Onderwerp: I'm just sitting in the dark (& Aleksey) ma maa 16, 2015 6:44 pm
And when the lights go down
There is where I'll be found
De eerste paar dagen sinds Nikita op Genosha was aangekomen voelde toch wel raar aan. Ja oké, ze wilde echt wel weg uit een appartement waar ze eerst woonde. Ze woonde toen wel samen met Anita, een vrouw die haar zomaar mee had genomen uit de Amazone, maar dat waren echt lange jaren geweest. Ze had zich wel vermaakt om te trainen met Pablo, haar kickbox trainer. Maar toch had ze zich alleen gevoeld. Nu voelde ze zich niet alleen, omdat ze overal op het eiland rond kon zwerven door de nachten heen. Maar dat gevoel dat ze niet alleen was, werd wel minder. Nikita had nog niet echt vrienden gemaakt, en was er van overtuigd dat ze die ook niet zo snel kon maken. Gewoon omdat haar dag en nacht ritme anders was dan de rest van de leerlingen op het eiland.
Met een goed uitgerust hoofd liep Nikita naar haar kleine badkamer toe. Het was zaterdag avond, en ze had haar wekker gezet om half elf. Ze had tenminste wel uitgeslapen, en dat voelde ze ook wel. Ze zette de warme douch aan, en voelde hoe de warme straal haar lichaam op warmde. Ze had nog nooit van haar leven een weekend op een school meegemaakt, maar uit ervaring wist ze dat de mensen dan wel altijd langer opbleven. Dus ze keek er nu wel naar uit om meer mensen wakker te zien de durende nacht. Na een paar minuten na gedacht te hebben over hoeveel andere mensen ze zou gaan zien, zette ze douch weer uit. De douch liet haar altijd over dingen denken waar ze normaal gesproken niet zo snel aan zou gaan denken. Met een handdoek om haar lichaam heen geslagen liep ze haar kamer binnen. Er stonden twee dozen met spullen erin waarmee ze haar slaapkamer nog zou moeten versieren, en er stond nog een hele grote tas met kleren die ze nog in haar kledingkast moest hangen. Iets waar ze dus nog helemaal geen zin in had gehad. En dat was ook te zien, overal lagen kleding stukken die ze had aangetrokken en weer uit had getrokken; gewoon omdat ze nog geen zin had om die al aan te trekken. Ze raapte wat ondergoed op en liet haar handdoek op de grond vallen. Met haar handen in haar tas vol kleren, zocht ze snel een zwarte skinny jeans uit. Het was een heel gedoe om er nog een shirt bij te vinden die ze aan kon trekken. Veel tijd aan kleding uit zoeken was voor haar zonde; zonder er echt over te nadenken of het mooi op elkaar stond pakte een ze een hemdje met een panterprint erop. Daarover heen trok ze een grijs-beige kleurig jasje zonder mouwen.
Het gevoel dat Nikita wel kon zien in het donker vond ze nog steeds een beetje vreemd. Ze kon nu net zes jaar lang zien via haar Night Vision, maar toch vroeg ze zich zelf af hoe leuk het zal zijn om met andere mensen overdag te chillen. Normaal was ze helemaal alleen, maar nu deze nacht zal ze niet alleen zijn. Op haar warme sokken liep ze haar slaapkamer uit. Haar haar hing los tot aan het midden van haar rug. Ze vroeg zich af wat voor mutatie´s andere leerlingen hadden hier op school. Misschien zullen die leerlingen wel een uitdaging voor haar zijn als het ging om gevecht. Ook al wist Nikita nu al dat ze ging winnen, dat kwam dan vooral vanwege haar andere mutatie. Maakt niet uit of het midden in een gevecht is of gewoon een tikje met haar hand, ze zal bij iedereen wel een lust opwekken. Het enige nadeel hiervan is dat die personen dan op haar af komen.
Half geïnteresseerd keek Nikita wat rond. Er waren zeker wel meer leerlingen wakker dan op normale doordeweekse dagen. Dat was wel een stuk fijner, maar ze voelde zich nog steeds niet zo op haar gemak. De meeste dachten waarschijnlijk dat Nikita gewoon net als hun een mutant was, die gewoon net als iedereen kon zien. s Nachts was dat wel zo, maar overdag niet. Dan kon ze niks zien, alleen maar oneindige duisternis. Nikita hoorde dat er wat gaande was, maar wist niet zo goed waar. Ze volgde het geluid, en kwam uiteindelijk aan bij de cafetaria. Het was daar echt heel erg druk, niet een plekje waar zij zich snel zal bevinden. Nikita liep de andere kant op en kwam terecht in de woonkamer. Er was niemand te vinden in de woonkamer, en de gordijnen waren al dicht. Als het licht niet aan zou zijn geweest was het geheel pik donker geweest. Iets waar zij geen probleem mee zou hebben, dat vond ze zelfs fijner. Onderzoekend keek ze om zich heen en deed het licht uit van de woonkamer. Her licht deed nu wel minder zeer aan haar ogen, en ze zal er misschien als een loner bij zitten; maar dat vond ze niet erg. Nikita liep de woonkamer binnen en deed de deur zelfs achter haar dicht. Ze voelde zich een stuk meer alleen, maar dat maakte ze er nu zelf van. Dankzij haar Night Vision kon ze alles goed zien waar alles stond. Ze ging op een van de banken liggen en genoot van de rust die hier was. De geluiden van de cafetaria waren wel te horen, dat vond Nikita aan het begin wel goed maar later begon ze zich er steeds meer aan te storen. Op haar knieën kroop ze naar de radio en deed Q-music op. Ze draaide de volume knop nog iets omhoog, zodat de muziek luider was dan het lawaai. Ze kroop weer achteruit zodat ze weer languit op de bank zat te luisteren. Toen de deur van de woonkamer op ging schrok ze een beetje, maar ze had wel zo'n gevoel dat ze voorbereid was als diegene naar binnen liep.
Zaterdag avond. Meestal spendeerde hij die of met Diana of met Maurim, maar vandaag had hij gekozen om zich te begeven naar de muziek ruimte. Stiekem verlangde hij er toch even naar om daar wat random piano te gaan spelen of te gaan zingen. Iets wat hij vroeger bijna elke avond van de week had gedaan, voor een hele zaal mensen dan wel. Acteren hield drie dingen in, je moest je helemaal in een rol kunnen smijten, je moest toch iets van zingen kunnen en je moest heel erg flexibel zijn om je te kunnen aan passen aan een rol. Het was stiekem al wel lang geleden dat hij nog had gezongen dus why not right?
Snel genoeg had hij nog een vest over zijn zwarte shirt heen getrokken en was zijn kamer uitgelopen. Gegeten had hij al dus hij hoefde niet meteen naar de cafetaria, plus daar zou hij waarschijnlijk toch maar random iemand gaan tegen gaan komen waar hij dan ook de rest van zijn avond mee ging besteden. Jup, dat was Aleksey altijd heel gemakkelijk in gesprekjes aan komen met iedereen. Soms kon het wel eens irritant zijn want hij was al meerdere malen te laat geweest in de les of bij Diana door dat feit. Maar meestal wist hij zich er dan wel uit praten, plus zijn vriendin wist toch wel dat hij het ook niet expres deed. Voor even had hij wat gechild in de living room, merendeels om te wachten tot het meeste volk oftewel in de cafetaria zaten of ergens anders dat niet in de buurt was van het muzieklokaal. Niet dat hij bang was om opgemerkt te worden hoor, like echt niet. Maar ergens verlangde hij er toch wel eventjes naar om alleen te zijn. Eerder die dag had hij gehoord dat zijn vader met de dag steeds begon af te takelen en niemand wist waardoor het kwam. Buiten hij zelf en zijn zusje. Het antwoord was ook wel duidelijk. Het gemis naar zijn moeder werd te groot bij de man…
Niet veel later stond hij dan uiteindelijk voor het muzieklokaal en helemaal door het dolle heen legde hij zijn hand op de klink. Maar de deur ging dus helemaal niet mee. Op slot. For real, de ene keer dat hij eens wat wilde gaan doen gingen ze dit lokaal dat anders open stond op slot draaien. Just great hoor. Wat moest hij nu doen? Hij wilde niemand van zijn maatjes gaan storen want die zouden ondertussen ook al wel bezig zijn met dingen. En om nu al terug te gaan naar zijn kamer daar had hij al helemaal geen zin in. Misschien kon hij Damian gaan zoeken? Hoewel, waarschijnlijk zou hij de man toch niet gaan vinden.
