Hold on to me ... cause I'm a little unsteady. [Denni]

Er waren maar een paar mensen die de blonde meid echt kende. Verder waren gekomen dan haar verlegen houding en de onzekere glimlach. Die maar zagen dan enkel de intensiteit die haar lichte ogen toonde. Een paar die wisten dat Dennimae een hele andere kant had. Dat ze spontaan kon zijn, grapjes kon maken, gek kon doen en eigenlijk veel koppiger kon zijn dan je zou denken. Storm was één van de weinigen die ook de andere kant van Denni mocht zien. Hij was, samen met Devon, misschien wel de enige waarbij ze helemaal zichzelf kon zijn. Waarbij ze geen enkel beetje ongemak voelde maar alles zo vertrouwd was. Ze dacht er niet eens meer over na, over de dingen die ze deed of zei. Het ging allemaal vanzelf, alsof ze nooit ergens anders gezeten had dan in zijn kamer. Hier, naast hem in bed. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat haar vingers door zijn haren gleden. Haar lichaam zo dicht tegen het zijne. Alsof haar angsten al die tijd voor niks waren geweest, want bij hem had ze het gevoel alsof ze de wereld zou veroveren. Met hem, natuurlijk. En misschien was het ook wel zo. Misschien was het normaal, hadden haar angsten haar enkel tegen gehouden bij het vinden van liefde. Echte liefde. En het voelde zo fijn dat ze zichzelf kon zijn, ze voelde zich zo ontzettend op haar gemak bij Storm.

‘Een hele hoop?’ Een klein glimlach verscheen rond Denni haar lippen en wat plagend haalde ze haar wenkbrauwen op. ‘Is Storm Hall zo gemakkelijk te lezen?’ Storm probeerde het gesprek verder te zetten maar Denni kon de vermoeidheid van zijn gezicht aflezen. Ze begreep het. Ookal had hij net al die uren geslapen, normaal gesproken sliep hij veel langer in de ziekenzaal. "Voor de gene die door de kaft heen kunnen kijken wel, ja." Zei ze zachtjes. En met de kaft bedoelde ze zijn masker, het geen hij liet zien aan de meeste mensen. Het geen hij in het begin ook aan Dennimae had laten zien, net als dat zij hem haar masker had getoond. Maar het had niet heel erg lang gedeurt voordat beide door elkaars kaften heen waren gekomen. Denni had de achterkant van Storm gelezen, was benieuwd geweest naar de inhoud en had zijn boek geopend. Niet elke pagina was even gemakkelijk te lezen geweest, maar ze was er tot nu toe al een heel eind in door gekomen. Ja, ze kende Storm Hall ondertussen wel aardig. Er viel natuurlijk altijd nog meer over elkaar te leren kennen en de meid was benieuwd naar de rest van de charmante Brit. ‘Tell me.’ Dennimae betrok haar gezicht bedenkelijk en was voor een paar seconde diep in gedachten, zoekend naar de goede woorden om haar beeld van Storm te omschrijven. Haar lichte ogen verzonken in de zijne, alsof ze probeerde nog een paar eigenschappen van Storm in zijn ogen te vinden. "Nou," Begon ze, alsof ze een hele preek ging houden. "De eerste indruk die ik van je had, toen bij het zwembad, was dat ik dacht dat je echt zo'n macho jongen was. Goed, gespierd lichaam. Knap koppie er op en dan ook nog eens die glimlach.." Dennimae greens, wende voor een moment haar ogen naar het plafond alvorens ze weer op die van Storm wendde. "Het was erg gezellig, toen. Ik voelde me eigenlijk vrijwel meteen op mijn gemak bij jou. Je was rustig, bent dat nu nog altijd. Als we volle maan dagen even niet mee tellen. Maar jij, de Storm die ik ken zonder het gedoe met Lupos, is een hele zorgzame jongen. Je geeft om de mensen die dicht bij je staan en je hebt eigenlijk een heel groot hart waar heel veel gevoelens zitten. Je draagt een masker voor de meeste mensen, eerder ook voor mij." Voor een moment zweeg ze, betrok haar gezicht serieus. "Maar achter dat masker zit eigenlijk een heel gevoelig persoon. Iemand die bang is om gekwest te worden. Je probeert te genieten van de kleine dingen, zoals de dingen waar ik van kan genieten. Maar je word tegen gehouden, belemmerd jezelf er misschien wel een beetje in. 'Wat als'.." Bij 'wat als' verscheen er weer een glimlachje om haar lippen. "En? Heb ik het een beetje goed wat betreft Meneer Hall?"

Het leek erop dat Storm het langzaam begon te beseffen dat hij niet meer van haar hulp af zou komen. Dat ze er voor hem zou blijven, ongeacht of hij het echt helemaal wilde of niet. Eindelijk leek ze tot hem door te dringen dat er wel degelijk positieve dingen aan hem zaten behalve dat goddelijke lichaam, die glimlach en dat paar ogen. Of hij was nu simpelweg te moe om de discussie aan te gaan. Denni volgde hoe hij zijn ogen sloot terwijl haar duim op zijn voorhoofd lag. ‘Hmm.’ Dit gaf aan dat Storm inderdaad erg vermoeid was, vermoeider dan ze misschien gedacht had. ‘Het kan niet allemaal slecht zijn.’ En daar kwam weer die charmante glimlach tevoorschijn. "Precies, knoop dat maar eens goed in je oren." Zei ze zachtjes, haar stem ietwat streng.

De manier waarop Storm naar Denni haar arm keek, of beter gezegd, naar de wond, stond haar voor geen meter aan. Hij verweet het zichzelf nog steeds, dat kon ze aan zijn gezicht zien. En de blondine had ook niet anders gedacht. Vandaar dat ze het probeerde te verbergen en koeltjes op zijn vraag reageerde. Ze wilde het er niet over hebben, ze wilde niet weer diezelfde discussie aangaan. Ze had er de puf niet voor en Storm al helemaal niet. Gelukkig begreep hij het, ging hij verder met zijn medicijn kistje en werd dit onderwerp weg geschoven. Het zou waarschijnlijk ooit weer boven water komen, zeker aangezien de zuster verwacht dat het een litteken zou worden. Maar nu was niet het moment om dat aan te kondigen en stil volgde haar lichte ogen de bewegingen die hij maakte nauwlettend. En toen Storm eenmaal klaar was met de dingen die hij aan het doen was, zakte hij op het bed om zijn hoofd op haar schoot te leggen. Denni haar vingers gingen automatisch door zijn haren terwijl haar andere hand om zijn wang sloot. Ze zou blijven, zolang hij wilde. Altijd. De lessen konden haar gestolen worden vandaag, evenals haar verjaardag. Hij wilde dat ze bleef, dan bleef ze. En natuurlijk zou ze voor hem zingen, ookal was het als grapje bedoelt. En ook daar was Storm samen met Devon de enige in, de enige die haar hadden horen zingen.

Dennimae had het liedje netjes af gezongen, ookal was Storm ergens in het begin al inslaap gevallen. Hij was ver weg in dromenland en voorzichtig tilde Denni zijn hoofd op, om haar benen eronder vandaan te halen. Zachtjes legde ze zijn hoofd op het bed, boog ze voorover om een kusje op zijn haren te drukken en hem daarna in alle rust te laten slapen. Rustig liet ze haar lichte ogen door de kamer gaan, opzoek naar iets dat ze zou kunnen doen om de tijd te doven. Storm wilde dat ze bleef en ook al zou hij slapen, ze zou de kamer niet verlaten. Met een moeilijke blik keek ze naar zijn slaapkamer deur, om vervolgens naar Storm te kijken. Oké, misschien zou ze zijn kamer heel even verlaten om wat koffie en een broodje te halen. En met nog een laatste blik op de slapende Storm te richten, sloot ze de deur onwijs zachtjes dicht. "Eindelijk wakker?" Hoorde ze een stem achter zich, net toen ze de deur gesloten had. Dennimae schrok, slaakte een zacht gillentje waarbij ze haar lichaam meteen omdraaide. Haar ogen ontmoette het grijnzende gezicht van Devon en plagend gaf ze een duwtje tegen zijn schouder. Niet dat het effect had, maar goed. Het ging om het idee. Devon had twee broodjes in zijn ene hand en een kop koffie in zijn andere. "Ik dacht dat je ondertussen wel wat brandstof kon gebruiken." Glimlachte Devon en Dennimae glimlachte dankbaar. "Dankje, alsof je mijn gedachten kon lezen." Devon wilde haar meenemen naar de kantine, maar Denni besloot om het op te eten op Storm zijn kamer. Devon was nog even bij haar gebleven, had haar gefeliciteerd en was vertrokken zodra hij er van verzekerd was dat Dennimae beide broodjes had opgegeten. Toen Devon gegaan was, had Denni nog voor een paar minuutjes naar de slapende Storm gekeken voordat ze de laptop geopend had. Zachtjes, bang hem wakker te maken, had ze de stoel bij het bureau gezet en zichzelf daar in genesteld. Het vest van Storm weer heerlijk om haar lichaam.

