Haar blik lag nog steeds op de pijl gericht terwijl ze zich er bewust van was dat de jongen naar haar keek. Haar hoofd viel een beetje opzij op haar schouder maar ze rukte haar blik er niet van los. Had ze ooit een moment gehad dat ze niet raak had geschoten? Ergens in haar leven? Ze strekte haar vingers en vertrok haar gezicht een beetje door de pijn in haar pols. Misschien moest ze maar eens langs gaan in de ziekenafdeling voor een stevig steunverband of om het eens te laten onderzoeken. Ze was bijna geneigd geweest om nog een pijl uit haar koker te trekken en proberen opzettelijk mis te schieten maar wat had het voor zin? Ze beet gefrustreerd op haar lip terwijl ze naar de pijl staarde en naar niets anders. Het beeld kwam weer kort voor haar netvlies, haar vader die opnieuw een raakse linkse kreeg. Haar vingers klemden zich vast rond haar boog en ze rukte haar blik los van de pijl en keek opzij naar de jongen. Dit was exact de plaats waar ze nu hoorde te zijn, hier en nergens anders. Ze wilde niet dat anderen, Oliver dan voornamelijk, zag hoe in de knoop ze momenteel lag, al verdiende hij het wel. Maar er was niets dat iemand kon doen, ze had gewoon afleiding nodig, afleiding waarin ze haar kracht en frustratie kon uitwerken. Waarom wilde haar vader ook een jager zijn? Zie wat ervan voort kwam.

Met een gezicht glad gestreken van alle mogelijke emoties keek ze bij zijn woorden kort terug van naar haar pijl. Het was niet ongewoon dat ze niet minste, maar dat wist hij niet. Hij was blijkbaar net zo oplettend als haar, hij had meteen het verband rond haar pols gespot en ook haar vuile kleren die ze, ondanks ze schoon te vegen, niet volledig proper waren. ‘Niet opgelet. Boomwortels zijn gemeen. Ik red me wel.’ Ze haalde haar schouders op, ondanks dat de pijn een beetje ondragelijk was, probeerde ze het toch te verdringen. Hij zag er en nieuwsgierig en bezorgd uit, Allison nam even de tijd hem in één snelle blik op te nemen. Uit zijn houding zag ze iets van discipline, hij had ook de hardheid die enkel getrainde hadden. En dat bedoelde ze niet als zichzelf, maar meer als soldaten. Hij kon er vast niets aan doen, het was eigen aan iemand die zo lang in de strijd zat, het sierde … althans, dat vond ze toch. Bij zijn opmerking hoe ze het zou doen zonder blessure glimlachte ze kort, heel kort. ‘Hetzelfde waarschijnlijk.’ Gaf ze eerlijk toe. Er zou geen millimeter verschil tussen zitten nu of met een genezen pols.

Terwijl ze haar pijl ging halen volgde ze de blik van zijn armen terwijl hij de laatste twee messen naar de roos gooide maar miste. Hmm, ze zag er een soldaat in maar zijn capaciteiten stonden duidelijk op een laag pitje, of hij was herstelend, kon ook. Ze stak haar pijl met haar linkse hand terug in haar koker om haar andere pols zoveel mogelijk te ontlasten. Ze keek nauwkeurig toe hoe hij naar de roos wandelde, zich bukte en krampachtig weer recht kwam. ‘Ik ben duidelijk niet de enige die zich bezeert heeft.’ Ja, ze had het gezien, ze wist genoeg over pijn om het te zien als het er was. ‘Dat dacht ik ook toen ik hier net twee dagen was.’ Antwoordde ze gelijk op zijn woorden. Ze wist ook niet wat haar overkwam om al die mutaties door elkaar te zien. Ze had eigenlijk geen idee gehad wat ze ervan kon verwachten, maar dit, zo’n vrije school, nee, dat had ze niet verwacht. “Het is wennen, ik heb al veel vreemde dingen gezien.” Daarom moest ze nou even kort grinniken, oprecht en ontspannen. Ze had net hetzelfde gedacht. ‘Je went het, uiteindelijk,’ ze zweeg en schudde kort haar hoofd. ‘Na een paar maanden.’ Vervolgde ze stil. Ze keek hem kort aan en haalde haar schouders op.

Haar eerste vriend die ze hier gemaakt had was Damian, iemand die zijn geest in je hoofd moest brengen om informatie uit te wisselen. Ze wist dus exact hoe het voelde als er iemand anders zijn bewustzijn langs het hare streek. En ze had ook geleerd hoe je jezelf ertegen moest verdedigen, maar dat deed ze nu niet. Het was zo zacht dat ze zou zweren dat het er niet was en toen was het verdwenen. Allison had het verband van haar pols gedaan en hem er weer strakker omgedaan terwijl ze de pijn probeerde te onderdrukken. Ze voelde zijn blik, ze wist dat hij degene was die langs haar bewustzijn was gepasseerd. Toen ze naar hem opkeek, keek hij haar nog steeds aan, ze fronsend haar wenkbrauwen op het moment dat hij zijn keel schraapte en zijn blik verlegde naar haar boog. ‘Er is zoveel op deze school dat er zeker iets zal zijn waar je je gelijk zal thuis voelen.’ Zei ze met wat meer emotie in haar stem, ze wipte kort op en neer op haar hakken en knikte naar de ruimtes rondom haar. Dit was haar favoriete ruimte, naast elke ruimte waar Oliver was maar dat hoefde de jongen niet te weten. ‘Je hoeft je technisch gezien geen zorgen over iets te maken.’ Ze keek hem terug aan en glimlachte kort gemeend. De gedachten aan haar vader waren eventjes helemaal verdwenen. ‘Maar ik denk dat je hardere omstandigheden gewoon bent, of heb ik het mis?’ Vroeg ze voorzichtig, niet wetend in hoever ze kon door vragen over dingen voor hij naar hier kwam, ze had het immers ook niet altijd even graag bij zichzelf …