Aleksey had maar besloten om een boek te gaan halen in zijn kamer en terug te keren naar de woonkamer. Dan verdeed hij zijn tijd maar met een van zijn andere favoriete bezigheden. Iets wat hij nog steeds niet beu werd. De jongen had random een boek gepakt uit de kast, had er zelfs geen acht op geslagen wat het misschien kon zijn. Het enigste wat hij wel wist was dat het Russisch was. Zonder veel aandacht te geven aan de omgeving had hij de deur van de woonkamer uiteindelijk opengeduwd en meteen werd hij verwelkomt door de duisternis en muziek. Eh, was hij juist iemand aan het storen? Niet wetend wat hij juist moest doen bleef hij staan terwijl de deur achter zich weer dicht viel en het weinige licht dat binnen viel ook meteen weer weg nam. ‘Ehm, als ik stoor moet je het even zeggen hoor.’ Gooide hij er random uit. Niet bepaald wetend of hij wel tegen iemand aan het praten was. Op de tast ging hij dan uiteindelijk maar op zoek naar een van de banken. Iets wat niet echt mee viel. Hij was het duister gewend van vroeger, maar hij prefereerde toch wel wat licht. Na een eindeloze wandeling naar de bank, en duizend keer tegen iets te zijn gestoten met zijn voet raakte zijn handpalm de rugleuning van een bank en zonder meer liet hij zich er op vallen. Gelukkig voor hem lag er niemand op en had hij dus eventjes niemand geplet. Voor even focuste hij zich op de enigste aangesloten bron van elektriciteit en tapte daarvan een beetje af om dat vervolgens naar zich toe te laten zweven in een klein bolletje van licht. Snel genoeg werd het hem duidelijk dat hij niet alleen was. Op de bank tegenover hem zat een meisje, eentje die hij hier nog niet had gezien dus waarschijnlijk was ze nieuw? ‘Als ik je onbewust heb aangestoten of zo, het spijt me.’ Grijnsde hij breed. Wat een geweldige openingszin.
Onderwerp: Re: I'm just sitting in the dark (& Aleksey) di maa 17, 2015 5:46 pm
And when the lights go down
There is where I'll be found
Nikita was best nieuwsgierig wie haar gezelschap ging houden in de donkere woonkamer. Toen ze de deur weer dicht hoorde gaan had ze zo’n gevoel dat diegene dacht dat de woonkamer gewoon verlaten was. Iets wat niet zo was, maar dat kon je ook wel merken. Want ja, als de woonkamer verlaten was, dan stond de radio ook niet aan. “Ehm, als ik stoor moet je het even zeggen hoor,” zei een jongen. Ze hield haar adem, toen ze zijn stem hoorde. Ze had verwacht dat de jongen weg was gegaan, maar dat was dus niet het geval. Ze wilde zeggen dat hij haar niet stoorde, ze was toch nergens mee bezig. Maar toen ze wat struikelen hoorde achter haar moest ze zachtjes lachen. Leed vermaak was iets waar ze wel vaak om moest lachen, voor al als het niet expres gebeurde. Nikita ging ook niet staan of kijken of alles oké was, dit maakte haar gewoon aan het lachen.
Ze keek toe hoe de jongen op de bank plofte. Ze kon bijna haar haar lag niet meer inhouden. Nikita kon aan de jongen zien dat het hem wel moeite had gekost om op de bank te kunnen liggen. Nikita keek nieuwsgierig toe hoe de jongen taste naar een bolletje elektriciteit. Dat was best wel indrukwekkend, ook al was elke mutatie voor haar indrukwekkend; ze had immers nog nooit een andere “mutant” ontmoet buiten Jean en Jamie om. Als ik je onbewust heb aangestoten of zo, het spijt me. zei de jongen met een grijnsje tegen haar. Ze haalde haar schouders op:“Het is oké, het is beter dat jij mij zou aanraken dan ik jou.” Oké, eigenlijk kon zich zelf nu wel voor het hoofd slaan. De eerste paar dagen dat ze hier was, heeft ze tegen niemand kunnen praten. En nu praatte ze met iemand, en dan zegt ze dit!? Ze kon zich niet kwalijk nemen, ze gaf gewoon de jongen de schuld. Hij had ook een zo’n geweldige openingszin gehad, dus zij nu ook. Ook al vond ze die van haar ook nog wel wat erger.
Ze keek even naar de jongen, en keek toen weer terug naar het bolletje elektriciteit. Het licht was wel gevoelig voor haar ogen, maar ze vond het nog steeds best wel mooi om naar te kijken. Als haar oma nog leefde, dan zou ze haar echt bellen en zeggen hoe mooi elektriciteit is als het gemaakt word door een persoon zoals zij. Nikita keek weer met een glimlach terug naar de jongen. Ze vond het nog steeds grappig hoeveel moeite het hem had gekost. Om overal tegen aan te stoten met zijn voeten zal waarschijnlijk wel pijn. Dus vroeg ze na die gedachte:“Gaat het wel?” Het klonk nog steeds een beetje lachend, maar dat was ze sowieso wel als er jongens in de buurt waren. Dat had ze ook heel erg vaak bij Pablo gehad.
Natuurlijk had hij het vreemd gevonden dat deze plek donker was geweest en dat de radio nog random speelde ook. Die random tikken van zijn voeten tegen de zetels waren stiekem best pijnlijk. Merendeels omdat hij ook gewoon heel simpel op zijn sokken aan het lopen was in plaats van schoenen te hebben aangedaan voor hij zijn kamer was uitgegaan, ach who cares right? Het was gewoon even zijn eigen dikke schuld dat hij nu zeer had aan zijn voeten. Hij had like ook even goed het licht kunnen aan doen, dan waren er geen problemen geweest. Maar hij had het niet gedaan, puur omdat hij wist dat er nog iemand anders was in de ruimte en hij diegene ook niet onnodig wilde storen. Zacht gelach had zijn oren bereikt, maar hea zelfs hij ging lachen als hij een of ander mens plots ergens zag tegen aan knallen. Dus erg vond hij het niet.
‘Je mag ook hardop lachen hoor. Vind ik heus niet erg.’ Sprak hij op een lachende toon. Really, ze moest zich even niet in houden on his behalf hoor. Het balletje elektriciteit zweefde heel vrolijk tussen hen in, zorgeloos en alles. Kort trok hij een wenkbrauw op om wat ze zei. Uhm? Wel dat gaf hem toch al wel een heel duidelijk beeld van wat haar mutatie misschien kon wezen, of dat sloot de rest van mutaties tenminste al uit. Even tho klonk het stiekem toch nog wel een beetje dubbelzinnig al speelde Aleksey daar niet op in. ‘Thanks for the warning, denk ik?’ Sprak hij half lachend. ‘Gelukkig maar dat ik niet op jou gevallen ben dan.’ Sprak hij met een grijnsje. De blonde jongen kon wel zien dat ze zich niet echt op haar gemak voelde, iets wat hij hopelijk snel kon veranderen tho want hij vond het niet helemaal geweldig als mensen die in zijn buurt waren niet gewoon rustig of blij waren.
‘Als je wilt mag je het wel eens aanraken? Je zult geen schok krijgen of zo.’ Sprak hij bemoedigend tegen haar. Haar ogen werden enkele malen verlicht door het kleine bolletje waarop hij door kreeg dat het meisje niet meteen tja normale ogen had. Nou ja, ze waren gewoon blauw maar er was toch iets wat hij niet geheel kon plaatsen. ‘Trouwens als het stoort even zeggen, dan laat ik het wel wat verder weg zweven of zo.’ Even haalde hij zijn schouders op. Hij zou het zo wel weten als ze het wilde delen met hem, en anders kwam hij er wel gewoon ooit achter. ‘Oh, gewoon wat last van mijn voet. Maar dan had ik maar schoenen moeten aantrekken.’ Sprak hij op een kalme toon. Veel last had hij er niet meer van hoor, al zou hij morgen waarschijnlijk wel enkele blauwe plekken meer hebben. Al kon dat hem niet veel schelen, hij had hier nu tenminste een nieuw iemand leren kennen. ‘Ik ben Aleksey trouwens. Nice to meet you.’
Onderwerp: Re: I'm just sitting in the dark (& Aleksey) wo maa 18, 2015 8:35 pm
And when the lights go down
There is where I'll be found
De jongen had sowieso al gemerkt dat Nikita zich in de ruimte bevond. Iets wat ook wel overduidelijk zou zijn geweest, als hij het licht had aan gedaan. Maar ja, als de jongen het licht wel had aangedaan dan zou zij niet gelachen hebben dat hij overal tegen had aangestoten. Zachtjes lachte ze, maar toen de jongen zei dat gerust hardop mocht lachen; stopte ze direct. Hij had het gezegd op een lachende toon, maar toch voelde ze zich toch wel betrapt.
