Eigenlijk kon hij het zich echt niet voorstellen hoe het was om in de amazone te wonen. Like met al die vreemde dieren die er leefde, plus de warmte. Nee, daar voor was hij echt wel niet gemaakt. Although wilde hij de plek ooit wel eens bezoeken, misschien een paar weken blijven wat survivallen. Yeah, dat zag hij nog wel zitten. Maar er wonen, nah dan verkoos hij toch nog liever zijn Rusland. Misschien was de grap over het slingeren aan de lianen geheel misplaatst, maar tja hij kon er niets aan doen. Plus, ergens voelde hij zich toch wel een beetje verplicht om haar terug aan het lachen te maken. Puur omdat het zijn schuld was dat ze zich nu iets minder leek te voelen, hij en zijn domme vragen ook altijd. Nikita leek het ook niet zo’n geweldige joke te vonden aan haar gezicht te zien. Well, dat was even mooi fout ingeschat van hem. Een verontschuldigende grijns verscheen even op zijn gezicht. Maar haar opmerking over Tarzan deed hem toch weer opnieuw lachen. Serieus, dat moest ze even niet gaan zeggen in zijn buurt als hij zich schuldig voelde om een grap die hij maakte. Maar aye, dat ze lachte was wel goed. Al was de snelheid waarmee die vrolijke lach verdween was verbazingwekkend. Ondertussen had Aleksey ergens de beslissing al gemaakt om geen verdere vragen meer te stellen of zo, het was echt niet cool dat het meisje droevig werd door dingen die hij zei. Een kamer in een boom? Echt hoor, dat was toch wel heel even het koelste wat hij ooit had gehoord had. ‘Lijkt me wel cool.’ Glimlachte hij even. Boomhutten waren al cool, maar echt slapen in een boom had hij nog nooit gedaan. Logisch ook want tja de nachten in Rusland waren zowiezo al koud.
De stiekeme onderwerpwissel had hij er echt wel met een reden in gestopt hoor. Merendeels omdat hij nu ook weer zelf het onderwerp werd van alles en zij dus eventjes de tijd kon nemen. 'Misschien neem ik je ooit eens mee naar Rusland. I mean, je zag jouw kant van de wereld al dan is het wel zo eerlijk dat ik je mijn stad ook laat zien. By night natuurlijk.’ Glimlachte hij uiteindelijk. Sint Petersburg was zowel bij daglicht al in de avond een van de meest prachtige steden op de wereld. Een levendige stad, eentje vol met herinneringen maar zelfs al waren er slechte bij, niets kon die plek voor hem overtreffen. Helemaal niets. Er waren genoeg mensen die ooit naar New York, Dubai of Londen wilde gaan. Maar voor hem was zijn geboortestad al die plekken in elkaar.
Iets wat hij het meisje dan ook wel probeerde duidelijk te maken. Net zoals hij had geprobeerd het duidelijk te maken dat haar leven echt wel iets betekende en dat ze uiteraard niet zo licht over dingen moest heen gaan. Dat was dan weer wie hij was, altijd helpen nooit aan jezelf denken. Natuurlijk was het niet zijn bedoeling om er voor te zorgen dat ze weer tranen in haar ogen had, helemaal niet. Maar ze had gewoon eventjes iemand nodig die haar weer wakker schudde en hij was maar al te graag die bepaalde persoon. Zijn hand had hij uiteindelijk weer van de hare afgehaald en in zijn schoot gelegd, merendeels omdat hij haar ook niet wilde belemmeren in bewegen en hij ook niet onder invloed wilde komen te staan van whatever haar mutatie inhield. Al had hij daar al wel ergens een idee van, en dat idee dat was voor hem genoeg om voorzichtig te zijn. Omdat hij Diana had en hij haar nooit pijn zou kunnen doen. Aleksey keek haar met een fronsje aan. Wel, dat was ook weer niet de bedoeling ze hoefde zich absoluut niet verplicht te voelen om het hem te vertellen. Helemaal niet zelfs. ‘Ik wil niet dat je jezelf nog meer pijn doet. Dat is wat ik wil. Maar als je het wilt vertellen mag het wel, misschien lucht het op.’ Sprak hij zachtjes.
Een idee sneakte al heel snel zijn hoofd binnen en meteen schoot zijn hand in zijn jas zak. Meteen haalde hij er een paar dikke handschoenen aan en hield die voor haar neus. ‘Wel, ik weet niet of het zal helpen. Maar misschien kan jij of ik deze aan doen. Aangezien je toch zo aardig was om me te waarschuwen voor je mutatie, moet ik je toch ook wel waarschuwen dat ik er absoluut niet tegen kan als mensen emotioneel worden en dan ga ik ze uiteindelijk knuffelen dus, jij of ik?’ Waarschijnlijk zou ze het wel een vreemd idee vinden, maar het werkte misschien wel als een soort schild tegen haar mutatie of zo. En hij sprak echt de waarheid hoor. Hij kon het absoluut niet verdragen dat mensen in zijn bijzijn huilde, dan hugde hij iedereen. Letterlijk, zelfs al was je zijn grootste vijand of zo zou hij het nog overwegen.
Onderwerp: Re: I'm just sitting in the dark (& Aleksey) di maa 24, 2015 7:13 pm
And when the lights go down
There is where I'll be found
Hoe leuk was het om te vertellen hoe ze leefde in de Amazone? Dat was echt heel leuk, alle leuke herinneringen die Nikita over had van de Amazone kwamen te binnen schieten in haar. Het maakte haar ook wel kwetsbaar dat ze emotioneel werd. Maar daar was niets ergs aan, voor al niet omdat Aleksey het ook niet erg bleek te vinden dat ze wat emotioneel werd. Het was goed dat hij het begreep en dat hij geen gevaar voor haar toonde. Ze merkte wel dat hij haar op wilde vrolijken, het werkte niet echt omdat ze droogjes op hem reageerde dat ze net als Tarzan was. Ze moest daar wel kort om lachen, ze hem namelijk eerder aan het lachen gemaakt dan hij haar. 1-0 voor haar, ook al was het nou ook weer niet een wedstrijdje. Maar de gedachte die ze had dat ze voor stond was wel erg leuk. Nikita’s glimlach verdween al wel snel weer, maar dat ging ook wel weer over. Ze zal snel genoeg weer lachen om Aleksey. De woorden van hem leek haar wel een op te vrolijke, als het nog kon had ze haar kamer graag aan hem laten zien. Maar door stomme boskappers was het huisje van haar en haar oma gesloopt. Het was een mooi een huisje geweest, en alle details zaten nog steeds in haar hoofd. En die zal ze ook niet snel vergeten. “Misschien neem ik je ooit eens mee naar Rusland. I mean, je zag jouw kant van de wereld dan is het wel zo eerlijk dat je mijn stad ook laat zien. By night natuurlijk,” zei hij met een glimlach op zijn gezicht. Met een kleine glinstering in haar ogen keek ze hem aan. “Oke, dan neem ik jou mee naar de Amazone,” zei ze, Nikita zag het hem al gaan tussen de vliegjes. En soms loopt er nog een tijger voorbij of een aap. Verder niks, hij hoefde zich geen zorgen te maken, zij was bij hem. Nikita kende bij elk hoekje van de Amazone dat zich vijftig kilometer van het huisje van haar oma had bevonden. Dus niks aan de hand.
