Onderwerp: Re: I might not find again [Allison] za feb 06, 2016 1:42 pm
Argent,
We protect those, who cannot protect themself.
Sebastian zei exact alles wat Allison op dat moment ook dacht. Ze konden eeuwig door gaan terwijl er zoveel potentieel was tussen hen beide in dezelfde ruimte dan dit eeuwige gekibbel. Maar ze was trots dus ze gaf het gewoon niet te graag toe, dat hij misschien wel gelijk had. Dat haar visie van het leven misschien gewoon ingeprent gedrag was sinds haar geboren. Zijn woorden drongen door, ze drongen meer door dan woorden die iemand anders hier al tegen haar had gezegd en dat bracht haar hele standpunt en koppigheid misschien zelf een beetje aan het wankelen. Maar ze toonde het niet, ze toonde enkel maar haar stalen blik en ontspannen houding. Hij hoefde het niet te weten, hij hoefde niet te weten dat zijn visie impact had op de hare. Vroeger zou ze er waarschijnlijk nooit onder bezwijken maar nu, na al die tijd hier was ze “verslapt” en hij had haar zonet wakker gemaakt.
“Je moet voor jezelf uitmaken wie je bent Allison. Een jager of een mutant.” Daar zei hij exact de woorden die ze zelf nooit luidop had durven zeggen. Ze stond soms voor de spiegel, staarde naar haar eigen spiegelbeeld en vroeg het zich af, jager of mutant? Er veranderde iets in haar blik toen Sebastian dat had gezegd, het was geen twijfel maar meer een soort openheid. Openheid voor zijn woorden terwijl ze die woorden in haar hoofd verwerkte. ‘En als ik niet kan uitmaken wat ik ben.’ Ze zei het abnormaal zacht, geen idee of hij het kon horen, maar ze zocht wel zijn blik. Voor een moment kwam er iets van erkenning, respect voor wat hij net had gezegd in haar ogen. ‘Wat als ik beide wil zijn? Wat als de mutant de jager goed maakt en het een beter doel geeft?’ Het waren geen vragen waar hij op hoefde te antwoorden aangezien ze er zelf ook niet op kon antwoorden. Ze kwam iedere keer uit haar kamer met het idee op een dag naar huis te keren en zich terug volledig jager-gericht bij haar vader te voegen. Maar was als dit zoveel beter was? Wat als ze hier een “thuis” had die ze nooit had gehad? Sebastian had gelijk, ze moest kiezen wat ze wilde zijn. De jager die naar huis wilde bij haar vader en haar vertrouwde routines of de mutant die hier wilde blijven bij Oliver, haar echte vrienden en met het doel te helpen. ‘Je hebt gelijk.’ Ze zei het, luidop voor zijn oren en knikte langzaam. Sebastian had gedaan wat niemand had kunnen doen sinds ze hier was, hij had haar met haar neus op de feiten gedrukt, haar gezegd wat ze niet wilde horen. Ze moest vooruit gaan en niet blijven hangen bij het verleden. Jammer dat het Sebastian was die dit bij haar teweeg bracht, gezien ze niet zo’n goede start hadden gehad. Maar misschien was dit de les van de hele dag.
