Only miss the sun when it starts to snow [Open]

EVERBODY GOT A DARK SIDE

Arya zat levenloos naar het bord te staren. Niks boeide haar op dit moment. Ze wilde naar buiten, de sneeuw in. Ze had al bedacht dat ze naar de paardenstallen zou gaan, even haar hoofd leegmaken. Vroeger had ze veel paardgereden, ze voelde zich dan altijd zo vredig. Ze vergat dan hoe haar vader haar en haar broer dwong om hun manipulatie te gebruiken om dingen te stelen. Ze was er nog steeds boos over. Even laaide het vuur in haar lichaam op, met moeite hield ze het tegen. Ze had de regel al te vaak gehoord, “Arya, je mag je manipulatie niet gebruiken in deze les!” Vaak gebeurde het gewoon uit woede, ze dacht dan terug aan haar vader. Weer voelde ze het vuur oplaaien in haar lichaam, ze pakte een potlood uit haar etui en brak het en liet het ook meteen weer vallen. Ze sloot haar ogen, wachtend op commentaar van de docent, maar het kwam niet. Ze opende haar ogen rustig en keek naar het gebroken potlood dat op haar schrift lag. Er zaten brandvlekken op. Ze zuchtte diep, nog een gebroken potlood. Ze pakte een ander potlood en begon aan haar huiswerk. Ze kon zich moeilijk concentreren, het was te rumoerig in de klas, toch probeerde ze verder te gaan. Na drie vragen te hebben gemaakt pakte Arya haar koptelefoon, die ze had gekregen van haar vader vlak voordat ze weggingen. Eigenlijk wilde ze helemaal niet weg bij haar vader. Ook al zou ze moeten stelen, hij was wel heel erg aardig. Ze miste hem , het grote huis, haar kamer, haar vriendinnen. Ze vond het ook zo erg dat haar vriendinnen niet eens wisten waar ze heen was, ze mocht ook geen contact meer hebben met haar vriendinnen. Zouden ze denken dat ze er niet meer was, van de aardbol verdwenen. Eigenlijk was dat ook zo. Ze zaten op een stom klein eiland met allemaal mutanten. Zij was er ook zo één. Het was natuurlijk wel heel vet dat ze zo’n manipulatie had, maar wat ze er allemaal voor had moeten opgeven was gewoon te veel voor haar. Ze had weinig, of eigenlijk geen vriendinnen. Elke keer als ze iemand vriendelijk groette, kreeg ze niks terug. Het was al zo vaak gebeurd dat ze maar niet meer groette. Ze was te bang geworden, niet meer spontaan, niet meer enthousiast. De woede in haar lichaam kon ze niet meer beheersen, het moest er soms gewoon uit, ze had iemand al bijna een keer verbrand toen ze het niet meer kon houden. Ze voelde een traan over haar wang naar beneden glijden. Ze wilde hier weg, zo snel mogelijk. De traan viel op haar schrift. Snel veegde ze de traan uit met haar dikke wollige trui, ook veegde ze het spoor op haar wang weg en keek snel naar het bord. De bel ging, ze wilde zo snel mogelijk naar de stallen. Ze schreef de aantekeningen snel in haar schrift en propte haar boeken in haar tas. Ze had al oude kleren aangedaan zodat ze zich niet hoefde om te kleden. Ze liep snel door de gang naar buiten richting de stallen. Toen ze eenmaal buiten was en niemand haar meer zag, begon ze te rennen.  