Alles wat ze had meegemaakt in haar leven waren als één grote bom terug gekomen in haar gedachten. Ze vond het vreselijk om te vertellen wat er is gebeurd, maar toch een ander deel van haar wilde het wel graag vertellen aan hem. Gewoon omdat ze het er een keer uit moest gooien. Maar toch, ze wilde niet in een keer alles boem op tafel gooien en vertellen wat ze had meegemaakt aan hem. Voor al omdat ze hem nog maar net kende, maar hoe hij luisterde naar haar voelde ze dat haar verleden wel veilig bij hem zou liggen. Ook al ging ze dat natuurlijk niet aan iedereen vertellen die te vertrouwen was, maar voor nu zag ze Aleksey wel als een vriend die ze wel kon vertrouwen. Ze vroeg aan hem of hij wel echt zin had om naar haar te luisteren. Door haar woorden was er een frons in zijn voorhoofd gekomen, iets wat ze wel begreep. Zachtjes zei hij tegen haar:“Ik wil niet dat je jezelf nog meer pijn doet. Dat is wat ik wil. Maar als je het echt wil vertellen mag het wel. Misschien lucht het op.” Niet echt een specifiek antwoord, maar ze kon er wel wat mee. Ze vertelde gewoon een deel, en zou alle details voor eerst maar even weg laten. Als hij vragen had, of nieuwsgierig was geworden dan kon hij gerust dingen vragen. Nikita wilde al beginnen met vertellen, maar toen ze zag dat Aleksey zijn handen in zijn jaszak deed; was ze een beetje ongerust of hij wel echt zou blijven. Ze keek toe hoe hij een paar grote handschoenen liet zien. Verward keek ze hem even en luisterde rustig wat zijn bedoeling was met een paar handschoenen. “Wel, ik weet niet of het zal helpen. Maar misschien kan jij of ik deze aan doen. Aangezien je toch zo aardig was om me te waarschuwen voor je mutatie, moet ik je toch ook wel waarschuwen dat ik er absoluut niet tegen kan als mensen emotioneel worden en dan ga ik ze uiteindelijk knuffelen dus, jij of ik,” vertelde hij. Ze keek hem met een vriendelijke glimlach aan en nam de handschoenen van hem over. Misschien zal het wel degelijk gaan helpen, en misschien niet? Maar daar zouden ze dan snel genoeg achter komen. De handschoenen voelde warm aan, maar die warmte negeerde ze gewoon. Ze vond zichzelf nu er wel grappig uit zien. Nikita ging in kleermakerszit zitten, zodat ze nu Aleksey recht aan kon kijken. “Ik doe hiermee mezelf niet pijn. Weg stoppen voor drie jaar doet meer pijn, I gues.” zei ze normaaltjes. Ze haalde even haar schouders op en zuchte eventjes. Hier komt het dan. “Ik woonde eerst met mijn ouders in Salvador, in een normaal huis bij de rand van de stad. Op mijn tiende verjaardag kwam mijn oma langs, en ze wilde mij een cadeautje geven zodat ik in de nacht kan zien.“ begon ze te vertellen. Ze keek even naar haar handen waar handschoenen om heen zaten. Ze keek weer naar Aleksey en vervolgde:“Mijn moeder werd daarom boos en zei tegen mijn oma dat ze mij nooit meer mocht komen opzoeken. Ik huilde die nacht, omdat dankzij mijn moeder mijn verjaardag was verpest en mijn kans om een keer de wereld te zien.” Dit was nog maar een begin van haar geschiedenis, maar alles was weer zo helder alsof ze die dag weer mee maakte. Ze zuchtte diep in en uit, en dwong haar tranen niet te laten rollen. “Een paar weken later was ik alleen thuis, omdat m’n ouders boodschappen gingen doen. Er klopte twee mannen hard aan op de deur… Me temo que, los hombres no quería cerrar la puerta que iba a hacer.” begon ze de helft in het Spaans te doen, omdat ze dat wel gemakkelijker vond. Ze dacht even diep na en en zei toch maar nog steeds nadenkend hoe ze dat goed moest vertalen naar het Engels:“Sorry, euhm…. Ik zei dat ik bang was... en dat de mannen die voor de deur stonden niet wilden dat ik deur dicht ging doen.” De gedachte dat ze had dat haar oma haar toen kwam redden van de mannen, klaarde haar wel op. Maar toch vond het vertellen van haar verleden moeilijk. “Mijn oma kwam, en heeft verteld dat ik mee moest gaan met haar. Dat deed ik dus ook en heb mijn ouders na die ochtend niet meer gezien...” Zei ze en ze slikte zichtbaar. Nikita wist niet of ze verhuist waren of dat ze nog wel leefde. En als haar ouders nog leefden waarom hadden ze haar nooit gebeld? Allerlei vragen stormde haar hoofd binnen. Zoveel vragen waar ze geen antwoord op kon vinden. Ze werd er boos om dat haar ouders nooit hebben laten horen. Boeide haar ouders het wel dat ze weg was gegaan? Tranen van woede stonden in haar ogen. Nikita keek schuin weg van Aleksey, wat zal hij nu denken nu hij haar in eens boos zag? “Sorry, komt door mijn ouders,” zei ze als excuus, voor als hij dat afvroeg. Ze wilde verder vertellen, maar door de woede die in haar opwelde vanwege haar ouders kon ze geen woord door haar keel heen krijgen. “Als je het je niet boeit kun je het zeggen, want dit is nog lang niet alles...” zei ze een tikkeltje pissig. Waarom deed ze dat? Waarom ging ze nu alweer haar woede op hem af reageren? Waarom deed ze alweer wat verkeerd?! Wat was er mis met haar? Nikita deed haar ogen even dicht en probeerde haar woede rustig te houden, maar veel werkte het niet. De gedachte die ze had over haar ouders, bleven maar in haar hoofd vast zitten.
Een grijnsje verscheen op zijn gezicht. Blijkbaar zag ze het wel zitten om mee te komen naar Rusland. Aye, dat ging hij echt wel ooit doen hoor. Overdag was de stad prachtig, maar in de avond kon hij haar zoveel meer laten zien. Kon hij aan haar tonen wat hij zo geweldig vond. De volgepakte theaters, het uitgaansleven. Yeah, hij zag het echt wel helemaal zitten hoor. ‘Wel, daar hou ik je aan hoor.’ Griijnsde Aleksey vrolijk. ‘Ik hoop dat je kleren tegen de kou hebt hoor, want je zult wel merken dat het klimaat bij mij een stukje anders is dan bij jou.’ Een glimlach verscheen naarmate hij verder sprak. Praten over thuis maakte hem altijd vrolijk. Nou ja, zolang hij het tegen iemand vertelde toch. Als hij alleen was, trachtte hij zo veel mogelijk niet aan thuis te denken puur omdat het pijn deed.
De reden waarom hij haar geen specifiek antwoord had gegeven was simpel. Hij wilde dat ze het vertelde uit zichzelf, als ze niet wilde dan was het ook zo. Hij wilde haar nergens tot pushen of wat dan ook. Nee, het enige wat hij wilde was dat ze zich op haar gemak voelde bij hem. Meer wilde hij niet. De verwarde blik in haar ogen deed hem even lachen. Yeah, hij zou waarschijnlijk wel hetzelfde gezicht hebben getrokken als er iemand plots voor hem kwam zitten met handschoenen, zeker als ze binnen zaten. Gelukkig nam ze de handschoenen aan en trok ze die ook meteen aan. Wat best wel een grappig zich was eigenlijk. Binnen zitten met handschoenen, als het op iemands bucketlist stond dan kon je dat nu al wel schrappen hoor.
Kort knikte hij. Hij begreep haar. Hij begreep haar beter dan wie dan ook. Aleksey had hetzelfde gedaan toen zijn moeder was gestorven had zich helemaal afgesloten voor alles en iedereen. Maar dat had hij uiteindelijk omgezet in zijn prachtige acteerprestaties. Prestaties waar tot op de dag van vandaag nog werd over gesproken. In stilte luisterde hij naar haar. Zijn blauwe ogen natuurlijk enkel en alleen op haar gericht. Haar verhaal was begonnen in Salvador met haar familie. Het feit dat haar moeder haar praktisch een verbod oplegde dat ze haar eigen oma niet mocht zien, dat kon hij niet snappen. Vanaf het moment dat het meisje het moeilijk begon te krijgen wilde hij dichter naar haar toe schuiven, tot ze plots in het Spaans begon. Eh wow wat? Aleksey staarde haar even onbegrijpend aan. Enkele dingen snapte hij wel, maar toch het was nogal onsamenhangend in zijn hoofd. Thank god dat ze toch nog met de vertaling kwam anders was hij verder van huis geweest. Voor even staarde hij naar zijn eigen handen. Je ouders zo achterlaten omdat je oma het zei? Er was waarschijnlijk een hele goede reden voor maar hij zou het nooit kunnen. Merendeels omdat hij zichzelf nooit zou vergeven als er wat met zijn vader of zijn zusje zou gebeuren. Stel je maar eens voor, dat Aleksey hen had laten zitten na de dood van hun moeder om een of andere steracteur te worden. Het was een mogelijkheid geweest, maar zijn band met zijn familie was te sterk om die zo maar achter te laten.
Maar toen leek er iets te veranderen in haar. Ze leek kwaad? Kort beet hij op zijn onderlip, maar hij schudde haar verontschuldiging weg. Het maakte hem niet uit, hij kon het wel hebben. En hij begreep het ook wel half, haar ouders waren haar nooit komen zoeken of wat dan ook. Dat was toch hetgene wat hij ervan probeerde te maken in zijn hoofd. De snerende opmerking die ze in zijn richting maakte deed hem even opkijken. Meteen schoof hij dichter naar haar toe en legde zijn handen op haar schouders en keek haar recht in de ogen aan. ‘Ziet het eruit alsof het me niet boeit?’ Sprak hij op een zachte toon waarbij hij heel even kort met zijn hand een lok haar uit haar gezicht streek. ‘Ik ben hier voor je, zodat je alles er kan uitgooien wat je ooit hebt opgekropt Nikita.’ Ging hij verder op nog steeds die rustgevende toon, in de hoop dat die haar zou kalmeren.
Onderwerp: Re: I'm just sitting in the dark (& Aleksey) ma apr 06, 2015 1:45 pm
And when the lights go down
There is where I'll be found
Oké, het was officieel; Nikita kon niet geloven dat ze met Aleksey mee ging naar fucking Rusland! Ze was nooit verder geweest dan Brazilië en dan heeft ze gewoon net afgesproken dat ze naar Rusland toe gaat! Dit was echt ongelooflijk. Ze had wel eens plaatjes gezien hoe Rusland er uit zag, maar ze had zich nooit bedacht hoe het in het echt zou zijn. En nu was dat even waar ze over na dacht. Dit was echt even geweldig. Nikita had dan alleen wel een nieuwe camera nodig, want foto’s maken dat ging ze zeker. Gewoon als herinnering, en als ze het leuk vond in Rusland dan bleef ze daar wel een tijdje. Wie weet. “Nee, ik heb geen kleren tegen de kou, is het daar koud dan?” vroeg ze nieuwsgierig. Wist zij veel of het daar koud of warm was. Ze had toch vaak wel een lange broek aan, maar in de zomer lekker korte broekjes. Dus als het in Rusland werkelijk koud was, dan liep zij daar in een korte broek. Dat zou even geweldig zijn. Dan heeft ze tenminste iets gedaan wat andere mensen niet zouden doen, tenzij het daar warm was natuurlijk.