Allison had voor een seconde naar haar pols gestaard, naar de hartslag die ze erdoor voelde gaan, naar de pijn die zich erdoor verspreidde. Maar haar aandacht ging even snel terug naar Sebastian, of liever naar hun “publiek”. Allison draaide zich voor een moment naar de andere leerlingen, ondanks dat haar houding ontspannen was, had het aandacht gelokt en dat begon haar nu misschien meer te ergeren dan de aanwezigheid van Sebastian hier. “Niet op de manier waarop het zou moeten.” Verklaarde hij en weer had hij gelijk. Allison keek hem voor een moment aan, met een kleine glimlach op haar lippen en ze knikte zachtjes. Wat zouden zij en Sebastian voor elkaar krijgen als ze zouden samen werken? En dat was de manier waarop ze hem nu aankeek terwijl ze daarover nadacht. Ze hadden soort van dezelfde visie, ze wisten precies wat ze deden, hoe ze het moesten doen. Ze waren beide verfijnd getraind in alles wat ze hoorden te weten en ze waren beide mutanten met hetzelfde doel; anderen beschermen. ‘Ik denk,’ ze zweeg en tuitte voor een moment haar lippen. ‘Dat hier wel ruimte is voor verbetering.’ Vervolgde ze, voor het eerst met iets amusants in haar ogen, omdat hij exact hetzelfde dacht aan haar. Er was veel ruimte voor verbetering. Niet veel studenten hier waren zo gedreven als Allison. Ze stond hier iedere morgen veel te vroeg om te trainen, ze was de hele dag door, tussen de lessen in, bezig met het verbeteren van zichzelf en haar wapens. Ze kon het niet verlangen van anderen om net als haar te worden, misschien was dat één van de redenen waarom het allemaal zo moeilijk was. Waarom ze zich soms een verloren ziel voelde in dit stuk van de school.
De woede, de afgunst voor het beeld dat voor haar netvlies was gekomen had voor een deel de dam doorbroken. Sebastian zag het, hij keek haar aandachtiger aan maar Allison staarde enkel naar het wapenrek. En van al die woede en frustraties bleef er uiteindelijk niets meer over dan een fractie angst om haar vader en de eeuwige zorgen en twijfels. Normaal zou ze het verklaren, het was niet voor Sebastian bedoeld. Maar nu zweeg ze gewoon, keek weg van het wapenrek naar de grond en uiteindelijk weer langzaam naar hem. Hij had iets gezegd waar ze meteen botweg op had ingepikt, iets dat ze moest corrigeren maar het niet deed omdat ze misschien niet kon. ‘En ik weet dat.’ Antwoordde ze meteen snel en een tikkeltje hard op zijn woorden over het feit dat ze nu eigenlijk een team waren. De laatste restjes van haar frustraties gebruikte ze op een blik over haar schouder te werpen naar de leerlingen die het langzaam begonnen af te trappen. Toen ze weer naar Sebastian keek had haar blik iets vermoeiend en waren letterlijk alle muren rondom zich gezakt. De pijn in haar pols deed haar niet enkel parten, ook de hoofdpijn kwam terug naar boven. Ze wandelde naar het wapenrek hing het werpmes op en sloot haar ogen toen ze een nieuw beeld door kreeg van haar vader. Ze sleurden hem door een lange gang mee, duwden hem in een donker kamertje. Hij zag er verschrikkelijk uit. Ze kneep haar ogen dicht duwde de palmen van haar hand tegen haar slapen wat haar enkel nog maar meer pijn deed. Dit was niet haar dag en ze hoopte dat er na dit gesprek niemand meer zou komen opdagen, geen Oliver, geen andere vrienden, niemand. Ze zou het waarschijnlijk niet kunnen volhouden. Terwijl ze tegen de muur stond gedrukt was Sebastian achter haar aan het praten over juiste keuzes. Ze draaide zich terug naar hem om en keek hem in stilte aan. ‘Eigen keuzes maak je niet van de ene dag op de andere. Ik leef al heel mijn leven in die wereld en nu zit ik in deze,’ ze zweeg, misschien voor ergens blij dat er iemand was die haar Argent kant kende naast Oliver, iemand met dezelfde capaciteiten als haar. ‘Maar ik zie nog steeds alles van de andere wereld.’ Vervolgde ze zachtjes. Het zou zoveel gemakkelijker zijn als ze niets meer zou zien of horen van het thuisfront. Haar mutatie werkte vaak meer in haar nadeel dan in haar voordeel.
