Please don't, I don't want you here. [Denni]

.Always live before you die.

Zes dagen … zoveel dagen lag hij hier al sinds de nacht dat hij op een verschrikkelijke manier einde had gemaakt aan de volle maan. Hij had een meisje gebeten en als het niet voor Jamie en Howard was geweest was ze nu dood of in transformatie naar een weerwolf. Hij had Devon bijna vermoord en als het niet voor Clyde was geweest dan was Devon ook daadwerkelijk dood. “Ik kan hem wel aan.” Dat had Devon hem verzekerend en Storm had hem geloofd, nu lagen ze hier beide in de ziekenzaal. Devon had er een succesvolle operatie opzitten maar was nog steeds ver weg van hersteld ondanks dat hij sneller kon helen. Storm … Storm was een kleine twee uur dood geweest door de blikseminslagen van Clyde. Twee uur … twee uur had zijn hart niet geklopt, was Lupos niet hersteld, was er niets geweest dan het roerloze lichaam van die wolf. De volle impact van die gedachten maakten het nog steeds mogelijker voor Storm om in een meer bewusteloze toestand weg te zakken. Hij vocht niet, hij gaf het gewoon op, hij gaf Lupos precies wat hij wilde, controle. Hij was drie dagen zo goed als buiten bewustzijn geweest, alleen met alle energie die hij had weten verzamelen had hij kunnen wakker worden. De enige die zijn hoofd net hoog genoeg boven water hield om te ademen was Nadya en eerlijk … ze was de enige waarvoor hij nog niet los had gelaten, waarom hij niet gewoon in die bewusteloze toestand was gebleven. Ondanks dat hij heel veel van zijn controle en vechtlust aan Lupos had gegeven liet de wolf niets van zich voelen. Ze waren er beide erg aan toe. Storm hing aan de hartmonitor omdat zijn hart heel onregelmatig sloeg en er zaten nog steeds naalden met infusen aan in zijn armen om zijn lichaam constant te voorzien van pijnstillers, vitamines, vocht en alles wat hij meteen weer opgebruikte om een beetje energie te kunnen krijgen. Daarnaast had hij geen gevoel in zijn benen, de dokters zeiden dat het kwam omdat de blikseminslag een deel van zijn zenuwen had beschadigd en dat het zou helen met tijd. Maar het was dag zes en Storm voelde nog steeds niets in zijn benen.

Hij hoorde het geluid van zijn hartmonitor boven zijn eigen dromen uit, hij hoorde de onregelmatigheid ervan toen de nacht zich in gebroken stukken voor hem afspeelde. Hij zag delen van Lupos, de zwarte weerwolf met de rode ogen, hij zag delen van zichzelf en hij zag delen van Devon. Altijd dezelfde droom die eindigde met Devon die helemaal onder het bloed ging. En hij werd altijd met hetzelfde beeld wakker, Devon onder het bloed, Devon bijna dood. Hij opende zijn ogen, zijn pupillen waren rood omrand en zijn ademhaling ging gejaagd. Het gevoel, de angst ebde weg en zo ook de roodheid in zijn ogen. Zijn houvast was er niet, hij had Nadya gezegd dat ze moest rusten. Het maakte hem altijd een beetje kapot als hij haar door de deur naar buiten liet wandelen, hij kon haar niet missen. Maar hij zei er niets van. Hij wist dat Devon niet veel verder van hem lag maar Storm probeerde zijn vriend te vermijden, één blik op Devon was misschien genoeg om dat draadje door te knippen en zichzelf te laten gaan. Hij wilde niemand als bezoek, hij weigerde alle suggesties. Hij wilde niet dat ze hier binnen kwamen, zagen wat er met hen gebeurd was om dat tot de conclusie te komen dat het zijn schuld was. Hij was de weerwolf, dat moest iedereen onderhands weten, en dit was zijn schuld geweest. Nee, hij wilde niemand onder ogen komen buiten Nadya en aangezien Devon zijn koppigheid bij die nacht niet was verloren zo ook Devon.

‘Hal?’ Hij schrok op uit zijn gedachten en keek naar de verpleegster. ‘Wil je naar buiten?’ Vroeg ze vriendelijk. Storm draaide zijn hoofd en luisterde naar buiten, er was amper iets te horen buiten het zachte geruis van de bladeren. Hij wilde niet naar buiten omdat hij anderen zou tegen komen maar eerlijk, die muren sloopten hem hier. Hij wist dat buitenlucht Lupos ook goed zo doen en dat hadden ze beide nodig als hij ooit weer wilde lopen. ‘Het is rustig buiten, de lessen zijn nog aan de gang.’ Glimlachte ze bemoedigend. Storm keek opzij naar de hartmonitor en de infusen, hij kon hier nog niet buiten gaan met al dit bij hem. ‘De infusen hangen we boven de rolstoel, we kunnen je hartslag ook op afstand in de gaten houden.’ Raadde ze zijn blik. Storm keek haar terug aan neutraal en lichtelijk geërgerd door het feit dat hij zo doorzichtig was. ‘Nee, het is goed.’ Prevelde hij amper verstaanbaar. De verpleegster trok een bezorgde blik maar ging er niet op in, ze wandelde weg. Storm blikte opzij naar de rolstoel die er stond, eentje voor hem. Hij sloot zijn ogen weer en probeerde weer zijn bewusteloze toestand op te zoeken, afgelopen dagen was het een beetje een soort van verslaving geworden. Maar het was niet goed zeiden de dokters, hij moest vechten zeiden ze. Maar wat was er om voor te vechten als je net alles had gedaan waar je bang voor was? Hij had een meisje gebeten, hij had zijn allerbeste vriend haar vermoord, waarvoor wilde hij nu nog leven? Het was pas als er een sterke geur zijn neusgaten binnen kwam, wat niet toebehoorde aan het personeel hier, dat hij zijn ogen opende, fel en lichtjes rood omrand … helemaal niet Storm. Hij wilde geen bezoek en toch was Denni hier. Denni … gevoelig, overbezorgde Denni. Hij zei niets, hij staarde haar enkel aan met een leegte in zijn blik en het lichte rood in zijn ogen. Storm Hall was daar nog ergens, heel diep maar hij was er nog, alleen … je kon het hem niet kwalijk nemen …

tag: Denni --- words: 985 --- notes: - --- outfit: -

TELL ME YOU ARE OKAY, I NEED TO KNOW

Het was allemaal zo dubbel. Storm en Devon lagen in het ziekenhuis en de blonde meid werd gedwongen gewoon door te gaan, alsof er niks gebeurd was. Hoe kon ze nou doorgaan en doen alsof alles normaal was? Haar twee beste vrienden lagen in het ziekenhuis en god knows voor hoelang. Gelukkig liet de verpleging haar nu wel bij de jongens toe, ze was tevens toch al bij Devon geweest. Storm had ze echter nog niet gezien en dat was haar planning voor vandaag.

