Why did it all go wrong? - I wanna know what's going on
And what's this holding me? - I'm not where I'm supposed to be
'GOING CRAZY'
Emoties begonnen hoog op te lopen en ze voelde de tranen achter haar ogen branden, ze kon ze niet langer meer binnen houden. Ze kon zich alleen nog maar bezig houden met het proberen van zichzelf in de hand houden, want ze wilde niet liever dan nu sterk blijven. Het lukte alleen niet zo goed en deze stomme idiote mensen bleven maar praten en praten met hun veroordelende stemmen die haar niets goeds deden. Dan ook nog eens net doen alsof ze niet zagen dat ze hier heel hard aan het breken was, want elk woord dat uit de monden van deze mensen kwam deed zeer en ze vond het al moeilijk om te realiseren wat er gebeurd was. Ze snapte nog steeds geen ene hol van wat er daarnet ineens gebeurde, kon het zich niet zo helder meer herinneren, hoe hard ze ook probeerde. Het enige was ze kon herinneren was haar moeder, een mes en een hele hoop bloed. Hoe het zo ineens kon gebeuren? Ze had werkelijk geen idee want ze kon het zelf ook maar amper geloven. In ieder geval hielpen deze mannen haar niet en begon ze langzaam een beetje gek te worden in deze klein kamer. Het was alsof ze niet kon ademen en veel te benauwd werd van de vier op een gesloten muren die haar gevangen hielden. Ze voelde zich in het nauw gezet en niet een beetje ook. Het beangstigde haar. Ineens werd ook deze angst haar te veel en net zoals een in het nauw gedreven paard begon ze te panikeren, sprong ze ineens op vanuit de stoel waarin ze zat en deinsde ze achteruit. Angstig keek ze nu de geschrokken man aan en eventjes bleef dit oogcontact aanhouden, iets wat daarvoor nog helemaal niet het geval was. Ze had haar armen om elkaar heen geslagen en tranen hadden zich in haar ogen gevormd terwijl ze de man aankeek. Het duurde eventjes maar dan ineens stond de man niet meer tegenover een meisje maar tegenover een grote zwarte merrie met een doodsangst in haar ogen. Hij schrok zich helemaal wild en viel bijna achteruit maar hij wist zich nog net staande te houden. Een luid en angstig gehinnik klonk vanuit de keel van de merrie en ineens stormde het dier de deur uit wanneer iemand wilde checken wat er gaande was. Ze duwde de man aan de kant en al glijdend over de gladde vloer met haar vier hoeven probeerde ze grip te krijgen om door de lange gang het gebouw uit te kunnen vluchten. Het duurde eventjes voordat haar dat lukte maar wanneer ze eenmaal haar balans had gevonden galoppeerde ze zo snel dat mogelijk was door die gangen heen. Iedereen die begon te kijken wat er aan de hand was vloog ineens aan de kant voor het grote zwarte paard dat langs kwam stormen en daarbij ook enkele kastjes de vernieling in hielp door er regelrecht doorheen te rennen. Het was een grote chaos en iedereen raakte in paniek, net zoals het bij het paard dat van angst probeerde te vluchten. Luid en duidelijk was het zware ademen van de merrie te horen en bereikte ze al snel de uitgang van het bureau. Er was geen tijd om te stoppen en met een harde klap gooide ze zichzelf tegen de grote glazen klapdeur aan, die gelukkig gewoon open vloog in plaats van kapot te gaan, al waren hier een daar natuurlijk wel flinke barsten te vinden in het glas.
