Who will fix me now? vs. Aleksey

Eigenlijk was het leven hier al bij al zo slecht nog niet. Hij had Diana terug in zijn leven en een kickass kamergenoot, en to be honest had hij niet meer nodig buiten zijn familie dan. Maar dat zou altijd een struikelblok blijven waar hij ook heen zou gaan. Maar goed, hij moest op de goeie dingen focussen. Vandaag had hij ook zijn eerste lessen gehad, en ergens had hij wel gehoopt dat hij Maurim zou zien maar de dude had al vanaf het moment hij naar Jamie moest niets meer van zich laten weten en hij maakte zich ergens wel een beetje zorgen. Ach, uiteindelijk spotte hij hem straks wel op hun kamer of misschien in de cafetaria of zo.

Aleksey liet zich met de stoom van leerlingen mee voeren en kwam zo uiteindelijk uit bij de cafetaria. Een overweldigende geur vulde zijn neusgaten en hij voelde hoe zijn maag al begon te grommen. Een kleine glimlach rustte op zijn gezicht. Aight, dat was wel een moment waar hij de hele dag naar had uitgekeken. No offence, de lessen die hij tot nu toe had gehad daar snapte hij toch het grootste deel van, maar het eten was gewoon een gigantisch pluspunt aan deze school. Zijn heldere blik gleed door de ruimte, maar tot zijn grootste ontzetting was Maurim hier ook nergens te bespeuren. Waar the hell kon die dude toch uithangen? Het was dat Aleksey zijn nummer was vergeten vragen anders had hij hem al lang proberen contacteren. Zijn honger was meteen ook al weer over, aangezien hij volledige werd overspoelt door de vraag waar zijn roommate zich bevond. Eten kon hij onderweg wel aangezien hij nog een kleine voorraad American Cookies had met stukjes chocolade. Niet meteen zijn favoriet, maar hij had ze aangeboden gekregen in de klas van een of ander meisje die er geen zin meer in had. Beter voor hem. Tijd om de zoektoch naar Maurim te starten!

Al snel genoeg was hij eens te meer verdwaald. Helemaal top hoor. Toch zou hij niet terugkeren voor hij had gevonden wat hij zocht. Wat zoekend keek hij rond, was uiteindelijk beland aan een of ander gebouw waar shelter op stond. Aleksey had totaal geen idee wat het was, maar de pootafdrukken die er naar toe leidde vertelde hem al genoeg. Dieren? Op zijn minst al honden. Of Maurim hier zou zitten wist hij niet, maar het begon toch al iets koeler te worden en eens kijken kon geen kwaad right? Binnen werd hij verwelkomd door een hels geblaf. Iets wat hem meteen weer opvrolijkte eigenlijk. Jammer dat hij geen snacks bij had voor de diertjes anders had hij echt wel iets gegeven. En de koekjes kwamen niet in aanmerking want chocolade was niet goed. Elke mogelijke hond blafte, buiten eentje. Een husky die samen in de mand lag bij een Duitse herder. Vreemde combo maar goed, hondjes werden uiteindelijk met iedereen vrienden I guess. Nadat eindelijk elke mogelijke hond begroet had baande hij zich een weg naar de mand waar de twee honden in lagen. De herdershond bekeek hem iets of wat onderzoekend maar zodra het dier gewend was aan zijn geur en aanwezigheid was het allemaal goed. Om eerlijk te zijn had hij er totaal geen idee van of Maurim ook kon veranderen in andere hondachtige, maar hij waagde het er maar gewoon op. ‘Ehm, Maurim?’ Ja joh, praten als een of andere debiel tegen een hond kon hij al afvinken van zijn lijstje. Voorzichtig legde hij zijn hand kort op de hals van de husky en streek er even over. Nu maar hopen dat het Maurim ook echt was, anders was hij echt wel een sukkel.