Er ontsnapte haar een droge grinnik bij zijn opmerking over bewegelijke boomwortels. ‘Of ik moet maar niet met mijn gedachten ergens anders zitten.’ Merkte ze meer voor zichzelf op dan voor hem, al kon hij het horen. Het resultaat was niet enkel de pijn maar ze had weer geleerd dat ze beter haar gedachten in het nu kon houden en harder moest oefenen om haar clairvoyance onder controle te houden … want dat ging echt nog niet naar behoren. “Het is een mooie vaardigheid.” Zei hij. Ze wilde er iets op inbrengen maar zweeg, zich plots bewust hoe opschepperig dit moest lijken omdat ze niet kon missen, alsof ze zo goed was … terwijl het eigenlijk één van haar mutaties was. ‘Eerder een mooie mutatie.’ Ze keek hem aan en greep naar één van de werpmessen die hij eerder had vast gehad. Ze nam het in haar linkse hand, niet in haar rechts, ze bracht het mes naar achter, over haar schouder. Ze keek opzij naar hem, opzettelijk en gooide, het mes landde precies midden in de roos. ‘Ik kan niet missen.’ Ging ze met een blik op het mes verder. ‘Dus eigenlijk is het niet eerlijk.’ Gaf ze met een klein stemmetje goed. Voor iemand met haar vaardigheden en interesse was het handig, maar de uitdaging was er sowieso af.

In die loutere minuten zag ze dat de jongen zich al meer op zijn gemak viel. Ze volgde zijn blik naar de vechtruimte, de turntoestellen en al het andere materiaal en herinnerde zichzelf er aan dat dit echt de beste plaats was voor haar. Als ze geen lessen had, of geen Oliver in de buurt was dan was ze hier, altijd hier van s’morgens vroeg tot soms heel laat s’avonds. Niet moeilijk dat het soms wat lastiger ging. Ze wandelde over de baan en haalde het werpmes terug, het wapen lag zo stil en behendig op haar vingers dat het ook nog eens haar passie voor wapens weg gaf, ze keek hem aan en greep het mes bij de schede en legde het snel terug. Niet van plan om ook maar veel vrij te geven over zichzelf vandaag, daar was ze echt niet voor in de stemming. ‘Aah.’ Knikte ze bij wijze van antwoord op zijn woorden. Dus hij had zich ook ergens aan pijn gedaan, al zag zijn pijn er erger uit dan die van haar. Simpelweg … mannen van dat kaliber toonde niet gauw pijn, dat hij het deed zei al genoeg voor Allison. Bij zijn opmerking knikte ze langzaam instemmend, hoe lang zat ze hier nu al? ‘Ik denk drie maanden, misschien langer. Ik ben een beetje de tel kwijt geraakt,’ ze zweeg en keek hem terug aan. ‘Ze kunnen je hier aardig bezig houden.’ Glimlachte ze snel. Allison kon zichzelf aardig bezig houden, dat was een betere definitie ervoor. Het went … tuurlijk went het … alles went … met tijd.

Hij had zijn plaats gevonden, dat zorgde ervoor dat er voor eerst vandaag een brede glimlach op haar lippen kwam terwijl ze langzaam instemmend knikte. ‘Ik kan het niet meer eens zijn met je.’ Zei ze met een blik op de boog en de pijl die hij uit de kast haalde. Ze had zelf nog nooit met het materiaal van hier gewerkt, in ieder geval niet de bogen dus ze wist niet hoe ze waren. Niet dat het voor haar uit maakte maar eigenlijk had ze er al lang tijd aan moeten schenken want het was niet enkel haar boog waar ze van hield, ze vond het geweldig om alle mogelijke bogen te onderzoeken. Kijken of ze ze nog kon verbeteren. Haar blik volgde de pees van de boog en gleed dan naar de pijl terwijl ze luisterde naar wat hij zei. Hij kwam uit het Australische leger, ze fronste onder de indruk haar wenkbrauwen. Niet dat het leger haar meest favoriete ding was, het waren altijd redelijke rivalen geweest van de Argents in het algemeen. ‘Wauw.’ Zei ze uiteindelijk maar. Ze was echt wel onder de indruk, dat zag je aan haar blik. ‘Zo jong en al zo hoog in rangen, je bent vast,’ ze zweeg terwijl ze zocht naar het juiste woord. ‘Indrukwekkend.’ Zei ze dan maar hoofdschuddend. Uiterlijk mocht hij er wel zijn, zo eerlijk was ze wel, maar ze wist dat het leger niet gaf om uitstraling maar om fysiek en mentale kracht. Ze vroeg zich af of er een mutatie mee gemoeid ging die hem zo goed en hoog kreeg, namen ze eigenlijk mutanten aan in het leger? Aangezien hij er eerder voorzichtig had uitgezien besloot ze om er niet verder op in te gaan. Je wilde een nieuwtje niet meteen onder druk zetten door hem uit te horen over alles wat hij had meegemaakt.