I gotta fight another fight - I gotta fight with all my might
I'm getting out, so check it out - you're in my way, yeah, you better watch out
Geschreeuw en nog meer chaos voerde de merrie tot een nog luider gehinnik aan terwijl ze steigerde en een uitweg probeerde te vinden tussen de vele mensen die aan het roepen, schreeuwen en rennen waren. Ze wisten niet wat ze moesten doen, net zoals Jackie dat ook niet wist van zichzelf, al kon ze nu niet echt redelijk goed meer nadenken. Het was het instinkt van de merrie die in actie was gekomen voor een oplossing en ze beukte maar gewoon mensen aan de kant om weg te komen. Blind geworden door de angst begon ze steeds sneller te galopperen door de drukke straten van London en lukte het haar soms net op het nippertje om niet geraakt te worden door een auto of door een bus. Al mochten de mensen op de weg van niet zoveel geluk spreken want die knalden bijna allemaal tegen elkaar op van de schrik of omdat ze probeerde uit te wijken. Niets kon haar stoppen en in het tempo dat ze nu bezat bleef ze ook doorgaan tot ze uiteindelijk de stad uit zou zijn gekomen. Ze moest en zou de stad uit komen, want alles in de stad maakte haar nu alleen maar bang en ze schrok van alles en iedereen. De geluiden, de auto’s, de mensen en de gebouwen die haar in maakte dat ze zich veel te klein voelde. Plotselinge bewegingen en het luide getoeter van auto’s, ze probeerde haar weg te vinden om zo snel mogelijk de stad te verlaten, tot ze dat uiteindelijk ook deed..
Sound the bugle now - play it just for me
As the seasons change - remember how I used to be
'THE BEACH'
Zachtjes slenterend en gebroken liep het gedaante van de zwarte merrie over een stil strand heen waar ze zo juist was aangekomen na een flink aantal dagen te hebben gelopen, en eindelijk had ze een beetje rust gevonden na alle drukte in haar hoofd en om haar heen. Eindelijk waren er geen mensen meer om haar heen die haar probeerde te vangen of gewoon geschrokken waren bij het aanzicht van een paard dat ineens door hun tuin heen liep zonder eigenaar of baasje. Ze was zichzelf helemaal verloren, leek niet meer te kunnen nadenken over wat er allemaal was gebeurd, raakte zelfs de manier van denken kwijt die ze had als mens. De koude wind die vanuit de zee kwam streek door haar zwarte manen heen en het was een fijn gevoel, net zoals dat ze geur toch redelijk aangenaam was, zolang ze ook maar kon ruiken wanneer er iemand anders in de beurt zou kunnen zijn. Ze probeerde nog altijd verder weg van de stad vandaan te komen als maar kon, want daar wilde ze nooit meer heen. Haar hele leven had ze al alleen maar in die stad geleefd waar ze nu zo’n angst voor had gekregen, maar ze had er zelf toen al niet zo heel leuk gevonden. Ze had altijd al vaker naar het strand willen gaan, de kliffen willen zien en maar gewoon van dit eiland afkomen. Nu ging dat haar zeker niet meer lukken, maar ze kon wel vrij proberen te blijven, ze kon wel blijven vluchten voor mensen en misschien een rustigere plek vinden zonder mensen. Het zag er misschien nu niet zo uit maar ze was nog niet verslagen en ze zou er wel weer bovenop komen, hoe dan ook. Ze had gewoon weer wat rust nodig, dat zou alles goed komen. Zou ze weer vechten voor haar leven met alles wat ze in zich had zitten aan overlevingskracht.
