Onderwerp: Closed - I like this room better. zo dec 13, 2015 9:01 pm
Lawrence
The Basilisk
Lawrence had officieel een hekel gekregen aan de winter, de koude temperaturen en de sneeuw. Het was niks voor hem, al helemaal niet omdat hij veel slechter opwarmde dan normale mensen. Als mens zijnde zorgde zijn lichaam er deels voor dat hij toch wat opwarmde, maar niet even goed als bij anderen en al helemaal niet als hij zich in koude temperaturen bevond. Na even buiten te zijn geweest en een kleine wandeling te hebben gemaakt door de tuin was hij ook al snel weer naar binnen gekeerd. Note to himself, volgende keer nog warmere kleding. Eenmaal dat hij terug binnen was had hij ook geen zin om ergens in het gebouw rond te gaan hangen. Niet voor dat hij het weer wat warmer had gekregen. Zijn eerste bestemming zou dan ook zijn kamer zijn. Dan kon hij zijn jas al uit doen, zich even bezig houden met iets waarvan hij nog geen idee had wat en nadien besloot hij misschien toch wel om nog eens ergens heen te gaan. Hij had nog niet meteen een idee waar hij heen zou gaan. Lawrence zou Valkyrie wel eens een bezoekje kunnen brengen aangezien dat de enige persoon was waar hij goed mee overeen kwam en die hij beschouwden als vriend. Al had je verschillende andere plekken waar dat leerlingen waren en het kon geen kwaad om eens sociaal te doen. Niet dat Lawrence de sociale wilde gaan uithangen in een ruimte vol met anderen, het was de taak van andere leerlingen om sociaal met hem te doen. Of zijn plan zou werken en anderen inderdaad naar hem gingen komen in plaats van andersom was een andere vraag.
Door zijn gedachten was hij bijna voorbij zijn kamer gelopen wanneer hij op de juiste verdieping was en in de juiste gang. Hij kon nog juist enkele stappen terug naar achter zetten om bij de juiste deur te komen. Omdat het toch zijn eigen kamer was ging hij gewoon naar binnen terwijl hij ondertussen - vrij onhandig - ook zijn jas probeerde uit te krijgen. Het lukte Lawrence, maar volgende keer wachten hij wel gewoon met het uitdoen van zijn jas en het openen van de deur. Zoals gewoonlijk plaatsen hij de geleidestok lang de linkerkant van de deur tegen de muur en wilde hij zijn jas langs de rechterkant aan een kapstok hangen. Het eerste lukte, maar het tweede deed vragen naar boven komen. Lawrence kon namelijk zijn jas simpel weg op de grond horen vallen. Overdonderd doordat het kledingstuk gewoon op de grond viel bleef hij staan, zijn armen nog wat uit elkaar door de beweging die hij gemaakt had om de jas op te hangen. Zo goed wist hij zijn eigen kamer dus zijn. Duidelijk niet aangezien hij tot het besef kwam dat hij de verkeerde kamer moest zijn binnen gelopen. ‘This is awkward,’ mompelde hij op een zachte toon tegen zichzelf. Met wat geluk was er niemand in de kamer aanwezig.
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. zo dec 13, 2015 9:36 pm
.Always live before you die.
De witte adem rees op uit zijn neusgaten, een rij witte tanden ontblootte zich toen hij langs zijn eigen lippen likte. Hij hief zijn poten wat op van de sneeuw die eraan bleef plakken, de kou drong op geen enkele manier zijn lichaam binnen. De warme dampen van zijn gejaagde ademhaling waren het enige teken van leven in dit witte landschap. Je zag hem niet, je hoorde hem niet … twee zwarte ogen keken van achter een boom uit over de rest van het bos. En dan plots, zonder enige aanleg begon de witte wolf weer te rennen. Hij strekte zijn poten voor zich uit, zette zich af van een rots en sprong naar de andere kant van het riviertje. Zijn witte oren spitsten zich naar voor, zijn ademhaling ging gejaagd, zijn hart klopte in zijn keel maar het gevoel … het gevoel was bevrijdend. En dat was niet alleen voor zichzelf, dat was ook voor Lupos, de weerwolf die diep in zijn lichaam zat te wachten op zijn volgende volle maan. Hij putte zijn energie uit en voedde de weerwolf ermee zodat het beest rustig zou blijven. Zodat het monster in Storm de dag door zou kunnen komen zonder ravage aan te richten. Hij wilde niet iedere keer hulp zoeken, hij moest dit op zijn eentje kunnen, hij zou het onder controle krijgen. De witte wolf vertraagde zijn pas, draafde tussen de bomen door, liet diepe sporen achter in de sneeuw alvorens het terug transformeerde naar Storm.
Op zijn kamer terug nam hij zich eerst een warme douche … wat een koude werd want Devon was hem voor geweest. Gelukkig kon Storm zijn lichaamstemperatuur op zo’n hoog niveau houden dat het er niet toe deed of het koud of warm water was. Achteraf wreef hij een handdoek over zijn haar, trok zijn kleren aan en liep terug naar zijn kamer. Bleef voor het raam staan en staarde naar het winterwonderland, de koude, de dik ingepakte studenten. Een wit tapijt overal, en hopen ijspegeltjes aan de randen van het dak, de fontein en alle andere toestellen en obstakels buiten. Hoe mooi dit ook was, de komende kerstperiode, Storm kon het idee niet uit zijn gedachten krijgen hoe verschrikkelijk goed bloed op dit witte tapijt te zien zou zijn. Hij sloeg zijn ogen neer en wendde zich af van het raam, voor er nog meer depressieve gedachten zijn hoofd zouden kunnen bereiken. Hij zakte neer op zijn bureaustoel en legde zijn schoenen op het bureaublad.
Hij had net zijn hartslagmeter terug om zijn pols gedaan toen hij iets hoorde. Het was niet Devon want hij kende de passen van Devon, net als de geur. En het was ook niet Kat, of Denni of Taylor want nouja, meiden onderscheidde je meteen van jongens. Storm draaide zich een beetje op de stoel en keek hoe de deur werd open gedaan en er iemand met een blind geleide stok kwam binnen gewandeld. De routine waarmee de jongen te werk ging verraadde meer dan één ding; één, hij was hier al langer dan een paar weken, twee, hij was al langer blind. Storm bleef stil op zijn stoel zitten en keek toe hoe de jongen zijn jas af trok en hij uiteindelijk het liet vallen. En dat was het moment dat het besef kwam dat hij in de verkeerde kamer was. De woorden brachten gelijk een glimlach op Storm’s lippen. ‘I won’t tell anybody.’ Antwoordde hij even stil terug. Meer om hem niet te doen schrikken door het feit dat er wel iemand in de kamer aanwezig was. ‘Vergissen is menselijk tho.’ Ging hij joviaal verder. Hij kon er tenslotte niet aan doen, Storm begreep het …
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. zo dec 13, 2015 10:18 pm
Lawrence
The Basilisk
In zijn hoofd was Lawrence al bezig geweest met al zijn stappen te overlopen. Hij wilde weten waar dat het verkeerd was gegaan en hoe het kwam dat hij in de verkeerde kamer was terecht gekomen. Echt een logische verklaring had hij daar jammer genoeg niet voor. Misschien was hij toch een kamer te vroeg in gedraaid, een kamer te laat of bevond hij zich in de verkeerde gang. Sowieso had hij geen idee meer welke kant hij later uit moest gaan. Dat zou echter zijn voor straks. Hij zakte alvast door zijn knieën om zijn jas weer van de grond op te raken, maar bleef even gehurkt zitten wanneer er toch een stem klonk. Oké, niet alleen dus. Bijna onmerkbaar schudden hij zijn hoofd zacht. Lawrence wilde zichzelf zelfs voor zijn hoofd slaan, maar dat deed hij toch niet. ‘Hope so, I wouldn’t want to kill you,’ sprak hij even serieus terwijl dat hij weer recht ging staan en er een schuine glimlach op zijn gezicht kwam. ‘Was een grapje,’ vervolgde hij. Voor hetzelfde geld stond hij voor iemand die goed gelovig was en ieder woord letterlijk zou nemen. Je wist namelijk nooit. Daarbij zou het wel erg overdreven zijn moest hij iemand daarom doden. Nee, dat zou er volledig overgaan. Er werd nog gezegd dat vergissen mogelijk was en Lawrence haalde daarbij zijn schouders even op. ‘Ja, waarschijnlijk wel, maar ik heb geen idee hoe ik me heb kunnen vergissen,’ sprak hij. Lawrence was wel degelijk in de war nu dat hij op de verkeerde plek terecht gekomen was, maar je kon het hem niet meteen kwalijk gaan nemen. Hij had ook niet het gevoel dat de jongen het hem kwalijk nam anders had hij vast wel anders gereageerd. Dat was eigenlijk ook niet het enige dat hem in de war bracht. Wanneer dat hij erop begon te letten waren de geuren in de kamer niet die van mensen. Er hing iets hondachtig en dan iets wat hij niet kon plaatsen, maar het was een dier. Dat was zeker. Lawrence zou er echter niet meteen om gaan vragen. In plaats daarvan keek hij misschien even vreemd, maar heel de situatie was toch al vreemd. In plaats daarvan nam hij zijn geleidestok weer vast. ‘In ieder geval sorry voor het storen,’ zei hij dan maar. Wie weet waar dat de andere mee bezig was geweest.