Zes volle uren aan een serie waren voorbij gegaan voordat Storm wakker werd. Dennimae was ondertussen alweer voorzien van koffie, -Devon zorgde ervoor dat ze niks tekort kwam- en zat helemaal in de serie verwikkeld. Ze dook nog net het scherm niet in. De blonde meid had dan ook niet gemerkt dat Storm wakker was geworden, zelfs al overreind was gekomen. Net op het moment dat één van de hoofdpersonen een gebouw inrende, deed de stem van Storm haar doen schrikken. ‘Je bent hier nog steeds.’ Haar blik gleed meteen opzij, naar Storm. Haar vrije hand drukte de spatie in om de serie op pauze te zetten terwijl de andere het kopje koffie stevig vast hield. "Welkom in het land der levende, Doornroosje." Grinnikte ze zachtjes. Wat verbaasd keek Denni naar de manier hoe gemakkelijk Storm zich naar het rand van het bed verplaatste. Ze nam een laatste slok van de koffie, waarna ze het kopje naast de laptop op het bureau plaatste. ‘Heb je wel geslapen? Gegeten? Gedoucht? Je sociale leven op peil houden tijdens je verjaardag? Iets gedaan wat niet inhield in deze kamer te zijn?’ En ja hoor, als ze er nog twijfels over had bevestigde dit dat het wel degelijk weer beter ging met Storm. Zachtjes lachte Denni, schudde ze haar hoofd. "Ik heb gegeten, Devon heeft me eten en koffie gebracht. Ik heb nog niet gedouched, wel heb ik de kamer eventjes verlaten toen ik moest plassen." Antwoorde ze zijn waterval aan vragen. "Telt een serie kijken ook als sociale leven op peil houden? Er zitten veel knappe acteurs en actrices in." Zei ze zachtjes terwijl ze haar lip pruilde. ‘Wat kijk je?’ Een brede glimlach verscheen er op Denni haar lippen bij het zien van Storm. Hoe hij weer meer zichzelf was, er weer echt leven in hem leek te zitten. "Once Upon A Time." Antwoorde ze, voordat ze uit haar stoel vandaan kwam. Langzaam liep ze naar hem toe, om voor hem tot stilstand te komen. Ze sloeg haar armen rond zijn nek, grinnikte kort. "Ik denk trouwens dat we allebei een douche zouden kunnen gebruiken. Jij ruikt anders niet veel beter dan ik doe momenteel." Greens ze terwijl ze dramatisch haar neus ophaalde. Ja, ze was blij dat ze hier gekomen en gebleven was.

Het was best gek hoe snel je iemand kon kennen in zo'n toch redelijk korte tijd. Normaal gesproken duurde het jaren voordat Dennimae iemand echt leerde kennen, iemand haar echt leerde kennen. Maar hier was het heel anders gegaan. Misschien kwam het door de omstandigheden, omdat hier niemand echt bevooroordeeld word. Want hoe het nu allemaal met Storm gelopen was, hoe snel ze zo gek op hem geworden was.. In New Orleans had hij dat nooit voor elkaar gekregen. Hoe hij zijn kaarten ook gespeeld had, Denni had zichzelf nooit echt helemaal aan hem laten zien. Niet in deze korte tijd, iniedergeval. En de blonde meid was er van overtuigd dat het andersom ook zo geweest zou zijn. In Londen had Storm haar waarschijnlijk niet eens zien staan. Tenminste niet op de manier als nu. En eigenlijk voelde het zo goed om mensen echt te leren kennen, om jezelf echt te kunnen laten zien. Dennimae had eindelijk een plekje gevonden waar ze thuis hoorde en dat was hier, bij Storm. Bij haar vrienden, bij de mensen die allemaal een rugzakje hadden en haar begrepen. Of probeerde te begrijpen. Bij haar wolfje, want zo mocht ze hem ondertussen wel noemen. Haar wolfje.. Het vormde een klein glimlachje op haar lippen voordat ze haar volle aandacht weer op Storm richtte.

Storm wilde weten hoe ze dacht hem te kennen. Hij was moe, dat zag ze aan hem en toch had hij een redelijk vermoeide vraag gesteld. En netjes als altijd beantwoorde ze zijn vraag, de manier hoe zij hem dacht te kennen. En terwijl de woorden over haar lippen rolde, zag ze langzaam weer iets van de charme en ondeugendheid in Storm zijn lichaam terug komen. ‘Gezellig is een understatement.’ Zachtjes grinnikte ze. Ja, het was zeker meer dan gezellig geweest. Toen haar blik iets serieuser werd en haar woorden echt gemeend waren, wendde Storm zijn blik van de hare af. Ze zag hoe hij wat somberder werd, waarschijnlijk omdat ze goed zat. ‘Ja,’ stemde hij zachtjes in toen hun blikken elkaar weer gevonden hadden. ‘Je zit wel goed.’ Dennimae glimlachte nog steeds klein, knikte zachtjes.

Storm was al snel inslaap gevallen bij haar zachte zang en met een klein glimlachje rond haar lippen bekeek ze zijn slapende gezicht. Hij zag er zo rustig uit, alsof hij zo diep in slaap was dat hij geen dromen had. Maar toch maakte de blonde meid zich ergens zorgen om hem. Want hij zag er wel rustig uit, maar wat als Lupos hem lastig viel? Beelden liet zien die hij helemaal niet wilde zien? Ergens hoopte ze dat ze haar mutatie ooit eens zo verbreedde, dat ze ook een ilusie kon creëren in zijn slaap. Op een soort van manier toch zijn dromen kon bepalen en hem een rustige slaap kon bieden. Het kasteel kon laten zien die zij in haar dromen zag, hun kasteel. Waar zij in een prachtige jurk rond kon dansen, waar hij lekker relaxt grapjes kon maken en de charmante Brit kon zijn die hij was. Wakker worden zonder het gevoel te hebben dat je wederhelft het halve dorp heeft aangevallen. Maar helaas kon ze dat niet, of misschien nog niet, dus was haar slaapliedje het enige dat ze hem had kunnen bieden. Na een klein kusje op zijn voorhoofd was ze opgestaan om nog iets nuttigs te gaan doen.
Niet dat ze veel nuttige dingen gedaan had. Devon was de echte gentleman geweest die hij altijd was, had haar van eten en koffie voorzien. Zodra hij de kamer weer verlaten had -door ietwat aandringen van de blondine- had ze zich achter de laptop genesteld en één van haar favoriete series opgezet. Het idee dat sprookjes echt konden zijn, zette haar toch altijd wel een beetje aan het denken. De 'normale' mensen hadden ook films over hun gemaakt, dus waarom zouden sprookjes dan niet echt kunnen zijn? Al dwaalde haar gedachtens al snel weer terug naar de verhaallijn van de serie zodra het spannend begon te worden. Normaal had Denni er best wel moeite mee om haar uren in te delen als ze aan het wachten was, in dit geval totdat Storm wakker zou worden. Maar met een serie en koffie ging het eigenlijk prima. Heel af en toe had ze een blik op Storm geworden, maar de laatste vier uren hadden haar ogen eigenlijk contant op het scherm gekeken. Als ze vierkante ogen kon krijgen, had ze die nu zeker gehad.
Dat Storm wakker was geworden, was haar eigenlijk totaal ontgaan. Pas toen ze zijn stem hoorde drukte ze de serie op pauze om haar volle aandacht naar Doornroosje te richten. ‘Ik ben nochtans niet wakker gekust door mijn prinses.’ Reageerde Storm meteen en wat verbaasd trok Denni haar wenkbrauwen op. Het ging duidelijk een stuk beter met hem. Hij bewoog zichzelf zo gemakkelijk en de manier hoe hij naar haar keek toonde aan dat Storm bijna weer helemaal de oude was. "Als ik geweten had dat dat zou helpen, had ik je uren geleden al wakker gekust." Glimlachte ze luchtig voordat ze haar benen over de leuning van de stoel sloeg, zodat ze met haar lichaam naar hem gedraaid zat. ‘Gelukkig hebben we Devon nog.’ En daar had hij wel gelijk in. Ze was misschien even snel naar de kantine gevlucht, maar zou het op maar één broodje en een kopje koffie gedaan hebben de rest van de dag. Devon was zo'n verkeerde jongen nog niet en dit soort dingen lieten haar altijd zien dat ook hun vriendschap erg speciaal voor haar was. Ze zou hetzelfde voor hem gedaan hebben. Storm schudde langzaam zijn hoofd toen ze hem vroeg of haar serie ook meetelde als sociale contacten. ‘Nee, het spijt me. En wat is er een godsnaam knapper dan,’ Hij maakte zijn zin niet af en Dennimae grinnikte luidop. "Knapper dan jou?" Maakte ze zijn zin af, waarbij ze grijnsend op de onderkant van haar lip beet. "Killian Jones komt anders aardig in de buurt. En ik moet zeggen dat Belle ook niet al te verkeerd is." Zei ze zacht, haar gezicht onschuldig en een ietwat verlegen glimlachje rond haar lippen. Net als een klein meisje die een lolly gestolen had en met haar schattigheid het wilde goedmaken. Haar vinger wees naar de acteur die Killian speelde en wat plagend keek ze Storm aan. ‘Staat in Levi zijn top tien aan series. Niet te geloven dat het me hierheen volgt.’ Storm zijn opmerking deed Denni doen lachen waarbij ze wat beschaamd haar hand voor haar gezicht sloeg. "Wat maakt het uit dat ik van dezelfde serie hou als je broertje?" Vroeg ze hem verdedigend, haar wenkbrauwen uitdagend opgetrokken. "Misschien ben ik wel voor de verkeerde broer Hall gevallen." Greens ze.

