Onderwerp: Hold on to me ... cause I'm a little unsteady. [Denni] do aug 11, 2016 9:43 am
.Always live before you die.
Iedere volle maan was op een zekere niveau dezelfde. Storm moest breken voor Lupos en de wolf moest triomfen doorheen de nacht. Daarna liet hij Storm achter met niets meer in zijn lichaam om voor te vechten of mee te bewegen. Deze volle maan was geen uitzondering, Lupos deed exact wat hij wilde op exact het moment dat hij wilde. Storm was al gebroken van de twee dagen in isolatie dus de wolf had zoveel meer recht, kon zoveel meer doen. Ergens was hij bang geweest dat de Danger Room niet genoeg zou zijn voor Lupos. De wolf was niet slim maar hij leek iedere maand wel iets bij te leren, Genosha maakte hem intelligenter. Was dat een goed of een slecht ding? Maar de Danger Room had precies gedaan wat Jamie had gezegd dat het zou doen. Het maakte de simulatie zo echt dat Lupos niet eens door had dat alles wat hij neer haalde niet echt was. Dat al het vlees dat hij tussen zijn tanden kneep slechts een illusie was, dat de geuren van het bos, de wereld waarin hij rende niet enkel in zijn hoofd zat. Hij beschouwde dit als nieuw jachtgebied en Lupos was meer gedreven dan normaal. Door de opgekropte energie van afgelopen maand was hij met gemak vier uur eerder voor volle maan gaan transformeren en had hij dus vier uur meer plezier gehad. En wat was het laatste waar Storm aan dacht voor hij die nacht in ging … aan Cole.
Het was een zwart gat voor Storm toen hij achteraf wakker werd, Lupos toonde hem niets maar de mensen die hij tegen kwam, die het hadden gevolgd spraken boekdelen. Storm voelde zijn lichaam niet meer, toch wist hij zichzelf zover te krijgen om iets van kleren aan te trekken alvorens hij weer tegen de koude tegels van de Danger Room in elkaar zakte. Devon stond in het deurgat en keek bezorgd toe naar en verpleegster die hem een spuit gaf met genoeg preparaat aan vitamines en energie om hem eventjes wat wakkerder te krijgen. ‘Je moet naar de ziekenzaal.’‘Nee,’ protesteerde Storm. Hij duwde zich recht en liet zijn hoofd tegen de muur achter zich rusten terwijl hij naar de verpleegster keek. Alles deed pijn, zijn benen, zijn armen, zijn lichaam over het algemeen, het was alsof zijn hart was plat gestampt en zijn hersenen waren gesmolten. Het was een bekend gevoel, Lupos was voldaan en tevreden. Hij moest slapen en het zou vanzelf beter gaan. ‘Ik wil naar mijn kamer.’ Fluisterde hij. Hij zocht de hulp van Devon met zijn blik. ‘Ik hou hem wel in de gaten.’ Stelde Devon meteen voor. De verpleegster keek over haar schouder naar Devon en zuchtte dan kort. ‘Goed, ik leg zijn infuus lijn aan. Als hij erop achteruit gaat of zijn hartslag blijft te onregelmatig dan moet je hem naar de ziekenzaal brengen.’ Ze was het er niet mee eens maar Storm was blij dat hij niet in de ziekenzaal hoefde te blijven. Ze hurkte weer bij Storm neer in prikte een naald door de plooi van zijn arm. ‘Kun je me laten weten als Cole binnen komt?’ Smeekte Storm haar zachtjes. Ze kreeg iets begripsvols in haar blik en knikte zachtjes. ‘En als,’‘Als Dennimae er is dan stuur ik haar wel naar je kamer. Je moet rusten Storm, oke?’ Dat laatste met die typische strenge doktersblik. Hij knikte flauw voor Devon hem aan zijn hand omhoog trok. De wereld danste rond hem heen maar die eerste booster gaf hem genoeg weerstand om zelfstandig te kunnen staan en met wat ondersteuning te kunnen wandelen. ‘Hoe heb ik het gedaan?’ Hij wist dat Devon er de hele tijd was geweest. Devon schonk hem een geruststellende blik. ‘Niets speciaal, hetzelfde als altijd.’ En die woorden zorgde voor de misselijkheid die terug naar boven kwam. Het was niet echt, het was een simulatie geweest, als hij dat net genoeg zou denken zou hij het gaan geloven.
Op zijn kamer terug zijn gaf de grootste voldoening, beter dan de ziekenzaal. Hij had net de energie om een snikhete douche te nemen en dan gewoon in een simpele training en bloot bovenlijf op het bed neer te zakken. Alles was flauw, zijn zicht was wazig, zijn gehoor reikte niet verder dat Devon op zijn bed en zijn geur deed het al zeker niet meer. Maar hij viel meteen in slaap en dat zou hij twee dagen lang zonder problemen doen terwijl het infuus hem weer alles gaf wat hij nodig had. Zijn ogen waren gesloten maar je zag de felheid van zijn dromen door de onrustigheid waarmee ze heen en weer bewogen. Hij had het koud, hij had het altijd ondragelijk koud na volle maan maar het maakte hem niet wakker. Het waren beelden, fragmenten van Lupos die hem een beeld gaven over afgelopen volle maan. Ondanks dat hij niemand echt levend had vermoord had Lupos het wel geprobeerd. Maar het bleef niet enkel bij deze volle maan, hij kreeg ook beelden van vorige volle manen. Die met Kat waarin Storm haar had proberen verstikken, die met Devon waarbij hij zijn keel had doorgebeten, die met Nadya waarin hij de draak probeerde te verwonden. Maar het ging ook veel verder terug, helemaal naar de eerste volle maan, of de derde waarin hij het meisje van negen vermoordde. Hij had die beelden nog nooit eerder gezien dus hij was gechoqueerd over de koelbloedigheid waarmee Lupos ieder van zijn slachtoffers neerhaalde. Zijn hartslag piekte een beetje en Storm probeerde zich los te krijgen uit de dromen, hij probeerde zich los te sleuren. Maar niet tot Lupos hem dat ene meisje toonde, het meisje dat hem warme sokken had geboden en hem had uitgenodigd voor de koekjesverkoop van haar jeugdbeweging. Dat was het laatste beeld dat hij kreeg, Lupos die naar haar keel vloog en haar vermoordde. Zijn hartslagmeter piepte kort maar Storm bleef in die toestand hangen waaruit hij niet leek te ontspannen. En uiteindelijk was er iets, iets dat ervoor zorgde dat Storm weer rustiger werd, dat zijn hartslag wat meer regelmaat bood en de dromen weer terug wond tot helemaal naar het begin, om dan weer alles opnieuw te laten afspelen. Maar hij was te moe om er tegen de vechten, hij had teveel pijn in zijn lichaam om erop te reageren om wakker te worden. Toch haperden de dromen … bleef niet alles zo chaotisch en vond hij grote lege delen in het duister waarin hij echt kon slapen. En dat kwam door haar … door Denni.
Onderwerp: Re: Hold on to me ... cause I'm a little unsteady. [Denni] do aug 11, 2016 2:01 pm
Dennimae Elscot
TAG:: Storm Truth is, I love you
Het was stil, zo stil in de kamer. Er stond geen muziek op, zoals er normaal tussen de muren afgespeeld werd. De zachte stem van Dennimae klonk niet, die normaal met de muziek mee zou zingen. Je hoorde geen geluiden van vingers die over een toetsenbord gingen, zelfs niet het geluid van een lepeltje dat tegen de rand van het kopje koffie kwam. Het enige geluid dat hoorbaar was, als je goed luisterde, was de regelmatige ademhaling van de blonde meid. Haar lichte ogen gingen zorgvuldig en langzaam over het papier terwijl ze de woorden die Storm geschreven had goed op zich in liet werken. Eerlijk, had ze het eerste stuk van zijn brief ietwat vlug gelezen. Ze wilde niet lezen hoe hij in de Danger Room zat, hoe hij zichzelf aan het kwellen was met enkel zijn gedachtens en Lupos die hem wakker hield. Ze wilde niet lezen hoe hij weer pogingen deed haar bij hem weg te houden. Zijn 'wat als' te zien. Geluidloos bleef ze naar de brief staren toen ze hem uitgelezen had. Voorzichtig, haar handen trillend, bracht ze haar neus naar het papier om de inkt te ruiken, de liefde en pijn die Storm in zijn woorden gestopt had. En toen de brief van Camille, iets dat een glimlachje op haar lippen bracht. Ze zou de meid nog wel terug schrijven, nadat dit alles met de volle maan gedaan was.
De dag was verder moeizaam en langzaam verlopen. Dennimae had haar kamer wel drie keer opnieuw ingericht, vervloekte haar gewonde arm voor het niet willen mee werken en was langs de verpleging geweest om het verband te verschonen en de wond te laten bekijken. Het zag er vies uit, al dat bloed en de hechtingen die er uit staken. De zuster, dezelfde als die haar die nacht verzorgd had, vertelde dat de hechtingen er over een weekje uit mochten en het er dan allemaal heel anders uit zou zien. Ze haalde het opgedroogde bloed rond de wond weg en verbond haar arm opnieuw. Denni zei niks, enkel een bedankje voor ze de ziekenzaal uit vluchtte. Maar kort, voordat ze de deur uit was, liet ze snel een blik de kamer van Taylor invallen. Ze lag vredig te slapen en zo stil mogelijk gaf Dennimae haar een luchtkus waarna ze de deur uit ging en hem zachtjes achter zich sloot. Nog 8 uur, 8 uur vanaf het moment dat de 13 uur in waren gegaan dat ze Storms brief had gekregen. Wat doelloos liep ze door de gangen heen, zuchtte ze kort voordat ze zichzelf tegen een muur naar beneden liet zakken. Eigenlijk zou ze moeten proberen iets te slapen, maar ze was klaar wakker. Toen een random student haar vroeg of het wel ging, mompelde Dennimae iets onverstaanbaars voordat ze overreind kwam en de jongen liet voor wat hij was.
Voor de slaapkamer van StormOn bleef ze even staan. Ze klopte aan, maar kreeg geen gehoor. Logisch, Devon zou de hele tijd bij Storm mee kijken. Dat wist ze ook wel. En ergens stak het haar nog steeds dat ze er niet bij kon zijn, dat ze er niet bij mocht zijn. De kamer zat echter niet opslot en rustig duwde Denni de deur open om de lege kamer aan te treffen. Ze sloot de deur netjes achter zich dicht en schudde licht grijnzend haar hoofd toen ze de rommel aan Devon zijn kant zag. "Je had beter een varken kunnen zijn," Mompelde ze tegen zichzelf waarna ze naar de radio wandelde om deze aan te zetten. Het was alsof ze meer rust kon vinden in de kamer van de jongens. Ze had Storm zijn spullen dichtbij, zijn kleding en zijn vertrouwlijke geur hing door de gehele kamer. Evenals die van Devon, wat haar nog meer dat vertrouwde gevoel gaf. De muziek speelde zich af terwijl Dennimae de kamer opruimde -opruimen was een dingentje van haar als ze zich verder geen raad wist- maar de tekst kwam niet bij haar binnen. Eerlijk, ging het totaal aan haar voorbij. Ze had de radio enkel aan gezet om de stilte die er anders hing te doorbreken. Op wat vieze onderbroeken van Devon na, was ook hun kamer netjes opgeruimd. Voorzichtig wierp ze een blik op de klok. Nog 6 uur.. Het was al donker buiten, voor al een aantal uren en kort liep er een rilling over de meid haar rug. Lupos had nu vrij spel, het was zijn avond en ze was er zeker van dat hij deze op zijn best ging besteden. Ze hoopte dat Jamie het allemaal onder controle kon houden, dat het Storm een beetje gespaard bleef. De blonde meid opende de kleding kast van Storm om er een warm, grijs vest uit te halen. Het vest was haar veel te groot, maar het zat heerlijk en rook naar zijn heerlijke geur. Ondanks de wasmiddel kon ze zijn lichaamsgeur en parfum ruiken en langzaam liet ze zich op zijn bed vallen. Ze rolde zich op tot een balletje, haar mond en neus in het vest verborgen en haar ogen gesloten. Zo bleef ze de volgende uren liggen, al kon ze de slaap niet vatten. Ze dacht alleen maar aan Storm, aan hoe het nu met hem ging en in welke toestand hij de Danger Room zou vertalen.
Haar mobiel lichtte op toen ook de laatste uren eindelijk verstreken waren. De meid kwam meteen overreind, drukte het allarm uit en duwde zichzelf het bed uit. Hoewel de ze de hele nacht niet had geslapen was ze tot haar eigen verbazig actief. Ze voelde zich niet moe en kon niet wachten om Storm te zien, hopend dat het goed met hem ging. Ze trok haar witte nikes onder haar zwarte legging om de kamer uit te lopen. Dennimae droeg nog steeds zijn vest, niet van plan de veiligheid van het vest in zijn kamer achter te laten. Want met elke stap die ze zette richting de ziekenzaal, rook ze zijn vertrouwde geur en het maakte haar met elke stap een stukje zelfverzekerder. Eenmaal aangekomen bij de ziekenzaal viel het haar meteen op hoe rustig het was. Geen rennende zusters, geen Jamie die haar op stond te wachten. Enkel een zuster, de gene die Storm altijd behandelde, stond op haar te wachten. Vragend trok Denni haar wenkbrauwen samen. "Wat is er aan de hand?" Haar stem klonk gehaast, aangezien ze haast gerend had om hier te komen. "Het gaat goed genoeg met Storm om te rusten op zijn eigen kamer,-" Zonder dat de zuster haar verhaal af had kunnen maken, was Denni al weer opgedraaid. Ze schoot de ziekenzaal uit, dezelfde weg terug als dat ze de heen weg gelopen had. Haar voeten vlogen haast over de grond terwijl ze zo snel mogelijk bij Storm wilde komen, dat ze bijna andere studenten omver was gelopen. Denni schonk ze dan een kwade blik, hoewel ze het de andere leerlingen helemaal niet kwalijk kon nemen. Maar ze wilde zo snel mogelijk terug bij die kamer zijn en ze had niet verwacht dat er rond dit tijdstip, zo vroeg, er mensen op de gangen zouden lopen.
Eenmaal terug bij zijn kamer, hield de meid halt voor zijn deur. Haar lichtte ogen waren op het donkere hout van de deur gericht en ze hoorde hoe iemand door de kamer liep, maar verder was het stil. Voorzichtig duwde ze de deur open, om de glimlach van Devon te ontvangen. Hij had haar natuurlijk allang aan horen komen en zat bij de deur op haar te wachten. Denni haar hand trilde terwijl ze hem op de schouder van Devon legde, om haar blik op de slapende Storm te richten. Ze hadden het infuus hier aangebracht en een klein glimlachje sierde haar lippen. Hij mocht op zijn kamer slapen, hoefde niet die benauwde ziekenzaal in.. Het was een vooruit gang. Eentje die Dennimae met open armen omarmde. Zachtjes, bang om hem wakker te maken, liep ze naar zijn bed toe. Haar lichte ogen bekeken hem, namen zijn vermoeide gezicht in zich op. Devon zette zachtjes een stoel bij haar neer, aaide een keer over haar hoofd om vervolgens de kamer te verlaten. "Als er iets is, roep me. Ik ben niet ver." Had hij gefluisterd voordat hij was gegaan. Dankbaar had ze naar hem geglimlacht. Voorzichtig liet Denni haar vingers door Storm zijn haren strelen waarbij ze op de stoel naast het bed ging zitten. Ze kon zich niet voorstellen hoeveel pijn hij deze volle maan gehad moest hebben, wat Lupos allemaal met hem gedaan had. Hij lag er nu zo rustig bij.. Alsof hij een avond was wezen stappen en wat slaap moest inhalen, niet net alsof een weerwolf al zijn botten had gebroken om vervolgens al zijn energie te stelen en deze voorledig te gebruiken. Zachtjes drukte ze haar lippen op zijn voorhoofd in een klein kusje. "Ik hoop dat je goed droomt," Ferluisterde ze zachtjes, voordat ze zich terug trok en haar rug weer tegen de leuning van de stoel plaatste. Haar vingers nog altijd door zijn haren.