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. ma dec 14, 2015 7:16 pm
.Always live before you die.
Storm had met een reden helemaal niets gezegd toen de jongen was binnen gekomen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Als Devon hier was geweest dan zou die al meteen iets grappigs gezegd hebben. Storm … die was gewoon stil, nam iedere beweging van de jongen op terwijl hij heel gericht zijn stok aan de kant zette en zijn jas uit deed. Het was wel grappig, al wist hij niet hoe grappig het voor de jongen zou zijn om te merken dat hij in de verkeerde kamer was terecht gekomen. En toen viel de jas op de grond en kwam de glimlach op Storm’s lippen, oké, dit was wel grappig, hij gaf het gewoon niet graag toe wetend dat de jongen blind was en je daar eigenlijk niets grappigs aan mocht vinden.
De opmerking echter deed zijn maag zachtjes kantelen. Wie zou wie hier het eerste vermoorden. Storm wist dat hij niets van zijn wolf onder controle had, dus mocht de ander naar voor komen met het doel hem te vermoorden dan zou Lupos onmiddellijk in actie treden en Storm dringen te gaan transformeren. En van daar af aan … wel, dan was er niets meer in de hand. Dan zou Storm niets meer te zeggen hebben en zou alles over gelaten zijn aan zijn weerwolf en de jongen zijn echte bedoelingen om hem te vermoorden. Die simpele woorden, waarvan Storm wist dat ze niet gemeend waren hadden zijn ogen toch laten afdwalen. Hij draaide zijn pols en keek naar zijn hartslagmeter waarvan de hartslag licht gestegen was. Zo gevoelig was hij dus op zijn omgeving, op simpele woorden als deze. ‘Ik hoop het.’ Merkte hij met een grijns op toen de jongen zei dat het een grapje was. ‘Want ik heb geen idee wie hier levend zou uitkomen.’ Vervolgde hij luchtig, ja, zelf als witte wolf kon hij behoorlijk dodelijk zijn. Maar weer, deze woorden waren meer voor de lol bedoeld, dat hoorde je ook aan de glimlach en luchtigheid van zijn woorden. Zo paranoïde was de weerwolf nu ook weer niet, die zou niets doen zonder algemeen signaal van stress door Storm. Dus ze waren veilig, voor nu.
Toen de jongen opperde dat hij geen enkel idee had hoe hij zich heeft kunnen vergissen gleed Storm’s blik kort naar de deur. ‘Maakt het iets uit?’ Vroeg hij gelijk terug. Het was niet dat Storm hier woest tegen hem zat de brullen, in tegendeel, Storm was altijd in voor enkele nieuwe vrienden, zeker als je ze op deze manier leerde kennen. ‘Welke kamer lig je? Anders breng ik je er straks heen, of tenzij je nu meteen weg moet?’ Hij wiegde zijn bureaustoel heen en weer terwijl zijn voeten op het bureaublad bleven liggen. ‘Ik ben geweldig goed gezelschap.’ Hij haalde zijn wenkbrauwen kort op, niet dat de jongen het zou merken maar goed. Het was dat of beginnen studeren voor de winterexamens, en in dat tweede had Storm nu niet echt veel zin. Als wolf zijnde waren Storm’ zintuigen altijd heel snel geprikkeld dus hij rook ook meteen dat de jongen een shape shifter was, want zijn geur was niet volledig menselijk. Al kon hij niet echt bepalen welk dier het was, de geur zat diepgeworteld en was vreemd voor hem. Toen hij zich verontschuldigde keek Storm gelijk breed grijnzend op. ‘Je hoeft je niet verontschuldigen en storen doe je niet, studeren is meer dan het storen waard.’ Greens hij. ‘Hal trouwens.’ Stelde hij zichzelf uiteindelijk voor. Wees bij zijn achternaam in plaats van zijn voornaam…
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. ma dec 14, 2015 9:05 pm
Lawrence
The Basilisk
De dierlijke geuren in de kamer kon je onmogelijk negeren wanneer je er binnen ging. Daaraan had Lawrence ook al kunnen beseffen dat hij verkeerd zat, maar hij had er niet op gelet. Als hij kon zou hij door de grond willen zakken van schaamte wanneer dat hij zijn jas had horen vallen. De eigenaar van de kamer had zo in ieder geval nog eens iets leuks meegemaakt. Die vertelde wel dat hij het niet zou doorvertellen waarop dat Lawrence antwoordde met een bedreiging waar hij geen woord van meende. Het was wel voor het beste geweest dat hij had laten weten dat het een grapje was geweest langs zijn kant. Als hij zich niet vergiste kon hij namelijk de hartslag van de andere enkele kloppen horen versnellen. Wanneer Lawrence bekend had gemaakt dat het een grapje was had de andere er ook luchtig op gereageerd. ‘Ik schat mijn kansen vrij hoog in,’ zei hij met een glimlach waar toch wat zelfvertrouwen van afstraalde. Lawrence had ervoor gekozen om zijn woorden precies zo uit te spreken om niet weer leven of dood te moeten gebruiken. Daarbij loog hij niet. Zijn kansen waren wel degelijk hoog ook al wist hij niet wat de andere kon. Dan nog mocht de jongen wel wat goede moed hebben toch?
Voor de andere jongen was het misschien niet zo belangrijk om te weten waar het verkeerd was gegaan, maar voor Lawrence zat het toch net wat anders. De andere jongen kon zijn deur uitstappen, rond kijken en weten wat er verkeerd ging. Hij zou meteen weten of hij op de verkeerde gang zat of dat hij misschien een kamer te ver was gewandeld. Lawrence had die luxe niet, maar hij haalde gewoon enkel zijn schouders op. ‘Eigenlijk niet,’ sprak hij vervolgens. Er werd wel hulp aangeboden door de jongen. ‘26, kamer 26,’ gaf Lawrence de andere zijn kamernummer. De andere had zelf voorgesteld om hem terug te brengen en dat maakten het makkelijker. Zo moest hij het in ieder geval niet aan hem vragen. Lawrence was niet vies van hulp, maar het vragen was iets anders. ‘En dat zou handig zijn, maar ik denk niet dat ik meteen al weg moet,’ ging hij verder. Het sociaal contact dat hij normaal later op de dag wilde maken kreeg hij daar al dus hij mocht niet klagen. Lawrence trok zijn wenkbrauwen echter op wanneer dat de andere beweerde geweldig goed gezelschap te zijn. ‘Dat kan ik geloven,’ sprak Lawrence enkel grijnzend. Omdat het hem het juiste had geleken om op dat moment te doen had Lawrence zich nog veronschuldigd. Hij was zonder toestemming de privé plek van iemand binnen gewandeld. Het was dat hij geluk had met de persoon die in de kamer zat, want hij had net zo goed iemand kunnen storen die het niet zo goed op ving. Als Lawrence eerlijk mocht zijn zou hij het niet fijn vinden moest een onbekende ineens in zijn kamer staan. ‘Dan kwam ik in feiten op het juiste moment binnen.’ De andere was namelijk bezig geweest met huiswerk, en dat was niemand zijn favoriete bezigheid. Tenzij je van die studie nerds hadden die niet liever deden dan studeren en leren. Iedereen zijn hobby. Ondertussen had de andere zich al voorgesteld als Hal. ‘Lawrence,’ zei de jongen op zijn beurt.
