Onderwerp: Once upon a time.. |& Arianna wo jun 17, 2015 10:26 pm
Only the dead have seen the end of war
Richmond Palace, 15 december 1567
“Come in!” De anders zo heldere stem van de Koningin klonk schor. Met een lichte frons op zijn voorhoofd opende Wyot de zware eikenhouten deur en liep hij de ruime werkkamer van Elizabeth binnen. Voor hij haar aankeek maakte hij een kleine buiging, ze was een bleef de Koningin ongeacht van zijn functie. “Wyot, good that you’re here. Sit down.” zei de Koningin, terwijl ze kort knikte naar de stoel die tegenover haar met papieren bezaaide bureau stond. Het was vreemd haar zo te zien. Zo gestrest en dat op een dag waarop ze normaal altijd de vrolijkheid zelve was. Niet dat Elizabeth nooit humeurig was, dat was ze zeker wel maar nooit wanneer er een groot bal in het vooruitzicht lag. Wyot nam plaats tegenover de Koningin keek haar met zijn helder blauwe ogen voor een moment onderzoekend aan. “Why did you need me, my Queen?” vroeg hij. Dat er iets aan de hand was, was hem al duidelijk geweest op het moment dat een van Elizabeth kamermeisjes hem had gevraagd direct naar haar werkkamer te komen. “I need you to do something for me.” zei ze. Haar stem had iets dwingends. “Of course, anything.” antwoorde hij. Niet helemaal begrijpend waarom de ze dit zei. Het sprak toch voor zich dat hij alles zou doen wat ze zei? Er was een rede dat hij niet slechts een ridder in de Queens Guard was. Zijn loyaliteit, zijn tactische en zijn behendigheid met zowel het zwaard als pijl en boog hadden er voor gezorgd dat hij al binnen twee jaar haar vertrouweling was geworden. Eigenlijk ging ze nooit ergens heen zonder hem aan haar zijde. “I need you to protect Lady Arianna Kinsley Stuart in case anything happens tonight.” Haar woorden deden de lichte frons terug keren op zijn gezicht. “Why would you ask me this? Do you think something is going to happen? Do we have to call off the ball?” vroeg Wyot. Kort ging hij met zijn hand door zijn donkere krullen, terwijl hij de situatie probeerde te bevatten. Waarom wou hij dat hij de hertogin van York beschermde in plaats van haar? Waarom dacht ze dat er iets zou gebeuren? “It’s too late to call the ball off Wyot.” begon Elizabeth. De frons op zijn voorhoofd werd dieper. Hoezo te laat? Ja, waarschijnlijk waren de meeste genodigden al onderweg maar zij zouden vast wel begrijpen dat een feestje niet belangrijker was dan de veiligheid van de Koningin. Of was dit zo iets wat hij met zijn ‘simpele’ hersens gewoon niet kon bevatten? Het was niet zo dat Wyot dom was, dat zeker niet maar in tegenstelling tot de meeste belangrijke figuren die aan het hof werkte had hij geen imposante achtergrond. Het enige wat hem bijzonder maakte was dat hij was teruggekeerd uit de Italiaanse oorlog. “I need you to protect her Wyot and I need you to not ask me anymore questions about it.” vervolgde Elizabeth, hiermee zijn verwarring enkel vergrotend. “But who will protect you?” vroeg hij, hiermee haar verzoek haar geen vragen meer te stellen in de wind slaand. “The rest of the Guard.” antwoorde ze, maar in haar blik kon hij zien dat ze hier zelf weinig van geloofde. “You don’t trust them.” constateerde Wyot. “You’re right, I don’t but that doesn’t matter. All that matters is that you keep Arianna safe.” zei ze. Hoorde hij nu wanhoop in haar stem of verbeelde hij zich dat? “Why her?” vroeg hij. “Because she’s special, like you. I need her to be safe. So, I need you to grab two bags, one for yourself and one for her. I already packed that one, it’s underneath my bed. After that I need you to saddle two horses. So in case anything happens you can get her out of here as soon as possible.” Met haar bruine ogen keek ze hem doordringend aan. Het was duidelijk dat ze geen tegenspraak meer dulden. Geen vragen meer. “Of course.” zei hij, waarna hij overeind kwam van de stoel. Na een korte buiging te hebben gemaakt, verliet hij de werkkamer de Koningin. Nog enigszins in tweestrijd over wat hij moest doen liep hij in de richting van het slaapvertrek van Elizabeth.
De eerste gasten begonnen binnen te stormen. Zoals gewoonlijk stond Wyot aan de linkerkant van de Koningin, die rustig op haar troon zat. Alsof ze niet zojuist gesuggereerd had dat er een aanval gepland stond. Alsof hij niet zojuist zijn paard en een ander paard had opgezadeld, voor het geval dat hij er met de Hertogin van York vandoor moest gaan. Kort legde Wyot zijn hand op het heft van zijn zwaard, dat zoals gewoonlijk aan de riem van zijn uniform hing samen met twee kleinere werpmessen. Zijn blik dwaalde door de enorme balzaal. Rustig nam hij iedereen in zich op. Terwijl hij probeerde vast te stellen wie er wapens droegen en wie er een bedreiging zouden kunnen vormen. Kort ging zijn blik naar Lodewijk die aan de andere kant van de Koningin stond. Wyot had het nooit goed met de jongeman kunnen vinden. Het was al direct duidelijk geweest dat de twee uit heel ander hout gesneden waren. Het was niet zo dat Lodewijk een slechte ridder was. Nee, hij kon goed vechten en hij had wel degelijk tactisch inzicht maar het was duidelijk dat hij nooit in een echte oorlog gevochten had. Wat overigens voor een groot deel van de Queens Guard gold, misschien dat dat wel de rede was dat de meeste van hen Wyot niet echt mochten. Wyot was een echte soldaat, een man die al zijn hele leven – en dat leven was wat langer dan dat van de meeste mensen – vocht voor zijn land of voor degene die hij onschuldig achtte. Anders dan de meeste andere ridders aan het hof van de Koningin, was hij niet geboren als ridder in wording. Hij was geboren als jagerszoon en dat was zelfs naar al die jaren nog steeds enigszins te merken aan zijn doen. Heel even kruiste zijn blik die van Lodewijk. Nee, hij kon de man vertrouwen maar hij was dan ook de enige van de Queens Guars. Wyot richtte zijn ogen weer op de balzaal, die langzamerhand steeds drukker begon te worden.