Nadat de jongen op de bank was gaan liggen, was Nikita gehypnotiseerd door het balletje elektriciteit. Ze had nog nooit zoiets eerder gezien, en vond het daarom ook wel erg interessant. Toen ze eventjes weer terug keek naar de jongen, sprak hij half lachend:“Thanks for the warning, denk ik?” Ze knikte eventjes kort en vroeg zich af wat de jongen nog meer kon. Ze wist dat zijn mutatie wat te maken had met elektriciteit, iets wat geheel anders was dan die van haar. “Gelukkig maar dat ik niet op jou gevallen ben dan,” zei hij vervolgens, terwijl er een grijnsje op zijn gezicht ontstond. Van dat grijnsje glimlachte Nikita kort. Haar ogen keken weer terug naar het kleine bolletje van elektriciteit. Het gaf waarschijnlijk genoeg licht voor de jongen om haar te kunnen zien, maar voor haar begon het wat meer zeer te doen; doordat ze er langer naar bleef kijken. Bemoedigend sprak de jongen tegen haar dat ze het wel mocht aanraken, maar ze gaf er geen reactie op. Wie zou moeten weten wat er met haar zal gebeuren? Oké, ze kreeg dan wel geen schok, maar haar ogen waren niet aan het licht gewend zoals andere leerlingen hier op school. Nikita leefde in de nacht, en als ze in het daglicht kwam dan zag ze ook alleen maar zwart.
Nikita ving de blik van de jongen weer en keek hem aan. Ze had gemerkt dat de jongen een tijdje naar haar had zitten kijken, iets wat ze niet erg vond; maar ze zag dat hij over iets aan het nadenken was. “Trouwens als het stoort even zeggen, dan laat ik het wel wat verder weg zweven of zo,”Zei hij tegen haar. Dat was aardig van hem dat hij dat zei, maar als ze dat zou vragen dan zou ze het gevoel krijgen dat ze aan hem liet zien dat ze iemand was die graag in donker zat. Iets wat dan echt stom over zou gaan komen. “Het is oké,”zei ze tegen hem. Maar eerlijk gezegd begon het licht wel een beetje te irriteren. Vervolgens vroeg ze aan hem of het wel gaat, omdat hij echter overal tegenaan gestoten was. Op kalme toon zei hij dat hij gewoon wat last van zijn, maar dat hij daardoor maar schoenen aan had moeten trekken. Omdat hij dat zou kalm zei, kwam het bij Nikita over als hij het droogjes bedoelde. Ze lachte kort en keek toen naar de deur. Het geluid van de cafetaria kwamen steeds dichter bij, ze hoopte dat die mensen niet binnen kwamen.
De jongen stelde zich zelf voor als Aleksey.”Nikita,” zei ze met een glimlach. Nikita vroeg zich af of de jongen het niet raar vond om geen hand te geven tijdens het voorstellen. Maar voorstellen met een handdruk was iets, wat ze nooit had gemogen van Anita. Dat leek haar zelf ook geen goed idee om dat te gaan doen, ze wist wat voor gevolgen daarvan konden komen dus dat was beter van niet. “Vind je het erg als het licht ergens anders naar toe gaat?” vroeg ze voorzichtig. Ze gaf toch maar toe dat haar ogen er wel wat pijn bij gingen doen. Als Aleksey graag wilde weten wat er aan de hand was waarom ze niet graag licht zag, dan kon hij dat gerust aan haar vragen. Dus vrijwel direct zei ze na die gedachte:“Als je het graag wil weten waarom, mag je dat gerust vragen.” Ze begon zich al wel meer op haar gemak te voelen, maar dat zal snel veranderen waarschijnlijk wanneer ze hem ging vertellen dat eigenlijk blind was. Ze had geen idee hoe hij daarop zou moeten reageren. Ze had het nooit eerder aan iemand verteld. Zelfs niet aan Pablo. Alleen Anita wist daar echt vanaf.
Het feit dat het meisje even had gestaard naar het kleine balletje van licht was hem niet ontgaan. Het was ook best wel cool. Hij kon het echter nog niet zo heel lang, had het heel random ontdekt toen hij wat aan het klungelen was. Een heel huis verlichten was iets wat hij al van vroeger kon, maar dat had hij zichzelf toen moeten leren uit uiterste nood. Dit had hij zichzelf uiteindelijk geleerd met een beetje hulp van enkele docenten omdat hij het stiekem best wel handig vond. Nieuwsgierig keek hij haar aan, vroeg zich af of ze het zou aan durven om het aan te raken. Aleksey zou alles zo kunnen herleiden moest het toch mis lopen dat kon hij wel, maar ze gaf er geen reactie op. Wel, hij had het voorgesteld meer kon hij niet doen.
Ergens voelde hij zich betrapt toen ze zijn blik had opgevangen. Daarom had hij zijn aandacht ook heel even snel gericht op het balletje terwijl hij begon met praten. Aleksey, altijd de beleefdheid zelve zat zoals altijd in met andere personen. Hij wist niet in hoeverre ze blind was, goed hij wist niet eens dat ze blind was maar de vermoedens waren er. En toch had hij het gevoel dat het licht haar stoorde. Alsof ze toch iets kon zien.. ‘Het is echt geen moeite hoor.’ Glimlachte hij vriendelijk. Natuurlijk was het geen moeite, het was maar een simpele actie om het ding te verplaatsen zodat het haar niet stoorde. Maar zolang ze het zelf niet aan gaf dat het haar irriteerde besloot hij te zwijgen. Hij was gewoon begaan met mensen oke, wilde altijd het beste voor ze ook al kende hij het meisje nog niet eens bij naam. Maar goed dat was hij nu eenmaal en hij zou wel zien of ze uiteindelijk er iets ging over zeggen. Met dat zij naar de deur keek deed hij hetzelfde, hoorde het geluid langzaam maar zeker dichter komen. Of harder worden. ‘Ik neem aan dat je hier niets voor niets zit. Dus sta me even toe.’ Met een simpele blik op de radio en een zachte knip van zijn vingers liet hij al het geluid wegsterven dat zich in de ruimte bevond. ‘Geen geluid, geen nieuwsgierige zielen die komen kijken.’ Verklaarde hij even zijn actie. Zo meteen knalde hij het ding wel weer terug aan, voor nu voegde het beetje elektriciteit zich echter bij het balletje dat iets feller begon te schijnen.
Nikita. Hij besloot maar dat het een naam was die hij ging onthouden. Vrienden maken was altijd leuk, en het meisje leek geen dreiging te vormen naar hem toe dus. Normaal was hij iets hartelijker als hij iemand begroette, gaf hij ze ook meteen een hand of wat dan ook. Maar bij Nikita bleef hij iets stiller, niet alleen omdat ze hem had gewaarschuwd maar ook gewoon omdat hij de stilte die in de ruimte hing niet wou doorbreken en zo eventueel mensen naar hier lokte. Zachtjes trokken zijn mondhoeken naar omhoog toen ze de vraag stelde. Een klein tikje gaf hij tegen het ding en het zweefde al helemaal naar de andere kant van de ruimte. Duisternis viel weer tussen hun in, maar hij vond het niet meer zo erg. Aleksey wreef even kort door zijn haar en trok even een wenkbrauw op. ‘Ik ga je niet dwingen om het te vertellen. ‘ Sprak hij schouder ophalend. ‘Maar, als ik het goed heb denk ik dat je blind bent?’ Hij bracht het voorzichtig aan. Wilde haar helemaal niet kwetsen met zijn woorden of zo. Misschien was hij nu een klein beetje te ongevoelig geweest, had hij het haar moeten laten vertellen. ‘Je hoeft er niet over te praten als je niet wilt.’ Zo, hij wilde haar echt geen slecht gevoel geven.
Onderwerp: Re: I'm just sitting in the dark (& Aleksey) vr maa 20, 2015 3:28 pm
And when the lights go down
There is where I'll be found
Nikita vroeg zich af wat er zou gebeuren als ze het bolletje licht ging aanraken. Ze zou geen schrok krijgen, dat had de jongen tegen over haar gezegd; maar wat zou ze dan te voelen krijgen? Een paar prikkeltjes? Of zou er een ernstig gevolg komen dat ze helemaal blind kon worden? Iets waar ze helemaal niet op zat te wachten. De gedachte dat ze de zon nog nooit in het echt had gezien vond ze al niet leuk, laat staan ook in het donker niets meer zien. Dat zou voor haar echt een hel zijn. Volgens Aleksey was het geen moeite om het bolletje licht te verplaatsen, maar voor nu irriteerde het haar nog niet zo heel erg. Het irriteerde haar wel, maar niet genoeg om de jongen te vragen of hij het bolletje wilde verplaatsen.