Ze verlangde naar zijn warmte, naar de zachtheid van zijn handen. De heerlijke geur die zijn lichaam los liet, zelfs zonder dat hij parfum droeg. De liefde die zijn ogen telkens bij haar aanwakkerde als ze hem aankeek en het gevoel van zijn lichaam bij het hare. Dus kwam ze overreind, wandelde ze naar hem toen en sloeg ze haar armen rond zijn nek. Voor even vergat ze zijn volle maan, dat hij net uren geslapen had toen hij zijn handen op haar heupen legde en haar bij hem op schoot trok. Gewillig liet Dennimae haar lichaa zakken, sloeg ze haar onderbenen langs zijn bovenbenen. Een gelukkig zuchtje ontsnapte over haar lippen en een glimlachje straalde rond haar lippen, terwijl haar ogen ietwat twinkelde. Zachtjes liet ze een vinger over zijn haarlijn vegen. ‘Wat wil je daarmee zeggen?’ Vroeg Storm in de verdediging over het douchen. Denni grinnikte zachtjes, wilde net antwoorden toen Storm haar voor was. ‘Trouwens, ik douchte toen ik op mijn kamer kwam, zo erg kan het niet zijn.’ Zijn vingers strengelde samen op haar onderug en zachtjes beet de blonde meid op haar onderlip. "Nou, dat je na zoveel uren slaap niet heel erg fris meer kan zijn. Wist je trouwens dat ze soms rare geluidjes maakt in je slaap?" Grinnikte ze, waarna ze een moment nam om zijn gezicht te bekijken. "Je ziet er echt al een stuk beter uit." Haar stem was zachtjes, opgelucht dat het beter met hem ging. ‘Maar ik hou je niet tegen, als je wil.’ Knikte Storm richting de badkamerdeur, voordat hij zijn hoofd dichter naar het hare bracht. ‘Ik moet enkel aan mijn fragiel breekbare hart denken.’ Dennimae greens, voordat zijn lippen de hare brachten. Het was hun eerste kus zonder dat Lupos zich er mee kon bemoeien, waarbij ze beide met een heldere geest in mee stemde. En het voelde nog steeds zo geweldig, zo geliefd. Dennimae zou geen genoeg kunnen krijgen van zijn lippen, van zijn liefde. Ze voelde hoe zijn hand een weg zocht in haar haren en liet zichzelf opgaan in het moment, in de kus. En eigenlijk vond ze het ergens zonde als ze dit moment zo moest verbreken voor een douche. Dus nog even, even genieten. ‘Veel te breekbaar.’ Ferluisterde Storm en een klein glimlachje verscheen rond de blonde meid haar lippen. "Ik zal er goed op passen." Ferluisterde ze terug. ‘Ik kan nog steeds niet geloven dat we dit doen.’ Het moment dat hij zijn hand van haar hals weghaalde en beide achter zich op het matras zette, gleden de hare automatisch naar zijn borstkast. "Zeg mij wat," Greens ze klein. "Ik had nooit gedacht dat jij genoegen zou hebben met zo'n onzeker meisje als mij." Zei ze zachtjes, haar grijns ietwat verzwakt. Haar blik was naar haar handen gegaan en langzaam bekeek ze zijn ontblote bovenlijf. Well..

Wat enthousiaster dan eigenlijk nodig zou zijn, drukte ze zichzelf naar voren om een snel kusje op zijn lippen te drukken, voordat ze zich van zijn schoot af duwde. Dennimae wandelde richting de badkamer, ritste het vest onderweg open en gooide die naast de badkamer deur op de grond. Ze duwde de deur op een kier, om wat plagend de rest van haar kleren ook langs de deur op de grond te gooien. Met het gooien van haar bh had ze wat moeite, waardoor het ding over de klink van de deur hing. "Oeps," Zei ze grinnikend, voordat ze de kraan van de douche aan draaide en een handdoek klaar legde. Een tevreden zucht liet ze horen toen ze onder het warme water stapte en een willekeurige shampoo van de schap pakte.

De blonde meid had er soms best moeite mee om de werkelijkheid met onechtheden te onderscheiden. Want als je in een wereld leefde met mutanten, nepheid en mensen die twee gezichten dragen, hoe weet je dan nog wat echt is? Dennimae vroeg het zichzelf zo vaak af. Net zoals met haar serie, met de sprookjes. Misschien leefde Sneeuwwitje en haar droomprins wel echt ergens in een ander land. En was zij zelf wel echt? Was ze echt tegenover haar vrienden, familie? Tegenover Storm? Was dit alles met Storm wel echt? Een wat trillend zuchtje verliet haar lippen terwijl ze haar hoofd een slag draaide, om haar blik op de slapende jongen te laten vallen. Ja, hij was echt. En Denni zelf was echt, eerlijk en oprecht tegenover hem. Tegenover haar vrienden en familie. Bij Storm kon ze zichzelf zijn, haar onzekerheden en twijfels steeds meer laten varen. En dat was wat het echt maakte. Zijn ademhaling die af en toe wat onregelmatig klonk, was echt. De manier hoe zijn borstkast op en neer bewoog en hij af en toe van houding veranderde. Dat was allemaal net zo echt als dat zij echt in zijn stoel zat, achter zijn laptop met een kop koffie. En de serie, waarvan ze een nieuwe aflevering opstartte, was niet echt. En zolang ze die gedachtens vast hield, verdween haar angst voor de onwerkelijkheid steeds meer terwijl de serie haar meetrok in zijn verhaal.

‘Dan zou je met niet in deze staat hebben terug gevonden.’ Antwoordde Storm op het wakker kus gebeuren. Het was zo mooi om hem weer zo te zien, meer zichzelf. En dat was toch het geen dat Denni een beetje hoop gaf. Want hoe erg Lupos hem ook toetakelde, Storm wist wel altijd na een volle maan weer met beide voeten op de grond te komen. En hij had er dan wel weer een scheurtje bij, werd mentaal weer 10 stappen terug geduwd. Maar hij stond er wel. Dennimae vond dat zo knap aan hem, bewonderde dat. Zelf zou ze nooit sterk genoeg zijn om na zo iets weer te kunnen functioneren. En ze wist dat het voor Storm alles behalve gemakkelijk ging, maar hij deed het wel. Maand, na maand, na maand.. ‘Andere keer misschien, of heb je het liever andersom?’ Vroeg Storm onschuldig en Dennimae greens klein. "Jij mag mij altijd wakker kussen," Knikte ze instemmend. "In welk humeur je me aantreft is een tweede, maar je bent Devon gewend." Grinnikte ze waarna ze knipoogde. Tja, vergeleken met Devon zou zij nog aardig meevallen. Hoopte ze dan toch. En toen ze zijn zin af maakte, verscheen er weer die onweerstaanbare glimlach van Storm. Dennimae kon er niet genoeg na kijken, voelde hoe haar buik begon te kriebelen. Dus wende ze net als hem haar blik naar het scherm, waar ze de net genoemde persoon aanwees. ‘Aardig in de buurt?’ Herhaalde Storm haar woorden en Denni grinnikte. ‘Wil je dat ik mijn hand eraf hak en er een haak op zet?’ Verbaasd fronsde ze haar wenkbrauwen, om hem met wat argwaan aan te kijken. "Je hebt ook nog serieus opgelet bij je broertje?" Vroeg ze hem. "Dan vind je het vast niet erg om hem samen verder te kijken." Denni had haar blik terug naar het scherm gewend, om het grijnsje rond haar lippen ietwat te verbergen. ‘Niet al te verkeerd is nog steeds niet goed genoeg. Ik vrees dat je het zult moeten doen met,’ Storm zweeg en Denni volgde zijn bewegingen terwijl hij zichzelf aan wees. ‘sorry Darling.’ Onbewust liet ze haar ogen over zijn nog altijd ontblote bovenlijf gaan. De blondine perste haar lippen op elkaar en haalde haar wenkbrauwen goedkeurend omhoog. "Nouja, niet dat ik daar verder over mag klagen ofzo." Zei ze zachtjes, waarna er een brede grijns open brak en haar blik terug naar zijn ogen ging. "Heb ik je al eens gezegd hoe ongelofelijk sexy je bent?" Vroeg ze hem grijnzend.

Dennimae schoot meteen ter verdediging over haar serie. Het was een beetje plagend, maar ergens vond ze ook dat hij niet mocht zeuren over haar seriekeuze. Foute jongensseries en films keek hij maar met Devon samen. ‘Het maakt niets uit. Het betekend enkel dat ik nog niet van die serie af ben.’ Denni was duidelijk niet onder de indruk van zijn opmerking en haalde wat ongeloofwaardig haar wenkbrauwen op. "Ja, ja." Mompelde ze zachtjes, net alsof ze zich beledigd voelde. Al snel kwam haar grijnsje terug toen ze zei dat ze misschien voor de verkeerde Hall gevallen was. ‘Als hij tien jaar ouder was misschien wel ja.’ Gaf Storm toe en Denni schudde grinnikend haar hoofd. "Neehoor, ik ben stiekem toch wel heel blij met dit Halletje."

