Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. vr dec 25, 2015 11:08 am
.Always live before you die.
Je kon niet ontkennen dat Storm niet ergens een beetje blij was dat hij had gewonnen. Het was niet dat hij de beste wilde zijn, of de sterkste, in tegendeel, als het hem van de weerwolf zou afhelpen dan was hij graag de zwakste van deze hele school. Maar het was typisch iets voor jongens als Storm, iedereen was altijd blij als ze wonnen van een ander, zeker in kracht. Bij de vraag van Lawrence grinnikte hij zachtjes. Hij streek zijn hand over het bureau van Devon, het gladde oppervlak had geen schade opgelopen van hun armwostelduel. Wat het wel had gedaan toen hij en Devon het deden, maar goed ook misschien. Of Lawrence zich er beter zou moeten door voelen was zijn eigen keuze, dit was voor Storm enkel een besef dat volle maan dichter kwam dus eigenlijk voelde hij zich er zelf niet veel beter bij. Gisteren had Lawrence misschien nog kunnen winnen, vandaag niet meer, dat zei meer dan Storm zou willen. ‘Hey, ik heb altijd medelijden met mijn tegenstanders.’ Kaatste hij gelijk sympathiek terug. Dat gold in ieder geval voor deze vorm van Storm en niet voor zijn weerwolf.
Dingen gemeen hebben met Storm was positief, Devon had alles gemeen met Storm en omgekeerd. Maar dingen gemeen hebben met zijn mutatie en diens gewoontes ervan dat was een stuk minder positief en het was daar dat Storm op had gedoeld. De woorden van Lawrence deden dan ook gelijk zachtjes zijn hoofd schudden. ‘Nee, helaas niet.’ Gaf hij stilletjes toe. Als ze beide nu een lijstje zouden gaan maken van hun flaws in hun mutatie en het later naast elkaar zouden leggen dan zou er veel zijn dat gelijk aan elkaar was. Lawrence was een andere versie van een slang, Storm was een andere versie van een wolf. Je kon ze beide monsters noemen en ondanks dat hij nog niet veel wist over een Basilisk buiten wat hij gezien had in de film van Harry Potter wist hij dat de slang dezelfde dosis dodelijkheid zou bevatten als zijn weerwolf. Het enige verschil was hoe je ermee om ging, waar Storm totaal geen verantwoordelijkheid bij kon geven aangezien hij geen flauw idee had wat er gebeurde als hij Lupos was. Storm sprak enkel voor zichzelf al had hij het gevoel dat Lawrence ergens dezelfde gedachten langs zijn bewustzijn liet strijken, het idee van meer dan één monster op dit eiland was angstaanjagend. Dieren, shape shifters met een overlevingsinstinct zo sterk als zijn weerwolf keken niet om naar obstakels dus als die oorlog zou uitbreken waar iedereen het over had, wie zou dan het eerst sterven? Degene die zich in het vuur wierpen zonder weet of besef, puur uit honger en dat was Storm de volle honderd procent als hij getransformeerd was.
Zeggen wat hij was, wat hij was naast het shape shiften voelde niet aan als een opluchting. Meer als een extra last want nu was er ook Lawrence die het wist. Eerstvolgende volle maan zou de jongen naar buiten kijken ondanks dat hij blind was, het zich misschien afvragen en misschien in het bos gaan zoeken en dat was wat hij zozeer wilde vermijden. De vraag deed hem opkijken van zijn thee, hij klemde zijn handen er iets harder omheen. ‘Ja en nee.’ Gaf hij eerlijk antwoord. ‘Ik was zeven maanden geleden geen mutant tot ik werd gebeten door een andere weerwolf dus ja, ik veranderde maar het geld niet voor al bestaande mutanten.’ Legde hij uit. Daar was hij afgelopen volle maan achter gekomen, de harde koude waarheid. Lupos had iemand gebeten met het doel een nieuwe volgeling te maken, het meisje had het wonder boven wonder overleefd, ze stierf niet aan het gif en ze transformeerde ook niet. Het feit dat ze een mutant was redde waarschijnlijk haar leven. ‘Het is ook een bewuste keuze van hem,’ hij zweeg en keek Lawrence kort aan. ‘De weerwolf, hij neemt het poteniele meest kans hebbende slachtoffer uit de groep voor hij het gif doorgeeft. Hij kan zoveel bijten als hij wil zonder dat er iets gebeurd, daarom dat het een bewuste keuze is.’ Zelf wist hij nog veel te weinig van zijn weerwolf en dat was hartverscheurend voor hem. ‘Ik weet nog veel te weinig om daar correct antwoord op te geven, wat ik weet is dat ik gebeten ben en weerwolf werd dus,’ hij maakte zijn zin niet af. Lawrence kon hier zijn eigen conclusie uit trekken.
‘Je bent niet de eerste die dat zegt.’ Knikte Storm langzaam. Er waren nog mensen geweest die zeiden dat het misschien beter was dat je je er niet bewust van was. ‘Maar het bewust zijn zou me een heel eind verder helpen om kennis te krijgen over wat ik ben. Nu word ik wakker en moet ik het van andere horen.’ Hij zweeg en keek naar Lawrence voor hij nog een slok nam van zijn thee. ‘En ik denk dat als je je bewust bent je er ook op gaan trainen, oefenen maar weer, zover ken ik mezelf nog niet.’ Glimlachte hij kort. Hij wiegde zijn bureaustoel een beetje heen en weer en dacht er over na. ‘Ben jij je bewust? Kan je je eigen handelingen uitvoeren, je eigen beslissingen maken als je Basilisk bent?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Het was een beetje in zijn recht om erna te vragen nadat Lawrence hem vroeg of de beet overdraagbaar was. Normaal was Storm niet zo happig naar het weten wat andere hun mutaties waren maar in dit geval waren er teveel gelijkenissen om het te negeren.