Haar ogen vielen uiteindelijk weer op de deur. Van achter de deur was er veel drukte en lawaai te horen, het klonk wel gezellig en ze wilde zich ook wel graag in die gezelligheid begeven; maar het risico dat ze tegen iemand aan kwam, was dan wel enorm groot. Ook al had ze soms dan wel de neiging om iemand expres aan te raken, dan wilde ze gewoon even wat aandacht hebben. Dat was bij de jongen die tegen over haar zat niet nodig, een gesprek zoals deze vond ze ook erg leuk. In haar ooghoek zag ze dat de jongen ook keek naar de deur. “Ik neem aan dat je hier niets voor niets zit. Dus sta me even toe” hoorde ze hem zeggen. Nieuwsgierig keek ze hem aan en toen hij met zijn vingers knipte verdween het geluid van de radio. Een beetje raar keek ze hem aan, waarom deed hij de radio uit? Gelijk na die gedachte verklaarde hij:“Geen geluid, geen nieuwsgierige zielen die komen kijken.” Oké ja, daar had hij wel een punt.
Nikita vroeg aan hem of hij het bolletje licht wilde verplaatsen. Een simpele tik van Aleksey zweefde het al naar de andere kant van de kamer. Terwijl de duisternis viel begonnen de ogen van Nikita zich wat beter te voelen. Ze voelde zich nu ook een stuk meer op haar gemak. Zij kon de jongen nu ook wat beter zien vanwege haar mutatie. Iets wat dan ook weer een voordeel gaf. Waarschijnlijk kon hij haar nu niet zo goed zien, of wel? Dat wist niet. Rustig keek ze toe hoe hij zijn schouders ophaalde en zei:“Ik ga je niet dwingen om het te vertellen.” Dan niet, het was zeker geen moeite om te vertellen waarom ze het lichtje ergens anders naar toe wilde hebben. Ze vond het eigenlijk ook wel leuk wat zijn reactie zou zijn. “Maar, als ik het goed heb denk ik dat je blind bent?” vroeg hij voorzichtig aan haar. Dat hij het voorzichtig vroeg snapte ze aan de ene kant wel, maar aan de andere kant maakte dat haar weer een beetje ongemakkelijk. “Ja klopt, maar alleen overdag,” zei ze tegen hem. Ze wilde eerst alleen knikken, maar dat zou hij misschien moeilijk te zien krijgen. “Je hoeft er niet over te praten als je dat niet wil,” zei hij vervolgens. Ze vond het fijn dat hij dat nog had gezegd, want nu voelde ze zich wel wat beter. Dus niet dat hij zou gaan weglopen van haar omdat ze blind is. “Geeft niet, ik kan je goed genoeg zien,” zei ze om hem geen gevoel te geven als of hij wat verkeerds had gezegd. Dit zou ze waarschijnlijk ook nog wel vaker horen, dus dan kon ze er eigenlijk wel alvast aan wennen. “Ik weet niet zo goed wat ik eraan moet vertellen...” zei ze tegen. Ze keek even van de jongen weg, maar ook snel weer terug. “Ik ben alleen blind bij daglicht en als ik te lang naar het licht kijk… voor de rest niks,“ zei ze schouderophalend. Nikita wist verder helemaal niet hoe ze over haar blindheid moest vertellen. Het lag gewoon aan haar mutatie dat ze wel in het donker kon kijken. Ook wel in een verlichtte kamer, maar dat kon ze niet al te lang vol houden. Het donker vond ze sowieso wel wat fijner. Ze kon alles goed zien, het leek dan alsof het voor haar nu een verlichtte kamer was. De kleuren van het bankstel kon ze zien, en ook de lampen kap die aan het plafond hangen. Ze was nu gewoon anders, dat was sowieso wel omdat ze een mutant was net als alle anderen. Maar sowieso haar ogen waren anders. “Heb jij ooit iemand ontmoet die blind was?” vroeg ze gewoontjes. Ze wist niet verder wat ze verder moest vragen aan hem. En anders zou het toch maar stil blijven, iets waar ze geen zin in had.
Dat ze vreemd had opgekeken toen hij de radio had laten uitgaan was hem niet ontgaan. Misschien was het beter als hij het eerst had gevraagd, maar uiteindelijk maakte het niet veel uit. Aleksey had het gedaan om haar te helpen, of nou ja om er voor te zorgen dat er hier niemand anders binnen ging komen. Niet dat hij het erg vond, maar tja hij kreeg de vibe dat zij het niet zo leuk zou vinden dus natuurlijk deed hij dan ook het eerste wat er in hem op kwam. ‘Ik zorg zo wel dat hij weer gaat spelen. Als de meeste mensen uit de gang zijn.’ Glimlachte hij. Want yeah, hij gin hier niet in volledige stilte zitten hoor dat was een beetje saai. En hoewel hij natuurlijk altijd 101 vragen kon stellen aan Nikita om de stilte weg te werken deed hij dat nog net niet.
De duisternis sloeg meteen weer toe zodra hij het bolletje had verplaatst. Al raakte hij nu veel sneller gewend aan het duister en kon hij haar gezicht nog wel duidelijk zien. Toch van op het afstandjes dat hij van haar was verwijderd, voor de rest gaf het schijnsel van het balletje nog wel genoeg licht zodat hij ook niet ergens tegen zou knallen als hij weer moest opstaan of wat dan ook. Een verbaasde uitdrukking gleed over zijn gezicht. Hoe kon je nu alleen blind zijn overdag? Blind was je toch voor altijd? Of had het iets te maken met de mutatie van het meisje? Dat moest haast wel right, anders moest hij dit toch echt even goed uitzoeken. Gelukkig hielp het meisje hem hier toch vrijwillig mee toen ze weer begon te spreken. Nu kon ze hem dus beter zien. Serieus, ze had het even eerder moeten zeggen hoor dan had hij het lichtje veel sneller weg gestuurd. Wie weet had hij haar nu wel onbewust pijn gedaan of zo? Met een licht bezorgde blik keek hij Nikita aan toen ze even had weg gekeken. Het was echt wel beter geweest als hij er gewoon niets over gezegd haar hoor. Hij wilde haar er niet droevig mee maken of wat dan ook. ‘Je had het echt eerder moeten zeggen hoor, dan had ik er wel voor gezorgd dat ik geen licht had gemaakt.’ Sprak hij op een verontschuldigende toon. Blind bij daglicht en bij gewoon kunstmatig licht, die manier van leven zou hij niet aan kunnen. Altijd in het donker zitten werd na een tijdje ook maar deprimerend, hij kon zich die eerste dagen na dat hij het nieuws van zijn vader had gehoord dat hij blind was geworden op het werk nog goed herinneren. Hij, zijn zusje en zijn vader hadden een lange tijd in het donker moeten zitten omdat de elektriciteit dus was afgesloten. Gelukkig was dat ook de tijd waarin hij zijn mutatie ontdekte waarmee hij zomaar kon zorgen dat er weer elektriciteit was. In die tijd huilde zijn zusje veel, omdat ze zo vaak in het donker moest zitten. ‘Komt het trouwens door je mutatie?’ Het leek hem nog altijd extreem raar als dat niet het geval zou zijn hoor. Aleksey had wel het gevoel dat hij dit mocht vragen aan het meisje, simpelweg omdat het toch leek alsof ze het niet erg vond. Maar goed, dat kon ook allemaal gespeeld zijn. Hoewel hij daar als een getraind acteur meestal wel door keek. Dit keer was het zijn beurt om weg te kijken. Hij staarde naar het Russische boek dat op zijn schoot lag een verhaal dat hij nog niet kende. Uiteindelijk nam hij toch het besluit om te gaan antwoorden, zij antwoordde ook op het gene wat hij vroeg dus natuurlijk ging hij antwoorden omdat dat het eerlijkste was om te doen. ‘Mijn vader is blind geworden toen ik 7 was, door een ongeluk op het werk. En er is ook nog een meisje dat ik enkele dagen geleden heb leren kennen.’ Even haalde hij zijn schouders op. Zijn vader, zijn zusje. Hij miste hun. Hij miste Rusland nog steeds, en dat nu hij hier toch al een tijdje zat.
Onderwerp: Re: I'm just sitting in the dark (& Aleksey) vr maa 20, 2015 10:14 pm
And when the lights go down
There is where I'll be found
Gelukkig dat Aleksey de radio straks wel weer aan deed. Een muziekje op de achtergrond was altijd erg leuk, dan was er tenminste wel een zekerheid dat het niet stil werd. Het lawaai op de gang was ook nog steeds op de gang zitten, dus het was maar even goed dat de radio uit stond. Ze moest er niet aandenken dat mensen binnen kwamen en het licht volop aan deden. Dat zou een hel zijn voor haar. Nou ja, voor een minuutje kon ze iets zien maar daarna moest het licht wel weer snel gedempt of uit zijn. Dat was toch het fijnste voor haar.