Er waren maar weinig mensen waarbij Dennimae zich echt veilig voelde, ze lichamelijk contact durfde en wilde maken. Devon was de eerste geweest hier die door dat ballontje heen had geprikt en iedereen wist ook wel op welke manier. Maar verder liet ze het maar weinig mensen toe. En hoewel de meid iemand was die affectie nodig had, het gevoel van geborgenheid en de warmte van de ander om haar heen, hield ze er niet zo van als iemand in haar persoonlijke ruimte kwam. Taylor en Karlie mochten er binnen komen, Katerzyna met wat azeling ook wel. Devon vloog ze zelf zowat in de armen en Storm.. Storm was niet alleen lichamelijk heel dichtbij gekomen, maar met alles. Hij zat in haar hart, droeg het op zijn handen en ze kon maar geen genoeg krijgen van het gevoel hij haar gaf. Ze wilde juist dicht bij hem zijn, zijn warmte voelen. De geborgenheid, vertrouwen en liefde die hij haar gaf. En dat al toonde weer aan dat dit wel degelijk echt was. Een glimlach sierde haar lippen terwijl Storm zijn gezicht tot een frons trok. ‘Definieer rare geluidjes.’ Voor een moment wende de blonde meid haar blik van hem weg, terwijl ze nadacht. "Ja, gewoon." Nonchalant haalde ze haar schouders op voordat ze hem weer aan keek. "Van die, ja, rare geluidjes. Soort van knarsentanden, maar dan net anders." Tja, hoe moest ze zo iets uitleggen? ‘Alsof jij geen rare dingen doet als je slaapt.’ En daar kwam haar zachtje lach weer. "Je moest eens weten. Het zou je meteen afschrikken." Grinnikte ze. Niet dat ze hele rare gewoontes had, gewoon, praten in haar slaap. Geheel normaal..
‘Ik voel me ook veel beter. Nog niet de oude maar ik kom de dag wel door zonder nog meer slaap.’ Instemmend knikte de meid. Ze was blij hem zo te zien, dat het beter met hem ging. Hij was nog niet helemaal de oude, maar zat al goed op weg. Dit was een tot alle omstandigheden toe een best goede volle maan geweest. Tenminste, van hoe hij er uit gekomen was. Het voelen van zijn lippen tegen de hare was een onbeschrijfelijk gevoel. Het bracht zoveel bij haar omhoog dat ze het moeilijk vond om niet te ver in haar verlangens op te gaan. En toen hij begon over zijn hartje, natuurlijk zou ze er goed op passen. Dennimae zou het met haar leven beschermen, bewaren en er was niemand die er aan zou mogen komen. ‘Ik weet het maar wees voorzichtig.’ Haar glimlachje verdween, ze wist precies waar hij het over had. En dat ging niet over Storm zijn hart. Maar over Lupos, over hem in het geheel. Haar lichte ogen twinkelde terwijl ze de zijne tot in het detail in zich opnam. De lichtere kringen die door zijn bruine iris zichtbaar waren, de donkerheid van zijn pupil. En het was Storm, helemaal Storm die ze er in terug zag. "Doe ik, maak je maar geen zorgen." Antwoorde ze hem zachtjes terug. Toen Storm wat achterover op het matras leunde, gleden haar handen automatisch naar zijn borstkast en zachtjes begonnen haar vingers te tintelen van de warmte die hij haar schonk. ‘Ik neem geen genoegen met een onzeker meisje.’ Dennimae hield haar blik op haar handen gericht terwijl hij de woorden uitsprak, beet zacht op de binnenkant van haar onderlip. Wat bedoelde hij hier mee? Een vlaag van onzekerheid bekroop haar lichaam en toen hij haar kin ondersteunde, zag je de kwetsbaarheid in haar ogen. Dat meisje gaf me Londen, brengt een glimlach op mijn lippen, doet me stralen. Ze geeft James Blunt een hele andere betekenis en,’ Storm zweeg en zette zijn hand weer in de matras. ‘Ze hield een weerwolf tegen. Dennimae was er stil van en toen de woorden echt tot haar doorgedrongen waren, bekroop de glimlach haar gezicht weer. Verdween de onzekerheid even snel als dat die gekomen was en knikte ze kort. ‘Waar in al dat is een onzeker meisje?’ Het was alsof Storm precies wist wat hij moest zeggen om haar weer op de rit te krijgen. En misschien wist hij dat ook wel, het hielp haar hoe dan ook altijd. De geruststelling die hij haar bood, waar ze telkens zo veel veiligheid bij vond, gaf haar altijd weer dat beetje zelfvertrouwen om de onzekerheid te laten gaan. "Je hebt gelijk." Stemde ze na een korte stilte met hem in. En daarom was ze zo gek op hem, om zulke dingen. En God, wat was ze gek op hem.

Het was uiteindelijk toch tijd om te gaan douche, hoe graag ze ook nog even bij Storm had gezeten. Dennimae voelde hoe zijn ogen in haar rug brandde terwijl ze richting de badkamer liep en plagend één voor één haar kledingstukken op de grond gooide. Toen de bh om de klink viel, alsof ze het zo gemikt had, kon ze een grinnik niet onderdrukken. Beetje plagen mocht, toch? Ergens had ze wel verwacht dat Storm haar zou volgen richting de douche, of toch even zijn hoofd om de deur zou steken. Maar zo netjes als hij is, bleef hij uit de badkamer terwijl zij de shampoo goed doorlas voor ze het spul in haar haren kneedde. Ook wilde ze eigenlijk de inimini stoppels bij haar oksels weg scheren, maar dat idee had ze snel bedacht. Van zodra ze een scheermesje in haar handen had, bedacht dat die misschien van Devon kon zijn en Joost mag weten waar die allemaal geweest was, besloot ze om het toch maar zo te laten. De geur van jongens shampoo en douchegel vulde de badkamer zodra de blonde meid de douche uitdraaide en zichzelf naar haar handdoek bewoog. Het rook heerlijk, de geur van de jongens. Na even snel haar haren handdoek droog gemaakt te hebben, sloeg ze de handdoek om haar kleine lichaam heen. Het ding was net groot genoeg om de belangrijkste delen te bedekken. ‘Wat ben jij nog allemaal van plan te doen op je verjaardag?’ Vroeg Storm, zodra hij zijn hoofd om de deur stoken had. Met een gespeelde, chagerijnige blik op haar gezicht keek ze hem aan, al greens ze zodra hij haar de bh voorhield. ‘Ik heb genoeg aan één slordige kamergenoot, zeg me alstublieft dat jij dat niet ook bent.’ Dennimae pakte de bh van hem aan schudde grijnzend haar hoofd. "Ik ben normaal helemaal niet slordig. Valt het je niet op hoe schoon de kamer is?" Vroeg ze hem, waarna ze haar hand tegen zijn buik legde om hem zachtjes naar achteren te duwen, zodat ze langs hem heen kon lopen. "Ik heb tijdens je volle maan de kamer helemaal opgeruimd." Verklaarde ze haar vraag om vervolgens Storm zijn kledingkast te openen. Ze haalde er een sportbroekje en t-shirt uit, waarna ze terug naar de badkamer wandelde. "En nee, ik heb geen plannen vandaag." Beantwoorde ze zijn eerste vraag. "En als u mij nu wilt excuseren," Sprak Denni zo beleefd mogelijk, waarna ze met een brede grijns de deur sloot om zich aan te kleden. In Storms kleding, welliswaar.

Wakker gekust worden door de persoon waar je het liefst bij bent.. Ieder zou daar van dromen, waarschijnlijk. En de gedachten alleen al dat er ochtenden zouden komen waarop Storm haar wakker zou kussen, het verwarmde dat plekje in haar hart die hij veroverd had. ‘Ga je echt vies gehumeurd zijn als je door mij wakker gekust word?’ Een klein grijnsje verscheen rond de blondine haar lippen en langzaam schudde ze haar hoofd. "Ik denk het niet," Zei ze zachtjes, duidelijk in de wolken met het idee alleen al. "Dat zouden we dan maar eens moeten gaan uittesten, Prins Charming." Want tja, op die manier kwamen ze er met zekerheid achter. En Dennimae zou alles behalve tegen stribbelen om dat eens te proberen. ‘Ik ben er de helft van de tijd niet als hij wakker word en als ik er ben dan is het vaak mijn eigen schuld.’ Denni grinnikte zachtjes, voordat ze ook haar blik even naar Devons bed liet glijden. Ze was hem zo dankbaar voor alle dingen die hij voor haar gedaan had, waarschijnlijk zonder dat hij het wist. Devon had een deurtje voor haar geopend waardoor bijvoorbeeld Storm naar binnen had kunnen stappen. Was ze Devon toen die dag niet tegen gekomen, was het deurtje langer dicht gebleven en had ze hier nu waarschijnlijk niet zo gezeten. ‘Krijg ik bonuspunten als ik koffie voorzie?’ De stem van Storm trok haar aandacht terug naar hem, waarna ze haar blik kort naar de kop koffie liet gaan. Langzaam verscheen er een glimlach rond haar lippen. "Natuurlijk," Knikte ze instemmend. "Met koffie krijg je altijd pluspunten." Grinnikte ze erachter aan, voordat ze het kopje wat verder het bureau op zette. Het was allemaal nog wat moeilijk te bevatten voor de blondine. Deze gehele situatie was zo onverwachts ontstaan en ze had zichzelf er totaal niet op kunnen voorbereiden. Ieder die Denni een beetje kende wist hoe graag ze op alles voorbereid was, er geen onverwachtte dingen gebeurde en ze precies wist hoe ze kon en moest reageren. Maar nu, dit.. Het was spannend om de controle los te laten, om zichzelf te verliezen aan Storm. En het voelde ook weer zo goed, zo vertrouwd, dat het helemaal niet zo heel erg moeilijk was om die controle los te laten. Het ging allemaal vanzelf, alsof het zo hoorde. Dennimae was dit niet gewend, dit hele gevoel. Ofwel, niet op deze manier. Ze had ooit wel eens een relatie gehad met een meid, maar dat was zo anders en totaal niet te vergelijken met dit, met Storm. Ze verdronk in zijn bruine ogen, moest moeite doen om haar blik van zijn glimlach af te krijgen. Want die verdomde glimlach.. Hij flikte het telkens weer, hij hoefde zijn charmes maar in de strijd te gooien en ze was verkocht. Storm had haar gevangen, droeg haar hart met zich mee en ze wilde zichzelf helemaal geven voor hem. Denni had de controle los gelaten en liet het allemaal op zich af komen, hoe spannend en eng dat ook kon zijn. Ze vertrouwde Storm er op dat hij goed op haar hartje zou passen en ze zou het aan geen enkel ander persoon willen geven.