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. ma dec 14, 2015 9:29 pm
.Always live before you die.
“Ik schat mijn kansen vrij hoog in.” Dat waren zijn exacte woorden en dat klonk haast als een uitdaging. Een uitdaging die Storm liever niet wilde aannemen want dat zou van het ene naar het andere leiden en voor hij het wist was hij dat grote zwarte lege monster waar hij een hekel aan had. Dus nee, pas. Hij wist van zichzelf dat hij als witte wolf niet zo sterk was, sterk genoeg dat wel maar niet sterk genoeg om Devon aan te kunnen ofzo. Daarnaast wist hij de mutatie niet van de persoon tegenover hem, maar het was ook iets met dier … alleen welk dier? Als hij de geur ooit eerder was tegengekomen als Storm of als Lupos dan zou hij het herkennen. Het feit dat hij deze geur nog niet wat tegengekomen vertelde hem dat hij het dier in kwestie nog niet ontmoet had, of tenzij achter glas. Welke dieren had hij nog niet ontmoet … dat kon wel een erg lange lijst worden, eentje die hij nu niet wilde maken. ‘En ik de mijne ook.’ Antwoordde hij op een onheilspellend toontje. ‘Wat gaan we daaraan doen?’ Vroeg hij geamuseerd. Niet dat hij wilde dat er doden vielen maar het idee aan krachten meten vond Storm vroeger altijd leuk. Op school was het altijd zo met die sportclubs, de beste, de sterkste, de snelste … Storm was ze nu alle drie maar was het goed genoeg om te winnen van een ander. Dat konden ze enkel maar ondervinden door het proberen en dat stond momenteel helemaal onderaan zijn verlanglijstje, zelf meer op zijn blacklist om eerlijk te zijn.
Het was goed voor Storm, om een totale vreemdeling voor zijn neus te hebben staan. Hij had zich na zijn laatste volle maan behoorlijk afgesloten van alles rondom hem. Niet omdat hij het wilde, het was meer omdat hij teveel met zichzelf bezig was, hij wilde niemand kwetsen, niemand verwonden dus dan was het beter je te beperken tot de vrienden die je had. Iets wat tegen Storms natuurlijke instinct in ging want hij was veel te sociaal om zo weinig vrienden te hebben als nu. Dus dit was goed, voor hem en misschien ook voor de jongen. Kamer 26, dat was enkele kamers naar links en aan de overkant, behoorlijk uit koers dan toch wel. Maar hij zei er niets van, hij wilde de jongen niet nog meer laten piekeren over het feit dat hij helemaal verkeerd zat, hij zou het trouwens zelf ook niet zo leuk vinden. De enige keer dat Storm zijn kamer hier niet had terug gevonden was na Halloween, dat was een heel uur lang puzzelen met Devon over waar hun kamer kon zijn omdat ze teveel gedronken hadden. Hij moest niet meteen weg, geweldig. ‘Ideaal.’ Hij klopte zijn hand kort op het bureau en liet zijn blik naar de bureaustoel van Devon gaan. ‘Ik zal je bewijzen hoe goed mijn gezelschap is.’ Beloofde hij meteen. ‘Er staan een bureaustoel twee meter naar links of een harde zwaai van je stok tot je erop mept kan ook.’ Wees hij hem richting de bureaustoel van Devon. Het was niet dat zijn kamergenoot daar problemen van zou maken, Storm kon die stoelen omruilen of die van Devon vernielen en zelf dan zou Devon het nog niet door hebben. Vertelde veel over de studeer capaciteiten van zijn beste vriend.
‘Exact het goede moment.’ Stemde Storm in terwijl hij zijn boek wiskunde toesloeg en zich draaide. De jongen stelde zich voor als Lawrence en Storm knikte gelijk begroetend, weer … niet dat hij het zou merken. En Lawrence had Storm op één van zijn betere dagen, wat positief was, alleen was Storm net iets nieuwsgieriger en uitbundiger op die goede dagen. ‘Lawrence, neem me niet kwalijk als ik nieuwsgierig ben maar,’ hij zweeg en kwam recht. Het enige drinkbare op zijn kamer was thee, echte Britse thee wel te verstaan. Hij zette de waterkoker aan die op de kast stond en draaide zich dan weer naar Lawrence. ‘Ik ben zelf ook een shape shifter, ik ruik dus ook beter en ik kan jou niet plaatsen binnen het dierenrijk. Waarom niet?’ Het was een vraag, rechtuit. Het was een geur die hij niet kende die hij wilde kennen…
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. wo dec 16, 2015 9:35 pm
Lawrence
The Basilisk
Lawrence zijn donkere grapje was even verkeerd opgevat en even vrees hij ervoor dat het de sfeer helemaal zou verpesten. Hij maakten zich mentaal al klaar om de opdracht te krijgen naar buiten te gaan, maar dat was niet nodig. In plaats daarvan schatten ze beiden hun kansen op overleven hoog in, en het deed bij de jongen toch een glimlach op zijn gezicht verschijnen. ‘Gelijkspel of armworstelen?’ stelde hij grijnzend voor. Als ze beide vrij sterk waren kon de uitkomst nog spannen gaan worden. Of de andere blufte wat, maar de andere kon ook denken dat Lawrence aan het bluffen was. In stilte bedankte hij de jongen ook dat hij voorstelde om hem vervolgens terug te brengen naar zijn kamer. Als een redelijk jong iemand was dat namelijk niet altijd de vraag die je wilde stellen. Je wilde liever je eigen plan trekken en laten zien dat je geen hulp nodig had. Dat was iets typisch terwijl je het nodig had. Daarbij zou Lawrence niet graag weer bij iemand binnen lopen. Eén keer op een dag was wel genoeg.
De andere jongen verklaarde verder dat hij heel goed gezelschap was en hij was van plan om dat ook te bewijzen. ‘Ik ben benieuw,’ sprak Lawrence kort. Hal stelde vervolgend voor om te gaan zitten, beschreef daarmee ook waar de stoel ongeveer was. Dat of hij kon in het wilde weg gaan kloppen tot hij de stoel vond. Nee bedenkt, hij was nog net geen halve gare die dat zou doen dus wandelde hij netjes naar voor, hopelijk richting de stoel. Hal had ondertussen ook een vraag gesteld die meteen ook bevestigde dat hij ook een shapeshifter was. ‘Omdat ik een slang ben, een vrij grote, enkele meters lang...een Basilisk om specifiek te zijn,’ zei Lawrence in stukjes omdat hij niet helemaal zeker was of hij wel volledig wilde zeggen dat hij was. Uiteindelijk had hij dan dan wel gedaan. ‘Ik weet dus niet of ik wel echt in het dierenrijk pas,’ vervolgde hij nog. Een slang paste erin en hij hoorde wel in die categorie. Eigenlijk was hij gewoon een andere soort, de dodelijkste en krachtigste wel is waar. Ondertussen was hij wel gaan zitten. Zij hand had hij op de armleuning van de bureaustoel gelegd om die tegen te houden. Die dingen hadden namelijk de gewoonten om te draaien, en Lawrence wilde niet met zijn gat op de grond vallen omdat de stoel weg draaiden. Dat zou heel de situatie nog schaamtelijker maken voor hem en grappiger voor Hal. Maar hij wist veilig en wel te gaan zitten zonder kleerscheuren. De geleidestok netjes opgevouwen op zijn schoot terwijl hij zijn jas weer op de grond liet vallen, enkel was het toen wel de bedoeling. ‘Als ik me niet vergis hangt hier wolf en beer,’ zei Lawrence toen wat bedenkelijk. Wolf sowieso want dat had hij de laatste tijd al genoeg geroken.
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. do dec 17, 2015 4:23 pm
.Always live before you die.