Onderwerp: Re: Hold on to me ... cause I'm a little unsteady. [Denni] do aug 11, 2016 2:59 pm
.Always live before you die.
Er zou nooit een moment komen dat Storm niet bang zou zijn van de weerwolf. Er zou nooit een moment zijn dat Storm naar de maan zou kunnen kijken zonder verdrietig te worden van het uitzicht dat het weer gaf. Er zou nooit een moment komen dat Storm heelhuids uit een volle maan zou komen. Iedere keer weer gaf hij het een beetje op als hij de pijn voelde waarmee Lupos hem dwong terug te transformeren naar zijn menselijke lichaam. Iedere keer opnieuw voelde hij hoe een deel van hem stierf toen die haat voor wat hij was geworden toe liet in zijn lichaam. En het brak hem, het bracht de tranen over zijn wangen bij iedere keer dat hij besefte wat voor gevaar hij was geworden. In die twee dagen voor volle maan had hij tussen vier muren opgesloten gezeten. Zijn reserve hartslagmeter die iedere keer weer piepte omdat Lupos aantoonde dat hij hier niet wilde zijn. Het had Storm gek gemaakt en hield hem al die uren lang wakker gehouden. Het enige waarmee hij zijn gedachten een beetje had kunnen verzetten was Cole. Cole die nu hetzelfde lot onderging als hem en hopelijk even veilig zat met Dux als Storm nu zat met Lupos. Hij had Lupos naar Dux laten zoeken maar er hij kwam niet verder dan de kilheid van de lege ruimte. Dus hij schreef, hij schreef zijn hart neer op papier voor het jongetje dat hij zozeer wilde beschermen en de meid die grotendeels zijn hart had gestolen. En in dat moment werd hij enkel angstiger, keek hij meer en meer op naar het moment dat Lupos het zou overnemen. Hij had een hekel aan volle maan. Lupos maakte hem dat maar al te graag duidelijk. Niemand zou zijn kreunende worsteling horen, niemand zou zijn schreeuw door de pijn heen horen, niemand buiten hij zelf. Het was ondragelijk en hij was blij dat hij uiteindelijk werd opgeslokt in die duisternis, hij hoopte dat hij er kon blijven want er was niets in de wereld dat hij liever wilde in dit moment van pijn dan gewoon verdwijnen.
Het voelde als ademnood, de misselijkheid die door zijn lichaam ging kneep zijn longen samen en perste alle lucht eruit terwijl zijn lichaam weer een beetje normaal werd. Devon en Nadya wisten hoe het ging, ze kende de gang van zakken maar voor al wie achter dat glas had mee gekeken en het niet wist moest het lijken op een verschrikkelijke horrorfilm. Lupos had alles genomen wat hij kon vinden en Storm wilde er niet achter komen hoeveel dat was. Hij vond restjes energie, in ieder geval genoeg om de resterende maaginhoud over te geven en iets van kleren aan te trekken. Alles in zijn hoofd was leeg, schepte geen duidelijkheid. Het lichaam van Devon was een schim in de deuropening en hij hoorde de ruis in zijn oren vanwege het energietekort om daadwerkelijk iets te horen. Hij voelde de naald niet in zijn lichaam glijden toen een verpleegster het preparaat naar binnen duwde … hij voelde niets buiten zijn lege zieke en vooral pijnlijke lichaam.
Pas toen het middel begon te werken werd er net iets meer duidelijk, kon hij rechts van links onderscheiden en was het gemakkelijker om focus te leggen om zichzelf en de omgeving. Er waren twee dingen waar hij behoorlijk snel aan kwam, het was Cole en het was Denni. Maar daarna verloor zijn hoofd weer al het fut terwijl Lupos dat hele preparaat bij zichzelf opvrat zonder nog iets aan zijn gastheer te schenken. Dus Storm verloor weer de energie in een half uur die daarop volgde. Het enige waar hij de energie voor gebruikte was voor zijn ene voet voor de ander te zetten. Het was gelukkig nog vroeg, veel studenten liepen niet rond maar zelf dan zou hij het niet horen of zien. Die ene voet voor de ander, dat verbruikte alle energie. Normaal had Storm niets meer over, het preparaat gaf hem twee minuten extra tijd met die douche. Waar hij normaal koud water heel erg gemakkelijk kon verdragen was het nu een angst voor zijn huid. Zelf dat, de warme lichaamstemperatuur die Storm zou gewoon was, was weggeslopen in de weerwolf die het allemaal had opgebruikt voor wat … meer doden? Meer bloed? Meer jacht? Twee minuten, hij had zichzelf in een trainingsbroek gekregen en meer niet. Hij was met nat haar op zijn eigen bed gezakt waar Lupos hem meteen mee had getrokken naar de onrustigheid van zijn dromen. Alsof de wolf wilde tonen wat hij had gedaan die nacht, wat hij had “gevangen”. Alsof hij er trots op was. Het infuus, twee zakken met vloeistof hingen omhoog naast het bed, hij had zichzelf nog enkel kunnen vast klikken aan het slangetje voor zijn ogen zwaarder werden en hij op zijn buik, in de kou, in slaap viel.
“Ik hou van je Storm Hall.” … “Ik hou van je Storm Hall.” … “Ik hou,” Lupos slenterde over de bosgrond terwijl ze die woorden bleef herhalen en bleef herhalen tot hij ze zelf moe was om te horen. De weerwolf kende de woorden niet maar hij kende wel haar geur en hij ging er recht op af. Zijn passen waren lui, traag, terwijl zijn ene oor op haar was gericht en zijn andere op een boom achter zich. Storm stond daar … aan die boom en hij kon zich niet bewegen. Hij keek toe hoe die gigantische weerwolf op haar afwandelde, lui en zonder al te veel haast. Hij keek naar Denni, die de woorden bleef herhalen maar geen diepte vond tegenover de wolf. Hoe kon het ook, Storm stond daar tegen die boom, probeerde van zijn plaats te komen maar zonder succes. Ze viel toen ze naar achter wandelde en struikelde. Lupos wandelde over haar lichaam heen, hij draaide zijn kop en keek Storm aan, het rood in zijn ogen vond iets van plezier in de paniek op zijn blik. En toen boog hij naar voor, zette zijn tanden in haar keel en hij gilde. Storm kon zichzelf niet wakker trekken uit de dromen die Lupos hem gaf. Zijn oogleden knipperden onrustig en zijn hartslag begon weer die onregelmatigheid te vinden terwijl Storm toe keek hoe de wolf haar vermoordde. En toen veranderde er iets aan de droom. Hij schrok niet wakker, hij stond alleen daar weer in dat bos, tegen die boom. Achter hem hoorde hij het gegrom van een wolf, niet één maar twee, drie, vier, vijf wolven. Hij probeerde achter zich te kijken maar het was niet nodig … De wolven liepen langs Storm heen recht op haar af. Denni stond daar, alleen, in het donker, met de angst in haar ogen en niemand om haar te beschermen. Ze stak haar handen naar voor, naar de wolven, smeekte ze om haar niet aan te vallen. “Lupos.” Prevelde ze. En toen was hij daar, uit het niets kwam hij uit het donker naar haar toe gedraafd. Hij was niet zo mager als Storm zich kon herinneren, hij zag er … gezonder uit. Lupos bleef naast haar staan, haar vingers raakten de toppen van zijn stugge haren. Hij keek naar haar op, als blikken iets konden zeggen dan werd er iets tussen hen twee gewisseld. Want het volgende moment stapte de weerwolf naar voor, hij ontblootte zijn vlijmscherpe tanden en gromde de andere wolven waarschuwend toe. Ze aarzelden maar ze renden vervolgens weg. Ze renden weg van de macht die Lupos bezat. De zwarte wolf draaide zijn kop naar Denni en ze knikte amper zichtbaar naar hem. De wolf bleef haar aankijken … met een soort van affectie, een soort van diep verlangen om haar te beschermen alvorens hij weer verdween in de duisternis van waar hij kwam.
Lupos liet hem gerust, het was alsof hij plots besloot dat al die beelden, die nachtmerries hem niet zouden helpen om sterker te worden. Hij had geen idee hoeveel uren er waren verstreken maar hij gleed van dat diepe droomstadium naar de lichte slaap. Hij voelde de kou die zijn lichaam teisterde, hij voelde de pijn die de wolf hem had aangebracht. Hij voelde zelf de naald in zijn arm en het hand dat door zijn haren streek. Hij voelde de warmte die het hand hem schonk, de deelse geruststelling. Zijn oogleden voelde zwaar aan maar ze dwongen Storm naar dat wakker stadium waardoor hij geforceerd werd ze te open. Hij zat tussen die twee werelden in, tussen slapen en wakker zijn. Hij kreeg zijn ogen niet zover om zich te focussen, laat staan zijn hoofd om zich te concentreren. Zijn hand greep naar boven, omklemde de pols waarvan de vingers zo langzaam door zijn haar hadden gestreken. Hij trok het zachtjes naar beneden tot hij de warmte ervan voelde op zijn wang. Hij ademde haperend in en pikte de geur op die zo ontzettend dichtbij was, Denni. Zijn hoofd had niet het besef van wat er was gebeurd, wat hij haar had geschreven, zijn lichaam hunkerde enkel naar de warmte die ze bezat genoeg om zijn kou te verjagen. Hij vond een restje energie om zijn hoofd een halve centimeter te draaien, genoeg om een glimp op te vangen van haar lichte bezorgde ogen alvorens ze weer toevielen. ‘Kom hier.’ Fluisterde hij amper hoorbaar terwijl hij heel eventjes flauw aan haar pols trok. Zijn hand lang nog steeds om haar pols terwijl zijn lichaam al terug naar dromeland gleed. Het enige wat hij nodig had nu was warmte, ze moest de warmte zijn die hij momenteel nergens kon vinden …
Onderwerp: Re: Hold on to me ... cause I'm a little unsteady. [Denni] do aug 11, 2016 8:10 pm
Dennimae Elscot
TAG:: Storm Truth is, I love you
Nog nooit was een halve dag zo langzaam verlopen. De blonde meid wist geen raad met zichzelf. Ze wilde niet naar Karlie of Katerzyna, ze wilde hun niet uitleggen waarom ze zich zo zenuwachtig gedroeg. Tevens had ze geen zin in gezeldschap. Ze wilde momenteel maar één iemand zien en dat was Storm. Maar daarvoor zou ze nog die verdomde uren moeten wachten. Dennimae sleepte met haar bureau, met haar kastjes, haar kledingrekken. Alles op haar kamer heeft wel drie keer een nieuwe plek gezien totdat de wond op haar arm en been zo begonnen te branden dat ze op hield. Zuchtend veegde ze het vochtige zweet van haar voorhoofd met de rug van haar hand. Haar lichte ogen bekeken de nieuwe ingerichting maar ze kreeg geen tevreden glimachje over haar lippen. Dennimae had altijd al wel oog gehad voor het inrichten van kamers en het zag er zeker goed uit. Maar het was niet goed genoeg, niet goed genoeg om haar zenuwen weg te halen. Het stelde haar niet gerust. Onwetend wat nu toe moeten doen, frummelde ze aan haar blonde plukken. De meid draaide rustig om haar as om zichzelf in de lange spiegel te bekijken. Met haar tanden haalde ze het zwarte elestiekje van haar pols en bond ze haar haren zorgvuldig in een hoge staart. Kort bekeek ze haar outfit: een simpelde zwarte legging en een wit t-shirt. Het waren comfortable kleding en ook dat bood haar normaal gesproken rust, maar ook dit kon niet helpen. Rustig greep ze haar mobiel van het bed om deze op het nachtkastje te leggen en haar bed te verschonen.
De tijd ging zo ontzettend langzaam, dat ze nog 8 volle uren moest wachten toen ze de ziekenzaal verlaten had. Haar staart schudde heen en weer terwijl ze door de gangen liep, opweg naar de kamer van StormOn. Misschien dat ze daar iets van comfort kon vinden. Er was niemand op de kamer, wat te verwachten was. Devon bevond zich momenteel bij de Danger Room en Storm.. We wisten allemaal waar Storm zich op dit moment bevond. Of eigenlijk, waar Lupos zich bevond. Dennimae knikte de knop van de lamp aan en gooide haar mobiel op het bed van Storm, om Devons puinhoop op te ruimen. Denni was hier ondertussen zo vaak geweest dat ze ongeveer wist wat waar hoorde. Netjes vouwde ze de nog schone kleding op en plaatste ze deze terug in zijn kledingkast. De vieze kleren gooide ze in de wasmand. Ze maakte zijn bed op, maakte zijn nachtkastje netjes en wist zelfs hun bureau op te ruimen. Maar ook dit gaf haar niet de voldoening die ze zocht. De kamer bood haar al wel meer geruststelling dan haar eigen gedaan had en het geluid van de radio was toch wel aangenaam, ookal nam ze de tekst niet in zich op. De meid verwikkelde zichzelf in het vest van Storm en langzaam liet ze zichzelf op zijn bed vallen, om zichzelf onder zijn dekens te nestelen. Ze sloot haar ogen, maar haar lichaam kon de rust niet vinden om inslaap te vallen. Ze zag Lupos, achter het zwart van haar oogleden. Ze zag zijn rode ogen, hoorde zijn gegrom. Gelukkig rook ze, doordat ze haar neus in Storms vest verwikkeld had, de heerlijke geur van Storm zijn huid en parfum. En zo besteedde ze de laatste uren. In Storm zijn bed, omringt door zijn geur en de vertrouwdheid alsof hij haar vasthield. Het vest bood haarzoveel goeds, alsof het ruiken van zijn aanwezigheid het geen was dat haar die voldoending gaf die ze de hele dag miste.
Denni haar lichte ogen schoten open toen het alarm van haar mobiel afging. De 13 uren waren eindelijk voorbij. Alsof ze te laat was voor een belangrijk examen schoot de meid het bed uit, greep ze naar haar telefoon en wist ze nog net de deur achter zich dicht te krijgen. Haar hart klopte in haar keel terwijl ze de gangen door baande opweg naar de ziekenzaal. Denni was zo gefixeerd om bij de ziekenzaal te komen, dat haar omgeving totaal aan haar voorbij ging. Het beeld naast haar, behalve het ene punt waar ze zich vol op richtte, werd wazig en het enige wat ze nog hoorde was haar eigen ademhaling. Gehaast en onregelmatig, alsof ze net een lange marathon gerend had. Bij de ziekenzaal kwam ze tot stilstand, waar ze schrok van de situatie. Ze schrok van de stilte en de rust die er was. Het klopte niet. Zusters hoorde te vliegen en te rennen, Jamie of Devon hoorde haar hier op te wachten. Maar er was maar één iemand die ze op haar netvlies kreeg en het was wel de allerlaatste die ze nu wilde zien: Storm zijn verpleegster. Zonder de vrouw uit te laten spreken, en normaal gesproken was Dennimae nog wel zo beleefd, was ze naar zijn kamer gerend. Weer voelde ze hoe haar hart overuren maakte en haar been begon zure steken te geven, duidelijk niet blij met de activiteit die Denni er van vroeg. Maar ze negeerde het, ze negeerde de pijn om eerder bij Storm te zijn. Ze moest hem zien. Ze had 2 dagen en die verdomde 13 uur moeten wachten om hem te kunnen zien. Ookal sliep hij, ookal ging hij kapot aan de pijn, misschien zelfs in een coma, ze moest hem zien.