Character Profile Alias: Snow White Age: About 500 years Occupation:
Onderwerp: Re: Once upon a time.. |& Arianna zo jun 28, 2015 3:39 pm
Break away to beat the odds All along it’s been a race against the clock Time won’t wait we're gonna leave Somewhere we’ll find infinity
Richmond Palace, 14 december 1567
Slapend lag ze tegen Francis' schouder aan, terwijl de koets over de wat onregelmatige weg reed. Doordat de koets op een soort ritme heen en weer woog was ze in slaap gevallen en lag ze nu tegen hem aan. Haar hoofd lag op zijn schouder, maar hij leek het niet erg te vinden. Het was voor Arianna altijd een lange reis om helemaal vanaf York naar Londen te reizen, en het was dan ook een vermoeiende reis. Verder in de koets zat haar jongere zus. Arianna was nu drie jaar met Francis getrouwd. Ze was getrouwd toen ze net achttien was, wat een beetje ongewoon was aangezien dat best laat was. Maar ze was uiteindelijk getrouwd, en inmiddels hield ze ook echt van hem. Eenmaal aangekomen bij Richmond Palace werd ze weer wakker, en ze keek even uit het raam van de koets voor de deur open werd gedaan. Eerst stapte Francis uit, en daarna zij. Terwijl ze de koets uit stapte pakte ze zijn hand vast, en na haar volgde haar zusje. Er waren twee koetsen gearriveerd, een met haar, Francis en haar zusje, en de tweede met haar ladies. Greer, Kenna en Lola. Het waren haar beste vriendinnen, en een van de weinigen die van haar mutatie wisten. De drie kwamen al naar haar toe gelopen en ze vroeg even of ze geen problemen achter de rug hadden. Gelukkig niet. Terwijl ze nog stond te praten kwam Francis naar haar toe en zei: "We must go, Arianna, the queen wants to see us, you." Arianna knikte, en zei even haar zusje en haar ladies gedag, daarna volgde ze Francis naar binnen, naar Elizabeth. Koningin Elizabeth was ongeveer even oud als Arianna, ze was een paar jaar ouder, en ze was een goede vriendin van Arianna. Het was jammer dat ze haar niet vaak zag, maar dat was nou eenmaal zo. Ze was blij dat ze de koningin nog zag voor het bal, dan kon ze een beetje praten. Arianna wist dat Francis de koningin niet zo goed kende als zij, maar dat ook hij een goede band met haar had. De deur ging open, en het koppel liep naar binnen, Arianna aan de zijde van Francis. Elizabeth stond op van de tafel waar ze zat, en Arianna zag een glimlach op haar gezicht. Ook bij haar was dat zo. Ze was blij haar goede vriendin weer te zien. Maar die goede vriendin bleef wel haar koningin, dus Francis en zij gingen allebei even door de knieën. Een formaliteit, maar het moest wel. Arianna wist dat Elizabeth hier gesteld op was. Toen ze weer recht waren gaan staan zei Elizabeth: "Francis," en even knikte ze naar hem, waarna hij antwoordde: "Your majesty," Daarna keerde Elizabeth zich naar Arianna toe en sprak met een grote glimlach op haar gezicht: "Arianna, it's been such a long time." Arianna knikte en zei met dezelfde grote glim: "Your majesty, it is, I'm delighted to be here." Elizabeth knikte, en keek even naar Francis. Die begreep de hint, en zei: "I will make my leave now, let's see is I can find my brother. Your majesty," Zei hij terwijl hij weer even een kleine buiging maakte. Daarna ging hij even met zijn hand door Arianna's haar en gaf haar een kleine kus op haar wang, waarna hij de kamer verliet. Ze zag Elizabeth kijken toen hij de kamer verliet. "He really loves you, doesn't he?" Vroeg ze aan Arianna. Arianna knikte en keek haar goede vriendin aan terwijl ze door het paleis liepen. Elizabeth was niet getrouwd, en in tegenstelling tot Arianna was ze nog maagd. "The virgin queen", zo noemde ze haar ook wel. Zo deden ze dat meestal als ze bij aan het praten waren. "He does, as do I." Zei Arianna glimlachend terwijl ze voor zich uit keek. Na een tijdje raakte Elizabeth even haar hand aan en zei: "I'm sorry Arianna, I must go now. But I'll see you tomorrow, I look forward to it." Arianna knikte en glimlachte. "It is okay, and I suppose you already have a gown? I look forward to it too, good luck with the business." Zei ze glimlachend. "Goodbye now, Arianna, I will see you tomorrow." Zei de koningin glimlachend waarna ze zich omdraaide. Even kruiste Arianna's blik met die van een van haar Queensguards. De jongen had donkere krullen en blauwe ogen. Elizabeth had het wel eens over hem gehad, hij heette Wyot als Arianna het zich goed herinnerde. De jongen draaide zich uiteindelijk om, en volgde zijn koningin. Arianna ging de andere kant op, op zoek naar Francis.
