Pour down upon us His blessings

“Ik denk tegen niemand? Het is gebeurd in het verleden, dus misschien moet je het maar daar laten,” Sprak hij tegen haar. Hij had gelijk. Hij had volkomen gelijk. Het was gebeurd in het verleden en dat moest ze achter zich laten. De Viking tijd was in het verleden en ze wilde niet zoals haar zus blijven hangen in die tijd. De tijd dat ze omringt was door mensen die een monster van haar handen gemaakt.
Echter was het nog niet zo lang geleden dat ze mensen het vermoord en opgegeten als draak. Misschien een week voordat ze op het eiland kwam had ze haar laatste moorden gepleegd. Een jonge vrouw met twee kleine kinderen in Barcelona. Als ze dat al achter zich moest laten was het nog al moeilijk. De laatste moord was nog vers en ze waren nog steeds op zoek naar die vrouw en die twee kinderen. Terwijl ze het eigenlijk zo kon zeggen dat ze dat gezin had vermoord. Wie wist wat er met haar zou gebeuren… Ze hield het dan ook voor zich dat ze dat gezin had vermoord. Ze wilde niet weer drama creëren, terwijl ze het kon vermijden. De situatie tussen Shadow en haar was nu net weer wat beter aan het worden.

Het was voor Octavia een hele opluchting geweest dat hij dichter naar haar toe was gekomen en had gezegd dat hij haar vergaf. Ze had niet kunnen geloven dat hij dat echt had gedaan. Het eerste moment had ze zo getwijfeld of ze beter weg kon gaan of niet. En nu had hij haar hoofd helemaal helder gemaakt om te zeggen dat het genoeg was. Ze wist dat ze moest blijven en een antwoord wilde hebben waarom hij het genoeg vond. Waarom hij haar vergaf. “Ik weet niet waarom, ik weet gewoon dat het zo is,” zei hij met iets meer zekerheid. Ze begreep het nog niet helemaal, maar ze vond het wel lief van hem dat hij dat zei. Ze knikte kort, waarna ze zei:“Als ik mezelf vergeef en het verleden achter me laat...” Ze stopte even en keek even weg. Vervolgens keek ze hem weer aan met dezelfde zekerheid die hij had. “Probeer jij dat dan ook?” vroeg ze. Zij was dan wel net zo gebroken als hij, maar ze begreep wel dat het voor hem moeilijker was om het verleden achter zich te laten. Terwijl er bij hem tekens van een rot verleden op zijn lichaam stond. Zij had dan wel wat littekens en oude Viking tattoo’s, maar dat kon sneller gezien worden als een krijger. Bij hem waren het echt tekens van martelingen. “Ik kan het niet hebben als je gebroken bent, want ik laat je dan niet gaan,” Sprak ze om hem duidelijk te maken dat ze hem te veel mocht om hem achter laten op momenten dat hij de hulp het meeste nodig had. Hij was immers ook bij haar gebleven, terwijl ze tegen de deur aan had gehuild. Niet dat hij veel keus had gehad, omdat het zijn kamer was. Maar toch, hij zou wel begrijpen wat ze bedoelde.

