Sitting here on the bench

Riley liep vooruit over het pad heen met de handen in zijn zakken. Zijn spullen had hij op zijn kamer gezet en was daarna gewoon weer naar buiten gegaan. Zonder echt te weten waar hij naar toe ging, iets wat Quinn niet bepaald aan stond. Door de vraag van haar te negeren had hij een sigaret op gestoken en er een hijs van genomen. Voordat hij hier naartoe was gekomen had hij nog net op tijd een pakje Black Devil Vanilla besteld. De zwarte sigaretten die de smaak van vanille afgaven aan zijn lippen. Hoe kon je meer genieten van nicotine zonder dat er nog een extra smaakje aan zat? De nicotine had zo zijn voordelen om de stem in zijn hoofd van Quinn wat stiller te houden en hij gewoon kon gaan en staan waar hij wilde, zonder dat de twijfelachtige stem omhoog zou komen of hij dat wel moest doen of niet. Maar dat had je met vrouwen die waren altijd net iets voorzichtiger en praatte dan ook meer.

Hij nam een paar laatste hijsen van zijn sigaret en gooide deze in een van bloemenperkjes die naast het pad stonden waar hij overheen liep. Het kon hem vrij weinig schelen of iemand het had gezien of dat de bloemetjes zouden branden. Er waren namelijk nog altijd mooiere bloemen zoals de Cannabis. Met de wietplant in zijn hoofd nam hij plaats op een bankje. Kort luisterde hij naar de stem van Quinn, maar zij had ook niet veel nieuws te vertellen. Ze liet hem alleen herinneren aan het feit dat hij ook wiet had mee moeten nemen in plaats van alleen Black Devil sigaretten. Nja, er was vast wel iemand anders op het eiland die wiet had en eens een keer een joint wilde smoken met hem. Maar om dit moment werden zijn gedachten als snel onderbroken door een meid die over het pad liep richting hetzelfde bankje waar hij op zat. Er was iets aan de meid, waardoor hij wist dat er een heel verhaal achter haar zat. Hij kreeg een paar beelden in zijn hoofd over haar als klein meisje in het weeshuis, maar hij keek al snel weer op zij om het niet raar te laten lijken. Voor een paar enkele minuten werd er niks gezegd iets wat best awkward was, maar de beelden over het weeshuis bleven in zijn hoofd spoken. “Zeg iets tegen haar. Het word te awkward,” sprak de stem van Quinn wat streng. Riley richtte zijn blik weer op de meid, waarna hij sprak:“Uhm.. Hoi?” sprak hij wat twijfelend, niet wetend of hij er goed aan deed om tegen haar te praten door de beelden in zijn hoofd van haar verleden. Maar het was anders te awkward en te stil. “Ik heb ook wel Black Devil voor je? Die zijn een stuk lekkerder, vind ik zelf,” zei hij, ook al maakte het de awkwardness er niet beter op. Hij moest gewoon nog een beetje wennen aan het feit dat hij niet de enige mutant was.  

Het was toch wel vreemd om nieuw te zijn op een plek waar meerdere mensen zoals hij te vinden waren. Het was Quinn die er voor zorgde dat hij over het pad van de tuin bleef lopen en hier en daar wat rond keek. De verzekerde houding die hij had kwam door hun allebei. Door zowel die Quinn die in zijn hoofd zat en Robin die tot uiting kwam. Dat had zo wel zijn voordelen. Hiermee konden ze vrienden maken en sneller de wiet regelen waarvan Quinn hem beschuldigde dat ze die hadden moeten mee nemen. Wiet maakte voor de twee alles beter. Er waren minder snel ruzie’s en konden ze sneller met elkaar en met anderen over weg. Toch moesten ze eerst wel iemand vinden die geen ingewikkeld verleden had, waardoor ze dat gedeelte van verleden lezen konden skippen. Ze waren immers niet op het eiland gekomen om het verleden van andere mensen te weten te komen. Ze waren hier om er voor te zorgen dat ze daar controle over kregen. Al ging dat moeilijker dan ze beide hadden gedacht. Als er nou gewoon een makkelijk weg was, waardoor ze in een keer de controle hadden dan hoefde ze ook geen moeite te doen. Alleen zo simpel ging dat blijkbaar niet.

Door de smaak van Black Devil die zijn lippen een vanille smaak gaf werd hij wel iets rustiger. Ook Quinn had de nicotine nodig ook al zat ze alleen maar als stem in zijn hoofd. Toch moest hij op houden om een verschil te zien om wie ze nou waren. Quinn of Robin. Er was geen keus meer. Er was gewoon Riley. En die Riley liep nu over het pad heen. Dat was tenminste iets wat hun ouders duidelijk hadden gemaakt en ze nu ook leerde om in te zien. Gelukkig werden zijn gedachten hierdoor wel snel afgeleid door een meid die ook over het pad heen liep. Hij had haar zien komen, terwijl hij op het bankje had plaats genomen. Het was alleen niet het uiterlijk dat hem aantrok, maar de beelden van het weeshuis waarin ze had gezeten. Volgens de beelden die hij te zien kreeg was ze daar vier jaar geweest. Achter gelaten door haar ouders vanwege de vleugels die ze had. Riley wilde meer weten over het meisje en haar verleden, maar hij trok zich weg. Er was iets in hem wat er voor zorgde dat hij het toch als privacy schending zag als hij iets van iemands verleden te zien kreeg. Het werd alleen net iets moeilijker voor hem, toen ze plaats nam op het zelfde bank je als dat hij op zat.