Ietwat gehaast liep Dennimae door de gangen. De toestant van Devon was vreselijk en eigenlijk was ze nog banger om Storm aan te treffen. Van wat ze gehoord had, moest hij er nog slechter aan toe zijn. Haar hart bonkte zo verschrikkelijk snel en hard, dat ze het gevoel had alsof hij er elk moment uit kon barsten. Met ingehouden adem kwam ze tot stilstand voor de deur van de ziekenboeg. Ze was bang, bang voor alles. Voor hoe ze hem zou aantreffen, voor hoeveel pijn hij wel niet zo moeten doorstaan. En niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal. Het had een heftige nacht moeten zijn en weer bekroop een misselijk gevoel de blondine. Voorzichtig, half zichzelf dwingend, opende ze de deur. De verpleger die op dat moment door de ruimte liep, begroette haar met een lieve glimlach. Maar Denni wilde zijn glimlach niet, ze hoefde al dat medelijden van die verpleging niet. Storm en Devon hadden haar nodig, in welke toestant dan ook. Die verpleging moest zorgen dat hun beter werden in plaats van haar steeds bemoedigen. Denni zei dan ook niks, liep straal langs de man op. Ze wist ondertussen de weg naar de ziekenzaal waar de jongens lagen, en stopte zodra ze het wazige glas bereikt had. Zachtjes beet ze op haar onderlip waarbij een diepe zucht haar neusgaten verliet. Het scheelde ergens dat ze al bij Devon was geweest, maar ergens voelde ze zich ook schuldig dat ze niet langer was gebleven tot Storm wakker was geworden. Langzaam legde ze haar trillende hand op de deurklink, waarna ze stilletjes de deur opende. Haar lichte kijkers vlogen meteen door de ruimte in zodra die zichtbaar werd, waarbij ze bleven hangen op Devon. Ditmaal was hij de gene die sliep en wat waterig glimlachte ze. Niet wetend of dat een goed, of slecht teken was. Net zo stilletjes als ze de deur had geopend, sloot ze hem ook weer. Verderop in de zaal hoorde ze, boven het gepiep van alle monitors, de stem van een vrouw. Afwachtend en niet goed wetend wat te moeten, bleef ze bij de deur staan. Zodra de zuster haar kant op kwam gelopen, stapte ze opzij om langs de vrouw heen Storm te kunnen zien. En weer voelde de blonde meid hoe haar ontbijt omhoog kwam. Storm keek haar aan en het gaf haar een ongelovelijk ongemakkelijk gevoel. Het was niet de Storm zoals ze hem kende, de charmante Brit die enkel met zijn glimlach en blik harten kon laten smelten. Voorzichtig liep ze op hem af, uiteindelijk een glimlachje rond haar lippen gevormd. Zijn ogen keken fel en waren lichtjes rood omrand. Alsof hij gehuild had, heel erg veel gehuild had. "Storm," Kreeg de meid uiteindelijk wat hees over haar lippen gedrukt. Zachtjes wurmelde ze haar vingers in zijn warrige, ietwat krullende haren om vervolgens een kusje op zijn voorhoofd te geven. "Ik mis je." Ferluisterde ze, waarbij ze haar hand uit zijn haren haalde om langs zijn wang te strijken. Denni voelde hoe de tranen haar ogen vulde en nog voor ze er erg in had, er een paar over haar wang wandelde. Haar lip trilde terwijl ze woorden zocht om tegen hem te zeggen, Storm zag er zo slecht uit. Het aanzien van hem maakte haar nieuwschierigheid, naar die nacht, helemaal verdwijnen. Ze wilde niet eens meer weten wat er gebeurd was, bang dat de waarheid haar zou slopen. Het had de jongens zeker gesloopt, letterlijk. Langzaam liet ze haar blik over hem heenglijden, waarbij ze de deken wat verder over zijn bovenlichaam trok. Een klein glimlachje sierde haar lippen en met nog steeds trillende handen, veegde ze de tranen van haar wangen af. Het was niet eerlijk, totaal niet eerlijk dat dit hun was overkomen. Storm is een goeie, lieve jongen. Maar de persoon die hier nu lag, leek daar totaal niet op. "Wat is er toch met je gebeurd, joh." Zei ze zachtjes, waarbij ze haar vingers weer door zijn haren liet gaan.

.Always live before you die.

Hij was ervan overtuigd geweest om op een bepaalde manier harteloos over te komen. Hij had trouwens een deel van zichzelf aan Lupos gegeven maar de weerwolf leek daar precies niet zoveel mee te doen. Buiten het feit dat zijn zintuigen haarscherp stonden was er niets anders van Lupos te merken, buiten dan de felheid in zijn ogen, de leegte … en misschien was dat wel het ergste voor iedereen die hem kende. Niet zijn woorden, niet zijn daden maar het zien van Storm, zien dat er iets veranderd was aan hem. Dat er iets was weggenomen, dat hij iets had opgesloten in zijn lichaam en niet snel van plan was dat terug boven te halen. Het werd bewaakt door zijn weerwolf, iets dat er mentaal sterker voor stond dan hem. Storm zou naar buiten moeten, hij zou moeten herstellen, het zichzelf toestaan om beter te worden maar hij deed het niet om verschillende redenen. Hij had succesvol iedereen buiten weten te houden als het aan kwam op Lupos, hij had niemand echt toe gelaten om te gaan geven om dan deel van zichzelf. Buiten Devon … en kijk wat het hem had opgeleverd, Storm was bijna wakker geworden met het nieuws dat zijn beste vriend dood was geweest, maar het was omgekeerd. Zijn dood was Devon’ redding geweest en het had zo moeten blijven, hij was dood moeten blijven. Maar wie nog dieper in zijn hart was weten te geraken, nog dieper dan Camille het ooit was gelukt, was Nadya. En momenteel was zij het enige hand dat hem terug omhoog kon krijgen terwijl de dromen over Devon hem naar beneden trokken.

Bang dat ieder woord van een vriend of vriendin zijn mentale toestand aan het wankelen zou krijgen had hij niemand buiten Devon en Nadya toegelaten als bezoek. Niet dat er veel emoties aanwezig waren in Storm, toch niet voor iemand anders dan Nadya. Zes dagen, iedere dag hoorde hij wel iemand op bezoek komen voor Devon en daar was hij blij om, Devon had dit nodig, meer dan hij het nodig had. Ondanks dat de bezorgdheid om zijn beste vriend werd overschaduwd voor de afschuw, de haat en het verdriet voor wat hij had gedaan, was hij blij dat Devon erop vooruit ging. Dat hij het bezoek kreeg dat hem er bovenop zou krijgen, dat hij afleiding had en zo minder bij Storm langs kwam. De ene helft van StormOn zou positief ingesteld zijn, zo was Devon nu eenmaal, in ieder geval zo zou het uitdraaien. Maar Storm … wat zou de andere helft van StormOn doen? De hartmonitor maakte het akelig goed duidelijk dat Storm nog lang niet klaar was om te vechten, Nadya deed dat voor hem. Zij was degene hem, en daarbij ook Lupos, al veel langer had aanvaard, die vocht voor hen beide terwijl Storm dat niet deed. Tijd, dat was exact wat hij nodig had en niet kon krijgen want over iets meer dan drie weken was het weer volle maan.

En dan stond Denni tussen al de chaos in zijn hoofd in de deuropening, uitgekend Denni. Kat zou hij aankunnen, hij zou zelf Taylor aankunnen … het was een kwestie van het masker net hoog genoeg ophouden zodat ze er niet door konden zien. Het zou hem aardig goed lukken, zijn glimlach was nog steeds dezelfde. Maar Denni … hij was het meest bang geweest voor haar verschijning hier, om twee redenen. De eerste was haar onschuldigheid, de gevoeligheid die ze altijd mee droeg, kon ze de waarheid aan? Kon ze aanvaarden wat voor een monster hij was? Kon ze het begrijpen? Maar het tweede, en dat was vier keer erger was vanwege Devon. Hij was niet blind, hij was zeker niet doof en had redelijk wat mensenkennis. Denni gaf veel om Devon en Storm had die persoon, de persoon om wie ze heel veel gaf, bijna afgenomen. Hij voelde geen angst voor wat deze confrontatie kon doen, hij voelde niets maar hij wist wel dat het iets was waar hij niet naar uit keek. Hij wist dat Denni bij Devon was langs geweest eerder, als hij zelf nog bewusteloos was, hij rook haar aanwezigheid daar. Maar hij wist dus niet wat er gezegd geweest was. En hij wist dat hij open kaart zou moeten spelen, de roddels moesten er waarschijnlijk al zijn. Het enige jammere was dat Nadya er niet was en dat de hartmonitor nu al onrustig en vol onregelmaat aan gaf hoe zijn hart klopte.

Haar reactie op zijn blik was eigenlijk al meer dan voldoende voor hem geweest om haar terug weg te sturen. Maar nee, hij deed niets, volgde de beweging van haar lichaam door de ruimte naar zijn bed. Hij kon niet breken, hij mocht niet breken, hij zou het niet toelaten haar een blik te geven op hoe erg hij eraan toe was. Zij kon dat niet aan en hij ook niet, het was genoeg om de pijn bij Nadya te zien als hij als een twijgje in twee brak, hij wilde het niet zien bij Denni ook. Er brak een klein glimlachje op haar lippen door terwijl ze naar het bed kwam. Het horen van zijn naam over haar lippen zorgde ervoor dat hij zijn ogen sloot. Storm … hij had haar toe gelaten om hem Storm te noemen, net als Nadya dat kon en Camille indertijd. Toen haar vingers door zijn warrige haar kwamen voelde hij zijn lichaam meteen reageren op de aanraking, hij opende zijn ogen en keek naar haar op terwijl hij luisterde naar zijn eigen onregelmatige hartslag. Ze probeerde woorden te vinden terwijl ze haar vinger lang zijn wang streek. Hij had de neiging gehad zijn hoofd weg te trekken maar hij bleef doodstil liggen tot hij het niet meer aankon om haar te zien huilen en twijfelen en god weet wat er allemaal door haar hoofd ging. Hij reikte naar haar handen, de zijne waren broeierig warm vanwege Lupos, hij trok haar handen weg van hem, omvatte ze met de zijne terwijl zijn ogen in de hare bleven rusten. ‘Stop het, alstublieft.’ Hij smeekte het niet, het klonk vlak en afstandelijk, net als de blik in zijn ogen. Toch wilde hij het met meer compassie zeggen, maar het lukte niet. ‘Devon heeft je meer nodig dan mij Denni.’ Hij kneep haar heel zachtjes in haar handen. ‘Hij moet genezen, niet ik. Alstublieft, ga naar Devon, hij zal blij zijn je te zien.’ Prevelde hij. Er passeerde een verpleegster, ze keek een beetje schuldbewust omdat Denni hier was terwijl hij geen bezoek wilde. ‘En je weet wat er is gebeurd.’ Er waren geen emoties in zijn woorden. Het moest haast wel, iedereen moest het onderhands al weten, toch? ‘Hij is in orde, het komt wel weer goed met hem.’ Hij sprak expres over Devon want het was ondragelijk om over zichzelf te praten. Devon zou het redden, dat was het enige dat telde, dat was het enige wat er toe deed voor Storm op dit eigenste moment, Devon zou het overleven …