Vrijwel uit het niets had ze haar armen om zijn nek heen gelegd en haar hoofd rustend op zijn schouder. Het gaf een raar en warm gevoel vanbinnen en het voelde zo vertrouwd. Alsof ze nu pas echt het gevoel had dat ze niet voor haar leven hoefde te vechten en ze zich veilig kon voelen bij iemand. Hij had zijn armen ook om haar heen geslagen en ook zijn hoofd laten rusten op haar schouder. Het gevoel dat ze eindelijk thuis was, was een beetje overweldigend gevoel. Een beetje met tegen zin liet ze hem los om vervolgens haar excuses aan te bieden. Ze had nodig gehad. Die ene knuffel maakte gewoon alles beter. “Ik ook,” zei hij zachtjes, waarna hij weer terug op de grond ging zitten. Een lichte glimlach kwam weer op haar gezicht en genoot voor enkele momenten van de rust die er terug gekeerd was tussen hun. “De laatste persoon die me ooit een knuffel heeft gegeven, was mijn moeder,” Vertelde hij spontaan. Ze slikte toen hij dat zijn. Ja, hij begreep dat wel. Het zelfde gelde wel een beetje voor haar. Het was voor haar een stukje langer geleden. Ook al begreep ze wel dat het voor hem ook als eeuwen voelde. “Wen er maar aan,” zei ze met een kort lachje om hem nog wel positief te laten denken en het verleden te laten voor wat het was. “Ik snap dat het wel voelt als eeuwen geleden. Het zelfde geld voor mij,” sprak ze rustig. “Daarom hadden we dat denk ik ook wel even nodig,” zei ze met een knikje. Ze legde haar hand op zijn onderarm om hem weer gerust te stellen. Met haar andere veegde ze de laatste traantjes nog even weg en keek met een licht glimlachje aan.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Een verleden los laten en niet meer op terug denken was moeilijk, maar toch moest ze het doen om weer net zo sterk in haar schoenen te staan als ze had gedaan voordat ze Shadow had leren kennen. Ze was het zat om gebroken te zijn en er de hele tijd over praten, terwijl ze juist wil dat het onderwerp niet meer over haar ging. Ze was echter ook zat om Shadow ook gebroken te zien als het over hem ging. Als zij haar verleden achter zich moest laten, dan moest hij dat ook doen. In ieder geval wel proberen.
Hij had haar onbegrijpend aan gekeken. “Waarom is het zo belangrijk voor jou?” vroeg hij een beetje verward, terwijl hij met zijn goede hand door zijn haar ging. Ze keek hem zorgelijk aan en zuchtte zachtjes. Er waren zoveel dingen waar ze zich zorgen om moest maken om hem niet weer te kwetsen. Toch zou het voor haar ook wel helpen als hij niet te veel dacht aan zijn verleden. Iets wat voor hem moeilijk was, vanwege zijn uiterlijk wat verse beschadigingen waren van wat er was gebeurd. “Ik weet het niet, ik probeer het, echt waar.. Maar ik zie mezelf ook elke dag zo zijn,” zei hij zachtjes. Begrijpend knikte ze en voor even wist ze geen woorden uit te brengen. Ze wist dat hij zijn littekens en beschadigingen niet echt zag als teken dat hij iets overleeft had. Toch zou er wel wat moeten zijn waardoor hij het niet zou zien als verminkingen. Het zag er wel zo uit, maar zo moest hij niet denken. Ook al begreep ze wel dat hij dat wel zo zag.

“Je bent niet lelijk gemaakt door de mensen die dit bij je hebben aangedaan,” begon ze, waarna ze hem goed bekeek. “Je bent mooier dan je denkt dat je bent,” zei ze zeker om hem duidelijk te maken dat hij niet moest denken als iemand die lelijk is gemaakt. Octavia kon dat makkelijk zeggen. Zij heeft geen afschuwelijke martelingen ondergaan, maar ze moest hem toch overtuigen om zo zijn verleden achter zich te laten. “Na een lange tijd te moeten hebben wachten, ben je een prachtig persoon geworden. Een overlever,” maakte ze hem duidelijk. Het had voor hem een lange tijd geduurd tot zijn tijd over was, maar de vruchten die zich hadden afgegeven hadden hem een prachtig persoon gemaakt. Hij hoefde zijn uiterlijk niet te verbergen voor haar. Ze wist precies wie ze voor zich had en ze wist een gedeelte van wat hij heeft meegemaakt. Het was voor haar genoeg om hem een prachtig persoon en een overlever te vinden. Het was haar mening over hem en ze zou er alles aan doen om hem dat duidelijk te maken.