De handschoenen die ze van Aleksey had gekregen waren best dik en warm. Maar als het zou helpen dan helpt het. Ze moest er niet aan denken om dit gesprek te verstoren omdat zij zo nodig haar hand moest laten bewegen. Dan zou dit alles in een keer vergeten zijn. En ze vond het net zo leuk om te praten met hem. Nou ja, het was niet zo’n leuk onderwerp. Het ging voornamelijk om haar iets wat haar wel het gevoel gaf dat ze egoïstisch was. Maar omdat Aleksey dat niet erg vond vertelde ze maar gewoon beetje bij beetje over haar leven in Salvador. En Salvador was een hel. Ze mocht niks van haar ouders omdat ze blind was, en haar ouders verboden haar zelfs om een soort van leerlinge te zijn van haar oma; omdat haar oma haar wilde leren hoe ze kon zien in het donker. Haar ouders begrepen niet hoe het was om blind te zijn, ze zag alleen maar duisternis voor haar en dat maakte haar soms heel depressief. Maar dat hield ze nog maar even achter voor Aleksey. Ze had immers al eerder verteld dat ze er mee ging leren leven. Maar alsnog het was een hel geweest voor haar. Maar dat zou niemand ooit begrijpen. Zelfs Aleksey niet, die al zoveel begreep van haar. Maar toen ze begon dat ze met haar oma mee ging en haar ouders gewoon achter liet was een sprankeltje onbegrijpelijkheid te zien. Jammer voor hem ging ze dat niet uit leggen, waarom ze dat had gedaan. Maar als hij goed had geluisterd dan begreep hij het wel. Een kleine driftbui ontstond in Nikita, omdat ze teveel dacht aan haar ouders. Die mensen hadden haar zoveel geweigerd dat ze er gek van werd. Ze voelde zich als een gevangene in huis, en soms heeft ze dat gevoel ook hier op Genosha. Want ja, ze mocht er pas af wanneer ze haar mutatie onder controle wist te houden, en voorlopig kon ze dat nog niet. Dat was eigenlijk precies het zelfde als in Salvador. Ze mocht het huis pas uit als haar ouders overleden waren en wanneer ze een nieuw goed huis had waar mensen voor haar zorgden. Alsof ze zwaar gehandicapt was! Ze kon van alles zelf doen, overdag zou ze slapen en s’avonds zou ze gewoon overal naar toe gaan. Wat was daar nou zo vreemd aan? En nog iets, haar ouders stuurde geen kaartje, mailtje of belletje, wat voor ouders had je dan? Ze werd hier alleen nog maar bozer om en op een gegeven moment zei ze pissig tegen hem voor als het hem niet boeit dan kon hij het zeggen, want alles wat ze had verteld was nog lang niet alles. Er ging nu gelijk een tweestrijd in haar aan de gang, de ene kant voelde ze zich schuldig dat ze dat pissig tegen hem had gezegd en aan de andere kant wilde ze er ook nog achteraan gooien dat hij dan net zo goed weg kon gaan. Vrijwel meteen kwam Aleksey dichter naar haar toe geschoven en legde zijn handen op haar schouders. Met een boze blik keek ze hem aan. Ondanks haar tweestrijd kon ze hem alsnog als het beste boos kijken naar hem. “Ziet het eruit alsof het me niet boeit?” zei hij op een zachte toon, waarbij hij met zijn hand een lok van haar haar uit haar gezicht streek. Hierdoor bleef haar gezichtsuitdrukking onveranderd, maar in haar knapte toch wel iets. Er was iets waar door dit haar raakte. Ze wilde huilen, maar in plaats van om verdriet naar boven te laten komen zette ze dat om in nog meer woede. “Ik ben hier voor je, zodat je alles eruit kan gooien wat je ooit hebt opgekropt Nikita,” zei hij op een geruststellende toon. Waarom? Waarom had Aleksey al van het moment dat ze hem had leren kennen gelijk gehad over haar. Waarom bleef hij zo rustig in de momenten dat zij op ontploffen stond. Ze kon er niet meer tegen door al die vragen in haar hoofd en haar verleden die ze aan het ophalen was, was gewoon te veel voor haar geweest. Haar ogen werden wat vochtig en haar driftbui zakte wat af. Ze wilde aan hem vragen waarom hij rustig bleef in haar bijzijn, maar ze kreeg geen worden uit haar keel. Nikita probeerde de brok die in haar keel zat weg te slikken. Wat een normaal gesprek was, was nu moeilijk en emotioneel voor haar. Iets wat ze nooit echt had mee gemaakt. Dus dat maakte het voor haar nog een stuk moeilijker. In plaats van de vraag vragen aan Aleksey zei ze:“Sorry.” Ze had er spijt van dat ze haar driftbui op hem had afgestuurd. Hij had er ook niks aan kunnen doen. De wijze woorden van haar oma drongen diep in haar hoofd binnen. Als er iets fout was waardoor ze boos zou worden, dan moest ze dat niet op andere afreageren. Dat is niet leuk voor beide personen. Ze wist dat daar erge gevolgen van konden komen als ze haar driftbui op iemand zou afreageren. Zo had ze ook wel eens twee week ruzie gehad met Pablo, omdat ze dat had gedaan. Ze wilde die fout niet nog een keer maken.
“Je vind het niet erg dat ik mijn gevoelens uit, maar het lukt niet. Het lukt gewoon niet,” zei ze, haar ogen begonnen nog vochtiger te worden. En langzaam maar zeker rolde het eerst traantje over haar wang heen. Wat was hier zo moeilijk aan? Waarom kon ze het gewoon niet laten gaan. “In de Amazone hoefde ik me niet uiten, mijn oma en alles daarom wisten gewoon als ze mij met rust moeten laten. En dan was ik soms dagen alleen in de jungle, omdat ik dat nodig had. En als ik het wilde vertellen, dan vertelde ik gewoon tegen een boom. Bomen praten niet terug en beoordelen je daarom niet. Bij mensen is dat gewoon anders...” zei ze zachtjes. Het was waar wat ze vertelde tegen hem, zo was het precies hoe zich nu voelde. Alsof ze bang was dat Aleksey haar zou beoordelen en uitlachen of wat dan ook. Als iemand dat bij haar zou doen, terwijl ze zichzelf oplegde dan zou ze serieus dit eiland afvluchten. Ze zou terug gaan naar de Amazone waar niemand haar dan ooit zal vinden. Ze zou dan alleen en veilig zijn, en dan helemaal niks waar zich zorgen om hoefde te maken. Geen mensen die haar uit zullen lachen, helemaal niks. “In de Amazone was ik vaak alleen, de enige persoon waar ik mee kon praten was mijn oma. Ik wist en weet niet hoe het is om met personen om te gaan die zelfde leeftijd zijn als mij.“ Ze stopte even met praten en al snel vervolgde ze weer over haar verleden. “De Amazone is echt prachtig om te wonen, er is daar van alles te doen dus ik verveelde me ook bijna nooit. Alleen mensen willen nu palmbomen gebruiken om olie van te maken voor auto’s, en mijn oma en ik woonde daar precies tussen.” De gedacht dat haar oma om die reden was dood geschoten raakte haar nu dieper dan hoe ze er alleen maar aan dacht. En dan wist ze nog niet zeker of dat de reden was, waarom haar oma was dood geschoten. De gedachte die ze om haar oma had raakte haar wel, maar echt niet zo diep als ze er over wilde praten. Aleksey zal vast niet begrijpen hoe het is om te zien hoe een familie lid voor je dood geschoten werd. Er waren ook gewoon geen woorden voor om dat te beschrijven hoe erg dat is. Ze keek weg van Aleksey en sprak:“Op de laatste dag dat ik de Amazone was, was ik vijftien. Die dag werd mijn...” Ze slikte en veegde de traan weg van haar wang. “Ze werd dood geschoten, omdat die mensen per se olie wilde maken van palmbomen, I think.” Nikita kon er niet meer tegen. Ze had het geprobeerd om haar tranen zo lang mogelijk in te houden. Maar daar had ze nu de kracht niet meer voor. Een voor een stroomde de tranen over haar wangen heen. Ze zag het weer voor haar hoe de lichaam van haar oma in haar armen slap werd en hoe de ogen van haar langzaam dicht vielen. Er was over al bloed op haar handen. Zonder dat ze er goed over na dacht deed ze snel de handschoenen uit en probeerde haar handen schoon te vegen. De gedachte dat ze nu alweer bloed op haar handen had was zo diep tot haar doorgedrongen, dat het net was of er alweer bloed op haar handen zat. De beelden die ze had over haar verleden bleven flitsen voor haar ogen. En de tranen bleven maar lopen over haar wangen..
‘Uhm, wel als je in de winter gaat dan wel.’ Sprak hij met een grijnsje. Hun zomers vielen echt wel mee hoor, en zelfs hun winter. Maar aye, hij was het gewend. Zij was Brazilië gewend dus dat waren twee totaal andere dingen. Maar hij ging er wel voor zorgen dat ze het dan niet koud had hoor. Duh, ze was zijn gast dan die kon hij niet zomaar in de kou laten zitten of lopen fort hat matter.
Haar verhaal was er niet zo maar eentje om over naar huis te schrijven. Dat had hij al wel door. En hij vond het jammer dat ze zoiets had moeten mee maken. Al was dit nog niet het enige dat was wel zeker. Ergens wilde hij het gewoon allemaal doen stoppen. Al het onrecht dat de mensen werd aangedaan tegenwoordig. Dat kon gewoon niet meer. Ooit als hij van school af ging hij zich er echt wel voor in zetten. Hij was er al mee begonnen ooit voor zijn eigen familie, maar hij moest het op grotere schaal gaan uitwerken. Niemand verdiende het om van hun oma gescheiden te worden of van iemand anders. Het deed hem gewoon pijn. Oké, hij was te meelevend maar dan nog. Hij was het beu dat dit soort dingen enkel gebeurde bij goede mensen. Waarom namen ze niet degene die het verdiende? Corrupte mensen en dat soort mensen, maar nee ze kozen de zwakke persoon. Zoals het altijd ging. Er kwam een moment dat hij niet begreep waarom ze haar ouders had verlaten. Maar ergens kon hij het wel snappen. Als hij even haar verhaal overliep dan snapte hij het maar al te goed. Maar hij vergeleek haar met zichzelf. Zelfs al was hem het grootste onrecht aangedaan door zijn ouders, hij zou het nooit over zijn hart krijgen om ze zo maar te verlaten. Maar dat was hij.