Maar dan zei hij iets waar al het haar bij Allison omhoog ging van staan. Ze had hem gelukkig niet rechtstreeks aangekeken want anders had hij een eerste rij zitje gehad voor iets van haar Argent-blik. Ze trok bijna gelijk de muren op rond haar bewustzijn, hij kon het proberen, hij zou niet nog eens in haar hoofd geraken zoals eerder. Ze staarde in stilte voor zich uit, negeren, negeren, negeren … dat was het enige wat door haar hoofd spookte. ‘Gedoe.’ Benadrukte ze het woord. Haar vader werd momenteel ergens op de wereld gevangen genomen, door het leger misschien wel en ze kon het niet laten om erover te zwijgen. ‘Jullie zijn anders ook niet altijd zo lief.’ Ze keek hem aan, haar blik neutraal en een tikkeltje scherp. Het verleden was het verleden … wat hadden mensen met het verleden achter laten? Hij was niet de enige die het had gezegd. Maar ze wou niet aan Oliver denken in deze toestand, ondanks dat de gedachten aan hem haar gerust konden stellen, liet ze het niet toe. ‘Just saying.’ Ze gaf hem een korte blik voor het werpmes in de lucht kwam, ze greep het bij het puntje en mikte het in de roos. Het kwam harder aan dan daarnet, een geluid dat even bleef nazinderen. Ze staarde ernaar en schudde langzaam haar hoofd, gedoe rond mutantenjagers … Pff …

Hij was verwonderd, eerder verbaast over haar mutatie. Zelf was het de minste indrukwekkende van de drie die ze had, maar was geen opschepper, nooit geweest. Dus ze geen er niet verder op in, ze zei hem niet wat haar andere mutaties waren of wat ze nog meer kan met die ene mutatie … al was dat behoorlijk duidelijk. Info voor zichzelf houden was ook deels om zichzelf te beschermen, er was niemand hier op het eiland die wist dat ze er drie had, buiten Oliver. Toch glimlachte ze half toen hij zei dat ze hem met trots moet dragen, wat ze ook deed. Vanaf het moment dat ze officieel mutant was verklaard door haar omgeving had ze zich altijd honderd procent achter haar mutaties gezet. Ze was niet bang om erover te praten en ze was zeker niet bang om ze te gebruiken. ‘Ik draag ze met trots.’ Knikte ze eerlijk. Ja, ze was best trots op zichzelf, ondanks alles wat ze al had meegemaakt was ze nog steeds trots om een Argent te zijn … ondanks dat velen de naam door de modder haalde. Hadden ze problemen dan moesten ze maar langs komen, ze was niet bang om hen het tegendeel te bewijzen. Ze was misschien een meisje, en dat werd veel verkeerd begrepen … Allison bewees je altijd graag het tegendeel.

Net als zij probeerde de jongen ook zijn hoge status wat af te zwakken door zijn schouders op te halen. De juiste instelling? Ze richtte haar blik op de wapens in de rekken en verwerkte die woorden. Was haar leven de juiste instelling geweest? Velen zouden zeggen van niet, haar familie zou zeggen van wel maar Allison had geen idee wat goed en slecht was aan haar leven. Voor haar was het altijd rechtuit geweest, tot ze zelf mutant werd en dan was alles plots een bodemloze put aan problemen geworden. Maar haar instelling om mensen te helpen, al dan niet mutanten of gewone mensen was er altijd geweest dus … hij had vast gelijk. ‘En doorzettingsvermogen.’ Ze zweeg en keek hem terug aan. ‘Het moet niet gemakkelijk zijn om van onderaan de ladder snel naar boven te komen.’ Haar toon was neutraal maar vriendelijk, ze oogde terughoudender dat ze was. Bij zijn laatste opmerking sprong er kort een glimlach op haar lippen. ‘Zouden ze je echt sneller aannemen omdat je goed kan mikken?’ Vroeg ze. Het was een retorische vraag maar ze had hem luidop uitgesproken. ‘Het gaat toch om zoveel meer in het leger dan je capaciteiten.’ Ze was zeker dat het om zoveel meer ging dan enkel je vaardigheden. Het ging om je karakter, je capabiliteit om te leiden … om te overleven.