Richmond Palace, 15 december 1567
Lachend liep ze met haar vriendinnen naar de balzaal toe. Ze had de jurk van gister verwisselt voor een zwart exemplaar, en had een haarband in haar gedaan. Dit was een wat feestelijkere jurk, wat ook de bedoeling was, aangezien er een bal was. Terwijl ze vrolijk met Kenna aan het praten was, legde iemand opeens twee handen op haar schouder. Ze keek om en zag dat het Francis was. Automatisch verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze wist dat ze met hem naar binnen moest gaan, dat hoorde, als man en vrouw. Maar ze had hem nog niet eerder gezien vandaag en dus was ze maar alvast gegaan zodat ze kon wachten bij de deuren. Maar nu was hij er. Toen ze de balzaal in liepen werden hun namen omgeroepen. "His Grace the Duke of Lancaster and York," Riep de man naast hun, en daarmee bedoelde hij Francis. Natuurlijk was Arianna pas als tweede aan de beurt, dat waren de regels. "Her Grace the Duchess of York and Lancaster." Sinds Arianna was getrouwd met Francis was ze ook hertogin van Lancaster geworden, en hij hertog van York. Arianna had meer land, maar samen hadden ze een nog bredere strook land. Die strook strekte van Oost naar West, op het stuk waar het lag dan. Even keek heel de zaal hun aan, en daarna liep het tweetal de paar treden af. Arianna liep aan Francis' arm, en ze werden gegroet door sommige mensen terwijl ze naar de koningin toe liepen. Iedereen deed dat. Eerst naar de koningin om jezelf te presenteren, en daarna kon je verder vrijuit rondlopen. Elizabeth zat zoals altijd op haar troon, en toen het tweetal er aan kwam, bogen ze allebei. Dat wou zeggen, Francis maakte een buiging, en Arianna maakte een kleine curtsy. Toen ze weer overeind stonden glimlachte Arianna even vrolijk naar Elizabeth, die ook vrolijk terug glimlachte. Er was alleen iets aan haar wat niet helemaal goed was, merkte Arianna. Even liet ze kort haar blik over de twee wachters achter Elizabeth glijden. Ze herkende de jongen, maar de andere herkende ze niet. Toen draaide ze zich weer om, en volgde Francis. Al snel zei Francis dat hij op zoek ging naar zijn halfbroer, Sebastian. De naam was best verwarrend omdat haar eigen vader ook Sebastian heette. Maar de broer van Francis noemde iedereen Bash. Het was eigenlijk een bastaardzoon, maar hij leefde nog steeds bij hun in huis. Arianna vond al snel haar zusje Mary. Ze heette eigenlijk Mary, maar iedereen noemde haar bij haar tweede naam, Aylee. Hoe dat precies was gekomen wist Arianna niet. Aylee leek niet op Arianna. Ze had het blonde haar van haar vader, en het zachte gezicht van haar moeder. Arianna had het zwarte haar van haar moeder en een mix van de gezichten. Ze had een zacht gezicht, maar ze had de donkere ogen van haar vader. "Aylee I want to go dance." Zei ze tegen haar zusje. "But you can't dance alone," Antwoordde die verward. "I won't be alone," Zei Arianna glimlachend toen ze haar vriendinnen zag. Ze liep naar ze toe en zei lachend: "Come dance with me, take off your shoes!" Zei ze lachend. "Come dance with me," vervolgde ze nog toen ze haar schoenen uit deed. Toen ze hun schoenen uit hadden gedaan liepen ze de dansvloer op en begonnen rondjes te draaien, vrolijk lachend. Het hoorde eigenlijk niet, maar dat maakte Arianna nu even niet uit. Ze wou nu gewoon genieten. Terwijl ze nu in haar eentje rondjes in het midden aan het draaien was draaiden haar vriendinnen om haar heen. Even keek ze naar Elizabeth, die haar niet door scheen te hebben, en daarna zag ze opeens Bash staan. Ze glimlachte vrolijk naar hem, en hij glimlachte terug. Een wat kleinere glimlach dan die van haar tough. Ze keek opzij en vond Francis' blik. Het was net alsof ze weer opnieuw verliefd werd, nu ze hem zo aankeek. Ze stond stil, en keek hem lachend aan, maar ging daarna weer verder met het zwieren en dansen met haar vriendinnen. Ze had niet eens door dat de zaal goed in de gaten werd gehouden en er bij de wachters best wat spanning was, ze was nu gewoon aan het genieten.
