Pour down upon us His blessings

Van vliegen door een wolk die regen liet vallen op het eiland waren ze naar beneden gevlogen. Snel en toch veilig genoeg om de mensen in het gebouw niet te laten schrikken van een harde bonk, terwijl ze hadden geland op het dak. Het was maar goed ook dat ze het rustig aan het gedaan. Stel je voor er viel ineens een grote draak door het dak heen, omdat ze niet zachtjes en rustig genoeg had geland. Dan was de schade waarschijnlijk ook op haar rekening. En daar had ze nou niet bepaald het geld voor.  
Voor wat had ze überhaupt geld gehad? Ze leefde al heel haar leven van stelen en jagen. Zelfs in deze eeuw bleef ze jagen in het bos om aan haar eigen voedsel te komen. Maar om aan kleren te komen had ze wel geld moeten stelen. Al die kleren die aan de waslijn hadden gehangen waren nooit haar maat geweest. Het was daarom ook maar tijd geweest dat ze zelf was socialer zou worden. Voor dat ze Shadow kende was haar social point 0,0 en ze moest toch wel eerlijk toe geven dat hij haar socialer had gemaakt. Ook al was hij de enige persoon tegen wie ze aardig kon zijn.  

Nadat ze was terug veranderd naar haar mensenvorm waren ze snel via de dakdeur naar binnen gerend. Via een trap waren ze naar beneden gerend en op de jongens afdeling gekomen. Dit gedeelte was nog nieuw voor haar, omdat ze zich vaker buiten bevond dan binnen. Ze kende sommige gedeeltes wel, maar nog lange na niet alles. In ieder geval niet zo goed als ze elke plek buiten kende. Ze volgde hem naar zijn slaapkamer toe, niet wetend of hij wel wilde dat ze mee ging. Hij had echter ook niet gezegd dat ze weg moest gaan, dus bleef ze maar bij hem tot het moment dat hij zei dat alleen wilde zijn of iets wat daar op leek.
In de kletsnatte kleding ze allebei droegen liepen ze de kamer binnen.  “Ik haal wel even een handdoek voor je,” zei hij behulpzaam, waarna ze knikte. Ze liep een rondje in de kamer om even in een paar seconden te kunnen bekijken wat er allemaal te vinden was. Er stond nog niet echt veel, maar dat was te begrijpen. Zo ongeveer zag haar kamer er ook uit, maar zij had misschien alleen een slodderige oude tas die kapot was aan alle kanten met kleding er in. En dat was dan ook alles wat ze had. Geen familie foto’s of iets wat daar ook mee te maken had. Van de informatie die Shadow met haar had gedeeld, voelde ze wel goed met hem mee. Hij had echter ook geen familiefoto’s of wat dan ook.  

Ze werd uit haar gedachten gehaald over familie, toen hij weer uit de badkamer kwam en haar een handdoek gaf. “Thanks,” zei ze dankbaar. Ze begon eerst met haar haren droog te maken en hield zich voor klein moment bezig met zichzelf. Pas op het moment dat ze natte kleren op de grond hoorde vallen keek ze op naar Shadow die zijn kleren aan het uit doen was. Een klein mondhoekje ging omhoog, maar haar gedachten gingen wel verder. En om heel eerlijk te zijn vond ze het wel snel gaan, omdat ze nooit echt met iemand was geweest en geen zin had om haast te maken of wat dan ook. Ze voelde zich dan ook wel een beetje schuldig dat ze niet verder wou of zo, omdat hij wel zijn kleren uit trok. Even bleef ze hem aan staren tot ze zag dat ze wel wondjes had veroorzaakt op zijn schouders, toen ze hem had meegenomen op een random rots in de zee. Ze keek weg en begon verder met droogmaken. “Euhm… Sorry dat ik je aan het bloeden heb gemaakt,” zei ze niet oplettend op de rest van de littekens die hij had. Een beetje onzeker keek ze naar haar natte kleren. Van alleen een handdoek erover heen halen zouden ze ook niet snel opdrogen. Ze trok haar zwarte jasje uit en legde die in de hoek van kamer. Het liefst wilde ze verder niks meer uittrekken, omdat ze stiekem wel een beetje bang was voor wat er kon gebeuren. Ze had namelijk niet echt veel zin om in haar onderbroek en bh rond te lopen bij iemand waarbij ze het bed niet wilde delen. In ieder geval nog niet. Ze mocht dan wel honderden jaren oud zijn. Ze was nog altijd zo preuts en onschuldig als wat.