Een weerwolf van twintig meter. Storm lachte zachtjes en schudde gelijk zijn hoofd. Hij wist niet hoe zijn weerwolf eruit zag buiten wat Devon en Nadya hem hadden gezegd en dat stelde niet veel voor. Lupos was een mager schriel hoopje ellende en toch had hij de kracht en macht van een beest vier maal zijn grote en lengte. ‘Ik ga je geen reden geven om dat uit te testen en ga mezelf er ook niet toe verleiden om onze kracht op dat vlak uit te testen.’ Niet alleen omdat hij zelf geen controle had over de weerwolf maar omdat hij niet wilde dat Lawrence hem zo zou zien, het idee van de pijnlijke transformatie, de zieke dagen erna was al genoeg om de andere kant op te rennen. Daarnaast had hij en gigantische beer en een draak die hem koste wat kost weghielden van de studenten. De woorden van Lawrence deden Storm terug opkijken, recht naar Lawrence. ‘Ik onderschat niemand.’ Knikte hij gelijk. Een basilisk tegen een weerwolf … het idee had iets ouderwets maar het was niet iets waar Storm snel wilde achter komen …
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. vr dec 25, 2015 4:26 pm
Lawrence
The Basilisk
Helaas was hij niet gewonnen, maar het had vast zijn redenen. Het was nu ook niet dat hij bovennatuurlijk sterk was. Lawrence beschikte over meer kracht, maar er waren dus duidelijk mensen op het eiland die veel sterker waren als hem. Misschien waren er zelfs mutanten die een huis zouden kunnen optillen met hun kracht. Je kon nooit weten wan op het eiland leek alles mogelijk en dat maakten het gevaarlijk. Als Lawrence eerlijk moest zijn zou hij nooit iemand als zichzelf vrij laten rondlopen als hij zo een school had als die. De veiligheid van anderen ging namelijk nog steeds voor. Blijkbaar dachten de schoolhoofden dat ze alles toch prima onder controle hadden, ondanks dat ze toch gewaarschuwd hadden dat ze vechten niet goed keurden en strenger zouden optreden. Dat begreep hij, maar niet iedereen kon eraan doen als iemand een andere verwonden en hadden ze dat onder controle? Moest hij per ongeluk iemand bijten van de studenten, zouden ze daar dan op voorbereid zijn? Medicatie hielp, maar de hoeveelheid van de medicatie plus het gif zelf kon ook al voor de dood zorgde. Eigenlijk was de kans op overleven iets van 10% als je het hem zou vragen. Terwijl dat hij daarover aan het nadenken was ging hij met zijn tong even over de lange en puntige hoektanden in zijn mond. Lawrence had zelfs niet eens door dat hij het deed of dat hij zo in gedachten was verzonken. Toch luisterde hij nog naar wat Hal vertelden.
Lawrence had heel de tijd een verwarde uitdrukking op zijn gezicht terwijl dat Hal aan het spreken was. Dus hij was mutant geworden na een beet, maar het had geen effect op mutanten die al mutant waren. Eerlijk gezegd begreep hij totaal niet hoe dat het allemaal in zijn werk ging. Als er echt zo iets bestond als een mutatie die overdraagbaar was zouden er toch veel meer ‘weerwolven’ moeten rondlopen. ‘Mijn biologie is nooit goed geweest, dus ik zou echt geen idee hebben hoe dat allemaal mogelijk is,’ sprak hij dan ook eerlijk. Het was maar een geluk dat de beet niet werkte op mutanten die al mutant waren. Dat was iets goed. Dacht hij. Gif kon echter een gemene werking hebben. Daar wist hij alles van, al was het niet zo dat zijn gif ervoor zorgde dat mensen veranderde in Basilisk’s. Stel je voor dat dat een ding was. Een wereld vol mensen die transformeerden in reuzen slangen. Het zou nog erger zijn dan een zombie apocalyps.