Ergens verlangde hij wel naar moedertje Rusland. Het eiland was tot nu toe wel cool, maar hij zou het zo weer terug geven als hij bij zijn familie kon zijn. Elke avond probeerde hij wel met hun te skypen, merendeels omdat hij zijn vader gerust wou stellen en dat kon hij al sinds een lange tijd enkel en alleen met zijn stem. Gisteren nog had hij een lang gesprek gehouden met zijn zusje die er duidelijk nog altijd kapot van was dat haar grote broer weg was. Natuurlijk had Aleksey haar proberen gerust te stellen. Echter was hij er niet in geslaagd, het meisje was beginnen huilen zodra hij had gemeld dat hij naar bed ging omdat hij zijn eerste les had in de ochtend. Zoals hun traditie het voor schreef had hij haar nog wel voor gelezen uit een van zijn vele boeken, maar hij had al snel door dat het niet dezelfde werking had als gewoonlijk en dat had hem echt geraakt diep van binnen. Hopelijk zou ze straks al wat vrolijker zijn, al betwijfelde hij dat sterk.

Des te langer hij over de paden liep, des te verwarder hij raakte. Zijn weg terug vinden zou echt nog een hel worden. Maar goed, daar kon Maurim hem wel bij helpen als hij de dude eenmaal had gevonden. Ergens hoopte hij maar dat de jongen niet ergens gewond in een uithoek van het eiland zat, al zouden andere hem dan waarschijnlijk al wel niet hebben gevonden, right? Aleksey besloot niet meteen uit te gaan van het ergste misschien had de kerel gewoon even behoefte aan wat alleen tijd. De jongen trok zijn schouders wat op en verborg zijn hoofd in de hoge kraag van zijn jas die lekker warm was. Ergens was hij wel blij dat hij deze jas had aangetrokken, het ding had wel vrij grote emotionele waarde omdat het zijn eerste ‘grote’ jas was geweest die hij had gekregen van zijn moeder die in het geheim had gespaard om hem te kunnen betalen. Destijds was hij echt we te groot geweest, had hij hem vaak gebruikt als een deken voor zijn zusje als die het ’s nachts te koud had en dat was best wel vaak geweest ondanks alle moeite die hij deed om het huis te verwarmen met zijn mutatie. Met zijn handen diep in zijn zakken was hij uiteindelijk tot stilstand gekomen bij de plek waar hij de pootafdrukken zag en naar binnen gegaan.

De vrolijkheid van de honden verwarmde meteen. Aleksey sloeg geen enkel dier over dus hij was uiteindelijk wel even bezig geweest. Sommige honden had hij eens goed vast genomen, terwijl hij andere gewoon een aai gaf. Honden, altijd had hij een voorkeur gehad voor die dieren. Ook al had hij er nooit een gehad omdat ze gewoon de middelen niet hadden om er op een goede manier voor te zorgen. Maar dankzij zijn mutatie had hij vaak genoeg honden tevoorschijn laten komen zodat zijn zusje een speelkameraadje had als hij naar een show moest of gewoon als een tijdelijk extra lid van het gezin als hij thuis was. Al bij al was hij een grote dierenvriend, zo waren ze vaak genoeg zwerfkatten bij hun thuis geweest die hij toch altijd een beetje eten probeerde te geven. Wat ze konden missen dan..

Wanneer hij uiteindelijk bij de mand aangekomen was van de enigste twee honden die niet hadden gemoved toen hij was binnen gekomen knielde hij neer. Na de andere hond begroet te hebben richtte hij zich tot de andere hond, volgens hem Maurim, en streek hij hem zacht over zijn nek. Het was niet alleen het verdriet in zijn ogen, maar eveneens het korte vreugdeloze blafje dat alles wel duidelijk maakte. Wat Jamie ook tegen Maurim had gezegd, goed nieuws was het niet geweest. Het deed hem best pijn om de husky hier zo te zien liggen, wetende dat hij gisteren nog zo vrolijk was geweest en waarschijnlijk over het algemeen wel een toffe dude was. Aleksey plofte uiteindelijk met zijn achterste op de grond en vrijwel meteen legde de hond zijn kop op zijn knie. Of hij kon nu doen wat er van hem verwacht zou worden en meteen vragen wat er was maar de pijn die hij zojuist had mogen aanschouwen had hem diep in zijn binnenste getroffen. Eigenlijk kon hij al weten wat er was, maar hopelijk zat hij fout en bleef zijn vriend bespaard van die pijn… ‘Hé, ik weet dat je me nog maar net kent en alles. Maar ik ben er voor je oké, onthoud dat gewoon.’ Sprak hij op een kalme toon in hun moedertaal waarbij hem weer begon te aaien. In de hoop dat het ergens misschien wel hielp.  