Octavia keek weer naar Shadow, terwijl ze de grote handdoek maar gewoon om haar schouders deed en nog altijd koud en nat in kleermakerszit op de grond ging zitten. Het was niet zo dat ze het echt koud had, maar het vuur in haar was wel wat minder sterk geworden door de regen. Waardoor ze het wel degelijk koud kon hebben. “Hebben zij dat gedaan? Die mensen die je hebben opgesloten?” vroeg ze, terwijl ze de rest van zijn lichaam bekeek. De littekens en het robotachtige gedeelte waren geen verrassing voor haar. Toch probeerde ze de stiltes zo veel mogelijk te ontwijken.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Hij had gezegd dat ze hem geen pijn had gedaan, maar de wondjes zeiden in haar ogen iets heel anders. Gelijk kwam de schuld weer in haar op, waardoor ze het niet kon laten om zich weer te verontschuldigen. De schuld was weg gezakt tijdens het vliegen wat ze had gedaan met hem, maar door het zien van zijn wondjes kon ze het niet laten om het schuld gevoel weer naar boven te laten komen. Het was eerder niet tot haar door gedrongen dat ze bloed had veroorzaakt, toen ze hem had meegenomen. Ze kon het voordeel er wel in zien, omdat het er wel voor gezorgd heeft dat ze hem niet had kunnen laten vallen. Maar het nadeel was dan wel dat hij bloed had dankzij haar en dat ze weer een schuldgevoel had. Het was toch best wel lastig om iemand te mogen, terwijl ze zich schuldig voelde.
Hij had even opgekeken en vervolgens gezegd: “Geeft niks, zoals ik al zei, het deed geen pijn. Ze begreep het niet helemaal. Hoe kon het nou geen pijn doen, terwijl ze haar draken nagels in zijn schouders had geboord om hem vervolgens mee te nemen naar een rots. “Wist je al eerder dat het bloedde?” vroeg ze een beetje onzeker. Ze keek naar de vloer en begon zich ondertussen wel verder af te drogen. Niet dat het veel nut had, omdat ze nog altijd de natte kleren aan had.

Octavia had de grote handdoek om haar schouders heen geslagen en in de kleermakerszit op de grond gaan zitten. Shadow was even de badkamer in gelopen, maar zij bleef op de plek gewoon zitten waar ze zit. Ze had verder toch niet veel te doen met de natte kleren die ze aan had. Ze was dan ook niet echt verbaasd dat hij onder de littekens zat. Zij zat zelf ook onder de littekens, maar ze geloofde nooit dat het er zo erg uit zag dan bij hem. Ze vroeg aan hem of die mensen die hem hadden opgesloten dat hadden gedaan. Het was een gruwelijk iets om zo iets bij iemand aan te doen, terwijl ze dat zelf ook had gedaan in de Vikingtijd. Iets wat beter was dat ze dat nog niet met hem deelde. Ze vond hem gewoon nog iets te breekbaar om dat aan te horen.
“Ehm, ja, dat hebben zij gedaan,” zei hij ter bevestiging. Hij was naar de verwarming gelopen hem wat harder te zetten. Automatisch wilde ze bijna zeggen dat ze het hier ook wel wat warmer kon maken, maar toch had dat niet echt veel zin als ze in haar natte kleren zat. In plaats daarvan reageerde ze op zijn bevestiging. “Zie jij je littekens als teken dat je het overleeft hebt? Of eerder als een beschadiging?” Ze wist niet of ze het recht had om dat te vragen, maar het was iets uit de Viking tijd dat littekens een teken waren van overleven en overwinning. Toch begreep ze wel dat hij ze zou vinden als een beschadiging net als zijn robotachtige ledematen.