Hij had wel verwacht niet de eerste te zijn die zou zeggen dat het beter was om niet bewust te zijn, maar dat kwam enkel door eigen ervaringen. Lawrence knikte ook begrijpend wanneer dat hij zei dat het hem zou helpen met het trainen ervan. Natuurlijk zou het kunnen helpen, maar dat was makkelijker gezegd als gedaan. Zelf was hij er nog niet achter hoe dat hij het moest trainen en was het hem ook niet gelukt. ‘Ho ja, ik ben me van alles bewust,’ sprak Lawrence al kon je horen dat hij het niet positief bedoelden. Natuurlijk vond hij er niks positief aan omdat zijn gedrag ook veranderden en het dus niets uithaalden. ‘Wanneer ik transformeer veranderd mijn geest om het simpel te zeggen ook. Ik weet dus perfect wat ik doe, de keuzes die ik maak zijn mijn eigen keuzes en ik weet zelfs hoe ik me nadien zou voelen als ik terug zou shiften,’ zei Lawrence in de hoop dat het wat duidelijk was. Het was namelijk niet altijd simpel om uit te leggen want veel mensen dachten dat een ander wezen hem zou overnemen wat niet het geval was. Eigenlijk was hij een dier of monster met de intelligentie van een mens, maar niet met de morele compassie. ‘Zo ben ik me dus bewust van de gevolgen, maar dat maakt me op dat moment niets uit,’ ging hij nog verder. ‘Het is hier ook al gebeurd dat die kant van me naar boven was gekomen terwijl ik gewoon mens was. Ik heb toen effectief iets de dood in gejaagd,’ zei hij terwijl dat hij met één vinger de rondevorm van de tas volgde en zo verschillende rondjes maakten. Eigenlijk had hij toen geluk gehad dat het geen student was anders was er nu een student dood geweest. Lawrence hoopte dat de lessen met Valkyrie ervoor zouden zorgen dat hij niet zo hard veranderden en dat hij gewoon dezelfde gedachtegang en alles zou blijven houden. Jammer genoeg wat hopen het enige dat hij kon doen, maar hij had er alvast een goed gevoel over. Ze was zelf ook een monster dus moest het gewoon lukken. Lawrence was er namelijk niet zeker van of de docenten hem zouden kunnen helpen.
Hij schudden zijn hoofd wanneer Hal geen reden wilde geven om het uit te testen. Nee bedankt, Lawrence wilde het zelf ook niet uittesten om problemen te voorkomen. ‘Die wil ik ook niet en dit niet voor mijn veiligheid,’ zei hij. ‘Ik denk, nee ik ben er bijna zeker van dat als een weerwolf aanvalt echt om pijn te doen of te doden dat die het zelf niet overleefd. We zullen elkaar dan beide proberen te doden,’ of hij zou de wolf dan toch willen doden. Dat zat zo hard in zijn instinct. Als iets hem echt kwaad wilde doen was niets te erg om ervoor te zorgen dat die persoon of dier dat niet zou kunnen. Een bedreiging moest namelijk geëlimineerd worden.
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. ma dec 28, 2015 10:59 am
.Always live before you die.
Terwijl Storm het had over … zichzelf merkte hij dat Lawrence even in zijn eigen gedachten was verzonken. Hij zag hoe de jongen met zijn tong langs zijn tanden ging en het enige waarom Storm het kon opmerken was omdat hij zelf een veel beter zicht had. Dus hij zag de puntige hoektanden, typerend voor een slang, overduidelijk. Storm deed automatisch hetzelfde ergens blij dat hij niet rond liep met het gebit van zijn weerwolf, hij zou er niet meer zo charmerend uit zien met die enorme hoektanden waarvan hij altijd geruchten hoorde dat ze dodelijk waren. Althans, dat was wat de kranten altijd hadden gezegd over Storm, of liever, over Lupos. Bloeddorstige jager, geen genade, seriemoordenaar … hij had nooit echt beseft hoe creatief de mensheid was met iets benoemen waar ze geen weet van hadden. Nu wist hij het. Hij werd bestempeld, niet als een mutant maar als een moordenaar en er werd nooit een reden naar gezocht waarom hij dit zou doen. Dat was Londen, dat was waar hij vandaan kwam en eigenlijk was hij op dat deel van zijn thuishaven niet zo heel erg trots. Maar wat kon je eraan veranderen? Hij was tenslotte hier, “veilig” en wel en dat was beter voor iedereen die hij kende.
Toen Lawrence zei dat zijn biologie niet zo goed was moest Storm luidop grinniken. ‘Bij jou niet alleen.’ Zei hij meteen. Biologie was ook niet meteen één van zijn sterkste vakken, ondanks dat het nu wel interessant was had hij nog geen extra uren doorgebracht met biologie. Hij zou er waarschijnlijk toch niets aan kunnen veranderen, waarom dan de moeite doen. Maar het zou in beide hun gevallen wel iets kunnen bloot geven over wat ze waren. Storm kende maar vijftig procent van zijn weerwolf, de andere vijftig procent was hem compleet donker. Misschien wist Lawrence wel alles van zijn basilisk, al geloofde hij er niet in dat je alles kon weten over jezelf of je mutant. Zeker niet dat tweede. Er was nog teveel in deze wereld dat nog niet goed onderzocht was, mutanten waren daar één van. De docenten deden hier een aardig goede job om iedereen en alles te helpen maar ook zei stonden soms voor vraagtekens. Hij nam het niemand kwalijk als ze niet wisten wat te antwoorden op één van zijn vragen, hij kon er zelf ook geen weg mee dus verwachtte hij dat niet van anderen.