Ze moest wel oppassen dat ze niet zou uitglijden, maar daar dacht ze niet aan. Toen ze de stal inzicht had begon ze nog harder te rennen. Vroeger was ze altijd heel erg snel, ze versloeg de jongens altijd met de piepjes-test en de 12-minuten loop. Eenmaal bij de stal aangekomen, had ze het behoorlijk warm gekregen. Haar wangen waren rood , haar haren zaten door de war, maar niemand zag haar hier toch. Ze deed de deur open en liep naar binnen. Ze liet de deur rustig los, zodat hij vanzelf langzaam kon dicht vallen. Ze verwelkomd door warm gehinnik en gebries. “Hi there” , zij ze zacht tegen de hengst. Zachtjes streelde ze over zijn neus, hij was warm en zacht. Langzaam deed ze de staldeur open, dat kraakte een beetje, nog langzamer stapte ze de stal in en sloot de deur. Ze deed alles heel rustig zodat de andere paarden er geen last van hadden. De stal was net uitgemest, er lag een dikke laag zaagsel en stro op de grond. Rustig streelde Arya de flanken van het paard. Van achter de oren draaide ze kleine rondjes over de nek naar de schouder en dan verder langs de rug tot de staart. Dit herhaalde ze een paar keer aan elke kant. Het paard ontspande zich en gaf zijn vertrouwen. Hengsten waren meestal druk en gewillig, maar deze hengst was heel lief, hij deed heel rustig. Ze pakte wat hooi en gooide dat in de hoek van de stal. De hengst draaide meteen zijn hoofd. Arya liet zich tegen de muur naar beneden zakken. Haar wereld stortte zonder reden in. Ze zakte in het hooi, het gebeurde gewoon, ze kon het niet tegen houden. Ze begon te huilen, ze wilde echt heel erg snel weg, terug naar haar vader, naar haar vriendinnen, normaal kunnen leven. De hengst was naar haar toe gedraaid en legde zijn neus in haar handen. Even glimlachte ze.
Ze schrok toen de deur openging. Een meisje stapte naar binnen, maar toen ze de paarden zag staan draaide ze zich om en verliet de stallen. Arya keek door het raampje naar buiten en zag dat het meisje naar het Animal Shelter ging. Ze had haar gelukkig niet gezien, gelukkig maar, want ze had sporen over haar wangen en je kon duidelijk zien dat ze had gehuild. Arya stond op, ze liep uit de stal en pakte wat borstels. Ze begon de hengst te borstelen. Ze had hem niet vastgezet. Hij zou toch niks doen. Terwijl ze aan het borstelen was, dacht ze aan dat meisje. Ze was wel benieuwd hij zou was en waarom ze naar het Animal Shelter ging. Die gedachte probeerde ze van zich af te schudden en door te gaan met poetsen, maar dat lukte niet. Ze ruimde de borstels op en zei de hengst gedag en dat ze snel weer terug zou komen. Ze rende naar het Animal Shelter. Haar tas had ze nog in de paardenstallen laten liggen dus die moest ze niet vergeten op te halen als ze naar haar kamer ging. Heel voorzichtig duwde ze de zware deur open, even gluurde ze door het kleine spleetje naar binnen. Ze zag dat het meisje inslaap was gevallen met een pup. Ze lag er heel vredig bij. Arya voelde woede opkomen, “Hoe kan zij zo vredig slapen terwijl we hier vastzitten op een of ander stom eiland, hoe kan zij dat!”, dacht ze woedend bij zichzelf. Ze liep naar binnen, langs de hokken van de dieren naar achter waar een stoel stond. Ze werd warm verwelkomd door de honden en pups, ze aaide ze allemaal even en liep daarna door. Toen een van de honden begon te blaffen draaide ze zich snel om en gaf het gebaar dat ze stil moesten zijn, door haar vinger tegen haar mond aan te drukken. Toen ze verder liep en zich omdraaide liep ze tegen een stoel op die met veel lawaai op de grond viel. Zelf schrok ze erg. Meteen keek ze achterom naar het meisje, er was nog geen beweging,maar die zou spoedig komen. Iedereen zou wakker worden van die harde knal. Snel zette Arya de stoel rechtop en rende naar de uitgang. Toen ze bij de deur stond bedacht ze zich. Ze moest niet weer wegrennen voor iets dat ze eng vond. Ze moest blijven, ze zou doen alsof ze hier gewoon bezig was. Er gingen allerlei gedachten door haar hoofd, maar één daarvan was duidelijk. Ze zou blijven.