De driftbui. Wel, dat had hij niet zien aankomen. Maar Aleksey probeerde het te snappen. En hij snapte het vrij snel. Het was zijn eigen schuld maar dat hij dit alles over zich heen kreeg, hij had haar aangeboden om te luisteren zoals hij al heel veel had gedaan. Hij was meteen dichter naar haar toegeschoven en had zijn handen op haar schouders gelegd, als teken dat het hem totaal niet uitmaakte wat ze ook maar op hem af vuurde. Hopelijk werkte zijn kalmerende stem op haar. Meestal deed het dat bij andere mensen ook. De boze blik die hij ontving wel ja, die liet hij langs zich heen gaan. Het maakte hem niets uit hoe ze hem bekeek. Een zucht schoof over zijn lippen wanneer hij merkte dat ze wat was uitgeraasd. Maar het feit dat haar ogen vochtiger werden dat speelde hem parten. Hij wilde niet dat ze ging huilen, al wist hij als geen ander hoe goed het soms kon doen. ‘Stil maar, het is niet erg.’ Glimlachte hij uiteindelijk waarop hij even kort met zijn duim langs haar schouder ging als teken dat het niet erg was. Driftbuien was hij gewend als geen ander. Zijn jongere zusje had er vaak genoeg last van gehad, en dan had hij haar tirades ook altijd moeten ondergaan. Om dan te eindigen met een knuffel en haar snikkend in zijn armen. Dat gebeurde altijd. Hoe je het ook bekeek, dat was altijd de uitkomst.
Vanaf die eerste traan wilde Aleksey haar tegen zich aan trekken. Maar zij was degene die hem er van weerhield door verder te praten. Bomen praten inderdaad niet verder. En mensen wel ja, je moest geluk hebben als ze je niet gingen beoordelen. Maar Nikita moest echt niet denken dat hij haar ging afkeuren om haar verleden of wat dan ook. Hij was niet zo’n persoon. Helemaal niet. ‘Zie mij maar als je persoonlijke boom op het eiland. Ik zal je nooit beoordelen om je verleden of wat dan ook.’ Zachtjes streek hij een traan weg die over haar wang liep en schonk hij haar een zachte glimlach. Ze kon hem vertrouwen. Het was enkel aan haar om hem toe te laten, of beter gezegd verder toe te laten. ‘The world can be a scary place. Maar zolang je de juiste personen om je heen hebt, komt het wel weer goed someday.’ Begrijpend knikte hij. Er was een tijd dat hij ook niemand in vertrouwen nam, dat enkel de mensen die heel dicht bij hem stonden merkten dat er wat was. Maar dan had hij alles gestopt in acteren, en was hij zijn eigen verhaal gaan beginnen vertellen door middel van andere verhalen te vertolken. ‘De mens is een wrede creatie.’ Mompelde hij zachtjes. Ergens voelde hij al aan komen waar dit naar toe ging, maar het was zo pijnlijk voor haar. Hij wilde niet dat ze het deelde met hem als het haar zo veel pijn deed. Iemand zien sterven voor je ogen deed pijn. Heel veel pijn. Hij kon er van meespreken, als een van de beste als het daarop neerkwam.
Het moment dat ze het vertelde brak het meisje in duizenden kleine stukjes die hij ooit zou terugvinden om haar weer te fiksen. Het deed hem pijn haar zo te zien. Omdat hij zichzelf ooit ook zo had gevoeld. Toen ze haar handschoenen echter uit trok en als ene gek over haar handen begon te wrijven beet hij op zijn onderlip. Bloed aan de handen. Hij kende dit. Hij had hetzelfde keer op keer gedaan als hij aan zijn moeder dacht. Aleksey nam uiteindelijk haar polsen vast en keek haar een lange tijd in de ogen aan. ‘Je handen zijn proper Nikita. Er kleeft geen bloed aan. Echt niet.’ Sprak hij op een kalme toon. ‘Je oma klinkt als een vrouw die alles voor je zou hebben gedaan. Ik weet dat ik haar verlies niet goed kan praten, zo kan ik meerdere dingen niet goed praten. Maar ik weet dat ze trots op je is dat je het al tot hier hebt geschopt.’ Prevelde hij zachtjes waarop hij zijn arm om haar heen sloeg en haar handen weer zachtjes op haar schoot liet vallen. ‘Stil maar, je bent niet meer alleen.’
Onderwerp: Re: I'm just sitting in the dark (& Aleksey) ma apr 13, 2015 3:00 pm
And when the lights go down
There is where I'll be found
Het was Nikita wel duidelijk dat ze warme kleding nodig zou moeten hebben als ze met Aleksey mee ging naar Rusland. Ze moest nog kiezen in welk seizoen. Als ze in de zomervakantie gingen dan waren de nachten voor haar wel korter, maar dan was het wel warmer. In de winter was het koud volgens hem, maar voor haar waren de nachten dan weer langer. Het was een moeilijke beslissingen die ze moest nemen. Want haar kleren moesten wel in elk seizoen dan aangepast zijn. Daar moest ze nog even over na denken, maar ze zal sowieso nog een keer met hem mee gaan. Ach ja, dan mocht hij het seizoen wel kiezen wanneer ze naar Rusland kwam. Desnoods deze zomervakantie, als ze van Genosha af mocht, om naar Rusland toe te gaan. Dat zou wel een heel gaaf zijn. Dan kon ze ook gelijk kiezen of ze later ook nog een keer weer terug kwam. Gewoon als onverwacht bezoek, dat was altijd leuk.
Hoe moelijk het voor haar was om over haar verleden te vertellen. Voor al als er iemand bij was. Wat voor emotie’s nu door haar heen gingen waren onbeschrijfelijk. Ze voelde zich schuldig, verdrietig en boos. Schuldig omdat ze haar ouders had achtergelaten; verdrietig omdat ze nooit wat van haar ouders heeft gehoord. En boos omdat ze uiteindelijk niks om haar gaven. Door alle gevoelens die zich opkropte, omdat ze het niet wilde laten zien aan Aleksey; ontstond er een driftbui die ze op hem afstuurde. Ze begon zich nog schuldiger te voelen dat ze dat had gedaan. Waarom had ze dat gedaan? Het was niet zijn schuld, maar daar wilde ze niet aan toe geven. Gewoon omdat hij haar rustig wilde maken door een hand op haar schouders te leggen. Ze had hem daardoor nog bozer aangekeken. Waarom begreep hij niet dat ze even alleen moest zijn? Net zoals ze was in de Amazone. Dan was ze gewoon dagen alleen, omdat ze dat nodig had. Maar op een of andere manier werkte het wel dat hij tegen haar inging, en dat hij haar niet alleen liet. Ze werd er eigenlijk alleen maar emotioneel van. Haar ogen werden dan ook vochtig en de driftbui verdween. Het duurde even voor dat ze zich aan haar verdriet toe gaf, omdat ze het echt niet wilde laten zien.
“Stil maar, het is niet erg,” zei hij met een glimlach. Wat? Wat was dit?! Behandelde hij haar nou gewoon als een kleinkind!? Dat was ze dus echt niet, een nieuwe driftbui kolkte al weer in haar op. Maar in plaats van de zelfde fout te maken, vertelde ze hem dat ze tegen bomen had gepraat in de Amazone. Bomen oordelen niet als ze huilde, ze lachte haar niet uit en dat was gewoon een reden dat ze niet haar gevoelens uitte bij mensen. “Zie mij maar als je persoonlijke boom op het eiland. Ik zal je nooit beoordelen om je verleden of wat dan ook” zei hij, waarbij hij zachtjes de traan weg veegde die over haar wang heen rolde. Ze keek even naar hem en liet een kleine glimlach zien, maar die verdween al snel weer. Aan de ene kant was ze blij dat Aleksey nu bij haar zat, waarbij ze haar verhaal kon vertellen. Maar aan de andere kant durfde ze zichzelf nog niet geheel open te stellen. “The world can be a scary place. Maar zolang je de juiste personen om je heen hebt, komt het wel weer goed someday,” sprak hij. Ze begreep het. Ze had het immers met haar oma mee gemaakt dat de wereld een enge plek is. Vooral als er mensen komen die per se wat palmbomen willen hebben. En er dan ook alles aan gaan doen. Maar verder wat hij zei, wist ze dat Aleksey een van die juiste personen was. Nou ja dat gevoel had ze dan wel. Als ze dat niet had gehad, dan had ze waarschijnlijk ook niet verder verteld. Dan was ze zelfs niet eens begonnen. Toen hij zachtjes mompelde dat een mens een vrede creatie was, reageerde ze niet. Ze wilde er niet over praten wat voor vreselijke mensen er op de mensen bestonden. Maar omdat ze toch bezig was met haar verleden aan hem open te leggen, moest ze wel.
Het deed zoveel pijn om hem te vertellen dat haar oma werd dood geschoten, door een reden die ze nog niet helemaal wist. Ja oké, ze wist dat mensen wel palmbomen wilde omkappen om olie voor auto’s te maken. Maar daarom hoefde ze haar oma toch niet neer te schieten? Haar oma had er zelfs bij neer gelegd dat Nikita hun spullen moest inpakken. En dan nog hadden ze haar dood geschoten. Ze zal die mensen op zoeken die dat bij haar hebben gedaan, ze zal wraak nemen op hen. Maar nu niet, nu moest ze haar emotie’s laten gaan. Al haar tranen die had geprobeerd tegen te houden, rolden een voor een over haar wangen heen. En dan nog het gevoel hebben dat het bloed van haar oma op haar handen kleefden was nog het ergste. Nikita haalde haar handen uit de handschoenen en probeerde al het bloed dat op haar handen zat er af te vegen. Aleksey pakte haar polsen beet en keek haar in haar ogen aan. “Je handen zijn proper Nikita. Er kleeft geen bloed aan. Echt niet,” zei hij op een kalme toon. “Jawel, zie je dat dan niet?” zei ze zacht. Ze beet op haar lip om de rest van de tranen binnen te houden. Waarom zag hij dat niet? Waarom zag hij niet dat er heel veel bloed op haar handen zat? “Je oma klinkt als een vrouw die alles voor je zou hebben gedaan. Ik weet dat ik haar verlies niet goed kan praten, zo kan ik meerdere dingen niet goed praten. Maar ik weet dat ze trots op je is dat je het al tot hier hebt geschopt,” prevelde hij zachtjes. Hij liet haar handen weer in haar schoot vallen en sloeg een arm om haar heen. Die aanraking deed van alles in haar. Die ene arm om haar heen, had ze in geen lange tijd meer gevoeld. Zachtjes begon ze te huilen. “Stil maar, je bent niet alleen,” zei hij nog. Nikita wilde verder vertellen over haar drie jaar wonen in Rio. Maar ze wilde niet verder vertellen. Ze kon het geestelijk ook niet meer aan. Eerst moest alle emotie’s die ze nu had weg gaan, of ze dat ging om uit te huilen bij Aleksey; of door al haar emotie’s om te zetten naar woede. Dat waren wel twee moeilijke keuzes waar ze niet uit kon kiezen, maar toch zou ze snel genoeg achter komen wat ze zal gaan doen.
