Onderwerp: Spacebound //permission ma feb 23, 2015 10:04 pm
And I would have done anything for you To show you how much I adored you But it's over now It's too late to save our love
Na alles was het voorbij. Na al die maanden waarin hij eindelijk het gevoel had gehad dat hij wel gewild was op deze zieke aardbol, waarin hij het gevoel had gehad dat iemand werkelijk ook een fuck gaf over het feit dat hij bestond, was het voorbij. En het was zo fucking onverwachts gekomen. Dante had haar binnengelaten, blij dat hij haar zag na een feitelijke rotdag in de klas, maar ze had het even nog duizend keer erger gemaakt. Met een paar woorden lag zijn hele toekomstbeeld in stukjes zo klein dat het niet eens mogelijk was om ze op te rapen en terug in elkaar te zetten.
Het was niet dat hij wou dat ze een echte huisvrouw werd. Maar ergens had hij toch gedacht dat ze misschien haar droom achterna wou gaan om kleuterjuf te worden. Gewoon ’s morgens vertrekken en ’s avonds terug komen. Terug bij hem, in hun huis, waar hij op haar zou wachten, samen met hun eigen kindje. Dat was allemaal verpest omdat één of andere onbekende kerel uit fucking New York had gebeld. Wie kon zelfs garanderen dat het legit was? Niet dat hij niet geloofde in haar talent, en hij gunde het haar ook wel. Natuurlijk gunde hij het haar.. Maar het brak gewoon zijn hart dat er in haar toekomst geen plaats was voor hem.
Want ze dacht dat hij zo snel iemand anders zou vinden. Iemand anders als haar, een meisje dat hij leuk zou vinden. Hij wist dat dat niet waar was. Er was geen andere Olivia del Rey. Er was geen andere Olivia Rivera. Dat was onmogelijk. Met haar woorden had ze hem uiteindelijk het zwijgen opgelegd, terwijl de tranen in zijn ogen waren gekomen. Ze had hem gekust, een kus die intenser en passioneler was dan ooit tevoren. Hij zou zijn leven geven voor dit meisje, maar zij had andere plannen..
Op het moment dat ze weg was gegaan, de deur dicht had getrokken, had het gevoeld alsof ze een ondoordringbare muur had gebouwd. Een waar hij nooit meer door zou raken. Ze zou haar droom achterna gaan, beroemd worden, had maar te kiezen uit alle jongens die aan haar voeten zouden liggen van het moment dat ze in de buurt kwam. Eerst wou hij achter haar aan rennen, maar wat kon hij doen? Wat kon hij nog zeggen? Er was gewoon niks meer, dus hij luisterde hoe het geluid haar hakken steeds stiller werd en uiteindelijk gewoon helemaal weg was.
Nog 5 minuten was hij naar de deur blijven kijken, trillend van de emoties. Huiverend had hij toen een stap gezet, weg van de deur. De afstand tussen hen vergrootte alleen maar, en ook dat leek hem helemaal kapot te maken. Hij wankelde naar de deur, vond door een waas van tranen de klink van de deur. Dante ging trillend op de rand van het bad zitten, liet zich er uiteindelijk in glijden en trok zijn knieën op, waarna hij zijn armen om zijn hoofd vouwde. Het was alsof hij uit elkaar viel. Zijn keel zat dicht, tranen stroomden over zijn gezicht, zijn hart leek twee keer zo traag te kloppen en bij elke hartslag trok een scherpe pijn door hem heen.
Hij had niet eens de woorden over zijn lippen gekregen. Dat hij ook van haar hield. Maar het wàs wel zo. Niet dat het nu nog veel uitmaakte. God, hij moest van die fucking pijn af. Hij kreeg geen adem meer, uit alle macht kneep hij zijn ogen dicht, maar het ging niet over. Hoe langer het duurde, hoe wanhopiger hij werd. Hij kreeg een idee, maar hij wist niet eens of het zou werken. Maar het was het proberen wel waard, right?