Ze draaide zich van de muur weg, deze keer geheel ongewapend, als een soort van symbolisch teken dat ze dit, wat er tussen hen was, officieel had opgegeven. ‘Misschien wel.’ Knikte ze op zijn woorden dat zij misschien wel het monster was. Haar ogen gleden naar de hond, de Duitse herder, dat dier was waarschijnlijk vier keer loyaler dan gelijk welk persoon op de wereld. Ze had zelf nooit een dier gehad, ze kende zelf zoveel niet van honden om te weten welk ras het was. Maar van deze wist ze het wel, omdat ze genoeg beelden door had gekregen van dit soort hond in het leger. ‘Misschien ben ik wel een monster.’ Prevelde ze tegen zichzelf, ze hurkte en keek naar de hond op ooghoogte. Het dier reageerde precies zoals Sebastian. Ze bleef de Duitse herder bedenkelijk aankijken, meer verzonken in haar eigen gedachten dan iets anders. Haar vingers gleden langs haar gewonde pijnlijke pols. ‘Het spijt me Sebastian,’ Zei ze uiteindelijk zonder dat ze er echt bij na dacht. Ze kwam terug recht en keek naar Sebastian. ‘Ik ben normaal iets meer vredelievend dan dit,’ wees ze naar de situatie die net gepasseerd was. ‘Het was niet mijn bedoeling om op welke manier dan ook onrust te zaaien, ruzie te stoken.’ Ze zweeg en glimlachte flauw. ‘Laten we zeggen dat ik een slechte start van de dag had en die heb ik niet zo vaak.’ Daarmee ook duidelijk makend dat ze niet iedere dag zo was, integendeel, het andere deel van Allison moest hij nog leren kennen …
Onderwerp: Re: I might not find again [Allison] vr apr 01, 2016 11:39 pm
Let your plans be dark and impenetrable as night, and when you move, fall like a thunderbolt
’En als ik niet kan uitmaken wat ik ben?’ Het was een vraag die hij al menig keer gehoord had, een vraag die dan ook regelmatig aan bod kwam binnen zijn vakgebied en mensen doorheen een zeer onzekere periode sleepte. Niet zozeer dat ze een vraagteken plaatste tussen mutant of jager, maar wel vaak tussen soldaat en persoon. Allison leek hem geen onzeker iemand, integendeel. Maar blijkbaar was ze er -behalve in het hanteren van wapens- ook nog eens in geslaagd om het optrekken van de muren rondom haar aardig onder de knie te krijgen. Hij had nooit gedacht dat het zo een groot vraagteken in haar hoofd was. Zelf had hij er nooit echt last van gehad, van de vraag over wie hij was. Vlak na de dood van Myrthe was hij zijn draad even kwijt geweest, maar nu.. Hij was gedrevener dan ooit, streefde naar een doel waarvan hij wíst dat hij het een dag zou halen. Als kind hadden zijn ouders het haast onnatuurlijk genoemd, zijn extreem verantwoordelijkheidsgevoel, zijn kalme maar terwijl toch zeer actieve houding. Alsof hij geboren was met de hersenen van een persoon dat al jaren op de wereld stond. Maar dat wilde niet zeggen dat hij er geen begrip voor kon opbrengen als anderen met die vraag door hun hoofd spookte. Het was geen goede zaak om vragen over je identiteit te hebben, terwijl er daarbuiten in de grote wereld veel meer vragen zijn. Vragen die je zou moeten kunnen onderzoeken en beantwoorden in een lichaam en geest waarvan je elke hoekje, licht of donker van kent. Sebastian tuurde voor zich uit, dacht aan de vele mannen die hij een mental breakdown had zien doorgaan en waar hij degene was die ze er weer uit moest slepen. Iets waar hij zo goed als elke keer in geslaagd was. Hij had zijn mannen nodig, en zij hem. ’Laat je dan leiden door de personen om je heen. Personen waar je naar opkijkt.’ Toen hij haar aankeek zag hij dat ze haar bruine ogen al reeds op hem gericht had. Maar op een heel andere manier als ze eerst naar hem gekeken had. ‘Wat als ik beide wil zijn? Wat als de mutant de jager goed maakt en het een beter doel geeft?’ De blik op zijn gezicht was wijs en kalm terwijl hij verder nadacht. Maar het was een vraag die hij niet kon beantwoorden, ten eerste omdat het een levenswijze was die hem niet lag en ten tweede omdat het een beslissing was die ze zelf moest maken. ‘Je hebt gelijk.’ Het waren woorden die hij niet uit haar mond verwacht had, niet nu, niet na de discussie die er plaatsgevonden had. Sebastian knikte kalm en liet zijn oogleden wat dichtzakken. Een soort van onzichtbare last viel van zijn schouders. Het was de eerste stap in de goede richting die ze samen gezet hebben en hij was er oprecht opgelucht om. Nooit zou hij vredelievende woorden gebruiken om iemand te krijgen waar hij de persoon wilde, hij was altijd eerlijk en oprecht. En als hij op die manier iemand tot besef kon laten komen.. Dat was een van de mooiste overwinningen die hij kon hebben. Iemand helpen zoeken naar de dingen in zichzelf.