Voorzichtig en zachtjes opende ze zijn kamerdeur, om Devon aan te treffen. Het glimlachje die hij haar schonk liet Denni meteen een hele lading spanning verdwijnen. Het was goed, ze zag het aan Devon zijn glimlach. Tevens was Storm op zijn kamer, wat bij andere volle manen niet geweest was. Dennimae stapte verder de kamer in en sloot de deur achter haar dicht. Hij lag op zijn bed te slapen. Een klein glimlachje vormde rond haar lippen terwijl ze zachtjes naar hem toe stapte. Storm lag ver vermoeid, maar verder rustig bij. Af en toe zag je zijn oogleden bewegen wat aantoonde dat het binnen in hem waarschijnlijk een stuk minder rustig was. Maar voor na een volle maan zag hij er goed uit. En daar was ze meer dan blij om. Zachtjes ging ze op de stoel zitten die Devon voor haar neer gezet had en liet ze voorzichtig haar vingers door zijn haren glijden. Een ontspannen zuchtje verliet haar neusgaten en kort glimlachte ze weer. Hij was veilig, hij leefde. En ze had zich aan haar belofte gehouden, zoals ze zich altijd aan haar beloftes zou houden. Denni liet haar vrije hand in de mouw van zijn vest verdwijnen en bracht deze naar haar gezicht, tegen haar lippen. Langzaam rook ze zijn geur weer en zo bleef ze een tijd zitten, haar blik geen moment van Storm afgericht.
Ze weet niet precies hoelang ze zo heeft gezeten, haar knieën opgetrokken in de stoel, de mouw tegen haar lippen en haar andere hand door Storm zijn haren. Denni heeft nieteens echt aan iets gedacht. Ze ging op in het moment, in de rust en de stilte die ze Storm wilde geven. Het gevoel van veiligheid die hij haar altijd gaf, ookal sliep hij. Ze wist dat hij het zou kunnen voelen, dat hij onbewust zou weten dat ze aan zijn zijde zat. Toen zijn hand opeens naar haar pols ging, kwam ze uit haar houding en plaatste ze haar voeten weer op de grond. Ze kwam iets naar voren, liet Storm haar hand naar zijn wang begeleiden. Ze opende haar hand en sloot haar vingers om zijn wang, zijn kaak. Hij voelde eng koud aan. Storm draaide zijn hoofd iets en Denni glimlachte klein toen ze zijn prachtige, bruine ogen ontmoette. "Goeiemorgen, vreemde." Zei ze zachtjes en voorzichtig liet ze haar duim eventjes over zijn kaak strelen. ‘Kom hier.’ Storm zei het zachtjes, maar Denni had het goed verstaan. Haar glimlachje werd iets kleiner en nam plaats voor de bezorgdheid. Zo voorzichtig mogelijk kwam ze overreind, om zich naast Storm op het bed te wurmen. Haar lichte ogen bekeken of ze niks van het infuus of de draadjes raakte en ze bewoog haar lichaam zo langzaam, zo voorzichtig, zodat ze hem geen pijn kon doen. Ze hield haar hand op haar wang terwijl ze zichzelf tegen hem aan legde. Denni trok de deken goed over haar heen, boog wat over Storm heen om hem aan de andere kant in te stoppen. Uiteindelijk legde ze haar hoofd naast de zijne op het kussen, bekeken haar lichte ogen zijn vermoeide gezicht. Af en toe liet ze haar duim over zijn kaaklijn strelen. Ze zei niks, wilde Storm niet van zijn slaap afhouden. Echter kreeg Denni haar ogen niet gesloten, haar blik niet van zijn gezicht afgewend. Bang dat, mocht ze inslaap vallen, ze er niet optijd kon zijn als er iets met hem gebeurde. "Zelfs na je brief hou ik nog van je." Ferluisterde ze zachtjes, waarschijnlijk meer tegen zichzelf dan tegen Storm. Hij sliep, maar ze wilde het hem toch gezegd hebben. Voorzichtig drukte ze nogmaals haar lippen op zijn voorhoofd.
Onderwerp: Re: Hold on to me ... cause I'm a little unsteady. [Denni] do aug 11, 2016 9:18 pm
.Always live before you die.
Hij had afgelopen voorbije maanden niet alleen hoeven doen. Hij was een beetje vergeten hoe het voelde om er alleen voor te staan in een volle maan. Het deed hem denken aan alle volle manen die hij had moeten voor hij op Genosha kwam. Waar hij zichzelf zo diep mogelijk het bos in stopte, zichzelf met kettingen aan bomen vast legde zodat hij Lupos vertraagd zou worden in de jacht. Hoe hij dan wakker werd, helemaal alleen en verzwakt … hoe hij drie dagen in de kou lag voor zijn lichaam er klaar voor was om zelfstandig te kunnen functioneren. Hij wilde niet alleen zijn. Als het iets was wat Genosha hem had geleerd dan was het wel dat hij er niet alleen voor stond. Iedere volle maan had hem naar beneden getrokken maar tegelijk iets gegeven om voor te vechten. Nadya, Devon, Kat … En nu zat hij weer alleen. Alleen in het donker met zijn gedachten en de angst terwijl hij stiekem niets liever wilde dan iemand die naast hem zat om hem erdoor te trekken. Nadya zou het kunnen, hij had haar moeten vragen om mee te komen in plaats van te denken dat hij het onderhands wel alleen kon afhandelen. Maar dat was het wel, hij kon het niet alleen. Hij zou het nooit alleen kunnen, hij had zich erbij neergelegd dat hij hulp nodig had, dat Lupos hulp nodig had.
Maar hij was niet alleen. Ondanks dat hij alleen in die ruimte zat was hij niet compleet alleen. Want hij wist dat Devon achter dat glas zat toe te kijken, hoe Jamie met een bezorgde frons over het controlepaneel zat gebogen en hoe Nadya misschien wel in haar kamerraam naar buiten zat te kijken. Hoe Camille in Londen op het dak zou liggen met haar thee en de maan als haar gezelschap. Levi zou misschien een verhaaltje vertellen terwijl hij naar buiten staarde, zijn ouders zouden misschien onrustige blikken naar elkaar werpen. Iedereen die Storm kende zou op één punt van de nacht misschien wel eens aan hem denken. Dus nee, hij was niet alleen, hij zou nooit echt meer alleen zijn in deze wereld. Hij hoopte dat Cole niet zo eenzaam was, hij dacht in ieder geval aan de jongen, hoopte dat het in orde zou komen terwijl hij zelf de marteling doorstond van een weerwolf op zoek naar vrijheid. Denk aan de goede dingen had Storm gezegd, laat hem niet winnen … maar het waren leugens uit zijn eigen mond. Het enige wat hij echt wist dat ondanks dat hij hier eenzaam zijn tijd zat te verdoen dat er waarschijnlijk iemand anders even eenzaam aan hem zou terug denken. Hij wist niet waar Denni was, het kon hem eigenlijk weinig schelen, ze was ver van hem dus ze was veilig. Hij had zijn hart mee gevouwen in de brief en zou het misschien nooit meer terug krijgen als ze besloot om niet terug te komen. Het maakte hem niet uit waar zijn hart zou heen reizen, het was al gebroken en ze was waarschijnlijk één van de weinigen die het weer zou kunnen lijmen. Hij hoefde het niet terug te hebben want hij had er toch niets meer aan. Lupos gebruikte het enkel, net als hij al de rest van Storm gebruikte en niet meer terug gaf. Dus ze kon het houden, al was het voor haar eigen verdriet mee weg te krijgen … Ze hoefde niet terug te komen.
Maar dat deed ze wel. De dromen kregen een absurd positievere tint. De beelden van dood en bloed werden veranderd door een subtiele soort van affectie. Beelden waarin ze veilig was, beelden waarin Lupos haar hielp en ondersteunde. Hij kon zich er niet compleet bewust van zijn maar zijn onderbewustzijn wist dat ze in de buurt was en stelde hem een beetje gerust. Lupos bewoog niet veel nu, hij was voldaan, maar toch voelde Storm dat de wolf zich nog verder terug trok toen de warmte van zijn hoofd een lichte gloed over zijn hele lichaam leek te werpen. Het beeld van Denni naast Lupos was huiveringwekkend … het beeld van de wolf die naar haar keek verontruste hem, alsof er een woordloze band tussen hen in zat waar hij niet tussen kon komen te staan. Maar wat betekende het? Als hij zichzelf zover kon krijgen om erover te denken … maar dat kon hij niet. Zo snel als hij wat concentratie vond verdween het weer in het donker en werd alles weer leeg en slap vanbinnen.
Van zodra zijn vingers zich rond haar pols klemde voelde hij de warmte die ze teweeg bracht door zijn koude lichaam denderen. Hij had zoveel nood aan warmte. Hij was het zo gewoon om altijd warm te hebben dat hij nooit met veel meer dan een training ging slapen. Dus het was een gewoonte geweest om in zijn bloot bovenlijf op het bed te zakken en nu had hij geen energie meer om de warmte op te zoeken. Ze legde haar vingers rond zijn wang en hij ademde langzaam uit, hij voelde de onregelmatigheid van zijn hart reageren op die warmte, hij voelde Lupos reageren op de warmte, hij voelde zijn hele lichaam reageren op die warmte van haar hand. In de loutere seconden dat hun blikken elkaar eventjes vast kregen was er die kleine glimlach op haar lippen. “Goedemorgen vreemde.” Zei ze voorzichtig. Hij kon haar bijna niet verstaan en toch klonk het ergens zo helder in zijn hoofd. Hij wilde zo graag nog iets zeggen maar het kwam er gewoon niet uit. Het enige wat hij nu wilde was dat beetje warmte dat hij kon gebruiken om noch sneller te herstellen. Dus hij trok flauw aan haar hand, prevelde haar om dichter te komen en ze deed het. Ze was zo voorzichtig dat hij niet eens wist of ze het daadwerkelijk deed. Hij probeerde zichzelf wakker te houden maar die slaap was zo verleidelijk dat hij niet wilde wakker blijven. Dat hij voelde hoe zijn lichaam langzaam maar zeker weer onder water weg zakte.
En toen was daar haar warmte, vlak bij hem en hij kromp in elkaar toen hij de lichte spierpijn voelde die zijn stramme, koude spieren teweeg bracht. Maar de pijn werd gevolgd door die ontspanning, alsof iedere spier apart reageerde op de warmte en langzaam maar zeker weer hun natuurlijke staat terug vonden. Storm ontspande, hij ontspande compleet onder haar aanwezigheid. Hij voelde hoe haar duim af en toen over zijn kaaklijn streelde en een heel spoor aan van die tintelende warmte achter liet. Hij gleed niet compleet terug in het donker, in de slaap maar het deed hem zichtbaar wel goed dat hij het plots zoveel warmer had gekregen. Dus hij bleef zo schommelen tussen dat slapen en wakker zijn, iedere beweging van haar vinger op zijn kaak gaf hem een reden om wat wakkerder te worden. Bij haar woorden reageerde hij niet meteen, de kus op zijn voorhoofd dan weer zorgde ervoor dat hij zijn ogen open kreeg en haar kon aankijken, al was het maar voor een seconde. ‘Ik zal er zijn,’ hij zweeg en sloot terug zijn ogen. ‘als je wakker word en gaat slapen.’ Mompelde hij zachtjes. Hij had het fut niet om veel te zeggen. Hij opende zijn ogen nog een tel en keek naar haar eigen vermoeide gezicht. ‘Slaap.’ Fluisterde hij. Zijn ene hand sloot nog steeds om haar pols, alsof hij bang was dat ze plots zou verdwijnen. Zijn andere hand zocht achter nog meer warmte, hij liet zijn hand op haar zij rusten, begroef zijn hoofd in haar nek en liet zijn ijskoude adem ontsnappen. ‘I’m yours.’ Prevelde hij amper hoorbaar alvorens de slaap hem deze keer echt te pakken kreeg. Hopelijk was het genoeg, die paar woorden … hopelijk was het voor haar genoeg om ook dat beetje rust te vinden en slaap op te zoeken.
Onderwerp: Re: Hold on to me ... cause I'm a little unsteady. [Denni] ma aug 15, 2016 3:50 pm
Dennimae Elscot
TAG:: Storm Truth is, I love you
Met een ongelofelijke rust keken de lichte ogen van de blonde meid naar Storm. Langzaam nam ze elk detail van hem in zich op, voor zover het zichtbaar was. De kringen onder zijn ogen, de bleke kleur op zijn gezicht en zijn ingevallen wangen die aangaven dat Lupos weer alles van hem gevraagd had deze nacht. Hoe zijn vochtige haren zacht in haar handen voelde, zoals ze altijd al zacht hadden aangevoeld. Zijn brede schouders die net een beetje onder het dekbed vandaan kwamen en aantoonde dat hij geen shirt aangetrokken had. Een zacht zuchtje verliet Denni haar lippen en uiteindelijk bleven haar ogen hangen op zijn gezicht. Zelfs nu was hij één van de knapste jongens die ze ooit had zien lopen. Zachtjes murmelde ze met haar hand in de mouw van zijn vest en drukte ze de zachte stof tegen haar lippen aan. De tijd leek zo langzaam te gaan en Dennimae had een aantal uren enkel naar hem gekeken. Haar hand zachtjes en geruststellend door zijn haren, haar andere tegen haar lippen en haar ogen waren geen moment van hem afgeweken. Zelfs niet toen Devon binnen kwam om te vragen of ze niet even in zijn bed wilde slapen, dat hij op Storm zou letten. "Ik ben niet moe, ik blijf wel." Had ze zachtjes naar hem gefluisterd waarna ze haar hoofd lichtjes schudde. Ze zou Storms zijde voor geen goud verlaten.
Storm had zijn hand op haar pols geslagen en Dennimae was meteen overreind gekomen. Een glimlachje sierde rond haar lippen en voorzichtig sloot ze haar vingers om zijn wang en kaak. Storm vroeg haar om bij hem te komen en op dit moment was dat het minste wat ze kon doen en het geen ze misschien wel het liefste wilde. Zo voorzichtig mogelijk kroop ze bij hem in bed, probeerde de draadjes te ontwijken en hem geen pijn te doen. Alsof hij van porselein was en elk moment uit haar handen kon vallen, plaatste ze haar lichaam voorzichtig tegen de zijne. Hij voelde zo onmens koud dat ze bang was dat hij onderkoeld zou raken. Denni trok de deken goed, leunde voorzichtig over Storm heen om hem goed in te kunnen stoppen zodat er geen vleugje kou zijn huid kon raken.