Ze merkte het gelijk aan hem op dat hij gespannen werd, dat de sfeer veranderde. Toch probeerde Allison haar nonchalante ietswat ijzige houden te bewaren terwijl ze hem aan keek, onderzoekend maar afstandelijk. Ze had tegen niemand zo gereageerd in de maanden dat ze hier al was … samenkomst van omstandigheden? Waarschijnlijk wel, Allison was gewoon niet met het beste humeur de dag gestart en hij was daar het jammerlijke slachtoffer van geworden. Misschien was ze het ook beu om haar naam, haar familie naam, haar hele leven door het slijk te horen gaan. Niet alleen Argent’s waren jagers, maar ook een heleboel anderen, en die waren ook een beetje familie. Ondanks wat ze deden, ze keurde het niet langer goed, ze bleef ze een beetje verdedigen. Zijn zachte gesnuif, zijn alerte ogen op haar lichaam deden de blik in haar ogen koelen. Ze had hier niet te maken met gelijk wie, hij wist evenveel op het vlak van jagen of vechten als haar, het enige wat ze niet wist was wat zijn mutaties waren, al kon ze daar snel achter komen. ‘Soldaten, legers in het algemeen.’ Veralgemeende ze haar woorden voor het geval hij het te persoonlijk zou opnemen en hij zijn Australische leger, of waar hij ook van kwam, zou gaan verdedigen en haar in het haar zou vliegen. ‘Wie denk je dat er voor de kust ligt wapens te sorteren en plannen te smeden.’ Knikte ze richting buiten, daarmee bedoelde ze echt het vasteland, niet dit eiland. ‘En als ik kijk naar wat er op de wereld gebeurd zijn soldaten niet bang om gewonden of doden te maken.’ Ze zweeg, ieder woord nauwkeurig uitgesproken. Jagers hadden één positief iets, ze hadden een doel en er kwam daar niemand anders bij om. Ze waren heel verfijnd en professioneel zonder ook maar één slachtoffer teveel te maken. Soldaten bliezen een tentenkamp op en hop, vrouwen en kinderen gingen de lucht mee in. Dat zei ze maar niet luidop want dan zou het zeker niet goed komen. En ze was eigenlijk van plan een beetje water bij de wijn te doen tot hij haar naam zei. Haar blik gleed dodelijk naar buiten, ze wist het, ze wist dat hij in haar hoofd had gezeten. ‘Dat merk ik.’ Benadrukte ze scherp. Schending van de privacy, Allison haatte niets meer dan dat. Ze had zin om haar achternaam naar zijn hoofd te slingeren maar ze wist zich nog net te houden. Een beetje zelfbeheersing was gelukkig een positieve eigenschap aan haar. ‘Er zijn al jagen vennootschappen, zelf voor de mutanten. Waarom denk je dat wij plots zoveel anders zijn. Alsof terroristen niet genoeg schade aanrichten aan de mensheid, er zijn helaas ook mutanten die dat doen. En net als de FBI en dergelijke die moordenaars opsporen is het aan ons,’ Ze zweeg en stopte zichzelf net te laat om niet weg te geven dat ze ook een jager was. ‘Is het aan de jagers om gevaarlijke mutanten op te sporen en tegen te houden.’ Verbeterde ze zichzelf. Ze was geen deel meer van dat leven, ze was geen jager meer, dat mocht ze niet vergeten. ‘Dus het zijn jullie, bemiddelaars, die nu voor kust hun wapens laden en zich klaar maken om hierheen te komen, is dat de manier van bemiddelen?’ Ze zag het … ze zag het iedere nacht, de wapens, de soldaten, ze zag het allemaal. ‘Misschien lijken soldaten en jagers wel meer op elkaar dan ze willen toegeven.’ Ze sprak expres niet over “ik en jij” omdat hij het dan gelijk zou weten. Ze wilde dit liefst nog in vrede afsluiten, al zag dat er niet zo positief meer uit. Maar de wonderen waren de wereld niet uit, Allison had graag vrede, en hij was een “bemiddelaar” zoals hij het zou goed verwoordde …

Waar was ze mee begonnen. Het was niets voor Allison om ruzie te zoeken, om haar standpunt zo fel te verdedigen en het letterlijk haast te laten uitdraaien tot een aankomend gevecht. Ze was mentaal niet in staat het tegen iemand om te nemen, en met haar pols was ze dat ook fysiek niet. Ze lag gewoon helemaal in de war met zichzelf, iets waar ze enkel zelf iets aan kon veranderen. Dit was gewoon een slechte samenkomst van omstandigheden, eentje die ze liever opgelost zag komen. Maar nee, alles in Allison protesteerde tegen de gevoel, alsof haar lichaam daadwerkelijk hunkerde achter een beetje gezonde adrenaline. Ze strekte haar vingers en bracht ze weer samen naar een vuist, iets routinematigs, alsof ze zichzelf opwarmde. Talent … Hij had duidelijk het talent, zij had het talent waarschijnlijk ook, maar niets om elkaars jobs uit te voeren. Moest ze zelf solliciteren bij het leger … ze zouden haar niet aannemen voor haar uiterlijk, ondanks dat ze snel, lenig en behendig was, ze was tenslotte wel een vrouw. Maar voor haar mutaties, vast wel. Iemand die kon zien wat er zich op hetzelfde moment in het vijandige kamp afspeelde, best handig. Ze kon nooit mis schieten en kon iedereens mutatie over nemen. Maar ze zat niet bij het leger, ondanks haar respect ervoor, zou ze het ook nooit willen.

Ze zag dat hij iedere spier in zijn lichaam aanspande en ze probeerde zelf zo ontspannen mogelijk over te komen. Haar boog rustte tegen de grond, het werpmes lang nog steeds in haar pijnlijke pols. Haar blik was behoedzaam maar ze probeerde rustig over te komen, nee, ze ging hier geen ruzie gaan maken, waar het eigenlijk wel al te laat voor was. ‘Jagers worden ingehuurd, vaak, niet altijd, net als je huurmoordenaars inhuurt om mensen te laten wegruimen.’ Antwoordde ze hem meteen, kalm. Ze probeerde alle spanning weg te bergen, al zag je wel de nerveuse tik van haar vingers tegen haar boog. Het Argent symbool leek haast te smeken om aandacht dus ze draaide haar boog zodat het teken naar haar gericht was, uit zijn zicht. ‘Waarom hebben ze het recht er niet toe?’ Haar kalmheid was even onrustwekkend als de ontspanning in haar lichaam, ze balde het allemaal op, klaar om het allemaal eruit te laten. Ze hoopte dat het niet zover zou komen. ‘Omdat ze geen titel hebben, geen speciaal symbool?’ Ze hield haar hoofd schuin en keek hem afwachtend aan. Dat hij zei dat jagers niet het recht hadden levens te nemen deed haar haar op haar armen kort overeind komen, ze was al teveel familie kwijt om daar geen verdediging voor te nemen. ‘Onze mutantenwereld is niet zoveel verschillende van de mensenwereld. Waar trekken ze in de mensenwereld de lijn naar gevaarlijke terroristen? Is het niet net hetzelfde voor ons? Mensen hebben jullie, het leger voor hulp tegen gevaarlijke rebellen of terroristen. Maar je weet toch dat er evenveel mutanten zijn die uit zijn op mensen en andere mutanten?’ Ze zweeg en haalde kort haar schouders op. Het praten bracht haar enigszins tot rust. Misschien zou het toch nog niet zo slecht uitdraaien. ‘Jagers doen één ding, mensen beschermen tegen mutanten, en ze zijn zo gespecialiseerd in mutanten net als het leger is over terroristen.’ Ze zette een stap achteruit, meer als symbool dat ze hier niet was om een giga ruzie te ontlokken. Haar blik gleed over haar schouder naar enkele mutanten die stonden te kijken, er waren er niet veel die wisten wat ze was. Dus glimlachte ze kort, een paar kende haar en wandelde gelijk weer weg, maar de anderen bleven kijken. Gelukkig stonden ze ver genoeg om niet alles te horen.