Even haalde hij diep adem, legde zijn handen nu beter op zijn hoofd, en liet toen zijn mutatie zacht werken. Even gebeurde er niets, maar toen schoot er een lichte pijnscheut door zijn hoofd. Het werkte dus. Hij beet even op zijn lip, liet zijn mutatie toen harder gaan. De pijn in zijn hoofd zwol aan. Hij kende de uitwerking van zijn mutatie maar al te goed, had de grenzen opgezocht. Hij wist waar hij naartoe ging, maar dat was zijn uiteindelijke doel. Als hij dit lang zou volhouden, zou hij uiteindelijk sterven.
De pijn was heftig, leek zijn hoofd wel uit elkaar te scheuren, net zoals die keer dat Esther haar mutatie op hem had gebruikt. Maar het ging niet eens op tegen de pijn die hij in zijn hart voelde. Hij schreeuwde maar hoorde zichzelf niet. Net toen hij dacht dat het niet erger kon, gebeurde het wel. Alsof er een kogel door zijn hoofd ging. En toen was het over. Het was te laat. Het was voorbij.
Dante verloor zijn bewustzijn, en daarmee ook de mogelijkheid om zijn mutatie op zichzelf te gebruiken. Daardoor was hij niet in staat om zichzelf over het laatste randje te duwen, maar voor even was hij toch gespaard van alle pijn en lag hij stil in de badkuip, afgesloten voor de wereld en alles wat er op rond liep.
- WITH PERMISSION
Laatst aangepast door Dante Rivera op do maa 03, 2016 9:31 pm; in totaal 2 keer bewerkt
Onderwerp: Re: Spacebound //permission ma feb 23, 2015 10:53 pm
...
you've got to get it back together
Even, echt heel even was ze naar buiten geweest om daar een frisse neus te halen. Natuurlijk kon ze makkelijk roken in Christian's kamer, maar buiten was ergens toch beter geweest. Bovendien had ze een akelige zeurende hoofdpijn gehad die door de frisse lucht haar toch weer er vanaf geholpen had. En in gedachten leunde ze buiten tegen de muur aan die meteen bij de hoofdingang was, op het schoolplein uitkijkend. Met haar vurige hoofd tegen de koude en grauwige bakstenen aan blies ze de rook uit naar boven, net zoals waar haar blauwe ogen naar keken. Ze vroeg zich af hoe het allemaal tot dit gekomen was. Natuurlijk vanwege die missie die ze met Christian had moeten doen en toevallig had hij van de verkeerde mensen de wijnflessen gestolen waardoor ze nu hier zaten. Maar wat ze bedoelde was het feit hoe ze het in haar hoofd gehaald had om een goed bendelid van hen in elkaar te slaan. Al had hij het ergens wel verdiend, toch knaagde het al die tijd al aan haar en had ze sindsdien ook niet meer op hem gecheckt. Ze wist dat die twee tortelduifjes veel te smoor op elkaar waren, waardoor ze zich er alleen maar aan frustreerde als ze één van hen zag. En vooral die Olivia huppelende cupcake chick liet wel van zich merken, aangezien ze blijkbaar een populaire op de school was en bovendien lid was van een of ander feestcomité dat ook aan alle kanten zoog. Ja, ze haatte haar om op z'n minst te zeggen en zachtst uit te drukken. Ze was blij dat ze niet met haar op dezelfde kamer hoefde te overnachten, ook al waren ze ingedeeld geweest. Ze had geen enkele nacht met haar te hoeven spenderen en daar was ze echt opgelucht over.