‘Tuurlijk let ik op.’ Reageerde Storm meteen op het Once Upon a Time onderwerp. Hij klonk beledigd en Dennimae grinnikte zachtjes. "Dus ergens vind je het stiekem wel interessant?" Vroeg ze, terwijl haar wenkbrauw wat uitdagend omhoog ging. Het moest ergens wel, anders zou hij zijn aandacht er niet bij kunnen houden. Tenminste, dat had de blonde meid altijd. ‘Omdat ik veel goed te maken heb tegenover jou wel ja,’ Dennimae betrok haar wenkbrauwen tot een kleine frons, niet helemaal begrijpend wat hij bedoelde met die woorden. Bij zijn volgende opmerking echter, haalde ze haar wenkbrauwen weer op. "Oh?" Vroeg ze, probeerde het grijnsje rond haar lippen tegen te houden zodat haar gezicht zo serieus mogelijk bleef. "Verklaar uw nader, meneer Hall. Wat zou u er voor terug verwachten?" Vroeg ze, waarbij ze haar lippen ietwat uitpuilde om het zo bekakt mogelijk te maken. Denni haar blik gleed onbewust over zijn lichaam heen en je kon het haar niet kwalijk nemen. Kijk met wie ze in de ruimte was, hij in een ontbloot boven lichaam.. Menig meisje had hem waarschijnlijk allang besprongen. En eerlijk, Denni moest zichzelf ook wel inhouden. ‘Het zou erg zijn moest je dat wel doen.’ Stemde Storm zachtjes in. Denni greens, knikte goedkeurend. "Gaan we een keer samen trainen?" Denni bracht ook wel wat uurtjes door in de sportschool om haar lichaam wel op conditie te houden. En eigenlijk kon je ook niet anders op een school met mutanten, waar er trainingen gegeven werden die om lichamelijke inspanning vroegen. Je moest gewoon fit zijn om alle lessen goed door te komen. ‘Niet vaak genoeg.’ En hij had nog gelijk ook. Dennimae zou hem niet vaak genoeg kunnen zeggen hoe sexy hij is. ‘Zelf vlak na een volle maan?’ Stelde Storm haar de vraag terug. Voor een moment fronsde ze haar voorhoofd, liet ze haar blik extra uitbundig over zijn lichaam en gezicht glijden. Uiteindelijk bleef hij bij zijn ogen hangen. "Ja, zelfs vlak na een volle maan." Zei ze zachtjes terwijl er een trage glimlach rond haar lippen vormde.

Storm herhaalde het verkleinnaampje die Dennimae voor zijn achternaam gebruikt had. Zachtjes lachtte ze om de manier hoe hij het uitsprak, voordat haar blik de zijne volgde naar het score blad. Haar glimlach verdween iets en langzaam kwam ze uit de stoel om naar het blad toe te lopen. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en kwam tot stilstand voor de deur, bustudeerde het blad en de aantal streepjes nauwkeurig. "Jullie zijn echt," Ze maakte haar zin niet af, schudde enkel grijnzend haar hoofd. Met haar armen nog steeds over elkaar heen geslagen en een grijns rond haar lippen, draaide ze zich om naar Storm. "Je weet toch wel wat dat eerste streepje bij Devon inhoud?" Vroeg ze hem, waarbij haar hoofd richting het blad knikte. Tja..

‘Knarsetanden? Ik?’ Vroeg Storm haar bedenkelijk en de blondine knikte even bedenkelijk haar hoofd. "Ja, zoiets. Het lijkt er op." Denni kon het echte geluid niet echt omschrijven. Misschien kwam het vanwege de dromen die Lupos hem gaf, of was het een mengeling van zijn onrustige ademhaling en de bewegingen die hij maakte. Hoe dan ook, het was erg schattig geweest en het speet haar ergens dat ze het niet had omgenomen voor hem. ‘Ik ben ook geen rooskleurige slaper Denni, je gaat vrede moeten nemen met de rare geluidjes en de rest.’ Storm glimlachte wel, maar Dennimae kon zien dat hij met zijn gedachten ver zat. "Ik heb er vrede mee, voor nu." Greens ze zachtjes. ‘Je hebt me niet afgeschrikt die ene nacht dat je bleef dus,’ Sprak Storm, om vervolgens zijn schouders op te halen. Denni glimlachte en haalde net als hem haar schouders op. "Misschien dat dat nog komen gaat." Greens ze.
Het was zo ontzettend fijn om zo dicht bij Storm te zijn, op zijn schoot te kunnen zitten en genieten van de aandacht en liefde die hij haar gaf. Eindelijk een beetje dat gevoel van thuis zijn, zekerheid te hebben dat ze op de goeie plek is. ‘Dat is wat ik onophoudelijk ga doen.’ Zei Storm en Denni knikte. Ze wist dat hij zich altijd zorgen zou maken over haar welzijn, over het welzijn van iedereen die dicht bij hem stond. Storm zou er altijd alles aan doen om zijn vrienden en familie zo gelukkig en veilig mogelijk te maken, zelfs als dat inhield dat hij zijn eigen geluk en veiligheid aan de kant moest zetten. Het was een goeie eigenschap van hem, die bezorgheid en bescherming. Maar Denni wist heel goed dat het hem ook een keer de kop zou kunnen kosten, dat hij zichzelf soms wat meer op nummer één mocht zetten. Niet dat hij het ooit zal doen, er zullen altijd mensen komen die voor hem gaan. En ergens begreep ze dat wel, Storm stond ook ver op één bij haar en er zou geen moment in haar opkomen waar ze zichzelf boven hem zou plaatsen. Als hij dat beetje geluk kon vinden, zich goed voelde en veilig was, zal het genoeg zijn voor de blonde dame. Zijn oprechte glimlach zou haar meer geluk brengen dan eender ander.  ‘Ik heb altijd gelijk.’ De woorden van Storm lieten haar grinniken. Het kusje op haar voorhoofd liet kort haar ogen sluiten, voordat ze die van Storm ontmoette. "Mocht je willen. Regel 1, ik heb altijd gelijk. Regel 2, heb ik geen gelijk? Pas dan regel 1 toe." Grinnikte ze naar hem, waarna ze haar wenkbrauwen wat speels ophaalde.

Het was alsof de blonde meid een knopje in haar hoofd had die ze steeds om schakelde. Denni was altijd al wat wispelturig geweest, vooral met stemmingswisselingen. En omdat ze bij Storm zichzelf kon zijn, zich eigenlijk geen zorgen hoefde te maken over angsten en onzekerheden, kon ze die knop nog gemakkelijker omschakelen. Van een serieus gesprek, waar ze toch nog wat onzeker was geweest, kon ze zo terugkomen in die ontspannen en uitdagende stemming. Zo ook hoe ze een spoor van kleding achterliet op haar weg naar de badkamer. Ze daagde hem uit, benieuwd of Storm zou happen of niet. Maar hij was geen Devon en was netjes in de slaapkamer gebleven. Op haar gemak was ze onder de warme douche geschoven en had ze zichzelf uitgeleefd met de spullentjes van de jongens. Het was heel anders dan in haar badkamer, natuurlijk. Alleen de standaard dingen waren aanwezig: shampoo, douchegel, scheermesjes en scheerschuim. Geen snufjes en prutjes voor je huid, extra maskertjes voor je haren en gezicht en ze mocht ook lang zoeken zou ze iets van een bodyscrub willen vinden. Het scheelde dat ze geen make-up gedragen had en zich dus geen zorgde hoefde te maken over uitgelopen panda ogen. Want make-up doekjes zouden de jongens waarschijnlijk ook niet in hun kastjes verstopt hebben. Een warme damp was zichtbaar van Denni's huid zodra ze de douche uitstapte en de handoek over haar lichaam sloeg, om vervolgens haar haren wat droog te maken. Stiekem miste ze haar föhn, maar haar haren zouden vanzelf wel drogen. ‘Jij liet de deur open, ik niet.’ Knipoogde Storm van zodra hij zijn hoofd de badkamer in gestoken had en haar chagerijnige gezicht ontmoet had. "Ik doelde eigenlijk meer op het woord 'verjaardag'," Verklaarde ze haar gespeelde blik. "De deur had ik expres voor je open gelaten." Knipoogde ze op haar beurt naar hem. Misschien had hij nog wel willen douchen? ‘Nee, niet opgevallen. Ik had het te druk met naar andere dingen te kijken.’ Antwoordde Storm en met een grijnsje keek Denni hem aan. ‘Trouwens heb ik je al eens gezegd hoe ongelofelijk knap je eruit ziet?’ Gebruikte hij haar woorden en een zacht grinnikje verliet haar keel. "Niet vaak genoeg." Antwoorde ze hem zijn woorden terug voordat ze langs hem op de kamer terug in wandelde. Dennimae kende Storm zijn kleding ondertussen al aardig en wist ook haar weg in zijn kledingkast al goed te vinden. Het duurde dan ook niet heel lang voordat ze de juiste kledingstukken gevonden had. ‘Dat zie ik, hoefde niet maar,’ De blonde meid draaide haar hoofd van de kast af om Storm aan te kunnen kijken terwijl hij sprak. ‘Bedankt.’ Weer verscheen er dat kleine, bescheiden glimlachje rond haar lippen. "Geen dank, het was een kleine moeite. Opruimen is een soort van ding van mij geworden als ik stres heb, of lang moet wachten." Verklaarde ze haar opruimtafreel. "En aangezien ik genoeg had van beide twee tijdens jou volle maan, besloot ik me maar om aan Devons zooi te wagen." Grijnzend wandelde ze langs hem op, terug de badkamer in. Wat murmelend stemde Storm met haar in dat ze zichzelf excuseerde om aan te kleden. Als hij zo straks de badkamer niet ingewandeld was, wilde ze hem ook nu niet het plezier gunnen door haar te zien omkleden. ‘Ik hoop dat ik op een dag niet voor een lege kleerkast komt te staan.’ Hoorde ze hem na roepen voordat ze de handdoek afdeed en ze zijn kleding aan trok.

