaad niet weg,’ bevestigde Gahiji nog voor de jongen weer begon te spreken.
Uiteindelijk stopten de stroom woorden van de jongen, die eindigde met het feit dat niet weg ging. ‘Nee, je begrijpt het niet,’ sprak Gahiji uiteindelijk hoofdschuddend en hij ging nog iets dichter bij de andere staan. ‘Ik wil je niet hier in mijn kamer. Er loopt hier al overal volk rond, drukke kinderen en mensen met hun vreemde manieren. Ze verwachten van mij dat ik alles maar kan verdragen, maar dit,-’ en met een wijd armgebaar wees hij naar heel de kamer waarbij hij zelfs even om zijn as draaide. ‘-, dit gaat gewoon niet,’ besloot Gahiji met zijn katachtige ogen weer gericht op de bruine van de jongen. Er was geen enkele vijandigheid in zijn stem te horen of van zijn gezicht af te lezen. 'Dit kan ik niet.'
Zonder echt op antwoord te wachten en keek hij de andere kant op. Wat maakten het ook uit. Hij had er niet voor het zeggen. Wat dat hij ergens van vond kon niemand precies iets schelen. Gahiji keerde dan ook zijn rug naar de andere toe en nam plaats op zijn eigen bed met zijn onderarmen steunend op zijn bovenbenen en zijn vingers in elkaar gevlochten. Zoals de andere zei; hij zat daar inderdaad vast.

Sinds de eerste dag dat hij op het eiland was had hij zich sterk gehouden. Gahiji had zich door niemand laten doen en had gewoon geprobeerd verder te leven zoals het eerder was. Tot zijn spijt was dat zwaar mislukt en verliep niets zoals het moest. Het was slechts een kwestie van tijd voor hij zijn grens zou bereiken en dat was gebeurd. De jongen waarmee zijn kamer zou moeten worden gedeeld was de druppel geweest. Het had ervoor gezorgd dat hij de moed even verloor. Toch luisterde hij naar wat de andere nog te zeggen had. Maar goed dat er niet één of ander actief mens bij hem kwam. Dat zou helemaal geweldig zijn geweest.

Een lach vulde voor even de kamer. Gahiji schudde zijn hoofd terwijl dat hij alweer recht stond. ‘Slechter?’ herhaalde hij het woord dat de jongen had gebruikt. Het zorgde ervoor dat hij weer moest grinniken. Toch was de lach noch de grinnik echt vrolijk. ‘Natuurlijk kan het sléchter worden, maar dan moet het echt al einde van de wereld slecht worden,’ vervolgde de jongen. Misschien overdreef hij, misschien ook niet. Voor dan had hij het gewoon gehad met alles dat er gebeurden.
Ondertussen had hij zich omgedraaid naar zijn eigen bed om het donsdeken eraf te trekken en dat samen met zijn kussen onhandig vast te houden. Het stuk stof zorgde ervoor dat het heel zijn zicht versperde. De kat die onder het laken lag liet ook een klagende jank horen. ‘Jaja, slaap maar verder,’ zei hij tegen de kat, nog steeds probeerde hij de spullen goed vast te houden, maar dan met één arm. ‘Weet je Domi, iets meer dan een week geleden had ik na een lange tijd mijn ogen nog eens geopend. Ik was naar buiten gewandeld, verwachten een mooi uitzicht te hebben over de piramides en al de werkende slaven, maar zo ineens was het allemaal weg,’ begon hij te vertellen uit het niets. De sarcofaag van de vorige kat nam hij ook vast in zijn andere arm om zich nadien richting de badkamer te begeven. ‘Het enige wat ik zag waren vreemde werktuigen en voor ik het wist was het weer zwart,’ ging Gahiji verder. Na zijn teen te storen tegen zijn bed poot en daardoor zacht op zijn lip te hebben gebeten duwde hij met zijn voet de deur naar de badkamer open.
De lakens die dat hij vast had liet hij allemaal op de grond vallen, enkel de sarcofaag legde hij voorzichtig neer op een kast die er stond. Hij draaide zich alweer om en met zijn schouder leunde hij tegen de deurpost. Zijn gele ogen waren weer op de jongen gericht. ‘En toen was ik ineens hier,’ zei hij met een gebruikelijk armgebaar. ‘Veel slechter kan niet,’ besloot Gahiji. Heel het verhaal had hij verteld om eigenlijk alleen dat duidelijk te maken.