First dress and hair Second dress and hair X Headband X Bracelets Hoe het dansen met haar vriendinnen eruit ziet, Francis is de blonde jongen, en Sebastian degene met het donkere haar (alleen het dansgedeelte en het stukje dat Arianna zegt dat ze wil gaan dansen, dus ongeveer tot 1:10)
Onderwerp: Re: Once upon a time.. |& Arianna za jul 11, 2015 10:26 pm
Only the dead have seen the end of war
Richmond Palace, 15 december 1567
De namen en titels van degene die binnen kwamen lopen werden door William omgeroepen. De man, die al zo lang Wyot zich kon herinneren aan het hof werkt, had een stem die zelfs wanneer hij gewoon sprak de halve balzaal overdroeg. Het ritueel, waarbij de gasten nadat ze om waren geroepen eerst naar de Koningin liepen om zicht te presenteren, maakte het voor Wyot makkelijk om iedereen die binnen kwam rustig in zich op te nemen. Of beter gezegd iedere gast met een titel. Degene die in dienst van de Koningin haar gasten werkten werden niet voorgesteld, evenals degene die voor de Koningin zelf werkte. Dit laatste was op zich geen probleem, aangezien hij bijna iedereen aan het hof bij naam kende. Het was iets wat slechts weinige mensen konden zeggen. De meeste namen de tijd niet om de honderden personeelsleden van Elizabeth te kennen. Wyot wel. Simpelweg omdat hij het als één van zijn plichten beschouwden om te weten wie er in de buurt van zijn Koningin was. "His Grace the Duke of Lancaster and York," galmde William’s stem door de steeds voller wordende balzaal. Aan de arm van Francis stond als vanzelfsprekend Arianna. De hertogin van Lancaster en York. Een belangrijke landvrouw, maar niet belangrijk genoeg om het verzoek dat Elizabeth had gedaan te verklaren. Er was niets dat, dat verzoek kon verklaren. Om eerlijk te zijn wist hij nog steeds niet of hij het op moest volgen, mocht er wat gebeuren. Ja, hij had zijn spullen gepakt en twee paarden opgezadeld maar dat betekende niet dat hij zijn Koningin ook echt in de steek zou laten. Zo voelde het tentminste of beter gezegd; hij wist dat het zo zou voelen. Heel even kruiste zijn blik met die van Arianna, net als gisteren in de gangen van het paleis was gebeurd. Al was het nu Arianna die zich omdraaide en wegliep, achter Francis aan. Wyot richtte zijn ogen weer op de ingang, waardoor de volgende gasten naar binnen kwamen. Vanuit zijn ooghoeken hield hij de rest van de zaal in de gaten. Berust op de glinstering van het lemmet van een zwaard of een mes. Hoewel zijn houding kalm was, voelde hij de spanning in zijn lichaam. Een aantal andere queenguards waren wel zichtbaar gespannen. De kaak van Lodewijk stond strak en zijn ogen gingen vaker naar zijn jongens dan naar de gasten die zich over de dansvloer bewogen. Erg gek was het niet gezien zich nog geen uur geleden een akkevietje had voorgedaan in de ridderkamer. Wyot was er zelf niet bij geweest en had slechts een kort verslag gehoord, maar kennelijk waren twee van queensguards elkaar te lijf gegaan. De enige verklaring die hij hiervoor kon bedenken was dat beide deelnamen aan iets waarvan hij geen weet had en dat de spanning hen te veel was geworden. Het was iets wat hij wel eerder had gezien. Toen hij samen met Robin en de Merry man een aanval op het huis van de Sheriff had gepland, was Jack Will de dag van te voren zonder rede aangevlogen. Spanning deed rare dingen met de mens. Wyot liet zijn blik weer door de zaal dwalen, om zijn ogen uiteindelijk te laten rustten op Arianna. De jonge vrouw deed haar schoenen uit en betrad samen met haar zusje en haar ladies de dansvloer. Als een stel kleine meisjes zwierden ze over de marmeren vloer. De onschuld die ze uitstraalde deed een steek door zijn hart gaan. Moest hij werkelijk al deze mensen aan hun lot overlaten? Moest hij Arianna wegtrekken bij haar vriendinnen en familie? Bij haar echtgenoot? Dat kon hij toch niet maken? Tijd om er veel langer over na te denken kreeg hij niet, vanuit zijn ooghoeken zag hij een glinstering. Onmiddellijk trok hij één van zijn werpmessen uit zijn riem en gooide deze naar de man die zijn zwaard nog niet eens volledig had getrokken. Controleren of hij de man in zijn hart had geraakt deed hij niet, gewoon omdat hij wist dat hij dat gedaan had. Het incident was niet onopgemerkt. Er klonk geschreeuw en wapengekletter. Lodewijk was naar voren gerend en had zijn zwaard in het hart van een queenguard gestoken die wel heel hard met een geheven zwaard hun kant op was komen rennen. Wyot gooide ondertussen zijn mes naar een man die een pijl en boog op de Koningin had gericht. Een lichte vloek rolde over zijn lippen. Het was duidelijk dat de verkeerde mensen bij de poorten hadden gestaan. Zonder te aarzelen liet hij een derde mes in zijn hand verschijnen, niemand die het zou zien. De man die op de Koningin af kwam rennen met een zwaard in zijn handen, moest het bekopen met en mes precies tussen zijn ogen. Heel even gingen Wyot’s ogen naar de Koningin die vastgenageld leek te zitten aan haar troon. “You have to go.” zei hij haastig, terwijl hij zijn zwaard trok. De situatie in de balzaal werd steeds onoverzichtelijker. Mensen renden schreeuwend alle kanten op, nauwelijks acht slaand op de levenloze lichamen die op de grond lagen. “Get Arianna out of here.” siste Elizabeth, die hem met een verassend kalme blik aan keek. Wyot keek even naar Lodewijk die een paar meter verderop in een gevecht verwikkeld was met de Hertog van Berkshire. De man nu in de steek laten voelde als verraad, maar hij wist dat hij geen keus had. De Koningin wou dat hij Arianna redden en haar wil was wet. Zonder nog langer na te denken kwam hij in beweging. Zijn ogen schoten heen en weer, opzoek naar de Hertogin.