“Wat ons?” Ze keek hem aan, recht in zijn felle ogen maar zweeg. Ze bleef hem gewoon aankijken tot hij vanzelf verder ging. Het was niet het moment om hem te zeggen wat ze was, misschien kwam hij haar dan rechtstreeks naar de keel gevlogen. Wat hij zei over soldaten die hierheen zouden komen, om zichzelf te verdedigen deed haar kort vreugdeloos lachen terwijl ze haar hoofd schudde. Ze lag nachten wakker, nachten waarin ze het ene achter het andere zag, militaire basissen die experimenten uitvoerden op mutanten, plannen, hopen aan wapens, dodelijk geweld en geruchten. Ze wist voor honderd procent zeker dat ze hier niet waren om zich enkel maar te verdedigen en ze wilde hem dat graag tonen. Maar daarvoor moest ze hem aanraken en ze was zeker dat hij dat momenteel niet echt zou zien zitten. ‘Ze zijn hier niet voor zichzelf te beschermen, ze zijn hier om aan te vallen, ze werken samen met jagers.’ Ze stak haar hand op voor hij daar iets kon op inbrengen. ‘Ik weet, het merendeel zijn gewone soldaten die een bevel opvolgen.’ Hij zou er waarschijnlijk commentaar op hebben gehad. ‘Hun wapens zijn dodelijk, voorzien voor iedere soort mutant.’ Ze zweeg en haalde haar handen kort in de lucht in een afwerend gebaar. Ze wist van haar vader dat de jagers informatie door speelden naar de organisatie, naar de mensen die hier zouden aanvallen, er was anders geen mogelijkheid dat ze zo goed voorbereidt konden zijn in wapens en voorzieningen. ‘Ik kan het je laten zien.’ Ze keek hem terug aan, niet meer die vijandigheid, ze probeerde kalm te blijven.

Maar dan besloot hij zijn mutatie te gebruiken en werd ze gelijk weer gespannen en afstandelijk. Er verscheen uit een soort blauwe mist een gigantische Duitse herder boven zijn hoofd. Allison keek het dier aan voor ze met samengeknepen ogen terug naar de jongen keek. Bij zijn felle woorden hield ze haar hoofd een beetje schuin. ‘Je hebt me al voorgesteld aan jezelf, Allison.’ Er kwam een trage donkere glimlach op haar lippen, koud en afstandelijk. ‘Maar je wilt mijn achternaam weten, zodat je kunt bevestigen wat je al denk ik weet.’ Ze zweeg en keek kort naar de schimmige vorm boven zijn hoofd. ‘Argent, Allison Argent, jager, ex-jager.’ Ze richtte haar blik kort naar de grond. ‘Ben je nu blij?’ Vroeg ze hem sarcastisch …
OOC: Flutpost. -_-

In de weinige momenten dat haar aandacht niet naar de jongen gingen probeerde ze zich te gronden met haar omgeving, met wat haar vader haar had geleerd. Hij was degene die altijd had gezegd dat je lichaam het niet mocht laten zien, dat je geen angsten mocht tonen, geen woede, geen frustraties. Dat ze zich moest gronden met de omgeving en haar focus verleggen zonder haar aandacht te laten verslapen. Dus dat was wat Allison deed. Ze kende de ruimte, ze kende het vertrouwde gewicht van haar boog in haar handen, de kloppende pijn in haar pols en de adrenaline die haar bijna liet stuiteren. Ze hoorde de leerlingen mompelen, voorbij wandelen, ze hoorde het geluid van iemand die op een valmat werd gegooid, ze rook het zweet in de lucht, gemengd met resten deodorant. Maar wat ze veel hardnekkiger probeerde buiten te houden, tegen al haar principes in, was haar clairvoyance, en dat vroeg meer van haar dan ze wilde. Ze moest zich er harder op concentreren omdat ze niet nog meer beelden wilde van haar vader. Want hij was de oorzaak van heel haar humeur nu, ze was doodongerust en er was niets dat ze kon doen om hem te helpen.