Ondertussen legde Nikita aan hem uit dat ze overdag blind was en met licht van een lamp als ze er lang naar bleef staren. Niet dat ze staren naar een lamp snel deed, maar dat ene bolletje licht van zonet had haar aandacht wel getrokken. Daar had Aleksey niks aan kunnen doen, dat haar aandacht daaraan was getrokken. Dat was eigenlijk gewoon haar eigen schuld geweest. Haar ogen begonnen niet zo heel veel pijn te doen, maar ze had het begonnen te voelen. Op een verontschuldigde toon zei hij dan ook dat ze het veel eerder had moeten vertellen, want dan had hij er voor gezorgd dat hij geen licht had gemaakt. “Het geeft niet hoor, het deed niet zoveel pijn, het irriteerde alleen,” zei ze met een vriendelijke glimlach. Ze vond het aardig van hem dat hij had gezegd dat hij er eerder voor had gezorgd dat er geen licht kwam. Maar Nikita zat s’avonds ook niet in het donker, maar in een verlichte kamer waarbij ze het licht kon dempen. Dan kon het haar ook geen zeer doen. Nou ja, niet zoveel dan. In een verlichtte kamer waarbij het licht was gedempt, kon ze gerust de hele nacht zitten.
Aleksey vroeg aan haar of het door haar mutatie kwam, en ze knikte daarbij. “Tot en met mijn tiende was helemaal blind, maar mijn oma leerde mij dat ik de mutatie had om in het donker te kunnen zien,” Om een keer wat te vertellen over haar oma deed haar goed. Ze heeft drie jaar lang niet over haar gepraat omdat het niet mocht van Anita, alleen aan haar oma denken mocht wel. Dus het luchtte wel op om over haar oma te gaan praten. Niet dat er veel te vertellen was over haar oma, maar het was iets. Aan Aleksey vroeg ze of hij mensen kende die blind waren. Hij vertelde over zijn vader toen hij 7 jaar was. En een ander meisje een paar dagen geleden. Best wel heftig over zijn vader, en vooral op zo’n jonge leeftijd. Zij zelf was tien jaar, toen ze gewoon wegliep van haar ouders. Ze heeft haar ouders ook niet gemist of zo, ze had altijd gedacht dat haar ouder haar niks boeien waar ze naartoe was gegaan. Dus waarom zou ze haar ouders dan missen? Ze had haar oma bij haar gehad, en dat was goed genoeg voor haar. “Het spijt me voor je vader,” zei ze iets schuldig. Als Nikita nu niet haar mond open had gedaan om nieuwsgierig te vragen of Aleksey nog mensen kende die blind waren, dan had ze zich nu ook niet schuldig gevoeld. “Heb je nog wel contact met je vader en eventuele andere familie?” vroeg ze voorzichtig. Ze had nu wel gewild dat ze het niet had gevraagd, maar ze was eenmaal nieuwsgierig.
Muziek vond hij altijd wel leuk om te luisteren. Nou ja, het was toch altijd leuker tijdens een gesprek. Zo konden er tenminste geen ongemakkelijke stiltes vallen want je had altijd de muziek om terug op te vallen. Dus yeah, hij knalde die later wel weer aan wanneer hij echt zeker was dat er niemand meer op de gang was. Tot zolang zouden ze het gesprek eventjes levend moeten houden. Maar dat zou wel geen probleem gaan vormen.
Ergens was het best wel interessant. Ze was blind, maar alleen overdag. Dat gaf haar nog de mogelijkheid om van alles te doen als de avond eenmaal viel. ‘Kan je zien als het bijvoorbeeld erg bewolkt is buiten?’ De vraag was er sneller uit dan zijn bedoeling was. Maar het was nu eenmaal een onderwerp dat hem toch interesseerde, merendeels omdat zijn vader blind was. Bij hem was het misschien geen mutatie of wat dan ook, maar dat wilde even goed niet zeggen dat iets als dit hem niet kon interesseren. Zijn mondhoeken krulde vrolijk omhoog. Licht irriteerde haar. Misschien moest hij dan ook eens oefenen op het dimmen van licht, dat moest hem vast wel lukken right? Als hij zich er op focuste waarschijnlijk wel. Maar dat ging hij wel proberen als hij alleen was. Het moest maar eens voorvallen dat een van de lampjes plots knalde. Nah, oefenen deed hij als hij alleen was. Dat was gewoon handiger en dan kon hij zich beter focussen. Want op dit moment, wel ja op elk moment eigenlijk als iemand bij hem was en hij zou oefenen, zou hij zich al snel slecht voelen omdat het leek alsof hij geen aandacht aan die persoon besteedde.
Tot en met je tien jaar helemaal blind zijn. Dan was opeens kunnen zien in het donker wel een heel plotse verassing als je het hem vroeg. ‘Dus je hebt nooit echt kunnen zien?’ Dat was gewoon zielig. Maar goed, bij sommige mensen was het nu een maal aangeboren of zo. Aleksey zelf zou het haatte. Echt, niet kunnen zien zou hem gewoon totaal deprissief maken. Ook al zou hij er zelfs uiteindelijk mee kunnen leren leven. Maar haar oma had het haar dus verteld. ‘Dus je oma is ook een mutante?’ Dat leek hem wel het meest logische, anders zou de vrouw er toch niet van geweten hebben? Andere mensen wisten weinig af van mensen als hun. Bij hem was het nodig dat zijn familie het wist, of toch al zeker zijn kleine zusje want haar had hij vroeger altijd wel iets gegeven om te doen als ze in een dipje zat dan las hij personen of dieren uit boeken en kon ze daarmee spelen. Aleksey haalde zijn schouders op. Het was inderdaad erg wat zijn vader was overkomen, maar het was nu eenmaal zo. Het was een van de vele dingen in de familie Ivanov die fout waren gegaan, maar ze hadden ermee leren leven en haar vader had langzaam maar zeker zijn geluk beginnen terug vinden in de tijd dat hij hier was. Dat had zijn zusje hem toch verteld, en dat was voor hem het belangrijkste, dat zij gelukkig waren. ‘Ik spreek mijn vader en mijn kleine zusje elke dag. Via Skype, dat was een voorwaarde als ik mee naar het eiland ging komen. Voor de rest heb ik geen andere familie meer.’ Sprak hij wat zachter. Praten over familie deed Aleksey graag, maar toch elke keer was zijn grootste moeilijkheid om te beginnen over zijn moeder. Al was dat voor hem best logisch.
Onderwerp: Re: I'm just sitting in the dark (& Aleksey) vr maa 20, 2015 11:32 pm
And when the lights go down
There is where I'll be found
Een snelle vraag kwam Nikita tegemoet, nadat ze hem een gedeelte vertelde over wanneer ze haar mutatie had ontdekt; dat ze in het donker kon kijken. De vraag die Aleksey haar vroeg was eigenlijk best wel vreemd. Ze wist eerlijk gezegd hoe ze daarop antwoord moest geven. Ze wist wel toen ze haar Night Vision nog niet had dat alles geheel zwart was voor haar ogen. En wanneer was het bewolkt buiten? Hoe kon ze dat überhaupt zien? Of moest dat eerst horen via het weer bericht, en dan de volgende dag buiten kijken om te zien of ze kan zien? Ze moest eventjes lachen, toen ze erover na dacht. “Nou, ik weet eigenlijk niet wanneer het bewolkt is buiten. Als het overdag een keer bewolkt is, klop maar op mijn slaapkamer deur dan komen we er misschien achter,” het was al grapje bedoeld, maar een gedeelte van haar wilde toch wel weten of als het bewolkt is buiten of ze dan kon zien. Maar toch had ze al verwacht dat ze dan tijdens bewolkt weer ook blind is overdag. “Ik denk het niet dat ik dan kan zien,” zei ze met een glimlach terwijl ze haar hoofd schudde.
“Nee, ik heb inderdaad nooit kunnen zien tot mijn tiende,” was haar antwoord op zijn volgende vraag. Als de nacht zo ging met praten met Aleksey zou ze dat helemaal niet erg vinden. Het was een stuk leuker dan een beetje alleen op buiten of binnen rond zwerven. En Nikita had zo’n gevoel dat hij nog genoeg vragen in zijn hoofd had zitten. Iets wat ze helemaal niet erg vond, ze vond het leuk om zijn vragen te beantwoorden. Zijn volgende vraag was over haar oma, of zij ook een mutante was. “Ja, zij leefde vooral met mij in de nacht,“ zei ze met een glimlach. Ze wilde nog veel meer over haar oma vertellen, hoe ze was, wat ze Nikita had geleerd, hoe het leven was in de Amazone. Maar door na te denken over haar oma maakte Nikita een beetje onzeker. Het was al vreemd dat zij met haar oma in de Amazone had gewoond, en dan ook nog gewoon met de nacht “leefde”. Ze keek weg, toen ze weer terug dacht hoe haar oma voor haar neus was doodgeschoten. Iets waar ze al een hele tijd niet meer aan had gedacht, en nu nog steeds maakte het haar erg droevig. Om Aleksey niet ongemakkelijk te laten voelen, keek ze weer terug met een glimlach om hem een vraag te stellen. Een vraag die bij hem ook wel aankwam, het ging immers over zijn familie. “Ik spreek mijn vader en mijn kleine zusje elke dag. Via Skype, dat was een voorwaarde als ik mee naar het eiland ging komen. Voor de rest heb ik geen familie meer,” vertelde hij. Aleksey begon wat zachter te praten. Nikita werd wel nieuwsgierig, maar toch had ze het gevoel alsof ze het recht niet had om te vragen wat er is gebeurd met zijn andere familie. Ze wist ook niet of Aleksey heel gevoelig was of niet? Want anders had Nikita geen idee hoe ze hem moest troosten. Ze ging daarom ook maar over naar een iets leuker onderwerp. “Wat leuk dat je je zusje en je vader nog elke dag ziet, ook al is het via skype,” zei ze. Ze was best jaloers op hem, hij kon tenminste nog met iemand van zijn familie skypen. Nikita kon wel skypen met Pablo -haar kickbox trainer destijds- maar dat was niet haar familie. Net als Anita, zij was ook niet haar familie. “Ik weet niet wat er is gebeurd met je andere familie, en dan vooral je moeder waarom je er niet over praat. Maar het spijt me alvast,” Zei ze als teken dat ze erg mee leefde met hem; ook al had ze geen idee wat er is gebeurd. Als hij dat wilde vertellen, dan kon hij dat zeker bij haar kwijt.