Haar warmte leek Storm langzaam wat meer op te warmen en ze voelde hoe hij verlangde naar die warmte. En langzaam begon hij meer te ontspannen en kreeg Denni een geruststellend glimlachje rond haar lippen. Zachtjes streelde Denni haar duim zijn kaaklijn, had ze haar vrije hand op zijn bovenarm gelegd. En weer gingen er langzame minuten voorbij, de blonde meid totaal geen besef van hoe laat het was of hoe lang ze al bij hem lag. Maar tijd deed er momenteel niet toe. Ze hield zichzelf wakker, haar lichte ogen nog altijd op Storms gezicht gericht. Ze kon hem niet uit het oog verliezen, durfde niet toe te geven aan haar vermoeidheid. En eerlijk, ze zou de slaap nu niet kunnen pakken. Momenteel telde alleen Storm, was hij het enige onderwerp dat haar hoofd vulde. Ze zou niet kunnen slapen met de wetenschap dat hij zich misschien wel slecht ging voelen, er iets mis was met zijn infuus en zij Devon er bij zou moeten halen. En ook al voelde hij zo kalm, rustig terwijl hij sliep, kon Denni zich er niet aan toegeven. Ze wilde voor hem zorgen zoals hij altijd voor haar zorgde en niets of niemand kon haar op andere gedachten brengen.
Haar woorden, de zachte kus op zijn voorhoofd, hadden Storm wakker gemaakt. Haar glimlach betrok en wat schuldig keek ze naar hem. Ze had nog wel zo voorzichtig en zachtjes gedaan, totaal niet de bedoeling gehad hem wakker te maken. Voor een moment opende Storm zijn ogen en kruisde hun blikken elkaar eventjes. Ze was opgelucht om zijn ogen hun vertrouwde, bruine kleur te kunnen zien. Al was het maar voor een seconde. ‘Ik zal er zijn,’ Storm sloot zijn ogen weer en Denni wilde hem zeggen dat hij niets hoefde te zeggen, maar lekker moest gaan slapen. Storm was haar enkel voor. ‘als je wakker word en gaat slapen.’ Een zacht grinnikje verliet haar gesloten lippen, waardoor het als een gelukkige mompel klonk. Weer opende hij zijn ogen en Denni tilde haar vingers langzaam van zijn wang, om ze vervolgens opnieuw op zijn wang te leggen. ‘Slaap.’ Ferluisterde hij zachtjes. "Zorg eerst maar dat jij voldoende rust krijgt. Ik val vanzelf wel in slaap." Mompelde ze zachtjes terug. Zelfs nu hij zich zo voelde, maakte hij zich zorgen om haar. Alweer had ze een reden gevonden waarom ze verliefd op hem geworden was. Storm legde zijn hand op haar zij, duidelijk op zoek naar meer warmte. Dennimae haalde haar hand van zijn schouder af, om het vest en haar t-shirt wat omhoog te wurmelen. Ze legde zijn hand op haar blote huid voor nog meer warmte. Toen Storm zijn gezicht in haar nek begroef, verdween haar neus in zijn haren. Zelfs zijn haren roken zo lekker, zo vertrouwd, dat ze voor een kort moment haar ogen sloot. ‘I’m yours.’ Een klein, gelukkig glimlachje sierde haar lippen toen ook zij haar ogen weer sloot. "And I'm yours." Ferluisterde ze zachtjes terug. Ze voelde hoe Storms lichaam zwaarder werd, hij langzaam weer terug inslaap viel. Het duurde nog een aantal minuten voor ook Dennimae de strijd tegen de slaap opgaf en langzaam wegzakte naar dromenland.
Onderwerp: Re: Hold on to me ... cause I'm a little unsteady. [Denni] ma aug 15, 2016 5:15 pm
.Always live before you die.
Hij was maar half op deze wereld. In alle wakkere momenten was hij niet echt wakker, alsof een deel van hem nog steeds onder water zat terwijl het andere deel dingen probeerde te ontdekken van de wereld. De herinneringen van voor zijn volle maan waren dan ook maar vaag, hij kreeg flarden van gesprekken en gezichten binnen maar geen diepere betekenis. Denni’s warmte was één van die herinneringen, haar hand tegen zijn wang, de geur van haar lichaam. Het bracht die hunkering op gang, niet enkel omdat hij op zoek was naar meer warmte maar omdat hij dat gevoel weer had. Hij kreeg vage dingen door, de brief die hij haar had geschreven, de ziekenzaal al kon hij niet meteen achterhalen waarom ze daar waren geweest. Maar het was gewoon de intensiteit van dat gevoel dat ervoor zorgde dat Storm de dingen zei die hij wilde zeggen. Het kwam automatisch, het was er en het hield hem vast, net als de warmte van haar hand dat deed. Net als iedere beweging van haar vingers, haar lichaam meteen werden vastgepind in zijn hoofd als één van de belangrijkste dingen in zijn leven. Zou het altijd zou voelen? Of was het in de sfeer van de vermoeidheid, de pijn dat zij precies het enige lichtpuntje was dat hem boven water hield.
Maar ondanks al die pijn en vermoeidheid vond hij toch nog een beetje van zichzelf terug in de berg met ellende. Dat beetje van zichzelf dat altijd om anderen zou geven, dat altijd bezorgd zou zijn om het welzijn van anderen. Maar meer dan ooit om het welzijn van haar. In de korte seconden dat hij haar had aangekeken had hij meteen gezien dat de slaap ook dringend nodig was voor haar. Dus het was typisch iets voor hem om haar erop te wijzen terwijl hij zelf al half terug naar dromeland was gezakt. Ze haalde haar vingertoppen in een kort moment van zijn wang en het was alsof zijn huid meteen weer toevroor onder de pijn die Lupos had aangebracht. Haar woorden zouden hem ergens zo heel graag laten glimlachen, die typisch jongensachtige glimlach maar het deed niets. Zijn lippen bleven onbewogen, zijn lichaam bleef onbewogen. Hij had altijd alles gedaan om haar veilig te houden en in deze korte wakkere momenten wist hij dat de rollen waren omgedraaid, dat zij nu degene was die hem veilig hield, die voor hem zorgde. En op een bepaalde manier voelde dat vredig aan, op een bepaalde manier vond hij meer rust nu dan hij ooit kort na een volle maan had gedaan. Om haar zo dichtbij te hebben … hij voelde zijn lichaam ontspannen. Zijn vingers zochten houvast en warmte op haar zij. En toen ze haar vrije hand weg haalde van zijn schouder voelde hij zijn lichaam daar meteen op reageren. Het deed pijn, in zekere zin, maar hij was zelf al te ver weg om er in zijn hoofd op te reageren. Ze trok de vest en haar T-shirt omhoog, legde zijn hand op haar blote huid en instinctief zocht hij de warmte op. Streken zijn vingers haast bibberig over haar huid naar haar onderrug. Begroef hij zijn gezicht tegen haar hals. En dat was genoeg … dat en de reactie op zijn gemompel was genoeg om hem definitief te laten wegglijden in de slaap waar hij en Lupos zo hard naar hunkerde.
Dat was het met Storm … hij had een verschrikkelijk sterk tijdsbesef. Dus toen hij wakker werd voelde hij drie dingen. Hij wist meteen hoe laat het was waardoor hij ook wist dat hij bijna twintig uur aan één stuk had doorgeslapen. Het tweede wat hij voelde was de lichte energie die hij voelde. Het was niet voldoende om ermee buiten te komen maar het zou hem weer doen functioneren. Hij zou weer kunnen rondlopen, praten en hopelijk ook iets eten. De misselijkheid was verdwenen en alles voelde niet meer zwaar en slap aan. Hij voelde niet meer die intense kou maar zou er waarschijnlijk nog niet helemaal goed uit zien. Het derde … en misschien nog het belangrijkste was Denni die nog steeds naast hem lag, slapend. Hij had zich niet bewogen in de slaap, zijn ene hand omklemde nog steeds haar pols terwijl zijn andere hand nog steeds tegen de huid van haar onderrug lag. Haar ogen waren gesloten, haar ademhaling zwaar en hij was blij dat ze toch ook ergens de slaap had gevonden.
Voorzichtig haalde hij zijn vingertoppen van haar huid weg, hij merkte nu voor het eerst op dat ze zijn vest aan had en niet die van zichzelf. Hij haalde zijn vingers van rond haar pols en keek naar de twee leeg gelopen infusen. Hij trok de naald uit zijn arm … het was ondertussen als zo’n gewoonte geworden dat hij het amper voelde. Storm probeerde zo stil mogelijk te bewegen. Hij rekte zich over Denni naar zijn nachtkastje en legde de naald met de draadjes erop. Uiteindelijk liet hij zich weer zakken, ademde langzaam terwijl zijn licht vermoeide ogen naar Denni keken. Hij wilde haar zo graag wakker maken maar hij wist dat ze het nodig had. Toch hunkerde ieder deeltje van hem naar de blik in haar lichte ogen. Het besef van alles kwam langzaam terug, van wat Lupos haar had gedaan, de wonde, de brief. Het brak hem ergens wel dat ze hier terug was, dat ze was gebleven maar het kon niet op tegen dat ene gevoel. Zijn lichaamstemperatuur was al een beetje ingelopen op de kou dus hij voelde niet meer ijskoud aan. Hij legde zijn hand tegen de bovenkant van haar wang, streek haar blonde haar met zijn vingers naar achter tot ze reageerde op de subtiliteit van zijn vingers. En toen ze haar ogen opende settelden zijn ogen meteen in de hare. ‘Gelukkige verjaardag.’ Fluisterde hij. Hij was het niet vergeten, zelf een volle maan kon hem niet tegenhouden in zo’n dingen. En hij was de eerste die haar mocht feliciteren. Voor het eerst in de vijf afgelopen dagen voelde hij iets van een zwakke glimlach op zijn lippen komen. Hij haalde zijn vingertoppen weg van haar gezicht en keek onderzoekend naar haar gezicht. Ze was zo dichtbij, hij wilde alles van haar zo dichtbij hebben. ‘Ik ben oke.’ Raadde hij haar blik. Ze zou het wel horen aan zijn toon, hij klonk nog niet zichzelf maar hij klonk wel al helderder aan. ‘Wat een klein beetje warmte niet allemaal doet.’ Fluisterde hij. Het was niet dat alleen, het was gewoon Denni in haar totaal, ze was … zijn licht, zijn warmte, ze was alles wat hij bij zichzelf niet kon vinden …
Onderwerp: Re: Hold on to me ... cause I'm a little unsteady. [Denni] ma aug 15, 2016 8:05 pm
Dennimae Elscot
TAG:: Storm Truth is, I love you
Het was duidelijk dat Storm niet helemaal wakker was, wat Denni hem niet kwalijk kon nemen. Hij had net een volle maan achter de rug en de blondine begon langzaam steeds meer te begrijpen wat Lupos allemaal inhield voor Storm. En ze wilde het leren begrijpen, Lupos leren begrijpen en hem leren kennen. Storm kende ze al meer dan genoeg, maar ze wilde graag weten wie zijn duistere kant nou precies was. Niet dat ze hem dit ooit zou vertellen, God nee. Storm zou haar meteen terrecht wijzen en elke kans die ze had om hem nog maar een beetje met Lupos te helpen zouden verkeken zijn. Gek genoeg was ze, na die avond laatst, niet bang voor Lupos geworden. Niet bang in het opzicht dat hij haar iets zou doen. Want normaal gesproken had nu alles in haar gezegd dat ze zou moeten rennen. Het zou zelfs geschreeuwd worden. Maar dat gevoel had ze helemaal niet. Denni was ontspannen, rustig en voelde zich meer op haar gemak dan ze ooit zou zijn. En dat kwam dankzij Storm. Het voelde zo fijn om hem zo dicht bij haar te hebben, om eindelijk een beetje voor hem te kunnen zorgen. En het maakte het gevoel om zo veel mogelijk en zo dicht mogelijk bij hem te zijn alleen maar sterker.
En uiteindelijk viel ze in slaap. Het ging moeizaam en in het begin werd ze steeds wakker. Telkens als Storms adem even haperde, hij heel iets bewoog schrok ze wakker. Denni was veel te waakzaam over Storm om de slaap echt goed te pakken. Steeds dommelde ze even weg, schrokte Storm zijn ademhaling en was ze weer wakker. Niet dat ze het erg vond, integendeel zelfs. Storm had zijn gezicht tegen haar als gedrukt en zijn hand lag op haar onderrug, optimaal gebruik makend van de warmte die zij momenteel bezat. Naar mate de uren verstrekte leek Denni steeds meer te accepteren dat Storm echt sliep en het goed met hem ging, dat ze niet steeds bij elk dingentje wakker hoefde te worden. Ze viel in slaap, geen diepe slaap als ze normaal gesproken had, maar het was voldoende. Waar ze over droomde wist ze niet precies meer, het was een beetje vaag. Het was geen logisch geheel en er kwamen elven in voor. Misschien kwam er zelfs een eenhoorn voorbij gevlogen. Het maakte allemaal niks uit want de aanraking van Storm zijn vingers trokken haar weg uit haar sprookjesland.
Ietwat moeilijk gingen haar ogen open om die van Storm meteen te ontmoeten. ‘Gelukkige verjaardag.’ Ferluisterde hij en Denni maakte een wat klagend kreundje. Ze begroef haar gezicht in zijn kussen en een hele diepe zucht maakte het kussen warm. "Ohja," Mompelde ze zachtjes voordat ze haar gezicht weer naar Storm draaide. Verjaardagen.. Denni had haar verjaardag nooit echt gevierd, hoewel ze wel altijd cadeautjes van haar broers had gekregen. De jongens hadden altijd hun best gedaan om haar een mooie dag te bezorgen, maar het was nooit echt iets speciaals geweest. Ze hechtte er weinig waarde aan. Vandaar dat ze ook nu op Ghenosa niks geregeld had voor een feestje ofzo. Stiekem had ze gehoopt dat Storm het zou zijn vergeten. Echter werden de gedachtens aan haar verjaardag snel naar achteren geduwd en kreeg ze een bezorgde uitdrukking op haar gezicht. ‘Ik ben oke.’ Beantwoorde Storm de vraag die zich in haar hoofd gevormd had. Hij had zijn vingers van haar gezicht gehaald en Denni knikte kort. "Gelukkig," Zei ze zachtjes en een klein glimlachje vormde rond haar lippen. "En alweer ben ik de gelukkige om naast Storm Hall wakker te mogen worden." Grinnikte ze zachtjes, waarbij ze zichzelf helemaal tegen hem aanduwde en haar gezicht voorzichtig tegen zijn borst liet verdwijnen. ‘Wat een klein beetje warmte niet allemaal doet.’ Storm klonk nog niet helemaal als zichzelf, maar Denni was heel blij met alles wat er momenteel aan de hand was. Alleen het feit al dat hij in zijn eigen kamer mocht herstellen zei al genoeg. "Ik had je gemist, de afgelopen dagen." Ferluisterde ze zachtjes, haar ogen gesloten tegen zijn borst. Hij voelde al zo veel warmer aan dat hij bijna niks meer aan haar warmte had. Zachtjes drukte ze haar lippen tegen zijn borst aan, sloot ze haar arm om de zijne heen. Denni wilde niet dat hij haar ooit nog los zou laten, ze wilde hem niet meer missen. Ze kon hem niet missen. "Ging het een beetje, bij Jamie?" Vroeg ze zachtjes, voorzichtig, terwijl ze haar hoofd van zijn borst weghaalde en weer naast de zijne op het kussen legde. Haar lichte ogen keken naar de zijne en een glimlachje sierde haar lippen. Dennimae bracht haar hand naar zijn haren, om er met haar vingers door heen te gaan. Zijn haren voelde zo fijn tegen haar huid, dat ze er moeilijk van af kon blijven en er was maar één zinnetje dat steeds terug kwam in haar gedachtens. He was hers and she was his.
Onderwerp: Re: Hold on to me ... cause I'm a little unsteady. [Denni] ma aug 15, 2016 9:13 pm
.Always live before you die.