Toen ze naar haar pols staarde, was dat ook hetgene waar Sebastian zijn aandacht op richtte. Ze had er pijn aan, ondanks dat ze er slechts op gevallen was. Waarschijnlijk was de slag op zich redelijk meegevallen, maar kwam de pijn pas achteraf. Een lichte frons stond op zijn voorhoofd, maar verdween toen Allison hem weer aankeek en een kleine glimlach schonk. Voor een moment wisselde ze in stilte een blik, zo een zeldzame waar veel meer achter schuilging dan enkel de blik op zich. Sebastian hoorde geweersschoten in zijn hoofd, het ontploffen van granaten, maar daarnaast kon hij bijna lezen hoe zij het geluid van een terugverende boog kon horen, het geluid van een messteek. Beide waren ze gedreven vechters, Allison misschien wel met meer souplesse dan dat Sebastian dat deed. Maar ze hadden uiteindelijk hetzelfde doel: Anderen beschermen, en dat was wat hen twee verbond, ookal waren ze voor Genosha haast als aardsvijanden geweest. ’Ik denk, dat hier wel ruimte is voor verbetering.’ Sebastian snoof met een scheve grijns en tuurde in het rond, naar de studenten die zich weer op hun eigen training richtte, de ene al serieuzer dan de andere. ’De ruimte is er inderdaad.’ Hij twijfelde enkel of de mutaten die hier kwamen ook de juiste begeleiding kregen, aangezien er in de verste verte geen leidend figuur te bespeuren was. Zoals Allison zei: Er was ruimte voor verbetering, letterlijk en figuurlijk. Het was onvoorstelbaar hoe het in hem kriebelde. De drang om zijn rug te rechten, zijn stem te verheffen en de leiding hier te nemen. Hij keek weer naar Allison, met een duidelijk gekrenkte blik door de herinneringen die aan zijn netvlies voorbij schoten. ’Er moet gewoon schot in de zaak komen. En zo niet.. Ik weet dat ík in ieder geval klaar zal zijn, van zodra ik genezen ben.’ Hij keek naar haar pols en knikte. ’En jij ook.’