“Ik word ineens heel moe,” zei hij een beetje slaperig nadat hij zijn rug even uitgerekt had. Vervolgens wreef hij in zijn ene goeie oog, iets wat haar zachtjes liet lachen. “Ik weet niet of jij nog iets ging doen, maar ik denk niet dat het zo spannend is als je moet toekijken hoe ik langzaam in slaap val,” zei hij grinnikend. Ze haalde nonchalant haar schouders op en zei:“Op dit moment springen er niet echt spannende ideeën in mijn hoofd op,” gaf ze toe. Even keek ze naar het raam waar ook de zon al langzaam aan het ondergaan was. Ze wist niet echt precies wat ze nu moest doen. Moest ze weg gaan of blijven? En wanneer moest ze zijn hoody dan terug geven die ze aan had? “Wil je anders dat ik weg ga, zodat je gaat slapen? Of wil je dat ik instop in bed?” vroeg ze nog altijd kijkend naar het raam. Octavia keek afwachtend terug naar Shadow, nog altijd niet wetend wat voor antwoord ze zal verwachten van hem. “We kunnen anders ook wel een film kijken? Waarschijnlijk vind je Wall-E wel een leuke film,” zei ze, terwijl ze eventjes kort giechelde over haar film keuze. De kleine robot die verliefd werd op mooie vrouwelijke robot. Ze herkende Shadow er stiekem ook wel een beetje in...

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Octavia kon het niet laten om hem nog een keer duidelijk te maken dat hij een prachtig persoon was. Hij mocht zeggen over zijn uiterlijk wat hij wilde, maar zij bleef er bij wat ze vond over hem. Ze vond hem een overlever. Bijna een Viking zoals zij. Vikings waren overlevers, maar waarom konden onschuldige mensen ook geen overlevers zijn van gruwelijke martelingen? “Ik ben wie ik ben door alles wat er gebeurd is, maar ik kan niet zeggen dat ik het opnieuw zou doen als ik de keuze had,” gaf hij zachtjes toe. Ze begreep wat hij bedoelde. Een deel van haar wilde het ook niet opnieuw mee maken, maar ze is en was een Viking en zou dan ook wel terug gaan naar die tijd waar ze plunderen etc. “Ik zou het niet weten of ik terug zou willen of niet,” zei ze eerlijk. “Ik zou het wel willen, maar dan zonder al dat moorden,” voegde ze er nog aan toe om de kans te verkleinen dat hij weer bang zou worden.

Een voorstel dat uit haar mond kwam om weg te gaan of hem in te stoppen. Er kwamen verder ook niet heel veel spannende ideeën in haar hoofd die ze zouden kunnen doen om hem wakker te houden. “Mij instoppen? Ik ben al zeventien hoor,” merkte hij lachend op, waardoor ze zelf ook wel moest lachen. Ja, het was maar een klein dingetje geweest wat in haar hoofd was opgekomen en er weer om gelachen werd. “Zeventien is wel erg jong..” zei ze, waarbij ze met haar hand door haar heen ging en even kriebelde. “Kom ik aan met mijn tweeduizend en zevenenveertig,” zachtjes lachend. Zover ze zich kon herinneren heeft ze hem haar leeftijd nog niet verteld. Dus dat werd wel tijd vond ze.