tag: Denni --- words: 1173 --- notes: - --- outfit: -

TELL ME YOU ARE OKAY, I NEED TO KNOW

Er gingen natuurlijk verschrikkelijk veel roddels door de school over die nacht. Dennimae luisterde er echter niet naar. Elke roddel was weer anders dan de andere en de meid weigerde naar dingen te luisteren zonder dat de betreffende persoon iets verteld had. En in dit geval waren dat Storm en Devon. Denni was sowieso al niet echt van het roddelen. In de plaatsen waar ze zelf gewoond had werd altijd onwijs geroddeld. Vooral over haar en haar familie. Dingen die totaal onwaar waren en erg kwetsend konden zijn. Nee, roddelen was echt haar ding niet. En de roddel dat Storm, Devon bijna gedood had kon gewoon niet kloppen. Het klonk verkeerd, was verkeerd en de jongens waren als broers. Dennimae kon gewoon niet geloven dat Storm zo iets zou proberen. Natuurlijk wist de meid Storm zijn hele achtergrond niet, zelfs zijn hele mutatie niet. Maar dat Storm, Devon kwaad zou doen kon gewoon niet tot haar doordringen.

Vreselijk, misselijk makend en afschuwlijk. Dat waren de enige woorden die Dennimae kon geven aan het aanzicht van haar twee vrienden. Beide zagen ze er vreselijk uit. Maar de manier hoe Storm naar haar keek, haar duidelijk probeerde weg te jagen, maakte alles nog 10 keer zo erg. De jongen leek totaal niet op de persoon die Dennimae toen in het zwembad ontmoet had. Dít was pas misselijk makend. Maar hoe ongemakkelijk de meid zich ook voelde, haar voeten zochten een weg naar zijn bed. Alles aan de houding van Storm was afstandig, kill. Denni was hier duidelijk ongewenst. En normaal kwam de meid nergens ongewenst, wilde niet ergens zijn waar mensen haar zo duidelijk weg wilde hebben. Maar ze kon hem nu gewoon niet alleen laten, hij had haar nodig. Of hij het nou wilde of niet, of hij het zelf in zag of niet, hij had haar nodig en ze bleef. Elke stap die de meid dichter naar Storm zette, voelde alsof ze haar vriend steeds meer verloor. Alles aan hem schreeuwde bijna dat hij alleen wilde wegkwijnen. Of iniedergeval, zonder haar. Storm toonde totaal geen emotie of reacties haar kant op, niet zoals ze het van hem kende. Het deed haar pijn, onwijs veel pijn hem zo te zien. Ze wilde sterk blijven, maar kon niets anders dan breken. Enkele tranen rolde over haar wangen en dat leek het allemaal erger te maken. Storm pakte haar handen, waar hij de zijne omsloot. Zijn handen voelde broeierig warm aan waardoor Denni nog meer tranen voelde opkomen. Zijn hart ging zo onregelmatig dat het gepiep van de monitor haar hoofdpijn bezorgde. Ze wilde dat hij beter werd, weer de oude werd en dit allemaal zo snel mogelijk voorbij zou zijn. ‘Stop het, alstublieft.’ Zonder reactie te geven keek Denni Storm aan, alsof ze staarde. De manier waarop hij dit zei was zo anders, zo afstandelijk en vlak. Ze wilde wat zeggen, maar wist niet wat. Ze wist niet hoe ze het voor hem beter kon maken. ‘Devon heeft je meer nodig dan mij Denni.’ Zachtjes kneep hij in haar handen, terwijl de meid haar hoofd fronsten en voor een moment haar ogen sloot. ‘Hij moet genezen, niet ik. Alstublieft, ga naar Devon, hij zal blij zijn je te zien.’ Prevelde Storm. De verpleegster die voorbij kwam werd door de blondine totaal genegeerd, ze wilde niet nog meer ongewenste blikken krijgen. Die van Storm was al erg genoeg. "Ik ben hier voor jou, Storm. En ik blijf hier voor jou, je kunt me niet wegjagen." Sprak ze zachtjes, met een ietwat dwingend ondertoontje. Niet dat Denni hem zichzelf wilde opdringen, maar ze wilde hem duidelijk hebben dat ze bleef. Ze zou blijven tot hij sliep en misschien dan nog wel. Ze was hier voor hem en bleef er voor hem. ‘En je weet wat er is gebeurd.’ Een klein zuchtje verliet haar keel. "Ik luister niet naar wat anderen zeggen. Iedereen zegt wat anders, ik weet niet wat ik moet geloven." Haar stem stier een beetje weg aan het einde, ze wílde het niet geloven. Haar gehele lichaam trilde en haar blik werd getrokken door de aparaten die aan Storm verbonden zaten. Ze werd er echt misselijk van, deze gehele situatie maakte haar ziek. Het was verkeerd, totaal verkeerd. Maar het enige dat ze nu kon betekenen was steun, ongewenst of niet. Storm was nou eenmaal belangrijk voor haar geworden en hij moest het maar accepteren. ‘Hij is in orde, het komt wel weer goed met hem.’ Alles wat hij zei was zo emotieloos, dat Denni het gevoel had dat ze aan het verkeerde bed stond. Dat er iemand anders aan het praten was, Storm was nergens te bekennen in de hele persoon die hier lag. "En met jou? Praat met me Storm, alsjebliefd. Laat me binnen." Het laatste zinnetje werd onwijs zachtjes uitgesproken en voorzichtig drukte ze met haar vingertop op de plek van zijn hart. Ze wilde hem helpen, naar hem luisteren. Maar hij moest haar eerst binnen laten.

.Always live before you die.

De aanwezigheid van iemand anders dan Devon en Nadya maakte Lupos een beetje wakkerder. Alsof de geur die Denni met zich mee droeg hem een zekere drang gaf om te recuperen en terug “aan het werk te gaan”. Hij had Lupos in dagen niet meer gevoeld maar nu voelde hij de weerwolf, een lichte sluimering onderaan zijn maag, een zekere honger die afgelopen zes dagen er niet was geweest. Ondanks dat Storm nouja … Storm was, in zijn menselijke gedaante, Lupos was ook daarin actief, zocht geuren op, potentiele slachtoffers. Hij wist dat Lupos bang was van Nadya, al was bang een heel uitgebreid begrip voor een onverschrokken weerwolf als zichzelf. En hij wist ook dat Lupos Devon aller tijde zou herkennen bij volle maan, en dan zeker de beer want  die waren water en vuur geworden. Devon had het enige gedaan dat Lupos van jagen naar aanvallen had gebracht, hij had de weerwolf proberen opsluiten. Storm was dus bang voor wat de reacties zouden zijn als hij en Lupos weer hersteld waren en ze tegenover Devon kwamen te staan. Maar hij was ook bang voor dit gevoel, hoe herkenbaar het ook was, Lupos reageerde op Denni, zachtjes en heel subtiel maar hij reageerde. Hij reageerde voor het eerst in zes dagen en ondanks dat Storm gehoopt had dat de weerwolf zijn strijd had opgegeven, hij was opgelucht met dit gevoel. Want hij had Lupos nodig om te herstellen, het was dat of nooit meer lopen, zo simpel.