“Ik kan best wel iets droog voor je zoeken?“ stelde hij aan haar voor. Een lichte glinstering kwam in haar ogen, toen ze naar hem keek en dacht aan de warmte die hij dit keer aan haar zou geven. Het zou namelijk wel heel wat schelen als zij ook droge kleren aan had. “Dat zou fijn zijn,” zei ze vriendelijk. Hij haalde ergens een zwart grijze hoodie vandaan en gaf die aan haar. Ze knikte en zag nu al dat hij veel te groot zou zijn. Maar dat maakte voor haar niets uit. Zolang ze maar uit deze natte kleren mocht. Ze stond op begon zich verder uit te kleden. Ze was nog altijd wat onzeker om dat ze dat eigenlijk nooit echt voor iemand had gedaan. Toch was het niet zo dat ze echt vóór Shadow aan het uitkleden was, maar gewoon dat ze uit de natte kleren wilde. Ze trok het witte shirtje over haar hoofd en vervolgde met haar broek. Ze stond nu alleen nog maar in een witte bh en een witte hipster. Snel trok ze de zwarte hoodie over haar hoofd die bij haar bijna viel op haar knieën. “Dat is een stuk fijner,” zei ze met lichte blosjes op haar wangen. Ze raapte haar kleren op en legde ze bij haar zwarte jasje in de hoek. “Het is wel fijn dat hij wat groter is,” zei ze voor dat hij misschien wat ging zoeken wat er beter zou passen en ook echt haar maat was. Niet dat ze echt verwachtte dat hij dat ging doen, maar zekerheid voor alles.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

"Ik heb er niet bij stil gestaan, maar het is ergens wel logisch dat het zou bloeden," zei hij eerlijk, toen ze had gevraagd of hij al wist dat het eerder al bloedde. Ze begreep het wel dat hij er niet bij stil had gestaan. Ze had hem immers gedropt op een rots in de zee en ja dan denk je er meer bij na hoe je van de rots af moet komen. Ze wil er liever niet meer al te veel over zeggen, voor al omdat ze niet meer het zware schuldgevoel op haar schouders wilde hebben. Ze kon het alleen niet laten om na te denken over de infectie’s hij zou kunnen oplopen als de wondjes niet schoon werden. “Ja oké, maar ik denk toch wel even dat ze schoon gemaakt moeten worden,” zei ze, terwijl ze naar de badkamer toe liep en een washandje met koud water nat maakte. Ze liep weer naar hem toe en legde het washandje op de wondjes, waarna ze zijn hand vast pakte en hem op het washandje drukte. “Hier, zo kun je geen infectie’s op lopen,” sprak ze lichtelijk bezorgd.

De vraag die uit haar mond rolde over hij zijn littekens zag als teken van overleven of als beschadiging, was iets wat ze zich oprecht afvroeg. Vikings zagen het namelijk als overleven en overwinning. Dus waarom zou hij dat niet zo zien? “Een overlever heeft gevochten voor zijn leven. Dat heb ik nooit gedaan. Het was meer.. Afwachten tot het over was,” bekende hij zachtjes. Het was best wel sad, maar ze moest er denk ik maar aan wennen dat hij niet een vechter was zoals zij was. Zij was geboren om te vechten in oorlogen en te overleven. Hij was gemaakt om martelingen te ondergaan bij mensen die hem zag als een laboratorium rat. Het was een vreselijks iets. Ze zei er niks op terug, alleen omdat ze wist dat hij het onderwerp liever ook vermijdde. En om eerlijk te zijn wist ze nu wel genoeg om er niet verder op in te gaan. Ook was het de reden dat ze de beelden voor ogen zag dat zij mensen heeft gemarteld. Ze zou het niet aankunnen om te vertellen over haar verleden alleen maar om de beelden niet voor ogen te krijgen. Vertellen over de Viking tijd was iets anders, maar vertellen over háár tijd was iets heel anders. Waarschijnlijk zou ze dan net als hij dicht klappen, voordat zelfs de woorden uit haar mond zouden rollen.