Het zou zijn beste herstel zijn in alle volle manen die hij al had gehad. Hij hoefde het niet op zichzelf te doen zoals hij moest doen voor hij naar Genosha kwam en Lupos was ook niet ernstig genoeg gewond om dubbele zorg nodig te hebben. Het was de normaalste volle maan geweest en het zou hem ook de rustigste maand bezorgen in aanloop. Lupos had zijn zin kunnen doen, Storm had in de hele tijd niets hoeven mee maken. Geen afgevroren handen, geen opengereten kelen, geen klinisch dood verklaarde uren. Alleen dat half plat gestampte hart door de pijn en de breuk die iedere volle maan opnieuw voor een terugval zorgde bij Storm. Het zou hem een dag complete rust en een dag met minimale activiteiten kosten om er weer helemaal bovenop te komen. Een paar dagen met zijn bril en dan zou je er niets meer van merken. De eetlust zou op dag drie wel terug keren, de weerwolf op dag zeven. Storm waarschijnlijk daar ergens tussenin, afhankelijk van hoe de omgeving zich tegenover hem zou opstellen. Kon ze het versnellen … waarschijnlijk wel. Ze kon hem op dag twee al weer aan het eten krijgen en op dag vijf zou Lupos terug komen. Want dat was wat ze deed met beide, ze maakte ze compleet, haar liefde dreef ze vooruit.
Een kleine maand geleden had ze ook naast hem gelegen. Hij ging niet zeggen dat het verleidelijk was toen maar nu was het zoveel anders. Hij keek naar haar gladgestreken gezicht, naar de vredigheid waarmee ze tussen wolkjes zweefde terwijl ze sliep. Haar huid onder zijn vingertoppen voelde om een andere manier zoveel gladder, warmer dat het hem moeite kostte om zijn hand van haar onderrug weg te halen. En nadat hij het infuus had losgekoppeld van zijn haar kon hij het niet laten om langer naar haar te kijken dan nodig. Naar haar ogen die verstopt zaten onder die lange wimpers, haar neus, haar lippen … hij had haar gekust voor volle maan, in de hitte van het moment had hij een beslissing genomen waar hij niet op kon terugkeren. Hij had gehoopt da de brief ervoor zou zorgen dat ze afstand zou nemen maar dat had het niet gedaan. Ze was hem gaan opwachten, had zich hier naast hem genesteld en was nog niet van die plaats geweken sinds dien. Hij zou zijn best moeten doen om haar weg te jagen, maar hij kon het niet. Dat gevoel van liefde dat hij al drie weken had opgesloten was vrij en het had heel zijn hart ingenomen.
Storm had het aan zijn goede geheugen te danken dat hij wist dat ze jarig was vandaag. Hij had geen agenda nodig zoals Devon om eraan herinnert te worden, hij wist het gewoon. Normaal zou hij iets doen, iets kleins voorzien want hij wist dat Denni niet zo hield van de grote drukke dingen maar afgelopen maand was chaotisch geweest. Niet in de zin van druk maar vooral moeilijk met zichzelf. Het was hem ontglipt en nu hij naar haar keek kwam het bij hem op dat hij niets had voorzien voor haar. Hij had niet eens een idee of ze uit dit bed zou komen vandaag, zelf als hij haar zou proberen verplichten om eruit te komen. Wilde hij dat? Nee, maar hij zou het haar gunnen om de felicitaties te krijgen van haar vriendinnen die ze hier had. En hij wilde haar eigenlijk ook niet wakker maken maar dat was ook iets dat hij weer negeerde. Zijn handelingen waren sneller dan de gedachten om het tegen te gaan. Haar blonde haar gleed door zijn vingertoppen heen, zijn intense bruine ogen op de hare gericht. Het koste hem maar een minuutje om haar wakker te krijgen, zo ontzettend diep was ze dus niet weg. Hij had twintig uur geslapen zonder van iets wakker te worden, hij gokte dat het voor haar minder vlot verlopen was, ondanks dat ze hier naast hem lag. Toen ze haar ogen opende vond haar blik meteen de zijne. Hij feliciteerde haar en ze kreunde terwijl ze haar hoofd begroef in zijn hoofdkussen. Haar gemompel bracht een kleine glimlach op zijn lippen. ‘Je dacht dat ik het vergeten zou zijn.’ Fluisterde hij, niet wetend of ze het zou horen, ze was nog half bezig met wakker worden. Het zou typisch iets voor Denni zijn, ze was niet iemand die graag knal in de spotlights stond. ‘Als ik de energie ervoor had dan had ik iets kleins voor je gedaan. Sorry.’ Zei hij zachtjes. Hij had er oprecht spijt van gehad. Zelf toen Kat jarig was geweest was het hem gelukt om op krukken met een cupe cake tot haar te geraken maar bij Denni … hij kon haar enkel geven wat ze misschien het meest verlangen, hem. Maar al dat verdronk een beetje achter haar bezorgde blik. Hij was oke, het zou wel in orde komen met hem uiteindelijk. Toen ze zijn geruststelling accepteerde bleef zijn blik voor een moment onderzoekend op de hare rusten, om er zeker van te zijn dat ze hem geloofde. Haar stem trok al zijn aandacht weer haar kant uit. ‘Ik wenste dat het in betere omstandigheden was.’ Reageerde hij meteen. Maar al dat vervloog toen ze haar lichaam tegen hem aandrukte. Ze verborg haar hoofd tegen zijn borst en Storm ademde langzaam uit, in ontlading. Ondanks dat zijn lichaamstemperatuur al een stukje gestegen had was het nog steeds te koud, leek het of zijn lichaam nog steeds een beetje van de hare wilde stelen. Hij duwde zijn neus in haar haren, ademde langzaam in, nam heel haar geur in zich op. “Ik had je gemist afgelopen dagen.” Ze zei het zo zachtjes, normaal zou hij het kunnen oppikken maar nu moest hij voor zoiets goed zijn best doen. Ze drukte haar lippen tegen zijn borst en Storm liet zijn hoofd weer in zijn hoofdkussen zakken, sloot zijn ogen, liet ieder beetje druk van haar lichaam tegen het zijne door zijn bewustzijn glijden. En het vulde hem met zoveel, zoveel meer dan enkel liefde, het was alsof ze de enige was op de planeet waar hij nu aan kon denken. Hij wilde haar kussen, hij wilde haar de wereld tonen, haar liefde geven. Voelde het echt zo aan? Of was het de illusie van zwakte die hem dit schonk? ‘Ik wenste dat ik hetzelfde kon zeggen, mijn geheugen laat me een beetje in de steek.’ Gaf hij flauw toe. Hij ging er niet om liegen, de laatste dagen waren vaag. Van zodra hij in de Danger Room was gekomen was het vaag. Bij haar vraag verduisterde er misschien iets in zijn blik, het was niet veel maar het bracht een beetje twijfel terug naar boven. Ze legde haar hoofd terug naast het zijne op het kussen maar hij richtte zijn blik naar het plafond. ‘Geen idee, Lupos heeft niets laten zien. Devon zei dat het wel oke was denk ik.’ Er kwam een moeilijke frons in zijn voorhoofd. Ze bracht haar hand omhoog, streek haar vingers weer door zijn haar. Hij draaide zijn hoofd en keek haar aan, terwijl hij zijn hand voorzichtig over het hare legde. ‘Ik had ergens gehoopt dat je niet zou komen.’ Hij liet zijn ogen over haar gezicht glijden. Ze waren nu al ver voorbij het stadium dat ze elkaar nog de rug konden toekeren. ‘Ik kan je niet de wereld geven, niet met Lupos. Je verdiend iemand die van je houdt met elke hartslag die hij maakt, iemand die altijd aan je denkt, iemand die zich iedere minuut opnieuw afvraagt wat je doet en of je oke bent. Je hebt iemand nodig die je met respect behandeld, met liefde, die zelf van je minpunten houdt. Je zou bij iemand moeten zijn die je gelukkig maakt, echt gelukkig, op wolkjes dansen gelukkig. Iemand die je beschermt, beschermt van je eigen angsten en van de wereld,’ hij zweeg terwijl hij naar haar lichte ogen staarde. ‘Ik kan je niet beschermen van hem maar ik ga proberen om je alles te geven van wat ik net zei. Terugkeren is geen optie meer voor mij,’ hij liet zijn hand van het hare weg glijden en streek zijn vinger kort onder haar kin. ‘hoe graag ik het misschien ergens diep vanbinnen ook zou willen. Ik kan het niet.’ Sloot hij zijn hele preek af. Het was aan haar, het zou de laatste keer zijn dat hij het haar zou vragen, voorstellen alvorens hij haar alles zou geven van wat hij bezat, van wat de wereld bezat …
Onderwerp: Re: Hold on to me ... cause I'm a little unsteady. [Denni] di aug 16, 2016 10:20 pm
Dennimae Elscot
TAG:: Storm Truth is, I love you
Dennimae bungelde een beetje tussen het slapen en wakker zijn in. Ze was in het begin vaak wakker geworden omdat ze zo graag op Storm wilde letten, zo graag voor hem wilde zorgen. Maar zodra ze zijn onregelmatige ademhaling had geaccepteerd en had ondervonden dat het hem geen kwaad kon, was ze toch in slapa gevallen. Echt een vaste slaap was het echter niet te noemen. Daardoor droomde ze niet echt, maar kreeg ze wel beelden te zien. Elfjes, eenhoorns, een groot kasteel. Langzaam, alsof ze zweefde, wandelde Dennimae naar het kasteel toe. Ze droeg een lange, babyroze jurk die als een kleed over haar slanke lichaam viel. Haar haren krulde en wat wantrouwig bekeek ze de omgeving. Waar was ze beland? Haar voten bewogen door, al wilde de meid eigenlijk helemaal niet lopen. De kasteel deuren werden geopend naarmate ze dichterbij kwam en daar stond hij, haar prins. Een glimlachje sierde haar lippen terwijl haar lichte ogen over het harnas geleden dat hij droeg. Haar lach vulde de droom en ook het zijne was aangenaam om te horen. Hij was haar prins en zij was zijn prinses.
Echter haalde Storm haar uit haar sprookjesland. De aanraking van zijn vingers op haar huid lieten Denni haar ogen openen. Eventjes had ze moete met wakker worden, terug denkend aan haar vage droom. De blondine had echt teveel sprookjes gekeken met Kylie. Toen haar ogen zich eindelijk goed konden openen, ontmoette ze meteen die van Storm. Een klein glimlachje sierde haar lippen, totdat ze zijn felicitatie hoorde. Protesterend dat ze jarig was, verborg ze haar gezicht in zijn kussen. ‘Je dacht dat ik het vergeten zou zijn.’ Ze knikte, toen ze haar gezicht weer naar hem gedraaid had. "Ik hoopte dat je het vergeten zou zijn, maar jou ontgaat ook niks." Grijnsde ze klein. Haar lichte ogen namen uitgebreid de tijd om hem te bekijken, nu ze hem zo dicht bij zich had. Zijn prachtige bruine ogen, zijn nog vermoeide gezicht. Hoe zijn lippen bewogen terwijl hij sprak. Ze wilde het aanraken, alles van zijn gezicht aanraken om te voelen of het wel echt was. Of hij hier echt naast haar lag, dat ze na alle omstandigheden alsnog voor elkaar wilde zorgen. Maar ze hoefde het niet te voelen, het was echt. Zijn woorden waren echt. ‘Als ik de energie ervoor had dan had ik iets kleins voor je gedaan. Sorry.’ Een klein glimlachje sierde haar lippen. "Maakt niet uit, echt niet. Ik vier het niet dus verwacht ook helemaal geen cadeautjes." Zei ze om hem gerust te stellen. Ze hoefde niks voor haar verjaardag. "En eerlijk is het beste cadeau, hier wakker worden naast jou." Een lief glimlachje sierde haar lippen en ze meende het. Er was geen cadeau of iets dan ze liever had dan zijn aanwezigheid. En ze was bezorgd om hem, natuurlijk. Hij had net een volle maan achter de rug en had weet zij veel hoeveel uren achter elkaar geslapen. En nu pas viel het Denni op dat hij het infuus er uit had gehaald, dat de zakken leeg waren. ‘Ik wenste dat het in betere omstandigheden was.’ Denni negeerde deze opmerking, voor haar maakte de omstandigheden namelijk niet uit. Storm was Storm en het kon haar niet schelen hoe slecht hij zich voelde als ze naast hem wakker werd. Ze wilde gewoon naast hem wakker worden, al zou hij de hele nacht overgegeven. Ze wilde bij hem zijn. En dit liet ze merken door haar lichaam tegen de zijne aan te drukken, nog dichter bij hem te komen en nog meer van zijn aanwezigheid te kunnen genieten. Denni zou hem niet meer willen loslaten. Ze wilde hier blijven, altijd, dicht tegen Storm aan. Genietend en houdend van hem, van zijn lichaam, van zijn karakter, van het gevoel dat hij haar gaf. En ergens maakte haar dat een beetje bang. Bang voor gevoelens waar ze niet omheen kon, maar niet kende. Niet op deze manier, iniedergeval. Maar het voelde zo goed dat ze haar angsten opzij kon zetten. Voor het eerst kon ze echt alles opzij zetten en genieten. Genieten van haar gevoelens voor Storm.
‘Ik wenste dat ik hetzelfde kon zeggen, mijn geheugen laat me een beetje in de steek.’ Zijn woorden lieten Denni haar hoofd terug op het kussen plaatsen en ze glimlachte lichtjes. "Gezien de brief die je schreef, miste jij mij ook." Zei ze zachtjes. De brief lag netjes opgeborgen in haar nachtkastje, met die van Camille. Binnenkort zou ze een brief terug schrijven, als haar gedachtens er naar stonden. Bij haar vraag veranderde iets in Storm zijn blik, alsof Lupos na aan het denken was. Denni haar lichte ogen bekeken hem, bekeken de veranderingen in zijn gezicht terwijl hij nadenkend naar het plafond staarde. ‘Geen idee, Lupos heeft niets laten zien. Devon zei dat het wel oke was denk ik.’ Denni knikte zachtjes, bracht haar hand naar zijn hoofd en liet haar vingers door zijn haren glijden. Storm legde zijn hand voorzichtig over het hare. ‘Ik had ergens gehoopt dat je niet zou komen.’ Denni's glimlachje verdween, sloeg voor een kort moment haar ogen van hem weg. Zacht beet ze op de onderkant van haar lip, niet helemaal begrijpend met wat hij bedoelde en ergens wel bang voor wat hij verder wilde zeggen. Toen hij sprak, trok hij haar volle aandacht weer. Denni luisterde naar de woorden die hij sprak, probeerde zijn verhaal zo goed mogelijk te begrijpen. En ze begreep er ieder woord van. Ondanks dat hij haar eigenlijk vertelde dat hij niet goed genoeg voor haar was, kreeg ze een glimlachje rond haar lippen. Ze voelde hoe hij zijn hand van de hare haalde en met een vinger onder haar kin streek. ‘hoe graag ik het misschien ergens diep vanbinnen ook zou willen. Ik kan het niet.’ Zwijgend keek Dennimae hem aan, nog steeds dat glimlachje rond haar lippen. En toen bracht ze haar hoofd dichter naar de zijne, drukte ze haar lippen tegen die van hem. Het was een korte, maar intense kus. "Storm Hall, jij bent iemand die mij de wereld geeft door alleen al te glimlachen. Ik weet dat je van me houd, dat je aan me denkt. Jij bent iemand die me met respect behandeld, met liefde, die mij gelukkig maakt en dan bedoel ik ook echt gelukkig. Op wolkjes dansen gelukkig. Jij bent iemand die mij beschermt, beschermt tegen mijn eigen angsten en de wereld." Zei ze zachtjes terwijl haar lichte ogen naar hem keken met alle liefde die ze bezat, alle liefde die ze voor hem voelde. "En ookal ontken je het, jij bent voor mij de persoon die je net zelf beschreef." Weer drukte ze haar lippen zachtjes, voorzichtig, op de zijne. "Beantwoord dit wat je wilde weten?" Vroeg ze met een klein grijnsje.