Dus ja, Denni hier weg krijgen was om die reden, helaas één van de velen. Ze wist het niet … anders zou ze hier niet zitten, ze wist niet wat hij had gedaan met Devon anders zou ze hier nu niet tegen hem praten. Ze wist niets, of ze wilde het niet geloven. Hij probeerde naar twijfel te zoeken, gewoon iets waar hij haar op kon pakken waardoor ze zou vertrekken maar het enige wat hij zag was haar bezorgdheid. Een bezorgdheid die hij niet had verdiend, ja, dood zijn was nog steeds zijn beste optie, jammer genoeg was Lupos de sterkste van beide, zelf op een cruciaal moment als zes nachten geleden. Zelf dan had de wolf het hem niet gegund om van deze aardbol te verdwijnen. Dus Storm zat hier maar … te wachten tot hij gek zou worden van zijn eigen gedachten of gek zou worden van deze vier muren. Hij wachtte en wachtte en ging iedere keer weer op zoek naar die comateuze toestand in de hoop dat hij er ooit eens zou inblijven. Maar dat gebeurde niet, jammer genoeg.

“Je kunt me niet wegjagen” … dat waren haar exacte woorden. Zijn ogen, hoe leeg en emotieloos ze ook waren kregen een beetje felheid, felheid die niet aan hem toebehoorde. ‘Dat kan ik wel.’ Prevelde hij. Ja, hij zou het kunnen, hij zou haar kunnen wegjagen maar wilde hij het? Denni was één van zijn goede vrienden. En na alles zouden er niet veel vrienden meer overschieten eens iedereen wist wat hij had gedaan. Ze kwam zelfzeker over maar hij rook haar twijfel en angst, hij hoorde haar versnelde hartslag. Hij opende zijn vingers zodat ze haar handen kon terug trekken als ze wilde. Dat ze niet luisterde naar wat anderen zeiden over de situatie had hij wel verwacht, ze was niet het type om aan roddels te doen maar … ze moest iets gehoord hebben. Haar stem stierf weg en dat bevestigde alles, net als trillende lichaam toen ze naar de apparatuur keek. Hij volgde met zijn ogen haar blik naar de hartmonitor, naar het lijntje dat snel omhoog wipte alvorens het weer even stil was en dan weer een reeks rare onnatuurlijke sprongetjes maakte. Storm was afhankelijk van dat ding, net als hij afhankelijk was van de infusen en de pijnstillers. Uiteindelijk keek hij naar de lege rolstoel en hij ademde langzaam uit.

Hij had gehoopt dat over Devon praten haar voor een deel zou afleiden, in ieder geval van hem maar dat deed ze niet. Integendeel, ze bleef doorzetten tot de exacte woorden “laat me binnen”. Zijn hart reageerde daar sneller op dan zijn hersenen, de hartslag schoot een beetje omhoog en Storm wierp een verstrooide blik op de hartslagmonitor alvorens hij naar Denni terug keek. ‘Ik liet twee mensen binnen Denni.’ Zijn stem had iets scherp, maar evenzeer iets wanhopig. Het waren een beetje emoties, dat was goed, maar het waren gewoon niet de juiste. ‘Twee mensen liet ik het toe om me helemaal te kennen. Weet je wat er met ze gebeurd is?’ Vroeg hij zwak, hard. ‘Nadya geeft zichzelf de schuld van wat er gebeurd is, ze zit hier iedere dag in de hoop dat ik ook maar een beetje beterschap toon. Ze doet dit voor mij, voor iemand die het niet verdiend, ik neem haar alles af. En Devon,’ Hij zweeg en wees richting het bed van Devon. ‘Ik vermoordde hem bijna, zoveel scheelde het,’ hij zweeg en hield zijn wijsvinger en duim amper van elkaar. ‘of je had geen Devon meer om naar toe te gaan.’ Ging hij verder. ‘Dat is wat ik doe met mensen die ik binnen laat.’ Hij kneep in zijn neusbrug, probeerde zijn versnelde hartslag onder controle te krijgen. Toen hij zijn ogen opende hadden zijn pupillen de volle rode kleur … ah, daar was Lupos weer. Hij ademde langzaam uit en sloot zijn ogen weer. ‘Je zou maar beter luisteren naar wat anderen zeggen.’ Prevelde hij. Toen hij zijn ogen weer opende waren ze weer gewoon, maar nog steeds afstandelijk en leeg. ‘Ga naar Devon Denni, ik,’ hij zweeg en schudde langzaam zijn hoofd. ‘Ik kan je niet binnen laten. Het is waar wat ze zeggen, Devon was bijna dood dankzij mij.’ En dat zei hij zo zacht, voor de eerste keer gebroken en met emoties. Hij kon het niet, hij kon het niet toelaten voor Denni om nog dichter naar hem toe te komen, hij wilde haar niet pijn doen om de manier waarop hij Nadya en Devon kon pijn doen …

tag: Denni --- words: 1009 --- notes: - --- outfit: -

YOU DON'T KNOW HOW LOVELY YOU ARE

De blonde meid wilde de roddels niet geloven. En dat was niet omdat, mocht het waar zijn, ze de waarheid niet aankon. Maar omdat het gewoon niet waar mocht zijn. Het idee dat Storm Devon iets aan wilde doen, die twee zo heftig gevochten hadden.. Het klonk gewoon veel te krom. En mocht het wel zijn gebeurd, dan was één van de jongens niet zichzelf geweest. Dennimae keek naar de jongen op het bed en eigenlijk wist ze niet precies wat ze er van moest denken. Ze zag hem, Storm, haar vriend. Maar of hij echt aanwezig was? Hij zag er ontzettend slecht uit en de manier hoe hij keek, hoe hij deed, het was Storm niet. Niet de jongen zoals ze hem kende, niet de persoon waarmee ze bevriend geraakt was. Maar hij was er nog wel, ergens achter dat masker dat hij droeg.
‘Dat kan ik wel.’ Prevelde Storm toen ze had gezegd dat hij haar niet kon wegjagen. Zijn ogen hadden een felheid die ze van hem kende. En ook al stonden ze verder emotieloos, Denni kon de pijn van zijn gezicht aflezen. Zachtjes schudde de meid haar hoofd. "Nee dat kan je niet, Storm." Denni kantelde haar hoofd iets, haar ogen bezorgd. "Wil je me dan zo graag weg hebben?" Vroeg ze, al was het eigenlijk niet echt een vraag. Alleen het antwoord 'Nee' zou geaccepteerd worden, de rest waarschijnlijk simpelweg genegeerd. Denni zei extra vaak 'Storm', hem herinnerend aan de persoon die hij was. Niet de persoon zoals hij zich nu gedroeg. "Zal ik vanavond proberen je spagetti na te koken?" Vroeg ze met een licht grijnsje, proberend hem iets op te vrolijken en te herinneren aan de leuke momenten.
De hartslagmonitor schoot een beetje omhoog zodra Dennimae Storm vertelde dat hij haar binnen moest laten. Kort trok het apparaat haar aandacht, voordat ze weer naar de jongen keek. Ik liet twee mensen binnen Denni.’ Ergens was de meid blij wat emotie te horen, al waren het niet de emoties waar ze op gehoopt had. Twee mensen liet ik het toe om me helemaal te kennen. Weet je wat er met ze gebeurd is? Nadya geeft zichzelf de schuld van wat er gebeurd is, ze zit hier iedere dag in de hoop dat ik ook maar een beetje beterschap toon. Ze doet dit voor mij, voor iemand die het niet verdiend, ik neem haar alles af. En Devon,’ Storm zijn stem liet haar iets schrikken, evenals de woorden die hij uitsprak en de woorden die nog komen zouden. ‘Ik vermoordde hem bijna, zoveel scheelde het,’ Denni zweeg, keek enkel naar de beweging die hij met zijn vingers maakte. of je had geen Devon meer om naar toe te gaan.’ De meid sloot haar ogen, waarbij ze diep uitademde. ‘Dat is wat ik doe met mensen die ik binnen laat.’ Nog steeds kon de meid geen woorden vinden en stond ze zwijgend aan zijn bed. Dennimae voelde hoe de tranen weer op kwamen, maar beet op haar onderlip om het tegen te houden. "Ik ben niet bang voor je, Storm." Kwam er uiteindelijk zachtjes uit haar mond. "Je bent belangrijk voor me. Laat me je alsjebliefd helpen, steunen. Wat er ook gebeurd mag zijn, ik ben er voor je. Hier, nu en later ook. Je hoeft het me niet te vertellen, maar als je er aan toe bent dan zal ik naar je luisteren en mijn best doen het te begrijpen." Haar stem klonk zo rustig, zo liefdevol. Storm zijn ogen hadden een onaangename, rode kleur gekregen. Denni liet zich niet afschrikken, schonk hem zelfs een bemoedigend glimlachje. ‘Je zou maar beter luisteren naar wat anderen zeggen.’ Standvastig schudde ze haar hoofd. "Ik hoef niet te horen wat andere zeggen. Ik wacht op de waarheid, wanneer jij er aan toe bent om het te vertellen." Nog steeds die kalmte, rust en liefde in haar stem. Denni had haar tranen verdreven, stond met een bemoedigend en liefdevol glimlachje naast zijn bed. En ookal zat Storm er totaal niet op te wachten, maakte hij haar met alles duidelijk dat ze keihard voor een weg zou moeten rennen, probeerde ze zichzelf bij elkaar te houden. Die kalmte en liefde uit te blijven stralen, ookal maakte hij het haar erg moeilijk.
‘Ga naar Devon Denni, ik,’ Storm zweeg, waarbij Denni's glimlach verdween. Haar verdriet klopte enorm aan de deur, maar Denni liet het niet toe. Sterk zijn, dat moest ze. Sterk zijn voor Storm. ‘Ik kan je niet binnen laten. Het is waar wat ze zeggen, Devon was bijna dood dankzij mij.’ En daar was het, de emotie die ze wilde zien. De emotie die haar liet zien dat Storm er nog werkelijk was. Denni glimlachte zwakjes, waarbij ze haar emoties niet langer op kon houden. Langzaam rolde er enkele tranen over haar wangen waarbij ze kort haar hand door haar haren haalde. "Als ik echt moet geloven wat ze zeggen," Zei ze zachtjes, ietwat schor maar nog steeds zo ontzettend liefdevol. "Dan komt het niet door jou, maar door het geen wat je met je mee draagt. Jíj zou niemand ooit bewust pijn doen, Storm. En dat weet je zelf ook heel goed. Het was niet jou schuld en niemand verwijd jou iets." Voorzichtig kwam ze wat dichter naar hem toe, om nogmaals een kusje op zijn voorhoofd te drukken. Vervolgens veegde ze met haar duim over diezelfde plek heen, haar andere vingers in zijn haarbos verstrekt. "Mister hall." Glimlachte ze zwakjes.