Hondjes brachten herinneringen aan thuis met zich mee. Dingen die hij nu liever uit de weg wilde gaan. Het had geen zin dat hij daar nu op dit moment aan ging terug denken, dan zou hij alleen maar droevig worden en hij was er zeker van dat Maurim hem beter kon gebruiken als hij vrolijk was. Nou ja, dan zou het hem toch al beter lukken om zijn buddy vrolijk te krijgen. Al zou dat waarschijnlijk toch nog wel een tijdje gaan duren. De pijn in zijn ogen bracht dingen terug in zijn hoofd die hij zich niet meer wilde herinneren. Snel genoeg herpakte de blonde Rus zich en wende zijn volledige aandacht weer naar de husky toe. Natuurlijk wou hij met zekerheid weten wat er nu scheelde, maar hij durfde de woorden niet eens over zijn lippen te krijgen. Bang dat Maurim hetzelfde als hem zou gaan mee maken. Zelf was hij ooit uit die neerwaartse spiraal ontsnapt, maar vaak genoeg was hij er ook weer in beland maar hij had hulp gekregen van Diana, de jongens van het theater, zijn zusje en elk mogelijk karakter dat hij ooit al eens uit een boek had gehaald.

De plotse beweging van de husky deed hem even fronsen. En voor hij het goed doorhad zat niet de husky naast hem maar zijn kamergenoot. Hoe hij het oogcontact met hem vermeed deed hem kort naar beneden staren. Tot hij besefte dat de dude er bij zat alsof hij het koud had. Vrijwel uit automatisme, door dat hij het vroeger genoeg had gedaan bij zijn zusje, schoot hij zijn jas uit en legde die over de schouders van Maurim. Zelf had hij nog een warme trui aan dus kou zou hij niet gaan leiden en anders zou hij wel een van de honden bij hem roepen die konden wel dienen als verwarming. De zwakheid van de stem van zijn kamergenoot verbaasde hem, en niet zo’n klein beetje. ‘Ik maakte me zorgen.’ Verklaarde hij op een rustige toon. Het was de waarheid, en natuurlijk zou hij daarover niet gaan liegen tegen de dude. Aleksey en liegen, wel ja dat paste gewoon helemaal niet samen uiteindelijk. Een jonge labrador, de eerste hond die hij had begroet toen hij binnen kwam, legde zich tegen hem neer en zachtjes streek hij over de rug van de hond. Hoe kon hij Maurim nu opvrolijken? De knul zat erbij alsof zijn wereld was vergaan, wat het voor hem duidelijk genoeg maakte dat het iets te maken had met de dude zijn opa. Aangezien hij nooit echt andere familie had vernoemd ging hij er maar van uit dat het die oudere man was waarmee er duidelijk iets ergs was gebeurd.