Op haar weg terug naar Christian's kamer liep ze in de wat duistere gang met haar handen in haar zakken. Ze was geen mutanten tegengekomen, gelukkig voor hen. Hoewel Christian vrijwel altijd bij haar zijde was, wat in dit geval niet zo was, wisten hun ook wel dat ze hem in principe niet nodig had om de leerlingen hier wat intense pijn en angst te laten voelen. Die beleefden ze wel, oh ja. Net zoals dat ze Olivia gemarteld had met haar mutatie, met alle genot van dien. Haar ogen schoten naar een deur die dicht viel aan het einde van de gang, waarvan ze wist dat die van Dante was. Een jankende, of whatever the fuck she was doing, Olijf kwam eruit gelopen, waardoor Esther onmiddellijk razend schoot en het meisje een beuk gaf. Hoewel ze wou vragen wat er in godsnaam gebeurd was, triggerde haar dat niet zo, maar had ze haar ogen op de deur van zijn kamer gevestigd. Het had niet lang geduurd voordat ze er gekomen was en haar handen uit haar zakken vandaan had gehaald om de deur te openen. Ze was niet van het keurig kloppen. Nee, als ze iets nodig had dan zou ze het krijgen. Alleen had ze nu niet iets nodig. Ja, een antwoord van Dante. Want het oh-zo-gelukkige-koppel leek niet zo verliefd meer. En dat vestigde haar aandacht maar al te goed. Ze kwam naar binnen gelopen, waarbij ze meteen om zich heen keek of ze de jongen kon vinden. ''Dante?'' Liet ze haar stem klinken voordat ze de deur los liet en haar wenkbrauwen fronste. Hij was niet hier. Toch moest hij hier in de buurt zijn, aangezien ze hem niet eruit had zien komen en Olivia vast niet in haar eentje op zijn kamer had zitten janken. ''Dante, waar de fuck ben je?'' Vroeg ze nu harder, terwijl haar ogen naar de ramen gingen en toekeken hoe ze dicht zaten. Geen kiertje die verraadde dat hij het in z'n hoofd gehaald had om erdoorheen te springen. Toch liep ze erheen voor de zekerheid. Wist zij veel, wie weet had de aandachtgeile heks hem wel uit het raam geduwd for some reason. Wat dus niet het geval was. En dat liet haar nog maar naar één kant toe draaien. De badkamer. ''Ey, Dante, als je er bent, of whatever, open die fucking deur en show je kop.'' Zei ze nu geforceerd, waarbij ze de deurklink beetpakte en hem omlaag duwde. Ze had alleen niet verwacht dat de deur niet mee zou werken. Op slot. ''Verdomme.'' Siste ze, waardoor ze hard zuchtte. ''Dante, verdomme.'' Vervolgde ze in een gefrustreerde schreeuw en gaf de deur een duw. Geen enkele beweging. Oké, nu begon ze dus echt boos te worden en uit haar frustratie gaf ze de deur een kick met haar schouder. Alsnog geen geluid dat verraadde dat haar actie echt geholpen had. ''Shit. 'Kzweer, ik krijg de deur OPEN!'' Vloekte ze hard, waarna ze een aanloop nam en vlak voor de deur haar been omhoog schoot en de deur in wist te trappen, waardoor die meteen tegen de muur aanschoot en terug veerde. ''Fucking finally.'' Gromde ze boos. Ze duwde onmiddellijk de deur terug open om daar een bewusteloze jongen in de badkuip aan te treffen. Snel legde ze haar hand om zijn kin en zag wie het was. Dante. ''Fuck man, dit doe je me niet aan. Nu niet en nooit niet.'' Vertelde ze hem met een lichte paniek in haar stem, zelfs haar boze bui was meteen als de sneeuw voor de zon verdwenen en ze voelde haar hart een slag overslaan. Shit man, dit was niet de bedoeling. Die chick van hem zou ze nog wel krijgen, bedacht ze zich in een seconde voordat de angst meer in haar oversloeg en ze de jongen uit het bad tilde met de adrenaline die door haar lijf heen ging. Zonder ook maar na te denken over Christian die haar waarschijnlijk wel te hulp wou schieten duwde ze de bijna dichtgevallen badkamerdeur weer open, zijn kamer uit naar de trappen. Ook al was het gevaarlijk wat ze deed, ze liet de jongen die ze in haar armen hield niet los en rende er met twee treden tegelijk van de trappen af totdat ze uiteindelijk bij de ziekenzaal aan kwam gesjeesd. ''HEE! FUCKING NOODSITUATIE, HELP OFZO, DANTE IS DOOD. FUCK MAN, FUCK-'' alsof er een brand in het gebouw was kwamen er meteen drie zusters op haar afgerend en wisten ze de jongen op een brancard te leggen en naar een ruimte te rijden waar ze zelf niet in mocht. ''DOE WAT AAN DIE JONGEN. IK MEEN HET.'' Ondanks haar trillerige paniek die inmiddels over haar heen was gekomen wist ze zich in toom te houden en werd ze naar een bed begeleid om te zien of zij niet iets mankeerde. De shock die over haar heen kwam had ze nu pas in de gaten, waardoor ze pas na drie minuten in de gaten had dat er een zuster haar hartslag aan het opmeten was. ''Fuck off, seriously, er is niks met mij aan de hand.'' Gromde ze pissig, terug in haar oude Esther bui zoals ze was. ''Make sure he's fucking okay, or I will finish you off. And you, and you.''