Aleksey bedacht eigenlijk net te laat dat ze het onmogelijk kon weten. Slimme zet hoor. Hij zag de verwarring even toenemen op Nikita’s gezicht, wat er even voor zorgde dat hij zijn hand door zijn haren haalde. ‘Sorry het was niet mijn bedoeling om ongevoelig over te komen, soms komen de woorden er gewoon sneller uit dan verwacht en dan krijg je dus domme vragen als deze.’ Sprak hij met een kleine glimlach. Echt hoor, stiekem zat hij hier echt momenteel wel met een roodhoofd, en ondanks hij in het donker zat zou ze het toch wel eventjes mooi kunnen zien. Wat een geweldige eerste indruk was dit toch weer. ‘Wel, kijk uit met wat je zegt hoor. Binnenkort sta ik voor je deur.’ Lachte hij vrolijk. Al zou hij dan wel eerst eventjes moeten uitzoeken waar haar kamer was en alles, maar hij wilde het stiekem gewoon weten. Als ze dan toch zou kunnen zien als het bewolkt buiten was had hij haar geholpen. ‘Wel, we proberen het ooit gewoon eens. Wie weet zie je iets meer dan anders. You never know.’ Alleen als ze wilde hoor, hij ging haar heus niet dwingen om iets te doen wat haar uiteindelijk misschien niet goed beviel en ze dan misschien droevig zou worden omdat ze misschien toch niets leek te zien.
‘Het spijt me voor je. Ik heb respect voor je, ik zou niet weten wat me zou overkomen eigenlijk.’ Altijd de eerlijkheid zelve. Eigenlijk vond hij dit nog wel leuk, gewoon een gezellig gesprek voeren met iemand die hij nog niet kende. Oké, het donkere deel was misschien niet top maar zijn ogen waren inmiddels ook wel weer gewend aan het duister. Een oma als mutante, het zou echt wel cool moeten zijn om dat te hebben. Toch merkte Aleksey dat ze niet dezelfde blijheid deelde, wat hem al genoeg vertelde dat dit een gevoelig onderwerp was. De drang om gewoon bij haar te zitten en zijn arm om haar heen te slaan was groot, maar hij bleef nog maar eventjes zitten. ‘Ik kan me al voorstellen dat je oma erg veel van je houd.’ De reden dat hij niet in verleden tijd sprak was puur omdat hij het nog niet zeker wist of de vrouw wel of niet was overleden aan wist hij veel wat. Van zodra hij was beginnen praten had hij zijn benen opgetrokken en had zijn kin op zijn knieën gelegd. Hij wilde terug naar huis, naar Rusland. ‘Soms is het wel leuk, maar op andere momenten kan mijn zusje plots beginnen huilen of iets en dan wenste ik dat ik bij ze kon zijn om haar te knuffelen.’ Glimlachte hij zwakjes. Gisteren nog was zijn zusje midden in het gesprek in huilen uitgebarsten en het had zijn hart gebroken om haar zo te zien. Ze betekende alles voor hem, en om haar te zien huilen was gewoon hard. Ook gewoon om het feit dat hij haar niet meer kon troosten, niet zoals hij haar vroeger altijd dicht tegen zich aan had getrokken als ze droevig was om hun moeder. Zijn vader huilde niet, hij luisterde gewoon naar Aleksey’s verhalen en zo nu en dan glimlachte de man naar hem terwijl hij met zijn lichte ogen naar het beeldscherm staarde maar in werkelijkheid gewoon zwart voor zijn ogen zag. Dankbaar keek hij Nikita uiteindelijk aan. Medelijden, het was iets waar hij niet mee kon omgaan maar het feit dat het meisje toch opmerkte dat hij dit onderwerp liever vermeed ondanks dat ze hem niet kende deed hem zichtbaar wel goed. ‘Het spijt me ook van je oma..’ Glimlachte hij uiteindelijk.
Snel genoeg was hij overeind gekomen om langs haar heen te lopen en toch heel kort zijn hand op haar schouder te leggen als teken dat hij er voor haar was, ondanks ze elkaar nog maar net kenden. Het balletje licht kwam meteen naar hem toegevlogen toen hij onder weg was naar de radio, en uiteindelijk bracht hij weer leven in het apparaat om vervolgens terug te lopen naar de zetels en het minder felle balletje terug weg te sturen. Voorzichtig ging hij uiteindelijk bij haar op de bank zitten, bewaarde nog wel een respectabele afstand. ‘Dus, ik neem aan dat je niet uit de States komt?’ Grijnsde hij breed. Dat was wel duidelijk geweest van zodra hij de ruimte binnen was gelopen. Aleksey gokte op Zuid Amerika, maar hij kon natuurlijk nooit zeker zijn van alles.
Onderwerp: Re: I'm just sitting in the dark (& Aleksey) za maa 21, 2015 6:06 pm
And when the lights go down
There is where I'll be found
Toen Nikita nog geen antwoord gaf op de vraag van Aleksey, zag dat hij eventjes met een rood hoofd zat. Terwijl hij zei dat hij niet ongevoelig wilde doen, moest eigenlijk eventjes lachen. Zij had er geen probleem mee dat een vraag zo snel kwam. Ze vond het eerder wel erg leuk. Nikita bood hem aan om aan te kloppen op haar kamerdeur als het een keer bewolkt buiten is. Wie weet kon ze dan wat zien, maar ze wist eigenlijk al dat het antwoord “nee” zal zijn. Natuurlijk zal ze dan niets zien, maar het was sowieso leuk om Aleksey dan voor de grap te houden. Want ja, hij zei dat ze moest uitkijken met wat ze zei. Iets wat ze nooit deed. Spanning was leuk, dus waarom zou ze dan uitkijken. “‘Wel, we proberen het ooit gewoon eens. Wie weet zie je iets meer dan anders. You never know.” zei hij tegen haar. Het klonk voor haar heel erg serieus, maar toch moest wel lachen. Zou echt grappig zijn als Aleksey op haar kamerdeur zal kloppen terwijl zij nog in een diepe slaap ligt. Maar goed, dat zal ze ervoor over hebben. “Is goed,” zei ze, terwijl ze instemmend knikte. Misschien ging ze dan wel gewoon in de zon op een bankje zitten, werd zij zelf ook nog wat bruiner. Ook al werd ze sowieso al wel snel bruin, en dat kon ze dan s’avonds te zien krijgen.
Tot en met haar tiende was helemaal blind, dag en nacht. Ze wist nog wel goed dat ze net als Aleksey zonet, overal tegen aan stootte. Dat was echt een hel voor haar geweest, maar met de tijd had ze er leren wennen waar alles stond en met steun van de muren kon ze overal gemakkelijk langs lopen. Met de eerlijkheid die in stem van Aleksey te horen was zei hij:“Het spijt me voor, ik heb respect voor je, ik zou niet weten was me zou overkomen eigenlijk.” Nikita grinnikte even, en zei:“Ik heb er mee leren leven.” Terwijl ze eventjes kort over haar oma vertelde, begon ze zich een beetje verdrietig te voelen. Ze miste haar oma heel erg, en hoe graag ze ook meer over haar oma wilde vertellen kon ze dat niet. “Ik kan me voorstellen dat je oma erg veel van je houd,” zei hij. Ze knikte kort en wilde zeggen dat het eigenlijk hield was, maar ze kon het niet. Ze wilde wel, maar toch weer niet; gewoon omdat ze wist dat ze zal gaan huilen en dat wilde ze niet. Ze had te veel gehuild op de dag dat haar oma dood ging.