Toen Lawrence zijn vraag begon te beantwoorden staarde Storm hem aan van over zijn tas thee. Hij dronk er af en toe van en knikte hier en daar. Niet dat Lawrence het zou kunnen merken, hij was blind. Het feit dat hij het op een negatieve manier naar voor bracht deed Storm vermoeden dat hij als Basilisk ook niet meteen een schatje was. ‘Je bent dierlijker, meer instinct verbonden op het overlevingsmechanisme van de slang.’ Merkte hij langzaam op. Hij wist hoe het was, nee, hij wist niet hoe het was. Maar sinds hij weerwolf was reageerde hij meer instinctmatig op zijn omgeving. Daarnaast was Lupos zo ontwikkeld dat hij de slimmere keuzes, zoals hevige pijn en dergelijke, door gaf aan Storm. Hij transformeerde dan terug, omdat hij wist dat Storm het meeste overlevingskans had. Aangezien hij zich nooit bewust was kon hij het gevoel niet ophalen, toch wist hij precies waar Lawrence het over had. Zoals Lawrence het allemaal uitlegde ging het om instinct bij de basilisk en de jongen was zich daar bewust van. Wat was er dan erger? Het weten als je het deed of het ondervinden later? ‘Roofdieren zijn efficiënte jagers, ik denk dat, hoe hard we ook terug duwen, we het niet kunnen winnen van iets zo complex als het overlevingsinstinct en de jachtdrift van een dier.’ Zei hij langzaam. Het was goed om het luidop te zeggen, voor Storm althans. ‘Sorry om te horen. Ik weet hoe het is.’ Hij zweeg. Ja, hij wist hoe het was om doden te maken. Zelf waren er al zeven volle manen gepasseerd, bij de laatste had hij geen doden gemaakt, maar alle manen ervoor wel. Hij zat ronduit rond de twintig slachtoffers, inclusief de momenten dat hij buiten volle maan de controle verloor.
Lawrence zocht gelukkig ook niet naar een reden om het uit te testen. Ze zouden dan ook ver van elkaar uit de buurt blijven bij volle maan. Storm hoopte dat de jongen zichzelf ging barricaden in zijn kamer, want een wandeling over het schoolplein was voor Lupos al genoeg om je te viseren. Hij had enkel een geur nodig, de rest ging vanzelf. Wat hij vervolgens zei vormde voor even een krop in zijn keel. De slang zou de wolf vermoorden, zonder twijfel, zonder genade. Dat was wat Storm bedoelde, het niet bewust zijn van wat Lupos deed zou hem op een dag zijn dood worden. Het laatste zinnetje echter deed Storm zachtjes zijn hoofd schudde. ‘Hij dood geen dieren, hij dood enkel mensen. Hij zou je waarschijnlijk voorbij wandelen, hoogstens zelfverdediging als je hem zou aanvallen of tegenhouden.’ Mijmerde hij stilletjes. Maar zijn gedachten bleven maar hangen bij de woorden van de jongen. Hij zou hem doden, de Basilisk zou Lupos vermoorden als ze paden kruiste. Storm had het nooit iemand luidop horen zeggen en het zorgde ervoor dat zijn maag ging keren. Ja, Lupos zou zijn dood worden …
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. ma dec 28, 2015 6:58 pm
Lawrence
The Basilisk
Je kwam veel te weten over de mutaties van anderen als je gewoon met ze sprak. Dagelijks kwam iedereen zoveel mutanten tegen, maar je wist nooit precies wat ze konden of wat ze gedaan hadden. Zo liep er een gevaarlijke weerwolf rond die blijkbaar tijdens volle manen buiten rond liep. Aangezien Lawrence er niet van af wist was hij er bijna zeker van dat er nog mensen waren die het niet wisten. Leerlingen zouden nog altijd naar buiten gaan tijdens een volle maan. Eigenlijk was het gewoon gevaarlijk. Even gevaarlijk als een basilisk op school hebben die je met één beet kon doden. Wat een geluk dat hij mensen niet meer kon doden door ze aan te kijken. Dan was het allemaal al helemaal gevaarlijk. Wie weet bevond iedereen die op dat eiland zat zich wel op de meest gevaarlijke plek van de wereld.
Lawrence had Hal uitgelegd hoe het er bij hem aan toe ging wanneer hij transformeerde. Hoe dat hij gewoon de volledige controle had om zelf keuzes te maken, maar toch veranderde zijn manier van denken. Dat was misschien nog het ergste. Hij kon geen monster beschuldigen want wat hij als Basilisk deed had hij zelf gekozen. Het was niet een totaal ander wezen dat koos in zijn plek. Lawrence ging enkel niet zeggen dat het beter zou zijn om helemaal geen besef te hebben, maar in ieder geval had hij dan iets waar hij de schuld op kon schuiven als er wat gebeurd. Hij zou niet helemaal verantwoordelijk zijn en mensen zouden ook begrijpen dat hij er niks aan kon doen als er iets verkeerd ging. Wat betreft de instincten en het dierlijke deel zat Hal wel juist. ‘En die instincten zijn bij mij enkel sterker geworden sinds ik blind werd,’ zei Lawrence even kort. Zelfs in mensen vorm konden die ineens opkomen als er iets onverwachts gebeurd. Een mep kon genoeg zijn om de instincten van de Basilisk in gang te zetten. Hij kon simpel weg niet op alles voorbereid zijn omdat hij het niet zou kunnen zien aankomen. je wist nooit wanneer dat iets per ongeluk was of wanneer dat het echt de bedoeling was. Hij kon ook niet weten wat er verder nog zou gebeuren en het was nu eenmaal een feit dat hij als Basilisk tot meer in staat was en zich beter kon beschermen dan als mens. Zo heel veel stelde hij namelijk niet voor. Iemand met de juiste mutatie zou geen moeiten hebben om de menselijke hem te overmeesteren. Het was niet meer dan normaal als de instincten die in hem verborgen zaten naar boven als er een teken was van bedreiging. Overleven was het enige wat telde in het leven en het enige wat ieder mens deed vanaf het moment dat ze ontstonden tot het laatste moment. Bij de volgende uitleg van Hal knikten Lawrence instemmend. ‘Klopt,’ zei hij rustig. Het was iets dat je nooit voor de volle honderd procent weg zou krijgen. Als het eenmaal aanwezig was kon je het niet weg duwen. ‘Zolang je het al kan minimaliseren is het al heel wat,’ ging hij verder. Lawrence zou al lang blij zijn moest hij dat kunnen want dan kon hij bepaalde drangen onderdrukken en ervoor zorgen dat hij bepaalde mensen of wezens niet zou aanvallen.