Gahiji keerde de jongen de rug weer toe en raapten het kussen weer op zodat hij het in het bad kon gooien gevolgd door het deken dat hij er ook bij in legde. Binnen in de kamer hoorde hij de jongen wat zeggen over een kast. Zijn hoofd stak hij weer even buiten de badkamer om te kijken. ‘Hm,’ sprak hij bedenkelijk en hij keek de kamer rond, enkel om zijn hoofd te schudden. ‘Nee, niets, helaas,’ zei hij snel achtereen voor hij zich weer terug trok in de badkamer en keek naar zijn nieuwe ‘bed’. Zoals de ander zou zeggen, het kon slechter.
‘Ik zou mijn kasten ook niet openen, er rusten vloeken op, net zoals bij een graftombe van een farao. Open het en je sterft,’ verzon hij ter plekken. Gahiji moest toch iets zeggen? Die ene kast was vrij, maar misschien geloofde de jongen hem en zou hij ze niet uitproberen. Wanneer hij het echter had over de graftombes sprak hij even bedenkelijk, alsof het toen pas bij hem doordrong.

Terwijl dat Gahiji bezig was geweest met de verhuis had hij uiteraard de kleine katten sarcofaag meegenomen. Van alles in de ruimte was dat wat de meeste waarde voor hem had. De rest was vertrouwelijk, dus wilde hij ook bijhouden om die reden. Zonder rechtuit te zeggen dat de jongen weg moest uit zijn kamer probeerde hij toch kleine hints te geven. Eén ervan was zeggen dat er een vloek ruste op de kasten. Vroeger hadden ze hem geloofd en waren ze er af gebleven. Gahiji liet dan ook een diepe zucht wanneer hij erachter kwam dat de jongen niet luisterde. ‘Het was dan ook een leugen,’ sprak hij eerlijk en met tegenzin. Blijven zeggen dat er een vloek op ruste had geen enkele zin.

Hij mocht slapen waar dat hij wou. Wat aardig toch dat hij het mocht. Natuurlijk mocht hij het, want het bleef zijn kamer. ‘In dat geval zou ik niet kunnen slapen, dus nee bedankt,’ zei Gahiji. Het was niet voor medelijden op te wekken of zielig te doen. Dat was niet zijn bedoeling, maar gewoon eens tegen iemand spreken die niet meteen agressief reageerde deed deugd. Eindelijk voelde het alsof hij eens niet afgestraft werd omdat hij gewoon andere gewoonten had en moeite had met de aanpassingen. De reden dat hij meer zei tegen de jongen dan hij tegen iemand anders zou zeggen had vast te maken met het feit dat de andere een rustig karakter had. De jongen had blijkbaar niks begereep van zijn verhaal en even keek Gahiji verward naar de jongen. Had hij niet de juiste taal gesproken? Nee, hij was er zeker van dat hij de alledaagse taal van dan had gesproken. ‘Laat ik zeggen dat ik blijkbaar een paar duizend jaar van mijn leven heb gemist,’ zei hij schouderophalend alsof het normaal was. Hij wist ook niet precies wat hij bij het aantal jaar moest voorstellen. Ze hadden hem verteld dat het veel was, maar hij had geen besef van nummers.
Domi had ondertussen nog wat gezegd. Hij had het over een klooster, maar dat zei Gahiji niets. 'De 21ste eeuw,’ sprak hij wanneer de jongen zei dat hij vast geen idee had in welke wereld hij zich juist bevond. Voor even klonk het zelfs alsof dat hij wel wist waar hij juist was, maar dat was zeker niet het geval. ‘Wat dat ook mag betekenen,’ zei hij terwijl dat hij zijn schouders even optilde. ‘En uhm nee, ik heb het nodig, maar ik wil het niet,’ sprak hij met een niet gemeende glimlach. Waarom zou hij hulp aanvaarden? Ze wilde er dan enkel voor zorgen dat hij veranderde zodat hij net zo hersendood was als iedereen die hier rond liep. Nee bedankt, Gahiji was tevreden met hoe hij was, dat moest niet worden veranderd.