Character Profile Alias: Snow White Age: About 500 years Occupation:
Onderwerp: Re: Once upon a time.. |& Arianna vr jul 24, 2015 10:06 am
Break away to beat the odds All along it’s been a race against the clock Time won’t wait we're gonna leave Somewhere we’ll find infinity
Richmond Palace, 15 december 1567
Ze glimlachte toen Francis voor haar stond. Hij wist haar altijd te verassen om een of andere reden. Ze had eigenlijk op hem moeten wachten maar hij had haar toch verrast. Natuurlijk moest ze met hem naar binnen. Hij was haar man en ze kon het niet maken om zonder hem naar binnen te gaan. Dat mocht ook niet. Toen ze de balzaal in liepen werden hun namen omgeroepen. "His Grace the Duke of Lancaster and York," Riep de man naast hun, en daarmee bedoelde hij Francis. Natuurlijk was Arianna pas als tweede aan de beurt, dat waren de regels. "Her Grace the Duchess of York and Lancaster." Even keek heel de zaal hun aan, en liep het tweetal de paar treden van de trap af. Het was niet de eerste keer dat ze bij een koninklijk bal was, dus Arianna wist precies wat ze wel en niet moest doen. Nadat ze van de trap af waren liepen ze eerst naar de Koningin. Die zat rustig op haar troon, zoals altijd eigenlijk. Arianna liep aan Francis' arm naar de koningin toe. In tegenstelling tot sommige andere koppels. Ze werden ook gegroet door sommige mensen. De meesten waren andere royals, maar Arianna kende lang niet iedereen die hier in de balzaal was. De bedienden sowieso niet. Eenmaal aangekomen bij Elizabeth maakte het tweetal een buiging, zoals het hoorde. Toen ze weer rechtop stond glimlachte ze even vrolijk naar haar goede vriendin. Elizabeth glimlachte vrolijk terug, maar de hertogin kon zien dat er iets niet goed was. Arianna kon dat bij veel mensen zien als het zo was, en ze kende Elizabeth goed genoeg om te zien of er iets mis was. Ook al probeerde ze het te verbergen. Ze zei er niets van, maar keek wel even naar de twee queensguards achter haar. Ze herkende de jongen van gisteren, en even kruiste haar blik met die van hem. Wyot heette hij als ze het goed had, Elizabeth had het wel eens over hem gehad. Daarna keerde Arianna zich om en volgde Francis. Die zei dat hij op zoek ging naar zijn halfbroer Sebastian. Het was verwarrend, want Arianna's vader heette ook Sebastian. De broer van Francis noemde iedereen echter altijd Bash. Hij was een bastaard, maar hij woonde nog steeds bij Francis en haar. Hij was een goede vriend van Arianna, ook al was hij niet van haar rang. Ze vond al snel haar zusje, Mary. Ze heette eigenlijk Mary, maar iedereen noemde haar Aylee. Hoe dat gekomen was wist ze niet precies. Het was al zo sinds haar geboorte. "Aylee I want to go dance." Zei ze tegen haar zusje. "But you can't dance alone," Antwoordde die verward. "I won't be alone," Zei Arianna glimlachend toen ze haar vriendinnen zag. Ze liep naar ze toe en zei lachend: "Come dance with me, take off your shoes!" Zei ze lachend. "Come dance with me," vervolgde ze nog toen ze haar schoenen zelf ook uit deed. Toen ze dad hadden gedaan liepen ze naar het midden van de zaal en begonnen ze daar rond te draaien op de muziek. Het hoorde eigenlijk niet, maar dat maakte Arianna nu niet veel uit. De andere mensen in de zaal keken ook erg verward. Terwijl ze nu in haar eentje rondjes draaide keek ze even naar Elizabeth. Die leek haar alleen niet door te hebben. Haar vriendinnen draaiden nu rondjes om haar heen. Ze zag opeens Bash staan en ze glimlachte naar hem. Hij glimlachte terug, maar met een wat kleinere glimlach dan die van haar. Dat was altijd zo. Bash was op dit soort momenten wat terughoudend omdat hij zichzelf aan zijn rang herinnerde. Haar blik gleed verder naar links en daar zag ze Francis staan. Hij vond haar ogen en ze keek hem nog opgewonden van het dansen aan. Als ze hem zo aan keek was het net alsof ze verliefd op hem werd. Even ging ze nog door met dansen maar bij ieder rondje dat ze draaide zag ze hem weer en ze stopte. De twee bewogen zich naar elkaar toe, maar na een paar stappen stopte ze doordat ze gegil hoorde.
Arianna keek verschrikt om, en zag dat de Koningin werd aangevallen. Ze hoorde wapengekletter en er Elizabeth werd van meerdere kanten belaagd. Er kwamen meer wachters om haar te beschermen, maar ook meer belagers. Ze zag de jongen vechten, en liet hij nou een mes verschijnen? Arianna was verbazingwekkend rustig, in tegenstelling tot de andere mensen die wild in het rond renden. Toch begon de paniek nu een beetje bij haar toe te slaan. Waar was Francis? Waar waren haar zusje en hun vriendinnen? Ze keek om zich heen en zag hoe haar vriendinnen en haar zusje werden weggevoerd door hun lijfwachten, ze waren in ieder geval veilig. Arianna wou naar ze toe rennen, maar ze kon niet door alle rennende mensen heen komen. Waar was Francis? Ze keek wat angstig om zich heen en zag hem toen. Ze rende naar hem toe en riep zijjn naam. Toen ze er bijna was werd ze tegengehouden door een paar mannen. Twee hadden queensguardkleding aan en de andere herkende ze niet. Maar ze zagen er niet uit alsof ze haar erdoor gingen laten. Ze trok zich los en wou weer naar Francis toe rennen die haar nu gezien had, maar ze hielden haar bruut tegen. Francis rende naar haar toe, maar hij had geen wapen... "Stop. Francis stop." Riep ze naar hem. Hij stopte en ze vond zijn blik. "Zorg dat je hier wegkomt en breng de anderen in veiligheid." Riep ze naar hem. De anderen waren haar zusje en zijn halfbroer, en haar ladies. Arianna wist dat ze het wel zou overleven, en dat kon Francis zien in haar ogen. Even wachtte hij nog, maar toen vertrok hij snel, Arianna achterlatend. Ze draaide zich om en wou wegrennen van de twee mannen, eentje had hen verlaten, toen ze tegen een andere onbekende opbotste. Of beter gezegd, hij hield haar tegen. Ze keek om zich heen, waar kon ze naar toe? Ze stond in het midden van de zaal en de drie mannen hadden haar omsingeld. Ze draaide half rondjes, en zocht naar een uitweg. De mannen kwamen langzaam op haar aflopen en ze voelde hoe haar handen kouder werden. Op een paar meter afstand van haar hief een zijn zwaard en haar ogen werden groot bij die aanblik. De man kwam op haar afrennen en ze liep verder achteruit, om daar tegen de andere twee op te botsen. Die hielden haar meteen vast en ze zou doorboord zijn met het zwaard als er geen mes door zijn borst was gestoken. Ze keek toe hoe de man bloed op begon te hoesten, en daarna neer viel. Daar stond de jongen van de queensguard, Wyot. Nu de mannen wat minder op hun hoede waren, rukte ze zich los en deed een paar stappen naar voren. De mannen zagen de jongen, en maakten zich toen uit de voeten. Ze keek de jongen aan, en wachtte toen af wat er zou gebeuren.