Ergens was Lawrence wel nieuwsgierig naar het aantal doden dat Hal op zijn naam had staan, maar dat was geen vraag die je echt stelden. Het was in zijn ogen te persoonlijk. Iets waar je niet over wilde praten als je er spijt om had. Zelf wist hij niet exact hoeveel er door hem niet meer leefden. Zeker de helft van zijn klas, maar toen kon hij er niet aan doen. Wist hij veel dat hij ineens mensen zou kunnen doden door ze aan te kijken. Het gebeurde onverwacht en Lawrence wist toen niet wat er aan de hand was geweest.
Het enige wat Lawrence deed was de harde waarheid zeggen en hij vond het zelf ook niet geweldig om toe te geven. Als ze paden zouden kruisen op een verkeerd moment zou hij aanvallen en vermoedelijk de weerwolf de dood in jagen, ook al wist hij wie het was. Op het eiland liep het niet vol van de weerwolven, dus wanneer hij er één tegen kwam was het hoogstwaarschijnlijk Hal. Het verschil tussen de Basilisk en de weerwolf was dat de wolf blijkbaar enkel achter mensen aan ging terwijl dat Lawrence alles zou aanvallen wat een slechte indruk naliet.Of op slechte dagen alles wat zijn pad zou kruisen. ‘En daar heb je het,’ sprak hij met een kleine glimlach. ‘Ik loop niet heel de tijd rond als een reusachtige slang. Als je me tegen komt ben ik 99 procent van de tijd gewoon mens en dus een potentieel doelwit,’ zei Lawrence. Misschien dat het maar beter was om volgende keer op te letten als hij nog eens besloot een nachtelijk wandelingetje te houden. Het was bijna een gewoonten geworden om ‘s avonds naar buiten te gaan wanneer dat hij niet kon slapen. Binnen kort zou dat ook al niet meer mogelijk zijn. ‘Wanneer is de volgende volle maan?’ vroeg hij vervolgens aan Hal voordat hij wat slokken nam van de thee. Als hij daar een antwoord op had wist hij in ieder geval wanneer dat hij zeker niet naar buiten moest gaan om een totale catastrofe tegen te gaan.
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. di jan 05, 2016 7:17 pm
.Always live before you die.
Controle was macht, bewustzijn was controle. Zo dacht hij er althans over en god, wat wilde hij dat het klopte. Al was het maar een klein beetje controle, al was het maar dat hij een klein iets kon zeggen tegen Lupos, het zou voldoende zijn. Een volle maan in gaan zonder dat hij zich zorgen hoefde te maken om wat hij zou kunnen doen … het was te mooi om waar te zijn. Maar het was niet voor niets een vloek, vloeken waren nu helaas geen dromen, het zou zoveel beter zijn op die manier. Storm draaide zijn tas langzaam in zijn handen terwijl hij erover nadacht, terwijl hij het idee van controle door zijn hoofd maalde. Misschien dacht Lawrence dat bewustzijn misschien niet altijd goed kon zijn, Storm dacht dat van het niet bewustzijn. Maar zo hadden monsters allemaal hun eigen mening zeker? Voor een keer was het goed om te weten dat hij niet het enige “monster” was. Al was de definitie van monster zo heel ruim te zien. Voor een vogel was een kat een monster, zie, het was maar hoe je het bekeek.
Toen Lawrence zei dat zijn instincten enkel erger waren geworden toen hij blind werd keek Storm op van zijn thee. ‘Dus je bent niet altijd blind geweest?’ Vroeg hij meteen nieuwsgierig. Niet dat het zijn zaak was natuurlijk. Maar de vraag was er sneller uit dan verwacht. Maar hij begreep het wel … voor een deel. Zelf was hij geen zintuigen kwijt maar sinds hij gebeten was waren zijn instincten er wel enorm op vooruit gegaan. ‘Ben je als Basilisk zelf ook blind?’ Vroeg hij voorzichtig, niet wetend hoe gevoelig dit onderwerp was voor de jongen aan de andere kant van de kamer. Maar hij kende het, instincten, vijftig procent van zijn leven werd geregeerd door instincten. Hij wist hoe gemakkelijk hij de het dier in hem de overhand kon laten nemen. En blijkbaar wist Lawrence dat ook, anders zou hij het niet zeggen. Als je een shape shifter was dan had je instincten, ze waren beide shape shifters, de ene misschien gevaarlijker dan de andere.
Minimaliseren. De manier waarop Lawrence het zei deed hem bedenkelijk opzij kijken naar de jongen. ‘En hoe werkt dat voor je?’ Vroeg hij met een geamuseerde ondertoon. Er moest iets zijn om deze sfeer wat luchtiger te maken. Het was niet dat Storm er een hekel aan had om erover te praten of om eraan te denken maar het was vermoeiend. Al was dit gesprek met Lawrence waarschijnlijk één van de “veelbelovendste” geweest vanwege alle gelijkenissen die er waren. Hij zag zichzelf niet in Lawrence maar het dierlijke van beide had een hoop gelijkenissen. Minimaliseren, hij probeerde het al maanden maar hoe kon je iets minimaliseren als je er in eerste instantie geen controle over had. Ja, hij kon het buiten volle maan in controle proberen houden, dat was de beginstap van dit alles. Hij keek er alleen niet naar uit om het te oefenen.
