Onderwerp: I didn't know I was lost &Storm za mei 21, 2016 12:06 pm
A star can’t shine, without darkness.
Hij had het gevonden. Hij had zo’n beetje heel New York moeten ondervragen, en had zijn mutatie aan heet compleet vreemde laten zien. Maar hij had het gevonden. En nu? Hij was misschien net een dag op het eiland en wist nu al niet meer wat te doen. Hij had z’n kamer gekregen, had zo’n beetje het hele gebouw rondgelopen en had zelfs een aantal plaatsen al als favoriet uitgeroepen. Natuurlijk had hij dit alles ’s nachts gedaan. Hij hoopte niet dat het tegen de regels was om ’s nachts door het gebouw te wandelen, dat zou hem een hoop ellende brengen. Want dat hij nog niet gedaan; de huisregels doorlezen. Daar wilde hij zijn tijd dan weer niet aan besteden. De volgende ochtend had hij zijn eerste lessen gehad. En ondanks dat het één van zijn ‘goede dagen’ was, voelde hij zich uitgeput. Zelfs nu, terwijl de zon langzaam zakte en zo de nacht aankondigde, voelde hij haar stralen zijn huid verbranden. En het was nog niet eens zomer. Hij wilder er nog niet aan denken hoe het dan zou voelen. Toch was hij naar buiten gegaan. Voor ééns vrijwillig. Hij voelde zich vreselijk opgesloten tussen de muren van het gebouw. Daar kwam nog een schepje nieuwsgierigheid bovenop en voor hij het wist stond hij hier, in de tuin. Hij had gezocht naar iets bekends, want dat was wat hij deed als hij ergens kwam waar hij lang moest blijven. Hij begon bij iets wat hem deed denken aan thuis. In dit geval kwam de tuin het meeste in de buurt. Vanuit daar bouwde hij zijn ‘rondleiding’ op, maar hij had de tuin sinds hij er was niet verlaten. Hij was betoverd door de bloemen die vol in bloei stonden. De mooiste kleuren kwamen langs. Zijn moeder was altijd dol op bloemen geweest. Vooral op rozen. Vader nam ze altijd mee als hij van het kasteel af kwam. Maar toen Vick een kijkje ging nemen bij de rozenstruik werd hij teleur gesteld, rozen bloeiden pas laat in de lente. Hij ging op één van de bankjes zitten en nam alle schoonheid in zich op. Het was een tijd geleden dat hij zo alleen was geweest. Normaal was hij omringd met vrienden. Hier moest hij weer helemaal opnieuw beginnen. Hier zou hij zelfs misschien een aantal vijanden maken. Je wist maar nooit. Zeker niet met de situatie hoe hij nu was. Misschien had hij wel met de verkeerde mensen gesproken in New York. Hij voelde zich niet schuldig. Als hij het eiland kon vinden, konden anderen dat zeker ook. Toch hoopte hij dat hij eerder een vriend dan een vijand zou maken. Hij was zeker niet van plan om zijn schooltijd eenzaam en alleen door te brengen. Zo dat hij nu eenmaal niet in elkaar.
Onderwerp: Re: I didn't know I was lost &Storm zo mei 22, 2016 2:45 pm
.Always live before you die.
Storm sprong de laatste drie treden van de trap van het schoolgebouw naar beneden voor hij aan de volgende reeks trappen begon. Terwijl hij dat deed was hij ook eens bezig met twee andere dingen. Hij keek neer op zijn gsm terwijl hij op zoek ging naar het online lessenrooster en hij strekte zijn zintuigen zover uit dat hij gemakkelijk op zoek kon gaan naar zijn kamer genoot slash beste vriend slash broer … Devon dus. Die drie dingen deed hij zonder in tussentijd tegen iemand aan te lopen of nog maar aan te raken. Het was net zo gemakkelijk als een rondje rennen rond het eiland, hij was zijn eerste week voorbij en zowel zijn zicht, gehoor als reukvermogen stond weer aangesterkt op zijn maximum, Lupos was alweer even levendig als altijd. Maar een echt gevaar vormde hij niet, controle kwam en ging maar momenteel was Storm te zelfzeker en ontspannen voor de wolf om in de gaten te hebben dat iedere poging door te breken niet zou werken. En dat zorgde voor dat zorgeloze goedgemutste humeur waar Hall nu mee de trappen af liep, alsof letterlijk niets hem zou kunnen raken. Zolang er geen verleiding was, zolang zou hij in deze staat de dag door gaan, de dames zouden zich al maar beter kunnen voorbereiden op die mister sunshine.
Buiten bleef hij voor een tel lang staan, wierp een charmante glimlach naar een groepjes meiden en keek voor zich uit terwijl hij op zoek ging naar Devon. En die was … in het bos? Hij draaide zijn hoofd de juiste kant uit, snoof net genoeg in om alle geuren rondom Devon te kunnen verwerken. Hij was niet alleen en hij had plezier, hij kon zweren dat hij zijn kamergenoot kon horen lachen vanop die afstand. Storm wist dus welke kant hij al niet moest uitwandelen voor gezelschap in de rest van zijn vrije dag. Dan maar richting de tuin, misschien dat Nadya ergens te vinden was, dansend, of piekerend, zoals ze elkaar wel vaker aan troffen. Haar echt zoeken deed hij niet, omdat hij niet zeker was of hij wel haar gezelschap wilde. Hij wandelde dus doelloos, zijn zintuigen geprikkeld door alles in de omgeving en zijn ogen op zijn gsm gericht, Instagram was zoveel beter dan dat online lessenrooster.
Toen hij de tuinen naderde stak hij zijn gsm weg in zijn achterzak, zijn blik bleef hangen op een eenzame jongen … hij voelde zich soms eenzaam in zijn eigen problemen maar die jongen was ook nog eens eenzaam in het echt. En Storm, sociaal als hij was kon niet echt veel eenzaamheid in zijn omgeving verdragen. Dus, de jongen mocht van geluk spreken, daar was Storm, tot de redding. 'Door naar de bloemen te kijken word je heus niet populairder.’ Merkte hij met een scheve glimlach en een Brits accent meteen op. Zijn blik ging kort naar de bloemen, de geur maskeerde alle andere geuren in zijn directe omgeving, hij trok eventjes zijn neus op en richtte zich dan naar de jongen, met die uitnodigende blik van hem. ‘Je bent nieuw, correct?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Als het zo was dan zou Storm ervoor zorgen dat hij zich niet zolang meer “nieuw” zou voelen…
Onderwerp: Re: I didn't know I was lost &Storm wo jun 01, 2016 10:50 pm
A star can’t shine, without darkness.