I'm a soldier - wounded so I must give up the fight
There's nothing more for me - lead me away
Rustig bleef ze zich voort bewegen over het zand heen tot ze ineens een geluidje hoorde en de geur kon vinden van iemand die in de buurt was. Ze stopte abrupt met lopen en stak haar neus de lucht in met strak in de nek gelegde oren als waarschuwing. Heel lang duurde het alleen ook niet voordat ze had gevonden waar alles vandaan was gekomen. Toch een tikje nieuwsgierig maar ook vooral op haar hoede draaide ze haar oren weer naar voren en zette ze haar neus harder aan het werk om de geur van het jongetje op te pikken, door lichtjes te flamen. Het jongetje bleef staan en keek haar met grote ogen aan, wat verschrikt maar vooral verbaast. Twijfelachtig week de zwarte merrie een paar stappen bij het jongetje vandaan en gooide een keer ongeduldig haar hoofd omhoog. Haar ademhaling ging zwaar en door de kou waren er ook kleine wolkjes damp te zien die haar neus verlieten bij het ademen. De manier waarop het meisje stil bleef staan maakte dat Jackie zich steeds onzekerder voelde en ze had geen idee hoe ze ermee om moest gaan. Moest ze vluchten? Ging dit jongetje haar iets aandoen? Of misschien niet? Ze bewoog een beetje met haar hoofd op en neer en deed steeds meer stapjes richting het water waarbij er wat wanhopige geluidjes haar neus uit kwamen. Tussendoor stond ze ook soms eventjes stil en bewogen alleen haar oren terwijl ze het jongetje aankeek maar uiteindelijk schrok ze door de lichte aanraking van haar hoeven met het water en schoot ze er vandoor, begon ze weer met hoge snelheid over het strand heen te rennen..
Sound the bugle now - tell them I don't care
There's not a road I know - that leads to anywhere
Toch rende ze uiteindelijk wel terug, naar een paar uur weg te zijn geweest maar bleek dat de niet echt een andere kant op kon. Ze zat nu namelijk een beetje opgesloten tussen een aantal kliffen en ze had geen idee meer hoe ze hier gekomen was en hoe ze er nu uit moest komen. Het enige wat ze ook gewoon wilde was om niet meer opgesloten te zitten en in een wereld zoals mensen hier gebouwd hadden was dat vrij moeilijk voor een paard. Overal stonden wel huizen, hekken of andere obstakels waar je moeilijk omheen kon. Ze kon natuurlijk wel springen maar op dit moment had ze daar nog geen idee van dat ze dat überhaupt kon over die hoge hekken heen. De enige oplossing voor haar was dan ook om terug te rennen om weer te kunnen zoeken naar een uitweg voor haarzelf. Opnieuw galoppeerde ze over het strand heen, ook al was ze al op van de andere keren. Het jongetje bleek weg te zijn, die ze op de heenweg nog tegen gekomen was, of dat leek maar zo. In ieder geval besloot de merrie toch nog eventjes te kijken, uit een klein beetje nieuwsgierigheid bleef ze dus toch staan. Met oren vooruit luisterde ze maar hoorde ze alleen de zee en de wind blazen. Oh ja hoor en daar was hij ook alweer. De merrie schrok wel weer even van zijn verschijning en begon een beetje te steigeren waarna ze een klein rondje draafde. Weer gooide ze haar hoofd eventjes de lucht in en bewoog ze wat onzeker met haar oren, maar bleef ze de jongen aankijken. Heel zachtjes begon het jongetje te klikken en zakte hij door zijn knieën om dichter bij de grond te komen. Jackie brieste een keer luid en trappelde zenuwachtig met haar hoeven in het zand maar bedaarde ook alweer langzaam. Ze keek eventjes weg en wilde weer vluchten maar haar nieuwsgierigheid was te sterk om het ook daadwerkelijk te doen. Het jongetje bleef gewoon stilletjes zitten en begon zachtjes tegen haar te praten, al probeerde hij af en toe wel eventjes iets dichterbij te komen maar dat liet ze hem nog niet toe. Ze wilde niet dat hij nog dichterbij kwam. Dus opnieuw rende ze voor hem weg..
[word vervolgd..]
[met toestemming zou iemand ook mee mogen gaan in het verhaal, en ik hoop dat ik dit op de goede plek neerzet? het is namelijk gewoon Jackie alleen in een ander jasje en dit is wat er zou zijn gebeurd als ze niet opgehaald zou worden voor de mutantenschool, maar had hier wel veel inspiratie voor om mooi verhaal van te maken dus daarom dat ik toch dit wilde doen c:]