Onderwerp: Re: Spacebound //permission di feb 24, 2015 1:04 am
I'm bad behavior but I do it in the best way
Bewegingloos staarde Aly naar het plafond terwijl ze op haar bed lag en een paar tranen zachtjes over haar wangen aan het rollen waren. Ze kon nog steeds maar moeilijk geloven dat haar beide ouders nu weg waren, dat haar vader nu ook al uit haar leven was getrokken. Niet dat Aly nog veel met haar vader had want ze had nu eenmaal al bijna vier jaar geen contact met hem gehad en ze was ook nog nooit weer van plan geweest om contact op te zoeken met haar familie, tot dit. Tot het moment waarop Aly het bericht had gekregen dat haar vader overleden was en dat het ook niet zo goed meer ging met haar twee broers, twee zusjes en haar jongste broertje van zes. Het duurde niet veel langer meer of ze zou hun allemaal weer zien, haar familie waarvan ze een paar jaren geleden afstand had gedaan omdat Aly het niet meer had aangekund om bij hun te wonen, in dat huis te wonen. Ze was bang, Aly Elsevier was eens een keer echt heel bang. Het scheelde gelukkig dat Adrian met haar mee zou gaan, al moest ze eigenlijk nog wel aan Jean vragen of dit mocht. Als het niet mocht zou ze ook gewoon echt niet mee gaan want wie was er dan nog om haar te beschermen? Ze kon wel zeker van haar broers verwachten, zeker van Zachery, dat ze haar gingen confronteren met het feit dat ze hun in de steek had gelaten in een zeer moeilijke tijd en dat hij haar de schuld gaf van alles wat er met hun gebeurt was kon Aly ook wel begrijpen. Ze gaf zichzelf ook de schuld en het maakte niet uit hoe vaak Adrian haar zou vertellen dat het niet haar schuld was, hoe kon ze echt ooit van het schuldgevoel afkomen?
Ze bracht haar hand eventjes naar haar gezicht om de tranen weg te geven en langzaam ging ze rechtop zitten op haar bed en zette ze haar benen naast het bed neer. Zuchtte eventjes diep voordat ze opstond met een hoop tegenzin en liep ze naar de tafel toe waar ze haar mobiel neer had gelegd om deze op berichtjes te checken, maar niets, nada noppes. Iedereen was blijkbaar druk op deze middag na schooltijd, of gewoon heel erg moe van de lessen. Het moest ook maar snel weer eens zomer gaan worden, ze had zo het idee dat ook iedereen wel een beetje klaar was met de winter net zoals zij was. Nu was sowieso de winter niet haar favoriete seizoen, echt helemaal niet gewoon. Veel te koud en de dagen waren veel te kort. Ze liet eventjes Adrian weten dat het goed met haar ging en dat ze nu richting Jean’s kantoor ging lopen om te vragen of hij mee mocht naar de begrafenis, en of ze überhaupt wel maar de begrafenis mocht want het kon ook even goed dat dat gewoon helemaal niet mocht, ze wist het gewoon niet en daarom ging ze het maar eventjes vragen. Ze dacht trouwens niet dat ze dit echt van hun leerlingen af zouden nemen, een kans om gedag te zeggen tegen iemand waarvan je hield, of nou ja, gehouden had. Nog even liep Aly langs de spiegel om haar make-up te herstellen van de paar tranen die over haar gezicht waren wezen rollen, maar gelukkig hoefde ze er niet zo heel erg veel meer aan te doen.