De sfeer was omgeslagen, van gespannen naar..nog steeds gespannen, maar op een andere manier. Allison leek haar drukker te maken om de dingen die zich in haar hoofd afspeelden, dan het feit dat Sebastian voor haar stond. Of half dan toch, want ze had zich naar het wapenrek gedraaid en bleef daar dof naar staren. Sebastian rechtte zijn rug, keek zelf ook even naar de toppen van zijn tenen, totdat hij het stof van Allison haar blouse hoorden ruisen wat erop duidde dat ze weer opkeek. En dat dat deed hij dan ook, wachtende op de woorden die op haar tong branden. ’En ik weet dat.’ Onmiddellijk knikte hij scheefjes en zette een zachtere blik in zijn strenge ogen. Ja, ze waren een team, misschien wel het beste team als je hun vaardigheden bij elkaar gooide en er een hutsenpot van maakte. Hun mutaties waren misschien niet de krachtigste als je hen langs andere mutanten plaatsten. Maar soms was kennis en training zoveel krachtiger dan een Class 4 mutatie. Opeens kneep ze haar ogen krampachtig dicht en Sebastian keek haar strak aan. Het leek alsof ze geteisterd werd door iets in haar hoofd, alsof de beelden die ze in haar hoofd zag nog zoveel meer toonden dan enkel het leger dan aan de overkant van de oceaan klaar stond om aan te vallen. Toen ze haar handen naar haar slapen bracht, sprak hij. ’Niet alle mutaties zijn een gave, en ook zij kunnen en moeten getraind worden.’ Het voelde aan alsof hij haar iets vertelde dat ze al reeds wist, maar toch rolde het over zijn lippen nog vooraleer hij het had kunnen tegenhouden. Mensen raad en informatie geven, het was iets wat hij nooit zou kunnen verleren. Allison keek hem weer aan en Sebastian rolde kort met zijn stijve schouders. ’Eigen keuzes maak je niet van de ene dag op de andere.’ Onmiddellijk richtte hij zijn blik naar de grond en greens. Een grijns die niet oprecht lachend bedoeld was. ’Als je er de tíjd voor hebt, maak je zulke eigen keuzes niet van de ene dag op de andere.’ Hij keek haar weer aan, serieus dit keer, niet op een kwade manier, maar eerder op een manier waarop hij duidelijk tot haar door wilde dringen. ’Maar geloof me Allison. Als de omstandigheden erom vragen, kan je zulke keuzes wel van de ene dag op de andere maken.’ Een sombere blik trok over zijn gezicht, hij wist waarover hij sprak. ’Zorg gewoon, dat je die keuze zo snel mogelijk gemaakt hebt. Niet voor mij, of eender wie, maar wel voor jezelf.’ Sebastian wreef met zijn hand over zijn bovenarm en zuchtte zachtjes. ‘Maar ik zie nog steeds alles van de andere wereld.’ - ’Probeer die wereld in te perken want je maakt jezelf gek. Je kent het gezegde he..’ Hij hoorde het zijn vader nog zo zeggen, en nu nam hij de woorden zelf in zijn mond. ’Verbeter de wereld, begin bij jezelf.’ Hij legde zijn hand op de hoofd van Fera. ’Zorg dat je funderingen goed zijn alvorens je vraagt aan anderen op erop te bouwen.’ Hij knikte en trok voorzichtig een mondhoek omhoog. De hond langs hem kwispelde voor een fractie van een seconde. ’Jij bent een van de enige waarbij ik dit allemaal goed zie komen Allison.’ bemoedigde hij haar op een oprechte manier en liet zijn blik nogmaals rondgaan in de trainingsruimte. Ja, voorlopig was ze echt de enige.