De blonde meid was ondertussen aan gekleed, verdween een beetje onder de grootte van Storm zijn kleren. Denni had de handdoek als een hoofddoek om haar natte haren gebonden en wandelde met een glimlachje terug de slaapkamer in. "Ik verzuip een beetje." Zei ze grijnzend terwijl ze haar ogen nogmaals over de kleding liet glijden. ‘Mag ik je arm verzorgen?’ Vroeg Storm voorzichtig en voor een tel keek Denni hem zwijgend aan. Langzaam dwaalde haar lichte ogen naar het verband dat na het douche helemaal nat en vies was geworden. Ze voelde de wond amper meer en was eigenlijk een beetje vergeten dat het er zat. Net als de krassen op haar bovenbeen, die door het broekje net niet zichtbaar waren. "Ik kan anders ook gewoon naar de ziekenzaal gaan," Probeerdde ze zachtjes, al had ze het gevoel dat Storm haar niet zou laten gaan. ‘Alstublieft?’ Zachtjes beet Denni op de binnenkant van haar onderlip, duidelijk in tweestrijd met zichzelf. Haar ogen volgde de manier hoe hij de bureaustoel naar achteren schoof, volgde de bewegingen die zijn lippen bij de woorden maakte. ‘Het is het enige dat ik vraag. Voor de rest doe ik wat jij wilt,’ Ze hoorde hoe Storm charme in zijn woorden gooide, de manier hoe hij de woorden wat liet wegdrijven. Ondertussen waren Denni's wenkbrauwen zich gevormd tot een frons en wat onwetend plukte ze aan een nog vochtige, blonde lok. Ergens wilde ze niet dat hij de wond zou zien, het ging verzorgen. Ze wilde niet dat hij weer herinnerd werd aan wat Lupos gedaan had, iets waar hij zichzelf de schuld voor gaf. Ze wilde er zelf ook niet aan herinnerd worden. Ze wilde ergens vergeten dat Lupos dit gedaan had, maar aan de andere kant.. Wat kon het voor kwaad? Het scheelde een tripje naar de ziekenboeg, naar een omgeving waar ze ook liever niet aan herinnerd werd. En met die motivatie in haar achterhoofd bewoog ze zich naar Storm toe, om voor de stoel tot stilstand te komen. "Oké," Zei ze zachtjes, glimlachte lichtjes. Ze liet zichzelf in de stoel zakken en legde haar arm over de leuning, wende haar lichte ogen geen moment van Storm zijn gezicht af. "Doe je wel voorzichtig?"

Als de blonde meid nog twijfels had of sprookjes wel bestonden, dan had ze nu haar antwoord. Storm was haar prins en ze was zo ontzettend blij dat ze hier gekomen was. Dat ze dat stukje koppigheid van haar gebruikt had en tegen Storm zijn woorden in hier op hem gewacht had. Ze hield van hem, misschien wel meer dan ze op dit moment besefte maar ze was gelukkig. Zo gelukkig om hem zo te zien, dat het nu al zo goed met hem ging. Natuurlijk zouden de nachtmerries blijven en was hij lichamelijk altijd sneller hersteld dan geestelijk. Maar aan zijn opmerkingen te merken en de manier hoe hij naar haar keek.. Ging het echt al een stuk beter met hem. ‘Geef me een uur en ik zal er zijn voor je om dat eens uit te testen.’ En dit was weer één van die opmerkingen die dat aantoonde. De charme die hij er altijd in wist te brengen.. Het was gewoon haast oneerlijk. "Weetje, eigenlijk is het heel oneerlijk wat jij altijd doet." Greens ze hem toe. "Die charmes van jou altijd overal in gooien. Hoe kan ik daar tegenop?"
Dat Storm geen koffie dronk verbaasde haar telkens op nieuw. Denni had echt liefde voor koffie en zou niet weten wat ze zonder de cafeïne bom zou moeten doen. Storm dronk thee, een drankje waar ook nog aardig wat cafeïne in zat. Maar het was totaal iets anders dan koffie. Dennimae dronk ook wel eens thee, luste het, maar het kon niet op tegen de heerlijke smaak van koffie. ‘Voorkeur in koffie?’ De meid fronsde haar wenkbrauwen bedenkelijk samen. "Latte Macchiato met chocolade." Glimlachte ze na eventjes gedacht te hebben. "Al hebben ze die hier niet altijd, natuurlijk.. Dus dan word het maar een gewone koffie met melk en één suiker." Sprak ze ietwat teleurgesteld. Denni was de koffie tenminste niet elke dag tegen gekomen. Maar goed, een normale koffie ging er ook met gemak in. "En wat drink jij altijd voor thee?" Vroeg ze hem. Wie weet zou zijn thee voorkeur ooit eens van pas komen. Hij had zijn charmes en nu ook haar koffie voorkeur, zij moest nog iets vinden waarmee ze hem kon overwinnen.

Haar opmerking over de serie hadden Storm duidelijk aan het denken gezet. Schijnbaar had hij haar opmerking niet verwacht, want normaal had hij wel een antwoord klaar staan om te geven. Nu leek hij echt na te moeten denken. Misschien zocht hij naar de goeie woorden, misschien wilde hij haar wel helemaal geen gelijk geven. Want Denni wist dat ze gelijk had en Storm moest dat ook weten. Een grijnsje vormde rond haar lippen. Ja, dat was het. Hij wilde haar haar gelijk niet geven maar wist niet hoe er dan onderuit te moeten komen. De smiecht. ‘Misschien.’ Zei Storm uiteindelijk, twijfelend. ‘Ik heb nooit alle afleveringen gezien, ik deed het voor Levi, niet voor mezelf.’ Knipoogde hij en Denni knikte haar hoofd uitbundig. Storm had een antwoord gevonden om haar toch niet helemaal gelijk te geven, maar haar opmerking wel te beantwoorden. Een beetje uitdagend, alsof ze er een wedstrijdje van gemaakt had, trok ze haar ogen samen. "Maar als je niet echt keek, hoe ken je de personage's dan?" Vroeg ze hem en haar stem klonk kritisch, alsof ze hem een echte levensvraag stelde. En of hij meerdere afleveringen van de serie zou zien. Dennimae was ergens op de helft van de seizoenen en had dus nog aardig wat kijk uurtjes in het vooruitzicht. En nee, die zou ze niet allemaal meer alleen gaan kijken. Maar voor wat, hoort wat. Dat wist de blondine maar al te goed, het was namelijk een 'regel' die ze zelf ook altijd stelde. Stiekem was ze wel benieuwd wat Storm er dan voor terug zou willen. ‘Geen idee, iets dat jij minder leuk vind en voor mij zou doen.’ En weer gooide hij er zo ontzettend veel charme in dat de meid helemaal wegsmolt. Je zag het aan haar glimlach, de blik in haar ogen.. Ja, Storm had haar zwaar te pakken. Een serie kijken die ik leuk vind bijvoorbeeld, film, gamen, noem maar op.’ "Gamen?" Vroeg ze hem meteen, nog voor hij zijn zin helemaal uitgesproken had. ‘Het is de kunst om niet afgeleid te geraken.’ Door de manier hoe hij zijn wenkbrauwen ophaalde deed de meid doen grijnzen. "En wat valt er precies onder 'afgeleid raken'?" Vroeg ze hem waarbij ze wat zwoelheid in haar stem gooide. Wat hij kon, kon zij ook. Een soort van, dan. Niemand tipte aan zijn charmes en het was alleen al gedoemd om het ook maar te proberen. Maar een beetje plagen kon zij ook wel.

‘Als je wil.’ Stemde Storm meteen in en Dennimae knikte. Ja, ze wilde graag samen met hem sporten. Misschien dat hij haar wel achter haar kont aan kon zitten en ze haar oefeningen eens echt afmaakte. Ze sportte wel echt, maar verloor haar aandacht en motivatie vaak al snel. En dan hopte ze door naar het volgende onderdeel van haar lijstje, terwijl ze het ene niet echt afgemaakt had. ‘Ik ben er niet zo vaak maar om jou te zien sporten,’ Zachtjes grinnikte de meid. "Ik denk niet dat je dat echt heel graag wilt zien," Knipoogde ze naar hem. "Stiekem ben ik best wel erg lui." Haar stem was zachtjes, ferluisterend, alsof ze hem een heel groot geheim vertelde en bang was dat iemand het hoorde.
Het scoreblad.. Dennimae had het al vaker gezien in de keren dat ze hier geweest was, maar had er nooit echt aandacht aan geschonken. Ze wist wat het inhield maar was er verder nooit echt bewust mee bezig geweest. Nu kon ze het echter niet laten om het beter te bekijken en er zelfs een opmerking over te maken. ‘Gezonde competitie tussen twee vrienden.’ Verklaarde hij onschuldig. "Natuurlijk, erg onschuldig." Greens ze en ze rolde overdreven met haar ogen voordat ze haar hoofd schudde. Toen ze hem vroeg wat het streepje bij Devon inhield, vouwde hij zijn handen voor zijn mond. Natuurlijk wist hij het. ‘Ja, dat weet ik maar al te goed.’ De manier waarop hij sprak liet haar ietwat verbaasd haar wenkbrauwen optrekken. ‘Waarom, wil je er iets over kwijt?’ Denni greens, wende haar blik naar de grond alvorens ze naar Storm toe liep. "Neehoor," Zei ze luchtig. Een eindje voor hem was ze tot stilstand gekomen, haar lichte kijkers op de zijne. ‘Het verbaasd me dat je erover begint.’ Bedenkelijk was ze even stil. Ja, ergens verbaasde ze zichzelf daar ook wel over. "Vind je dat niet erg?" Vroeg ze hem, haar stem ietwat voorzichtig. Ze kon het begrijpen als het hem ergens dwars zou zitten, of hij er op de een of andere manier toch moeite mee zou hebben.