Al snel stond Aly weer buiten de duur van haar kamer en liep ze weer zoals ze gewoonlijk deed met sierlijk swingende heupen op haar naaldhakken door de gang heen. Nee, aan de buitenwereld liet Aly niet zien dat de gewond was van binnen. Dat zou Aly nooit doen, als ze verdrietig was of moest huilen sloot ze zich wel op in de badkamer of ging ze wel naar Adrian toe. Nou ja, sowieso naar Adrian toe gaan eigenlijk want ze wilde hem niet weer het gevoel geven dat ze hem aan het buitensluiten was. Ze had hem beloofd om te veranderen en om in het vervolg niet weer naar drugs of wat dan ook te grijpen maar gewoon meteen op hem te vertrouwen. Dat ging ze ook proberen ook, maar het was wel nogal moeilijk gezien Aly er in Italië eraan gewend was geraakt om zichzelf compleet af te sluiten van de buitenwereld, en ze vond het moeilijk dat te veranderen omdat het eigenlijk gewoon veel makkelijker was.
Plotseling zag Aly een roodharig meisje met een grote snelheid voor haar langs schieten met een jongen in haar armen en het duurde haar heel even om te beseffen dat het Dante was, het broertje van Adrian. Ze zag dat natuurlijk aan de vele tattoos van de jongen en ze herkende zijn gezicht nog van die ene avond van het gemaskerde bal. Met een geschrokken gezicht stopte Aly met lopen en volgde ze het meisje met haar blik die Dante door de gangen heen richting de ziekenzaal bracht. Het was duidelijk dat hij niet meer bij bewustzijn was, gezien de manier waarop hij in haar armen hing. Fuck! Was hij dood?! Oh mijn god! Plotseling drong het tot haar door hoe serieus de situatie was en mijn god, ze begon echt helemaal te flippen! Zonder erbij na te denken zette ze het op het lopen om achter het meisje aan te rennen, wat bleek niet het meest slimme idee te zijn op naald hakken want meteen brak er een af, ofcourse. Dat moest ook altijd gebeuren op de meest vervelende momenten. Zo snel mogelijk probeerde ze haar hakken uit te krijgen en met die hakken in haar handen rende ze op blote voeten verder achter het meisje aan, die al wel bij de ziekenzaal aangekomen moest zijn. Nogal onhandig door de snelheid waarmee ze op haar blote voeten door de gang heen gesjeesd was kwam ze door de bocht en zag ze hoe het roodharige meisje bijna haar longen uit aan het schreeuwen was naar de zusters die er meteen aan kwamen gerend om Dante op een brancard weg te brengen. Hijgend kwam Aly nu ook bij het meisje aan en bleef ze nogal geschockeerd kijken naar hoe Dante een kamer in gereden werd. ''DOE WAT AAN DIE JONGEN. IK MEEN HET.'' Riep het meisje nog waarnaar ze door iemand anders begeleid werd naar een kamer om te checken op het meisje ook niets mankeerde. Aly die ineens een woede in haar voelde opborrelen probeerde nog snel achter het meisje aan te gaan tot zij ook werd tegen gehouden door een van het ziekenhuispersoneel. Het was duidelijk in Aly’s ogen te zien dat ze in een lichte paniek verkeerde en ze agressie voelde. ”Whooh hee, rustig aan!” Zei ze man met luide stem tegen Aly terwijl hij haar bij haar schouders vast greep en haar in de ogen aan probeerde te kijken. ”Wat is er gebeurd?” Vroeg hij vervolgens aan haar terwijl hij het tegenstribbelende meisje onder controle probeerde te krijgen. ”Djeez dat weet ik toch niet!” Riep ze terug waarbij per ongeluk haar mutatie in werking trad en ze de man een heftige pijnscheut gaf waardoor hij haar heel snel losliet en achteruit deinsde. Ze kon dat even niet hebben nu, echt niet. Snel rende Aly de kamer binnen waar het roodharige meisje naar binnen was gebracht. ”What the fuck is er gebeurd?!” Vroeg ze luidop aan het meisje terwijl ze naar binnen stormde op misschien een nogal dreigende manier met haar kapotte hakken in haar handen, die ze nogal paraat hield om mee te gaan slaan mocht iemand haar nu aanraken..