Ze waren allemaal monsters. Mutanten niet omdat ze mutanten waren, mensen niet omdat ze mensen waren. Enkel om het feit dat bewoners van dezelfde planeet niet in vrede en harmonie met elkaar samen konden leven. Al die problemen, oorlogen, en dat allemaal omdat levende wezens het vertikte om dankbaar te zijn dat ze het recht hadden om een prachtige planeet als de aarde te mogen bewandelen. Hij zag hoe Allison naar de hond keek. Het stond vrijwel op haar gezicht te lezen dat ze niet wist hoe of wat, waardoor de aandachtige blik van Fera doordringend kon overkomen. Sebastian bewoog zijn hand minuscuul en de hond keek naar hem in plaats van naar Allison. ’Misschien ben ik wel een monster.’ Ze hurkte voor zijn hond neer en Sebastian gaf hem weer toestemming om terug te kijken. De herder zette zijn oren naar voren en snuffelde zachtjes, maar hield zijn snuit disciplinair thuis. ’Misschien zijn wij dat ook wel.’ Fera en hij, ook zij waren monsters. Hij hurkte zelf ook neer, vond het niet gepast om boven Allison uit te torenen en op haar neer te kijken. De pijn in zijn zij was aanwezig, maar hij verbeet het, net zoals zij de pijn in haar pols verbeet. Zijn vingers haalde hij door de vacht bij de hals van de hond, maar hield hem opeens muisstil toen Allison haar excuses aanbood. Zowel de blik van Fera als van Sebastian stond strak op haar gericht. ’Ik ben normaal iets meer vredelievend dat dit,’ Begon ze, en de hond ging zitten, liet zijn staart plat op de grond liggen. Hij luisterde aandachtig naar de oprechte woorden die ze sprak en glimlachte op het gepaste moment met haar mee. ’Het was intens, maar op een vreemde manier vond ik het ook verrijkend op zoveel verschillende vlakken.’ Hij haalde voorzichtig zijn schouders op. ’Net zoals jij mijn ogen geopend hebt, heb ik dat ook bij jou gedaan.’ Een zacht, lachend geluid kwam uit zijn keel en Fera kneep zijn ogen lichtjes samen. ’Laten we zeggen dat we quitte staan?’ Kort twijfelde hij, maar stak toch op een ontspannen manier stak hij zijn hand naar haar uit. Fera hief tegelijk ook een voorpoot in de lucht. Beide keken ze Allison aan, benieuwd naar haar reactie en terwijl tastte Sebastian voor de tweede maal voorzichtig naar haar bewustzijn. Hij kon niet anders dan toegeven dat Allison een interessant persoon was.
Allison Argent Deze school had altijd al een verwarrende indruk op Allison achter gelaten. Vanaf dag één probeerde het haar te veranderen, probeerde het haar visie te veranderen. En in eerste instantie had ze daar tegen gevochten, wilde ze het gevoel niet toelaten om haar oogkleppen af te nemen en naar meer te kijken dan enkel haar eigen visie. Allison wist altijd precies wat ze wilde, van kleins af aan had ze een duidelijk pad, een duidelijke planning, wist ze exact hoe de komende jaren zouden lopen. Maar sinds ze hier was liep dat compleet de mist in. Wie was ze? En wat wilde ze bereiken? Ze hoopte dat het gevoel zou weg gaan, dat ze zich gewoon zou kunnen richten op het trainen, het beter worden en uiteindelijk ook het helpen van de anderen. Maar gaande weg kwam ze de ene onverwachtste hindernis tegen na de anderen. Ze maakte vrienden, leerde meer leven. De meest onverwachtste wending was Oliver, dat had ze in mijlen ver niet zien aankomen, ze had er nooit over nagedacht en toen stond hij daar die avond in het observatorium en Allison wist vanaf dat moment dat niets meer zou gaan zoals ze het wilde. Het maakte haar niet onzeker maar ze moest wel opnieuw gaan zoeken naar wat ze echt wilde. Het zorgde er een beetje voor dat ze zich opsloot maar het zorgde er deels ook voor dat ze weer wat vrijheid vond.