Hij wilde eigenlijk weer terug naar zijn kamer gaan. Vooral omdat het einde van de dag naderde en dit pas de eerste dag voor hem was. Hij had geen idee hoe zijn mutatie opdezelfde nieuwe situatie zou reageren. Hij had er nog nooit eerder last van gehad, maar dit was anders dan werk. Dit vermoeide hem ook echt. Hij kon zich niet herinneren dat hij zich ooit zo moei had gevoeld. Misschien nog van voor hij zijn mutatie kreeg, maar daarna zeker niet meer. Hij wilde dus net opstaan en zich terugtrekken in zijn kamer toen hij tegen gehouden werd. "Door naar de bloemen te kijken word je heus niet populairder." Er was een jongen naar hem toe gelopen en maakte de opmerking alsof het op Vicks voorhoofd geschreven stond dat hij nieuw was. Hij grinnikte kort, ondanks dat hij niet zeker wist wat hij met de opmerking aan moest. Want naast het feit dat hij zich misschien een beetje beledigd voelde, hoorde hij als nel een sterk Engels accent in de jongen zijn stem. Hij wilde niet gelijk vooroordelen trekken, zeker niet omdat Schotsen en Engelsen tegenwoordig prima samen konden. Maar hij was er na al die jaren nooit echt overheen gegroeid. Hij haatte Engelsen nog altijd even veel als 400 jaar geleden. "Je bent nieuw, correct?" vroeg de jongen geïnteresseerd. Vick wist dat hij het goed bedoelde, oordelend op de toon in zijn stem, en stopte al zijn vooroordelen over de jongen weg. Hij was hier immer vrijwillig gekomen. Hij had van tevoren al kunnen bedenken dat er Engelsen op het eiland zouden zitten. Dus hij glimlachte breed en knikte. Even durfde hij zelf niet te spreken, bang om net zo veroordeeld te worden als hij net zelf had gedaan. Misschien was de jongen tegenover hem wel net zo oud als hem. "Inderdaad. Net een dag, om precies te zijn." Hij stond toch op. Eigenlijk gewoon om te voorkomen dat hij niet in slaap zou vallen, als dat al mogelijk was. "Sterker nog, als je de conciërge en de leraren niet meerekent, ben je de eerste waar ik een gesprek mee voer," grinnikte hij. "Dus eh, ben je een beetje een waardige eerste gesprekspartner?" vroeg hij. Hij wilde graag wel iets over het eiland weten. Als hij iemand tegenover hem had staan die ook nog maar net een week op het eiland was, had hij daar niet zoveel aan. Hij had graag een vriend die de weg wel wist. Bovendien, bedacht hij zich snel, als de jongens nog niet had gehoord dat hij Schots was, dan wist hij dat nu wel...
Onderwerp: Re: I didn't know I was lost &Storm za jun 04, 2016 11:33 am
.Always live before you die.
Er was niet veel wat Storm koesterde tegenwoordig, maar moment als deze was er misschien in van. Het was zeldzaam om hem zelfzeker aan te treffen … oke, niet waar, hij was altijd zelfzeker tegenover anderen, maar dat hij ook nog eens zelfzeker was over zichzelf, over zijn mutatie? Dat was iets helemaal nieuw. Hoelang het gevoel zou duren wist hij immers niet, van zodra hij buiten stond werden zijn zintuigen geprikkeld met honderden nieuwe dingen uit de omgeving. Hij kon horen hoe een jongen zwaar hijgend stond te stretchten aan één van de zijgebouwen, of de honden die in de kennels aan de andere kant van het eiland stonden te blaffen vol ongeduld voor hun eten. Hij hoorde het zeewater rollen over het strand, hij rook de geur van ontbijt uit het gebouw zweven, hij rook de bloemen in de tuin die langzaam maar zeker kwamen open te staan. Maar ook Lupos nam subtiele dingen op, de geur van bloed, de hartslag van het groepje meisje dat langs wandelden. Al die kleine details leken als een wervelwind rond hem heen te zweven tot hij het allemaal in zich had opgenomen en hij nog steeds dezelfde rust terug vond als eerder.
En met dat humeur van hem iemand helemaal alleen aantreffen in de tuinen, starend naar de bloemen alsof hij kon communiceren met hen was sad … Storm was tegenwoordig altijd voor een beetje tijd alleen met zichzelf, met zijn problemen en depressieve gedachten maar deze jongen zag ernaar uit dat hij wel wat gezelschap kon gebruiken. Storm kon het pad volgen dat hij eerder had gelopen, het geurspoor leidde helemaal terug tot de school, de balie en zijn kamer en van daaruit kon Storm op maken dat de jongen waarschijnlijk nieuw was op deze school, net als hij dat drie maanden geleden ook was. En hij wist maar al te goed hoe het was, hij had gelukkig vanaf het eerste moment Devon gehad en zijn eigen spontane karakter maar dat wilde niet zeggen dat iedereen het had.
Zijn opmerking was naderhand gezien misschien een beetje “grof” geweest maar tijd om de woorden terug te nemen had hij niet. Misschien had de jongen een terechte reden om hier te zitten, misschien was dit zijn vaste plekje in de ochtend, Storm wist het niet. Het was typisch iets voor hem om altijd meer rechtuit tot de kern van de zaak te komen, alsof er geen andere reden voor de jongen was om hier te zitten buiten nieuw zijn. De brede glimlach die hij immers terug kreeg was gelukkig wel voldoende om niet het idee te krijgen dat de jongen misschien kwaad was om zijn opmerking. Toen hij sprak kwamen Storm zijn wenkbrauwen geamuseerd en verrast omhoog, een Schot? Die had hij nog niet gezien hier op het eiland. Er was iets met Schotten en Britten dat niet iedereen kon appreciëren maar Storm was nooit oud genoeg geweest om daarover te oordelen. De jongen stond op en ging verder nog voor Storm er een opmerking over kon maken. Bij de vraag kwam gelijk die jongensachtige grijns van hem op zijn gezicht. ‘Drie maanden op dit eiland,’ hij was bijna van plan, drie volle manen te zeggen maar wist dat nog net te redden. ‘en ik klaag nog steeds niet over deze plaats.’ Hij haalde zijn schouders op en keek kort naar de omgeving. ‘Hall.’ Stelde hij zich dan beleefd voor. ‘Niet gedacht dat ik hier nog een Schot zou aantreffen.’ Knipoogde hij joviaal terwijl hij zijn hand uit stak om het te schudden, zoals typische beleefde Britten dat altijd deden. ‘Maar ik denk wel dat ik je kan helpen, er is weinig dat ik niet weten.’ Hij gaf de jongen een veelbelovende blik alsof hij het grootste geweld was dat hier rond liep. ‘Te zien wat je zoekt in een goede gesprekspartner natuurlijk.’ Glimlachte hij vriendelijk, Storm kon aardig goed praten, dus voor akward stiltes moesten ze al niet vrezen … HAPPY JENNICORN-DAY!! =D
Onderwerp: Re: I didn't know I was lost &Storm zo jun 05, 2016 1:28 pm
A star can’t shine, without darkness.