De donkergrijze hoodie die Shadow voor haar had gepakt was veel te lang voor haar. Maar ze voelde zich gelijk een stukje warmer worden dan dat ze was bleven zitten in haar natte kleren. Ze maakte aan hem duidelijk dat ze het wel fijn vond dat hij wat langer was. Langere hoodie’s waren sowieso een stuk fijner om in rond te lopen en als het mocht zou ze er ook nog wel in kunnen slapen. “Je ziet er grappig uit zo,” zei hij, waarbij hij toen even moest lachen. Blosjes kwamen op haar wangen en lachte wat verlegen. Ze wist eerlijk gezegd niet zo goed hoe ze moest reageren op hem. Het was een beetje hetzelfde toen ze hem een complimentje had gegeven dat ze hem een prachtig persoon vond. Ze had in de Viking tijd moeten vechten om een goeie plek en reputatie te krijgen in haar stam. En nu had ze niet hoeven vechten om een plek te krijgen om complimentjes te kunnen ontvangen. Het was gewoon dat hij echt had gezegd dat ze er grappig uit zag. Iets wat ze eigenlijk nog nooit had gehoord.
Het feit dat hij ook had gebaard dat ze mocht gaan zitten als ze dat wilde was nog niet helemaal tot haar doorgedrongen door het compliment. Uiteindelijk had ze wel een paar stappen richting het bed gedaan, maar was er nog niet op gaan zitten. Ze was nog altijd wat voorzichtig als het ging om gevoelens krijgen of uiten.

Na een korte twijfel was toch wel gaan zitten op de rand van het bed, waarbij er gelijk een vraag haar kant op kwam. “Je zei dat Vikings vaak oorlogen vochten,” begon hij zachtjes, waarbij ze knikte ter bevestiging. “Heb je ooit iemand gedood?” vroeg hij, terwijl ze snel van hem weg keek. Ze wilde niks zeggen en wilde het liefst het onderwerp vermijden net zoals hij had gewild. Toch verdiende hij een antwoord. Lichtjes knikte ze. “Ja, ik heb eigenlijk vele mensen gedood,” zei ze zo zachtjes, terwijl ze hem nog altijd niet aankeek. Ze had dit zo graag voor hem verborgen willen houden, maar ze had geen keus gehad vond ze. Hij had er naar gevraagd en verdiende een antwoord.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Hoe het kon dat ze bezorgd was om hem bleef waarschijnlijk altijd een vraag. Alsof hij haar liet voelen dat ze toch wel ergens bij kon horen. Dat ze aardig kon zijn en het belangrijkste een hart had. Alle doden die ze had achter gelaten in het heden en verleden waren een last geworden op haar schouders. Maar ze dacht er niet aan terwijl ze in de buurt was van Shadow. Alleen het praten maakte het gevoel dat ze een harteloos monster was die het echt leuk vond om mensen te vermoorden weg vagen. Het was zoveel fijner om gevoelens te kunnen uiten aan iemand. Blij te zijn met iemand en te lachen om hoe ze eruit zag.
Maar ze wist dat het beter was als ze geen gevoelens zou krijgen of gevoelens zou uiten. Ze zouden in een klap vernietigd worden, alsof het niets was. Het kwetsende gevoel en de pijn van een gebroken hart. Die pijn die ze zou krijgen bij een teleurstelling, was de grootste reden dat ze de God Freya niet lief had. Het doden van mensen ging haar dan ook altijd een stuk makkelijker af. Gewoon om het feit dat Freya niet bij haar stond.

De lach op haar gezicht verdween best wel snel, toen ze had getwijfeld of ze naast hem zou gaan zitten of wat ze eigenlijk moest gaan zeggen om zijn compliment. Ze had zich er geen zorgen om gemaakt, omdat ze wist dat de glimlach wel weer terug zou komen. Maar ze de moet zakt naar beneden door de vraag die hij best wel zeer onverwacht had gesteld. Niet dat het tijdstip echt geheel onverwacht was, maar ze had de vraag die hij stelde helemaal niet verwacht. Ooit zal ze die vraag wel van iemand krijgen, maar van Shadow? Nee, hij was eigenlijk wel de laatste persoon waarvan ze dat zou verwachten.
Gelijk had ze weg gekeken en had het ook even geduurd tot ze eindelijk de woorden over haar lippen liet rollen. Ze durfde hem gewoon niet aan te kijken. Stel je voor hij zou bang worden van haar of haar zou uitschelden voor moordenaar of wat dan ook. De vraag die onverwacht was geweest was voor haar een teken dat ze onverwachte dingen van hem kon verwachten. Ze had hem immers al die tijd een onschuldig persoon gevonden, maar nu wist ze niet zo zeker of hij zo onschuldig was als hij deed.