Gelijkspel of armwortelen? Storm was niet de persoon die in gaf op gelijkspel, er moest één iemand de sterkste zijn, waarom het niet gelijk uit proberen. Maar terwijl hij vroeger armwortelen zonder enige moeite zou aannemen moest hij nu altijd even denken. Het zat net voorbij het midden van de maand, nog exact twaalf dagen tot de volgende volle maan. Dat waren er zeven van dat hij op zijn sterkst zou zijn, zeven waarvan hij volledig in zijn eigen wereld zou zijn terug gekeerd, een wereld waar hij zichzelf de baas zou moeten blijven. Zou hij sterker zijn dan Lawrence? Geen idee, het was afhankelijk van hoe sterk hij was, maar hij zou in ieder geval al een sterker dan een dikke week geleden. Dus hij schatte zijn kansen wel hoog, al was het allemaal afhankelijk van de andere. ‘Armworstelen. I dare you.’ Daagde hij de jongen vriendschappelijk uit. Hij had het met Devon gedaan toen ze net een kamer deelden en toen had hij verloren omdat hij vroeg in de maand hier was toegekomen. Maar hij meende het wel, hij schoof zijn bureaustoel naar de overkant, naar het bureau van Devon aangezien daar alles haast leeg was en het bureau al kapot was van hun eerst armworsteluitdaging. ‘Ik meende het, ik hoop jij ook.’ Greens hij terwijl hij het bureau een beetje opschoof zodat hij er langs de andere kant aan kon. Hij zette zijn elleboog op de bureau en wiebelde zijn vingers uitdagend. ‘Enkel als je sterk genoeg bent.’ Eens zien of dat waar was.
En toen kwam het antwoord op de vraag, op zijn geurprobleem. Hij was een slang … Storm opende zijn mond op er iets tegenaan te zeggen maar zweeg gelijk toen hij verder ging. ‘Als in de slang uit Harry Potter?’ Vroeg hij meteen veel te snel. Hij was nog nooit echt slangen tegen het lijf gelopen, het was niet dat ze in Londen vrij rond dwaalden door de straten en ook in de bossen vond je weinig of geen grote slangen. Dus dat verklaarde het probleem dat hij de geur niet kon herkennen. Maar een Basilisk? Crap, dat was een heel paar andere mouwen. ‘Als ik het daarmee moet gaan vergelijken dan is het niet zomaar een paar meter, dat is al gelijk een halve kilometer.’ Bracht hij er verwonderd op uit. En hij waar denken dat hij het enige vreemde monster hier was op de aardbol, hier komen was duidelijk geen vergissing.
Lawrence had ondertussen zijn weg gevonden naar de stoel, Storm stond bij de waterkoker thee te maken. ‘Ik denk dat ieder dier wel past in het dierenrijk.’ Zei hij vaag verstrooid, hij keek naar de waterkoker en dan kort over zijn schouder naar Lawrence. Zelf was hij een weerwolf, behoorde nu ook niet meteen standaard in het dierenrijk, toch stamde hij het dichts af naar een wolf. Net als Lawrence het dichts af stamde naar een slang. Bij de opmerking van Lawrence grinnikte hij instemmend. ‘Beer is mijn kamergenoot.’ Wees hij richting de andere kant van de kamer, de kant van Devon. ‘Ik ben inderdaad wolf.’ Vervolgde hij. Geen idee of je het verschil tussen wolf en weerwolf kon ruiken, hij hoopte van niet. Devon had er nog nooit een opmerking over gemaakt buiten de week voor volle maan, dan had hij een sterke haast zurige wolfsgeur voor al wie goed kon ruiken. En anders was het opbiechttijd, niet dat hij daar echt naar uit keek, er waren er maar drie op deze school naast docenten die wisten wat hij was. Maar het maakte het wel gemakkelijker, dat de jongen een basilisk was … monsters onder elkaar zeker?
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. vr dec 18, 2015 12:19 am
Lawrence
The Basilisk
Ze dachten dat ze allebei wel een kans hadden om te winnen in een gevecht. Beiden hadden ze ook hun kansen hoog ingeschat. Natuurlijk konden ze niet even dood leuk een gevecht starten midden in de slaapkamer van iemand, of ergens anders. Lawrence wilde niet vechten om kracht te meten, maar er waren andere mogelijkheden. Het makkelijkste was om een gelijkspel vast te stellen. Ze zouden dan besluiten dat ze allebei even sterk waren, maar dat was te makkelijk. Daarom dat Lawrence ook armworstelen had voorgesteld en een kleine grijns verscheen op zijn gezicht wanneer dat de andere voor die optie ging. Mits dat de jongen sterk genoeg was. ‘Ik zou niet durven liegen over zo iets,’ sprak hij. De jongen had zich ondertussen ook bewogen naar een andere plek. Lawrence vermoedde dat hij ook maar moest volgen en dus begaf hij zich naar de andere toe. Zijn hand was het eerste dat de bureau aanraakten dus hij wist in ieder geval dat hij goed zat. De mouw van zijn arm rolde hij op zodat hij toch wat meer grip zou hebben en nadien plaatsen hij zijn elleboog op de tafel met zijn hand wat open. Hij ging echt niet gokken waar dat de hand van Hal was. ‘Hopelijk ben je klaar om te verliezen,’ sprak Lawrence zelfzeker, al was het ook meer om te lachen. Hij was zich maar al te goed bewust wat voor mensen hier rondliepen en wat ze allemaal konden. Als de jongen voor hem sterker zou blijken dan was het dus geen ramp.
Doordat ze beide shapeshifters waren hadden ze een beter reukvermogen. Het leek iets standaards te zijn bij shapeshifters als kwam dat vast door de dierlijke kant. Zo had Hal opgemerkt dat Lawrence niet gewoon mens was. Nieuwsgierigheid was tevens iets dat moeilijk tegen te houden was. Hij kon de jongen het ook niet kwalijk nemen dat hij vroeg naar wat hij was. Lawrence gaf dan ook een antwoord op de vraag en het was al goed dat de andere niet recht schrok of panikeerde. Er werd gevraagd of dat hij was zoals de slang uit Harry Potter, maar de jongen haalde enkel zijn ogen wat op. ‘Ik denk het ja,’ zei hij. De films had hij jammer genoeg nooit kunnen zien, maar de boeken had hij wel gelezen. Blijkbaar was de beschrijving van zijn grootte niet helemaal correct geweest en inderdaad. Hij had ook niet precies gezegd hoe groot dat hij juist was. ‘Daarin kan je misschien wel gelijk hebben,’ zei Lawrence. Zelf wist hij niet precies hoe lang hij was en er waren ook niet echt mensen die dat het na konden vertellen.
Hal had ook gelijk wanneer hij zei dat ieder dier wel in het dierenrijk pasten. Lawrence was eigenlijk een zeer grote slang met giftanden zoals veel slangen hadden. Het enige verschil was dat zijn blik ook nog dodelijk kon werken, maar verder was hij een slang met een groeistoornis. Voor de verandering had Lawrence ook wel gelijk wanneer dat hij zei dat het naar beer en wolf rook. Enkel over de beer had hij even getwijfeld omdat het niet zo een bekende geur was, maar hij wist het toch. ‘Moet een gezellige boel zijn,’ sprak hij eerlijk. Het leek hem altijd leuker om op een kamer te liggen met iemand die dat je begreep en als je allebei hetzelfde kon dan was dat nog handiger ook. Daarom ook dat hij goed overeen kwam met Valkyrie, beter dan met sommige normale shapeshifters. ‘Je bent in ieder geval niet de eerste wolf die ik tegen kom, er lopen er hier nog wel meerdere rond denk ik,’ zei Lawrence. Wat er met hem en de vorige wolf shapeshifter allemaal gebeurt was hield hij mooi voor zich. Het was niet iets dat hij tegen anderen wilde vertellen want het was niet iets om trots op te zijn.
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. zo dec 20, 2015 3:51 pm
.Always live before you die.