Onderwerp: Re: Hold on to me ... cause I'm a little unsteady. [Denni] wo aug 17, 2016 8:18 pm
.Always live before you die.
Nu Lupos weg was kon het besef zich langzaamaan rond zich heen gaan bouwen. Kon hij langzaam aan de stenen afbreken die hem al die tijd gevangen hadden gehouden. Lupos zo oprecht een kleine week niets meer van zich laten voelen. Hij was zo voldaan van de nacht dat het Storm uren en dagen zou kosten om een beetje terug de oude te worden. En met dat besef kwamen ook herinneringen, beelden. Beelden over de laatste dagen en uren voor zijn volle maan. Er was er maar eentje die sterk naar voor kwam, de vlezig lelijke wond op haar arm waar Lupos zijn klauwen had ingezet. Daarmee herinnerde hij zich dat hij haar daadwerkelijk pijn kon doen, daarmee besefte hij ook nog eens dat Lupos haar bijna had vermoord. Maar dan was er dat typische beeld van het tegenovergestelde. Hoe zijn vingers langs haar wang hadden gestreken, hoe zijn lippen tegen de hare hadden bewogen. Het slechtste moment en het beste moment op amper een paar uur van elkaar verwijdert. En dat kwam allemaal samen in de twee dagen dat hij daar zat opgesloten, met pen, papier en zijn eigen hartverscheurende pijn. Toch waren het de positieve dingen die hij nu eerst herinnerde, haar glimlach, haar geur, haar verjaardag …
Hem ontging niets nee, zijn oog voor detail en goede geheugen had hij niet te danken aan Lupos, de wolf versterkte het enkel. En het gebaar, hoe klein het ook was, van haar gezicht terwijl ze het in zijn kussen duwde was zo één van de momenten die er voor hem vanaf nu zouden toe doen. Hij kon zich er niet lang genoeg op concentreren om het hem volledig te laten vertederen maar toch volgde hij iedere beweging die ze maakte, tot het geknipper van haar ogen toe. Maar hij was niet de enige die het deed, ook Denni nam iedere detail van hem op, alsof ze op zoek was naar iets onechts in dit beeld … maar het was er niet. ‘Dat zijn de dingen die je bij mij niet kunt ontlopen.’ Hij trok zijn mondhoek flauw omhoog. Terwijl hij altijd enorm veel om zijn verjaardag had gegeven deed zij dat niet, toch weigerde hij de dag voorbij te laten gaan zonder op zen minst iets in het vooruitzicht te hebben. Een feestje zoals het zijne zou ze niet zo prettig vinden, en het was alsof ze zijn gedachten las want ze ging verder op zijn excuses. Ze wilde niets … ‘Je weet toch dat ik geen nee voor een antwoord neem.’ Merkte hij nuchter op. Hij wilde meer zeggen maar ze hield hem tegen met haar eigen woorden. “En eerlijk is het beste cadeau, hier wakker worden naast jou.” Hij keek naar de lieve glimlach op haar lippen, de zekere vastberadenheid in haar ogen en hij zei niets buiten haar enkel maar aan kijken terwijl zijn gedachten overuren maakte. Wakker worden naast hem was het beste cadeau dat ze kon hebben … wat als hij zichzelf gaf, zijn onvoorwaardelijke liefde, zou het dan nog steeds het beste cadeau zijn? ‘Er zijn inderdaad slechtere manieren om wakker te worden op je verjaardag.’ Prevelde hij uiteindelijk. Meer tegen zichzelf dan tegen haar, zijn gedachten nog steeds een beetje veraf. En dat bevestigde haar lichaam zo dicht bij het zijne. In Londen was het veruit een gewoonte van hem om wakker te worden naast iemand maar hier … sinds Lupos. Ze was de enige, ondanks dat hij er niet kon van genieten zoals hij normaal zou doen bracht het op een manier stabiliteit, kon hij toch de minste aanraking van haar vingers, haar lippen tegen zijn borst in zich opnemen en er heel misschien, tussen de pijn, de vermoeidheid in van genieten.
Zij had hem gemist maar hij had geen idee of het wederzijds was. Hij was blij om haar terug te zien, en hoe langer hij naar haar keek hoe meer de puzzelstukjes op hun plaats vielen. Hoe meer hij het ene met het andere kon verbinden, de angst met de liefde, de verwarring met haar glimlach en het leek het allemaal te sussen. Toen ze over de brief begon gingen zijn ogen weer naar het plafond, probeerde hij te achterhalen waar hij had over geschreven. De standaards, “ik ben een monster,” “blijf uit de buurt,” “je kunt niet van me houden.” ‘Er is veel in die twee dagen dat ik heb gemist.’ Gaf hij flauw toe zonder haar aan te kijken. De herinneringen aan volle maan gaven hem altijd gemengde gevoelens, net als haar vraag het onrustige in hem aanwakkerde, de twijfel, de angst en haat.
En dat bracht hem onrechtstreeks terug bij Denni. Ze wilde bij hem zijn, van hem houden maar Storm probeerde haar nog steeds achter die defensieve muur te houden. Maar die muur werd alsmaar dunner en dunner. Het was begonnen bij die ene nacht, hun dans in Londen … Daar was die muur beginnen smelten zonder dat hij het besefte. Haar woorden onder de dreiging van de wolf hadden de muur in de meest onstabielste situatie gebracht. Hij had geprobeerd om hem terug op te bouwen, om Lupos zijn daden een reden te zijn om haar weer weg te duwen. En dan had hij haar gekust en was het volledig verloren. Toch probeerde hij het opnieuw en hij wist dat iedere volle maan opnieuw die twijfels zou veroorzaken. Ze reageerde op de eerste woorden, ze sloeg haar ogen neer en Storm had ergens al meteen spijt dat hij het gezegd had. Dus gaf hij haar de hele definitie van hoe iemand van haar zou moeten houden. Het maakte haar niet onzekerder, het bracht een kleine glimlach teweeg op haar lippen. Maar hij gaf eraan toe, ongeacht wat hij nu nog zou proberen, ze zou niet afschrikken. De reactie op zijn woorden ware haar lippen tegen de zijne. In de ziekenzaal had het zo onecht gelegen, alsof hij in een droom zat maar nu niet. Het voelde echt, zij voelde echt, haar lichaam voelde echt, haar lippen voelde echt. Hij voelde de intensiteit ervan door zijn lichaam razen, de vermoeidheid opwekken, de concentratie afzwakken, de misselijkheid een duwtje geven. Toen ze zich een beetje terug trok ademde hij zwaarder … omdat hij amper kon recuperen van zijn volle maan. Hij keek haar aan terwijl ze zo vol vastberadenheid en liefde zei wat ze wilde zeggen, protesteerde op zijn eigen woorden en hem nog wat zwakker maakte in het hart dan hij al was. En na alles schonk ze hem opnieuw die sensatie, dat verlangen, die kus. Hoe voorzichtig het ook was … Hij bracht zijn hand omhoog en streek zijn vingertoppen langs haar wang. “Beantwoord dit wat je wilde weten?” Vroeg ze met een klein grijnsje. ‘Je kunt onmogelijk weten hoeveel ik van je hou en hoe vaak ik aan je denkt.’ Protesteerde hij zachtjes. En dan was daar die glimlach, de glimlach waar ieder meisje voor zou vallen. Hij was niet zo oprecht als normaal door de zwakte die hij voelde maar hij was er. De scheve charmante Storm Hall glimlach, de liefde in zijn ogen en hij was helemaal alleen voor haar. ‘Je hebt het ergste deel van mij gezien dus er is niet veel meer waar ik je voor kan waarschuwen. Weet alleen dat je beschermen een heel andere betekenis heeft, je hebt mijn hart maar je hebt ook de wolf.’ Hij haalde zijn vingers voorzichtig van haar wang. De vastberadenheid was er, hij zou Lupos onder controle krijgen voor haar. ‘Gelukkige verjaardag Denni.’ Dit moest de verjaardag zijn waar ze van droomde al haar hele leven lang.
De intensiteit van dit moment, van de kus, haar woorden, de tweede kus en zijn woorden hadden letterlijk alles uit zijn lichaam getrokken. Hij sloot zijn ogen en probeerde een beetje van het slappe gevoel te recuperen met de energie die hij nog had. Maar hij wist dat het niet zou lukken zonder de tabletten die hij hier altijd in voorraad had liggen voor de moeilijkere momenten. ‘Nu ben ik licht in mijn hoofd.’ Mijmerde hij. Hij wreef zijn vingers over zijn voorhoofd en duwde zich uiteindelijk recht, duwde het dekbed van zich af en probeerde zijn blik scherp te stellen op de kamer maar het zou een bril vergen om dat te doen. Op zijn bureau lag zijn bril en daar kon hij gemakkelijk aan vanop zijn bed, hij duwde de bril op zijn neus en trok een moeilijke blik toen zijn ogen zich aanpaste aan het nieuwe beeld. Hij bleef recht zitten, met zijn blote rug tegen de muur, een onregelmatigheid in zijn hartslag en een lichter zwaardere ademhaling. Zijn blik gleed naar Denni, merkte nu pas dat ze zijn vest aan had. ‘Ik kan onmogelijk zo’n lage lichaamstemperatuur hebben dat jij het er koud van krijgt.’ Merkte hij op. ‘In mijn kleerkast staat onderaan een rood ehbo kistje, er zit iets in dat ik nodig heb om te recuperen,’ hij zweeg, zijn blik had iets vaag gekwetst, alsof hij haar niet wilde lastig vallen met zijn problemen. ‘Kun je het halen? Ik heb mijn energie opgebruikt laatste vijf minuten.’ Hij probeerde flauw te glimlachen, ja zijn energie was weg, aan haar … maar het was het allemaal waard …
Onderwerp: Re: Hold on to me ... cause I'm a little unsteady. [Denni] do aug 25, 2016 8:11 pm
Dennimae Elscot
TAG:: Storm Truth is, I love you
Haar verjaardag.. Misschien was ze het zelf wel vergeten als Storm er niet over begonnen was. De blonde meid verstopte haar gezicht in zijn kussen en kreunde, alsof ze tegen haar verjaardag wilde protensteren. En het was niet dat ze het erg vond om een jaartje ouder te zijn, god ze werd pas 19. Maar ze gaf er zo weinig om. Het was een dag, hetzelfde als alle andere dagen en niet heel veel meer speciaals aan. Tenminste, wat haar verjaardag betreft. Verder was deze dag wel degelijk veel specialer dan andere dagen. Niet alleen om het feit dat ze naast Storm wakker mag worden, maar om hem helemaal. De gevoelens die ze voor hem voelde, waarvan Storm had laten zien dat ze wederzijds waren. Van het feit dat hij na een volle maan mocht herstelling in zijn eigen kamer en niet in de ziekenzaal hoefde te liggen. Van die mooie, bruine ogen die elke beweging van haar lichaam volgde. Van de manier hoe zijn kaaklijn liep, hoe zelfs het kleine stoppelbaardje zijn wangen sierde. Zijn warrige haren die zo zacht voelde onder haar vingertoppen. En dat alles, maakte deze dag specialer.
‘Dat zijn de dingen die je bij mij niet kunt ontlopen.’ Denni grinnikte kort, schudde zachtjes met haar hoofd waardoor haar neus voor een moment in zijn kussen verdween. "Zolang je maar geen surpise party's gaat organiseren vind ik alles prima." Greens ze klein. Waarschijnlijk zou ze hem helemaal stressen op het moment dat haar vrienden tevoorschijn zouden springen en 'suprise' zouden roepen. ‘Je weet toch dat ik geen nee voor een antwoord neem.’ En dat wist ze, wat ook de rede van haar volgende woorden was. Het was ook zo, ze had niets liever gewilt dan wakker worden naast de knapste jongen van Genosha, zelfs na een volle maan. En ze kon wel uren naar hem blijven kijken. Uren, zoals ze gedaan had toen hij terug was gekomen uit de Danger Room. Denni had de gelukkige mogen zijn om naar hem te kijken terwijl hij sliep, hoe zijn lichaam langzaam zichzelf probeerde te herstellen. En nu mocht ze de gelukkige zijn om naast hem wakker te worden. ‘Er zijn inderdaad slechtere manieren om wakker te worden op je verjaardag.’ Reageerde hij uiteindelijk, al kreeg de blonde meid het gevoel dat het niet echt naar haar bedoeld was. Het was niet gek dat Storm nog een beetje afwezig was en een lief glimlachje sierde haar lippen. Voorzichtig liet ze haar wijsvingers over zijn stoppelbaardje glijden voordat ze haar lichaam tegen dat van hem aan nestelde. Meteen voelde ze die geborgenheid, veiligheid die ze altijd bij Storm voelde. Het gevoel alsof ze op haar plek was, thuis was.
Ze had hem gemist, vanaf het moment dat hij de ziekenzaal verlaten had tot het moment dat hij uit de Danger Room gekomen was. Het waren misschien maar een paar dagen geweest, maar het was lang genoeg om haar dat gevoel van gemis te geven. Alsof niks voldoening gaf, niks haar gedachten echt kon sussen tot nu. Totdat ze hem weer zag, wist dat hij veilig was en dat het na omstandigheden goed met hem ging. Dat hij bij haar was. Haar alleen, zijn lichaam tegen het hare en hij zich eindelijk beetje bij beetje voor haar openstelde. Ze eindelijk die muur kon afbreken waar hij zo lang over aan het bouwen was geweest. Ze hem kon gaan helpen om zijn bescherming, naar vrienden toe, iets te kunnen laten zakken. Mensen vertrouwen en toelaten. Iets waar ze zelf ook veel moeite mee had gehad, maar samen met hem aan zou willen werken. Aan zou gaan werken, als hij het toeliet. ” ‘Er is veel in die twee dagen dat ik heb gemist.’ Zei hij flauw, zijn blik op het plafond gericht. Dennimae zei er niks op, liet haar eigen blik ook voor een moment naar het plafond glijden.
Er was in die dagen dat hij in de Danger Room had gezeten, wel een stemmetje geweest die haar van dit alles weerhield. Haar wilde beschermen tegen de dingen die Lupos zou kunnen doen, die de verwondingen die ze al had liet versterken. Maar haar hart had haar verstand tegen gesproken, die liefde had van haar veiligheid gewonnen. Ze wilde bij hem zijn, met of zonder Lupos. Denni hield van Storm zoals hij was en ze vond het vreselijk dat ze hem met Lupos moest delen, dat hij Storm zo verwoestte. Maar Lupos was er nou eenmaal en ze kent hem niet zonder. Denni weet wat Lupos kan doen, wat het met Storm doet en toch was ze gekomen. Toch had de liefde die ze voor Storm voelde haar hier neergelegd. En ze had nergens anders willen zijn. Storm is de jongen waar ze van houd, bij wilt zijn. Lupos is enkel een obstakel die ze beide moeten zien te overwinnen. Een drempel die ze moeten overstappen. Een moeilijke opgave, maar niet onmogelijk. En toen begon Storm zijn verhaal met de perfecte persoon voor haar. Hoewel hij haar eigenlijk vertelde dat hij niet goed genoeg was, ze beter verdiende, ontkrachtte ze zijn preek met zijn eigen woorden. Want hij is de perfecte persoon, goed genoeg en meer dan verdiend. Voorzichtig drukte ze haar lippen op de zijne, om haar gevoel beter te ondersteunen. Het was een korte, maar intense kus.