.Always live before you die.

Lieve hemel, zij en Devon zouden echt nog goed samen gaan als je erover nadacht. Ze waren beide duidelijk te koppig en duldde al geen tegenspraak. Waar was dat onzekere meisje van in het zwembad gebleven? Al had dat ook maar een half uurtje geduurd alvorens ze haar andere kant liet zien. Maar echt, Storm had zijn buik vol van koppige volhouders, zeker als het ging om zijn gezondheid en momenteel onstabiele mentale toestand. Maar hij lag hier, grotendeels lam aan zijn benen dus het was niet dat hij ergens heen kon gaan om van haar te vluchten. Misschien gaan slapen, naar zijn bewusteloze toestand zoeken maar zelf dan zou hij Denni kunnen horen. Dus dit was een beetje een zure appel waar Storm doorheen moest bijten, eentje waar hij zijn tanden liever niet wilde in zetten. Konden ze niet gewoon accepteren dat hij zichzelf haatte en zich voor even liever volledig wilde afsluiten van de buitenwereld zodat hij het kon verwerken? Het was nog maar zes dagen, hij wilde geen bezoek en het was Denni duidelijk gelukt. Gelukkig was Devon er ook nog steeds niet goed aan toe en kon die hier niet om het uur binnen wandelen want dan zou Storm zeker gefrustreerd raken. Maar dit was Denni, hij zou niet opletten met zijn woorden al was hij zeker dat hij zou breken onder haar druk … en of ze dat breekpunt wilde meemaken, dat was maar de vraag.

“Wil je me dan zo graag weg hebben?” Vroeg ze. ‘Ja.’ Het kwam er veel te snel en gemeend uit, ja, hij wilde haar weg. Niet omdat hij haar gezelschap niet wilde maar gewoon omdat hij niet klaar was om anderen onder ogen te komen na wat hij had gedaan. Hij wilde het niet zeggen, hij wilde de reacties op hun gezichten niet aflezen. Hij wilde de geruchten niet horen. Voor even had hij gewenst dat hij een associale nerdy jongen was die niet onder de mensen kwam, op die manier zou het gemakkelijker zijn. Maar nee, hij was Storm Hall, de andere kant van StormOn, de beste vriend van Devon Garnet, het was onmogelijk om ongezien te blijven. Zeker als ook Devon er zo slecht bij liep. Bij haar opmerking of ze zijn spaghetti moest proberen na maken schudde hij gelijk zijn hoofd. ‘Ik kan niets binnen houden van eten buiten dit.’ Hij tikte zijn vingers tegen de baxters boven zijn bed en het zei het nog niet al te vriendelijk ook. Zijn gedachten gingen niet uit naar hun avondje achter het fornuis, hij had niet eens een hongergevoel. Er was niets in zijn lichaam, niets buiten een leeg en emotieloos gevoel.

Zijn ogen waren meteen naar de hartmonitor gegaan toen het ritme ervan veranderde. Het gele cijfer ernaast gaf zijn hartslag aan, zelf nu hij zo zwak was, was hij nog steeds bang voor wat er kon gebeuren als hij over de grens zou gaan. Zou Lupos willen transformeren? In deze toestand? Zou hij het dan aankunnen? Hij bleef veel te lang naar het cijfer kijken terwijl de beelden van die nacht voor zijn netvlies schoten, het meisje dat gebeten werd, Devon onder het bloed … zijn beste vriend die in het water zakte. Hij rukte zijn blik ervan weg en keek terug naar Denni, hard en afstandelijk terwijl hij begon te praten. Hij zag dat ze zich sterk probeerde te houden, maar praten over Devon, over wat hij Devon had aangedaan raakte duidelijk een gevoelige snaar. Goed, misschien zou ze nu weg gaan, maar ze bleef zitten, zelf als hij aan het einde kwam bleef ze zitten. Wat zou het kosten om haar hier buiten te krijgen? De waarheid? Hij zag dat de tranen kwamen, ze sloot haar ogen, beet op haar onderlip om ze tegen te houden en Storm keek enkel maar afzijdig toe hoe ze zichzelf probeerde te kalmeren. De “goede” versie van Storm zou haar hand gepakt hebben, haar in een omhelzing hebben getrokken maar er was niets nu, hij bleef onbeweeglijk zitten. ‘Je moet bang zijn Denni.’ Beet hij haar toe. Hij klapte zijn tanden op elkaar en keek weg van haar, terug naar de monitor en zijn stijgende hartslag. Lupos was wakker, zwak maar wakker, hij voelde het. En terwijl ze verder ging maakte hij geen aanstalling haar aan te kijken, terwijl ze zo rustig en liefdevol tegen hem in sprak keek hij enkel maar naar de scherpe lijntjes op het scherm. Uiteindelijk keek hij terug, wetend welke kleur zijn ogen hadden aangenomen. Ze gaf hem een bemoedigende glimlach en op dat moment besefte hij dat hij haar hier nooit weg zou krijgen of tenzij hij haar de waarheid zou geven. Hij kon haar duidelijk niet weg jagen, wat moest hij doen? Transformeren en hij de kamer uit bijten? Het idee om in de rolstoel te springen was groot maar zelf dan zou ze zo behulpzaam zijn om hem vooruit te duwen. Dus hij bleef zitten, haar aan te staren terwijl de rode kleur langzaam weer verdween naarmate zijn hartslag wat zakte. Ze wilde de waarheid … de waarheid. ‘Als je de waarheid wil dan ga je gewoon naar Devon, ik ben zeker dat hij het veel gedetailleerder kan uitleggen dan mij.’ Zei hij met opeen geklemde kaken. Hij schudde zachtjes zijn hoofd, al was het in een harde beweging waardoor de kamer even voor zijn ogen danste. ‘Ik zal er nooit klaar voor zijn om jou te zeggen wat ik met Devon heb gedaan, Denni, ik kan dat niet enkel hij kan dat.’ Hoopte hij, er was iemand die het zou moeten uitleggen aan de anderen en het was niet Storm, hij weigerde te zeggen wat voor gruwelijke dingen hij had gedaan. Hij weigerde het woord “weerwolf” over zijn lippen te gooien of ook maar te bekennen dat hij Devon haast had vermoord, dat hij een meisje haast had vermoord, dat hij al meer dan tien mensen had vermoord sinds hij weerwolf was geworden.