Ze leken op elkaar in te spelen, hij gaf in op haar woorden en zij op de zijne. Zie, het zou toch nog goed komen, de wonderen waren de wereld nog niet uit. Ze begreep het meningsverschil, ze kwamen van twee totale uitersten. Zij was de verfijnde huurmoordenaar die mutanten neer haalde en hij de teamleider die de wereld redde, ze konden niet meer verschillen maar ook niet meer met elkaar gemeen hebben. ‘Er is niets correct aan alles wat geweld en misdaad betrekt.’ Sprak ze iets rustiger. Zich focussen op hem maakte het gemakkelijker om niet aan haar vader te denken. ‘Zoals je zegt, de wereld is kapot. Wij zijn enkel degene die het proberen te lijmen, hopeloos.’ Vervolgde ze. De wereld was inderdaad om zeep, er was geen discussie waar geen geweld weer werd gebruikt. Haar vader had honderdtal van die discussies afgerond door een kogel in de verliezende partij te jagen. En Allison had daar altijd deel van uit gemaakt, het maakte haar soms meer kapot dan dat ze er trots op was. “Niet de groep jagers die wij tegen kwamen” Bromde hij. Allison fronste haar wenkbrauwen kort. ‘Ze zijn niet allemaal dezelfde, we,’ ze zweeg en beet kort op haar onderlip en schudde zachtjes haar hoofd. ‘Ze zijn niet allemaal dezelfde.’ Herhaalde ze uiteindelijk maar zonder er op in te gaan. Ze kende haar familie het best, haar Argent groep en de kleine rekruten die ermee samen werkte, ze had geen idee hoe anderen werkten.

Hij leek haar niet te geloven, over wat ze overzee aan het plannen waren. Zeker niet het feit dat er ook jagers mee gemoeid gingen. Het zinde Allison ook niet, zeker omdat ze het allemaal opnieuw en opnieuw zag. ‘De overheid, de Amerikaanse staat ziet ons onderkomen hier niet als een veiligheid. Zij willen ons onder verdelen in inrichtingen waar we worden stil gehouden of worden neer gehaald. Er zijn faciliteiten waar nu mutanten zitten met geen leven, geen behoefde naar een leerplan en geen specialisatie over hun mutaties. Ze worden niet geholpen daar, ze worden in bedwang gehouden.’ Ze zweeg even zodat het tot hem kon doordringen wat ze zelf al weken aan een stuk had gezien. Ze hield er zelf een notitieboekje aan over. ‘Dat wij hier zitten, en door Jamie en Jean worden opgeleid tot mensen die in de normale beschaving kunnen leven, met krachten, staat hen niet aan. Dus ze willen hierheen komen om de zware bedreigingen uit te schakelen en al de rest te overmeesteren.’ Ze schudde zachtjes haar hoofd, blikte over haar schouder naar de paar leerlingen die nog stonden te kijken. ‘Dit is een thuis voor velen, zij,’ ze wees naar muren, richting het vasteland. ‘zijn van plan onze thuis te overmeesteren met wapens waar zelf de sterkste mutanten niet tegenop kunnen. Jagers zijn gespecialiseerd in mutantgerichte wapens, soldaten zijn de besten om dat door te voeren in een bevel dus,’ ze haalde haar schouders opnieuw op en zette een stapje naar achter, om de spanning met dit gebaar eraf te halen. Bij zijn vraag over hoe ze het hem kon tonen tikte ze kort tegen haar hoofd. ‘Ik ben een clairvoyance, het stelt me in staat alles te zien wat er op dit moment in de wereld gebeurd. Maar ik kan ook in sommige momenten mijn mutatie door sturen, dus als ik je aanraak, kan ik je tonen wat ik zie, waar ik iedere nacht van wakker lig.’ Ze zei hem expres niet dat ze mutaties kon overnemen, niet om hem argwaan te maken maar omdat ze iets nodig had om zichzelf mee te verdedigen mocht hij helemaal los gaan. Ze stak haar hand naar hem uit. ‘Enkel als je wil. Het zijn korte fragmenten, beelden maar ik kan ze sturen en zodus meer informatie doorsturen naar jou.’ Ze hield haar hand maar heel even op, als teken dat ze ervoor open stond.

Ze zag dat de Duitse herder naar de grond daalde toen ze zich had voorgesteld, eerlijk, haar vingers klemde zich harder om het werpmes. Maar als ze dan naar hem keek zag ze verwarring, verwarring waar ze gebruik van moest maken. ‘Er zijn niet veel mensen hier die weten wie ik ben, of was.’ Haar blik gleed kort terug over haar schouders. ‘Ik ben een jager, zal ik altijd zijn. Maar ik werk mutant en werd voor kort opgejaagd, om te weten hoe het voelt om altijd over je schouder te kijken doet je leven veranderen.’ Ze zweeg en dacht terug aan die hopeloze momenten waarin ze smeekte om een beetje rust terwijl haar vader haar opspoorde … ze had geen idee gehad wat hij had gedaan eens hij haar had gevonden. Vermoorden niet … maar het zag er niet rooskleurig uit in haar hoofd. ‘Nu vecht ik met mutanten, tegen wat ons te wachten staat.’ Ze wees kort weer naar buiten en lachte zacht vreugdeloos. ‘In hoever dat lukt.’ Vervolgde ze kalm. Hij stelde zichzelf voor als Sebastian, ex-soldaat en Allison wist gelijk hoe hij zich moest voelen. Ze zag veel gelijkenissen van zichzelf in hem, vreemd genoeg was dat hetgeen dat de vijandigheid bij haar weg nam. ‘Je mag me haten, als het alles wat gemakkelijker maakt, of me aanvallen, of iets doen.’ Antwoordde ze hem op zijn woorden. Zij wist hoe ze zich erbij voelde, in een vreemde manier sereen maar behoedzaam want hij had nog steeds die emotieloze blik op zijn gezicht plakken. ‘Ja, ik heb mutanten vermoord, ik lieg nou eenmaal niet graag.’ De koude waarheid, dat was wat hij kreeg ongeacht wat dat kon betekenen voor haar …