De ene wist niets van de andere en omgekeerd. Storm wist niet hoe hij was in zijn mutaties, hoe sterk hij was, hij wist niets buiten het feit dat hij blind was. Dus waarom niet? Het gevaar was niet groot, toch niet langs Storm’s kant. Als er een kans was dat hij de controle zou verliezen dan zou hij dit in eerste instantie ook niet aangenomen hebben. Anderzijds was Storm wel iemand die nooit een uitdaging uit de weg zou slaan, maar afgelopen zes maanden was hij daar wat meer over beginnen nadenken en was hij bewuster om gegaan met keuzes en bepaalde beslissingen. Toen de jongen zei dat hij over zoiets niet zou liegen moest Storm gelijk lachen. ‘Dan zijn we met twee.’ Stemde Storm in. Dit was een goede start, ondanks dat Lawrence letterlijk de verkeerde kamer was binnen gekomen kon dit de goede kant op gaan, zeker op deze manier. Storm liep zichzelf en de bureaustoel naar het bureau van Devon glijden en keek toe hoe Lawrence zijn mouw opsloofde en zijn elleboog op tafel zette. De glimlach bij Storm kon waarschijnlijk niet breder zijn dat dit. Hij legde zijn hand in dat van Lawrence en keek hem recht aan bij diens woorden. ‘Heb je het nu tegen jezelf?’ Vroeg Storm grijnzend. Hij klemde het hand stevig tussen het zijne en plantte zijn elleboog goed op het bureau. Eens zien wat voor vlees hij hier in de kuip had. ‘Klaar? Op één. Drie, twee, één.’ En Storm zette lichte druk op het hand van Lawrence terwijl hij af taste hoeveel kracht de ander had …
Terwijl hij wachtte tot het water kookte leunde hij tegen zijn kast aan en keek naar Lawrence. Toen hij zo ongeveer bevestigde dat hij waarschijnlijk wel zou lijken op de slang uit Harry Potter floot Storm kort tussen zijn tanden. Bij deze, hij was niet het enige enge beest op dit eiland, alleen kon die zich misschien wel onder controle houden en Storm helemaal niet. ‘En ik denken dat ik het enige monster was.’ Hij zei het luidop maar zo stil dat je het hem amper hoorde zeggen. Als eerste, hij wilde Lawrence geen monster noemen omdat een balisiks er een beetje monsterlijk uit zag en ten tweede, hij wilde geen aandacht naar zijn eigen monster richtte. Hij zou het vanzelf wel merken mocht Lawrence het toch opgevangen hebben, al hoopte hij van niet. ‘Uit beleefdheid, wil je thee?’ Hij wist dat niet veel studenten thee dronken, al zeker niet de jongens. Maar het Britse accent van Storm zou genoeg verklaren, thee was zijn tweede natuur. Hij had het een beetje gezegd om zijn eerder geprevel te verdoezelen. Bij Lawrence zijn volgende woorden keek hij de jongen kort aan, dat klonk hem veel te bekend in de oren, “misschien wel gelijk hebben” … dat betekende dat niemand het hem had gezegd buiten vage geruchten … net als niemand iets van feiten kon plakken op zijn weerwolf. De rang om over Lupos te vertellen nam hierdoor iets meer toe, toch zweeg hij en wiebelde zijn theezakje in zijn gevulde tas. ‘Als je het zelf niet weet, is het omdat je je niet bewust bent van je eigen lichaam als Basilisk?’ Vroeg hij voorzichtig. Hij wilde niet nieuwsgierig zijn maar de gelijkenissen waren voor hem te groot om te negeren.
Bij Lawrence zijn woorden over dat het hier een gezellige boel moest zijn begon Storm zachtjes te lachen. ‘Zo ongeveer.’ Lachte hij. En dat was het niet omdat het een beer en een wolf in dezelfde ruimte was. Maar meer omdat het Devon en Storm was, StormOn, twee gelijken die als broers door het leven konden gaan. Dat was wat de boel grotendeels zo gezellig maakte. ‘Heb jij geen gezellige kamergenoot?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Hij ging met zijn thee terug aan zijn eigen bureau zitten en legde zijn voeten uit gewoonte weer omhoog op het bureaublad, half gedraaid naar Lawrence. Bij de opmerking dat hij niet de enige wolf was kwamen Storms wenkbrauwen kort omhoog. ‘Kan goed mogelijk zijn. Ik probeer andere wolven een beetje te mijden.’ Gaf hij eerlijk toe. Meer om het feit dat Lupos andere wolven kon dwingen te jagen en dat was iets wat hij absoluut wilde vermijden …
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. zo dec 20, 2015 6:47 pm
Lawrence
The Basilisk
Om te zien wie het meest kracht had gingen ze armworstelen. Een mooi en vooral ongevaarlijk alternatief. Tenzij iemand eindigde met het breken van de andere zijn arm, maar dan moest het er al zwaar aan toe gaan. Over echt zichtbare spierkracht beschikte Lawrence echter niet. Het was niet zo dat zijn armen bol stonden van de spieren en dan hij een mooi gevormde borstkas had. Een platte plank, anders kon je hem niet echt beschrijven. Dat was nu eenmaal het effect als je eigenlijk niks van sport deed en nooit fitneste als de spieren van naturen al niet hard te zien waren. Niet dat Lawrence zich eraan stoorde. Spieren was niet alles. Zijn elleboog had hij alvast op de tafel geplaatst en hij nam de andere zijn hand vast toen dat die hetzelfde deed. De woorden van de andere deden hem alleen maar glimlachen. Een intelligent weerwoord had hij jammer genoeg niet, dus hield hij wijselijk zijn mond voor hij wat belachelijks ging zeggen. Wanneer de jongen aftelde en vervolgens wat kracht zetten moest Lawrence toegeven dat het goed meeviel. Hij had er meer van verwacht, maar het kwam niet in hem op dat de andere nog niet al zijn kracht in de strijd zou gooien. Lawrence zelf duwde terug met iets meer kracht, maar hij gebruikten ook niet meteen al de kracht waarover hij beschikte. Wel meer dan de andere omdat hij dacht met die kracht Hal zijn arm wel naar beneden te kunnen duwen.
Lawrence kon niet anders dan even een wenkbrauw optrekken wanneer de jongen verwoorden blij te zijn niet het enige monster te zijn. Dat hij fronste was niet omdat hij zich beledigd voelde of dat hij zich er iets van aantrok. Zelf vond hij dat hij het ook was, dus dan beledigd het je niet. Hal was echter maar een wolf. Voor zover Lawrence wist waren het geen monsters, maar gewoon dieren. ‘Jij?’ vroeg hij dan uiteindelijk wat vragend. Was er iets dat de andere niet vertelden? Misschien wilde hij het niet zeggen en dan begreep Lawrence dat. Hij zou niet doorvragen als de andere er niet over zou willen spreken dan was het zo. Hij had er alle respect voor. De jongen werd uit zijn gedachten getrokken wanneer Hal voorstelden om thee te geven. ‘Uhm ja, is goed,’ gaf hij als antwoord. Heel vaak dronk Lawrence geen thee, maar ook koffie stond niet vaak op zijn menu. Eigenlijk dronk hij helemaal geen koffie want de smaak stond hem niet aan. Bij thee hing het er vanaf welke smaak het had. Waarom dus ook niet, het kon heel goed meevallen. Vervolgens ging het nog om zijn lengten, maar Lawrence kon niet met zekerheid zeggen hoe lang dat hij was. Natuurlijk dat hij op zijn gevoel af kon gaan, maar dan nog was het moeilijk om meters in te schatten. Het was niet zo dat hij kon zien hoe lang dat zijn lichaam was. Hal zijn vraag kwam wat onverwacht, maar eerst schudden Lawrence zijn hoofd. ‘Nee, dat is het niet,’ zei hij. Tijdens een transformatie was hij zich volledig bewust van alles wat hij deed, enkel de manier van denken veranderde en dat maakten alles nog erger. Hij kon zichzelf altijd de schuld geven van alles dat gebeurde omdat hij er zelf voor koos. ‘Ik kan gewoon echt niet inschatten hoe lang ik ben, niet in meters,’ ging hij verder. Als hij Basilisk was wist hij waar het begin was en waar het einde, zo kon hij zich makkelijk voortbewegen, maar dat vertrok allemaal vanuit zijn gevoel. Het was zoals een instinct, het is er en het werkt automatisch.