“Ik vraag het niet om je te kwetsen, oké? Ik wil gewoon weten.. Hoe het voor jou voelde” zei hij zacht, wat voor haar genoeg was om te weten dat hij ook mensen of een persoon had vermoord. Het was voor haar echter ook een moment dat ze op haar breekbare en kwetsbare punt bevond. Ze werd boos op zich zelf dat je aan haar kon zien dat ze breekbaar en kwetsbaar zat, maar ook om het feit dat haar antwoord alles zou kunnen veranderen. “Je wil echt weten hoe het voor mij voelde?” vroeg ze zacht, maar het had ook een felle ondertoon. Ze was echt boos op zichzelf. En ze kon haar boosheid niet onderdrukken voor Shadow. Ze zou hem weer bang maken, maar ook nog banger dat ze het echt geweldig vond om mensen te vermoorden.
Octavia keek hem aan en een beetje boos, maar de traantjes prikte alweer in haar ogen. “Het voelde voor mij geweldig,” zei ze duidelijk aan hem, met een lichte glimlach van genot. Ook al was de hele glimlach een grote sarcasme. “Ik vermoordde mensen omdat ik hun spullen wilde en om mezelf te bewijzen aan mijn stam dat ik sterk genoeg was om te vechten en te overleven,” sprak ze waarbij ze zich van de rand van het bed rand af zette om te gaan staan. “Het kwam zelden voor dat ik het leven van mensen nam van zelfverdediging,” verklaarde ze verder, terwijl haar stem heser werd. “Ik vond het echt geweldig,” herhaalde ze nog een keer, maar nu echt kwaad. Terwijl de tranen over haar wangen waren gaan lopen.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Ze was gebroken. Ze wist niet hoe ze zich dit keer moest redden uit het drama dat ze weer eens een keer gecreëerd had. Ze had het niet verdiend om hem weer eens een keer mee te nemen naar een rots in de zee. Nee, ze kon er niks aan veranderen. Ze had verpest om het feit dat ze boos was geworden op zichzelf en weer had afgereageerd op Shadow. Dit had de arme jongen niet verdiend, maar ze had geen idee hoe ze dit onder controle zou moeten krijgen. Ze was nou eenmaal een persoon met een zeer kort lontje en was emotioneel niet in orde. Toch zou ze een manier moeten vinden om er controle over te krijgen. Hoe moest ze anders haar belofte na komen aan hem? Hoe moest ze hem beschermen als ze hem niet eens zou kunnen beschermen van zichzelf? Ze wist het niet meer, waardoor ze alles zwart zag voor ogen.

De tranen rolde over haar wangen terwijl ze voor hem stond. Ze keek naar de grond en hoorde hem zachtjes nee zeggen. Maar dat veranderde niks aan het feit dat ze het verpest had. Het vrolijke gevoel dat ze had gevoeld was verdwenen, net als de hoop die ze had om hem zelfvertrouwen terug te krijgen. “Je.. Je hebt mensen vermoord.. Onschuldige mensen?” vervolgde hij, maar er kwam geen antwoord uit haar. Niks behalve tranen die over haar wangen die bleven rolde. Elke traan die ze op dit moment vond staan voor elk onschuldig persoon die ze had vermoord. Niet alleen voor de onschuldige mensen, maar ook voor de schuldige mensen. Ze was een monster. Hij mocht het zeggen, eigenlijk moest hij het zeggen van haar. Ze wist nu toch allang dat hij dat dacht.
“Weerloze mensen” voegde hij er nog aan toe. Ze draaide haar rug naar hem toe en liep al huilend naar de deur toe. Ze had niet eens het recht meer om hier te zijn. “Mensen zoals mij,” concludeerde hij. Elke keer wanneer hij wat zei brak er steeds meer in haar. Het voelde nu alsof haar hart uit haar lichaam was getrokken en in duizenden puzzel stukjes op de grond lagen en vervolgens waren verbrijzeld.