Het idee van de koekjes schoot hem pas enkele minuten later te binnen. Opvrolijken zou het niet doen, maar aangezien zijn buddy zich vanavond waarschijnlijk toch niet meer in de cafetaria zou vertonen leek dit hem wel goed. Met een kleine glimlach haalde hij het pak koekjes tevoorschijn en trok het vrijwel meteen open. Best wel dom want meteen schoten er enkele koppen van de honden omhoog en maakte ze zelfs al aanstalte om op hem af te stormen. ‘Het is niet veel, maar als je zin hebt.’ Bood hij vriendelijk aan.
Uiteindelijk sloeg het in als een bom, de gedachten die hij had proberen te verdringen zodra hij de pijn in de ogen van zijn vriend had gezien. Een kleine Aleksey die samen met zijn moeder in een gezellig café zat voor zijn jaarlijkse warme chocomelk voor zijn verjaardag… De hitte, de rook, de knallen. De eenzaamheid die hij in zijn binnenste had gevoeld toen hij als enigste naar buiten was gebracht. Het opgeluchte gevoel dat door hem heen was gegaan toen zijn moeder naar buiten werd gedragen. Daar was het dan, het cruciale moment dat hij het licht uit haar ogen zag verdwijnen en heel zijn wereld in elkaar stortte. Aleksey’s hart zakte helemaal tot in zijn schoenen en voor even was hij alles kwijt. Toch dwong hij zichzelf om weer bij zinnen te komen, zijn tijd van pijn kwam later wel als hij alleen was in de bib of zo. Nu was het Maurim die hulp nodig had. Met een moeilijke blik keek hij de jongen aan. ‘Het spijt me van je verlies.’ Mompelde hij uiteindelijk om zichzelf even de tijd te geven om weer op en top vrolijk te worden, wie weet zou het aanstekelijk werken.

Natuurlijk had hij die skype gesprekken met zijn familie niet kunnen verbergen voor zijn kamergenoot. Niet dat dat zijn bedoeling ook maar was. Waarom zou hij ook? Plus het was toch nog ergens leuk voor beide jongens om een link te kunnen leggen met hun thuisland. Nou ja, Maurim had er natuurlijk niet veel aan maar Aleksey had wel het idee dat de jongen het kon appreciëren ook al was het zijn opa niet. Misschien dat hij vanavond maar beter in de bib kon gaan zitten, kwestie van dat hij zijn buddy niet wilde opzadelen met de vrolijkheid van zijn zusje en het aanzicht van een gebroken Aleksey zodra het gesprek afgelopen was. Of misschien ging hij het vanavond gewoon skippen en wat tijd besteden met Maurim. Die zou het vast wel kunnen gebruiken.

Dat de dude weer shifte naar zijn normale vorm vond hij wel aardig. Al was het voor hem niet nodig geweest. Aleksey wist goed genoeg dat praten over wat er gebeurd was misschien wel goed kon doen, maar dat het eveneens zo veel pijn deed dat het de eerste dagen niet zou gebeuren. Althans, zo was het toch bij hem geweest toen hij zijn moeder had verloren. De eerste dagen had hij zich gewoon niet thuis durven vertonen nadat die politieman had nieuws had gebracht aan zijn vader. Nee, dat was de moment dat Aleksey echt op straat had geleefd om te dealen met zijn pijn. Die periode had niet lang geduurd, al beukte het verdriet harder op hem in toen hij uiteindelijk weer bij zijn familie was. Maar hij had zich voorgehouden om enkel en alleen te huilen als hij alleen was, en voor de rest zou hij voor de rots in de branding spelen. Iets waar hij uiteindelijk wel in geslaagd was want iedereen was weer vrolijk geworden, zelfs hij al had dat meer te maken met de vriendschap die hij met Diana had gesloten en zijn acteren dan met het werkelijk verwerken van alles. ‘Maakt niet uit.’ Nee, het maakte hem echt niets uit. Aleksey was al blij genoeg dat hij de jongen had gevonden. Dat de dude toch wist dat er iemand was waarbij hij terecht kon als het nodig was. Zachtjes streek hij over de vacht van de labrador die al heel snel in slaap was gevallen.

Toch bewoog de hond al heel snel weer toen hij de verpakking hoorde scheuren. Onbewust trok een glimlach over zijn gezicht. Gelukkig bleven de meeste honden liggen en nam Maurim toch een van de koekjes. De rest legde hij met verpakking en al tussen hen in. Eten was wel het laatste waar hij vroeger aan had gedacht, maar het was echt wel belangrijk dat je toch iets binnen had. Plus er zat chocolade in, dat vrolijkte meestal toch een beetje op. Hopelijk ook in dit geval.

