Pour me another | & Fiona

De drankjes die naar binnen waren gewerkt deze avond waren niet meer op één hand te tellen. Anthony stond er niet bij stil of ze wel op twee handen te tellen waren, maar hij betwijfelde het. De fles die hij met twee anderen had gedeeld terwijl ze al lachend over straat zwalkten moest toch minstens voor drie drankjes tellen. Inmiddels was in een rechte lijn lopen in ieder geval geen optie meer, en zelfs normaal ‘lopen’ vergde te veel energie. Sloffen was een betere benaming voor de manier waarop het drietal zich nu naar de club begaf. Sloffen, struikelen, strompelen. Maar niet lopen.
 
Dat hij en zijn twee vrienden – of wel, vrienden, Anthony had ze misschien twee keer eerder gezien, maar iemand die simpelweg aardig tegen hem was, bestempelde hij al snel als vriend – belachelijk dronken waren, kon iedereen en zijn moeder dus wel afleiden aan de manier waarop ze van de ene kant van de stoep naar de anderen zwierden. En zo ook de uitsmijter voor de deur van de club. Helaas.
 
Voor de ingang werden ze tegengehouden door een grote, brede kerel die Anthony nog nooit eerder had gezien. Dit laatste was opmerkelijk aangezien Anthony zelf redelijk wat avonden in de week aanwezig was in de desbetreffende club – niet als feestganger, maar als act. Hij was bevriend – zoals eerder al genoemd was deze benaming in Anthony’s geval snel aan iemand gegeven – met vrijwel elk personeelslid binnen de club en kon dan ook altijd binnen komen, ongeacht zijn staat van zijn, maar hij had niet gerekend op nieuw personeel. Wie dacht daar aan? Anthony dus duidelijk niet.
 
“Ik werk hier,” sprak hij met dikke tong op het moment dat de kerel hem de weg naar binnen versperde. De uitspraak was feitelijk waar en gewoonlijk genoeg om hem toegang te verschaffen, maar deze avond werkte hij niet en had de man al het recht om hem niet binnen te laten. Dit betekende echter nog niet dat hij het hier mee eens hoefde te zijn.
 
De gigantische man lachte sarcastisch en duwde Anthony, die zich nog altijd langs hem probeerde te wurmen, met zijn vlezige hand naar achteren. “Ja, en mijn vader is de president.”

“Gast, ik werk hier echt,” probeerde hij nog. Hij draaide zich om naar zijn vrienden. “Toch?”
 
De desbetreffende vrienden knikten, maar één van hen pakte Anthony bij zijn schouder en trok hem naar achteren. Hij siste in zijn oor dat ze beter konden gaan – het zou immers toch niet werken – maar Tony kon het hier niet bij laten zitten. Wat geïrriteerd schudde hij de hand van zijn schouder en draaide hij zich weer tot de uitsmijter, die zijn blik met een denigrerend grijnsje beantwoordde.
 
“Dit slaat toch nergens op, man!” begon hij, de volledige aandacht van de rij wachtenden trekkend. “Ik werk hier, ik ben hier praktisch iedere dag! Ik mag toch zeker wel gewoon naar binnen? Kerel, backstage liggen al mijn spullen. Mijn. Spullen. Je kan me toch niet vertellen dat ik daar niet bij kan?”
 
“Daar had je maar aan moeten denken voor je hier stomdronken voor mijn deur kwam staan. Luister naar je vriendjes en flikker op.”
 
“Flikker op?” herhaalde Anthony de man woedend. “Flikker op? Welke mongool heeft jou aangenomen ik – “
 
Voor hij nog meer foute dingen kon zeggen, trokken zijn vrienden hem uit de buurt van de man vandaan. Terwijl ze hem van de club weg begeleidden – Anthony luid vloekend, want wie dacht die man in godsnaam dat hij was? – hoorden ze de uitsmijter achter hen nog een melding maken in zijn telefoon. De twee jongens waarmee Anthony was, maakten zich hier duidelijk meer druk om dan hijzelf. “Laat de politie maar komen!” schreeuwde hij nog over zijn schouder, “dat zijn mijn beste vrienden!”
 
 
Uiteindelijk drukten de twee jongens Anthony op een bankje. De groep had misschien honderd meter gelopen tot ze waren neergestreken in een speeltuintje. Op hen na was het speeltuintje nu verlaten, maar ze werden omringd door kleine winkeltjes en woningen. Anthony was echter te ver heen om zich hier zorgen over te maken. Zodra hij in het bankje was geduwd, werkte hij zichzelf weer overeind en strompelde hij naar het grote bord dat aangaf dat hier een kinderspeelplaats was.

“Wat krijg ik als ik hierin klim?” riep hij amper verstaanbaar, terwijl hij zich al omhoog trok en onhandig zijn been om de paal wikkelde.