Hij wist eigenlijk niet waarom hij zich zo aanstelde. De jongen was hier duidelijk niet om hem weg te pesten. Hij bedoelde het alleen maar goed, en Vick stond hier bijna weg te koken van woede. Alsof alles wat hem was overkomen met de Engelsen de schuld was van de jongen tegenover hem. Hij voelde zich nog bozer bij die gedachte. De jongen tegenover hem wist waarschijnlijk niet eens wat er gebeurd was rond die tijd. Maar, bedacht hij zich, mochten ze ooit weer in zo’n situatie komen, zou hij ongetwijfeld de kant van de Engelsen kiezen… Daar mocht hij nu ook niet aan denken. Hij wist maar al te goed dat ze in hetzelfde schuitje zaten. Als de situatie in New York escaleerde, wat het ongetwijfeld zou doen, stonden ze aan dezelfde kant. Hij dwong hemzelf dus om al zijn haat weg te stoppen. Het was nergens voor nodig en als hij met deze mentaliteit over het eiland bleef lopen, ging hij het hemzelf wel erg moeilijk maken. Hij glimlachte breed en vroeg hoelang de jongen al op het eiland was. Want hij was oprecht nieuwsgierig naar de meningen en ervaringen van de mutanten. Hielpen de lessen nou echt bij het ontwikkelen van mutaties? Want hij zou graag eens willen weten waarom hij elke nacht klaarwakker rechtop in zijn bed zat. Niemand uit zijn familie was daar ooit achter gekomen. Zou hij na al die jaren eindelijk eens een antwoord krijgen op zijn vragen? Hij gokte er niet op. En dat was ook zeker niet de reden dat hij naar het eiland was gekomen. Nee, hij was hier gekomen om een oplossing te vinden op zijn grootste probleem. Niet dat hij erop vertrouwde dat hij dáár een oplossing op zijn vinden. En dat liet hem bij zijn uiteindelijke doel: hij was hier gewoon om zijn leven te leven, en daar dan misschien ook nog interessante dingen bij te leren. En als het nodig was, zou hij met de mutanten op het eiland vechten om zijn rechten. Want wat hij wel niet allemaal in New York gehoord had… Dus toen de jongen zei dat hij al zo’n drie maanden op het eiland was, glimlachte Vick nog iets breder. Om er vervolgens nog een schepje bovenop te doen vertelde hij dat hij het nog steeds naar zijn zin had. “Dat klinkt goed. Ik was niet van plan snel weer te vertrekken,” zei hij grijnend. Waarom zou hij ook? Hij had veel gezien, en superleuke tijden beleefd de laatste eeuwen, maar hij was klaar met het rennen. Zeker na het verlaten van Edinburgh. Wat miste hij die plek, en hij was er nog maar net weg. De jongen stelde zich voor als Hall. Vick glimlachte en was blij dat hij iemand nu bij naam kon noemen op het eiland. Misschien kwam het nog wel van pas. “Niet gedacht dat ik hier nog een Schot zou aantreffen,” knipoogde Hall terwijl hij zijn hand uitstak. Vick nam het aan terwijl hij twijfelend nadacht over die opmerking. Ondertussen stelde hij zich bijna mompelend voor. Hij wist opnieuw niet wat hij moest met de opmerking en fronste. “Zijn we zo uitgestorven dan?” vroeg hij met een lachende ondertoon. Hij moest toegeven dat hij het jammer vond als er geen Schotten op het eiland waren. Hij had toch graag iemand waarmee hij de liefde van zijn vaderland kon delen. Hall verzekerde Vick ervan dat hij kon helpen. Niet dat Vick echt hulp nodig had, maar een beetje extra informatie over het eiland kon geen kwaad. Daarnaast liet zijn opmerking toch wel een beetje weten dat Hall geen onbekende op het eiland was. Dit liet Vick grijzen. Hij kon wel een populaire vriend gebruiken, als hij het moest toegeven. Hij was absoluut niet goed als eenzaam persoon en misschien kon Hall hem aan een aantal mensen voorstellen. Zo zou het vrienden maken in ieder geval wel opschieten. “Aangezien je al wat van het eiland af weet, maak je een uitstekende gesprekspartner,” grinnikte Vick. Hij sloeg zijn handen over elkaar heen. “Dus, vertel eens, valt hier nog wat interessants te beleven of is het altijd zo rustig?” vroeg hij grijzend terwijl hij om zich heen keek.
Onderwerp: Re: I didn't know I was lost &Storm zo jun 05, 2016 3:14 pm
.Always live before you die.
Het was puur zijn Britse opvoeding en dat begane enthousiaste deel van Storm die er niet over twijfelde om de jongen aan te spreken. Hij kon even goed verder gewandeld zijn, bekender gezelschap opzoeken, de dames bezoeken maar dat had hij niet gedaan. Zijn beste vriend zat ergens in het bos god weet wat te doen en hij had tijd om handen waarin hij gemakkelijk een nieuweling als deze jongen te vriend kon nemen. Terwijl hij zo hartverwarmend was in de spontane manier was er ook dat kleine onderbewust zijn dat hem op de schouder tikte, vrienden waren complicaties voor Lupos, hij wilde ze niet dus kon Storm ze niet krijgen. Maar tegenwoordig had Storm zichzelf soort van in twee gesplitst, niemand hoefde te weten hoe graag hij bepaalde dingen wilde doen, niemand hoefde te weten hoe zwaar het voor hem was om die charmante actieve Hall te zijn van voor die ene volle maan. Hoe langer je de leugen herhaalde hoe gemakkelijker het automatisch ging, dus dit … koste hem geen moeite. Die grijns lag om zijn lippen, dat terwijl Lupos de jongen haast begon te analyseren, van zijn hartslag tot het op en neer gaan van zijn borst. En toen gleed het gevoel volkomen weg, als een last die van zijn schouders viel en een extra aanmoediging voor Storm om zijn beste zelf te zijn.
De jongen gaf aan dat hij niet van plan was snel weer te vertrekken, niet dat ze het zouden toelaten. Het hele eiland zat in een soort van lock down door de recente spanningen op het vasteland. Er kwamen veel meer studenten aan in een veel korte tijd en trainingen werden op één of andere vreemde manier opgedreven, alsof ze iedereen klaarstoomde voor het onvermijdelijk. Storm was het type dat van de zijlijn toe keek, hij kon de trainingen niet doen zonder het andere deel van hem op te warmen en waarom zou hij een oorlog voelen als hij al een oorlog voerde met zichzelf? Maar het was goed te horen dat de jongen niet meteen weg wilde, dat kon je ook enkel zeggen als het eiland een goede eerste indruk had nagelaten.
De opmerking over het feit dat hij Schots was, was er zoals gewoonlijk weer veel sneller uit. Hij schudde zijn hand, zijn uitzonderlijke gehoor ving de voornaam op van de jongen toen hij zich wat verward terug voor stelde. ‘Hier blijkbaar wel, je bent de enige Schot die ik ken.’ Glimlachte hij meteen vriendelijk terwijl hij kort over zijn schouder keer richting het schoolgebouw. Storm was altijd heel erg grondig in het verzamelen van nieuwe informatie, van de dames in ieder geval, een Schot onder hen was hij dus nog niet tegen gekomen. Vick leek erg blij en opgelucht dat hij iemand tegen het lijf liep als Storm, dat maakte het voor Storm gemakkelijker op zijn uiterst beleefde Britse kant wat af te zwakken naar zijn gewoon jongensachtige joviale kant. ‘Als ik niet alles weet over dit eiland dan,’ hij zweeg en haalde zijn schouders op, ging er niet verder op in, het was duidelijk genoeg dat Storm goed zijn weg kende. Bij de vraag klopte hij vriendschappelijk zijn hand op Vick’s schouder en stapte langzaam verder over het pad. ‘Het is een schooldag.’ Hij haalde zij vingers op in aanhalingstekens. ‘De meesten zitten in de les of zijn aan het studeren. Dus over het algemeen is het wel rustiger overdag, pas vanaf vieren ongeveer komt er hier wat leven op het eiland.’ Antwoordde hij gladjes. ‘De weekenden,’ hij gaf Vick een veelbelovende blik. ‘Is afhankelijk van wat je graag doet enzo.’ Hij formuleerde het niet als een vraag maar hij keek toch voor een kort moment afwachtend opzij naar Vick. ‘In ieder geval, de vrijdagavond is er altijd wel iets te doen, ik kom je eens ophalen op je kamer en stel je voor aan enkele mensen. Nieuw zijn is niet gemakkelijk dus dit is het minste dat ik kan doen.’ Knipoogde hij. Vick zou het niet beseffen, maar in dit en no time zou hij wel goed ingeburgerd zijn op dit eiland …
Onderwerp: Re: I didn't know I was lost &Storm di jun 07, 2016 9:35 pm
A star can’t shine, without darkness.