Terwijl het warme water over haar lichaam gleed en de sop van haar lichaam mee nam, schuim dat veel meer was dan eigenlijk nodig zou zijn, waren haar gedachtens helemaal niet bij de douche. Normaal kon de dame echt genieten van het water en de zachtheid die het zeep haar huid schonk. Denni had vandaag genoeg tijd gehad om na te denken in de tijd dat Storm had geslapen en ergens had ze dit alles al wel een plekje kunnen geven. Maar het was haar verjaardag vandaag en het was de eerste keer dat ze die zonder haar broers moest doorkomen. Dennimae hechte geen waarde aan haar verjaardag en eerlijk had ze het liever over geslagen -wat nog gelukt was als die verdomde Brit het niet onthouden had-, maar helaas. Ze moest er aan geloven en langzaam sloop het haar gedachten binnen dat ze 19 was. 19 alweer.. Ze zou vanavond wel even skypen met haar thuisfront, als ze daar de tijd voor hadden. Denni miste haar familie, wat logisch was. Nog een reden waarom ze een hekel had aan haar verjaardag: het was een extra dag om herinnerd te worden dat ze niet bij haar broers was.
‘Ah, het verboden woord.’ Zei Storm terwijl hij zijn lippen op elkaar drukte. Denni wierp hem even een strenge blik, voordat ze haar ogen naar de spiegel liet gaan. Het scheelde dat Storm haar kende en ze ondertussen wel duidelijk had gemaakt dat ze echt weinig tot niks om haar verjaardag gaf. Ze hoefde dus niet bang te zijn op onverwachtte feestjes, hoewel alcohol er misschien nog wel eens flink in zou gaan. Storm was niet mee gegaan met douche en ergens vond ze dat jammer, ze vond het ook erg lief. Netjes en charmant zoals hij was. ‘Wel, wen eraan.’ Sprak hij toen ze langs hem naar de kledingkast wandelde. "Daar zou ik nooit aan kunnen wennen." Glimlachtte ze. Nee, ze zou het niet vaak genoeg kunnen horen. Misschien dat ze het op een gegeven moment begon te geloven, maar dat zou nog tijd kosten. Ze zag zichzelf heel anders dan dat hij haar waarschijnlijk zag en het verbaasde haar nog steeds dat hij voor haar gevallen was. En dat als er meiden als Katerzyna en Nadya om hem heen waren..
‘Stress?’ Herhaalde Storm haar voorzichtig en Denni maakte een instemmend 'hm hm' geluidje terwijl ze de kleren bij elkaar raapte. Storm probeerde op haar in te praten, maar liet het al snel voor wat het was. "Je weet dat ik me altijd zorgen zou maken om je, al helemaal met een volle maan." Geen enkele volle maan zou meer hetzelfde zijn. Sinds dat ze Storm in haar hart gesloten had, maakte ze zich zorgen tijdens volle maan. Hoe ze eerder in New Orleans heerlijk sliep in het licht van de maan, zou ze nu huiveren bij het zien van zijn volle vorm.

Dennimae was de wond en het verband ergens totaal vergeten. Onder de douche had ze er nog even naar gekeken omdat het brandde doordat er wat sop in gekomen was. Maar daarna had ze het eigenlijk zo goed als genegeerd. En doordat ze haar blik op de kleding die ze droeg had gericht, had ze de bezorgde van Storm niet gezien. ‘Dat heb je als je besluit mijn kleerkast te roven.’ En toen zag ze zijn blik, hoe hij met het kistje op zijn bureau zat. En ergens liet zijn vraag een steek in haar maag achter. Denni voelde zich wat misselijk worden en had duidelijk moeite met een besluit te maken. Uiteindelijk besloot ze dan toch maar om op de stoel te gaan zitten, al waren haar spieren ietwat aangespannen door de lichte zenuwen die dit met zich mee bracht. Storm probeerde haar blik duidelijk te ontwijken en kort viel haar blik op het verband. Ze keek naar de bewegingen die zijn vingers maakte om het natte en vieze verband van haar arm af te halen. Echter toen de wond zichtbaar werd, draaide ze haar hoofd meteen weg en keek ze strak naar de grond. Ze wilde de wond niet zien, hoewel het misschien al aardig mooi genezen was. En het was niet enkel omdat Storm het nu verzorgde -wat uiteraard meespeelde-, in de ziekenzaal keek ze er ook niet naar. ‘Ik zal altijd voorzichtig zijn, op welke manier dan ook,’ Antwoorde hij op haar vraag en langzaam dwaalde Denni haar ogen weer naar de zijne. Ze glimlachte zachtjes toen ze zijn hand op haar wang voelde, zijn duim over haar huid. ‘weet dat ik dit geen twee keer meer laat gebeuren. Al moet ik je opsluiten bij Devon, dit,’ Storm zweeg en Denni schudde langzaam haar hoofd. ‘ik ga je dit niet meer aandoen. Dat is mijn belofte van voorzichtigheid, ik kan het niet aan je pijn te zien lijden Denni, dit is al één keer te veel.’ Haar ogen bleven op de zijne hangen en voelde hoe hij zijn vinger kort over haar onderlip liet glijden. Ze opende haar lippen om te protesteren, maar er kwam geen geluid. Denni had haar blik weer op de grond gericht en liet Storm zijn gang gaan. Ze voelde er bijna niks van, alleen het nieuwe verband dat hij weer om haar arm bond. ‘Klaar.’ Het duurde even voordat de blondine haar blik van de grond los kreeg en naar het verband kon kijken. Ze slikte, moeizaam en wendde vervolgens haar blik terug naar Storm. Een klein glimlachje sierde haar lippen, maar je kon zien dat ze zich totaal geen houding wist te geven in deze situatie. ‘Bedankt, nu mag je de rest van de middag bepalen.’ Denni zuchtte, liet haar blik de kamer rond gaan. Dat was eigenlijk nog best een dingentje, wat wilde ze doen? "Ik weet niet," Zei ze zacht, zodra ze van de stoel recht kwam. Ze draaide haar gezicht naar Storm toe, bond haar nog vochtige haren in een hoge staart. "Waar heb jij zin in? Wil je iets eten, of nog rusten?" Vroeg ze hem terwijl ze naar hem toe stapte en haar handen op zijn schouders legde.

‘Dat heeft niet lang geduurd voor je daar iets op zou zeggen.’ Glimlachte Storm onschuldig nadat hij op zijn horloge had gekeken. Wat betrapt glimlachte ze waarbij ze haar blik kort van hem afwende. Wat had hij dan verwacht? Het was niet eerlijk, al die charmens van hem. En hij deed niet eens echt zijn best om zijn beste charmens te gebruiken. Dat beloofde nog wat. ‘Niet.’ Verbouwereerd haalde Dennimae haar wenkbrauwen op. "Niet?" Vroeg ze hem meteen. Ze volgde de manier hoe hij een beetje naar voren leunde, keek naar dat leuke glimlachje van hem en voelde hoe zijn ogen haar buik lieten kriebelen. ‘Al dit,’ Denni kon het niet laten om zacht te giechelen, een grote glimlach sierde haar lippen. ‘is vanaf nu enkel maar voor jou. Zeg niet dat je het zo verschrikkelijk vind om daaraan toe te geven. Trouwens, je hebt vast ook wel iets waar ik niet tegenop kan, je hoeft het enkel maar te vinden.’ Toen Storm zijn blik af wende vulde Denni's lach de ruimte voor een kort moment waarna ze haar gezicht in haar handen begroef. "Storm Hall, ik wil niets liever dan elke dag naar die charmante glimlach moeten kijken. Maar af en toe moet ik toch ook een beetje kunnen winnen?" Vroeg ze hem, waarbij haar onderlip ietjes pruilde. "En ik zal het vinden, het geen jij niet tegen op kan." Een klein, speels grijnsje sierde haar lippen. "Dan ben jij de gene die gaat toegeven, mister." Ze kon al niet wachten om zijn onschuldige gezicht dan te mogen zien.

Eigenlijk vond ze het thee-koffie ding nog best wel geinig. Ze dronken allebei iets anders en Denni zou er aan moeten denken als ze voor Storm drinken zou halen. Normaal gesproken nam ze altijd koffie mee, aangezien de meeste mensen die zij kende koffie dronken. Maar Storm zou Storm niet zijn als hij zich aan zijn Britse roots hield en dronk dus nog steeds thee. De blondine had er totaal geen problemen mee, hij moest lekker drinken wat hij graag wilde. Echter miste hij het heerlijke van koffie in de ochtend. ‘Alles wat daarin zit.’ Denni's lichte ogen gleden naar het tafeltje dat voorzien was van een waterkoker, twee kopjes en een doosje. ‘Camille bevoorraad me, heb niet specifiek een voorkeur. Zolang het maar geen schoolthee is.’ De meid knikte bedenkelijk, haar blik nog steeds op het tafeltje gericht. "Misschien moet ik ook maar een koffie aparaat op mijn kamer nemen." Bedacht ze hardop. Het zou heel wat tijd schelen, dan hoefde ze niet steeds naar een koffie machine hier in de school te lopen. "Maar, je hoeft niet bang te zijn dat ik je van schoolthee zou voorzien." Knipoogde ze naar hem. Nee, die hint was duidelijk. School-thee was van haar denkbeeldige lijstje afgeschreven.