Ze keek toe hoe Aleksey zijn benen op trok en zijn kin liet rusten op zijn knieën. “Soms is het wel leuk, maar op andere momenten kan mijn zusje plots beginnen te huilen of iets en dan wenste ik dat ik bij ze kon zijn om haar te knuffelen,” vertelde hij over het skypen met zijn familie. Ze knikte even begrijpelijk, ook al had ze niet echt iemand om mee te praten via skype. Of zien huilen via skype, maar ze begreep het wel als je met familie ging skypen. Zij zou ook liever bij haar oma wezen, dan alleen via skype te praten. Niet dat ze kon skypen met haar oma die overleden is. Nikita vertelde hem dat het haar speed van zijn familie en wat er is gebeurd. Hij hoefde het niet vertellen als hij dat niet wilde, en hij merkte zo te zien ook dat het niet hoefde om er over te praten. Uiteindelijk glimlachte hij naar haar en zei dat het hem ook speed van haar oma. Ze keek weg van hem en probeerde de brok die in haar keel was ontstaan weg te slikken. Nikita wilde nog wel wat vragen aan hem, maakte niet uit over wat maar ze kreeg geen woord haar mond uit. Ze voelde hoe een hand kort op haar schouder kwam te liggen en ze keek even op. Aleksey was bij haar komen zitten iets wat ze wel waardeerde. En zo voelde het dus als iemand haar aanraakte die zij niet eerst aanraakte. In de jaren dat ze niemand mocht en durfde aan te raken had ze dat gemist. Hoe kon ze vergeten zijn hoe iemand haar op een normale manier hoorde aan te raken? Wanner was het voor het laatst dat iemand haar aanraakte door alleen een hand op haar schouder te leggen? Te lang geleden. De tranen begonnen al in haar ogen te prikken, iets wat nu meer opviel doordat Aleksey het licht bolletje naar de radio stuurde. “Dus, ik neem aan dat je niet uit de States komt?” zei hij tegen haar, terwijl hij breed grijnsde. Nikita schudde haar hoofd, keek even van hem weg. Zal ze het hem vertellen? Zal ze het hem vertellen dat ze eerst in Salvador woonde, daarna in de Amazone met haar oma en daarna in Rio de Janeiro? Als hij het echt wilde weten dan zat er niets anders op. En hoe moest Aleksey dan een duidelijk antwoord krijgen op zijn vraag? “Ik woonde eerst in Salvador, toen in de Amazone en toen in Rio de Janeiro.” Ze vroeg zich af hoe hij zal reageren bij de Amazone. En dan als hij dat wilde weten wat ze daar deed, en waarom ze daar woonde of iets dergelijks; dan moest ze weer over haar oma praten. En dan zouden al haar emotie’s die ze drie jaar lang verborgen had gehouden er uit komen. Nikita vond het nu al zo moeilijk om te praten met een brok in haar keel, en nog steeds nadenkend over Engels. Een taal die ze wel beheerst, maar nog steeds een beetje moeilijk ging. Tot nu toe ging het wel goed, maar het verhaal over haar oma vond ze wel makkelijker in Spaans. “Ga me niet zien als ze rare meid die door de Amazone heen zwierf, ik woonde daar met mijn oma voor vijf jaar.” zei ze om er zeker van te zijn dat hij niet ging denken als een vrouwelijke Tarzan of zo.
Nikita dacht even na hoe ze haar verhaal over het leven in de Amazone duidelijker te maken voor Aleksey. Globaal gezien was het simpel om uit te leggen. Ze was op haar tiende met haar oma gaan leven in de Amazone, met normale kleren en elektriciteit en al dat soort stuff. Maar op haar vijftiende zag ze haar oma neer geschoten worden voor haar neus… the end. En vooral dat laatste zal een moeilijk gedeelte voor haar woorden om te vertellen. Nikita keek even weg en keek hem toen weer aan. Ze wilde dit aan hem vertellen en uithuilen bij hem, maar ze werd tegen gehouden. Tegen gehouden door de gedachten en gevoelens die ze had overgehouden aan Rio, wat een hel voor haar was geweest. Wat was er zo leuk om te vertellen over haar verleden? Helemaal niets eigenlijk. “Waar ik vandaan kom is niet zo belangrijk of zo, kom jij uit de States?” vroeg ze om al haar gevoelens toch maar te blijven verbergen. Het was best gemeen van haar hoe ze zei dat zij niet belangrijk was en gewoon over te gaan naar een ander onderwerp. Misschien was Aleksey gewoon nieuwsgierig, dat was zij ook geweest bij hem. En ze voelde zich wel op haar gemak, dus waarom wilde ze haar emotie’s niet gewoon laten zien?
Oke, dat was dan ook geregeld. Ooit ging hij voor haar deur staan als het een bewolkte dag was. Hij kon zich al helemaal voorstellen hoe het zou lopen eigenlijk, de kans dat ze ook echt wat zou zien was klein maar het viel uiteindelijk te proberen. Het moest maar eens zo zijn dat ze iets kon zien, zelfs als het maar schimmen waren of wat dan ook. Dat was ook een iets. Hij zou het wel eens samen met haar gaan uit zoeken, gewoon voor de fun van alles. Al hoopte hij niet dat ze er zich dan plots slecht om zou voelen, maar dat zou hij dan wel zien. Uiteindelijk ging hij er wel voor haar zijn, want ja zo iemand was hij gewoon. ‘Ik hou je er aan hoor.’ Grijnsde de jongen breed. Hiermee gezegd ging hij haar dus zeker nog wel een tweede keer zien, aye dat was cool.
Ze had ermee leren leven ja. Dat kon ook haast niet anders. Maar het was nog steeds zielig voor haar dat ze nooit had kunnen zien. Dat ze nooit werkelijk had kunnen genieten van de wereld om haar heen. Nee, voor hem zou het echt de hel zijn geweest als hij nooit had kunnen zien. Even goed wist zij niet wat ze miste en uiteindelijk was dat misschien maar goed ook. Wanneer het onderwerp veranderde naar haar oma, zag hij toch enige pijn toenemen in de blik van het meisje en dat was gewoon zielig. Toch deed hij op het eerste moment nog niet vrij veel, merendeels omdat hij niet wist wat hij juist moest doen om haar weer terug op haar gemak te stellen. Aleksey kende haar niet, en zij kende hem niet. Maar dat betekende eveneens niet dat hij haar gewoon zou laten zitten hier met wat ze ook mocht voelen.
Vertellen over zijn familie, het bleek zijn grootste zwakke plek. Maar hij zette zich er wel over heen, gewoon nu even omdat hij hier niet alleen was. Dan was het ook niet de tijd om te gaan liggen nadenken over dat soort dingen, dat deed hij straks wel weer als hij naar zijn kamer ging of wat dan ook. Maar haar oma was dus dood of iets in die aard, zo veel had hij al kunnen afleiden en dan ging hij een beetje ongevoelig over zijn familie praten? Dat was dus wel niet cool eigenlijk, en hij zou er ook wel mee gaan op houden, kwestie van dat hij haar toch een beetje wilde ontzien. Nadat hij de radio weer terug was gaan aanzetten was hij naast haar gaan zitten. Een beetje in de hoop dat ze toch wel doorhad dat hij er echt voor haar was. Kort slikte hij toen hij de tranen zag verschijnen in haar ogen. Dat was echt niet zijn bedoeling geweest. Wat twijfelend bleef hij zitten, om dan zijn hand uiteindelijk toch even kort op die van haar te leggen. ‘Hea, het spijt me als ik je aan dingen liet denken waar je niet aan wilt denken..’ Fluisterde hij zachtjes. Even voelde hij zich legit schuldig hoor. Maar hij had al wel een nieuw onderwerp gezocht, eentje dat haar hopelijk niet al te zwaar viel. Maar hij had gelijk, ze kwam niet uit Amerika. Blijkbaar had ze dus echt in Zuid Amerika gewoond, wow even goeie gok of zo. Salvador, de Amazone en Rio. Wait, de amazone? Dat was toch een jungle? Uh? ‘Wel, dat lijken me interessante plekken om te wonen. Zeker de Amazone?’ Even zag hij het voor zich dat ze gewoon in een coole boomhut wonen waar er nog elektriciteit was en alles, zou nog wel cool zijn eigenlijk. Niets voor hem want het was er way to hot, en veel te vreemde beestjes. Wonen in een jungle was een tikje vreemd, maar wie was hij om te oordelen. Uiteindelijk was het ook maar een plek als geen anders, moest je de bijzondere omstandigheden er gewoon eventjes bij nemen. Maar al bij al was het nog wel pretty cool. ‘Ik zag je echt al aan een liaan zwieren hoor. Dat heb je toch minstens een keer gedaan right? Anders stel je me teleur.’ Grijnsde hij breed. ‘Maar hoe woonde je daar dan?’ Dit was puur uit interesse hoor, like hij vroeg zich het legit af. Misschien was het wel echt zo dat ze in een soort van boomhut had geleefd, of hij zag het nu helemaal fout.