Hall gaf aan dat Vick de enige Schot was die hij tot nu toe kende. Daarop glimlachte Vick. Die zin gaf hem iets meer zelfvertrouwen. Hij kende Hall nog helemaal niet, en Hall kende Vick ook nog helemaal niet. Toch had hij ervoor gekozen om het woord ‘ken’ te gebruiken. Zijn eerste vriend op het eiland zou toch zeker geen Engelsman worden? Dat moesten zijn maten in Edinburgh eens horen, ze zouden hem vierkant uitlachen. Hall liet echter ook weten dat hij het eiland goed kende, iets wat in het voordeel was van Vick. Hij wilde zo snel mogelijk zo veel mogelijk te weten komen over het eiland. Veel mensen namen hun tijd als ze wisten dat ze voorlopig niet van de plek af zouden komen. Vick echter werd daar veel te nerveus van. Misschien ook omdat zijn mutatie hem ervan weerhield om naar buiten te gaan. Hij moest eerlijk toegeven dat hij het wel even benauwd kreeg toen hij bij het eiland kwam. Voor iemand die altijd gelijk de boel moest gaan verkennen, en daarnaast ook niet graag buiten was, werd het eiland nog een hele kluif. Tot nu toe had hij daar nog niet heel veel van gemerkt, aangezien hij was blijven hangen in de tuin. Maar nu hij iemand ontmoet had die veel van het eiland wist kon hij waarschijnlijk alles van het eiland te weten komen zonder dat hij zelf er nog op uit moest gaan. Het gaf hem in ieder geval wat meer rust in zijn hoofd. Hall begon te wandelen en Vick was blij dat er wat beweging was. Hij begon te vertellen over het eiland. Vick ergerde zich niet eens meer aan het accent dat hij had, hij hoorde het bijna niet meer. Ja, zijn vrienden in Edinburgh zouden hem vierkant uitlachen… Hij legde Vick uit dat het op schooldagen meestal niet zo druk was. Iets wat hem eigenlijk wel logisch in de oren klonk. Pas na vieren, dan zouden de lege gangen volstromen. Vick keek Hall doordacht aan. “Hoor jij dan ook niet in de lessen te zitten?” vroeg hij met een grijns op zijn gezicht, zodat Hall wist dat hij het eigenlijk niet meende, maar gewoon wilde peilen wat voor persoon hij was. Niet dat hij hem erop zou veroordelen als hij spijbelde, juist niet. “De weekenden, is afhankelijk van wat je graag doet enzo,” zei Hall met een blik die Vick al genoeg zei. “Meestal hang ik wat met m’n vrienden in een pub ofzo,” zei hij schouderophalend. Hij was niet moeilijk. Meestal kon hij zich wel aanpassen. Als hij maar bij iemand was. Hij was geen alleenstaand iemand. Bovendien moest Hall toch wel weten hoe gezellig het in pubs kon worden. Dat was toch meer iets Engels. Hall stelde voor om hem vrijdagavond op te komen halen om hem aan wat mensen voor te stellen. Hiermee werd hij wel een beetje verrast. Vrienden maken ging meestal wel vlot voor hem, maar hij had niet verwacht dat het zo snel ging. Hij had maar geluk dat hij iemand zoals Hall tegen was gekomen. Niet iedere persoon stapte zomaar op de eerste de beste nieuweling af om hem maar gelijk eens in zijn leven te betrekken. “Nieuw zijn is niet gemakkelijk dus dit is het minste dat ik kan doen.” Hij knipoogde naar Vick, die nog steeds wat verbaasd keek. “Dat lijkt me gezellig,” was alles wat hij zei. Hij wist niet wat hij meer moest zeggen eigenlijk. Als hij zijn twijfels over deze jongen nog niet kwijt was geraakt, was dat zeker nu wel gebeurd. Misschien moest hij het maar een keer loslaten. Tijden waren bovendien veranderd.
Onderwerp: Re: I didn't know I was lost &Storm zo jun 12, 2016 7:54 pm
.Always live before you die.
Hoorde hij dan niet in de lessen te zitten … dat was meteen een raak punt. Storm keek opzij naar de grijns bij Vick en grijnsde langzaam terug. Storm was geen spijbelaar maar voor trainingslessen nam hij nooit de moeite op te dagen. Het was niet goed voor hem en al zeker niet goed voor Lupos, dus waarom zou hij de moeite nemen op te dagen als het zou eindigen met een Storm die constant op zijn hartslagmeter moest kijken of erger … een weerwolf in bedwang moest houden. De docenten hadden er hem nog nooit over aangesproken, als ze wilde dat hij zou trainen, op wat voor level dan ook, dan moesten ze hem maar apart roepen. En tot zover hadden ze dat ook nog niet gedaan dus het was misschien omdat ze allemaal wisten wat voor gevaar er achter die charmante Storm Hall schuilde. Die redenering stond hem niet aan maar het was het beste waar hij kon op komen. Hij bleef uit zichzelf trainen, zelf het schoolhoofd ondersteunde hem erin dus het was voldoende voor hen waarschijnlijk. Daarnaast had je niet van acht tot vijf les, er zaten vrije uren in. Bij toeval was Storm zijn hele ochtend vrij, met uitzondering van die trainingsles waar hij toch nooit kwam bij opdagen. ‘Ik heb vrije uren.’ Antwoordde hij spontaan. ‘Technisch gezien zou ik nu waarschijnlijk ergens moeten studeren maar niets wat ik later niet kan inhalen.’ Met andere woorden, hij voelde zich zo vrij als een vogeltje op dit moment. ‘En het is oke om zo nu en dan een uur over te slaan, technisch gezien kunnen ze je niet van dit eiland schoppen.’ Wees hij om zich heen. Storm had het geprobeerd, hij had redens genoeg, veiligheidsredenen genoeg, om van dit eiland te moeten maar dat deden ze niet.
Als Storm een goede gids wilde zijn dan moest hij natuurlijk ook eerst weten wat het was dat Vick graag deed, of wat zijn gewoontes waren … of zijn mutatie. Maar naar dat laatste vraagde hij niet en dat zou hij ook niet meteen doen. Gewoon om te voorkomen dat hij de vraag zou terug krijgen, hij wilde niet uitleggen wat hij was, zeker al niet tegen een wild vreemde. Toen Vick zei dat hij graag met vrienden in de pub rond ging knikte Storm grijnzend. ‘Nou, dat hebben ze hier niet, een pub,’ hij zweeg en keek opzij naar Vick. ‘Maar vrienden wel en we kunnen wel creatief zijn. Als je begrijpt wat ik bedoel.’ Hij knipoogde haast samenzwerig. Devon was een mastermind als het aan kwam op drank binnen smokkelen, terwijl Storm dan weer al zijn charme in de strijd gooide om dingen van het keukenpersoneel te krijgen. Te zwijgen over de capaciteiten van al hun anderen vrienden.