Zachtjes huilend zat ze naast Aleksey op de bank. Ze wist niet of ze nou wat moest zeggen of alle emotie’s nog om haar heen te laten weg te glijden. Nikita vond het stom van haar zelf dat ze geen woorden door haar keel kon krijgen, en ze voelde zich schuldig voor wat ze hem al heeft aangedaan. En dan kende ze hem nog maar sinds zonet, ze wist niet eens hoe lang ze hier al zaten te praten. Nou ja, veel praten zat er voor haar niet meer in. “Sorry...” kreeg ze er moeilijk uit. Dat was de sorry die ze door haar keel had kunnen krijgen. Terwijl de tranen nog over haar wangen heen rolden. Het was niet de sorry voor Aleksey, het was de sorry die de vrouw tegen haar had gezegd om haar van haar oma had weg gehaald. Ze zuchtte heel diep om het huilen een beetje te laten stoppen. “Sorry was wat… wat een vrouw tegen mij zei om mij van mijn oma te scheiden,” vervolgde ze aan haar verhaal. Ze was nog niet helemaal zeker of ze het aan kon om verder te vertellen over haar einde in de Amazone en begin leven in Rio. Maar het was de moeite waard, als ze hier nu toch zat met Aleksey. Het was ook niet leuk om hem met een half verleden achter te laten. “Ze wilde mij meenemen, weg van het lichaam van mijn oma,” sprak ze met af en toe wat snikken er tussen door. Met haar hand veegde ze een paar tranen weg. “Ik had niks meer om nog voor tegen te stribbelen, maar ik wilde gewoon niet weg van mijn oma.” Het klonk zo onvolwassen, maar ze was toen nog maar vijftien. Wat had hij anders verwacht wat hij kon horen. “Toen ik besefte dat het anders ook mijn dood werd. Ging ik toch maar mee met de vrouw Anita.” Wat was er toch met haar? Eerst had ze ouders gehad die haar hadden opgesloten in hun huis, toen was ze vrij in de Amazone met haar oma. En toen zat ze zowat vast bij Anita in haar flatje. Nikita keek op naar de jongen en toch wilde ze stoppen met praten. Ze sloot haar ogen en begon met tegen zin weer verder te praten:“Ze nam me mee naar Rio de Janeiro, prachtige stad. Als je de kans hebt op een keer door de stad te kunnen wandelen moet je dat doen. Maar ik ga daar niet meer naar terug.” De stad had er prachtig bijgelegen, terwijl ze daar elke avond naar keek van uit het raam. “Anita wilde net als mijn ouders, mij geen vrijheid geven. Ik zat eigenlijk gewoon vast in een appartement,” zei ze, terwijl de driftbui in haar die ze had weggestopt weer op kwam zetten. Dat was ook te horen in haar stem. Maar voor nu moest ze gewoon even rustig blijven. Voor nu, moest ze het verhaal verder vertellen aan Aleksey. Geen gezeik meer tussen door.
“Na een paar weken kreeg ze eindelijk door dat ik het niet naar mijn zin had en boos was op alles en iedereen. Ze regelde voor mij dat ik mijn driftbuien kon los laten door middel van te leren kickboxen,” ging ze verder. Ja hoor, hier kwam het. Het jankend kind dat nu bij iemand zat uit te huilen, was een vechtertje. En dat was ze zeker. Het liefst wilde ze nu ook even alles omzetten in een erge driftbui en dan laten gaan door middel van kickboxen. Maar hij zag haar vast ook niet als een vechtertje. “De jongen die mij leerde kickboxen was Pablo. Hij heeft er ook voor gezorgd dat ik daarin mijn driftbuien kon laten gaan.” De gedachte die ze had door de lessen kickboxen die ze had gekregen waren echt geweldig geweest. Zoveel stres die ze had waren weg gegaan, ze kon in die tijd wel een beetje lachen. Iets wat ze toen in een hele lange tijd niet had gedaan. Een klein glimlach sierde haar lippen. “En toen kwamen Jean en Jamie,“ Ja, nu kon ze haar leven weer op nieuw opbouwen. Maar ze was hier veilig, en ze kon leren haar mutatie onder controle krijgen. Dat zou nog eens leuk zijn, om haar Night Vision onder controle te kunnen krijgen. Nikita ademde diep en rustig uit. Wow, voor het eerst had ze haar hele verleden aan iemand verteld. En dat luchtte zo op. Ze had wat tegen strijd in haar gehad, maar ze was door gegaan. Net zoals een echte vechter zou hebben gedaan. Er rolde nu geen tranen van verdriet over haar wangen, maar van geluk. Ze had de strijd gewonnen. Nikita keek Aleksey aan, en ze vroeg zich af wat hij nu eens zal zeggen.
En toen hadden Jean, Jamie en Nikita een trio. Zoals D wilde
De driftbui had hij over zich heen laten komen. Hij snapte wel waar het vandaan kwam. Hoe was hij niet geweest vlak na de dood van zijn moeder? Het was al een hele opgave dat ze dit allemaal vertelde aan hem. Hij zou het niet gedaan hebben. Deed het nog steeds niet. Enkel en alleen in de vorm van een toneel, ja zo deed hij het. Iedereen had zijn eigen manier om met dingen te dealen en dat was de zijne. Toen het meisje in totale paniek raakte omdat er bloed op haar handen kleefde had hij haar handen meteen vast genomen en probeerde door te dringen tot haar. Er kleefde helemaal geen bloed aan haar handen. Uiteindelijk opende zijn hand en legde die even naast de hare. ‘Kijk, we hebben dezelfde kleur. Er kleeft niets aan je handen. Vertrouw me daarop. Je handen zijn nog even proper als een half uur geleden.’ Prevelde hij zachtjes. Dat het moeilijk was voor haar om te begrijpen kon hij aan nemen. Hoe lang had hij wel niet bij de gootsteen gezeten om zijn handen keer op keer op nieuw af te spoelen? Hele dagen tot zijn vader hem er uiteindelijk bij weg had getrokken en hem net zolang had vast gehouden tot hij weer rustig werd. Uiteindelijk was hij naast haar gaan zitten en had hij zijn arm zachtjes om haar heen gelegd en trok haar wat dichter tegen zich aan.
Kort trok hij zijn wenkbrauw op toen ze zich verontschuldigde. Of nou ja daar leek het toch op. Hij wou zijn mond open trekken dat ze zich niet hoefde te excuseren, dat hij haar wel begreep, maar toen kwam de uitleg. Moeizaam slikte Aleksey. Hij snapte perfect wat ze aan het zeggen was. Toen hij bij dat café zat met zijn moeder in zijn armen wilde hij ook niet weg. Hij had toen moord en brand geschreeuwd en was uiteindelijk zelf gaan slaan toen een van de brandweermannen hem had opgetild. Koste wat het kost had hij toen bij zijn moeder willen blijven, ze moest haar ogen maar eens terug open doen. Dan had hij niet gewild dat ze enkel de hemel had om naar te staren, nee dan had ze haar zoon moeten zien zitten die zich bekommerde om haar lichaam. Maar ze had haar ogen niet meer open gedaan. Zijn blauwe ogen hadden zich even gevestigd op de grond, klaar om zelf terug in tranen uit te barsten. Al hield hij zichzelf tegen, nam het maar weer op om toch te acteren dat er niets aan de hand was met hem. Dit was haar moment om er alles uit te gooien, dat moest hij niet verpesten. ‘Ik begrijp dat je niet wilde vertrekken. Maar al te goed, maar zoals je zelf al zei was het inderdaad misschien beter voor je.’ Prevelde hij zachtjes waarop hij zijn blik weer op haar richtte en even ddiep zuchtte. Aleksey schudde zijn hoofd. Hij snapte het niet dat mensen iemand als Nikita konden op sluiten in een of ander appartement. Dat was gewoon niet gehoord. Zachtjes streek hij over haar schouder, voelde de drang om haar toch tegen zich aan te drukken maar hij kon het niet. Nog niet.
Kickboxen? Hij had het niet in haar gezien. Maar hij was al heel lang geleden gestopt met het beoordelen van mensen om wat ze deden. Stiekem vond hij het best nog wel cool eigenlijk. Ergens had hij wel het idee gehad dat er een vechter school in haar, hoe kon het ook anders? Anders zou ze hier nu niet zijn right en zou ze ook niet haar verleden hebben gedeeld met hem. ‘We hebben hier in de gymzaal ook wel een paar bokszakken hangen, dus je moet dat deel van je leven al zeker niet achter je laten.’ Het was altijd wel cool als je zoiets kon. Aleksey zelf, wel hij was helemaal niet aangelegd om te vechten al kon hij er soms nog wel van genieten om gewoon even los te gaan op zo’n bokszak, al gebeurde dat niet zo heel veel uiteraard. ‘En nu zit je hier met mij te praten.’ Grijnsde hij uiteindelijk even kort. Heel voorzichtig trok hij haar wat dichter tegen zich aan en sloot zijn tweede arm ook om haar heen. ‘Het spijt me van alles wat je hebt mee gemaakt. Echt waar, het is niet eerlijk dat iemand als jij zo veel te verduren heeft gekregen. Maar ik ben blij dat ik je heb leren kennen, en ik ben ergens wel trots dat je het me verteld hebt oké. Dat is het moeilijkste om te doen. Maar het is veilig bij me, ik zal niets door vertellen, want dat is wat vrienden doen right?’ Ja, voor zijn part had hij er een vriendin bij. Hij zou haar alleszins vooral niet laten vallen. Echt niet. Maar was het nu niet zijn beurt om aan haar te vertellen wat hij had meegemaakt? Nee, daar ging hij niet aan beginnen. Niet zolang ze er niet achter vroeg.