Hij had wel juist gegokt wanneer dat hij zei dat er hier vast een beer en een wolf sliepen. Ergens leek het hem een vreemde combinatie om samen voor te stellen. Het waren allebei in het echt roofdieren en niet meteen twee wezens die je samen zou zien. Natuurlijk waren Hal, de beer persoon en hij origineel allemaal mens dus werkten het allemaal anders. De natuur van het dier was dan anders omdat je zelf overal over kon nadenken. ‘Nee, voor het moment deel ik mijn kamer met niemand,’ zei Lawrence hoofdschuddend. Als hij eerlijk moest zijn kon het eenzaam zijn omdat er niemand was waarmee hij zou kunnen spreken, of waarvan hij gewoon gezelschap had. Langs de andere kant wilde hij ook niet zo maar iemand op zijn kamer hebben. Hij was vertrouwd met de omgeving en wist alles staan en liggen. Als er iemand bij kwam die er geen rekening mee hield dat hij niks zag en zij of haar spullen overal liet rondslingeren wekte het enkel frustraties op. Lawrence wist van zichzelf dat hij dan liever alleen lag dan zo iemand bij zich te hebben. Het was namelijk niet zo dat alles bijeen ervoor zorgde dat hij een makkelijke kamergenoot was. Hal leek andere wolven trouwens te vermeiden als hij zijn woorden mocht geloven. ‘Slim,’ zei hij. ‘Mijn confrontatie met de andere wolf zijn tot hiertoe meestal niet goed afgelopen,’ vervolgde hij om zo Hal te laten weten waar dat hij het een goede beslissing vond. Nu moest Lawrence zeggen dat de laatste ontmoeting met Amadéo beter ging, maar wat vooraf ging was nog altijd gebeurd.
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. zo dec 20, 2015 8:34 pm
.Always live before you die.
Storm richtte zijn focus op zijn hand, hij begon met niet al teveel druk want gaf nou toe, je zette niet meteen al je macht in het spel. Hij wilde weten hoeveel keer hij de druk zou moeten opvoeren voor Lawrence zijn hand zou beginnen trillen van inspanning. Hij dacht er namelijk hetzelfde over, traag beginnen. Dus toen Storm meer kracht in zijn hand zette deed Lawrence dat ook meteen. Storm keek op naar hem en glimlachte uitdagend, wat hij natuurlijk niet kon zien omdat hij blind was. Uiteindelijk kwamen ze op het niveau dat ze beide onmenselijk veel kracht gebruikten en Storm voelde dat vanuit zijn lichaam. Zijn ogen kregen een heel dun gouden randje, niets zorgwekkends maar wel het signaal dat zijn weerwolf ermee gemoeid ging. Hij kantelde zijn hoofd en keek uit gewoonte naar zijn hartslagmeter die nog steeds de rust aan gaf die zijn hart ook onderging. ‘Nog niet moe?’ Vroeg Storm informerend. Uiteindelijk zette hij alle kracht op het hand van Lawrence, zijn tanden stonden fel op elkaar geklemd. Hun handen gingen van links naar rechts maar geen van beide kreeg de overhand. Straks zou het echt nog gelijkspel worden. Lawrence zag er niet veel uit uiterlijk maar hij had het wel innerlijk, een waardig tegenstander, dat was Storms conclusie.
Hij liet zijn hoofd kort voorover vallen toen Lawrence hem die ene simpele vraag stelde, “jij?”. Hij had het dus gehoord en dat had Storm moeten weten, hij was niet de enige shape shifter in deze ruimte. Gelukkig ging Lawrence niet meteen in op het feit dat hij een monster was maar vroeg hij aan Storm of hij het monster was. Storm keek kort over zijn schouder voor hij terug naar de thee keek en een tweede tas nam toen Lawrence instemmende met thee. ‘Soort van.’ Antwoordde hij uiteindelijk. Er volgde een ietwat dramatische zucht, hij draaide zich om naar Lawrence en keek hem aan. ‘Ik zie mezelf als een monster, niet iedereen denkt daar hetzelfde over.’ Besloot hij uiteindelijk maar te zeggen. Er waren er veel die hem geen monster vonden, Devon, Kat, Nadya, het waren de enige die het wisten en die hem geen monster vonden. Storm wel, het gevoel bleef aan hem knagen, de onmacht ervan. Misschien dat Lawrence wist hoe dat voelde. Als hij erover zou doorvragen zou het er waarschijnlijk wel uit liggen, alles, de hele waarheid, voor nu zei hij niets meer dan dat. Zoals altijd, hij wilde anderen niet lastig vallen met zijn problemen.
Hij bracht een tas met een theezakje in naar Lawrence die nog steeds bij het bureau van Devon zat en zette het voorzichtig neer. Uitleggen dat het thee uit Londen was, en dus de beste thee, ging Storm niet doen. Niet iedereen was zo happig naar woorden of andere culturen dus zweeg en hij en keerde terug naar zijn eigen bureau, enkele meters verder. Een basilisk, Storm probeerde zijn gedachten er nog steeds om heen te wikkelen. Hij geloofde niets van wat hij uit de Harry Potter film had gezien, want je kon ook niet alles geloven uit weerwolffilms dus oordeelde hij niet meteen en vroeg het gewoon. Uit wat Storm ervan opmaakte was hij dus ook blind als slang, soort van. Hij was slecht in biologie dus hij had niet de grootste aandacht als het ging om reptielen en andere glibberige beesten. Maar de geur die Lawrence met zich mee droeg zou Storm nu overal kunnen vinden, hij vroeg zich af of zo’n kolossale slang hem zou kunnen tegenhouden bij volle maan. ‘Dan ben je zes jaar en geloof je in fabels en mythische wezens, om ouder te worden en er niet meer in te geloven om dan tot de conclusie te komen dat ze daadwerkelijk bestaan.’ Hij zweeg en slurpte voorzichtig van zijn thee, wat natuurlijk nog te warm was. ‘Zo ging het voor mij althans, als je ermee geboren bent is het een heel ander verhaal.’ Zei hij bedenkelijk. Hij schudde zijn hoofd als het ware uit zijn gedagdroom en keek opzij naar Lawrence. Hij had nog geen roddels of geruchten gehoord over een basilisk hier op school, dat betekende dat Lawrence of niet veel transformeerde of het heel goed achter hield.
Hij wist niet hoe Lawrence ertegenover stond om geen kamergenoot te hebben. Storm zou eerlijk gezegd niet zonder kunnen, hij zou het al niet eens kunnen zonder Devon voor een week. Ze waren zo op elkaar ingespeeld, zo gelijk aan elkaar dat het leek alsof ze dit al jaren deelde. Niet iedereen wilde even graag een kamergenoot. ‘Wel, mijn kamer staat open voor als je een fake kamergenoot wil, of als je nog eens misloopt, ik heb er geen erg aan.’ Knipoogde hij gelijk. Alhoewel, er waren momenten dat hij liever niet had dat iemand hier binnen kwamen maar dan deed hij gewoon de deur op slot, opgelost. Toen hij zei dat het een slimme zet was om niet met andere wolven in contact te komen was Storm gelijk een beetje alerter. Hij luisterde aandachtig en fronste zijn wenkbrauwen. ‘Dat klinkt niet goed.’ Zei hij zachtjes, zijn blik op Lawrence gerust. Er waren zeker ook momenten dat je liever niet bij Storm in de buurt was, alleen had hij die niet in de hand. ‘Je kan ook niet iedere dag bij me binnenvallen zonder consequenties maar zoals ik zei, ik ben een monster, ik heb het niet in de hand.’ Hij haalde zijn schouders op en liet zijn vingers over zijn ogen wrijven…
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. ma dec 21, 2015 12:25 am
Lawrence
The Basilisk
Lawrence moest zeggen dat armworstelen geen slecht idee was geweest, want wanneer ze beide elkaars hand vast hebben en geleidelijk aan druk begonnen te zetten was het duidelijk dat ze alle twee de waarheid hadden gesproken. De jongen had veel kracht in zich maar hij zelf ook. Het was geen worstel gevecht dat heel snel over was. Als de één meer kracht zetten deed de andere het weer en zo bleef het door gaan. Pas als iemand moe was of niet meer over genoeg kracht beschikte zou er een winnaar komen. Ergens vreesde Lawrence er toch voor dat hij het zou worden. Hij kon zijn spieren al voelen tintelen en ook zijn arm begon wat meer te trillen. ‘Nog lang niet,’ reageerde hij enkel vastberaden wanneer er werd gevraagd of hij niet moe werd. Op dat moment besloot hij ook het laatste beetje kracht te gebruiken, maar het stelde niet veel voor. De andere kreeg het voor elkaar om Lawrence zijn arm dichter naar de tafel toe te krijgen en het lukte hem niet die arm weer terug te duwen. Hij liet het dan maar voor wat het was en hoorde zijn arm met een bonk op het bureau neerkomen. ‘Het is maar dat je het weet, maar ik heb je laten winnen,’ sprak hij onschuldig, maar het was ook bedoeld als een grap. Dat was te merken aan de kleine glimlach op zijn gezicht.