Kort zag ze hem langs haar heen lopen en naar de verste hoek gelopen en in elkaar gedoken. “Ga weg,” zei zachtjes onzeker. Maar ze durfde niet. Ze durfde geen enkele spier in haar lichaam te verroeren. Geen antwoord, geen zuchtjes, niet eens het gesnik was te horen van haar. Het was alsof ze een volkomen standbeeld was geworden. En verder helemaal niks. Meer tranen rolde over haar wangen. Hoeveel tranen zouden er over haar wangen moeten rollen als ze over alle doden wilde rauwe? “Hoe… hoe schuldig wil je dat ik me voel?” vroeg ze haast onhoorbaar. Ze had haar hand al op de deur klink gelegd, maar deed er niks mee. Ze maakte verder geen aanstalten om naar buiten te lopen. Ze bleef alleen staan en kijken naar haar hand die rustte op de deurklink. “Ik kan er niks aan doen dat ik zo ben geweest...” zei ze zacht, maar iets meer hoorbaar. “Ja, ik heb mensen zoals jij vermoord, onschuldig weerloze mensen,” zei ze. Het was niet wat hij wilde horen, maar het was beter dat hij hoorde naar wat ze te zeggen had dan altijd met vragen in zijn hoofd blijft zitten.

“Ja, ik heb er spijt van. Ja, ik was een harteloos persoon die iedereen vermoordde die in de weg stond,” Vertelde ze. Ze draaide iets meer naar hem toe, maar keek hem nog niet aan. “Elke dag… elke dag moet ik leven met het idee dat ik zoveel onschuldige mensen heb vermoord, zelfs over de schuldige mensen voel ik me schuldig,” sprak ze. De tranen rolde sneller over haar wangen. De kracht in haar lichaam gleed volledig weg, waardoor ze in zakte in haar knieën en met haar hoofd tegen de muur aan leunde. “Ik zie hun gezichten elke dag voor me,” zei ze. “Ma… maar ik weet niet hoe ik het kan veranderen wat ik heb gedaan? De schuld en spijt die ik heb zal die mensen niet terug brengen,” vervolgde ze. Ze vouwde haar knieën dicht tegen haar lichaam, terwijl ze gebroken tegen de deur aan zat. “Ik had je gezegd dat ik een monster ben en dat is dus de reden waarom ik een monster ben, en ik moet elke dag leven met de schuld en spijt die ik heb. Dat is de straf die ik verdien, maar zelfs ik vind dat niet genoeg,” zei ze verder.
Ze probeerde met haar nagel hard haar pols in drukte tot er langzaam bloed stroompjes rolde. Het zou genezen, net als haar andere wonden. Ze zou voor eeuwig moeten leven met het idee dat ze zoveel mensen had vermoord. Leven met het feit dat ze zo enorm gebroken was. “Wat wil je dat ik doe om het goed te maken?” vroeg ze om advies te krijgen van iemand die waarschijnlijk net zo gebroken is als dat zij op dit moment was.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

De vragen die zij aan hem had gesteld waren toch niet zo diep en kwetsend geweest? Vragen die zij hem aan hem had gesteld waren geen vragen die antwoorden bevatte die zouden bepalen of ze bang voor hem moest zijn of wat dan ook? Het was nooit zo geweest dat zij er echt op gevraagd had om een moordenaar te zijn. Ze kon zeggen dat ze geen keus had gehad, maar dat had ze wel. Het enige probleem was dan geweest dat zij degene was die of gedood werd of huismoeder zou worden om te zorgen voor de kinderen. Maar dat had ze in de Viking tijd niet gewild. Ze wilde toen de voetstappen van haar moeder volgen, op naar de oorlogen en gevechten met anderen stammen. Ze had toen nooit verwacht dat ze onsterfelijk was, een draak was en chemische mist kon creëren. Wie had dat ooit in die tijd verwacht dat er mutanten rond liepen over de wereld?