Een schuldgevoel vestigde zich in zijn borst toen hij de reactie van Maurim zag. Misschien had hij eerst maar moeten verklaren hoe hij het wist of gewoon zijn bek moeten houden? Twijfelend keek hij naar voren, niet wetend wat hij juist moest doen in dit soort omstandigheden. Zijn zusje troosten was makkelijk geweest hij had gewoon iets super leuk tevoorschijn gelezen uit een boek en haar eens stevig tegen zich aan getrokken als ze sad was, maar dat kon hij momenteel niet doen, right? Uiteindelijk richtte hij zijn ogen weer op Maurim die aan het vechten was tegen zijn tranen. ‘Ik wist het van zodra ik in je ogen keek. Dit soort pijn, ik herken het als geen ander.’ Sprak hij zacht. Hoe vaak hij zichzelf, zijn vader en zijn zusje vroeger niet had aangetroffen met dat zelfde verdriet in hun ogen kon hij al niet meer tellen op een hand. ‘Natuurlijk maakt het uit. Hij was je opa, ik heb hem misschien niet gekend. Maar het weinige wat je vertelt hebt over hem, was genoeg voor me om te weten dat die man echt van je hield.’ Woorden vinden in dit soort omstandigheden was allesbehalve makkelijk. ‘Het is niet aan mij om dit te zeggen, maar uit eigen ervaring krop dit niet op.’ Alsof hij echt het recht had om die woorden uit te spreken, nog steeds was hij niet over het verlies van zijn moeder. Maar hij had het nooit opgekropt, op de cruciale momenten had hij er voor zijn familie gestaan terwijl in de momenten dat hij alleen was hij zich kapot had gehuild. Voor een kort moment legde hij zijn hand op Maurim’s schouder en zette een kleine glimlach op.

Als er een ding was wat hij echt wilde, dan was het wel dat hij meer tijd met zijn moeder had kunnen doorbrengen. Hij had haar verloren op zijn zesde. Had nooit met de typische dingen waar jongens mee naar hun moeder trokken kunnen doen. Hij had nooit haar ongevraagde raad gehad als het ging om meisjes of over het leven in het algemeen. Nee, dat was hem allemaal ontnomen door die verrekte brand. Er waren nog steeds van die dagen dat hij wenste dat hij samen met haar in die brand was omgekomen, of dat hij in haar plaats was gegaan. Maar het lot was hem die dag slecht gezind geweest. Het was ook net door die bepaalde gebeurtenis in zijn leven dat hij een vreselijke hekel had aan zijn verjaardag en die dan ook nooit vierden. Zijn vader en zijn zusje wenste hem het natuurlijk wel, maar Pjotr wist goed genoeg hoe hij zich werkelijk voelde op die dag. Voor zijn zusje verborg Aleksey het nog een beetje, merendeel omdat ze Nastya nooit echt gekend had. Waarschijnlijk was het een hele andere situatie bij Maurim, maar het gaf niet weg dat hij diezelfde pijn ook had gevoeld en nog steeds met zich meedroeg al verborg hij dat natuurlijk met zijn acteerskills zodat mensen zich geen zorgen gingen maken om hem of zo.

Aleksey streek nog steeds door de vacht van de blonde labrador die zich goed had gelegd en nu met een van zijn voorpoten op zijn benen lag inclusief het hoofd van het dier. Een hond, had hij het maar ooit gehad. Ach, op een dag wanneer hij hier weg was dan zou hij zichzelf wel een hond kopen dat stond vast. Het waren gewoon super chille dieren, en ze waren nog eens leuk om mee te spelen ook. Zijn zusje had hij ooit ook een hond beloofd, een belofte die hij ging houden tegenover het meisje natuurlijk want dat was wel het minste wat ze verdiende. Het feit dat hij net een van belangrijkste gebeurtenissen uit zijn leven toch een beetje had gedeeld, maakte de emotionele rollercoaster in zijn hoofd er echt niet beter op. Maar hij hoopte gewoon dat Maurim toch een beetje steun uit hem kon putten op deze moment. Want dat was wel het belangrijkste. Aleksey zelf had zich destijds afgesloten en zich volledig gericht op zijn voorstellingen en op het vrolijk maken van zijn vader en zijn zusje, eigen emoties aan de kant schuiven was nooit goed. Maar zijn familie was op die moment zo belangrijk geworden dat hij alles op alles had gezet en zichzelf een beetje was vergeten tussen alles door.