Lawrence knikte even instemmend. Veel mensen zeiden inderdaad dat je geen monster was, dat was bijna het standaard zinnetje dat ze terug reageerde als je het zei. Iets dat automatisch in de mens geprogrammeerd zat om te zeggen. ‘Hoe vaak dat ik dat wel niet al heb gehoord,’ zei Lawrence met een zachte grinnik. Oh ja, heel veel mensen zeiden het, maar hoeveel zouden het ook menen? Hij was er zeker van dat er mensen waren die wel zeiden dat hij er geen was, maar die eigenlijk stonden te trillen van de angst en liefst zouden weg lopen. ‘Maar hoeveel daarvan menen het ook,’ ging hij dan ook verder om uiteindelijk zijn schouders op te halen. Hij wist het niet en eigenlijk interesseerde het hem heel weinig. Zijn mening over wat hij was veranderde toch niet. Daarbij was het niet zo dat je door en door slecht bent als je een monster bent. Het was gewoon een simpele benaming om soorten te categoriseren. Wanneer dat hij hoorden het het bordje van de thee het hout raakten voelde hij eerst even waar het stond. Voorzichtig zodat hij zich niet zou verbranden en om dan het theezakje erin te halen. De tas schoof hij ook wat dichter naar hem toe. Lawrence moest toegeven dat hij niet meteen spijt had dat hij in de verkeerde kamer terecht was gekomen. Het was er gezellig en ook zijn gezelschap viel voor de verandering eens goed mee. Al heel de tijd had hij aandachtig zitten luisteren naar de andere. Hoe dat hij alles verwoorden, Lawrence begreep het allemaal wel. ‘Ook niet mee geboren, ben er op de harde manier mogen achter komen,’ antwoordde hij op de vraag die volgens hem indirect was gesteld. ‘Maar de één zou het geweldig vinden om te weten dat al haar favoriete wezens bestaan en de ander zal het verschrikkelijk vinden,’ zei hij vervolgens nog. ‘Het is maar hoe dat je er zelf naar kijkt.’ Lawrence had ondertussen wat wat geleerd om niet al te negatief te kijken naar wat je bent en kan, want dat maakt het allemaal nog erger. Er vrede mee sluiten was het beste dat je kon doen. Vrede sluiten kan je alleen maar verder helpen namelijk.
Het was leuk om te horen dat hij nog welkom was op de kamer, moest hij het eens willen. Een glimlach kwam dan ook even op zijn gezicht terwijl hij eens een slok nam van de thee, die was ondertussen wat afgekoeld. ‘Misschien dat ik me dan nog eens zal vergissen van kamer,’ sprak hij om te laten weten dat het kon zijn dat hij nog wel eens langs zou kunnen komen. In ieder geval was het veel beter dan altijd op zijn kamer te zitten. De woorden die nadien kwamen brachten dan weer een frons op zijn gezicht waarbij hij zijn wenkbrauwen wat optrok. ‘Als ik eerlijk mag zijn heb ik nog niet gehoord van een dieren shapeshifter die zichzelf niet onder controle heeft,’ vroeg hij kalm. Er waren enkele zaken die Hal had gezegd die Lawrence gewoon deden twijfelen. Hij had het vermoedde dat de jongen toch geen gewone shifter was die naar een normale wolf kon veranderen. Daarvoor klopte dat geen wat hij zei simpel weg niet. Of het lag aan Lawence zelf en zat hij overal wat achter te zoeken terwijl de werkelijkheid simpel was. Hal vond zich misschien gewoon een monster omdat mensen niet hoorden te veranderen in dieren. Hij kon simpel weg de controle gewoon verliezen door een woedeprobleem of iets in die aard. Het zou hem in ieder geval niet verbazen moest het zo simpel zijn als dat. ‘Maar zoals ik daarstraks zei, ik kan je wel aan,’ sprak hij weer met een glimlach om weer wat vreugde in het gesprek te gooien. Lawrence was op het eiland om zichzelf in de hand te krijgen, te leren en te trainen, maar niet om depressief te worden. Ze waren wat ze waren en daar kon niks aan veranderd worden. Je moest ermee leren leven, zo simpel was het. Daarbij had Lawrence er tegenwoordig een goed gevoel over nu dat Valkyrie haar hulp had aangeboden. Wie weet had hij zich binnenkort wel volledig onder controle en kon zijn mutatie iets extra zijn waar hij zich geen zorgen meer om moest maken.
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. ma dec 21, 2015 7:50 pm
.Always live before you die.
Hij had in eerste instantie geen idee gehad of hij het kon winnen tegen een andere mutant. En dat lag niet aan het feit dat hij de kracht van de andere mutant niet kende, dat lag aan het feit dat hij totaal niet wist hoe sterk hij was. Iedere dag was anders, iedere dag was een extraatje van kracht erbij terwijl hij dichter naar de volle maan toe kwam. Hij had nooit geen idee hoeveel kracht hij dus in zijn lichaam had zitten. Hij wist alleen dat hij de eerste week na volle maan het zwakst was en de week ervoor op zijn sterkst, alles daartussen was gokken. Vandaag, wel, het leek hem zo ongeveer te lukken. Ondanks dat de jongen zei dat hij nog lang niet moe was begon diens hand al een heel klein beetje te trillen. En toen kwam Lupos zijn extra kracht er zich bij moeien waardoor zijn ogen dat gele randje kregen en smakte Lawrence zijn arm tegen het bureau. Storm kon het niet laten te glimlachen, nadat hij natuurlijk een blik naar zijn hartslagmeter had geworpen. De onschuldige woorden deden Storm zachtjes lachen. ‘Euheu.’ Grinnikte hij. Zijn ogen gleden over Devon’s bureau, het had geen schade achter gelaten, goed. ‘Voor wat het waard is, een week terug had je zeker gewonnen.’ Hij gaf Lawrence een schouderklopje eens hij van achter Devon zijn bureau kwam en op zijn stoel terug schoof naar de andere kant van de ruimte.
Hij geloofde niet in het lot of dergelijke maar het was hem gegund dat Lawrence uitgerekend zijn kamer binnen kwam. En niet omdat hij aangenaam gezelschap was, wat hij tot nu toe zeker was, maar omdat er veel meer gemeen was tussen die twee op het vlak van monsters en mutaties. En dan was ook nog niet alles gezegd, Lawrence wist niet eens wat hij was en Storm wist op zijn beurt nog niet alles over de Basilisk. Maar toch, het voelde op een vreemde manier als een opluchting om iemand tegen het lijf te lopen die exact hetzelfde dacht. Dat kon hij niet met Devon of Kat, de enige die in de buurt kwam van het diepe begrip dat het “monster-zijn” meedroeg was Nadya en zelf dat was op een andere manier. ‘True.’ Stemde hij zachtjes in. Hoeveel mensen zouden het menen? Hij wist in ieder geval dat half Londen het meende toen hij volle maan na volle maan in de kranten kwam als een soort van monster. Het was gemakkelijker om het negatieve te nemen dan het positief, althans, dat vond hij.
Storm keek een tijdje zwijgend toe vanop zijn bureaustoel, met zijn gedachten bij wat net was gezegd. Zijn ogen volgde de voorzichtigheid waarmee Lawrence naar zijn tas zacht, hoe hij het wat dichter schoof en het zichzelf wat gemakkelijker maakte. Toen hij zei dat hij ermee in contact was gekomen op de harde manier was dat weer een gelijkenis om aan het lijstje te voegen. ‘Jij en ik hebben meer gemeen dan je zou denken.’ Glimlachte Storm, al was het in zijn ogen nooit positief om iets gemeen te hebben met Storm’s mutatie, zijn “vloek”, maar dat was enkel omdat Storm het zo wilde zijn. Hij had voordelen, alleen wilde hij ze niet als hij daar ook de weerwolf bij moest nemen. ‘Mijn broertje zou in de zevende hemel zijn moest hij weten wat hier allemaal op dit eiland rond loopt.’ Ging Storm er dromerig op in. Levi zou uit zijn dak gaan en dat is zacht uitgedrukt. Als er iemand onder fan zou zijn van zijn weerwolf dan was het Levi wel. Hij was zo bezig met verhalen, mythes en alle andere sprookjesachtige dat het volgens Storm niet meer gezond kon zijn. De enige reden waarom Levi nog geen fan was van mutanten was omdat Londen behoorlijk de beveiligde omgeving had tegen mutanten. Het ging niet onopgemerkt voorbij als er rare dingen gebeurden, en dat werd dan ook meteen aangepakt. Storm legde zijn handen rond zijn tas en genoot voor een kort moment van de warmte.