‘Wij streven naar gezelligheid hier op Genosha.’ Beloofde hij haast plechtig, alsof het zijn taak was om ervoor te zorgen dat iedereen het hier naar zijn zin had. Daarnaast kon hij nog wel een vriend gebruiken, naast Devon was er eigenlijk enkel Lawrence, dus het kon geen kwaad. ‘Lig je alleen op de kamer of heb je al een kamergenoot?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Dat zou waarschijnlijk ook al een heel deel helpen, als je de nachten niet alleen moest doorbrengen. De geuren van de knoppen op de planten camoufleerde alle andere geuren, toch kon Storm de geuren van naderende mensen vinden en ontcijferen. Er kwamen twee meisjes langs gewandeld, Storm haalde zijn charmante glimlach boven. ‘Dames.’ Begroette hij ze beleefd, keek ze na voor hij zich weer op Vick richtte. ‘Als je nog vragen hebt, aarzel niet om ze te stellen.’ Alsof de meisjes net niet waren gepasseerd. Storm kon zoveel vertellen maar hij had geen idee hoeveel Vick al wist …
Onderwerp: Re: I didn't know I was lost &Storm za jun 18, 2016 12:52 pm
A star can’t shine, without darkness.
Toen Vick vroeg waarom Hall zich niet in de les bevond, had hij het voor elkaar. Even dacht hij dat hij zijn enige ‘kennis’ op het eiland verloren was, maar al snel vormde de lippen van Hall een grijs. Vick wilde bijna opgelucht adem halen. Eigenlijk had hij er ook helemaal niks mee te maken. Hij had het niet eens mogen vragen. Dat was waarschijnlijk iets persoonlijks. Maar hij moest nog even wennen aan het idee dat vrijwel elke student hier niet graag over zijn of haar mutaties praatten. “Ik heb vrije uren,” was Halls antwoord. Vick grinnikte. “Natuurlijk. Sorry, dat is de meest logische verklaring,” verontschuldigde hij zich. Hall vertelde dat hij eigenlijk ergens moest studeren, dat was immers waar de meeste studenten hun vrije uren aan besteden, maar dat hij dat niet nodig vond. Vick was wel blij dat Hall er zo over dacht, want anders was hij hem nooit tegen gekomen. En zat hij misschien nu nog in die tuin depressief naar de bloemen te staren. Hij had afleiding nodig van de gedachte aan thuis. “En het is oké om zo nu en dan een uur over te slaan, technisch gezien kunnen ze je niet van dit eiland schoppen.” Hij wees om zich heen terwijl hij dit zei. Toen Hall dit zo had gezegd, voelde Vick zich ineens heel opgesloten. Nee, hij had gelijk. Hij had zo zijn best gedaan om te zoeken naar het eiland en er nooit bij nagedacht dat hij het misschien ooit weer wilde verlaten. Niet dat hij de behoefte voelde om weg te gaan. Juist niet eigenlijk, hier hoefde hij niet bang te zijn voor de mensen om zich heen. Maar als hij weg zou willen gaan, zou dat niet kunnen, of in ieder geval zou het hem niet makkelijk gemaakt worden. Hij snoof. “Ze zorgen er vast en zeker voor dat je dit eiland niet zomaar weer verlaat,” zei hij een beetje somber. Ze hadden redenen genoeg natuurlijk. Anders kon er zomaar iemand op het eiland komen die maar kwade bedoelingen had. Maar Vick hield er niet van om opgesloten te zitten. Wat als één van zijn vrienden in Edinburgh hem nodig had? Hij zou echter niet weten waarvoor. Ze konden niet eens contact met hem opnemen. Ze zouden wel razend zijn. Hij begon weer te grijzen toen Hall vertelde dat er geen pub was. Die had hij hier ook niet verwacht eigenlijk. “Maar vrienden wel, en we kunnen wel creatief zijn. Als je begrijpt wat ik bedoel.” Oh ja Vick wist wat Hall bedoelde. Hij fronste. “Is er een alcohol verbod ofzo?” vroeg hij lacherig. Hij kon zich voorstellen waarom, maar wist niet zeker of hij zo lang zonder alcohol kon. Hij was niet verslaafd, maar was dol op bier. Zeker nu de zomer eraan kwam. Maar hij kende Engelsen dusdanig goed dat hij zich kon voorstellen dat Hall hetzelfde gevoel had. En hij zag er niet uit alsof hij iets miste op het eiland. Hall beloofde Vick dat gezelligheid heel belangrijk was op Genosha. Dit deed Vick eigenlijk wel goed, want als het zo’n saai studeer eiland was, wilde hij wel weer gelijk naar huis terug. Hij vroeg of Vick al een kamergenoot had. Vick schudde zijn hoofd. “Nog niet eigenlijk, maar het zal me niks verbazen als ik binnenkort naar een andere kamer word gesleept, of dat er iemand bij me komt. De school zal vast wel niet groot genoeg zijn om iedere student hier een eigen kamer te geven,” grinnikte hij. Hij vond het niet erg, een kamergenoot. Als diegene maar cool was met het feit dat Vick niet sliep, en ’s nachts waarschijnlijk wat actiever was dan de gemiddelde mens. Hij zou zich echter wel moeten aanpassen. Nu zat hij ’s nachts nog regelmatig op bed een boek te lezen. Het licht zou zijn kamergenoot vast storen. Maar dat ter zijde, had hij geen problemen met kamergenoten. Hij ging wel ergens anders lezen. Het was alsof Hall de twee meiden die hen tegemoet kwamen lopen van mijlenver had kunnen zien aankomen. Misschien kon hij dat ook wel, maar Vick ging het hem niet vragen. Mutaties was hier een gevoelig onderwerp en hij kende Hall lange na niet goed genoeg om zo diep te gaan. Hall begroette de dames, keek ze na en richtte zich weer op Vick, die nu verbaasd keek. Hij stootte een kort lachje uit. “Oh dus jij bent er zo één,” lachte hij tevreden. “Ik geloof dat ik je wel mag,” opperde hij er direct achteraan, zodat Hall wist dat hij het niet op een beledigende manier bedoelde. In tegendeel. Vroeger was hij precies hetzelfde. Hall wijste hem erop dat hij niet hoefde te aarzelen om vragen te stellen. Maar had hij die eigenlijk echt? Alles was wel redelijk duidelijk tot nu toe. Hij had gewoon graag iemand bij zich die meer van een plek afwist dan hij. “Ehm,” begon hij twijfelachtig en nadenkend. “Nog speciale regeltjes waar ik nog niks vanaf weet?” vroeg hij maar. Hij wist vrijwel zeker dat het huisregelboekje bij op zijn bed lag die vraag wel kon beantwoorden, maar hij was nu toch hier.
Onderwerp: Re: I didn't know I was lost &Storm zo jun 19, 2016 8:31 pm
.Always live before you die.