thanks!

EVERYBODY GOT A DARK SIDE

Arya keek het meisje geschrokken aan, ze zou wakker worden. Ze zag het aan de manier van ademhalen. Het werd drukker en heviger.
Ze begreep het niet, nog geen 2 minuten geleden lag het meisje nog zo vredig te slapen en nu…nu was ze in een strijd met zichzelf.
Ze werd met iets geconfronteerd met iets, iets wat diep in haar verborgen zat en er niet snel uit zou komen. Ze had dit al eerder bij haar broer Mason gezien. Hij had dit ook, alleen Mason vertelde haar wat er gebeurde en wat hij hoorde. Ze werd alleen maar banger, gedachten dwaalden in haar hoofd, “Should I go?”, “NO, I should stay, or should I go?”Arya deed de deur open, ze wilde net naar buiten lopen toen een stem achter haar zij “Hey”. Geschrokken keek ze om, wat moest ze nou zeggen. Ze keek haar recht in haar diep bruine ogen aan. Die zachte stem kwam van het meisje, “wat zocht je?” , vroeg ze. Weer kon Arya niet reageren. Ze werd boos op zichzelf. Was ze nou weer dat meisje die niks durfde te zeggen, waar was al die energie gebleven. Misschien kwam het echt door de winter. Ze was begin November hier gekomen, dus haar karakter was nooit op het bloeipunt geweest. Waarom hadden ze haar en haar broer mee genomen. Mason had het nog leuk gevonden, hij was ook vaak in conflict met Marc, hij wilde wel vernieuwing. Het vuur in haar lichaam laaide op, ze werd boos. Niet op het meisje dat probeerde te glimlachen, maar op haar vader, op het eiland, op iedereen die hier iets mee te maken had, de gene die er voor zorgde dat ze niet van dit eiland af mocht.
Het meisje begon ernstiger te kijken, haar hoofd zat vol dus ze kon niet helder nadenken over haar antwoord. Arya’s lippen bewogen, maar er kwam geen geluid uit, ze kon het niet.. Haar handen waren warm, er zat te veel vuur in haar lichaam, het moest er uit. Ze wilde hier zo snel mogelijk weg, voordat ze het meisje en de honden zou verwonden. “Ik heb je stiekem gevolgd toen ik je had gezien in de paardenstallen”, kwam er in een keer uit. Wat voor dom antwoord was dat nou weer, dacht ze bij zichzelf, je gaat toch niet zeggen dat je iemand stiekem hebt gevolgd. Arya werd nog bozer, maar nu ook op haar zelf. Ze voelde tranen komen, ze voelde vuur oplaaien. Het was nog heviger dan ooit. Alles kwam bij elkaar. Haar frustraties, haar gedachten, geen vriendinnen. Ze liet de deur dichtvallen en liep met haar hoofd gebogen naar de stoel, die ze een aantal minuten geleden nog had omgegooid. Ze zakte op de stoel en sloeg haar hoofd in haar handen en probeerde de tranen tegen te houden. Het ging maar moeilijk. Even keek ze op naar de deur, zou ze weglopen. Maar toen ze de grote brandvlekken op de deur zag zitten, zuchtte ze diep.  

thanks!

EVERYBODY GOT A DARK SIDE

Arya stopte met huilen, het was over, het was weg. Het meisje bleek heel behulpzaam te zijn, ze zag wel dat ze op afstand bleef, maar dat was logisch. Ze wist van zichzelf dat ze soms uitvliegers kon hebben. Met die zelfde lieve stem zei het meisje, “Heey, wil je erover praten?”. Arya keek op, ze vatte het op alsof ze apart was, maar toen ze de ogen van het meisje zag, wist ze dat ze het meende. Heel voorzichtig antwoordde Arya dat het gewoon iets stoms en onbelangrijks van haar zelf was. Terwijl Arya dat zei, liet het meisje weten dat het niet erg was om te huilen en dat het gewoon mocht. Maar haar tranen waren op, ze had al te vaak gehuild.”Nee mijn tranen zijn al op, om het zo maar te zeggen. Ik kom hier wel overheen, gewoon iets stoms” zei Arya. Ze keek naar het meisje, ze zag dat er iets was gebeurd. Ze was al zo raar wakker geworden, zo hevig. Had ze een enge droom gehad. Het meisje zag er verward uit. “Ik ben Arya”, zei Arya. “Volgens mij ben ik niet de enige met een probleem, niet dat het een probleem is, maar dat je ergens mee zit. Ik zag je wakker worden. Je was erg onrustig en nu nog steeds verward.” zei Arya. Ze vond het niet eng meer, het was een gewoon meisje, net zoals zij zelf. Ze kon nu in een keer van alles zeggen, terwijl ze een aantal minuten geleden nog helemaal niks durfde te zeggen. Het meisje had haar gerust gesteld. Het was fijn om met zo iemand te praten. Ook al had ze nog niet veel gezegd en wisten ze nog helemaal niks over elkaar. Arya wist dat ze goed zat, dat het meisje haar echt zou helpen. Ze zou haar ook kunnen helpen, dacht ze. Maar misschien was ze nu wel te enthousiast. Het gebeurde wel vaker dat ze helemaal blij werd en opgewonden raakten over haar ideeën, terwijl ze het nog niet eens had voorgesteld. Of misschien zou zij wel iets heel anders willen en gewoon weg gaan als ze wist dat er niets was, of dat er eigenlijk wel iets was, maar dat ze zich niet wilden laten helpen omdat dat vanzelf over moest gaan. Arya dacht eraan om naast het meisje te gaan zitten, maar ze deed het maar niet. Het was misschien raar, en ook nog wel een beetje gevaarlijk voor het meisje, als ze in een keer weer boos zou worden en haar mutatie niet in bedwang kon houden. En als iemand net brandvlekken op een deur had gemaakt die daarna naast je gaat zitten. Ze zou dat zelf ook eng vinden.

thanks!