Gahiji liep na de jongen de badkamer ook weer uit, alleen maar om al de beelden en doeken van papyrus van de muren en kasten te halen. Het was bijna een hele verbouwing bezig in de kamer, maar als hij de jongen toch niet buiten kreeg moest hij het anders oplossen. De badkamer was beter geweest dan één kamer te moeten delen. Verschillende keren liep hij de badkamer in en uit, nam spullen mee en was vooral druk in de weer.
Pas wanneer de jongen weer wat zei bleef hij staan en keek hij de jongen even aan met een kleine frons. ‘Maar natuurlijk, doe wat je wilt want dat is wat iedereen doet,’ zei hij voor dat hij zich terug trok in de badkamer. Natuurlijk was de ruimte veel te klein voor al zijn spullen en ook het bad was duidelijk niet lang genoeg. Als hij erin ging liggen kon hij niet volledig plat liggen. Erg tevreden was hij ook niet met hoe het erbij lag. Comfortabel zag het er niet uit en de kamer was ook veel kleiner. In zijn hoofd had het er toch allemaal beter uit gezien. In een onbegrijpbaar taal mompelde hij tegen zichzelf. De kussens en lakens trok hij ondertussen weer uit het bad. Wat hij zei had vooral te maken met verschillende Goden.

Aan een gehaast tempo had Gahiji al zijn spullen naar de kleine badkamer verplaatst zonder het echt door te denken. Het was geen goed plan, dat wist hij achteraf ook wel, maar het leek hem beter dan een ruimte te moeten delen. Alles moest je delen, maar langs de andere kant zou hij de badkamer ook moeten delen. Een rustige plek was het in geen geval en het was klein. Té klein. Niet alleen de ruimte, maar gewoon het bad op zich. Als hij binnen een week niet kreupel wilde lopen, met een rug die overal pijn deed moest hij niet in een bad gaan slapen. Alles werd dan al snel weer uit de badkuip gehaald.

Gahiji keek de jongen voor enkele tellen in stilten aan wanneer hij vroeg van welk jaartal hij was. Een antwoord liet toch even op zich wachten en wanneer hij weer wat zei klonk het alsof hij net terug herinnerde dat er een vraag was gesteld. ‘Ja natuurlijk,’ zei Gahiji die meteen naar zijn nachtkastje liep en de schuif ervan opende. Hij haalde er een klein notitieboekje uit, wat eigenlijk volledig leeg was. Enkel op de eerste bladzijden stonden wat nummer geschreven, maar hij had geen idee hoe hij het moest uitspreken. 3281 V. Chr. stond erop in keurige letters. Zonder een waarschuwing gooide hij het boekje naar de jongen toe in de hoop dat hij snel genoeg was om het te vangen. Zo niet viel het de grond op en mocht hij het zelf oprapen. ‘Daar hebben ze het in op geschreven,’ vertelde Gahiji om duidelijk te maken waarom hij zonet het boekje had gegooid.
Nadenkend bleef hij vervolgens staan, met één hand tegen zijn kin. Zijn blik was gericht op zijn nu lege bed en in zijn hoofd was hij verschillende opties aan het overwegen. Wat moest hij nu doen? De jongen had hij niet buiten gekregen. Het bad was niet ideaal. Oh en hij was niet degene die buiten ging slapen. ‘Hm?’ kwam er vragend uit zijn keel nadat de jongen weer wat had gezegd. ‘Mutant,’ herhaalde hij het woord alsof het een stuk vergif was. ‘Zo’n lelijke benaming, net alsof er van alles met je mis is en je een mismaakte creatie bent,’ zei hij enkel hoofdschuddend. Voor hem was dat woord helemaal nieuw geweest, maar dat was het eerste dat ze Gahiji hadden willen leren. Hij was het blijkbaar ook, maar zou zichzelf nooit zo noemen, simpel weg omdat hij het niet mooi vond klinken.
Met dat had hij enkel nog niet de vraag van de jongen beantwoord. Was hij onsterfelijk. ‘Soort van,’ zei hij schouder ophalend voor hij de badkamer weer in verdween. ‘Ik moet mensen doden om de jaren die ze nog zouden leven, over te nemen,’ riep hij vanuit de badkamer naar de jongen. 'Ze sterven,' Gahiji zei het zonder schaamte, ook al wist hij dat hij ermee bekend maakten dat hij toch flink wat mensen de dood in had gejaagd. Niet dat hij er trots op was, maar je kon er toch niks aan doen. Waarom zou je het dan verzwijgen.