Niet iedereen is dezelfde, daar had zij haar gelijk en stemde hij daar duidelijk mee in. Een wereld waarin iedereen één en dezelfde zouden zijn … het zou een vredige maar saaie wereld zijn. Diversiteit was hetgeen dat deze planeet draaiende hield maar het was ook meteen zijn ondergang, dat zou Allison nooit ontkennen. Alleen al Allison en Sebastian tegenover elkaar stellen was al een wereld aan verschil. Zij was het slanke behoorlijke kleine meisje met de kalmte, zelfzekerheid en de blik die ze van haar vader geërfd had. Ze stelde uiterlijk echt niet veel voor. Hij daarentegen … hij was groot, gespierd, iemand die haar met gemak tegen de grond zou krijgen, die haar met gemak kon overmeesteren door enkel maar kracht. Innerlijk, ze had geen idee of ze zoveel van elkaar verschilden innerlijk, ze streefden allebei voor een doel, ze hadden beide een verleden met geweld en ze hadden beide het temperament. Een temperament die hij duidelijk moest in tomen, ze zag het aan de strakke kaken, zijn veel te strakke houding. Iets wat bij Allison amper zichtbaar was vanwege haar koele neutrale blik en houding. Maar hij zou eens moeten weten, hoe graag ze het misschien wilde, gewoon zodat ze ergens haar frustraties op kwijt kon anders dan een roos waar ze toch iedere keer raak op mikte. Wat ze wel gemeen hadden was dat ze beide momenteel in pijn verkeerden, hij aan zijn rug en zij aan haar pols. Dus daar hield hun verstand hen misschien wel een beetje tegen, het feit dat ze pijn hadden.

Alles wat ze hem zei, de waterval aan woorden zaaiden duidelijk verwarring bij hem. Ze zag hem haast denken, ze zag de vragen haast oplichten in zijn ogen. De diepe bedenkelijke frons en zijn poging om zijn houding neutraal en streng te houden. Ze hield haar hoofd een beetje schuin en keek hem met die onderzoekende blik van haar aan terwijl hij losse eindjes aan elkaar probeerde te knoppen. Misschien vond ze het stiekem wel leuk, dat ze dit alles wist en hij niet. Voor een keer maakte ze misbruik van haar mutatie om beelden door te krijgen vanuit de wereld en ze had geen idee of dit een goed of slecht tegen was. Dit was Allison Argent, met de nadruk op Argent, niet de Allison die iedereen kende. Want dat was duidelijk aan de studenten die soms even nieuwsgierig bleven stil staan. Ze wist in ieder geval wie hier niet blij mee zou zijn en ze hoopte voor één keer dat Oliver niet sociaal zou doen en op zijn kamer zou blijven. Bij zijn woorden kwamen haar wenkbrauwen kort naar omhoog, alsof ze zich afvroeg waarom hij zelf geen antwoord had op zijn vraag. ‘En er zijn bedreigingen, en bedreigingen moet je tegen gaan.’ Antwoorde ze vlakaf. Haar mondhoeken trokken kort naar boven, in een klein grijnsje. ‘Waarom moet het leger missies uitvoeren tegen andere landen, legers en mensen?’ Kaatste ze de vraag terug. ‘Het zijn toch ook maar mensen, enkel met meer geëvolueerde hersenen of wapens.’ Tikte ze tegen haar voorhoofd terwijl ze exact hetzelfde zei wat hij net had gezegd. Als hij jagers zou beoordelen dan was ze van plan het leger te beoordelen, eerlijk was eerlijk. Ze was niet bang om haar mening te zeggen, zeker niet tegen iemand als Sebastian. Hij leek overal zijn oordeel klaar over te hebben, wel … Allison ook. De frustraties gleden door zijn gezicht, ze zag de spiertjes in zijn nek samen trekken en automatisch herpakte ze haar hand rond het werpmes. Ze speelde altijd in op zijn bewegingen, op wat hij zei of deed. Zelf bleef ze doodstil staan, alsof ze ten midden van een veld vol mijnen stond.