Het daadwerkelijk luidop zeggen: “ik heb Devon bijna vermoord” zorgde ervoor dat de tranen begonnen te lopen. En dat was niet om wat hij zei, dat was om het idee dat ze nu kreeg dat ze Devon misschien wel kwijt was kunnen raken. Maar in plaats daarvan was hij gestorven, iets dat hij op de best mogelijke manier voor zichzelf probeerde te houden. Niemand hoefde te weten dat hij was dood gegaan en dood liever dood was gebleven maar daar rampzalig in was gefaald dankzij Lupos. Hij liet zichzelf nog wat dieper in zijn kussens zakken, zijn strijd een beetje opgegeven om Denni op afstand te houden. Zijn harde woorden en de reactie van haar daarop hadden hem ook ergens weer wat gebroken. Het laatste wat hij wilde was Denni van streek maken, toch deed hij het onrechtstreeks, uit verdediging. En dat had ze ook gemerkt, ze had gemerkt dat zijn eerste laag aan verdediging was gezakt en hij net iets meer emoties door liet. Bij haar woorden keek hij naar de deur in plaats van naar haar. Dus ze wisten … ze wisten van Lupos, van het monster waar hij gastheer voor was. ‘Alles komt door mij.’ Hij keek opzij naar Denni, zijn blik een tikkeltje afstandelijk maar vermoeit. ‘Het is allemaal mijn schuld en daar ben ik me ontzettend bewust van.’ Met de nadruk op de “ontzettend”. Toen ze naar voor boog en een kus op zijn voorhoofd drukte, haar vingers door zijn haar duwde sloot hij kort zijn ogen, zijn tanden klemde op elkaar bij haar woorden, mister Hall, dat hadden ze afgesproken en het deed hem niets. Hij nam haar hand en trok het van zich weg. ‘Ik word niet meer dezelfde, het is beter om de afstand groter te maken.’ Hij zweeg en keek naar de hart monitor. ‘Ik heb het idee aan controle los gelaten.’ En hiermee zei hij wat hij Devon nog niet had gezegd, hij had Lupos alles gegeven wat de wolf wilde, controle over zijn menselijke lichaam, niet dat Denni iets was met die informatie …

tag: Denni --- words: 1331 --- notes: - --- outfit: -

YOU DON'T KNOW HOW LOVELY YOU ARE

Het werd de blonde meid steeds duidelijker dat Storm haar hier totaal niet wilde hebben. Hoe kon ze er ook omheen? Storm was haar letterlijk aan het wegkijken en dan nog zwijgend over zijn opmerkingen. Maar Denni had niet het gevoel dat het echt Storm was die sprak, wat haar koppig in de kamer hield. Normaal was Dennimae veel te onzeker om ergens ongewenst te blijven, maar nu had ze het gevoel alsof ze moest. Alsof ze aan hem te kort deed, als ze nu de kamer verliet. Hoe graag hij het ook zou willen. ‘Ja.’ En daar was zijn bevesteging, dat hij haar weg wilde hebben. Denni fronsde kort haar wenkbrauwen waarbij haar ogen sloten. "Storm," Probeerde ze, al hield ze de rest van haar woorden in. Het leek niet te helpen, wat ze ook tegen hem zou zeggen. Of het echt binnen kwam? Daar twijfelde ze sterk aan. ‘Ik kan niets binnen houden van eten buiten dit.’ Storm tikte met zijn vingers tegen de baxters boven zijn bed. "Dan kook ik een andere keer voor je." Zei ze zachtjes, waarbij haar lieve glimlach weer rond haar lippen speelde. "En dat is een afspraak die niet afgewezen kan worden." Zei ze nog voordat Storm het kon afslaan. Storm probeerde duidelijk op haar gevoelens te spelen in de hoop haar weg te jagen. En het was misschien de waarheid van wat er die avond was gebeurd, maar de manier waarop hij het vertelde.. In een andere toestand had hij het nooit zo tegen haar verteld. Kort slikte de meid, proberend haar emoties in controle te houden. Ze hief haar hoofd iets, waarbij haar lichte kijkers nog steeds op die van Storm gericht waren. Zijn ogen alleen al waren angstaanjagend en een kort gevoel van kippenvel bekroop haar armen. Toch was ze niet bang voor hem, ze wilde niet bang zijn. ‘Je moet bang zijn Denni.’ Beet hij haar toe. Denni kneep haar ogen dicht, waarbij enkele tranen onder haar oogleden vandaan glipte. "Nee!" Schreeuwde ze bijna naar hem, waarbij haar gehele lichaam trilde. Haar ogen waren waterig geworden van de tranen en ze kon ze niet langer tegenhouden. Terwijl ze huilde, probeerde ze Storm aan te kijken. "Hou op, Storm. Alsjebliefd. Stop met dat zelfmedelijden, jij kunt hier niks aan doen." Sprak ze met een trillende stem waar ietwat woede in te horen was. Denni wilde niet boos worden, maar ze kon er niks aan doen. Ze kon Storm op deze manier niet accepteren, maar ze wilde hem niet verliezen. ‘Als je de waarheid wil dan ga je gewoon naar Devon, ik ben zeker dat hij het veel gedetailleerder kan uitleggen dan mij.’ Zachtjes schudde Storm zijn hoofd en Denni volgde elke beweging die hij maakte, haar trillende handen tot vuisten gebald proberend het trillen te stoppen. ‘Ik zal er nooit klaar voor zijn om jou te zeggen wat ik met Devon heb gedaan, Denni, ik kan dat niet enkel hij kan dat.’ Rustig knikte de blonde meid. "Je hoeft het me ook niet te vertellen, Storm."

Dennimae zag hoe zwaar het lag voor Storm, wat ze meer dan kon begrijpen. Het was ook allemaal niet niks, wat er gebeurd was en momenteel aan de hand was. En eindelijk was er iets van emotie in de jongen te zien. Het was nog niet genoeg voor de meid om door te komen, maar er was een begin. Ze wilde hem knuffelen, in haar armen nemen en lieve dingentjes naar het ferluisteren. Maar de angst om weggeduwd te worden, afgesnauwd te worden en lelijke dingen naar haar hoofd te krijgen was een te groot obstakel. Ze wilde hem niet nog kwader maken, niet nu het een beetje de goeie kant op leek te gaan. Storm zakte verder zijn kussen in en voorzichtig pakte Denni zijn hand vast. Natuurlijk gingen er al roddels door de school, daar waren roddels voor. En er waren genoeg mensen die van zoetsappige verhalen hielden, al helemaal als het om het bekende duo ging. Dit was dan wel niet zo 'zoet', maar zeker smaakvol genoeg voor mensen om over te praten. ‘Alles komt door mij.’ Dennimae kon duidelijk zien dat Storm vermoeid was, vermoeid van zijn strijd. Welke strijd precies kon de meid niet gokken, maar dat hoefde ze ook niet. ‘Het is allemaal mijn schuld en daar ben ik me ontzettend bewust van.’ De blondine negeerde zijn woorden, drukte een zacht kusje op zijn voorhoofd en liet haar vingers door zijn warrige haren woelen. Storm nam haar hand, duwde deze van hem weg. Ietwat verbaasd keek ze hem aan, al had ze deze reactie kunnen verwachten. ‘Ik word niet meer dezelfde, het is beter om de afstand groter te maken.’ Meteen schudde de meid haar hoofd, waarbij haar blonde lokken heen en weer dansde. "Je bent nog steeds dezelfde, ergens diep daar binnen. Je moet het alleen weer zien te vinden. Laat me je daarbij helpen, Storm. Laat ons je daarbij helpen." Zei ze zachtjes tegen hem, haar stem nog steeds even liefdevol als eerst. ‘Ik heb het idee aan controle los gelaten.’ Lichtelijk fronsde de meid haar wenkbrauwen, niet wetend wat hij bedoelde met deze opmerking. "Sorry dat ik boos werd." Sprak ze zachtjes, waarbij ze aan de binnenkant van haar wang beet en weer voelde hoe de tranen opkwamen. "Je kunt me niet wegduwen, alsjebliefd. Ik kan je niet verliezen."

.Always live before you die.

Er was maar één brokje twijfel aanwezig tussen alle zelfzekerheid die door zijn zwakke lichaam stroomde. Dat één brokje twijfel kon hem nu breken, kon ervoor zorgen dat Denni hier zou buiten wandelen met een goed gevoel, een gevoel dat ze iets bereikt had. Een gevoel van trots omdat ze één van haar vrienden terug op het pad had gekregen. Alleen lag dat pad kilometers verder en zat er een hoop zelfzekerheid tussen die ze onmogelijk kon overwinnen. Maar net als hij zeker was dat hij haar hier buiten zou krijgen, op de onaardige manier indien nodig, was zij er zeker van dat ze hier binnen kon blijven. Het was dus een kwestie van tijd en woorden voor één van de twee zou zwikken aan de druk. Storm wilde dit niet doen, hij wilde Denni dit niet aan doen maar het was nodig. En eens Storm iets vast had in zijn gedachten dan was het haast onmogelijk om het eruit te krijgen. Hij keek vooruit, hij was altijd vastberaden in wat hij wilde, dit was enkel een test van iets dat hij jaren en maanden had beoefend. Hij zou haar hier buiten krijgen en dan pas zou zijn hart breken. Hij hoopte dat hij later, eens hij weer zichzelf was, haar nog zou onder ogen kunnen komen. Want hij wist dat als hij Denni zou klein krijgen hij onrechtstreeks in het vuur zou komen van Devon. Maar zijn standpunt was duidelijk, ze moesten allemaal afstand nemen … voor hun veiligheid.