Bij zijn woorden keek ze hem meteen weer aan, bedenkelijk. Zich laten leiden door de personen rondom zich … naar de personen waar naar ze op keek. De enige persoon naar waar ze op keek was altijd haar vader geweest en dat zou niet tellen hier. Haar blik ging kort de trainingsruimte rond, alsof ze op zoek was naar de personen rondom zich. Het probleem bij Allison was vaak dat ze er wilde zijn voor anderen en daarbij zou ze nooit iets van zichzelf, van haar eigen problemen bloot leggen. Wat hij dus zei was voor haar misschien een beetje moeilijker dan dat het voor hem zelf was. ‘Het is moeilijk,’ ze zweeg en beet kort op de nagel van haar duim terwijl ze naar de Duitse herder keek naast Sebastian. ‘Er is zoveel onverwachts gebeurd dat ik niet had voorzien.’ Ze schonk hem een wrange glimlach. ‘Maar ik denk dat het een positief ding is.’ Dat hoopte ze in ieder geval. Als er nu een oorlog zou uitbreken zou ze waarschijnlijk net iets minder gefocust zijn dan anders. Omdat ze aan zoveel moest denken, wat met haar vrienden, wat met Oliver. Vroeger zou ze gewoon recht voor uit de strijd in trekken, nu zou ze eerst denken aan hen en dat was iets dat ze moest uitwerken voor zichzelf. Want het zou haar kunnen doden als ze misschien minder gefocust zou zijn. Ze stak het niet achter banken weg, toch niet tegenover Sebastian want op dat vlak waren ze misschien wel gelijken. En als er iemand was die wist hoe je in groep moest werken dan was het Sebastian waarschijnlijk wel. Zelf verkoos ze liever één partner waar ze compleet, de volle honderd procent op kon vertrouwen, dan een groep waar ze elkaar hun verdeeld vertrouwen moesten geven. Dus nee, waarom zou ze tegen hem liegen als hij misschien iets van duidelijkheid kon geven?
Ze waren het over tenminste één ding al eens, er was ruimte voor verbetering. De blik waarmee hij kort de ruimte rond keek was exact de blik die ze ook had toen ze hier de eerste keer was geweest. Ze keek kort opzij, naar twee jongens die slordig stonden te sparren. Het was waarschijnlijk een soldaat ding want aan de manier hoe Sebastian keek zou hij het liefst van al docent worden en hier zelf alles regelen. En Allison zou er niet eens over klagen, misschien hadden ze iemand nodig als hem. Nu ze voorbij al haar woede en pijn was begon ze iedere keer een beetje meer te zien van Sebastian, meer naar waar ze misschien wel kon gaan opkijken. Toen hij haar weer aan keek zag ze een licht gekrenkte blik, ze zei er niets van maar ze kon raden dat zijn leven niet veel gemakkelijker moest geweest zijn dan het hare, op een andere manier dan. Bij zijn woorden glimlachte kort, serieus en knikte ze instemmend. ‘Wel,’ ze zweeg en keek hem terug aan. ‘Ze hebben er tenminste al twee dan.’ Ze glimlachte kort en keek naar het werpmes in haar handen. ‘Alleen aan die samenwerking moeten we nog even sleutelen.’ Ze gaf hem een vluchtige glimlach en schudde met een klein grijnsje haar hoofd. Na alles konden ze wel tot de conclusie komen dat ze het goed zouden doen als team, ze moesten er enkel nog op oefenen. Allison was geen moeilijker om mee samen te werken, ze volgde de bevelen gehoorzaam op, het enige wat ze wilde was het wederzijds vertrouwen. Iemand die haar rug kon dekken als het nodig was, iemand die door het vuur voor haar zou gaan en omgekeerd.
Dit was echt wel de rotste dag om iemand nieuws te leren kennen. Gelukkig hadden ze beide hun temperament onder controle gehouden en kon Allison nog net over alles in haar hoofd heen kijken om bewust te handelen. Maar het was niet gemakkelijk, ze wilde de beelden niet zien en toch kwamen ze. Als ze zich concentreerde bleven ze weg maar dat vroeg energie en met de hoofdpijn en pijn in haar pols die ze nu had was dat niet beschikbaar. Sebastian leek dat te merken, zijn blik was iets zachter en het maakte haar onrechtstreeks een beetje minder opgefokt vanbinnen. Toen ze haar handen naar haar slapen bracht en hij weer sprak moest ze zachtjes hopeloos lachen. ‘Als je praat klinkt alles zo eenvoudig.’ Ze keek hem aan en liet haar schouders zakken. Ze kneep kort in haar neusbrug en liet haar handen dan kort over haar hoofd glijden. ‘Maar ik ben ermee bezig.’ Het was de enige van haar mutaties die ze niet compleet onder controle had. Het moeilijke was voornamelijk dat ze altijd afhankelijk waren van haar gemoedstoestand of van wat ze zag in de beelden. Dat het haar vader was in problemen hielp niet want met een deeltje van haar gedachten was ze altijd bij hem. Toen hij weer begon te praten kon ze niets anders dan naar hem kijken en luisteren. Hij klonk als haar vader, echt, maar dat was vast iets dat hij liever niet wilde horen. Ja, als de tijd daar was, dan had ze haar keuze in twee seconden gemaakt maar nu … met alles dat rondom zich gebeurde, het was gewoon een luxe die ze liever niet wilde hebben. Dus hij had gelijk, weeral, ze moest het voor zichzelf zo snel mogelijk uitvogelen. ‘En dat doe ik, diep vanbinnen weet ik het, heb ik die keuze al gemaakt. Het zijn gewoon de onverwachtste dingen die het wat moeilijker maken.’ Gaf ze met een zwak glimlachje toe.