Onderwerp: Re: Spacebound //permission di feb 24, 2015 1:51 am
...
you've got to get it back together
Wat was er met Dante gebeurd? Dat was het enige dat door haar heen ging. Ze kon op z'n minst wel tien scenario's bedenken die in zijn kamer zou zijn gebeurd. Of beter gezegd; in de badkamer. Als daar de ruzie tenminste al begonnen was, ze had geen idee. Misschien was er wel geen ruzie geweest. Misschien had het meisje al die tijd al gepland om zich zo lief en onschuldig, wat haar kotsmisselijk maakte, voor te doen en daarmee zoveel mogelijk harten te winnen van de mutanten op deze school en vervolgens die van Dante keihard te breken. Of beter gezegd; niet alleen zijn hart maar hém daarmee te breken. Dat was het vast. Het was haar doel geweest om hem kapot te maken, vanaf het moment dat ze hem gezien had. Dat realiseerde ze zich nu pas echt. Ze had het al die tijd tegen Dante gezegd, en er zo vaak over na gedacht maar nu het echt gebeurd was sloeg het tot haar door. Ze had hem zo vaak gewaarschuwd over de telefoon dat hij zich niet moest laten misleiden door het meisje en hem die pijn laten voelen wanneer zij en Christian op het eiland aangekomen waren. En nu was het dan echt gebeurd; de nachtmerrie die zij hem over geïnformeerd had was tot leven gekomen. Er was geen weg terug.
De zuster die haar had geprobeerd te helpen, of wat haar plannen ook waren geweest, was inmiddels opgerot. Net zoals de rest die op haar af waren gekomen, die wisten ook wel dat er niks met haar aan de hand was. Ze had de jongen afgeleverd en dat was het. Ze maakten zich maar beter zorgen om hem dan om haar, of ze zou hen eens de pijn laten beleven. Al waren die gedachten maar even door haar heen geschoten want ze was al gauw terug in gedachten naar de historie die ze met Dante had gehad, terwijl ze roerloos met haar benen over de rand van een ziekenhuisbed heen hing en haar armen met haar handpalmen naar boven gericht op haar bovenbenen had gelegd. Haar blik naar de grond gericht dat tot het gesloten kamertje behoorde. Ze had de controle terug over haar ademhaling, mede dankzij de conditie die ze had. Christian als partner was dan ook een goede training, al zei ze het zelf. De roodharige meid zocht door haar gedachten heen naar kalmte die haar zou vertellen dat Dante het zou halen, net zoals hij altijd voor haar klaar had gestaan in Italië. Er was enkel een stoorzender die dat verknalde. Zonder op te kijken had ze in de gaten hoe een meisje het nodig vond om haar rustkamer met alle lawaai van dien te openen en meteen met de deur in huis te vallen. Ze schonk totaal geen aandacht aan hoe geruïneerd haar hakken waren en hoe het meisje dreigend over moest komen, want zo kwam ze niet over. Niet in haar ogen in ieder geval. Haar vraag was de eerste geweest die ook door haar gedachten heen had gespeeld. What the fuck was er gebeurd? Ze wou dat ze het antwoord had. Het precieze antwoord. Maar zodra ze eraan dacht wat, of beter gezegd wie de oorzaak was.. keek ze omhoog naar de brunette met rood geschoten ogen. Deels door de shock die haar eerder overgenomen had, waar ze nu uitgekomen was, en deels door alle emoties die door haar heen gingen. En bovendien het feit dat de woede daarvan nu de main role speelde. Ze wist niet precies wat er gebeurd was, maar ze wist door wie het gebeurd was. Er was maar één verklaring.
Esther wist wat ze moest doen, samen met Christian. Wat haar doel zou zijn ter wraak voor wat Dante was aangedaan.
En er was maar één antwoord op de vraag die de brunette specifiek aan haar gesteld had.