Octavia had hem om advies gevraagd. Elk woord wat ze eerder had gezegd was zo eerlijk, zo puur. En nog wist ze dat het niet goed zou maken voor wat ze had gedaan. Hij voelde zich bedreigd en dat begreep ze volkomen. Toch wilde ze er alles aan doen om het goed te maken met hem, maar niet alleen met hem. Met elk persoon waarbij ze pijn in het leven had gevraagd.
Maar elk persoon die ze had aangeraakt in de Viking tijd waren vermoord door haar of dood gegaan door angst voor haar. Mensen waren bang geweest en durfde niet eens in de buurt te komen als ze eenmaal wisten dat zij zich op die ene plek bevond. Er was zelfs een periode geweest waar mensen niet eens iets tegen haar zeiden om in leven te blijven. Haar moeder was de enige persoon geweest die soms een woordje tegen haar zei, maar dat was het dan ook.

Het leven van een Viking was vechten of dood gaan, maar voor haar was het ook wel een heel ander verhaal geweest. Iets waar ze liever helemaal niet aan terug wilde denken. Nu had ze geen keus. De vragen van Shadow hadden haar laten denken aan het verleden. Het verleden wat het moeilijkste was om los te laten. “Ik weet het niet,” gaf hij als antwoord. Dat antwoord had ze al verwacht dat ze te horen zou krijgen. “Ik ben niet degene die je om vergiffenis moet vragen,” vervolgde hij schouderophalend. Ze keek hem aan, terwijl ze de moeite niet deed om haar tranen te drogen. “Maar ik heb jou bang gemaakt met wat ik heb gedaan. Je bent de moeite waard om te zeggen dat het me spijt,” sprak ze eerlijk tegen hem. Het was waar. Ze had hem bang gemaakt met haar verleden. Ze had mensen vermoord die hetzelfde waren als hem. Hij was onschuldig, kwetsbaar en gebroken. Hij was de reden dat ze wilde door leven en aardig zou gaan doen. Hem beschermen voor anderen én voor zichzelf. Hij was de moeite waard.

“Mis je het?” vroeg hij serieus aan haar. Haar hoofd leunde tegen de deur aan, terwijl ze naar de muur staarde. Ze dacht na over het antwoord dat ze zou geven. Het voelde heel dubbel voor haar. Aan de ene kant miste ze het wel, maar dat was de kant wat nog altijd een moordlustig monster was. Aan de andere kant, nee. Ze wilde het moorden achter zich laten en misschien met hem haar karakter veranderen, zodat ze zichzelf onder controle zou krijgen. Zou ze soms zeggen? Zou ze het antwoord vermijden en over gaan naar een ander onderwerp wat niet over haar ging? Ze wist het even niet en bleef maar voor zich uit kijken, terwijl ze zo diep mogelijk nadacht.
“Nee,” zei ze zonder enige emotie in haar stem. Het enige waar ze aan dacht was Shadow. De persoon die haar naar haar verleden heeft laten kijken. De persoon waarbij ze voelde dat ze iets anders was dan een monster. “Nee, ik mis het niet,” sprak ze met het gevoel terug gekeerd in haar stem. Ze ontweek zijn blik en keek naar het plafond, terwijl ze nog altijd terug dacht aan de mensen die ze had vermoord alsof ze in stilte aan het rauwe was.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Verontschuldigingen waren het enige wat uit haar mond kwam. Ze wist niets beters dan zich keer op keer te verontschuldigen. Het was wel zo geweest dat ze het echt gewild had om net als haar moeder te kunnen vechten en mensen te vermoorden. Maar hoe ze er nu tegen aan keek, leek het alsof ze een beest was geweest. Een monster om het beter te verwoorden. Ze wilde het niet weer over haar lippen laten rollen dat ze zichzelf een monster vond, omdat Shadow degene was die had gezegd dat ze daarmee moesten stoppen. Toch wist ze niet zeker of ze nog wel naar hem kon luisteren. Ze had hem pijn gedaan, hij wilde haar weg hebben… welke reden was er nog om naar hem te luisteren over hem te overtuigen dat ze er echt spijt van had? Ze kon dan net zo goed haar emotie’s weer uit zetten en veranderde in het moordend monster dat ze was geweest. Ze had nooit iemand zo moeten vertrouwen aan wie ze haar emotie’s kon laten zien. Daar kwamen alleen maar tranen van net zoals er nu over haar wangen heen rolde.