Met zijn beddengoed verliet hij de badkamer dan weer om in het midden van de slaapkamer stil te blijven staan. Gahiji zijn gele ogen ruste op het bed dat er stond, maar hij wilde zijn spullen niet terug daar neerleggen. Dus keek hij terug op naar Domi. ‘Je bent vast nog steeds niet van plan mij te verlaten, Domi?’ vroeg hij voor de zekerheid, maar hij wist het antwoord al. Hij schudden zijn hoofd even en tuiten nadenkend zijn lippen. ‘In dat geval weet ik het niet meer,’ zei hij en alles wat hij vast had liet hij gewoon vallen. Het was niet alles om het heel de tijd heen en weer te sleuren. Daarbij stond de badkamer nu ook vol met beelden en doeken gemaakt van Papyrus. Dat moest ook allemaal weer weg.

Gahiji kon toch niet de enige zijn die het woord mutant lelijk vond? Het had iets zeer negatief rond zich hangen en zo wilde hij absoluut niet worden genoemd. Hij had ook al vanaf het eerste moment besloten om het woord zelfs niet te gebruiken om anderen mee te benoemen. Domi had er echter blijkbaar geen mening over, want van zijn kant bleef het stil.

Er werd gevraagd of dat Gahiji onsterfelijk was en hij gaf eerlijk antwoord. Geen reactie. Gahiji wierp even een blik op de jongen zodat hij de reactie kon pijlen. ‘Geen nood, ik heb het nog niet overwogen. Iets zegt me dat het hier niet onopgemerkt blijft,’ stelde hij de jongen gerust met een zeer kleine glimlach. Vroeger had hij tal val lijken gedumpt in de Nijl. Soms werden ze gevonden, maar niemand dacht dat het door hem kwam. Enkel sommige waren zich ervan bewust, maar lang niet iedereen. Toch had dat uiteindelijk tot zijn ondergang geleid. ‘Daarbij wil ik niet meteen meer jaren toevoegen aan dit leven,’ vervolgde hij nog.
Ondertussen keek hij toe hoe dat Domi de lakens die hij op de grond had doen vallen, weer terug op het bed legde. Hij mocht de andere negeerde als hij dat wilde, maar hoe was het mogelijk iemand in die kleine ruimte te negeren? Dat was onmogelijk. Zelfs als het avond was en ze in bed lagen kon hij vast de zachte ademhaling van de jongen horen. Negeren werd dan uiterst moeilijk. ‘In dat geval enkele afspraken,’ zei Gahiji dan uiteindelijk. De jongen had hij nog niet weg gekregen. Misschien ging het ooit lukken, maar tot dan moesten bepaalde zaken duidelijk zijn. ‘Ten eerste raak je mijn spullen niet aan en vooral hem niet,’ en hij wilde naar de sarcofaag wijzen van de kat die normaal op zijn nachtkastje stond, maar er toen natuurlijk niet stond. Hij ging dan ook even de badkamer in en nam die sarcofaag weer mee om het op zijn nachtkastje te zeggen. ‘Hem dus,’ zei hij om aan te geven waar hij het over had.