De opmerking, die gepaard ging met een lachje deed Storm kort slikken. Wauw, die was rechtuit door te zeggen dat hij ook een potentieel doelwit was. Dat was precies wat Storm niet wilde horen. Maar hij kon ermee leven, hij wit dat ieder persoon hier een doelwit was voor Lupos. Gelukkig had hij al mens net iets meer macht over zijn weerwolf buiten volle maan. Maar wat Lawrence zei gold ook voor hem, Storm was ook negentig procent van de tijd mens … enkel die ene nacht en de momenten daarbuiten bij een te hoge hartslag. Hij keek naar zijn hartslagmeter, uit gewoonte. ‘Jij weet ook wel hoe je een ander moet geruststellen.’ Glimlachte Storm uiteindelijk. Als hij er niet mee overweg zou kunnen met het idee dat iedereen een doelwit voor Lupos was dan zou hij hier waarschijnlijk niet zitten. De vraag deed hem star door het raam naar buiten kijken. ‘Zestien dagen, acht uren, twintig minuten.’ Hij zweeg en schudde zichzelf wakker uit zijn dromerige toestand. ‘Ik heb behoorlijk het gevoel voor tijd gekregen.’ Grapje hij droogjes. Hoe meer minuten daar afgleden, hoe nerveuser hij werd bij het idee dat er weer een volle maan stond te wachten …
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. wo jan 06, 2016 8:19 pm
Lawrence
The Basilisk
Bewust zijn van wat je deed of niet bewust zijn. Het had allebei iets negatiefs als je ermee gevaarlijk werd. Lawrence was echter van mening dat je het jezelf minder kwalijk kon nemen als je niet bewust was van wat je deed. Andere mensen gingen het je allemaal ook minder snel kwalijk nemen omdat ze zouden weten dat je er helemaal niks aan kon doen. Als je iets deed omdat je het zelf echt wou ook al veranderd je manier van denken wat, dan nog konden ze het je sneller ga kwalijk nemen. Het kon dat Lawrence helemaal verkeerd zat, maar voor dat moment was dat in ieder geval hoe dat hij erover nadacht. Hal langs de andere kant zou misschien totaal het tegenovergestelde denken omdat hij er andere ervaringen mee had.
Lawrence schudden even zijn hoofd. ‘Er is een tijd geweest dat ik kon zien, maar die periode kan ik me niet meer echt inbeelden,’ antwoordde hij even schouderophalend. Je moest jezelf eens een vriend van vroeger proberen te herinneren. Iemand die je al een lange tijd niet meer hebt gezien, het zal je amper tot niet lukken om er een beeld van voor ogen te krijgen. Zo ging het ook bij de jongen. Na een tijd begon je simpel weg te vergeten hoe bepaalde zaken eruit zagen. Hij zou niet eens weten hoe de kleur rood of groen eruit zag. Hal vroeg vervolgens of dat hij als Basilisk ook blind was. ‘Ja, zowel als mens als basilisk zie ik totaal niks,’ zei hij. Het was goed ook dat hij als Basilisk niks zag, anders was alles wat voor niks geweest. Dat hij helemaal niks zag was ook omdat hij zichzelf had verblind. Meeste mensen die eerst konden zien, maar achteraf blind geleidelijk blind werden konden nog bepaalde zaken zien, al was het maar licht of donker.
Als je wist wat voor schade je kon aanrichten zonder dat je er veel tegen kon doen was het altijd beter om het te minimaliseren. Hoe je dat precies kon doen was voor iedereen verschillend. Lawrence moest er gewoon voor zorgen dat hij niet transformeerde op het eiland, dan zou hij het allemaal al minimaliseren. Net zoals hij ervoor gezorgd had dat hij minder dodelijk was dan normaal hoorden. De vraag van Hal liet hem even sarcastisch grinniken. ‘Echt geweldig,’ zei hij met dezelfde sarcastische toon. Het kon allemaal vast erger.
Lawrence letten niet heel de tijd op zijn woorden en wat hij zei. Wat hij wilde melden dat zei hij gewoon. Andere mensen zouden het onderwerp iets voorzichtiger benaderen omdat ze er zelf geen ervaring mee hadden. ‘Als het je geruststelt, ik zal mezelf wel kunnen verdedigen,’ zei Lawrence. Hij had wel het vermoedde dat de weerwolf ook één of andere aparte geur bij zich moest dragen. Iets dat wat weg had van wolf, maar toch anders was. Moest hij zich ook op het ongelukkige moment toch buiten begeven was hij niet machteloos. Toch kwamen ze dan terug op het feit dat één het dan waarschijnlijk niet zou overleven. Iets dat moest voorkomen worden. Omdat te kunnen voorkomen had hij ook gevraagd wanneer dat de volgende volle maan was. Lawrence zijn wenkbrauwen schoten even omhoog bij het zeer nauwkeurige antwoord dat hij kreeg. ‘Uhm oké,’ zei hij omdat hij even verward was want hij het zo een antwoord niet meteen verwacht. ‘Dan zal ik proberen die nacht mijn nachtelijke wandeling uit te stellen,’ verzekerde hij Hal. De jongen moest het ook aangenamer vinden om te weten dat er toch iemand rekening mee zou houden en niet onnodig gevaar zou lopen. ‘Loop je eigenlijk gewoon los tijdens zo een volle maan?’ vroeg hij vervolgens. Aan de uitleg die hij al gekregen had kon hij dat in ieder geval uitmaken. Als dat het geval was moest Lawrence eerlijk toegeven dat het onverantwoordelijk zou klinken. Het zou hetzelfde zijn als dat hij rustig in het schoolgebouw zou rondlopen met enkel een zonnebril moest hij kunnen zien. Zoveel konden sneuvelen als het verkeerd ging. Of misschien dacht hij er enkel zo over en kon hij er enkel zo over denken omdat hij het zich kon voorstellen. Lawrence had simpel weg geen schrik om de andere zijn gevoelens eventueel te kwetsen, ondanks dat het dan niet met opzet zou zijn.