‘Je kunt onmogelijk weten hoeveel ik van je hou en hoe vaak ik aan je denkt.’ Protesteerde Storm zachtjes. En toen kwam daar zijn glimlach, het geen Denni altijd liet wegsmelten. "Misschien kan ik stiekem wel gedachten lezen." Grinnikte ze zachtjes. Haar lichte ogen bekeken de zijne en langzaam was ze aan het wegsmelten bij het zien van zijn blik. Wat zachtjes giechelde ze waarna een glimlach rond haar lippen bleef. ‘Je hebt het ergste deel van mij gezien dus er is niet veel meer waar ik je voor kan waarschuwen. Weet alleen dat je beschermen een heel andere betekenis heeft, je hebt mijn hart maar je hebt ook de wolf.’ Nog voordat Storm zijn vingers echt van haar wang kon halen omsloot Denni zijn hand met de hare. "Dat weet ik en we gaan dit samen doen." Glimlachte ze, bemoedigend. Ze zouden het samen doen. ‘Gelukkige verjaardag Denni.’ Haar glimlach verbreedde en voor een moment sloot ze haar ogen. "You're mine as I am yours." Zei ze zachtjes, waarbij ze haar lichte ogen weer opende.
Storm leek weer vermoeid te worden en terwijl de blonde meid rustig en met regelmaat ademhaalde, bekeek ze hoe hij zijn ogen sloot. ‘Nu ben ik licht in mijn hoofd.’ Mijmerde Storm en meteen kwam die bezorgde uitdrukking bij Denni op haar gezicht. Storm duwde zichzelf recht waardoor de meid ook recht kwam. "Kan ik iets doen?" Vroeg ze hem voorzichtig terwijl ze volgde hoe hij zijn bril van het bureau pakte. De bril stond hem enorm schattig, al had Dennimae niet echt tijd om daar over na te denken. Storm bleef rechtop, tegen de muur, maar zijn ademhaling en hartslag stelde haar alles behalve gerust. ‘Ik kan onmogelijk zo’n lage lichaamstemperatuur hebben dat jij het er koud van krijgt.’ Merkte Storm op en Denni liet kort haar blik naar het vest gaan dat ze nog steeds droeg. ‘In mijn kleerkast staat onderaan een rood ehbo kistje, er zit iets in dat ik nodig heb om te recuperen,’ Denni bracht haar blik meteen weer naar Storm toen hij sprak, zag hoe moeilijk hij het vond haar dit te vragen. ‘Kun je het halen? Ik heb mijn energie opgebruikt laatste vijf minuten.’ De blondine knikte voorzichtig. "Natuurlijk," Denni kwam overreind om naar zijn kleerkast te lopen. Het rode kistje viel haar nu pas op, ook al had ze eerder hun kamer opgeruimd en zijn vest gestolen. Voorzichtig pakte ze het kistje om het in alle zorgvuldigheid naar Storm te brengen. Ze zette het naast hem neer op het bed, haar lichte ogen nog altijd bezorgd. Denni trok het vest uit, legde het over de stoel voordat ze voorzichtig aan het voeten einde van Storm zijn bed ging zitten. "Kan ik nog met iets helpen?" Vroeg ze, haar stem nog altijd bezorgd.
Onderwerp: Re: Hold on to me ... cause I'm a little unsteady. [Denni] do aug 25, 2016 9:21 pm
.Always live before you die.
De druk van haar lichaam, de druk van haar haar vingertoppen tegen zijn wang, de druk van haar lippen tegen de zijne. Zo onschuldig de gebaren waren zoveel impact het had op zijn lichaam. Hij was in de verkeerde staat om lief te hebben en toch vulde ze de donkerste plekken van zijn lichaam. Alsof dat beetje affectie hem tot diep van binnen opwarmde. Hij verlangde naar meer van die warmte, meer van die liefde, meer van die kus maar hij kon het niet hebben, zijn lichaam kon het niet aan. Hoe hard hij ook zijn best deed om zijn energie te recuperen, het was nutteloos want ze nam het allemaal weg. Hij Lupos niet kon krijgen ging naar Denni, naar de blik die hij op haar liet rusten, de liefde die hij haar toonde, de beweging van zijn lippen tegen de hare. En hoe meer hij haar gaf, hoe minder Lupos kreeg waardoor hij zijn energiepeil razendsnel weer voelde zakken. Het was als op een rollercoaster zitten, hij wilde omhoog geraken maar iedere keer hij dat deed ging zijn wagentje weer in een vrije val naar beneden en was hij weer bij nul om opnieuw te beginnen. Ze hielp niet, echt toch, op een zeker vlak hielp ze dan wel weer. Hij wilde Lupos energie geven om aan te sterken maar hij wilde ook Denni die energie geven want ze maakte hem mentaal sterker. De liefde, hij voelde het nu al, maakte hem net dat beetje meer vastberaden. Dus ja, hij wilde de druk van haar lichaam, de druk van haar vingertoppen tegen zijn wang, de druk van haar lippen tegen de zijne … maar het was niet gezond.
Haar opmerking voor de verrassingsfeestjes brachten die lome glimlach op zijn lippen. ‘Ik ken onderhands al een hele hoop do’s en don’t van Dennimae Elscot.’ Fluisterde hij geruststellend. Hij wist dat ze het maar niets vond. Hij wist dat ze niet graag in de belangstelling stond, hij wist dat ze niet al te graag had dat iedereen naar haar keek in plaats van naar iemand anders. Aan dat laatste zou ze wel moeten wennen want hij zou veel meer en vaker naar haar kijken vanaf nu. Maar dat verrassingsfeestje zou er nooit komen, al zou hij op iets anders komen om haar iets van een verjaardag te geven. Als hij er de energie voor had, als hij dat had zou niets hem echt kunnen stoppen om dat waar te maken. Haar nog beter leren kennen was prioriteit. Hij kon haar geen ongelijk geven, dit was mooi wakker worden, zeker op je verjaardag. En voor hem … het was mooi wakker worden na een volle maan, ondanks dat hij de tijd allen nodig had om te recuperen en zijn gedachten te ordenen, want dat kreeg hij nu niet voor elkaar. Zeker dat laatste niet. Ze liet haar vingers over zijn stoppelbaardje gaan en Storm focuste zijn vermoeide blik op haar, nam iedere beweging van haar vingers op, genoot misschien een beetje ondanks dat er voor hem fysiek en mentaal niets te genieten viel momenteel. Toch kreeg ze het voor elkaar, opnieuw gaf ze hem iets wat hij niet had gedacht ooit te kunnen krijgen. Net als die dans in Londen.
Zijn kleine protest, al bevatte het een hele hoop woorden, werd meteen gesnoerd door haar intens korte kus. Normaal zou hij dit minuten lang kunnen doen en nu was hij blij dat ze afstand nam want zijn ademhaling ging moeizamer, onregelmatiger. Toch probeerde hij het voor haar achter te houdend, wilde hij niet haar bezorgdheid. Ze kon het onmogelijk weten, hoeveel hij aan haar dacht, hoeveel hij van haar hield … ze kon het onmogelijk weten hoeveel van zijn hart ze nu aan het veroveren was. Het was zwart, zijn hart was al maanden omhuld met dat zwarte van Lupos. De wolf had zijn hart, net als het zijn hele lichaam had. Maar het was alsof Denni terrein begon te winnen op net dat ene. Dat ze een beetje zwart wisselende voor dat rood roze. Hoeveel tijd zou het kosten voor haar om heel zijn hart over te nemen en Lupos ontredderd achter te laten?
Haar woorden deden hem zachtjes grinniken. Het deed pijn, zijn spieren verkrampen en hij kneep kort zijn ogen samen, maar hij bleef die typische glimlach op zijn lippen houden. De blik in zijn ogen, die zekere zachtheid, tederheid. Hij kon het niet lang volhouden maar genoeg om haar te zien smelten voor dat beetje van hem. ‘Mijn gedachten zijn geen mooie plaats. Maar momenteel wel, als ik net lang genoeg focus leg op die lichte ogen van jou dan gaat het vanzelf,’ zijn stem stierf zachtjes weg en zo ook de glimlach, de zachtheid, de tederheid. Het frustreerde hem dat hij niet zichzelf kon zijn, dat hij niet zijn allesoverheersende charmante zelf kon zijn. Maar het was misschien beter zo, net als bij Nadya en Devon brachten de donkerste momenten je nog meer samen. Ze omklemde zijn vingers van zodra hij ze van haar wang wilde weghalen. Ze ogen dreven er eventjes naar toe tot haar woorden ze terug naar zijn gezicht trokken. ‘Samen.’ Herhaalde hij flauw. Ze zouden dit samen doen, hij hoefde dit niet meer alleen te dragen. Toch wilde hij haar niet belasten met dat verschrikkelijke deel van hem. Hij wilde haar niet belasten met Lupos die volop in ontwikkeling was. Maar haar blik sprak iedere discussie in zijn hoofd tegen, ze zou geen tegenspraak dulden. “You’re mine as I am yours.” Zei ze zachtjes. Hij liet zijn blik van haar wegglijden terug naar het plafond. ‘Oke.’ Fluisterde hij zachtjes. Maar dat ene woord bezat zoveel twijfel, zoveel angst, zoveel voorzichtigheid maar tegelijk zoveel geluk. Ze zouden dit samen doen … alleen wist hij wat dat Lupos hier anders over zou denken. Maar dit was misschien niet het moment?
Zich recht duwen had in eerste instantie een goed idee geleken. Alleen voelde hij zijn bloeddruk naar beneden dalen alsof hij opnieuw de rollercoaster was ingestapt. De bril gaf hem enige focus, hij kon alles veel scherper zien, zoals Denni, hij kon alles zoveel beter zien nu. In normale situaties zou ze misschien wel commentaar hebben op de bril, het was de eerste keer dat hij hem droeg bij haar in de buurt maar nu keek ze enkel maar bezorgd naar hem. Vroeg of ze iets kon doen. Storm staarde naar het dekbed, luisterde naar de onregelmatigheid van zijn hart alvorens hij haar vroeg voor het kistje in zijn kast. Ze kwam meteen van het bed en liep naar zijn kleerkast. Ze deed alles zo voorzichtig alsof ze schrik had dat haar bewegingen hem fataal zouden kunnen worden. Toen ze het kistje naast hem neer zette, trok hij het meteen op zijn schoot. Maar dan was er iets dat zijn aandacht trok, de manier waarop ze zijn jas uit trok. Zijn ogen gleden naar haar bovenarm, naar de plaats waar Lupos haar had vast gegrepen. Hij sloot zijn ogen en in die twee seconden stuurde Lupos hem die specifieke beelden door, hoe de wolf haar had vast gegrepen, hoe ze had geschreeuwd uit pijn. Hij zei niets, hij bleef gewoon veel te lang naar haar arm kijken waardoor ze waarschijnlijk wel zelf zou begrijpen. Ze ging op het bedeinde zitten en het was pas bij haar vraag dat hij uit die verschrikkelijke gedachten wakker schrok. Hij keek naar het kistje en opende het. Een normale EHBO kist bevatte pleisters, windsel, ontsmettingsmiddel. De zijne bevatte tabletten, injectiespuiten met kalmeringsmiddel en een reserve hartslagmeter. Hij gespte het rond zijn pols en staarde naar de onregelmatigheid van zijn hartslag. ‘Hoe is je arm?’ Vroeg hij uiteindelijk. Hij trok zijn blik los van de inhoud en keek vermoeid naar Denni alvorens hij drie verschillende tabletten uit duwde en ze slikte zonder water. Hij sloot het kistje en ademde langzaam rustig uit. ‘Wat je kunt doen.’ Herhaalde hij haar eerdere vraag. Hij duwde het kistje op zijn bureau. ‘Blijven?’ zijn blik had iets kwetsbaar. Hij liet zich langzaam terug zakken, naar de andere kant van zijn bed waardoor hij met zijn hoofd op haar schoot terecht kwam. ‘Iets leuks vertellen? Of een liedje zingen zodat ik terug in slaap val?’ Dat laatste met een kleine zwakke glimlach om aan te geven dat hij het niet meende. ‘Zolang je maar blijft.’ Fluisterde hij. Hij hief zijn pols op, staarde naar zijn hartslag, wachtte tot één van die tabletten zou beginnen werken of wachtte tot de slaap hem zou inhalen. Het was beide goed, zolang ze maar bleef …
Onderwerp: Re: Hold on to me ... cause I'm a little unsteady. [Denni] wo aug 31, 2016 8:08 pm
Dennimae Elscot
TAG:: Storm Truth is, I love you
Ergens voelde het onecht om hier te liggen, naast Storm. Dennimae had nooit verwacht dat ze iemand lief kon hebben op de manier waarop ze Storm nu al lief had. Dat ze dit kon voelen voor iemand anders dan een meisje, aangezien ze tot nu toe alleen maar echt voor meisjes was gevallen. Maar tegelijkertijd was het juist zo echt, zo vertrouwd, alsof ze nooit iemand anders lief zou kunnen hebben dan hem. Het was vreemd, hoe hun vriendschap deze wending had genomen. Onverwachts, dat zeker. Dennimae had zichzelf nooit kunnen vertellen dat ze verliefd zou worden op Storm. Natuurlijk was ze gevallen voor zijn charmens, wie niet? Maar ze had nooit gedacht dat ze op deze manier voor hem zou vallen, een manier die veel verder ging dan alleen zijn charmens. Ze was voor het totaal plaatje gevallen. Hem, zijn geweldige karakter, zijn flaws en zelfs het deel van Lupos. De ontzettend knappe, charmante buitenkant die ze bij het pakketje kreeg was een bonus. En ze zou hem met niemand delen. Nu niet, nooit niet. Hij was van haar zoals zij van hem was. Onvoorwaardelijk, zoals hij in de ziekenzaal gezegd had. Onvoorwaardelijk van haar.
‘Ik ken onderhands al een hele hoop do’s en don’t van Dennimae Elscot.’ Ferluisterde Storm gerustellend en Denni glimlachte iets. "Net als dat ik al een hele hoop do's en don't weet van Storm Hall." Ferluisterde ze op haar beurt geruststellend. Ze wist wel dat Storm haar geen suprise party zou geven, net als dat ze wist dat ze ooit dat cadeautje kon verwachten. Wat het ook was, Storm hield zijn woord, hij zou met iets aankomen. Al was het een klein bloemetje uit de tuin. En eerlijk, daar zou ze al meer dan gelukkig mee zijn. Ze hoefde niks verder dan hem, zijn liefde, het gevoel dat hij haar gaf. Ook wist ze dat Storm Storm niet zou zijn als hij geen poging deed haar alsnog op andere gedachtens te brengen. Toch proberen haar voor de laatste keer van zich af te duwen, haar duidelijk makend dat het niet allemaal geheel zonder obstakels zou verlopen. En eerlijk, kon het haar weinig schelen. Ze was klaar voor die obstakels, zou ze samen met hem beklimmen. Dennimae zou het voor geen enkel ander persoon willen opgeven. Ja, misschien zouden er mensen zijn waarmee het gemakkelijker zou verlopen. Er zullen mensen zijn waarbij ze niet elke volle maan bang hoeft te zijn voor de persoon die haar hart draagt. Ja, er zullen mensen zijn die hun lichaam niet hoeven te delen met een monster dat het op haar gemunt heeft. Ja, het zou allemaal gemakkelijker kunnen. Maar zou ze dat willen, wetend dat ze dan niet bij hem zou kunnen zijn? Nee. Tevens zou het voor Storm ook makkelijker kunnen zijn als hij bij iemand was als Kat, of Nadya. Iemand die volkomen begrijpt hoe het is om controle kwijt te raken, je lichaam te moeten afstaan aan iets dat slecht is. Of iemand die het gehele proces tegen kan houden, die hem weer meer man kan laten voelen. En toch, had hij voor haar gekozen als zij voor hem had gekozen. Storm hoefde zich dus geen zorgen te maken dat ze geliever de makkelijke weg zou kiezen. Hij heeft haar hart en ze zou haar leven er voor geven. Ze zou alles doen om bij hem te kunnen zijn, hem haar hart te laten dragen. En in haar ogen is dat wat houden van betekend.