Onderwerp: Re: Spacebound //permission di feb 24, 2015 8:22 pm
I'm bad behavior but I do it in the best way
Veel kon ze er niets aan doen, zelf wist ze ook wel dat ze moest werken aan haar ‘agressie’ probleem. Het was alleen een makkelijke manier die Aly haar hele leven al gebruikte om haar emoties in te verstoppen. Verdriet, woede, schuld en ook schrik werd bij haar al snel omgezet in agressie en de neiging om te gaan slaan of trappen. Ze was gewoon nogal snel een heethoofd en daar moest maar mee gedeald worden tot ze had uitgevonden hoe ze dit kon veranderen, tot ze een manier had gevonden. Nu was ze vooral heel erg geschrokken want ja je zag niet elke dag dat het broertje van je vriend ineens bewusteloos of misschien zelfs wel dood door de gangen werd gebracht in de armen van dat roodharige meisje, nee en Aly schrok er behoorlijk van. Het was misschien wel een beetje vreemd gezien ze de jongen eigenlijks nauwelijks kende - ze had hem immers nog maar een keer gezien en voor de rest had ze nog alleen maar met hem gesms’t - maar toch, ze mocht hem wel erg graag en hij was natuurlijk was hij nog steeds Adrian’s broertje. Het was ook niet goed geweest als het haar niets had kunnen schelen en daardoor er niet achteraan was gerend, dat had Adrian haar waarschijnlijk ook niet vergeven ondanks dat hij er niet achter zou kunnen zijn gekomen. Verdomme, ze had zelfs hele dure en super schattige pumps voor hem kapot gerend, echt hele schattige pumps. Die nu alleen nog maar konden dienen als iets waarmee Aly zichzelf zou verdedigen mocht iemand nog moeite willen doen haar aan te raken. Zeker niet die ene man, Aly vond het gewoon niet fijn om zo vastgegrepen te worden door een wildvreemde die probeerde haar rustig te krijgen. Dat werkte gewoon niet bij haar, maakte je haar alleen maar meer pissig van.
Het roodharige meisje keek haar met wat rode ogen aan, waarschijnlijk door de schrik of misschien door emoties, dat wist Aly niet. Ze herkende het meisje lichtjes, had haar al wel eens langs zien komen op school of in de gangen, maar in dat geval herkende Aly iedereen ook wel vaagjes. Ze kwam toch uit Italië? Dat had ze toch wel goed gehoord? Ach ja, wat maakte dan nu uit? Buiten het feit dat het Aly misschien toch lichtjes dwars zat. ''Olivia.'' Bracht ze uit en langzaam liet Aly haar arm met de hakken zakken en keek ze het meisje wat verbaast aan. Wow wat? What the fuck had ze gemist? Sorry hoor, maar Aly kende Olivia goed genoeg om te weten dat zij dit niet gedaan had. Zij zou Dante nooit fysiek pijn doen, niemand niet trouwens. Zelf kon ze onmogelijk de schade hebben aangericht die Dante op had gelopen, fysiek dan. Wat alleen wel zou kunnen.. Ohh ja.. Wat wel zou kunnen.. Zou ze het met hem hebben uitgemaakt? Had hij zich dit zelf misschien aangedaan? Een rilling gleed over haar rug heen bij de gedachte hieraan. Waarom zou ze dat doen? Echt hoor! Wat was hier aan de hand en waarom wist Aly hier nergens vanaf? ”Uhh sorry ik weet niet wat jij denkt maar ik weet honderd procent zeker dat dit niet is wat Olivia gewild zou hebben.” Zei ze luidop tegen het roodharige meisje, voor mocht ze dat denken. ”En zij heeft dit niet gedaan!” Schoot Aly in de verdediging - waarbij ze bedoelde dat de fysieke staat waarin Dante zich verkeerde niet door haar gekomen kon zijn - voor het meisje die misschien wel haar beste vriendin was geworden op het eiland. Olivia was geen wreed persoon, en dat moest dit meisje ook zeker niet gaan denken of wat dan ook. Wat er ook was gebeurt, Olivia had nooit gewild dat het zo moest eindigen, met Dante die weer in het ziekenhuis zou liggen.
Onderwerp: Re: Spacebound //permission vr jul 31, 2015 12:40 am
...