Vick excuseerde zich bijna meteen voor het stellen van de vraag, alsof Storm de grootste misdadiger was om dat te doen. Hij grinnikte enkel eens zachtjes en gaf Vick een schouderklopje. ‘Maakt niet uit.’ Knipoogde hij meteen. Storm was geen heilig boontje, dat was hij nooit geweest. Hoe goed zijn ouders hem ook opgevoed hadden, hij had altijd een beetje gesnakt naar zijn eigen soort van vrijheid. En hoewel zijn ouders misschien liever hadden gehad dat hij zou gaan reizen, of een leuke dure hobby koos, had het Storm nooit geïnteresseerd. Dus ja, hij durfde wel eens een les over te slaan omdat hij misschien net iets te lang had uitgeslapen in een bed anders dan dat van zichzelf, met iemand naast zich om van te genieten. In die gevallen skipte hij de lessen. Dat Vick er zo op reageerde was omdat hij nieuw was, Storm nam het hem niet kwalijk, integendeel, hij probeerde de jongen te helpen waar hij kon. ‘Ze zijn vrij lax, in de uren. Ik klaag niet.’ Hij wist wie er wel klaagde over de uren school, Devon, zijn kamergenoot. Storm kon gemakkelijk aanpassen in nieuwe uurroosters, hij kon het schoolwerk aan, Devon niet altijd. ‘Niets om je zorgen om te maken.’ Opperde Storm. Er waren andere dingen om je hier zorgen om te maken, mutaties bijvoorbeeld. Niet zozeer je eigen mutatie maar die van anderen.
“Ze zorgen er vast en zeker voor dat je dit eiland niet zomaar weer verlaat.” Zei Vick. Storm keek een moment lang voor zich uit. Hij had het eerlijk gezegd nog niet geprobeerd, er was geen reden voor. Hij was hij gevaarlijk maar op het vasteland was hij enkel gevaarlijker dus moest hij hier blijven. ‘Ik heb het nog niet geprobeerd.’ Gaf hij doodserieus en eerlijk toe, alsof hij het daadwerkelijk overwoog. Hij herpakte zichzelf snel en keek met zijn joviale glimlach weer opzij. ‘Maar, technisch gezien als je een vogel kan worden kan je wel gewoon wegvliegen denk ik.’ Hij kneep zijn ogen een beetje samen en staarde naar de horizon. ‘Goede vraag.’ Mijmerde hij. Nadya was al ver overzee gevlogen, zij had er niets aan overgehouden dus waarom zou het niet mogelijk zijn. Maar ze mochten het eiland niet af, niet voor op bezoek te gaan of gelijk wat. Door de spanningen, iets waar hij Vick op zijn eerste dag hier absoluut niet ging over vertellen.
Bij de vraag of er een alcohol verbod was kwam een uitdagend scheve glimlach op zijn lippen. ‘Definieer het begrip alcoholverbod.’ En daarmee was eigenlijk al genoeg gezegd. Hij keek opzij naar Vick en haalde zijn wenkbrauwen kort op. ‘Ze geven je hier geen gratis drank mee naar je kamer maar, als je creatief genoeg bent kom je er altijd wel aan.’ Legde hij met een samenzwerig toontje uit. ‘Daarnaast, als er dingen als een feestje of dergelijke gepland zijn dan geven ze het wel mee. Zo hard houden ze ons niet tegen. We hadden onlangs ook een kampvuur op het strand en we mochten bier meenemen. Sterke drank is net iets moeilijker.’ En was het wel niet dat laatste waar Storm iedere maand na volle maan nood aan had. Dat Vick nog geen kamergenoot had verbaasde hem niet echt. Er kwamen zoveel nieuwe leden toe tegenwoordig en ze moesten allemaal uiteindelijk wel met iemand samen slapen. ‘Als je er echt op aandringt dat je alleen wil slapen dan denk ik wel dat ze het toelaten. Of als je een moeilijke mutatie hebt,’ hij keek even twijfelend opzij maar ging snel weer verder. ‘Maar een kamergenoot hebben is fun, als je een goede hebt.’ Knipoogde hij enthousiast. Hij had nog nooit een moment geklaagd over Devon en omgekeerd ook niet. Devon trok hem voor volle maan door de zware momenten en hij zorgde er op zijn beurt voor dat Devon belangrijke dingen als lessen of examens niet kon mislopen. Toen de dames immers voorbij kwamen was hij even al zijn aandacht kwijt. Die kwam wel weer snel terug door de toon waarmee Vick hem goedkeurend bestempelde. Storm keek fronsend opzij en greens breed. ‘Het feit dat je het zo zegt, zegt al genoeg over jou hoor man.’ Knipoogde hij. En dames, dames genoeg voor Storm om aan Vick voor te stellen.
Speciale regeltjes … ‘Kom niet,’ hij zweeg en beet eventjes op zijn onderlip. Zijn woorden waren er weer sneller uit dan hij lief was. Kom niet buiten bij volle maan … dat was exact hetgeen wat hij wilde vermijden om te zeggen. Gelukkig bleef het bij de eerste twee woorden van de zin. ‘Ik ging zeggen kom niet tussen twee vechtende mutanten in maar dat is volkomen relevant. Alsof je dat niet wist.’ Probeerde hij zich te verbeteren. ‘Speciale regeltjes?’ Herhaalde hij kauwde op de binnenkant van zijn wang. ‘Genoeg regels maar niet meteen waar ik kan aan denken waard voor mij om je op het hart te drukken.’ Ging hij uiteindelijk maar verder …
Onderwerp: Re: I didn't know I was lost &Storm ma jun 20, 2016 10:19 pm
A star can’t shine, without darkness.
Hij voelde zich vrijwel direct schuldig na het stellen van die vraag. Maar hij was nou eenmaal nieuwsgierig aangelegd. Daarnaast wilde hij ook wel eens weten hoe gemakkelijk hij zijn lessen kon skippen. Na zo'n dag was hij al aardig vermoeid, gek genoeg, hij dacht liever nog niet aan hoe het met hem zou gaan over een aantal weken. Dan kon hij vast wel wat extra tussenuurtjes gebruiken. Hall leek het echter niet erg te vinden. Hij grinnikte en gaf Vick een schouderklop. Iets wat Vick als een goed teken opvatte. Alsof hij Vicks gedachten kon lezen, iets wat ook niet onmogelijk meer was, bedacht hij zich, stelde Hall Vick gerust dat hij zich om de uren niet zo'n zorgen hoefde te maken. Vrij lax, beschreef hij ze. Wat een glimlach op Vicks gezicht toverde. Precies wat hij nodig had.
Toen hij 'subtiel' vroeg of er ook een manier was om van het eiland af te komen, kreeg hij niet de reactie die hij in eerste instantie verwacht had. Hall gaf toe dat hij het zelf nog nooit geprobeerd had, maar dat het vast niet onmogelijk was. Vick raakte wat in de war van zijn reactie. Hall was ineens veel serieuzer en leek wat verzonken in gedachten. Hij ging er natuurlijk niet naar vragen, dat was nog te persoonlijk. "Nja, het is toch niet alsof ik hier morgen alweer weg wil," zei hij grijnzend toen hij zag dat Hall ook weer wat opklaarde.