Misschien had hij iets beter moeten nadenken over zijn woordkeuze aangezien Maurim zijn gezicht afwendde van hem. Hoewel, hij had zichzelf op geen betere manier kunnen verwoorden hier over. Aleksey geloofde alles wat hij zei, en hoe dan ook wist hij echt wel zeker dat zijn opa echt van de knul naast hem had gehouden, en nog steeds van hem hield. De man was er misschien wel niet meer, maar hoe dan ook zou die altijd voort leven in de herinneringen van Maurim dat stond gewoon vast. Voor een moment streek Aleksey door zijn haren en staarde naar de hond naast hem. Toen pas drong het tot hem door dat dit jaar de eerste keer was dat hij het graf van zijn moeder niet kon bezoeken op zijn verjaardag. Een jarenlange traditie die doorbroken werd, omdat hij op een of ander dom eiland zat omdat hij zo nodig naar school moest gaan voor zijn mutatie te kunnen controleren. Een zucht gleed tussen zijn lippen door terwijl hij zijn ogen even toekneep, zichzelf dwong om opkomende tranen weer in te slikken. Iets wat niet meteen lukte door het huiveren van Maurim.

Kort haalde hij zijn schouders op. ‘Bedankt, maar het is al zo lang geleden. Maak je daar maar niet druk over.’ Nee, dat was echt wel wat de dude niet moest doen. Die had genoeg aan zijn hoofd met het verlies van zijn opa momenteel. Dus het was aan Aleksey om zichzelf terug even weg te cijferen zoals hij toen had gedaan. Enkel en alleen aanwezig zijn om Maurim enige vorm van troost te bieden. Hij richtte zijn blauwe ogen op de jongen toen die begon te spreken. Arme dude, hij had echt niemand meer over om naar terug te keren. Zelf mocht hij nog van geluk spreken dat er zijn vader en zusje was, en dan de ouders van Diana, maar Maurim was alleen. Aleksey had zich destijds ook alleen gevoeld, maar hij kon zich niet voorstellen dat hij niemand meer had. Goed, zijn moeder was zijn alles, altijd al geweest maar dat was niks vergeleken met dit. ‘Kom met mij mee.’ Het was eruit voor hij het zelf door had. Maar hij meende het wel. ‘Ik bedoel, als je wilt. Plus, ik moet je nog altijd meenemen naar het Hermitage.’ Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij was echt welkom, plus dan had hij tenminste een plek om thuis te komen. St. Petersburg was niets als zijn oude woonplaats, maar dan was er toch tenminste een plaats.

Die bewuste dag was voor eeuwig in zijn herinneringen vast gelegd. Natuurlijk probeerde hij er het merendeel van de tijd niet aan te denken. Meestal dacht hij dan aan zijn zusje, zijn vader, zijn toneelstukken en vooral aal Diana eigenlijk. Altijd sloop ze zijn gedachten wel binnen en wist hem op te vrolijken. Maar op dit moment, de pijn die Maurim voelde om zijn opa had alles terug gebracht en hoewel hij het niet wilde tonen aan zijn vriend was hij van binnen weer helemaal gebroken, net zoals toen. Aleksey had het geluk dat hij een meester acteur was en zijn emoties altijd goed kon verbergen. Maar beter ook, stel je voor hoe Maurim zou reageren op zijn gedrag. Nee, het was wel uitgesloten dat hij hiermee echt moest uitkijken. Dat hij koste wat het kost de troostende vriend bleef en niet plots veranderde naar die gebroken persoon.