Toch leek het instoppen niet het aller beste idee dat ze heeft gehad. Tot het moment dat Wall-E in haar hoofd kwam. Ze kon met volle zekerheid zeggen dat hij die film nog nooit had gezien, doordat hij was opgesloten en gemarteld… Octavia wil er verder niet aan te denken dat ze die kans had, maar ze kon het niet zo snel uit haar hoofd zitten. Hij had naar haar opgekeken en geknikt. “Okay, dat wil ik wel. Als jij me wakker houd dan,” stemde hij in, waarna hij opstond en naar de tv toe liep. Ook zij stond op en ging op de rand van het bed zitten waar ze rustig kon toe kijken hoe Shadow alles klaar probeerde te zetten voor de film. “Kun jij het intypen?“ hoorde ze hem onzeker zeggen. Zonder enige vragen te stellen pakte ze de controller vast en typte snel de naam van de film in. Alleen de cover van de film maakte haar aan het glimlachen. De kleine robot met andere robots er om heen. Ze klikte de film aan en had best geluk dat het nog enkele seconden duurde tot de film begon, zodat ze nog even naast Shadow op het bed kon zitten. “Ik hoop dat je niet in slaap valt, want de film is echt leuk ook al is het een animatie,” zei ze nog even tegen hem, waarna de film begon. Kort verzette ze de kussen even in haar rug, bewoog wat heen en weer, verzette de kussen weer en na een tijdje onderuit zakken zat ze eindelijk lekker. Ze leunde wat tegen Shadow aan. Dat kon doordat ze aan zijn linkerkant zat en geen metalen arm voelde. Het zat best wel lekker voor de eerste keer dat ze zo rustig tegen iemand aan zat. “Hope you don’t mind tho,” zei ze voor de zekerheid.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Het was niet snel dat Octavia haar leeftijd tegen iemand vertelde. Nou ja, beter gezegd Shadow was de eerst die ze het vertelde. Ze had haar leeftijd achter wegen kunnen laten, maar dat hij zichzelf te oud vond om ingestopt te worden.. ja daarop moest ze een goede comeback maken. Ze schaamde zich er niet voor of wat dan ook. Het was alleen zo dat ze zich nu wel enorm oud vond. Tweeduizend en zevenenveertig met iemand van zeventien. Het verschil viel wel mee, vond ze. En dat was dan ook de grootste reden geweest dat ze het zo casual kon zeggen. Het was even stil aan zijn kant, maar met nonchalant haar schouders op te halen kwamen er toch uit eindelijk woorden uit zijn mond. “Hé het is niet fair om mij te vergelijken met jou, jij bent gewoon overdreven oud,” verdedigde hij zichzelf. Ze keek hem even geshockt en verbaasd aan, maar moest toen wel lachend. “Ik hoef niet per se overdreven oud te zijn. Jij kunt ook overdreven jong zijn,” ging ze weer tegen hem in. In haar stem was toch wel iets lachends te horen, maar hoe kon dat ook anders. Zij vond het verschil tussen hun leeftijden best wel mee vallen.