Het antwoord op zijn vraag kwam uit onverwachte hoek. “Een vriendelijke waarschuwing en het advies om met beide benen op de grond te blijven. Ik zie graag dat zowel jij als dat bord heel blijft,” klonk een stem die hij nooit eerder had gehoord. In al zijn jaren als levensgenieter was hij vaak genoeg in contact gekomen met de politie om te weten dat vrijwel elk persooon met dat uniform aan, op een zeer kenmerkende toon sprak. Een zekere autoritaire klank, hoe vriendelijk de stem ook was. Het was opvallend wat zo'n outfit met je deed. Met iederéén deed, zoals uit dat ene experiment was gebleken -

Welk experiment ook alweer?

Terwijl hij zichzelf langs de paal naar de grond liet glijden, brak hij zijn hoofd over deze vraag. Als hij nou niet zo veel had gedronken, zou hij misschien nog eens slim kunnen doen. Iets met een 's'. Of met een 't'?

"Dat is nog eens lief," klonk hij tevreden.

Hij krabbelde overeind en keek recht in het strenge, maar alles behalve onvriendelijke gezicht van een Aziatisch ogende vrouw.

"Ook hallo, mevrouw," sprak hij extreem vrolijk terwijl hij een hand naar haar uit stak - iets wat door de hoeveelheid alcohol in zijn bloed lachwekkend lastig voor hem bleek. "Hoe gaat het ermee op deze -" hij viel even stil, alsof hij halverwege zijn zin was vergeten wat hij wilde vragen - "prachtige avond?"

De twee andere jongens waren van het bankje overeind gekomen en wat onwillig richting Anthony en de agent gelopen om hun vriend te laten inbinden. Ook zij waren dronken, maar beduidend een stuk minder dan de jongen die nu even handen wilde schudden met de vrouw die hun feestelijke avondje prematuur ten einde kon brengen als zij haar daar reden voor gaven.

"Kijk," zei Anthony tegen de jongens, "mijn beste vrienden zijn er. Ik zei het toch."

De twee kerels sloegen zuchtend hun ogen neer. "Gast," klonk één van hen beschaamd. En vervolgens: "Onze excuses voor - eh -"

Voor hij zijn verontschuldiging kon af maken, sloeg Anthony hem enthousiast en per ongeluk veel te hard tegen zijn borst. "Hey, hoe heet dat ene experiment ookalweer? Ssssss...? Sssssttttttt...? Met die studenten en die gevangenis? Moeilijk lang geleden -" Je zou bijna denken dat hij de agent waar hij tegenover stond alweer was vergeten.

Waarschuwend antwoordde ze dat haar avond prima was zolang zij zich allemaal zouden gedragen. Dit antwoord ging bij Anthony echter het ene oor in en het andere oor direct weer uit. Het experiment hield hem schijnbaar zo bezig dat hij zijn vriend, die zich voor zijn gedrag aan het verontschuldigen was, abrupt onderbrak door hem tegen zijn borst te slaan en te vragen hoe dat experiment ook alweer heette. Op dit punt was hij al lang vergeten waarom hij dit precies ook weer wilde weten, maar dat kwam vast goed als hij nou gewoon die naam hoorde.  

“Stanford bedoel je?” klonk de agente.

“Stanford!” verhief Anthony zijn stem, volledig tevreden dat het probleem eindelijk was opgelost. “Stanfoooord!” Hij had zijn armen omhoog gestoken in een juichende beweging.

Eén van zijn vrienden plaatste een hand op zijn schouder en wilde hem zo tot rust manen. Anthony was echter niet in de mood om tot rust gemaand te worden. Hij was niet vaak een luidruchtige, dronken, brutale én doorgesnoven klootzak, maar wanneer hij dit was, dan was hij precies het niveau van puberale middelbare scholier. Onbeschoft doen naar docenten omdat het grappig is, denken dat je alles kan maken, uitlokken omdat het kan en voornamelijk op geen enkel punt de ernst van de situatie in zien. Anthony wist niet eens waar hij mee bezig was – sterker; hij was zich niet eens meer bewust van het daadwerkelijke gezelschap waarin ze zich bevonden. Het zou zomaar kunnen dat dit hem duur zou komen te staan.

“Dat was het ja. Gekke praktijken daar,” bracht hij uit terwijl hij de hand weg sloeg. “Is het niet gek?” Hij was, inderdaad, al lang weer vergeten dat de vrouw die hem het antwoord op de vraag van de avond had gegeven een politieagente was. Of dat zou hij zichzelf ongetwijfeld achteraf blijven vertellen. Op dit exacte moment wist hij het nog wel, maar als een vaag irrelevant feitje ergens achter in zijn hoofd, dat losstond van de gedachte die hij nu met zijn vrienden wilde delen.

“Is dat niet eigenlijk gewoon zo in de hele wereld? Je hebt die, eeh, die autoriteiten – “ hierbij tilde hij zijn ene arm hoog op, om aan te geven waar de autoriteiten stonden – “en je hebt ons – “ zijn andere hand bewoog naar beneden – “en zodra iemand een pakkie aan trekt dan, eh – “

Hij wilde net demonstreren hoe die mensen ‘ons’ onder de duim hielden, maar stopte toen hij de schuddende hoofden en smekende blikken van zijn vrienden zag. “Wat?”