Eerlijkheid was iets wat bij hem altijd op de eerste plek kwam. Maar zo nu en dan moest hij wel eens een uitzondering maken om andere mensen ook nog eens te sparen. Het zou beter zijn voor Aleksey om er ooit eens op een deftige manier over te praten met iemand. Maar hij weigerde zich zo ver open te stellen aan iemand anders behalve Diana. Plus, het was nu eenmaal zijn keuze geweest dat hij zijn roommate was gaan zoeken. Dus dat betekende voor hem natuurlijk dat hij er ook alles aan zou doen om Maurim er weer boven op te helpen. Misschien kon hij wel wat regelen met Diana en Anna of zo. Russian people unite. Yeah, die zouden vast wel willen helpen als hij het vroeg. Maar hij besloot eerst zelf zijn eigen trucjes te gebruiken voor hij iemand anders er bij zou betrokken. Iets wat zijn buddy waarschijnlijk wel beter zou vinden. Natuurlijk was hij blij geweest dat de dude niet verder vroeg. Want to be honest zou hij niet eens hebben geweten wat hij zou moeten antwoorden. Puur omdat hij Maurim niet verder de dieperik in wilde duwen met zijn problemen. Nee, de dude had al genoeg waar hij mee moest dealen en hij zou hem daarin bij staan op de best mogelijke manier.

Het feit dat Maurim zijn hoofd schudde op zijn aanbod om mee te komen met hem verwarde hem enigszins. Gelukkig kwam er al heel snel een uitleg waarom en bedenkelijk staarde hij voor zich uit. Daar konden altijd oplossingen voor gezocht worden. Maar het was dus wel serieuzer dan hij had verwacht. Damn. Kort wreef hij zijn handen tegen elkaar en ademde even diep in. ‘Sorry, ik had het niet moeten voorstellen.’ Besloot hij maar te beginnen. Niet dat hij het echt zo bedoelde, maar hij wist niet hoe hij anders moest beginnen. Dit alles was zo delicaat dat hij elk woord moest wikken en wegen voor hij het uitsprak. ‘Het spijt me ook van je ouders, ik kan me niet voorstellen hoe het voor je geweest moest zijn. Maar dit wilt nog niet zeggen dat ik je zo maar in to the blue alleen door het leven ga gaan.’ Verschillende dingen gleden door zijn hoofd, misschien moest hij het overwegen om eens met Jamie te gaan praten. Nee, hij kon dit. Hij zou wel een oplossing vinden. ‘Misschien ben ik een volslagen idioot door het te zeggen, maar er moet een manier zijn om die mensen te doen stoppen. En ik zal er even goed alles aan doen om er voor te zorgen dat je ooit terug kunt keren naar Rusland, zonder dat je bang moet hebben voor een dreiging.’ Sprak Aleksey vastberaden tegen zijn vriend. Hoe hij dat ging flikken wist hij nog niet. Maar als hij hier klaar was dan zouden zijn krachten normaal op hun krachtigst moeten zijn. Kort prutste Aleksey nog een koekje uit het pak terwijl hij even staarde naar de labrador die vredig lag te slapen. Vreemd genoeg voelde hij zich momenteel echt een grote broer figuur, hij deed hier juist hetzelfde als hij toen bij zijn zusje had gedaan toen ze droevig was om haar verloren moeder.