Alcohol was blijkbaar niet zo'n probleem. Het was gewoon wat moeilijker te krijgen. Hall legde de spelregels uit en Vick nam daar genoegen mee. "Als ik zo af en toe maar ergens een biertje kan krijgen," zei hij terwijl hij zijn schouders ophaalde. Sterke drank gaf hij alleen om als hij even echt alles moest vergeten. Dat was al in een hele lange tijd niet gebeurd. Het kampvuur klonk hem echt fijn. Eigenlijk had hij echt zoiets nodig. Gewoon om mensen te leren kennen en de sfeer te proeven. Zelfs als dat zou betekenen dat hij tot 's avonds laat buiten moest zitten. "Weet je toevallig ook wanneer de volgende party geplanned staat?" vroeg hij grijnzend. Hall leek Vick wel één van die personen die dat soort dingen organiseerde. Misschien hadden ze alweer nieuwe plannen. Hall legde uit dat een kamer voor je alleen niet onmogelijk was. In Vicks geval hoefde hij er alleen maar naar te vragen. Tenminste, dat dacht hij. Hij ging het echter niet proberen. "Maar een kamergenoot hebben is fun," opperde hij enthousiast. "Ik neem aan dat je uit ervaring spreekt?" vroeg Vick grijnzend. Eigenlijk wilde hij ook wel een toffe kamergenoot. Eentje die de hele nacht met hem opbleef. Misschien was er nog wel iemand op het eiland die niet sliep. Maar misschien had Vick daar ook wel helemaal géén behoefte aan, bedacht hij. Een slapende kamergenoot was ook gewoon goed.
Nadat de dames voorbij waren gelopen was Vicks beeld van Hall zo goed als compleet. HIj deed hem zelfs denken aan z'n vrienden in Edinburgh, die hem nog steeds vierkant zouden uitlachen. Vooral omdat ze wisten hoe Vick dacht over Engelsen. Wat dat dan ook was geweest, door Hall waren die gedachten helemaal veranderd. Het was misschien ook wel hilarisch. Hij kon bijna niet wachten om Halls vrienden te ontmoeten. Als die net zo tof waren, zat hij al helemaal goed.
Vick vroeg om speciale regels, en Hall leek even na te denken, begon en zin en stopte abrupt weer. Waarom precies wist hij niet, maar hij ging er wederom niet om vragen. Hij hervatte zich echter weer door Vick te vertellen om niet tussen vechtende mutanten te komen. Waarop Vick kort lachte. "Daar wil ik ook helemaal niet tussen komen. Dat laat ik maar aan de leraren over." Hij zou er absoluut geen vrienden mee maken als hij random boze mutanten ging lastig vallen. En daarnaast waren er geen speciale regeltjes. Iets waar Vick wel tevreden over was. Niks moeilijks om te onthouden. "Mooi, ik moet toch nog het regelboekje doornemen. Maar, you know, straks kom ik in zo'n situatie en doe ik iets wat totaal niet kan," mompelde hij. "Het is natuurlijk niet de bedoeling dat ik nu al problemen krijg," ging hij verder. Hij zou vast niet van het eiland afgekickt worden, maar hij wilde ook geen risico's nemen. Ondertussen was de zon alweer wat verder achter de horizon gekropen en Vick realiseerde dit pas toen de lampjes van de tuin aansprongen. Erg romantisch... Hij werd gelijk verschrikkelijk nerveus van de situatie, aangezien hij hier samen met iemand was, en het elk moment donker kon zijn. Even keek hij naar boven. Er waren nog geen sterretjes te zien. Dus het was toch nog niet donker genoeg. Maartoch. Misschien was het juist wel goed om dit te doen. Ten slotte kwam hij hier om iets aan zijn levensstijl te veranderen. Waarom niet gelijk beginnen met de grootste issue? En er was een nieuwe maan. Er kon vrij weinig fout gaan...
Onderwerp: Re: I didn't know I was lost &Storm do jun 23, 2016 11:27 am
.Always live before you die.
Vick leek altijd een beetje bevestiging nodig te hebben aan de hand van woorden. Iedere keer Storm iets bevestigde leek er een druk van zijn schouders te vallen. Storm was heel los in zijn houding, Vick had letterlijk nergens om zich zorgen om te waren maar uiteindelijk waren het wel altijd Storm’s woorden die de volledige druk weg haalde bij zijn nieuwe vriend. Storm had zijn eerste dagen hier doorgebracht in een waas van gevechten en thuis proberen horen. Lupos vond deze nieuwe omgeving van in het begin zo intens en interessant dat hij meer dan één keer op het punt had gestaan om controle te verliezen. Dus de dingen waar Vick zich nou druk om maakte waren er niet geweest toen Storm hier net was. Daarnaast had hij altijd Devon bij zich gehad, zijn kamergenoot had al van dag één een soort van verantwoordelijkheid genomen over het gevaarlijke deel van Storm, ondanks dat Storm het nooit gewild had. De vragen werden dus altijd later beantwoord, dus hij was ergens wel blij dat hij dit nu kon doen voor Vick, zodat hij nooit het gevoel zou hebben van verloren lopen op een eiland als dit. Want dat had Storm daadwerkelijk wel gedaan, zijn richtingsgevoel had hem de eerste week enorm in de steek gelaten.
Vick gaf de opmerking dat hij hier toch niet meteen weg wilde en Storm grijnsde breed. ‘Er is geen reden om weg te lopen.’ Hij wees om zich heen. ‘Er is nergens anders in de wereld een plaats waar zoveel mogelijkheden zo dicht bij elkaar liggen.’ Ging hij gelijk optimistisch verder. Hoe hard hij Londen ook minste, dit was zijn tweede thuis voor nog heel wat jaren. Hij had dat aanvaard en vrede genomen met alles wat hier was. En dat was heel wat, daar zou Vick waarschijnlijk wel nog achter komen.
Bier, sterke drank, zelf tot het eten. Storm wist het altijd een beetje voor elkaar te krijgen en als het Storm niet was, dan was het zeker wel Devon of Kat. ‘Dat kan je zeker.’ Stelde hij Vick een beetje gerust. Storm moest iedere maand een keer ontnuchteren met een avondje vol drank en aangezien hij niet snel dronken geraakte en snel weer ontnuchterd was had hij altijd een grote hoeveelheid drank nodig om echt dronken te blijven en te kunnen vergeten. ‘Mocht je ooit iets nodig hebben, je kan het altijd vragen aan het keukenpersoneel of,’ hij zweeg en haalde zijn schouders op. ‘Ik kan er ook altijd aan geraken.’ Glimlachte hij onschuldig. Het was niets dat een beetje charme in zijn glimlach en Britsheid in zijn accent niet kon oplossen. Bij de vraag wanneer de volgende party gepland stond draaide Storm zich half om naar Vick. ‘Mijn party.’ Greens hij scheef alvorens hij verder ging met praten. ‘Ik ben bijna jarig en ik geef een klein feestje, ik, Devon en de dames, je moet komen.’ Hij gaf Vick een klein zetje met zijn elleboog. ‘Ik stuur je een uitnodiging, dan leer je hen al kennen. Het kan behoorlijk snel gaan als het afhangt van de dames, beter je gordel om doen.’ Knipoogde hij. Ja, de squad dames waren niet meest onschuldigste dames. Vick zou zich er wel eens heel snel in kunnen thuis voelen. Maar voor Storm was het al geregeld, Vick zou een uitnodiging krijgen. Uit ervaring spreken? Met Devon? Meer dan ervaring als het aan komt op kamergenoten. Hij keek opzij naar Vick en knikte grijnzend zijn hoofd. ‘Ik heb geen idee of het toeval was maar ik en Devon zijn ervoor gemaakt om in dezelfde kamer te leven, de helft van de tijd is hij haast een broer voor me dus ja,’ hij keek opzij en haalde zijn schouders op. ‘Ik spreek uit ervaring. Ik hoop dat je ook een goede kamergenoot vind.’ Vervolgde hij gelijk.