Onderwerp: Re: I'm just sitting in the dark (& Aleksey) zo apr 26, 2015 3:34 pm
And when the lights go down
There is where I'll be found
“Kijk, we hebben de zelfde kleur. Er kleeft niets aan je handen. Vertrouw me erop. Je handen zijn nog net zo proper als een half uur geleden.” prevelde hij zachtjes tegen haar, nadat hij haar handen weer op haar schoot had gelegd met de zijne ernaast. Ze zag het wel, maar ze wilde er niet aan toe geven dat haar handen nog net zo proper waren. Waarom begreep hij het niet dat ze pijn leiden tijdens de dood van haar oma en nu nog steeds. Waarom was hij zo dom? “Waarom begrijp je het niet?” zei ze zachtjes. Met haar ogen gericht op haar handen, gaf ze hem toch wel gelijk dat er geen bloed aan kleefde. Maar zo voelde het wel. Met een arm om haar heen zat ze dicht tegen Aleksey aan. Het voelde zo vertrouwd dat ze bijna haar hoofd tegen hem aan had gelegd, maar ze hield zich in.
Ze legde hem zo goed mogelijk uit dat ze niet wilde vertrekken van haar oma haar lichaam. Haar oma had nog een laatste blik op de toen vijftien jarige Nikita gegeven. Dat had haar zo geraakt dat ze het liefst alles tegen haar oma had wilde vertellen wat ze nog wilde vertellen. Maar er was te weinig tijd geweest. Het enige wat ze had kunnen zeggen was hoe mooi weiland met wilde paarden was. Ze wilde altijd al een keer paardrijden met haar oma en dan voor al in een weiland dat niet veranderd is door de mens. Haar oma had toen nog een laatste glimlach kunnen geven en was toen weg gevallen. En toen moest Nikita ook weg van haar oma. Waarom moest ze per se weg van haar oma?! Waarom begrepen die mensen niet dat haar oma de enige familie was die ze nog had. “Ik begrijp dat je niet wilde vertrekken. Maar al te goed, maar zoals je zelf al zei was het inderdaad beter voor je,” prevelde hij zachtjes, toen ze dat allemaal had verteld. Zachtjes streek hij haar over haar schouder. Tranen die over haar wangen rolde kon ze niet meer tegen houden. Ze zat nu heel diep in de put. Zelfs haar woede die ze voelde kon ze niet meer tegen houden. “Het is gewoon niet eerlijk,” zei ze boos, waarbij ze haar handen balde als vuisten. Ze wilde nu ergens tegen aan slaan om al haar woede en frustratie er uit te laten gaan.
Het was vreselijk hoe haar leven had kunnen lopen. Hoe kon dat zou zijn gegaan? Maar ze was een vechter en ze zou dan ook door gaan tot het bittere eind. Ze zal alles achter haar laten, maar ze zal die mensen die haar oma hadden vermoord of hadden toegekeken op zoeken wanneer ze hier weg was. Nikita vertelde hem dat ze is gaan kickboxen, sinds ze een kickbox leraar had. Al die tijd had ze haar verleden voor ogen gehouden en alles eruit geboxd. En nu zat ze als een zielig meisje wat te vertelde aan een jongen die ze nog maar net had leren kennen. “We hebben hier in de gymzaal ook wel een paar bokszakken hangen, dus je moet dat deel van je leven echt niet achter je laten,” vertelde hij. Ze gaf geen antwoord op hem, maar keek hem alleen een beetje aan. “En nu zit je hier met mij te praten,” grijnsde hij even kort. Kort ging haar mondhoeken een beetje omhoog, maar die waren snel weer verdwenen. Een tweede arm ging om haar heen en hij trok haar even dichter tegen zich aan. Vervolgens sprak hij:“Het spijt me van alles wat je hebt mee gemaakt. Echt waar, het niet eerlijk dat iemand als jij zoveel te verduren heeft gekregen. Maar ik ben blij dat ik je heb leren kennen, en ik ben ergens wel trots dat je het me verteld hebt oké. Dat is het moeilijkste om te doen. Maar het is veilig bij me, ik zal niets door vertellen, want dat is wat vrienden doen right?” Het klonk zo lief maar toch haalde ze ongeïnteresseerd haar schouders op. Nikita keek even de andere kant op en richtte haar aandacht op een plant die voor het raam stond. Ze zag er niets meer in om nog verder te spreken of vragen te stellen aan Aleksey. Wat had het nog voor zin? Zelfs die mensen op zoeken die haar oma hadden vermoord, zouden haar oma ook niet terug brengen. Niets zal haar oma ooit nog terug brengen! Ze zag zelfs het nut niet meer in om verder te gaan zonder familie. En dan had ze nu een normale vriend, en dat was Aleksey waar ze nu haar hele verleden voor had gelegd als een open boek. En hoe moest ze weten wat vrienden wel en niet doen? Ze had nog nooit echt een vriend of een vriendin gehad.
Alles wat ze nu dacht kon ze maar beter niet tegen hem gaan vertellen. Als ze dat wel zou doen, dan zou ze waarschijnlijk een preek krijgen van hem. Hij was immers trots op haar dat ze het wel heeft verteld. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. “Je bent de eerste echte vriend die ik heb gehad, dus je mag ook trots zijn op je zelf,” fluisterde ze zachtjes. Ze voelde zich schuldig wat ze als volgende wilde zeggen. Over hoe ze dacht over haar eigen leven. Hoe zou Aleksey zich trots moeten voelen als ze dat ging zeggen. Zou hij zichzelf ook schuldig voelen als ze dat zou zeggen? Ze had geen idee. “Het spijt me… maar mijn leven heeft geen nut als ik geen familie heb….” zei ze bijna onhoorbaar. De tranen van zonet waren al opgedroogd op haar wangen, maar een nieuwe traan rolde weer over haar wangen. Ze kreeg een steek in haar hart dat ze zich zelf zo schuldig voelde dat ze dat had gezegd. Als hij dat zou hebben gehoord dan had hij waarschijnlijk het zelfde gevoel als zij nu. “Sorry, ik had dat niet mogen zeggen.” Had ze op een toon gezegd dat ze zich echt wel schuldig voelde over wat ze had gedacht, en hoe ze dat tegen hem had gezegd. Hoe ze dat überhaupt had kunnen zeggen! Nikita nam afstand van Aleksey en keek hem recht aan in zijn ogen. “Als ik je heb gekwetst, het spijt me zo erg. Voor al om het feit dat jij ook al zoveel heb meegemaakt,” sprak ze tegen hem. Ze had nu haar zegje gedaan, over haar verleden, over hoe ze dacht en haar schuld. Hij wist nu alles van haar, behalve van haar tweede mutatie. Maar dat was een gedeelte waar ze zich wel een beetje voor schaamde. “Wat is er gebeurd met jou? Behalve van het feit dat je je vader en je zusje in de steek moest laten,” vroeg ze voorzichtig. Waarbij zich zelf ook weer een klap gaf voor haar hoofd. “In de steek laten” waren niet de juiste woorden. “Sorry, ik ben hier niet echt goed in,” zei ze, terwijl ze schuldig naar beneden keek.
‘Ik begrijp het wel.. Ik heb iets soortgelijks mee gemaakt waardoor ik net zo reageerde als jij.’ Fluisterde hij zachtjes. Hij had diep gezeten toen, heel diep. Soms had hij nog wel eens een terugval, maar het meeste van de tijd probeerde hij gewoon verder te gaan. Maar hij had het toch al een plaatsje kunnen geven, iets wat hij hoopte dat zij ook ooit zou kunnen doen want hij wenste het niemand toe om die pijn te moeten voelen. Het was gewoon niet eerlijk, niet voor hem en al zeker niet voor hem. Maar er waren genoeg mensen die zo’n zaken mee maakten dat wist hij ook wel. Neem nu Maurim. Wat had die allemaal wel niet meegemaakt, het respect dat hij zowel voor zijn roommate als voor Nikita had viel amper met woorden te om schrijven.
Aleksey slikte even moeizaam. Haar woede was terecht. Hoe kwaad was hij wel niet geweest? Al vielen de twee situaties natuurlijk niet met elkaar te vergelijken, maar alsnog hij had hetzelfde soort woede gedeeld en er niets aan kunnen veranderen en zo’n dingen lieten littekens na op mensen. Zo ook bij hem. Hij mocht zich hier misschien liggen voordoen alsof hij over alles heen was. Maar om heel eerlijk te zijn was hij nog steeds die kleine jongen die in de koude straten van Sint – Petersburg op de grond zat met het lichaam van zijn moeder in zijn armen.