Dus zijn antwoord was kort geweest en haar reactie was niets meer dan zijn naam. ‘Hall.’ Corrigeerde hij haar toonloos. Hij werd door de meesten nog steeds Hall genoemd, de enige die ooit in zijn leven “recht” hadden gehad op zijn volledige naam waren Nadya en Camille geweest. Ook dat was één van de vastberaden trekjes geweest van hem, zeker sinds hij weerwolf was geworden. Hall representeerde de uitgaande sociale charmante Brit, Storm representeerde niet enkel zijn weerwolf maar ook het zwakke in hem en daar had Denni nu geen recht toe. Hij wilde haar niet de waarheid zeggen, hij wilde haar niet zijn voornaam horen zeggen enkel om hem te overtuigen. Toen ze begon over het koken opende hij zijn mond maar meteen kwam haar zelfzekere protest dus hij zweeg en gaf haar de triomf van zijn stilzwijgen. Misschien zou ze nu denken iets te hebben gewonnen, terwijl het eigenlijk niets betekende, maar goed, het was haar illusie, niet de zijne.

“Nee!” Schreeuwde ze. Storm liet zijn blik opzij gaan naar zijn zacht verhoogde hartslag. Ze wilde niet het monster wakker porren, al was het daar eigenlijk al een beetje te laat voor. Toen hij zijn blik terug naar Denni liet gaan zag hij dat ze huilde, was dat een goed teken? Hij verroerde zich niet, hij bleef rechtop tegen het kussen zitten, probeerde zijn blik zo vlak als hij maar kon te houden terwijl ze door haar tranen heen praatte. En toen bracht ze de zin “je kunt hier niets aan doen” op en Storm staarde haar gewoon maar aan. Had hij zelfmedelijden? Nee, hij was zich zeer bewust van alles rondom zich en hij wist dat hij schuldig was, daar zat een verschil. En kon hij er niets aan doen? Als hij beter zijn best zou doen om het onder controle te houden dan zou het nooit gebeurd zijn. ‘Je hebt geen flauw idee over de situatie en toch zeg je dat ik hier niets aan kan doen? Als ik in eerste instantie Devon niet had toegelaten om mee te gaan dan zou hij nog springlevend de school door wandelen. Maar die koppigheid hebben jullie beide,’ hij zweeg en wendde zijn blik af. ‘Duidelijk gemeen.’ Mompelde hij erachter. Maar nee, technisch gezien had ze gelijk, hij kon hier niets aan doen, toch, het was deel van hem dus Storm nam alles op zich. Toen ze zachtjes zei dat hij het haar niet hoefde te vertellen was er misschien een beetje druk van zijn schouders. Hij ontspande iets meer en zakte wat meer door zijn kussen. ‘Goed.’ Prevelde hij, plots zoveel vermoeider door deze hele verdomde conversatie.

In het stille moment nam ze zijn hand vast, nam ze een beetje draagkracht over van hem. De emoties die er aanwezig waren, hoe klein ook, roerden voor zijn ogen en zonken uiteindelijk weer langzaam weg. Slapen leek hem een goed idee maar zijn ogen bleven open, zijn lichaam weigerde aan de slaap toe te geven. Als straf? Omdat hij met Denni moest wakker blijven? Hij wenste dat hij gedachten kon lezen, zodat hij zou weten wat er in Denni om ging op dit moment. Het kon niet veel goeds zijn, net als het er in zijn hoofd niet goed aan toe ging. Maar al bij al, ze hield zich kranig recht tegenover deze kant van Storm. Ze woelde door zijn haar, drukte een kus op zijn voorhoofd, ze deed alles wat iedereen zou appreciëren. Alleen staarde Storm gewoon voor zich uit, geen glimlach, geen reactie, geen kneepje terug in haar hand. Hij deed het tegenover gestelde, hij duwde haar hand weg en daar kwam natuurlijk meteen reactie op. ‘Ergens diep vanbinnen.’ Herhaalde hij met een kort verloren lachje. Hij draaide zijn hoofd en keek haar aan, in stilte, terwijl ze verder ging. ‘En dat is het net, ieder beetje hulp die ik krijg word,’ hij wees richting de deur, richting de kamer waar Devon lag. ‘Wel, ik moet je geen tekeningetje maken hij erbij ligt.’ Ging hij wat vlakker verder. ‘Je kunt me niet helpen en ik laat het ook niet toe.’ En dat was definitief, zijn blik kreeg iets streng bij die woorden. Hij zou zich zeker niet laten helpen door Denni, zoveel was zeker. “Je kunt me niet wegduwen, alstublieft. Ik kan je niet verliezen.” Storm kwam in één beweging recht, wat hem ongelofelijk veel pijn deed in zijn rug. Zijn hartslag schoot de lucht in door de pijn en zijn gezicht brak open van de pijn. Hij hapte naar adem en liet zichzelf terug in het kussen zakken. Maar het temperament van Lupos was alles behalve verdwenen. ‘Ik wil jullie veilig houden, waarom snapt niemand van jullie dat!’ Riep hij kwaad. Zijn ogen kregen weer die glazige rode kleur. ‘Dit ben ik die iets goed doe,’ wees hij naar zichzelf. ‘Dit ben ik die jou veilig wil houden. Welk woord daarvan begrijp je niet?’ Hij reikte naar achter en drukte op één van de knoppen waardoor hij meteen meer morfine kreeg toegediend. ‘Je maakt hem kwaad Denni, dit is enkel een kwestie van tijd of jij staat bovenaan je lijst, en dan is er niemand meer die je veilig kan houden.’ Zo, hij had het gezegd, misschien zou ze nu vertrekken en hem achter laten om te breken …