Al deze gedachten liet haar hoofd op hol slaan. Toch bleef ze zich verontschuldigen ook al zat er een twee strijd in haar hoofd of ze Shadow moest laten gaan of niet. Ze bleef daarom ook naar elk woord luisteren wat hij te zeggen was. Misschien dat het haar gedachten zou ophelderen. “Ik kan niet zeggen dat ik het niet erg vind, maar je hebt mij persoonlijk nog niks mis gedaan, dus je moet echt nergens sorry voor zeggen.” De onzekerheid die in zijn stem te horen was, liet haar nog altijd twijfelen. Toch wist ze in haar hart dat hij wel een punt had. “Maar als ik tegen jou geen sorry kan zeggen, tegen wie moet ik dat dan doen?” vroeg ze, terwijl ze hem bleef aankijken. Ze wist het niet, ze bleef twijfelen. Haar hoofd zei dat ze van hem weg moest gaan, maar haar hart zei toch wel iets heel anders. Ze moest blijven zitten tegen de deur aan en hem advies vragen. Advies om dingen waar hij ook geen antwoord op zou weten. Ze wist immers geen ander persoon waar ze haar tranen kon laten rollen en vragen kon stellen zonder gejudged te worden. Shadow was voor haar iemand waarbij ze haar hart gewoon neer kon leggen, met alle drama die er was. Dat zou dan ook wel de grootste reden zijn waarom ze nog steeds niet was weggegaan.

Het antwoord dat ze had gegeven op zijn vraag was eerst zo kil en emotieloos geweest, waardoor ze dacht dat hij het niet zou geloven waarna ze zich herhaalde met meer emotie. Octavia bleef zijn blik ontwijken en deed haar ogen even dicht. Nadenkend over de gezichten van alle mensen die ze had vermoord. Na zoveel jaren was elk gezicht voor nog zo helder, waardoor ze wist dat ze de rest van haar leven met hun gezichten moest leven. Dat maakte het voor haar dan ook moeilijk om zichzelf te vergeven. Vergeven was voor haar het moeilijkste wat er is, net als haar verleden los laten.
Toen ze door had dat Shadow dichter naar haar toe was gekomen en zijn robothand en zijn normale hand onder haar kaken legde, probeerde ze nog altijd zijn blik ontwijken. Het was moeilijker dan ze dacht, voor al omdat de tranen bleven rollen terwijl hij ook probeerde haar wangen droog te vegen. “Ik weet dat het je spijt, en ik weet dat je eerlijk tegen me bent als je zegt dat je het niet mist,” zei hij zacht. Meer tranen rolde over haar wangen. Ze keek hem aan op het moment dat hij haar hoofd wat op tilde. “En dat is genoeg voor mij,” zei hij. Hoe moest ze hierop antwoorden. Hij zei dat het genoeg was voor hem, wat zou betekenen dat hij haar vergaf en dat misschien niet bang meer was voor haar. De twijfel die haar hoofd op hol had geslagen verdween en ze bleef hem met de tranen nog in haar ogen aankijken. “Hoe? Hoe kan dat genoeg zijn?” vroeg ze niet begrijpend hoe hij haar zo snel kon zeggen dat hij het begreep.

Lang wachten kon ze echter niet tot haar armen om zijn nek gingen en hem een knuffel gaf. Het was nooit eerder in haar hoofd opgekomen om hem een knuffel te geven of elk ander persoon. Ze voelde zich wat warmer worden van binnen, terwijl ze hem vast hield. De tranen bleven dan wel rollen, maar dat was ook wel een beetje dat ze het geluk voelde om iemand te hebben die ze een knuffel kon geven en tegen kon praten. Ze deed haar ogen even dicht en zuchtte zachtjes, waarna ze hem iets verontschuldigend terug trok. “Sorry,” verontschuldigde ze zichzelf. “Ik had dat denk ik gewoon even nodig,” zei ze met lichte blosjes op haar wangen.

words: ### • notes: here.  • outfit: here