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. di jan 12, 2016 8:30 pm
.Always live before you die.
Blind zijn … Storm sloot zijn ogen om er een idee van te krijgen. Het duurde niet lang over zijn geur en zijn gehoor namen gelijk de job over. Hij zou het best kunnen, blind zijn maar wilde hij het missen? Zou hij idee kunnen omarmen om niets meer van de wereld te zien? Geen natuur meer, geen dansende meiden meer … of meiden in het algemeen. Het zou hem niet staan, natuurlijk was het niet iets dat je te kiezen had. Of je werd blind of niet, het was een lot. Net als het zijn lot werd om een weerwolf te worden. Mocht hij kunnen ruilen dan zou hij dat waarschijnlijk wel direct doen. Blind worden maar geen weerwolf meer … dat zou heel aanvaardbaard zijn. Met de technologieën van tegenwoordig konden blinden algauw weer meer zien. Binnen dit en dertig jaar kon iedereen zien die nog nooit gezien had. Dus ja, hij zou het meteen ruilen, de weerwolf voor het blind zijn, al zou hij het beeld van zijn omgeving wel ongelofelijk missen. Misschien was hier wel ergens een mutant die hem daarbij kon helpen, je wist maar nooit. De wereld veranderde, de mensen veranderde mee, het was noodzakelijk om te overleven.
Hij opende zijn ogen toen Lawrence zei dat hij niet altijd blind is geweest. Dat was waarschijnlijk nog het ergste, blind worden ondanks dat je altijd kon zien. ‘Mis je het niet?’ Vroeg hij voorzichtig. Ondanks dat hij zich er niet veel meer kon van inbeelden moest hij zich toch iets herinneren, een beeld bij een geur en een geluid? Storm vroeg er expres niet achter op welke leeftijd hij zijn zicht verloren was, het moest gevoelig liggen en Storm was niet degene om gevoelige onderwerpen aan te kaarten. Niet dat Lawrence daar veel rekening mee hielp, ze hadden het ondertussen al over Storm’s gevoeligste onderwerp gehad, Lupos. Maar hij was wel nieuwsgierig of er niet gewoon één ding was dat Lawrence hem kon herinneren vanuit de tijd dat hij wel kon zien. Misschien was het mutatie gerelateerd. Daar kreeg hij bijna gelijk antwoord op, hij knikte langzaam. ‘Je leert er uiteindelijk wel mee leven, met alle gebreken, misschien zelf tot het een voordeel word.’ Zei hij in het algemeen, meer voor zichzelf dan voor Lawrence. Zou er een dag komen dat hij Lupos zou zien als een voordeel? Dat hij ermee zou kunnen samen leven? Waarschijnlijk niet, hopen kon hij immers wel blijven doen, al was het maar flauwe hoop.
Het antwoord, hoe sarcastisch het ook was deed Storm luidop lachen. Hij zette zijn thee op het bureau en leunde nog feller achteruit, helemaal op zijn gemak. De gerustelling, of het moest in ieder geval een geruststelling lijken deed Storm hoofdschudden lachen. ‘Dat is geen geruststelling.’ Glimlachte hij alvorens hij verder ging. ‘Het is een geruststelling, voor alles en iedereen dat ik niet ben. Ik denk dat je je een beetje te goed gaat kunnen verdedigen en ik daar de dupe van zal worden en dat is geen gerustelling.’ Verklaarde Storm. Lawrence was net als hem een “monster”, dodelijk, efficiënt en op instinct, hij wist al geen ander hoe dat werkte. ‘Als monsters onder elkaar dan.’ Lachte hij kort, een beetje verloren.