Uiteindelijk had hij haar tegen zich aan getrokken, omdat hij zichzelf gewoon niet langer meer kon weerhouden om het niet te doen. Als hij het voor haar had kunnen beter maken dan had hij het wel zeker gedaan. Puur omdat ze het verdiende een beter leven te hebben dan hetgene wat ze had gehad. Maar uiteindelijk in zijn ogen verdiende iedereen dat. Aleksey stond er gewoon op gebrand om mensen te helpen, die ook werkelijk hulp nodig hadden. Het was iets dat in hem zat, iets waar hij helemaal niets aan kon veranderen en hij nam dan ook weinig of nooit genoegen met als het hem niet lukte. Dat ze enkel haar schouders ophaalde, deed hem ergens best wel pijn. In zijn ogen betekende het dat ze het had opgegeven, of toch op het randje van opgeven stond. Uiteindelijk had ze haar hoofd tegen hem aan gelegd, puur omdat hij weigerde haar zo maar los te laten. Bang dat ze nog verder zou breken als hij het deed. Troostend streek hij over haar rug heen terwijl ze sprak in de hoop dat hij ergens toch een beetje tot haar was doorgedrongen. Al bracht ze dat beeld al heel snel weer naar beneden. Een zucht schoof over zijn lippen, en man wat moest hij even de moeite doen om zijn woorden binnen te houden. Het was niet cool dat ze zich zo voelde, en hij begreep waar ze vandaan kwam. Want uiteindelijk wat was het leven zonder familie? Helemaal niet veel, al kon hij daar niet echt iets van weten. Hij had zijn zusje en zijn vader nog, en Diana natuurlijk. Degene die hem had geholpen door gewoon in zijn leven te komen. Zijn stralende zon aan de hemel als hij zich slecht voelde. Zonder haar was hij werkelijk niets geweest, en hij kon haar er niet genoeg voor bedanken. Dat Nikita zo tegen het leven aan keek kon hij begrijpen, maar het was een kwestie van willen begrijpen. Het kwam aan als een harde mep die woorden, een mep die hem even gewoon uit zijn droomwereldje dat hij deelde met Diana hielp. Ze liet hem los nadat ze zich had geëxcuseerd. Zachtjes schudde hij zijn hoofd. Ze had gelijk, maar het leven had haar nog zoveel meer te bieden. Te beginnen met deze plek alleen al. ‘Je hebt alle recht om het te zeggen.’ Sprak hij op een zachte toon. Even prutste hij wat aan de rand van zijn shirt. ‘Het is ergens wel de waarheid, al deel ik die visie niet. Maar ik heb nog wel familie. Maar Nikita, het leven heeft je nog zo veel meer te bieden. Ooit sticht je je eigen familie weet je. En ik ben misschien niet related by blood, maar vrienden zijn ergens ook wel familie. Zo ervaar ik het toch tenminste. Dus ik ben niet enkel je boom, maar ergens ook het begin van een hele nieuwe familie als je me toe laat om dat te zijn.’ Sprak hij gemeend, waarna hij haar heel even een glimlach schonk.
Het was niet dat hij haar vraag niet had zien aan komen. Maar hoe dan ook kwam het ergens toch wel een beetje aan. ‘Hé, het is goed.’ Sprak hij haar steunend toe terwijl hij even naar zijn handen staarde. Oké dan. Aleksey haalde even diep adem en begon uiteindelijk aan zijn verhaal. ‘Ik werd zes jaar, en mijn moeder deed wat we elk jaar deden, ze nam me mee naar een klein cafeetje waar we warme choco gingen drinken. Van het ene op het andere moment ontplofte er een machine in dat café en voor we het wisten brak er een helse brand uit, kwamen de balken van het gebouw naar beneden en raakten ik en mijn moeder door een balk gescheiden.’ Een rilling trok over zijn rug heen. Hij zag het moment recht voor zijn ogen afspelen. ‘Ik werd naar buiten gedragen door een brandweerman, en pas een kwartier later werd het lichaam van mijn moeder naar buiten gedragen. Vrijwel meteen kreeg ze een hartmassage, maar dat werd al heel snel gestaakt. Maar ik nam het over, omdat ik gewoon niet kon geloven dat ze dood ging. Ik ben zeker een uur verder gegaan tot iemand me stopte en toen werd mijn hele wereld heel donker.’ Niet letterlijk natuurlijk, maar ze zou het wel snappen. ‘Dezelfde brandweerman die haar naar buiten had gehaald bracht mij thuis, ik moest het nieuws brengen aan mijn vader en aan mijn zusje. Beide waren er kapot van, ik was er kapot van. Maar ik liet niks merken, mocht niets laten merken beter gezegd. Ik moest me sterk houden voor mijn kleine zusje... Het spijt me.’ Aleksey viel stil en stond op. Hij wandelde, al kon je het meer wankelen noemen naar het raam toe, en staarde naar buiten. Moeizaam slikte hij. Hij ging hier niet huilen. Hij vertikte het om te huilen voor Nikita. De jongen wilde zich niet zwak tonen, maar hij voelde zich beetje bij beetje weer afbrokkelen.
Onderwerp: Re: I'm just sitting in the dark (& Aleksey) wo apr 29, 2015 2:24 pm
And when the lights go down
There is where I'll be found
Hoe durfde Aleksey te zeggen dat hij het zelfde had meegemaakt? En dan hij maar zeggen dat hij het begreep bij alles wat ze vertelde, dat waren dus ook leugens geweest. Iedere jongen zou dat zeggen, zelfs ieder meisje om te zeggen hoe het voelde. Maar dan begrepen ze zoiets niet, dit was zo voorspelbaar geweest. Waarom dachten mensen altijd dat ze haar konden helpen en begrijpen? Het was een hel voor haar geweest voordat ze hier zat. Er was niks om te verhelpen, alleen begrijpen en luisteren. Aleksey had zulke goeie pep talks gegeven dat ze er niet aan getwijfeld had of hij dat gewoon een keer had verteld. Wist zij veel? Maar toch had ze twijfels over wat ze nu dacht en wat hij had gezegd. Stel je voor hij had wel zo iets zelf mee gemaakt, en dan zat zij nu een beetje hem te oordelen? Ze wilde er dan ook geen woord over zeggen wat ze nu dacht, dat kwam gewoon niet goed. Met haar niet, en dan helemaal niet met Aleksey. Ze zal het vanzelf wel aanhoren wat hij had meegemaakt.
Met de armen van Aleksey om haar heen geslagen voelde ze zich veilig. Haar twijfels over hem waren dan ook wel weg gevaagd, maar ze dacht er zo af en toe nog wel over na. Gewoon om er zeker van te zijn dat Aleksey dit niet acteerde of wat dan ook. Haar zintuigen stonden op scherp, maar haar mutatie moest ze onder tussen nog wel heel erg onder controle houden. Bij zijn volgende woorden had ze haar schouders opgehaald. Ze had opgegeven, al die tijd had ze zichzelf voor gehouden dat ze nooit op zou geven. Maar sinds dit er gewoon uit was gekomen uit haar mond, had ze wel goed gezien dat het wel degelijk tijd was om op te geven. Troostend had hij haar over haar rug gestreken, dit…. Deze aanraking…. Het voelde zo fijn…. Dit had ze serieus nog nooit van iemand gehad. Zelfs niet van haar oma. Dus dit… dit was vriendschap? Waarom had ze überhaupt over gedacht dat haar leven geen nut meer had?! En waarom had ze dat tegen Aleksey gezegd? Alsof ze hem toch wel de zelfde gevoelens wilde laten weten hoe zij zich had gevoeld bij haar oma? Nee, dat had ze nooit gedurfd om hem de zelfde gevoelens te laten weten. Toen ze zich van hem losliet en zich verontschuldigde had hij zijn hoofd geschud. Maar ze durfde hem niet aan te kijken. Ze vond zich nu te min om hem aan het kijken. Alsof hij beter verdiende. Ze keek raar aan, toen hij vertelde dat ze het recht had om zo te mogen denken. Wat? Wilde hij echt dat ze weg ging uit het leven? Ze meende het wel wat ze zei, maar ze hadden nu net vrienden met elkaar gemaakt en dan moet Nikita alweer weg? Ze wilde hem fel tegen spreken, maar door wat hij gemeend zei en haar een glimlach schonk viel haar mond wel even open. Ze keek hem aan, en de tranen prikte in haar ogen. Niet van verdriet of woede, maar voor de liefde die hij toonde in de vriendschap. “Don't make me cry again, dat was zo lief,” Ja, de vechter Nikita was ook wel even heel erg emotioneel. En dat was moeilijk om voor elkaar te krijgen bij haar. Er zat nog wel iets emotioneels in haar.
Op een beetje kwetsende manier vroeg ze aan hem wat er met hem is gebeurd. Sprak hij dat het al goed was, maar dat gevoel had zij niet. Voor al niet omdat hij naar zijn handen ging staren. Rustig en afwachtend keek ze hem aan. Ze wilde het weten, ook al was hij niet verplicht om het te vertellen. Toen hij begon aan zijn werd Nikita koud van binnen. Het was zo vreselijk, toen hij vertelde hoe hij en zijn moeder gescheiden werden. Er kwam een steek door haar hart heen, toen hij verder ging dat hij niet kon geloven dat zijn moeder dood was. Begrijpend knikte ze. Wat wilde ze nu graag dat ze niet zo'n stomme mutatie had, dan kon ze hem tenminste een knuffel geven. Dat verdiend hij. Op manier hoe hij alles geloofde ze hem, ze geloofde hem volledig. Waarom moest ze zonet zo stom denken dat Aleksey had gelogen? Dat was echt het slechtste wat ze kon doen. Ze begreep hem zo goed, dat ze het gevoel als of ze erbij was. Met het café, de brand, de brandweerman…. Gewoon alles. Wat zou het er vreselijk zijn geweest.