Dat Lawrence nog eens zou langs komen vond Storm niet erg, in tegendeel. Maar toen kwam er een opmerking waar Storm gelijk stil van was. Hij keek zwijgend naar Lawrence en liet de woorden tot hem door dringen. Als hij zou kunnen zien dan zou hij het misschien al gemerkt hebben, de constante blik naar zijn hartslagmeter, de reacties van Storm op bepaalde woorden zoals nu. Hij werd er niet gespannen van maar hij voelde zich er anders onder. ‘Dan doe ik een aardig goede job om het te verbergen.’ Lachte hij zachtjes, meer verloren. Maar het was goed om te horen, dat er geen overdreven geruchten waren over iemand die zichzelf niet onder controle had. Dat stelde hem ergens wel gerust, al had hij vorige maan behoorlijk wat schade aangericht, het was niet verder gekomen dan de ziekenzaal klaarblijkelijk. Niemand kon Storm aan de weerwolf knoppen en dat was een goed ding. ‘Ik ben,’ hij zweeg en kauwde even op het vervolg van zijn zin voor hij verder sprak. ‘Een weerwolf, ik heb dus helemaal niets onder controle van zodra de volle maan een beetje dichterbij komt. En ik ben me ook helemaal niets bewust,’ de woorden bleven een beetje in de lucht hangen. Daar, hij had het gezegd, Lawrence was nummer vier die het wist in de twee maanden dat hij hier al zat, naast de docenten natuurlijk. Het gevoel van onmacht kwam hem altijd naar de keel gegrepen als Lupos zijn uren naar volle maan afwachtte. Toen Lawrence het wat luchtiger maakte door te zeggen dat hij hem wel aankon moest Storm zachtjes lachen. ‘Nu wel, waarschijnlijk. Maar ik ga je over een dikke week niet weer uitdagen want ik weet niet of je er dan zonder kleerscheuren vanaf zou komen.’ Hij glimlachte wel, al wist hij dat het koude harde waarheid was. Nadya had hem onmenselijk veel pijn moeten doen om de weerwolf tegen te houden, Devon had zichzelf enorm pijn gedaan om hem tegen te houden, hij had geen idee waar andere moesten doorgaan om hem tegen te houden. En eerlijk, hij wilde het niet weten…
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. wo dec 23, 2015 10:12 pm
Lawrence
The Basilisk
Helaas had Lawrence het armworstelen niet gewonnen. De andere jongen beschikte over net wat meer kracht als hij, al hield hij het vast langer uit dan iemand die niet beschikte over extra kracht. Zijn arm kwam met flink wat kracht neer op het bureau, maar er was verder hopelijk geen schade. ‘Moet ik me nu beter voelen?’ sprak hij grijzend. Nee, bij zo’n zaken kon Lawrence wel tegen zijn verlies. Het maakten allemaal ook niet zo heel veel uit. Maar het was jammer, dat kon je niet ontkennen. Iedereen zou het jammer vinden als hij of zij niet won. Wanneer dat de jongen zijn hand op Lawrence zijn schouder legde draaide hij bijna automatisch zijn hoofd een tikkeltje opzij. ‘Wauw, nog een schouderklopje ook,’ sprak hij geamuseerd verder. ‘Nog even en ik ga denken dat je medelijden met me hebt,’ vervolgde hij hoofdschuddend, maar met een glimlach. Hal zei dat ze meer zaken gemeen hadden dan je zou denken. Dat gevoel had hij nog al eens gehad, enkel was hij op dat moment aan het praten met iemand die eigenlijk een zeemonster was. Wie weet, misschien dat monsters elkaar wel aantrokken, daar leek het in ieder geval al op. ‘Ik weet niet of dat wel zo positief is,’ besloot Lawrence te zeggen, maar hij had het vooral over zichzelf. Van hem zou je namelijk nooit horen dat het positief zou zijn om als hem te zijn. De jongen lachte even kort terwijl dat hij zijn tas thee vast nam in zijn handen, die was ondertussen wat afgekoeld. Ja, jonge kinderen moesten het inderdaad een paradijs op aarde vinden. Al was Lawrence blij dat hij nog niet zoveel kinderen had gezien. Hij moest ze niet en was absoluut geen kindervriend. Kinderen waren geen engeltjes, hij zou het op sommige momenten nog sneller beschrijven als ongedierte. Je verwijderd het, maar toch blijft het steeds weer terug komen. ‘Dat kan ik geloven,’ sprak Lawrence in de plaats van zijn gedachtegang te vertellen.
Lawrence begreep niet altijd alles van wat Hal zei, gewoon omdat hij heel de tijd het beeld in zijn hoofd had van een normale wolf. Misschien één die wat sterker was omdat het eigenlijk een mutant was in een dierenvorm. Eigenlijk kon je el raden dat er iets was wat de andere hem niet vertelde en voor zichzelf hield. Iets dat hij heel goed had kunnen verbergen blijkbaar omdat Lawrence er niet van af wist. Uiteindelijk kwam hij er dan toch achter. Dus Hal was geen normale wolf. Dat verklaarde heel veel van wat hij tot dan al had gezegd. ‘Een weerwolf?’ herhaalde hij wat ongelovig en ook had hij één wenkbrauw opgetrokken. Op het eiland kwam je wel meer vreemde zaken tegen, maar dat had hij nog nooit gehoord. Als hij het juist begreep zou de jongen vast ook transformeren tijdens iedere volle maan, of toch controle verliezen. ‘Veranderd je beet anderen dan ook?’ vroeg Lawrence want dat was eigenlijk het eerste waaraan hij moest denken wanneer dat hem dat werd gezegd. Ergens klonk dat best vreemd. Voor zover dat hij wist konden mutanten namelijk hun mutaties niet overgeven aan iemand anders, zeker niet iemand die geen mutant was. ‘Als ik eerlijk moet zijn,’ begon hij wat voorzichtig want hij wilde geen verkeerde zaken zeggen of een verkeerde indruk nalaten. ‘- kan het soms beter zijn om je er niet bewust van te zijn dan wel bewust,’ ging hij verder. Lawrence was zich namelijk van alles bewust, maar dat wilde niet zeggen dat hij geen vreselijke dingen zou doen. Wanneer hij iemand zou aanvallen was het zijn eigen keuzen geweest. Tot hiertoe had hij namelijk ook geen enkele manier gevonden om zijn gedachtegang onder controle te houden. Natuurlijk moest het ook vreselijk zijn om niet te weten wat er allemaal gebeurden en de dag nadien wakker te worden en te weten komen wat je allemaal gedaan had. Beide hadden hun pro’s en contra’s als je er over nadacht. Het beste was volledige controle waarbij er niks van je karakter of gedrag veranderde. Blijkbaar zou Lawrence er niet zonder kleerscheuren van af komen als hij Hal binnen een week zou komen bezoeken. Vermoedelijk was het dan volle maan of iets als dat. Hij hield het niet bij want het speelde voor hem ook geen rol wanneer de maan vol was en wanneer niet. Lawrence gaf Hal wel gelijk dat als hij zou langskomen als mens dat hij er niet zonder kleerscheuren van af zou kunnen komen. Hij was lang niet zo sterk als mens. ‘Zolang dat je geen weerwolf bent van twintig meter is het wel safe,’ zei Lawrence met een kleine glimlach, maar dat was als hij tijdens zijn eigen transformatie niet ineens de meest gekke ideeën kreeg waarbij weerwolf op het menu stond. Je weet namelijk nooit, misschien dat weerwolf nog best lekker was. In het geval dat alles echter goed ging kon Lawrence een weerwolf vast wel tegen houden, al was het door het ding een hele avond in een greep vast te houden door zijn staart er rond te wikkelen. In het slechte geval beet hij en wilde hij de weerwolf dood hebben. ‘Onderschat een Basilisk niet,’ vervolgde hij nog. Lawrence wilde namelijk niet dat het volledig de zielige toer op ging, zeker niet nadat het eerst zo gezellig begon.