Onderwerp: Re: Once upon a time.. |& Arianna di aug 25, 2015 6:06 pm
Only the dead have seen the end of war
Richmond Palace, 15 december 1567
Het gekletter van wapens en het geschreeuw van paniekerige vrouwen en woedende mannen galmde door de balzaal, die ineens een stuk kleiner leek. Mensen renden gedachteloos over de levenloze lichamen die op de grond lagen heen, in de hoop te kunnen ontkomen aan de ramp. Eén van de weinige mensen die niet volledig in paniek was, was Wyot. Dit was niet de eerste keer dat hij zich in een slagveld bevond en het zou ook zeker niet de laatste keer zijn. Zijn blauwe ogen schoten door de zaal, opzoek naar Arianna. De jonge vrouw die hij in opdracht van de Koningin moest beschermen. Eindelijk zag hij haar omsingeld door drie mannen van wie er één queensguardkleding droeg. Walewein. Wyot had de ridder die van Nederlandse afkomst was, nooit gemogen. De jongen was ontzettend arrogant, maar kon nog geen kip van een haan onderscheiden. De enige reden dat hij in dienst van de Koningin was, was dat zijn vader een belangrijke vertrouweling van haar was. Loyaliteit aan de Koningin was kennelijk niet erfelijk, want het was duidelijk dat Walewein geen goede intenties had met de jonge hertogin. Wyot begon te rennen, liet een smal, lang mes in zijn hand verschijnen. Dit keer gooide hij he mes niet, maar duwde hij het zonder mede ogen in de rug van de man. Lang duurde het niet voor de man levenloos in elkaar zakte. Wyot had ondertussen zijn zwaard getrokken en zijn ogen gericht op de twee mannen die aan de andere kant van Arianna hadden gestaan. Zijn kalme blik had iets angstaanjagends en dat wist hij. Er waren maar weinig mensen die zo extreem rustig bleven in het heetst van de strijd, al helemaal wanneer ze zo jong oogde als Wyot. Het bloed dat aan zijn kleding en zijn handen kleefde droeg bij aan zijn toch al indrukwekkende houding, die voldoende bleek om de mannen rechtsomkeert te doen gaan. Als kleine kinderen opzoek naar hun moeder rende ze in de richting van de uitgang. Met zijn zwaard nog in zijn handen keek hij naar Arianna die rustig af leek te wachten op wat er gebeuren zou. “We’ve to go. Follow me.” zei hij. Terwijl hij naar één van de zijingangen toe liep, wierp hij nog een laatste blik op de troon van de Koningin. Zowel zij als Lodewijk waren verdwenen en Wyot hoopte met heel zijn hart dat de ridder er in geslaagd was haar in veiligheid te brengen. Als dat niet zo was zou hij zich waarschijnlijk de rest van zijn lange leven schuldig voelen. Aan de andere kant, als hij bij de Koningin gebleven was dan was het Arianna geweest die levenloos op de grond had gelegen en niet Walewein.
De deur van de zijingang was al open, kennelijk was hij niet de enige die had bedacht dat dat één van de beste manieren was om aan het bloedbad te ontsnappen. Zijn blik gleed door de lange hal, de witte marmeren vloer glinsterde in het licht van de ondergaande zon. Het was bijna een mooi plaatje geweest, was het niet dat het lichaam van een levenloos kamermeisje nog geen twee meter van de deuropening lag. Wyot keek over zijn schouder naar Arianna. “Would you please walk in front of me Lady? That way I know that you’re safe.” zei hij. Voor een moment bleef hij stil staan. Op het binnenhof horde hij het getrappel van paarden. In de balzaal werd het stiller. Wat niet betekende dat het al over was, dat zeker niet. Het gevecht kon zich simpelweg van de zaal verplaatsen naar andere delen van het kasteel. Iets waar hij rekening mee gehouden had, hij had zijn paard en het paard dat hij voor Arianna opgezadeld had in de schuur achter het kasteel gehad. De schuur waarin de spullen van de tuinmannen opgeborgen lagen. “You know where the garden is right? We have to go there.” zei hij op een beleefde maar toch enigszins dwingende toon tegen de Hertogin. Hoewel hij wist dat het niet zijn plaats was ordes te geven aan een dame van haar stand, zag hij geen andere optie. Ze moesten hier weg en het liefst zo snel mogelijk.