Natuurlijk dat hij niet klaar was met de afspraken. ‘Je neemt ook geen onbekende mensen mee naar hier, ik wil niemand anders in mijn kamer. En als laatste, als ik daar ben,-’ en hij wees naar de badkamer. ‘-,blijf jij buiten,’ zei Gahiji als laatste afspraak. Misschien dat hij er nog wel kon verzinnen, maar dat waren de belangrijkste die hij voor dan wist.
Wanneer het één of het andere geluid de kamer vulde keek hij meteen naar de bron. Zijn ogen stonden groot, deels door angst en deels door verwarring. Zonder zich te verplaatsen van waar dat hij stond keek hij toe. Domi nam iets vast, maar hij herkende het ding niet en wilde het niet eens kennen. Het was net zoals het grote ding dat hij buiten gegooid had. Ook dat kleine ding maakten geluiden dat het niet moest maken. Wat Gahiji nog het meest verwarde was dat de jongen tegen het ding sprak terwijl hij het onder het bed schoof. ‘Leeft het? Moet ik me zorgen beginnen maken?’ vroeg hij zonder zijn blik van het bed af te houden. Onbewust had hij een stap naar achter gezet.

Gahiji was opperecht geschrokken bij het plotse geluid dat door de kamer klonk en eerlijk, hij had schrik van dat kleine ding. Hij wist niet wat het was of waar dat het voor diende, maar hij vertrouwde het zeker niet. Dat hij het zo open en bloot liet merken vond hij echter vervelend. Hij probeerde zich dan ook weer te herpakken en de emoties van zijn gezicht te laten verdwijnen, zonder veel succes.

Gahiji keek bij de opmerking van Domi niet erg geamuseerd. ‘Maar natuurlijk, zeer grappig,’ herhaalde hij de woorden sarcastisch. Er werd gesproken over een apparaat, maar hij wist niet precies wat dat voor moest stellen. Blijkbaar was dat ding onder het bed er één. In ieder geval had hij al eens eerder zo een ‘apparaat’ uit zijn kamer gegooid, dus kreeg hij dat kleinere ding ook wel weg. Hij wilde die dingen gewoon niet op zijn kamer hebben. Kon hij eraan doen dat het allemaal nieuw voor hem was.
Traag draaide hij zich om, maar voor zolang het kon bleven zijn ogen gefixeerd op het bed. Zolang het niet ineens terug geluid begon te maken of onder het bed uit kwam was het goed. Voor dan, maar het moest weg. Hij zou niet rustig kunnen slapen als hij wist dat het bij hem op de kamer lag. Voor even verdween hij echter weer even in de badkamer om terug naar buiten te komen met wat spullen. ‘Je hebt toch niet meer van die...van die….dingen?’ en met een los handje gebaarde hij terug naar het bed. Hij werd er gewoon weg nerveus van en dat was duidelijk te merken. Gahiji bleef naar het bed kijken en had daarom bijna een vaas naast de kast gezet in plaats van erop. Gelukkig voor hem waren zijn reflexen goed genoeg, maar hij was wel geschrokken.

De jongen was alweer begonnen met spreken, nadat hij op het bed was gaan liggen. Blijkbaar was hij eerst eng. ‘Duidelijk niet eng genoeg,’ zei hij met een kleine glimlach tegen Domi. Als hij echt zo eng was zou hij weg zijn gegaan, maar dat was niet. Ho nee, het was niet omdat hij regels gemaakt had, dat hij zich er volledig bij neergelegd had.
Beide zaten inderdaad nog een tijd vast op het eiland en dat was niet echt wat Gahiji wilde. ‘Hopelijk dat ik hier niet té lang moet blijven,’ zei de jongen eerlijk, maar hij vreesde ervoor. Gewoon al omdat zijn kennis van die wereld zo klein was, enkel daarom zou hij al op het eiland moeten blijven. Zelfs hij kon eerlijk zeggen dat hij helemaal in paniek zou schieten. Er werd ook wat gezegd over de ‘mutantenschool’ wat een grap moest zijn, maar Gahiji begreep het niet. Hij keek enkel maar even vreemd naar de jongen, voor hij zich weer richten op de vaas die hij terug perfect op dezelfde plek op de kast wilde hebben staan. Wijselijk zei hij maar niks op wat de jongen zei omdat hij niet wist wat hij erop moest reageren.