“Verbeter de wereld, begin bij jezelf.” Ze keek hem een tijd lang aan en knikte dan zachtjes, alsof ze net een waardige les had geleerd van haar docent. Dat was iets dat ze zou meenemen naar het slapen gaan vanavond. Heel dit zou ze meenemen, Sebastian had iets gestart dat eigenlijk al veel eerder had moeten starten. Hij toonde haar de houvast die ze nodig had, aan haar om het over te nemen en er alleen voor te staan. Haar blik gleed naar de hond die kort kwispelde. En toen zei hij iets waar ze hem weer voor aankeek, ze glimlachte, gemeend deze keer, oprecht en vanuit het hart. ‘Bedankt.’ Ze glimlachte en schudde zachtjes haar hoofd. ‘Ik kan me wel voorstellen dat je met die jonge leeftijd hoog in de rangen stond. Je geeft goede speeches.’ Ze knipoogde en keek kort naar de hond naast hem, ook het dier leek een stukje vrolijker te worden. Het onweer dat tussen hen in had gedreven was op slag verdwenen.
Het was gemakkelijker om haar excuses aan te bieden, zeker na wat hij allemaal had gezegd. En ze had naar de hond gekeken in plaats van naar hem, niet opzettelijk, maar gewoon … zelf het dier had iets in zijn ogen dat Allison niet kon plaatsen. Hij hurkte zelf ook neer naast de Duitse herder voor hij sprak. Allison keek hem aan en glimlachte opnieuw gemeend. ‘Intens.’ Herhaalde ze zachtjes knikkend, ja dat was het wel. ‘Ik denk dat ik je daar dankbaar voor moet zijn, het was misschien exact wat ik zocht.’ Ze keek terug naar de hond opnieuw even in haar gedachten verzonken. Toen hij vroeg of ze nu quitte stonden grinnikte ze zachtjes. Ze keek naar zijn uitgestoken hand en zonder enige twijfel schudde ze dat, toen gleed haar blik naar de hond, ietwat voorzichtig. Dit was de eerste hond die ze van dichtbij zag. ‘Niet bijten.’ Mompelde ze voorzichtig. Ze stak haar hand uit maar ging niet voor de poot, ze aaide het kort over haar hoofd. Bijna trots op zichzelf ging ze recht staan toen ze voelde hoe hij langs haar bewustzijn streek. ‘Maar je mag nog steeds niet in mijn hoofd zitten.’ Glimlachte ze meteen naar hem. Damian zat constant in haar hoofd, het was dankzij hem dat ze het gevoel kende, dankzij hem dat ze zoveel kennis had over haar eigen bewustzijn. ‘Of werkt het niet op die manier?’ Vroeg ze nieuwsgierig. Ze had geen idee of hij gedachten kon lezen zoals Damian het deed. Dus ja, ze was wel nieuwsgierig en als hij zou vragen naar haar mutatie dan zou ze zonder protest ook zeggen wat zij kon. Het stadium dat ze elkaar niet genoeg vertrouwde om dingen te verzwijgen was nu wel voorbij …