you've got to get it back together
Esther kwam van het bed af, stilzitten kon ze niet makkelijk en zeker niet in zo'n situatie als deze. Het meisje werkte haar eerlijk gezegd alleen maar meer op haar zenuwen en het verwarde haar. Ze bracht haar in de war over wat er met Dante was gebeurd. Ze wist het vrijwel zeker dat ze Olivia had gezien. En haar ogen rolden zich naar die van het meisje die waarschijnlijk dacht dat ze het allemaal wel zeker wist. Ze rechtte haar schouders en hief haar kin op, het interesseerde haar niet dat ze er zwakker uit zag vanwege het feit dat ze van slag was van dit allemaal, van dat Dante het misschien zelfs niet eens zou overleven. Ze wist over wat voor mutaties hij bezat en hoe krachtig ze waren. Dat maakte haar alleen maar bozer, het liet die emotie de controle over haar nemen. Het feit dat hij dit zichzelf aan had gedaan vanwege één meisje maar. Ze kon het ergens begrijpen, de liefde en alles. Maar van zo'n meisje als Olivia had hij het al van verre aan moeten zien komen. Ze had haar meteen al door op het eerste gezicht wanneer ze samen met haar op een kamer gedeeld was. Het was zo'n typisch meisje dat alleen maar zocht naar aandacht door de onschuldige uit te hangen, wat haar uiteindelijk juist de moordenaar maakte.
En het feit dat de brunette, wie de hell ze ook mocht wezen, haar niet op haar woord geloofde maakte haar gefrustreerd. Normaal zou het haar geen reet schelen, dan had ze haar mond gehouden want het waren de meid haar zaken helemaal niet, maar somehow had ze van Dante's broer gehoord en dat deze chick zijn vangst was. Maar een brein had ze wel degelijk niet. 'Honderd procent? Honey, je hebt geen idee what the fuck er gebeurd is. Je bemoeit je met zaken waar je geen verstand van hebt. Dat huppelkutje is hier nog niet vanaf en als je denkt er zomaar tussen te komen, laat ik je pijn voelen voor de honderd procent.' Ze had het willen zeggen, echt fucking waar. Maar in plaats daarvan had ze haar alleen maar met rode ogen aangestaard. ''Geloof wat je wilt, I don't care. Het enige wat me nu interesseert is Dante.'' There. Beter antwoorden op de woorden die het meisje tegen haar gesproken had dan dat kon ze niet doen. Niet nu.
Onderwerp: Re: Spacebound //permission do maa 03, 2016 9:31 pm
Het was best fijn om terug in het zwarte niks te zijn. Geen pijn, geen vervelende emoties, helemaal niks. Net wat hij nodig had en wilde bereiken. Misschien had hij gewoon even Lucille moeten bellen, om haar nog een keer te doen ontploffen. Of hem een ferme mep verkopen met zijn deck, dat was nog beter. De chick had immers haar excuses aangeboden voor wat ze gedaan had, en hij was er natuurlijk ook achter gekomen dat ze er zelf ook niet echt goed van af gekomen was. Waar hij maar een weekje in de ziekenzaal had gelegen, bewusteloos, had zij de volle drie maanden knock out gelegen. En dat wenste hij haar niet toe.
Eigenlijk wou hij niemand mee sleuren in de diepte waarin hij viel. Al ging dat ook al niet volgens plan. Veel te snel begon hij weer te voelen. Alhoewel hij eigenlijk geen idee had hoe lang hij knock out was geweest. Hij hoorde alleszins in de verte het bekende gepiep van een hartslagmonitor. En hij hoorde stemmen. Stemmen die niet echt vriendelijk klonken. En dan was er nog de hoofdpijn. Vanaf het moment dat hij zich daar volledig bewust van was, voelde hij het intense verdriet ook weer. En aangezien hij op momenten als deze echt 0,0 controle had over zichzelf of zijn mutatie, golfde die pijn rechtstreeks uit zijn eigen lichaam de kamer in.
Moeizaam opende hij zijn ogen, knipperde even. Zijn hoofd stond werkelijk op ontploffen. Zo erg dat het leek alsof hij zijn mutatie nog ten volle aan het gebruiken was. "Ah fuck", Piepte hij, de tranen sprongen in zijn ogen, en hij wist niet echt waarom. Omdat hij pijn had, sowieso, al wist hij niet waar het momenteel het meeste pijn deed. Doordat zijn mutatie ook alles in de kamer op pikte, en hij Esther natuurlijk van uit de duizenden mensen herkende, wist hij dat zijn vriendin op de kamer was.. En ergens verzachtte het de pijn wel. Wetende dat ze er, ondanks alles, toch wel was. "Es..", Begon hij schor, al wist hij er niet meer uit te krijgen dan dat.