Bijna buiten waren ze toen Wyot snelle voetstappen achter zich hoorden. Voor een moment vertrok zijn gezicht van de pijn toen een pijn zijn schouder binnen drong. Zijn zwaard kletterde op de grond. Met een ruk draaide hij zich om, terwijl hij zijn kaken op elkaar klemde om niet te kreunen van de pijn. In zijn hand liet hij een zwaard verschijnen. Op die manier hoefde hij zijn eigen wapen niet van de grond te pakken en verloor hij geen kostbare seconden. Zijn belager, een man die hij nooit eerder had gezien, was onderhand zo dicht bij dat hij geen pijl meer af zou vuren. Alleen geoefende schutters konden met zo’n schot enigszins wegkomen, iemand die niet in staat was iemand van achteren een pijl door het hart te schieten kon dat niet. Wyot wist de slag van het zwaard van de man, op te vangen met zijn eigen wapen. Dat hij nu zijn linker arm in plaats van zijn rechter arm moest gebruiken, maakte geen verschil. Een geboren krijger als hij kon met zijn beide armen even goed vechten. Ook nu was het zwaard als een verlengde van zijn arm. Een aantal van Wyot’s slagen wist de man zorgvuldig af te wenden. “Go to the shed in garden, wait for me for five minutes. If I’m not there after those five minutes you grab one of the horses and go as far as you need to go.” zei hij, zonder zijn ogen van de man voor hem te halen. Handig wist hij twee slagen van de man te ontwijken, waarna hij met een harde slag het hoofd van de man van zijn romp scheiden. Lang keek Wyot niet naar het akelige tafereel, hij liet het zwaard in zijn hand verdwijnen en griste het zwaard dat hij eerder had laten vallen van de grond. Met snelle passen liep hij naar de schuur, de wond in zijn schouder waaruit nog altijd de pijl stak was al minder gaan bloeden. Een teken dat hij niet heel lang moest wachten voor hij het ding uit zijn schouder zou bevrijden. Zodra hij in de schuur was sloot hij de deur achter zich, zijn ogen moesten voor een moment wennen aan de duisternis. “Lady Arianna?” zei hij. Nog altijd met zijn zwaard in zijn handen voor het geval er iemand anders dan Arianna in de duisternis schuilde.
tag: Arianna | words: xxx | notes: sorry voor de late reactie!
Character Profile Alias: Snow White Age: About 500 years Occupation:
Onderwerp: Re: Once upon a time.. |& Arianna za sep 05, 2015 6:14 pm
Break away to beat the odds All along it’s been a race against the clock Time won’t wait we're gonna leave Somewhere we’ll find infinity
Richmond Palace, 15 december 1567
Het wapengekletter en het geschreeuw werd alleen maar luider. Arianna keek om zich heen, maar bleef verbazingwekkend rustig. Ze wist niet wat het was dat haar zo rustig hield, daar kon ze nu niet bij met haar hoofd. Ze bewoog zich tussen de menigte door, op zoek naar Francis en haar zusje, en natuurlijk haar Ladies. Waar ze waren wist ze niet, maar ze moest ze zien te vinden. Dat was alleen geen makkelijke taak tussen al deze schreeuwende mensen.Ze zag hoe Elizabeth van meerdere kanten werd belaagd. Er kwamen meer wachters om haar te beschermen, maar ook meer belagers. Ze zag de jongen vechten, en liet hij nou een mes verschijnen? Ze begon nu toch wel wat paniek te krijgen, want ze kon haar familie en vriendinnen niet vinden. Zij zou dit wel overleven, maar de anderen... Ze moest zeker weten dat ze veilig waren. Gelukkig zag ze daarna hoe haar Ladies en haar zusje weg werden geleid door hun wachters. Die waren tenminste veilig. Ze snapte wel dat ze weg werden geleid zonder haar, want ze konden niet langer op haar wachten. Bovendien hadden ze Francis waarschijnlijk gestuurd om naar haar te zoeken. Opeens zag ze haar echtgenoot lopen tussen de vele mensen, duidelijk op zoek naar haar. Ze rende naar hem toe, maar werd op het laatst tegengehouden door een paar mannen. Twee hadden queensguardskleding aan en de andere herkende ze niet. Maar ze zagen er niet uit alsof ze haar erdoor gingen laten. Ze zag haar man op haar af rennen, maar hij had geen wapen. "Stop. Francis stop." Riep ze naar hem. Hij stopte en ze vond zijn blik. "Zorg dat je hier wegkomt en breng de anderen in veiligheid." Riep ze naar hem. Hij keerde om, en ging naar de uitgang, na nog even haar aangekeken te hebben.
Ze rukte zich los uit de greep van de twee mannen, maar toen ze de andere kant op wou rennen botste ze op tegen een andere. Hij hield haar tegen, en ze liep weer wat naar achter. Omsingeld door de drie mannen zocht ze naar een uitweg. Ze voelde hoe haar handen wat kouder werden, maar een uitweg was er niet. Ze zag hoe de ene man op een paar meter afstand van haar zijn zwaard hief, en haar ogen werden groot bij die aanblik. Ze liep naar achter, en botste vervolgens weer tegen de andere twee aan, die haar meteen stevig vasthielden bij haar armen. Ze zou doorboord zijn door het zwaard als de man niet doorboord werd met een lang mes. Ze keek toe hoe de man bloed op begon te hoesten, en daarna levenloos neer viel. Daar stond de jongen, Wyot. Waarom was hij niet bij Elizabeth? Nu de mannen wat minder op hun hoede waren, rukte ze zich los en deed een paar stappen naar voren. De mannen zagen de jongen, en maakten zich toen uit de voeten. Hij was ook best angstaanjagend nu. Arianna was rustig blijven staan, maar nu zei de jongen: “We’ve to go. Follow me.” Ze knikte, en volgde hem naar de zijingang. Haar rok had ze wat opgetild zodat ze sneller kon lopen, en de jongen bij kon houden. Voordat ze de gang ingingen wierp Arianna net als de jongen nog een blik op de troon, maar Elizabeth was verdwenen. Ze hoopte maar dat haar vriendin veilig was.