Lawrence bevestigde nauwkeurig dat hij die nacht binnen zou blijven en daar was Storm voor zoveel verschillende reden blij om. Ten eerste, monsters onder elkaar zouden niet goed samen gaan, ten tweede, het was één potentieel slachtoffer minder en ga zo maar verder. De vraag die volgde deed Storm gelijk weer opkijken. Waarna hij langzaam zijn thee nam en er weer van dronk terwijl de vraag door zijn hoofd spookte. ‘Er is niets dat hem kan tegen komen en het is niet dat iedereen een ondergrondse bunker ter beschikking heeft.’ Glimlachte hij zachtjes. ‘Ik probeer altijd kettingen, maar ze zijn niet stevig genoeg om hem tegen te houden.’ Hij sprak zorgvuldig altijd over “hem”, het maakte het iets dragelijker om erover te praten als hij Lupos van Storm kon afkoppelen. ‘Ik heb nog niet veel andere dingen geprobeerd om eerlijk te zijn.’ Gaf hij stilletjes toe. Niet de middelen en de tijd, althans, nu hij op een eiland zat moest er wel iets zijn dat hem kon helpen…
Onderwerp: Re: Closed - I like this room better. di feb 23, 2016 9:55 am
Lawrence
The Basilisk
Lawrence haalde eerst alleen maar zijn schouders op wanneer hem werd gevraagd of dat hij het niet miste. Eerlijk gezegd had hij geen idee of hij het echt miste, maar het was zeker fijn geweest om wat te zien. Complete duisternis heel de dag door was niet altijd aangenaam. Je miste best veel, maar om te kunnen zien en daarmee mensen kunnen doden? Was dat het allemaal wel waard? Als hij dan een slechte dag had was hij nóg dodelijker dan anders. ‘Natuurlijk, het zou gewoon al aangenaam zijn om te zien met wie ik aan het spreken ben,’ zei hij met een zwakke glimlach. Lawrence kon mensen wel herkennen aan hun stem of de geur die ze met zich meedroegen. Sommige hadden ook een unieke wandelpas die hij kon onderscheiden, maar het uiterlijk bleef altijd een zwart gat. In ieder geval zou hij nooit over iemand zijn uiterlijk oordelen. ‘Maar de extra’s die erbij komen kijken mis ik niet. Mijn blik was wat je kunt noemen letterlijk dodelijk,’ vertelde hij eerlijk. De andere sprak ook over het feit dat hij weerwolf was. Dat moest ook niet het makkelijkste zijn om over te vertellen dus dan kon hij dit ook wel aan hem toevertrouwen. De tas thee in zijn handen draaide hij wat heen en weer. ‘Ik ga eerlijk zijn, op deze school heb ik de kans eens gehad om mijn zicht terug te krijgen en ik had aanvaard. Jammer genoeg of gelukkig was het niet zo goed afgelopen,’ bekende hij. Oja, het was zeker niet aangenaam geweest. Hij had het gevoel gehad dat hij half aan het sterven was. Achteraf gezien was het misschien maar goed ook. Natuurlijk hadden ze op de school vast wel de middelen om iets van bril te maken dat zeker heel zijn ogen omsloot, maar waardoor hij nog kon zien. Toch wist hij niet of het veilig was. Moest de kans zich opnieuw voordoen was hij bijna zeker dat hij er weer op in zou gaan, enkel omdat hij dan niet met zijn gezond verstand dacht.
Het was zeker niet zo dat hij zijn tijd op de school al zonder kleerscheuren was door gekomen. Lawrence had geen andere keuze dan de vraag sarcastisch te beantwoorden, maar wanneer dat erom gelacht werd kwam er toch een glimlach op zijn gelaat. Zijn geruststelling was misschien inderdaad geen al te grote geruststelling. Daar kwam hij eigenlijk ook pas achter nadat de jongen zei dat hij zich vast te goed kon verdedigen. ‘Waarschijnlijk,’ gaf hij eerlijk toe. Ze konden elkaar dus maar beter gewoon ontwijken tijdens volle manen. Anders zou het niet goed aflopen. Helemaal niet goed.
Lawrence moest natuurlijk vragen of de jongen gewoon los liep met een volle maan. Het leek hem zeer onverantwoordelijk al dat het geval was. Nu wist hij dat je met een volle maan beter binnen kon blijven, maar er waren zoveel leerlingen op de school. Er zou altijd wel iemand buiten rondlopen en zich niet bewust zijn van de gevaren. Misschien zelfs wel iemand die dat geen mutatie had die zich zou kunnen verdedigen tegen de weerwolf. ‘Er moet toch vast iets zijn? Misschien de trainingsruimtes? Die zijn gemaakt om de mutaties van mutanten aan te kunnen en dat zou ze sterk genoeg kunnen maken,’ stelde Lawrence voor, maar natuurlijk, wat wist hij ervan? Hal kon het net zo goed al hebben uitgeprobeerd. Blijkbaar ging hij wel altijd over op kettingen, maar als hij het zo hoorden zonder succes. Het deed bij Lawrence dan toch een wenkbrauw omhoog komen. ‘Hm,’ sprak hij bedenkelijk alsof dat hij iets anders probeerden te bedenken, maar hij kwam op niets beters dan de trainingsruimtes. ‘Geen andere mutanten die je kunnen tegen houden?’ stelde hij anders voor. Natuurlijk iemand die er niet voor zou zorgen dat Hal zou sterven.
Uiteindelijk stond hij echter recht. Misschien was het wel genoeg geweest met het spreken over al de problemen die ze hadden. Het woord ‘monster' had Lawrence al genoeg gehoord die dag. ‘Bedankt voor de thee,’ zei hij terwijl dat hij de tas even omhoog hield en die vervolgens neerzetten op het bureau. Hij zou niet weten waar dat hij die anders neer moest zetten. Met zijn jas over één arm geslagen, en zijn stok in de andere stond hij dan maar eens recht. ‘Ik denk dat ik maar eens ga, misschien toch een volgende keer?’ zei hij op een vrij vragende toon, voor dat hij zich naar de deur begaf. Wat een geluk dat kamer op de school zowat dezelfde vorm hadden. Dankzij Hal zijn eerdere beschrijving zou hij ook de weg terug naar zijn eigen kamer kunnen vinden. ‘Daag,’ sprak hij nog even kort, voordat hij de kamer verliet.