Als het over familie ging wist Aleksey nooit wat hij moest zeggen. Ja, hij had zijn vader, zijn zusje en de mensen van het Hermitage maar dat wilde niet zeggen dat hij gelukkig was. Nee, zijn moeder was alles geweest. Aleksey was een familie mens, altijd al geweest en zijn moeder was zijn rots of beter gezegd de rots van de familie, een rol die hij nu had gekregen maar die van op deze afstand nogal moeilijk was om uit te voeren. Al wist hij even goed dat zijn vader en zusje het hem niet kwalijk namen. Hier op het eiland speelde hij ook voor rots momenteel, maar dan voor zijn buddy naast hem. Hij wild echt dat Maurim wist dat hij op hem kon bouwen. Noem het maar het grote broersgevoel. Want ja, ook al was er niet veel verschil in leeftijd tussen hem en de dude was het toch echt wel zo dat hij hem momenteel wilde beschermen voor alles en iedereen. Iets wat hij niet had gehad in zijn tijd, door zijn eigen domme fout wellicht, maar hij wou het Maurim niet ontzeggen. Nope, Aleksey zou zelfs bergen gaan verzetten om de jongen terug blij te krijgen. Want dat was nu echt wel het belangrijkste.

Waarom hij het niet had zien aankomen dat de ouders van Maurim ook dood waren wist hij niet. Uiteindelijk was het zo duidelijk, anders zou hij niet bij zijn opa hebben gewoond. Damn, een leven zonder ouders moest gewoon hard zijn. De duw deed hem even opschrikken uit zijn gedachte. Drie jaar? Really, welke barbaren namen een jongen van drie jaar zijn ouders nu af? Aleksey kon er zijn gedachten niet om heen krijgen over wat voor een psycho dat moest geweest zijn. Maurim had zijn fair share van slechte dingen al wel gehad, al was het verlies van zijn opa dus wel het zwaarste blijkt. Dat betekende dus voor de jongen dat hij geen familie meer had.. Nee, serieus dat was helemaal niet cool of zo. Als er iets was waarvoor Aleksey dankbaar moest zijn was het om zijn vader en zijn zusje. Zonder hun, was hij helemaal niet uitgedraaid als de persoon die hij nu was. Familie was alles. Familie en vrienden. Van die laatste groep had hij er altijd maar 1 echte gehad. Diana. Nu was Maurim daar ook bijgekomen en de rest van de aanwezige Russische mensen op deze school. Natuurlijk waren er de mensen in het Hermitage, maar die zag hij eerder als familie dan als vrienden omdat ze hem even goed mee hebben opgevoed. ‘Bedankt voor het delen. Ik wou serieus dat ik je vroeger had gekend, misschien hadden al die dingen je dan gespaard kunnen blijven..’ Mompelde hij zacht. Aleksey was er echt wel door aangedaan, iets wat hij ook meteen toonde. Maar in plaats van zoals gewoonlijk er een heel drama van te maken zoals hij altijd deed als hij op toneel stond bleef het nu maar beperkt tot een koude blik die hij even fixeerde op de grond. Hoewel hij uiteindelijk toch weer op keek naar de jongen die een zwakke poging deed om een glimlachje op te zetten. Iets wat hij echt nog wel cool vond van de dude.

Hoe overtuigend de woorden van Maurim ook mochten klinken had Aleksey zich er al helemaal op gericht om de dude ooit veilig terug te krijgen in Rusland. En nee, hij ging echt niet van gedachten meer veranderen hoor. ‘Ik heb je helemaal niets horen vragen hoor.’ Grijnsde hij uiteindelijk even maar besloot het dan maar gewoon te laten gaan. ‘Heaa, maar dan zie ik je niet meer. Dus je denkt dat ik daarmee akkoord ga? Hoe cool ik het ook vind om je misschien ooit terug te zien al springend op mijn bed als wolf vrees ik toch dat ik je liever als gewoon Maurim zie langs komen hoor.’ Grijnsde hij breed. Stel je voor, Maurimwolf die op zijn bed lag te springen wachtend tot hij thuiskwam en dan plotseling Diana die binnen kwam en zich helemaal te pletter schrikt door de random wolf in zijn huis. Uiteindelijk best wel grappig als je het zo bekeek, maar toch nee. ‘Oh maar dan moet je echt wel tegen je vriendjes zeggen als ze mee op men bed komen springen dat ze mijn kussen heel later ook, en ook liefst de rest van het huis.’ Langzaam maar zeker was de sfeer aan het omslaan, en hij kon er niet blijer om zijn dat Maurim weer een beetje zichzelf was.