tag: Denni --- words: 1131 --- notes: - --- outfit: -

TELL ME YOU ARE OKAY, I NEED TO KNOW

Het idee dat ze Storm steeds meer aan het verliezen was werd met de minuut groter. Het gevoel dat ze hem kwijt was, was al gekomen vanaf het moment dat ze de kamer ingelopen was en hij naar haar omgekeken had. De meid probeerde koppig vol te houden, maar haar energie raakte op. Het maakte niet uit wat Dennimae hem vertelde, hoeveel emoties ze er bij gooide, Storm wilde niet. Hij wilde haar niet hier en ergens kreeg ze het gevoel dat hij een punt achter alles zette. Achter alle leuke momenten die ze samen gedeeld hebben, de vriendschap die ze hebben opgebouwd. Storm was Denni´s maatje geworden en door deze situatie, de dingen die Storm haar duidelijk maakte, werd die vriendschap in het verleden gelaten en moest ze zonder hem verder. Dennimae kan mensen maar moeilijk loslaten, wilde dan ook totaal niet inzien wat hij haar probeerde te vertellen. Ze snapte het niet, snapte niet waarom Storm haar van zich af wilde duwen. Maar Denni was duidelijk niet de aangewezen persoon om hem te helpen, niet in zijn ogen tenminste. Misschien moest ze dat feit maar gewoon accepteren. Maar aan hem te kort schieten, hier weglopen zonder zekerheid over hun vriendschap? Dat kon ze simpelweg niet over haar gebroken hart verkrijgen.
‘Hall.’ Corrigeerde Storm haar toonloos. De meeste mensen spraken Storm aan met Hall, zo had hij zich ook aan haar voorgesteld. Maar na hun gesprekje over bijnamen en hij haar bijnamen niet echt leuk gevonden had, mocht ze hem met zijn echte naam aanspreken. "Storm." Sprak ze zachtjes maar fel terug, terwijl ze zacht op de onderkant van haar lip beet. Ze mocht hem Storm noemen en zo bleef ze hem noemen, of hij het nu wilde of niet. Denni had hem stil gekregen met haar opmerking over het koken, maar of ze echt nog voor hem zou gaan koken wist ze niet. Op dit moment had ze niet het gevoel dat het goed zou komen met Storm, in welk opzicht dan ook. Het wegduwen van Dennimae leek hem steeds beter te lukken en de meid werd vermoeid om er tegen te vechten. Ze wilde niet opgeven, niet nu, maar het eind leek steeds dichterbij te komen.
Dennimae wilde niet schreeuwen, wilde niet boos worden, maar ze was ten einde raad. Het maakte haar kwaad, dit hele gedoe. Het feit dat Storm haar met elk woord steeds meer pijn wilde doen; en ook deed. De jongen bleef zo afstandelijk dat Dennimae er zelfs een beetje bang van werd. Hij was totaal niet de jongen die ze kende. Ze wilde haar vriend terug, maar hoe meer ze naar hem aan het graven was, hoe meer Storm tegen begon te werken. ‘Je hebt geen flauw idee over de situatie en toch zeg je dat ik hier niets aan kan doen? Als ik in eerste instantie Devon niet had toegelaten om mee te gaan dan zou hij nog springlevend de school door wandelen. Maar die koppigheid hebben jullie beide,’ Storm zweeg en wendde zijn blik af. ‘Duidelijk gemeen.’ Mompelde hij erachter. Denni liet haar hoofd verslagen hangen. Een zucht verliet haar keel terwijl ze de tranen van haar wang veegde. Niet dat het veel nut had, de volgende kwamen vol emoties over haar wangen gerold. Ze wist niet wat te zeggen, hoe te reageren. Het had geen zin, ze kon niet tot hem doordringen. Hoe veel moeite ze ook deed, hoe graag ze hier de hele dag en nacht zou blijven. Hij wilde haar hulp en bezorgdheid niet. Storm leek zich iets meer te ontspannen toen ze hem vertelde dat hij het haar niet hoefde te vertellen. ‘Goed.’ Denni knikte, niet wetend welke woorden te gebruiken of überhaupth wat te zeggen.
Dennimae nam het moment van stilte om zijn hand vast te pakken, door zijn haren te woelen en een kus op zijn voorhoofd te drukken. Ergens had ze wel iets van een reactie verwacht, al was het een afstandelijke reactie. Maar ze kreeg niks, helemaal niks. Niet eens een glimlachje of een snauw. Helemaal niks. En toen ze eindelijk een reactie kreeg, was het niet degene die ze wilde. Hij duwde haar weg en misschien was het maar een enkele beweging, emotioneel was het voor Dennimae veel meer. Hij duwde namelijk niet alleen haar hand weg, hij duwde hun hele vriendschap weg. ‘Ergens diep vanbinnen.’ Herhaalde hij met een kort verloren lachje. Denni's lichte ogen keken Storm aan, probeerde hem te begrijpen. De oude Storm te kunnen vinden, maar daar slaagde ze helaas niet in. ‘En dat is het net, ieder beetje hulp die ik krijg word,’ hij wees richting de deur, richting de kamer waar Devon lag. ‘Wel, ik moet je geen tekeningetje maken hij erbij ligt.’ Ging Storm vlakker verder en weer sloeg de meid haar blik naar de grond. Nee, hij hoefde zeker geen tekeningentje te maken. ‘Je kunt me niet helpen en ik laat het ook niet toe.’ Een diepe zucht kwam er bij de meid vandaan, waarbij ze haar lichte ogen sloot. "“Je kunt me niet wegduwen, alstublieft. Ik kan je niet verliezen.” En na die woorden kwam Storm razendsnel omhoog. De pijn die het met zich mee bracht was in zijn gezicht af te lezen, maar Dennimae hield haar blik strak op zijn ogen gericht. De pijn was zo duidelijk aanwezig, dat ze het bijna zelf kon voelen. Ze zei niks, ze deed niks, wachtte op de afkrakende snauw die ze waarschijnlijk weer naar zich toe gesmeten zou krijgen. ‘Ik wil jullie veilig houden, waarom snapt niemand van jullie dat!’ Riep Storm kwaad, en Dennimae knikte lichtjes. Ja, daar was de snauw. Storms ogen kregen weer die afgrijzelijke kleur en kort slikte Denni, de tranen tegenhoudend. ‘Dit ben ik die iets goed doe,’ wees hij naar zichzelf. ‘Dit ben ik die jou veilig wil houden. Welk woord daarvan begrijp je niet?’ Storm reikte naar achteren en drukte op een knopje, eentje waarvan Denni niet precies wist wat het deed. Normaal gesproken zou ze zijn bewegingen volgen, zoals ze altijd deed. Maar haar ogen waren strak op de zijne gericht, verward en naar de grond geslagen door zijn woorden. ‘Je maakt hem kwaad Denni, dit is enkel een kwestie van tijd of jij staat bovenaan je lijst, en dan is er niemand meer die je veilig kan houden.’ De meid fronsde haar wenkbrauwen en kneep voor een moment haar ogen dicht. Storm had haar gebroken, echt gebroken. Elk woord kwam als een mes in haar rug binnen, sneed direcht door haar kwetsbare en naïeve hartje. "Prima," Klonk haar stem, op en gebroken van alles wat er gebeurd en gezegd was. "Als jij het zo graag allemaal alleen wilt doen, Storm, dan mag je dat. Ik geef het op." Haar stem stierf weg op het einde, voordat ze haar laatste tranen wegveegde en haar gezicht strak trok. "Maar, eens ik deze deur verlaat, hoef je niet meer op mij te rekenen. Ik wacht wel op het moment dat je je beseft waar vrienden echt voor zijn." Beet ze hem toe, duidelijk gekwetst door het feit dat hij haar van zich afduwde. De blonde meid draaide haar fragiele lichaam om, waarna ze trillend in beweging kwam. Als dit was wat hij wilde, liet ze hem. Ze was moe van het proberen om dit eindeloze doel te bereiken. Dennimae zou Storm met rust laten, hij hoefde niet meer op haar steun te rekenen. Mocht hij zich bedenken kon hij haar opzoeken, maar momenteel was die deur gesloten. En met die gedachten verliet ze de ziekenzaal, om buiten zijn kamer in tranen op de grond te zakken.

-Denni out n.n

.Always live before you die.

Er was een deel in Storm die dit helemaal niet wilde doen. Zijn hart wilde Denni niet wegjagen, wilde niet dat hij controle weg gaf, wilde helemaal niets van dit alles. Maar zijn hoofd dacht er anders over, en nu Lupos controle had gekregen ging alles eerst langs bij zijn hoofd. Gelijk wat hij voelde aan emoties werden onderdrukt en dat zorgde voor een situatie waar Storm niet meer van zou terug kunnen keren. En aan Denni’s gezicht te zijn was het kwestie een tijd voor ze zou vluchten van deze “nieuwe versie” van Storm. Toen hij haar had gecorrigeerd op zijn naam ging ze gelijk terug in de aanval. “Storm.” De felheid in haar stem ontging hem niet, het wakkerde ook zijn felheid aan. Denni was van ver gekomen. Voor ze Storm en Devon leerde kennen was ze die onzekere terughoudende meid geweest. Maar omgaan met StormOn had dat veranderd voor haar, ze was feller geworden, zelfzekerder en standvastig. Storm was daar altijd blij om geworden, alleen wilde hij nu dat ze terug dat onzekere meisje zou worden en zou weg wandelen … alleen omdat hij dan rust zou hebben.

Hoe meer hij zei hoe verder af Denni begon te staan tegenover hem. Ergens diep vanbinnen wist hij dat dit hun vriendschap zou kosten maar dat alles werd overheerst door iets waar Storm geen controle over had. Ze smeekte hem het haast, smeekte hem om haar niet weg te duwen. Ze zei dat ze hem niet kon verliezen en Storm keek enkel maar emotieloos toe. Tot dat punt dat ze het opgaf, hij zag het gewoon in haar blik dat ze het opgaf, dat ze dit niet meer wilde. Ze klonk gebroken terwijl ze begon te praten, de tranen liepen langs haar wangen naar beneden. En het deed hem gewoon niets, hij keek haar enkel maar aan terwijl hij probeerde zijn eigen hartslag een beetje naar beneden te krijgen. Ze beet hem de laatste woorden toe, gekwetst door alles wat hij had gedaan en liep de deur uit. Hij keek toe hoe haar lichaam verdween en alle spanning die door zijn lichaam was gelopen kwam langzaam tot rust, tot stilstand. Het felle ging slapen en maakte weer plaats voor de kwetsbaar gebroken Storm. Wat had hij gedaan? ‘Het spijt me Denni.’ Prevelde hij zichzelf toe. Ze was allang weg, ze zou het niet horen. Hij sloot zijn ogen en begon te graven, te graven naar die comateuze toestand waar hij zo van hield. De hartslagmonitor begon trager en trager te piepen terwijl Storm weg zakte in donkere wereld. Hij probeerde niet te breken, in plaats daarvan ging hij slapen, in de hoop dat hij nooit meer wakker zou worden. Al was dat slechts een droom, één van de goede dromen, één van de zeldzame dromen …

tag: Denni --- words: 476 --- notes: - --- outfit: -