De lange witte hal glinsterde van het licht van de ondergaande zon, het was normaal een prachtig plaatje geweest, maar nu zag Arianna het levenloze lichaam van een kamermeisje op de grond liggen. Ze stond stil en keek naar het lichaam, maar wist toen haar voeten in beweging te krijgen. Wyot keek over zijn schouder en vroeg: “Would you please walk in front of me Lady? That way I know that you’re safe.” Ze knikte en versnelde haar pas wat zodat ze nu voor hem liep. Het was niet echt lopen, meer een soort rennen. Arianna besefte goed dat ze zo snel uit het kasteel weg moest zijn, anders vreesde ze voor haar eigen leven. Ze zou niet dood gaan, zolang iemand haar hoofd er niet af hakte, of haar hart doorboorde. Wonden zou ze overleven, maar een fatale waarschijnlijk niet. “You know where the garden is right? We have to go there.” Zei hij op een beleefde maar toch enigszins dwingende toon tegen haar. Ze knikte weer, en versnelde haar pas nu nog meer, zodat het eigenlijk rennen was. Ze kon op de schoenen die ze nu aan had rennen, maar ze hoopte maar dat er een koets of paard was waarmee ze weg konden, want ze ging een heel eind weg niet rennend halen.
Ze zag het einde van de gang al toen er opeens voetstappen achter hun klonken. Ze keek om, en zag hoe een pijl door Wyot's schouder ging. Ze deinsde wat geschrokken achteruit, en zag hoe de jongen een zwaard liet verschijnen en de man die de pijl had afgeschoten te lijf ging. De jongen vocht nu met het zwaard in zijn linkerhand, maar dat leek geen verschil te maken. Dat betekende dat hij een hele goede vechter was. “Go to the shed in garden, wait for me for five minutes. If I’m not there after those five minutes you grab one of the horses and go as far as you need to go.” Zei hij, zonder haar aan te kijken. Een bevestiging geven hoefde ze niet te doen, ze draaide zich om en rende weg. Nu was het wel echt rennen, want de bescherming van Wyot had ze niet meer. Het lukte haar om de binnenplaats over te steken en haar naar de tuin te begeven. Ze was hier zo vaak geweest dat ze precies wist waar alles was. Ze rende richting de schuur, zonder veel om haar heen te kijken omdat dat haar tijd zou kosten. Alles wat ze hoefde te doen was om naar de schuur te gaan. Eenmaal in de schuur sloot ze de deur en verstopte haarzelf in de duisternis. Ze stond om een hoek tegen de muur aan, naast een paar tuinspullen. Ze telde de seconden dat ze er stond, en rond ongeveer vier minuten ging de deur open. Er was maar een beetje licht in de schuur, van wat spleten en een klein raampje naast de deur. Er was voor haar genoeg licht, haar ogen waren al gewend aan de duisternis. Ze stapte niet meteen uit de duisternis, omdat ze niet wist of het Wyot was. Geluidloos keek ze om de hoek, en zag een silhouet van een man die absoluut niet Wyot was. Hij had een zwaard in zijn hand, en even slikte ze. De man had om een of andere reden door dat ze er was want hij zei: "Step out of the dark dear, and I won't kill you immediately." Ze bleef echter staan waar ze stond. "Your choice." Hoorde ze de man zeggen. Voor ze het wist verscheen er een zwaard voor haar hals en de man seinde haar om naar het midden van de hut te lopen. Veel van hem zag ze niet, maar ze wist dat hij hier niet was gekomen om haar te redden. Hij hier zijn zwaard, en ze zette een paar stappen naar achter, ook al kon ze geen kant op. Toen hij naar haar toe kwam maakte ze een afwerend gebaar met haar handen, en een ijs straal verscheen en trof de man in zijn arm. Ze keek hoe hij daarnaar greep, en hij rende op haar af. Hij stond al snel op minder dan een meter afstand en greep naar haar keel. In een reflex pakte ze een mes wat op een tafel achter haar lag en stak dat in zijn buik. Ze bewoog weg van hem, en hij trok het mes uit de hevig bloedende wond. Toen hij nog een stap naar haar toe zette liet ze een ijs straal verschijnen die hem in het hart trof. Hij viel op de grond, en ze deinsde weer wat achteruit, bang dat hij zou opstaan. Maar ze zag hem uitademen, en het leven was verdwenen. Ze pakte het mes wat op de grond was gevallen, en liep achteruit weer naar haar schuilplek, nog half in shock om wat ze had gedaan. De deur ging open, en ze hoorde een jongen zeggen: "Lady Arianna?" Dat was Wyot. Maar nog steeds voorzichtig keek ze eerst weer om de hoek en stapte toen uit de schaduwen toen ze had gezien dat hij het was. Het eerste wat ze weer zag was de man, en ze keek weer naar het bebloede mes in haar handen. "I.." Sprak ze zacht. "He wanted to kill me." Vervolgde ze zacht. Wyot zou waarschijnlijk wel zijn vragen hebben, want de man had duidelijk niet kunnen sterven van een wond in zijn buik. Ze liep naar de jongen toe, en toen ze bijna bij Wyot was liet ze het mes vallen, dichtbij de dode man. Ze bleef voor de gesloten deur staan en keek nog eens naar handen, waar nu een lichtstraal op viel. Er zaten maar drie bloed druppels op, maar die veegde ze bij de aanblik snel af aan haar rok. Ze keek de jongen weer aan, en wachtte op enig teken van wat ze moest doen.