Zijn ijskoude blik beantwoordde ze met haar neutrale, haast alleswetende, blik. Want eerlijk, ze had meer informatie voor handen dan hem, iets waar ze momenteel gebruik van maakte. Niet om hem aan haar kant te krijgen maar gewoon om hem met zijn neus eens op de feiten te duwen. Natuurlijk vertrouwde hij haar niet, logisch, het was wederzijds, en was ze niet zeker of hij haar wel zou geloven. Maar de reactie in zijn ogen was oprecht, voor een fractie van een seconde voor die ijskoude blik er weer was. Bij zijn woorden kon ze het net niet laten om met haar ogen te rollen. ‘Wat denk je dat we hier allemaal proberen doen?’ Het was eruit, sneller dan ze zou willen. Haar blik gleed kort over haar schouder naar de leerlingen, haar neutrale waakzame blik en de ijskoude blik van Sebastian zei genoeg, dit was geen vriendschappelijk gesprek. Sommigen wandelden weg, anderen bleven dan weer staan. Allison gaf ze weinig aandacht, ze richtte haar blik terug naar Sebastian en naar de schimmige geest boven zijn hoofd. Zelf was ze heel goed voorbereidt, de beelden … ze had enorm hard getraind op er zelf zo goed mogelijk voor te staan. Ze gaf de informatie ook door aan de docenten en het was duidelijk dat de algemene trainingen werden opgeschroefd. Maar beter ook, Allison zag wat er gebeurde en het zou niet mooi zijn. ‘Zien zullen we doen, of we het nu willen of niet.’ Ze haalde haar schouders op. Zelf kon ze er gemakkelijk mee over weg, met oorlog en geweld maar er waren velen die dat niet konden. In de loutere seconden dat ze haar ogen sloot om te knipperen schoot er een beeld voor haar netvlies, weer haar vader, bebloed op de grond in een klein kamertje. Er liep een man naar buiten, blauwe cargo broek en een kruisboog, hij overhandigde iets aan een andere man, duidelijk militair. Allison wist dat jagers voorkeur hadden voor bogen en kruisbogen, vanwege de hele ‘jagers’ definitie. Toen ze haar ogen weer opende vonkten ze haast vuur. Al de frustratie, de lichte woede, alles was plots zichtbaar op haar gezicht en voor één keer koste het haar heel wat om het proberen weg te steken achter haar rustige masker, waarin ze faalde. ‘Alsof je dat doet.’ Merkte ze sarcastisch op nadat hij bevestigde dat hij haar wel op haar woord zou geloven. Yeah right.

Ze kreeg het uiteindelijk allemaal terug achter haar facade maar de hond maakte het nog moeilijker om zich erop te concentreren. Dus ze liet steken vallen, haar blik was een zwerm van negatieve emoties, al bleef haar lichaam ontspannen en kalm … haar blik sprak het tegenovergestelde. Nu pas had ze zin om op iets te gaan slaan. Ze liet het zichzelf niet toe op zoek te gaan naar de locatie van haar vader, zij zat hier, hij daar, ze kon niets voor hem doen. Het was aan Isaac voor de redding te bevoorraden. Toen Sebastian haar raad gaf over haar eigen naam viel de façade gelijk terug weg. ‘Sinds wanneer scheelt het jouw wat, wat er met mij gebeurd?’ Vroeg ze gelijk. Ze trok een mondhoek omhoog en schudde zachtjes haar hoofd. ‘Je bent te laat, ik ben al naar de keel gevlogen, heb de verwondingen ervan ondervonden. Maar,’ ik ze hield haar armen wat open. ‘Nog altijd hier.’ Al had het niet veel gescheeld. Als het niet voor haar mutaties en Damian was geweest dan lag ze nu ergens op een begraafplaats. ‘Iedereens leven word ooit wel eens ondersteboven gehaald, ik ben erin opgevoed, ik ga me er niet voor verontschuldigen.’ Ging ze op een neutraal toontje verder. Hij dacht misschien dat ze hier een infiltrant was voor de jagers … en hij zou nooit het antwoord daarop te weten komen, dat wist niemand trouwens. En toen zei hij iets dat haar deels verbaasde, hij gaf in op haar woorden, zei dat ze zijn ogen had geopend. Ze trok verrassend haar wenkbrauwen omhoog en de frustraties dreef daardoor een beetje weg uit haar gezicht. ‘Als je het wil geloven, het is inderdaad meer dan zwart wit.’ Zei ze wat vriendelijker dan eerder. “Het is een verloren zaak.” De somberheid in zijn ogen reflecteerden in de hare, ze knikte enkel zachtjes en staarde voor een seconde lang naar de vloer van de trainingsruimte. Koeien inderdaad, klaar om afgeslacht te worden.

Hij haatte haar niet, dat was een stap vooruit, ze haatte hem namelijk ook niet. Ze had meer een hekel aan de huidige situatie. Als hij hier een dag eerder had gestaan dan had hij de vriendelijk, altijd glimlachende, versie van Allison gehad, niet dit … gevoelloos persoon. Oliver zou raar opkijken moest hij hier langs lopen, niet te zwijgen over hoe het dan zou uitdraaien. Ze wist niet of ze zichzelf genoeg zou kunnen herpakken als hij nu zou binnen wandelen. ‘Insgelijk op alles.’ Stemde ze zachtjes in. Daarmee bevestigde ze dat ze geen hekel aan hem had, dat ze geen geweld zou gebruiken als het niet nodig was en dat ze ook al levens had genomen die niet voor haar waren om te nemen. Gelukkig was geen van hen onschuldig geweest, al was er een verschil tussen onschuldige mensen en onschuldige mutanten … voor Allison was er geen mutant onschuldig, vroeger althans niet. De hond gleed naar de grond en veranderde in een daadwerkelijke Duitse herder. En dat stond tegenover iemand die niet zo voor dieren was, goed, geweldig, uitstekend. Ze bracht haar hoofd wat omhoog en keek het dier achterdochtig aan. Wat Sebastian uitstraalde, het harde en koude, werd in verhouding gebracht door de bijna triestige uitdrukking van de Duitse herder. ‘Monsters.’ Herhaalde ze zachtjes, ze keek van de hond terug naar Sebastian. ‘Je bent niet het enige monster op aarde, niet het enige monster in deze ruimte.’ Ze zweeg en keek terug naar de Duitse herder. ‘Je hond is niet zo goed in het achterhouden van emoties als jou.’ Glimlachte ze uiteindelijk zwak. Haar hand verslapte wat rond het werpmes en ze ontspande zich een heel klein beetje. De hond stond haar niet aan, maar hij zag er triestig uit dus dat was misschien een voordeel of misschien slechts schijn …