Toen Dennimae de zachte grinnik bij Storm hoorde, verscheen er een brede glimlach rond haar lippen. "Het kan lachen." Zei ze flauwtjes, terwijl ze toekeek hoe zijn lichaam hem meteen afstrafde. "Zolang je me maar niet uitlacht." Mompelde ze als een grapje er achter aan, om Storm toch weer wat op te beuren. Denni haar lichte ogen bekeken naar de glimlach die hij toonde, de zacht- en tederheid in zijn ogen. Ze zou er uren naar kunnen staren, zoals ze uren naar zijn slaapende gezicht had gestaard. En ze smolt, als ze altijd van hem wegsmolt. ‘Mijn gedachten zijn geen mooie plaats. Maar momenteel wel, als ik net lang genoeg focus leg op die lichte ogen van jou dan gaat het vanzelf,’ Kort glimlachte ze om het compliment, al verdween haar glimlach weg met de zijne. Voorzichtig legde ze haar duim op zijn voorhoofd en glimlachte ze weer voorzichtig. "Jawel, meneer Hall. Ik weet zeker dat het daar mooi is. Ik heb namelijk nog niks in jou gevonden en dan bedoel ik echt jou, jou persoonlijkheid, de persoon die je bent in je hart, wat niet mooi is." Zei ze zachtjes. Haar lichte ogen bleven op zijn gezicht gericht, op zijn donkere ogen. Denni kon er zo in verdwalen, in die ogen van hem. En voortaan zouden ze het samen doen. Alle moeilijkheden die op hun weg kwamen, zouden ze samen tegemoed stappen. Ookal zou Storm ze liever alleen aangaan, Denni zou geen tegenspraak dulden en was ook zeker niet van plan hem zijn gevechten alleen te laten vechten. Evenals zij de hare niet meer alleen zou doen. Samen, vanaf nu zouden ze het samen doen. ‘Oke.’ Ferluisterde Storm zachtjes, zijn blik opnieuw naar het plafond gericht. Het was een klein woord, enkel drie letters lang, maar het bevatte zoveel emotie dat de blonde meid eigenlijk niet precies wist welke emotie hij er echt aan wilde koppelen. Of er überhaupht wel één gevoel aan gekoppeld kon worden, dus liet ze het voor wat het was. Oké.
Storm had zichzelf overreind geduwd om zijn bril te pakken. Dennimae had meteen gezien dat het niet zo soepel ging als hij gewild had en was ergens opgelucht dat hij om haar hulp vroeg. Ookal vond hij het erg om zichzelf kwetsbaar op te stellen, wilde hij eigenlijk geen hulp, het was al een vooruitgang dat hij het vroeg. Al kon ze hem enkel helpen door hem het rode kistje aan te rijken. Het was iets, een stapje in de goede richting. Een stapje naar dat vertrouwen en toelaten wat ze al die tijd al zo graag van hem gewild had. Toen ze het vest uittrok, voelde ze hoe Storm zijn ogen gezogen werden naar de wond op haar arm. Voor een momentje bleef ze staan, keken haar lichte ogen naar de uitdrukking op zijn gezicht. Dennimae legde haar hand op het verband, alsof ze het op die manier ongedaan kon maken, waarbij ze op het bed ging zitten. Storm had zijn ogen gesloten, waarschijnlijk terugdekend aan die avond. Pas toen ze vroeg of ze nog iets kon doen om te helpen, opende Storm zijn ogen weer. Haar lichte ogen keken naar de spullen die hij allemaal uit het kistje tevoorschijn haalde. Zodra hij een nieuwe harslagmeter om zijn pols had en Denni zijn hartslag hoorde, voelde ze hoe de hare automatisch ook wat omhoog schoot. Waarschijnlijk van schrik, dat zijn hartslag nog zo onregelmatig kon zijn. ‘Hoe is je arm?’ Vroeg Storm haar, waardoor Denni naar zijn gezicht keek. Hij was vermoeid, haalde drie verschillende tabletten uit de strippen en slikte ze zonder water door. "Goed." Antwoordde ze hem kort, niet echt zin om het over dat onderwerp te hebben. En tevens was er ook niet meer over te zeggen, het heelde goed volgens de zusters. Er was niks voor Storm om zich druk over te maken. ‘Wat je kunt doen.’ Herhaalde hij haar eerdere vraag. ‘Blijven?’ zijn blik had iets kwetsbaar en Dennimae knikte zachtjes. "Natuurlijk, altijd." Ferluisterde ze terwijl er een klein glimlachje om haar lippen verscheen. Storm liet zich zakken en draaide zich zo dat zijn hoofd op haar schoot kwam. ‘Iets leuks vertellen? Of een liedje zingen zodat ik terug in slaap val?’ Hij glimlachte klein, aantonend dat het een grapje was. Denni omsloot de zijkant van zijn hoofd met haar hand terwijl ze de ander zachtjes door zijn haren liet strelen. ‘Zolang je maar blijft.’ "Ik blijf," Bevestigde ze hem, waarbij ze zachtjes uitademde. "Somewhere over the rainbow- way, up high. In the land, that I heard of once- once in a lullaby," Begon ze zachtjes te zingen, het liedje van Eva Cassidy (klik). Dennimae had het liedje ooit ergens gevonden en sinds dien gezongen aan haar broertje als hij niet kon slapen. Ze vond het een prachtig liedje, de manier hoe Eva Cassidy het song. Dun was er altijd bijna meteen van inslaap gevallen. De blonde meid sloot haar ogen, liet haar duim voor een moment over Storm zijn wang strelen. "Somewhere over the rainbow- skies are blue. And the dreams- that you dare to dream, really do come true. Someday I'll wish upon a star- and wake up, where the clouds are far behind me. Where the troubles melt like lemon drops- away above the chimney drops. That's where you'll find me." Zong ze zachtjes verder, waarna ze de melodie van het liedje neuriede.
Onderwerp: Re: Hold on to me ... cause I'm a little unsteady. [Denni] wo aug 31, 2016 9:17 pm
.Always live before you die.
Hij kende zoveel van haar … hij kende de onzekerheid van haar stem, hij kende de twijfel in haar ogen, de afweer in haar lichaam, de fragiliteit van haar gedachten. In dat vlak was Lupos hebben een voordeel want hij kende de manier van hoe ze bewoog, haalde alle informatie uit alle mensen die hij ontmoette en sloeg dat op. Op die manier kende Storm naast zijn eigen observatievermogen, ook nog eens een hoop andere details. Hij begon de gewoontes te herkennen, te ontcijferen. Hij wist dat Devon zijn vrije karakter iets was om zichzelf mee te beschermen, hij wist dat Kat zich nooit aan iemand zou kunnen binden omdat ze van haar eigen wereld hield, hij wist dat Nadya nooit compleet uit die put zou geraken, hoeveel touw hij haar ook gaf. En hij wist dat Denni zoveel meer was dan die verlegen afwachtende persoonlijkheid. Ieder ander kon haar saai noemen, niet interessant maar het was enkel voor de mensen die goed keken, die dat extra beetje kleur van haar te zien kregen. En als één van de weinigen had hij het genoegen om dat totaalplaatje van haar te krijgen, dat en zoveel meer.
Hij had het tegenantwoord zien aankomen want net als hij haar was beginnen kennen in al die maanden hier samen op Genosha was zij hem ook gaan kijken. Hij twijfelde er ergens over, Storm was altijd diep weg geweest sinds het ongeluk met Devon, hij was nooit meer zichzelf geweest. Zelf daarvoor zou je nooit meer die Storm uit Londen te zien krijgen. Het was één ding om Storm te kennen, dat kon iedereen lukken. Maar het was de kunst om Lupos te kennen, om het totaalplaatje van Storm en zijn mutatie te kennen. ‘Een hele hoop?’ Zijn ogen gleden voorzichtig over haar gezicht alvorens hij zekerheid nam over zijn eigen woorden. ‘Is Storm Hall zo gemakkelijk te lezen?’ Vroeg hij met die futloosheid over zijn gezicht. Zij kende deze Storm, de breekbare versie van hem maar voor anderen, ook voor haar in het hele begin had hij zich afgeschermd. Hen dat deel van zichzelf getoond waardoor ze niet verder zouden zoeken naar iets “anders”. Hij wilde deze conversatie zo graag hebben als hij zich niet zo voelde. Hij wilde haar zo graag voor het eerst terug zien als hij gewoon gezond was. Zonder pijn, zonder hartzeer, zonder de leegte in zijn hoofd en de vermoeidheid in zijn lichaam. Hij wilde zijn lippen opnieuw tegen de hare drukken, zijn vingers langs haar gezicht strelen zonder dat het pijn of moeite kostte. Maar het lukte gewoon niet. Hij forceerde zichzelf om wakker te blijven voor haar terwijl Lupos diep vanbinnen hem in al het protest probeerde mee te sleuren terug naar de slaap, naar herstel. ‘Tell me.’ Wat wist zij over hem dat hij misschien nog niet over zichzelf zou weten?
Zijn grinnik, zijn lach was zo snel gekomen en verdween ook weer even snel. Maar het had haar ook een glimlach bezorgd en dat was het enige wat er op dat moment toe deed. ‘Ik zou niet durven.’ Protesteerde hij futloos, met wat van humor op haar woorden dat hij haar niet mocht uitlachen. Het zou er ooit wel eens van komen, op een lieve goedmakende manier. Hij wist dat hij met charme heel wat kon bereiken en hij wist hoe gevoelig Denni daarvoor was. Wel, nu kreeg ze uren en dagen van die charme alleen maar voor zichzelf. Ongevoelig zou ze er nooit voor kunnen worden, althans dat hoopte hij. Maar het was typisch iets voor Storm om het goede met het slechte te weven. En het was dan weer typisch voor Denni om daar positief op in te gaan. Ze legde haar duim op zijn voorhoofd en hij voelde praktisch haar energie erdoorheen komen. Hij sloot traag zijn ogen, alsof hij één keer knipperde in slow motion terwijl hij naar haar woorden luisterde. ‘Hmm.’ Hij opende zijn ogen en keek haar weer aan. ‘Het kan niet allemaal slecht zijn.’ Fluisterde hij met iets van die charme in de kleine scheve glimlach die hij haar schonk. Er tegenin gaat deed hij niet, hij wist nu al dat het nutteloos zou zijn om Lupos voorop te stellen met Denni in de buurt.
Hij keek naar de wonde alsof hij net iets verschrikkelijks zijn kamer had zien binnen wandelen, en op een zekere hoogte was het dat ook, iets verschrikkelijks. Zijn zintuigen waren niet scherp genoeg om de gradatie van de wond te ruiken of het genezingsproces ervan voor te stellen maar hij wist dat et erg genoeg was. Ze schermde het af, alsof ze het daarmee uit zijn gedachten kon zetten. “Goed.” Antwoordde ze enkel. Zijn ogen gleden kort naar de hare, uit haar blik kon hij opmaken dat ze het er niet wilde over hebben maar toch gingen die ogen er weer naartoe. Toch zag hij opnieuw alles voor zijn ogen dat Lupos had gedaan en opnieuw begon hij zich af te vragen wat ze hier deed na alles. Maar hij zei er niets van, hij wist dat ze het niet zou appreciëren. Dus was hij gewoon stil en keek hij naar de hartslagmeter rond zijn pols, naar de onregelmatigheid waarmee het cijfertje bewoog en zijn hartslag weer gaf alvorens hij zich tot zijn medicatie richtte en er niet verder op in ging, zoals ze wilde. Maar binnen in protesteerde alles zo fel, schreeuwde nog steeds een deeltje van hem dat hij haar op afstand moest houden.
Voor haar om te blijven was het enige wat hij wou … of niet. De warmte van haar hand tegen zijn wang was misschien iets dat hij nog liever wilde, net als haar vingers in zijn haar. Het trok hem bijna meteen terug naar dromeland, alsof zijn lichaam rust vond onder de warmte die hij misschien stiekem nog zo hard nodig had. “Ik blijf.” Bevestigde ze en dat was genoeg. Meer moest hij niet hebben dan die twee simpele woorden. Maar toen begon ze te zingen, niet dat hij het echt gemeend had in zijn woorden maar ze deed het. Dennimae Elscot, helemaal verlegen en terug getrokken zong … Hij opende zijn ogen en keek haar aan, lichtelijk verbaast al kon je het niet zien in de vermoeidheid op zijn gezicht. En hij keek haar met zoveel intrige aan, alsof hij een heel ander deel van haar ontdekte dat ze enkel maar voor hem toonde. De zachtheid van haar stem nam hem mee. Het was effectief, hij had geen idee of hij het einde van het liedje hoorde want hij viel in slaap.
Toen hij wakker werd lag hij op zijn buik, vertelde zijn scherpe tijdsbesef hem dat hij weer de volle zes uur had geslapen en het ergens in de middag was. Zijn bril lag op de hoek van het bed en zijn gehoor pikte filmgeluiden op? Maar wat beter was, wat beter voelde was de energie. Het was niet zo ruisend als anders, hij zou geen dansje kunnen doen om je het tegendeel te bewijzen maar het was er weer met hopen. Dat betekende dat Lupos voor negentig procent hersteld was en hij weer een beetje meer kon leven. Hij bracht zijn vingers naar boven en wreef ze over zijn neus en ogen alvorens hij naar zijn bril reikte en hem terug op zijn neus duwde. Hij drukte zijn hoofd af van de matras en keek eerst naar Devon zijn deel van het bed, maar die was er nog steeds niet. En dan vond hij Denni, aan zijn bureau, met een laptop voor haar neus en koffie in haar hand. ‘Je bent hier nog steeds.’ Merkte hij meteen op. Hij zette zijn handen naast zijn borst en duwde zichzelf soepel recht terwijl hij op de rand van zijn bed ging zitten. Ze zou het merken, de energie, de sprankeling in zijn ogen, het gemak waarmee hij weer zou kunnen glimlachen. Hij probeerde de slaap weg te krijgen voor hij zich opnieuw op haar concentreerde. ‘Heb je wel geslapen? Gegeten? Gedoucht? Je sociale leven op peil houden tijdens je verjaardag? Iets gedaan wat niet inhield in deze kamer te zijn?’ Vroeg hij haar afwachtend. Oke, hij had gevraagd om te blijven maar serieus, ze hoefde dat niet zo heel letterlijk te nemen. Uiteindelijk gleed zijn blik naar het scherm. ‘Wat kijk je?’ Vroeg hij nieuwsgierig. De honger was er nog niet maar al de rest wel, het gemak, de woorden, de glimlach die hij op zijn lippen toverde enkel voor haar …