De mensen die Dennimae goed kende, wisten dat de meid eigenlijk heel erg koppig was. Het liefst had ze dat het ging als zij wilde en wilde ze graag haar gelijk hebben. Zelf probeerde ze meestal eerlijk genoeg te zijn om haar ongelijk toe te geven, maar wist dat dit erg moeilijk was. Dat ze haar gelijk wilde over de serie was iets totaal onbelangrijks, maar dat maakte het gesprek juist zo leuk. Een simpele discussie waar ze beide hun entertainment in vonden. ‘Ik zie wat je daar probeert.’ Duidde Storm haar ondervraging aan. Onschuldig keek ze Denni aan, alsof ze niet wist wat hij bedoelde. Maar ze kreeg wat ze wilde, soort van. Storm bood aan om de afleveringen samen verder te kijken en Dennimae grinnikte zachtjes terwijl ze met een grote glimlach knikte. "Jazeker." Ja, ze was blij. En niet zozeer omdat hij toegaf, maar om de gehele situatie. Dat ze dit samen ginden kijken en gewoon om het feit dat hij bij haar was. Toen de opsomming kwam van de dingen die hij er voor terug zou willen, klaarde haar gezicht helemaal op toen hij het over gamen had. ‘Zeg me niet dat je kunt gamen Denni.’ Ze greens, haar ogen stralend terwijl ze haar knieën naar zich toetrok. "Verbaasd dat je? Mag ik je er aan herinneren dat ik ben opgegroeit met 3 broers." Knipoogde ze naar hem. En ze had het toen nog leuk gevonden ook.
Storm had misschien zijn charmens, Dennimae kon ook best wel charmant zijn. En de zwoelheid die ze in haar stem gooide, leek hem zeker iets te doen. Ze zag het aan zijn blik, die manier hoe hij iets oplettender werd. Wat uitdagend trok ze haar wenkbrauw op, misschien had ze daar wel iets waar ook hij gevoelig voor was. ‘Merk je vanzelf wel, als je durft.’ De meid greens, volgde hoe zijn blik over haar lichaam dwaalde. "Bij jou durf ik alles." Grinnikte ze. Het was nog waar ook, ze zou misschien zelfs in de Londen Eye kruipen als hij er bij zou zijn. Maar dat zou ze hem dan eerst willen zien proberen, natuurlijk. Zijn idee over de score bijhouden deed haar doen lachen. "Ik kan best wel weerstand bieden.. Soms." Zei ze gespeeld beledigt. Storm zou waarschijnlijk streepjes aan het blijven zetten zijn.

Sport was een beetje een vreemd onderwerp bij Dennimae. De meid vond het aan de ene kant heel fijn om te sporten, wat stoom af te kunnen blazen en uiteindelijk het resultaat dat het bracht. Maar aan de andere kant zat ze veel liever in haar pjama op bed, kijkend naar series met een bord vol chocolade op schoot. Ze probeerde wel minstens twee keer per week echt te sporten, maar hupste dan ook vaak snel van het ene sportding naar het andere. Het compliment dat Storm haar gaf deed haar doen glimlachen, waarbij ze knikte. "Slank zijn is best handig nog." Knipoogde ze. Door haar slanke figuur waren spieren snel zichtbaar en hoefde ze dus weinig te doen om het echt te onderhouden. Het was ook puur voor haar conditie, om de lichamelijke lessen goed door te komen.

Eigenlijk had de blonde meid al spijt dat ze over de streepjes begonnen was vanaf het moment dat het haar mond uitgekomen was. Natuurlijk wist Storm waar dat streepje voor stond, Devon was zijn beste vriend. En wie van de squad wist nou niet wat er gebeurd was tussen hun? Maar Denni vroeg het niet zozeer omdat ze wilde weten of hij het wel wist, maar of hij het erg vond of niet. Devon was en bleef wel zijn beste vriend. Denni zou het begrijpen als hij er niet echt heel chill was met het geen dat tussen hun gebeurd was. Denni probeerde er heel normaal onder te blijven, alsof ze er een beetje een grapje van wilde maken. Maar eigenlijk vond ze het alles behalve grappig. Het was niet dat ze er spijt van had of iets, God nee. Maar het was ook niet iets wat ze van de daken zou willen schreeuwen. En ergens had ze het gevoel alsof ze Storm een beetje verraden had. ‘Waarom zou ik dat erg moeten vinden?’ Stelde hij haar de vraag meteen terug. Denni haalde haar schouders op en langzaam kwam de onzekerheid terug in haar ogen. Ja, ze had echt spijt dat ze over dit onderwerp begonnen was. ‘Denni,’ Meteen sprak Storm gerustellend. ‘Je bent altijd één van de dichtste vriendinnen geweest die ik hier op het eiland. Dat,’ Denni's ogen volgde zijn vinger naar het streepje. ‘Was zelf van voor we elkaar ontmoette. Ik ga je op niets oordelen, dat weet je. Dus nee, ik vind het niet erg, je mag van geluk spreken dat het Devon was en niet één of andere idioot, dan zou ik het misschien erger vinden.’ Knipoogde Storm. Hij had gelijk, dat wist ze ook wel. Het was inderdaad gebeurd voordat ze elkaar kende en het was goed om te horen dat Storm het niet erg vond. Echter toen zijn blik voor een moment versomberde, beet ze zacht op haar onderlip. "Je vind het wel erg." Zei ze zachtjes. Waarom was zijn blik anders somber geworden?

Dennimae zou zich altijd zorgen maken om de welzijn van Storm en zeker tijdens een volle maan. Op dit moment was Storm de gene die het dichts bij hem stond. De gene die constant door haar gedachtens ging, waar ze het liefste bij wilde zijn en de gene die het belangrijkste voor haar was. Ze wilde niet dat hij haar wond zou verzorgen, deels omdat ze hem ervoor wilde behoeden. Maar ook omdat ze er nog niet echt klaar voor was. De avond dat Lupos haar gekrabt had, het moment in de ziekenzaal dat Storm gekomen was, toen wilde ze het voelen. De pijn, de gevolgen die het met zich mee kon krijgen. Ze had toen rieel willen blijven, de waarheid van de gedachten kunnen scheiden. En nu.. Nu wilde ze het vergeten, achter zich laten en vooruit kijken naar een positieve en betere toekomst met Storm. Ze wilde de pijn achter zich kunnen laten. Ze wilde dat hij het zichzelf vergaf.
Toch liet ze hem toe om haar wond te verzorgen. De situatie was alles behalve prettig en ergens voelde het heel ongemakkelijk. Dennimae durfde Storm niet aan te kijken, wilde niet dat hij de pijn in haar ogen zou zien en wilde de zijne ook niet zien. Want ze wist dat die er zou zijn. Toen hij klaar was voelde ze zich opgelucht, opgelucht dat het zo snel gegaan was en ze dit misschien nu echt achter zich konden laten.
‘Mijn hongergevoel zal pas morgen ofzo weer terug keren en moe ben ik nou ook niet bepaald.’ Gaf Storm antwoord op haar vraag en Denni knikte zachtjes, terwijl ze haar handen op zijn schouders legde. Storm beantwoorde haar aanraking gelijk door zijn vingers tegen haar elleboog te leggen. Het liet haar doen glimlachen. ‘ Ik moet straks naar Cole gaan kijken.’ En toen maakte haar glimlach plaats voor een wat verbaasde, serieuzere blik. Ze kon zien aan Storm dat die Cole erg belangrijk voor hem was en na even stil te zijn geweest, knikte ze. "Oké, dat is goed. Wil je dat ik mee ga?" Vroeg ze hem, terwijl ze bedenkelijk naar zijn gezicht keek om zijn gevoel te kunnen pijlen. ‘maar,’ Storm zweeg en Denni volgde zijn blik naar zijn laptop. ‘wil je je aflevering niet afkijken?’ Een brede glimlach ontstond rond haar lippen terwijl haar blik weer naar hem terug dwaalde. "Als je dat niet erg vind," Antwoordde ze hem zachtjes terug, haar stem lief. Zodra hij zijn hand op haar heup legde, liet ze zichzelf gewillig dat laatste stukje naar hem toe trekken. Ze liet haar handen langs zijn nek glijden en rustte met haar ellebogen op zijn schouders om nog meer ruimte tussen hen in te overbruggen. ‘Als jij geen wildere plannen hebt kunnen we dat doen, als ik ook eerst mag douchen … als er nog warm water is tenminste.’ Denni grinnikte om zijn woorden, haalde onschuldig haar schouders op. "Als je geluk hebt." Ferluisterde ze hem toe, waarbij haar adem zijn lippen raakte door de korte afstand. ‘Of tenzij je me nu echt beu bent, dan mag je gaan.’ Het was misschien maar een enkele kus die ze van hem kreeg, de kus liet de vlinders in haar buik doen dansen en haar ogen twinkelde iets toen ze hem weer aankeek. Zachtjes legde ze haar hand om zijn wang. "Ik kan wel eventjes blijven nog, voor jou." Glimlachte ze lief, om vervolgens haar lippen op de zijne te drukken. Het was een iets langere, intensere kus.