Aleksey verontschuldigde zichzelf. Waarvoor? Dit moest hij gewoon even. Even een stilte. Geen awkward stilte, gewoon een stilte om het te verwerken. Ze keek even weg van hem, maar toen ze zag dat hij op stond en naar het raam wankelde keek ze op. Toen hij stil naar buiten keek, voelde ze zich schuldig dat ze hiernaar had gevraagd. Nikita stond bij onhoorbaar op en liep naar hem toe. “Je hoeft je niet te verontschuldigen. Het is niet jou fout,” zei ze zachtjes, toen ze naast hem ging staan. “Jij hebt je best gedaan, die brand had daar gewoon niet mogen komen,” vervolgde ze. Nikita keek wat boos voor zich uit en keek toen Aleksey aan. “Die brandweerman is een zwak persoon, jij niet als je emoties laat gaan,” zei ze streng tegen hem. “Als die brandweerman echt sterk was geweest, dan had hij het zelf verteld aan jou vader en zusje. Geen zes jaar oud jongetje,” zei ze toen wat zachtjes. Ze had genoeg redenen om de brandweerman te laten ontslaan van zijn baan. Ze had genoeg redenen om er voor te zorgen dat Aleksey begreep dat het niet zijn schuld was. “Als je toen niet je emoties kon uiten, doe dat nu dan, please,” zei ze toen ze hem met een bezorgd glimlachje aankeek. Ze wilde niet dat hij zich schuldig voelde voor wat toen was gebeurd. Nja, ze wilde zoveel niet. Maar dit was wel een van die dingen die ze obsoluut niet wilde. Haar eerste vriend op dit eiland, eigenlijk in haar leven, en dan gelijk verdrietig zijn. Daar kon ze niet tegen. En ze gaat er alles aan om dat weer goed te krijgen.
Dat Aleksey net een hele preek had afgevuurd op haar puur omdat ze het leven niet meer zag zitten was gewoon puur het karakter van de knul. Hij kon er absoluut niet tegen als mensen zo reageerde, wilde ze dan meteen proberen over tuigen van het tegen overgestelde. Want hoe dan ook de shitstorm die ze had meegemaakt, was nu eindelijk voorbij. Haar leven begon nu, er was haar een tweede kans geschonken en hij kon het niet hebben dat ze die niet meteen accepteerde. Aleksey had een tweede kans gewild voor zijn moeder, had zijn eigen leven zelfs aan haar willen geven als het mogelijk was. Maar zijn moeder was niet bij die lucky few die een tweede kans kregen en daar moest hij zich bij neerleggen, al was dat nog altijd niet helemaal gebeurd maar goed. ‘I’m sorry it wasn’t my intention to make you cry.’ Sprak hij zachtjes waarop hij kort langs haar wang streek. Ze moest niet huilen hoor, dat was absoluut niet nodig geweest.
Nu was het zijn beurt. Zijn beurt om zijn verhaal te delen met haar, een verhaal dat hij liever voor zichzelf had willen houden. Of beter gezegd enkel voor hem en de paar personen die er van wisten, waaronder zijn zusje, zijn vader, Diana en Diana haar ouders vielen. De enige mensen die hem ooit in een staat hadden gezien die niet bepaald geweldig was geweest. Iets waar hij zich nog altijd vreselijk om schaamde nu hij er over nadacht. Met elk woord dat hij sprak koste het meer en meer moeite om niet in tranen uit te barsten. Hier had hij helemaal niet op gerekend toen hij eerder naar binnen was gewandeld. Dat werd weer een geweldige avond als hij eenmaal alleen was op zijn kamer..
Omdat hij met zichzelf geen blijf wist was hij opgestaan en stond hij nu bij de raam naar buiten starend, alsof hij daar de oplossing zou vinden voor al zijn problemen. Ze begreep het niet. Het was wel zijn fout. Dat had hij zichzelf toch altijd verteld. ‘Als ik niet per se op die moment naar dat café wilde gaan, dan was het niet gebeurd. Dan was mijn moeder nog altijd in leven en kon ze voor mijn zusje en mijn vader zorgen, dan had alles anders geweest.’ Sprak hij op een zachte toon. Bang dat zijn stem nog verder zou overslaan als hij op een normaal volume tegen haar sprak. Moeizaam slikte hij de opkomende tranen weer weg. De woede die Nikita uitte tegen de brandweerman snapte hij niet. Die man had er alles aan gedaan om zijn moeder er op tijd uit te krijgen, maar de rook was te snel naar haar longen gegaan en dat had haar einde betekend. ‘Als mijn zusje het van iemand anders had gehoord dan zou ze het nooit meer te boven zijn gekomen.’ Ergens was het een goede zaak dat hij het had gezegd tegen haar, hij had haar meteen kunnen troosten hoewel het er voor had gezorgd dat hij zijn eigen verdriet aan de kant moest schuiven.
Met zijn blauwe ogen keek hij haar even aan en kort schudde hij zijn hoofd. ‘Ik heb beloofd aan mijn moeder dat ik me sterk zou houden…’ Een belofte die hij had gemaakt toen ze in zijn armen had gelegen. Maar een die hij absoluut niet wilde gaan breken. ‘Ik had een uitlaat klep. Enkele weken na haar dood, heb ik me volledig gestort op acteren. Ik ben een acteur weetje, toen een steracteur in het bekendste theater in Rusland. Ik heb al mijn emoties in de rollen gestopt die ik moest vertolken.‘ Legde de jongen uit met ergens toch enige trots in zijn stem. Zachtjes stootte hij Nikita even tegen haar schouder, om haar gerust te stellen dat alles goed was.
Onderwerp: Re: I'm just sitting in the dark (& Aleksey) zo mei 10, 2015 2:20 pm
And when the lights go down
There is where I'll be found
Die hele preek van hem had ze verdiend. Iedereen zou haar hetzelfde zeggen, zelfs mensen die haar niet kende. Zo zat de wereld in elkaar. Als iedereen zomaar een einde aan zijn of haar leven maakte, dan was er ook geen liefde of vriendschap op de wereld. En dat was precies wat iedereen nodig had. Ook al was er periode geweest in haar leven dat heel slecht was gegaan. Ze moest gewoon blij zijn dat ze nog kon leven en dat ze er een verandering in kon brengen. Nikita zat nu op school met allerlei andere mutanten. Zo kon zij een verandering brengen in haar leven. Ze had die tweede kans blijkbaar oprecht verdiend, alleen vond ze het nu stom dat niet ieder ander persoon een tweede kans kreeg. Voor al bij zijn woorden over de toekomst vond ze zo lief dat ze bijna weer moest huilen. Niet van verdriet, maar om zijn lieve woorden. Toen hij langs haar wang had gestreken en zei dat hij haar niet nog een keer aan het huilen wilde maken, schudde ze met een kleine glimlach haar hoofd. “You’re an idiot, you know that right?” zei ze als grapje tegen hem.
Pas toen Aleksey was begonnen met vertellen was Nikita een en al oor. Zij had ook wat ergs mee gemaakt, maar als je moeder dood gaat op je verjaardag. Dan is je verjaardag wel even fucktop. Haar glimlach was van haar gezicht verschenen, en wat Aleksey allemaal vertelde zag ze voor zich. Het zou echt vreselijk geweest zijn. Ze snapte hem dan ook heel goed. Ze snapte zijn actie’s volledig. Zij had net zo gereageerd bij haar oma. Ze had niet weg gewild. Nikita was opgestaan en hem achterna gelopen naar het raam. Ze liet hem nu echt geen moment alleen. Ze wilde het goed maken met hem. Ze vertelde hem dat het niet zijn fout was. “Als ik niet per se op die moment naar dat café wilde gaan, dan was het niet gebeuerd. Dan was mijn moeder nog altijd in leven en kon ze voor mijn zusje en mijn vader zorgen, dan had alles anders geweest,” sprak hij zachtjes. Daardoor werd ze een beetje boos op hem. Ze begreep wel hoe graag hij wilde dat zijn moeder terug kwam, zij wilde dat net zo graag met haar oma. Maar zulke dingen gebeuren nu eenmaal. Ze werd eerst boos op de brandweerman, maar toen die woorden uit haar mond waren gekomen dan was ze eerder boos op Aleksey zelf. Daar had ze dan ook genoeg redenen voor. Nikita begreep wel dat hij het zelf tegen zijn zusje had verteld, maar toch er wat iets in haar dat ze het toch wel raar vond.
Voordat ze hem duidelijk ging maken of het zijn schuld niet was, had ze bezorgd tegen hem gezegd dat hij zijn emoties nu wel kon uiten. Hij had zijn hoofd geschud en gezegd dat hij zich sterk moest houden wat een belofte was aan zijn moeder. Met trots had hij verteld over zijn acteer carrière. Dat was best wel mooi om te horen, maar hij moest ook een keer als zich zelf zijn emotie uiten. Zonder het acteren. “Ten eerste moet je even luisteren naar mij, jij kon er niks aan doen dat jij en je moeder altijd op je verjaadag naar het café wilde. Jullie wisten niet wat er zou gebeuren dus het is jou schuld niet.” zei ze op een normale toon, maar de boosheid was er wel in te horen. De boosheid die bedoeld was om Aleksey goed duidelijk te maken dat het zijn schuld niet is. “En jij gaat nú je emotie uiten hoe je je voelt zonder te acteren. Echt anders heb ik straks het gevoel dat alles wat je deze avond tegen me hebt gezegd allemaal geacteerd was.” zei ze eerst boos, maar vervolgens zacht en bedrogen. Zo zal ze zich voelen, bedrogen. Bedrogen bij de eerste persoon die ze een vriend kon noemen op het eiland en haar verhaal verteld. “Ik snap heel goed dat het zeer doet om je emotie’s te uiten zoals je echt bent, maar dat is wat ik deze avond heb gedaan. Ik heb mijn gevoelens geuit aan jou...” zei ze toen even weg keek van hem. “Waarom wil je dit niet doen bij mij? Ben ik te min voor je dat ik het niet waard ben om de gevoelens te zien achter het masker van een acteur?” Ze vond het wel mooi hoe ze haar gedachte had verwoord. Alsof zij ook zo aan het acteren was, ook al was dit allemaal oprecht gesproken uit haar hart. Ze hoopte dat hij het wel begreep hoe ze het had gezegd. En dat hij zal doen, waar ze om vroeg.
amanda