Voor heel even was het gesprek stil gevallen, maar hij vond het niet eens zo heel erg. Zo kon hij zichzelf toch eventjes terug vinden en de gedachten aan zijn familie weer compleet van de baan schuiven. Misschien had hij gewoon niet zo veel vragen moeten stellen, want really soms stelde hij gewoon veel te veel vragen en veel te diepzinnige eigenlijk. ‘Hea, dat wil ik niet meer horen hoor. Het is zowiezo belangrijk waar je vandaan komt, omdat die plek je thuis altijd zal blijven. Zelf kom ik uit St. Petersburg, de complete andere kant van de wereld eigenlijk. Maar ik ben trots op het feit dat ik daarvandaan kom, ook al heb ik er zo veel slechte dingen mee gemaakt.’ Legde de jongen uit met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij was trots op zijn afkomst, en dat zou hij altijd blijven ook. Aleksey draaide zich wat meer naar haar toe, legde zijn ene been op de bank en keek haar voor een tijdje aan. ‘Ik weet niet wat er gebeurd is op de plekken waar je woonde, maar elk van die plekken maakt je tot wie je bent. Elke persoon die je daar hebt leren kennen vormt je, dus vergeet je afkomst nooit.’ Hij schonk haar een scheve grijns en legde uiteindelijk de hand die op de hare lag terug in zijn schoot.
Onderwerp: Re: I'm just sitting in the dark (& Aleksey) zo maa 22, 2015 12:31 am
And when the lights go down
There is where I'll be found
Dat ze Aleksey nog een keer zal zien was duidelijk. En dat ze er dan met zijn tweeën naar buiten gingen om uit te zoeken of Nikita met bewolkt weer kon zien, was ook zeker. En dan ze zeker was dat ze dan niet kon zien was ook duidelijk. Anders kon Nikita ook wel zien als het regende buiten, en dat was dus niet geval. Maar dat ze Aleksey nog een keer zal zien vond ze wel erg leuk. Nou ja, overdag kon zij hem alleen niet zien, maar goed. Het was wel het proberen waard. Gelukkig zei hij dat hij haar eraan zal houden, maar dat moest hij alleen het weer in de gaten houden. Dat kon zij niet doen.
Toen de tranen in haar ogen begonnen te prikken over de gevoelens die ze had over haar oma, hoorde ze Aleksey zachtjes tegen haar zetten dat het hem speed als hij wat zei over waar ze niet over na wilde denken. Ze haalde haar schouders op, het boeide niet echt. Nikita had al drie jaar haar gevoelens opgepropt, dan kon ze dat nu ook wel doen. Ze klaarde een klein beetje op toen hij het onderwerp over ging naar de plekken waar ze vandaan kwam. Dit onderwerp lag ook wel zwaar op haar maag, maar ze ging gewoon door. Ze had niet voor niets een goeie oppepper van Pablo gekregen, toen ze een keer aan het kickboxen waren. If your going trough hell, keep going, dat was dan ook precies dat ze Rio had overleeft. Anders was ze allang deprimerend geweest in dat appartement met Anita. Anita, de vrouw die bijna overal allergisch voor was wat te maken had met insecten. Daar was juist Nikita heel erg gewend aangeraakt. Gewoon vanwege de Amazone.
“Wel, dat leek me interessante plekken om te wonen. Zeker de Amazone,” zei Aleksey tegen haar. Ja, de Amazone geweldige plek om in te wonen. Vooral met een familie lid die begreep hoe ze zich voelde met haar blindheid. Haar oma die haar hielp om te leren survivallen, en haar mutatie liet opbouwen. Ze was nog steeds verdrietig om het feit dat ze de reden niet had geweten waarom haar oma werd dood geschoten. De reden waarom wilde ze zo graag weten, dat ze er eigenlijk alles voor over had. De man die haar oma had dood geschoten zal wel boeten voor wat hij haar had aangedaan. Haar gedachte die af dwaalde naar die ene man verdwenen in een klap, toen Aleksey wat tegen haar zei met een brede grijns op zijn gezicht:“Ik zag je echt al aan een liaan zwieren hoor. Dat heb je toch minstens een keer gedaan, right? Anders stel je me echt teleur.” Met een bloed serieus keek ze hem aan. Serieus? Wilde hij dit echt weten? Het feit dat ze nu echt in een deprimerende bui zat, en dan dat hij haar wilde op wilde vrolijke met zo iets? “Ja ik was net als Tarzan,” zei ze droogjes. Oké, dat was dus even helemaal niet zo. Ze moest dan ook wel even kort lachen toen ze dat zei. Maar toen hij vroeg ze dan leefde werd ze al snel weer stil. En gedeelte over hoe het leven was in de Amazone deed haar wel pijn. Maar als hij dat echt wilde weten, dan vond ze zich een beetje gedwongen om het echt te gaan vertellen. “Ik woonde in een huisje met mijn oma...” ze slikte even, omdat ze nu weer over haar oma begon. Nikita zette even haar verstand op nul en vervolgde:“We hadden elektriciteit, een wasmachine, normale kleren. En op mijn dertiende kreeg ik een eigen kamer, die wel in een boom was met gewoon een touw ladder naar beneden.” Ze vond het leuk om te vertellen over het leven en ze wilde nog meer vertellen hoe haar kamer eruit zag, en hoe ze aan eten moesten komen. Wat eigenlijk best wel simpel was, want dan liepen ze gewoon een dag door de Amazone naar de dichtstbijzijnde dorp.
Maar ze wilde gewoon niet verder vertellen. Gewoon omdat ze niet over wilde komen als een meisje die graag alles uit haar verleden kwijt wilde, aan de eerste persoon waar ze echt een goed gesprek mee had. En omdat ze haar leven minder belangrijker vond dan die van iemand anders. Nikita had eerlijk gezegd wel duizende reden om te stoppen met praten over haar verleden, maar eentje vond ze het belangrijkste en dat was om het feit dat ze binnen nu en over vijf of tien minuten in huilen uit kon barsten. En dat kon ze Aleksey niet laten zien.Ze stopte dan ook vrijwel snel met praten en vroeg aan Aleksey of hij uit de States kwam. De hand van Aleksey lag nog steeds op de hare, iets wat ook wel een groot risico was dat hij deed. Ze wist niet of hij een vriendin had of niet? Dus ze moest nu eigenlijk haar hand best wel stil houden om hem geen klein tikje te geven, anders was het gedaan met het goeie en gevoelige gesprek. Dan zal hij een lust voelen voor haar, iets waar ze vooral nu niet in stemming was. En voor al als hij een vriendin had, was dat geen goed idee.
Dat Nikita had verteld tegen hem dat de plek waar zij vandaan kwam niet belangrijk was had hem wat wakker gemaakt van de stilte. “Hea, dat wil ik niet meer horen hoor. Het is zowiezo belangrijk waar je vandaag komt, omdat die plek je thuis zal blijven. Zelf kom ik uit St. Petersburg de complete andere kant van de wereld van de wereld eigenlijk. Maar ik ben trots op op het feit dat ik daarvan kom, ook al heb ik er zoveel slechte dingen meegemaakt,” legde hij uit. Wow, hoe hij dat zo uitleggen raakte haar diep. Het maakte haar zelfs emotioneel, en schuldig tegelijk. De tranen begon nu alweer in haar ogen te prikken. “Ik weet niet wat er gebeurd is op de plekken waar je woonde, maar elk van die plekken maakt je tot wie je bent.Elk persoon die je daar hebt leren kennen vormt je wie bent. Dus vergeet je afkomst nooit,” zei hij vervolgens met een scheve glimlach. Hij haalde zijn hand weer van hare en veegde even snel de traan die over haar was rollen weg. Ze vond het zo ontzettend lief dat hij dat had gezegd. Ook al voelde het deels ook wel dat ze een schop onder haar kont had gekregen, maar dat had ze dan ook maar even verdiend. Gewoon omdat ze tegen hem had gezegd dat ze haar leven minder belangrijk vond. “Ik voel me bijna vereerd om je het wel te vertellen wat er allemaal is gebeurd, maar het is een lang verhaal...” zei ze terwijl ze haar haren even naar achteren deed met haar hand. Ze vond het vreselijk dat Aleksey haar nu zo moest zien, maar ze kon het niet meer tegen houden. “Ik vertel het je alleen als je dat ook echt wilt,” zei ze nog. Als hij dat ook echt wilde dan moest ze zich eigenlijk mentaal goed voorbereiden. Anders zou ze echt een chaos van emotie’s zijn. Met een voorzichtige kleine glimlach keek ze hem afwachtend aan. In haar ogen was nog wel te zien dat ze het erg moeilijk mee zal hebben om het te vertellen, maar als hij wilde zal ze ervoor gaan.