Octavia had voorgesteld om een film te kijken die haar liet denken aan Shadow. Dat ze het uiteindelijk moest typen vond ze niet zo erg. Met de informatie die ze had gekregen over zijn verleden begreep ze het wel en stelde ze er ook geen vragen over. Het was op dit moment niet aan om vragen te stellen die weer uit zouden lopen op drama. Drama was voorbij en een rustige film kijken met robotjes. Misschien zou de kleine robot hem wel wakker houden. Ook al zou de het niet erg vinden als hij in slaap zou vallen. Ze zou hem dan wél instoppen. Als hij zou slapen kon hij ook nog niet zeggen dat hij te oud daarvoor was.
Rustig bleven ze film kijken totdat ze toch vond dat ze niet echt heel erg lekker zat. Ze wiebelde wat heen en weer en uiteindelijk tegen Shadow aan leunde. Voor de zekerheid vroeg ze of hij het erg vond of niet. Waarna ze hem aan keek en hij zijn hoofd schudde. “Tuurlijk niet,” zei hij geruststellend. Even voelde ze zijn arm bewegen en legde hij om haar heen. Even bloosde ze en bleven weer verder kijken.

Van de aarde die verwoest was, de kleine robot Wall-E die verliefd werd tot het moment dat hij de ruimte inging. Het hele plot van de film was zo vasthoudend dat Octavia er helemaal in verdiept werd. Ze vond het zelfs best wel zielig dat EVE werd meegenomen en Wall-E bijna werd achtergelaten, waardoor ze dichter tegen Shadow aan ging zitten. Ze zei niks en bleef de film verder kijken. Het ruimteschip vol mensen die niks meer konden doen behalve milkshakes drinken en film kijken; het deed haar aan het denken, zou de wereld er ook zo uit zien over zevenhonderd jaar? Zou zij ook zo dik worden dat ze niks meer kon? Ze twijfelde kort en hield er toen bij dat zij dat niet kon. Ze was een onsterfelijke draken mutant. Zij zal als draak die mensen opeten.
Het medeleven met Wall-E op het moment dat hij bijna dood ging was erger toen die keer dat ze deze film in haar eentje had gekeken. Dat het misschien de reden was dat ze toen nog geen gevoel had en nu gevoelens had voor Shadow. “Please ga niet dood,” fluisterde ze zachtjes, terwijl ze zijn hand vast pakte en naar de film bleef kijken.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Het was niet zo dat Octavia blij was met haar onsterfelijke leven. Ze zag kinderen geboren worden, ouder worden, weer kinderen krijgen en uiteindelijk dood gaan van ouderdom of ziekte. Ja, mensen konden wel zeggen dat het leven kort was, maar met alle pijn en verdriet die ze had gezien was het beter om te lachen in het korte leven dan de pijn in mensen hun ogen te zien ontstaan. Dat was immers ook alleen maar te zien als je net zolang als haar over de wereld heen liep. Het was altijd moeilijk voor haar geweest, maar op dit moment voelde ze alsof ze echt weer kon lachen. Al zou het maar een persoon zijn met wie ze dat kon, maar het gaf haar het gevoel als ze zich speciaal mocht voelen met haar. Ze was dan wel veel ouder dan hem, maar dat zou niet in de weg staan om te kunnen lachen.
“Ik voel me net een baby bij jou,” grinnikte hij, terwijl ze zelf ook wel even moest grinniken. Het gaf haar ook wel een beetje het gevoel als of hij haar baby was. Korte herinneringen schoten weer door haar hoofd heen. Ze had een kind gehad, net zoals haar zus die had gehad. Het was veel te lang geleden en ze had er nooit meer aan terug gedacht sinds het moment dat ze haar stam had verbrand. Iedereen behalve haar kind… Octavia keek even weg na haar herinnering en keek toen weer terug met een lichte glimlach die al bekend maakte dat ze wat achter hield. “Ja een baby, dat ben inderdaad wel een beetje,” reageerde ze op hem zachtjes met nog altijd die zelfde lichte glimlach.

De film die ze aan het kijken waren keken ze beide erg aandachtig. Ze vond het wel fijn om zo film te kijken met Shadow tegenaan liggend. Ze lag lekker en de film maakte het gevoel in haar alleen nog maar fijner. De kleine robot die haar liet denken aan hem en EVE wel een beetje aan haar zelf. Alsof ze voor deze film bestemd waren om te kijken. Ze vond het daarom ook wel best erg dat WALL-E bijna dood ging. Gelukkig was het EVE die hem redde en met een kusje zijn geheugen terug liet komen. “WALL-E is zo dapper,” zei hij zachtjes, terwijl de blijheid wel in zijn stem te horen was. Ze keek hem aan en knikte rustig. “Maar zonder EVE had hij het nooit gehaald,” vervolgde hij, waarna hij zachtjes in haar hand kneep. “Dank je,” bedankte hij haar, ook al wist ze niet precies waarvoor hij haar bedankte. “Graag gedaan, I guess?” zei ze nog altijd niet goed begrijpend op zijn bedankje.

“Je bent toch niet ondertussen in slaap gevallen, zodat je niet alleen het einde en het begin heb gezien?” vroeg ze half grappend. Ze had zo in de film gezeten dat ze het niet door zou hebben gehad als hij in slaap was gevallen tijdens de film. Ze zou hem niet oordelen als hij dat wel had gedaan, het was immers wel een beetje een lange dag geweest. Wat haar liet terug denken aan de dag en de herinneringen die ze had gehad. Ze had er genoeg gehad, maar de baby herinnering was wel de moeilijkste om weer weg te duwen. En ze vond het daarom ook wel een beetje raar hoe ze had gereageerd. Eerst grinnikend en daarna in eens poef een lichte glimlach die had gezegd dat ze wat verborgen hield. “Sorry dat ik voor de film een beetje raar deed op het baby gebeuren?” verontschuldigde ze zich. Ze keek naar de aftiteling van de film en de glimlach kwam weer wat meer terug op haar gezicht. Het voelde wel beter dat ze zich verontschuldigde, ook al was het niet echt iets ergs geweest of iets. Het liet haar gewoon wat beter voelen.

words: ### • notes: here.  • outfit: here