Het was uiteindelijk Quinn die hem streng toe had gesproken zodat hij ging praten tegen de meid. De meid had hem ook begroet wat al een hele stap was. Het was niet echt de bedoeling dat hij zijn zelfverzekerde houding in eens weg waren gegaan. Dus boos hij haar aan voor een Black Devil sigaret. Het was tenminste iets om het ijs te breken. Hij was zelf ook wel toe aan nog eentje. Riley keek haar aan, waardoor er nog een beeld van haar verleden door zijn hoofd heen ging. Ze was uit het weeshuis gehaald door een lid van de overheid, iemand met de naam de Torleif Malefor. Het was vreemd voor Riley om te begrijpen waarom ze de overheid was meegenomen, maar wie weet zou hij daar nog wel achter komen als ze eenmaal in zou gaan op zijn aanbod. “Uhm… oke? Ik wist niet dat er anders bestond dan dit,” zei ze wat vragend. Riley trok verbaasd zijn wenkbrauwen op. “Dan weet je het nu,” sprak hij bemoedigend aan, terwijl hij het zwarte pakje uit zijn zak haalde en het meisje voor stak. De zwarte sigaretten die er zaten en de sierlijke letters van Black Devil gaf de sigaretten een interessante uitstraling. Hij vond ze best mooi als hij ze vergeleek met de andere sigaretten. “Je hebt verschillende soorten Black Devil van chocolade tot mint naar Vanille. Deze laten een Vanille smaak achter op je lippen,” legde hij uit aan haar, voor als ze wilde weten wat het verschil was. Terwijl Riley zelf ook een sigaret uit het pakje haalde en hem op stak gaf hij ook de aansteker aan de meid. Niet wetend of ze die van hem wilde gebruiken of haar eigen had. Het was wel net zo beleefd. “Ik ben Riley trouwens,” sprak hij, terwijl hij de Vanille rook uit blies.

Riley was een nieuw persoon hier en hij moest nog wennen aan het feit dat er meerdere mensen zoals hem op een eiland waren gedropt. Het was voor hem wel interessant en hij kon nog leuke gesprekken met mensen aan gaan. Alleen het was wel vreemd. Voor nu was het ook wel erg handig als hij de omgeving wat meer leerde kennen. Hij zou vanzelf wel mensen tegen komen om een gesprek aan te gaan en dan zou hij vanzelf wel aanvoelen of die mensen oké waren of niet. Al moest hij wel toegeven dat hij dan wel in iemands hoofd moest gaan zitten om de achtergrond van diegene naar voren te halen. En dat gaf voor hem al snel een gevoel als of hij iemands privacy aan het schenden was. Dat ene gevoel bracht dan wel een twee strijd met zich mee aangezien hij ook wel erg nieuwsgierig was.

Voor al bij het ene meisje die naast hem op het bankje was komen zitten. De golven van het verleden van het meisje maakte hem nieuwsgierig. Een weeshuis, een man die haar kwam op halen die een rare naam had en er in zijn ogen niet bepaald lief uit zag. Hij wilde eigenlijk wel meer weten over haar, maar dat zou haar misschien afschrikken. Als hij de eerste persoon die hij zag zou afschrikken wat moest er dan van hem worden in de tijd die hij hier door bracht? Om niet gelijk veel vragen te stellen over haar achtergrond, bood hij haar aan of hij een van zijn sigaretten wilde. Black Devil waren wel een stuk lekkerder dan die zij had. Het meisje bedankte hem en hij knikte vriendelijk. Kort legde hij uit waarom hij deze sigaretten een stuk lekkerder vond en dat zou het meisje ook wel overtuigen om deze te proberen. “Chocolade? Serieus?” vroeg ze. De glimlach die op zijn gezicht was werd iets breder en hij knikte opnieuw. “Ik zal binnenkort de chocolade bestellen, dan krijg je ook wel een pakje als je dat wil,” zei hij. Riley hoopte in ieder geval dat hij wel sigaretten mocht bestellen, anders zou het niet goed komen met zijn verslaving van nicotine.

De jongen had zijn sigaret op gestoken en zich zelf al snel voorgesteld. Hoe zou een gesprek verder moeten als hij de naam van het meisje niet een wist. Het meisje stelde zich zelf voor als Zahra. Verder zei ze niks. Een deel van hem vond het wel jammer, aangezien Quinn degene was die graag het gesprek verder wilde laten lopen. Toch gaf het hem wel even de tijd om uit te vogelen wie die Torleif Malefor was. Toen hij al snel beelden voor hem zag dat de man kwade plannen had met Zahra trok Riley zich terug. Hij wilde niks meer weten en even keek hij met een medelijdend gezicht naar het meisje naast hem. “Je praat niet veel of wel?” vroeg hij vervolgens. Hij wilde eigenlijk vragen op hem afsturen waarom ze niet van die Torleif Malefor weg was gerend, maar aan de andere kant wilde hij ook een hand op haar schouder leggen en zeggen dat het allemaal goed kwam. Geen van de twee zou een goede keuze zijn geweest, aangezien hij het rustig aan moest pakken. “Dus euhm.. wat is jou mutatie?” Voor nu leek dit zijn beste zet die hij kon zetten.