Storm probeerde zijn eigen fout recht te stellen maar ongetwijfeld dat Vick het misschien gemerkt had dat zijn gedachten wat verder af waren. Hij had er spijt van dat hij het had gezegd maar wist zich even snel weer recht te trekken door iets anders te gaan zeggen. Toen Vick zei dat hij dat niet van plan was en het liever aan de docenten over liet slikte Storm kort … Clyde had het gedaan, Clyde zat nu in een rolstoel en helemaal verbrand. Het was dus niet op alle vlakken beter om het de docenten het te laten afhandelen. De volgende woorden van Vick trokken hem een beetje uit gedachten. ‘Ze zeggen dat de regels gemaakt zijn om te overtreden.’ Hij glimlachte schalks. ‘Ik ben geen grote regelbreker maar ik volg ze ook niet allemaal. Tot nu toe heeft me dat nooit in de problemen gewerkt. Gewoon, je weet wel, het gebouw niet kapot maken, ruzie zoeken, stelen en van die dingen. Beter niet doen.’ Hij schudde kort zijn hoofd. Niet dat hij sprak uit ervaring, eerder uit horen vallen bij anderen. ‘Het ergste dat je kan krijgen is waarschijnlijk een straftaak, ik weet zelf niet of ze je hier kunnen schorsen ofzo.’ Hij keek bedenkelijk voor zich uit. Regels waren deprimerend om over te praten, op een bepaalde manier moest hij dan ook altijd aan Lupos denken…
Onderwerp: Re: I didn't know I was lost &Storm zo jun 26, 2016 3:12 pm
A star can’t shine, without darkness.
Hall zorgde ervoor dat Vick zich op zijn gemak kon voelen. En dat deed hem uitermate goed voelen. Ondanks de naderende nacht. Het idee dat hij iemand had op het grote eiland die wél de weg kende was geruststellend. Hij had niet verwacht dat hij lang alleen zou zijn, maar dat er gelijk al de eerste dag iemand was die hem met liefde aan zijn vrienden wilde voorstellen had hij niet durven dromen. Hall verzekerde hem dat er geen enkele reden was om weg te lopen, aangezien er op het eiland meer dan genoeg mogelijkheden zo dichtbij elkaar lagen. Vick had bij lange na nog niet heel het eiland verkent, maar alleen al het schoolgebouw had meer dan genoeg interessante plekken en dingen om te ontdekken. Laat staan wat de rest van het eiland te bieden had. Als het goed was hadden de leerlingen het hele eiland tot hun beschikking. Hij wist nog niet hoe groot het was, maar kon zich voorstellen dat het niet alleen een school een de tuin was. Hij wilde dolgraag de rest van het eiland zien, maar misschien moest hij ook maar rustig aan doen. Hij liep nu eigenlijk al iets te hard van stapel. Blijkbaar was Hall een experts in het fixen van drank of iets in die richting. Vick vroeg zich af of dat kwam omdat hij Brits was, alle Britten waren nu eenmaal goed in drinken, of dat hij het echt nodig had. Voor wat voor een reden dan ook. Hij durfde erop te wedden dat 90% van de tieners hier meer redenen hadden om te drinken dan de meeste andere ‘normale’ tieners. Hall zal weleens één van die mensen kunnen zijn. Vick zag het eigenlijk wel zitten om eens één van die bijeenkomsten, waar drank gewoon ‘toegestaan’ is, bij te wonen en vroeg subtiel of er alweer een party op de planning stond. Gelukkig voor hem was dit het geval. En niet zomaar een party, Halls verjaardag. “Ik stuur je een uitnodiging, dan leer je hen al kennen. Het kan behoorlijk snel gaan als het afhangt van de dames, beter je gordel om doen.” Vick was even overdonderd door deze eis. Het was alsof Halle rop stónd dat hij kwam. Niet dat hij hier tegen was. Nee hij wilde heel graag komen. Maar hadden ze in dit half uur, of hoelang ze ook al met elkaar aan het praten waren, al zo’n band opgebouwd dat hij gewoon naar de birthday party mocht? Hij vond het geweldig. “Dat lijkt me fantastisch! zei hij enthousiast. Hij kon niet wachten om Halls vrienden te ontmoeten. Hij had wel behoefde aan zo’n avond. Tenminste, als het zo zou verlopen als hij gewend was. Zo niet, was het eigenlijk alleen maar interessanter. “Die uitnodiging zal ik dan wel zien verschijnen,” zei hij nog minstens net zo enthousiast met een scheven grijns. Hij betwijfelde het nog maar sterk of hij iemand zou tegenkomen die hij écht lief zou hebben. Dat was immers al in een 400 jaar niet meer gebeurd. Maar hij kon niet ontkennen dat hij het helemaal niet erg vond dat er dames kwamen op Halls party. Hall leek te weten waarover hij het had als het op goede kamergenoten aankwam. Hij had er namelijk één. En een hele goede als Vick het zo hoorde. “Ik spreek uit ervaring. Ik hoop dat je ook een goede kamergenoot vind.” Vick knikte en glimlachte. Dat hoopte hij ook. Maar hij zou eerst nog even genieten van de vrijheid om alleen in een kamer te slapen, ondanks hij er toch niet sliep. Vick wilde nog niet in Halls persoonlijke bubbel komen. Dus hij liet de missspraak voor wat het was. Als ze écht goede vrienden zouden worden, zou hij daar toch wel achter komen. Hij voelde niet de behoefte om erover te beginnen. Dat zou alleen maar spanning meebrengen en Hall zou zich waarschijnlijk ongemakkelijk voelen. Vick wilde daar niet de oorzaak van zijn. Regels waren er om overtreden te worden. Daar was Vick het 100% mee eens. Waar zat de fun anders in? Natuurlijk waren er ook grenzen. Maar kleine regeltjes mochten overtreden worden. Hall was in ieder geval nog nooit in de problemen geraakt. En aangezien Vick zich goed koon relateren tot Hall geloofde hij het wel dat hij ook niet zomaar in problemen kwam. Hij somde ook een aantal dingen om die voor zich spraken. Dat zou hij allemaal niet willen doen. Hall vertelde ook dat schorsen waarschijnlijk niet zou gebeuren, maar daarvoor een taakstraf in de plaats kwam. Dat ook liever niet, bedacht Vick zich. “In dat geval zal ik me maar netjes gedragen,” grinnikte hij schreef. Een beetje netjes maar. Het werd beetje bij beetje donkerder en Vick werd er zenuwachtig van. Zeker omdat hij het tot nu helemaal niet door had gehad. Hij merkte dat ook Hall wat stiller was door het onderwerp en besloot over de gaan tot een ander onderwerp. “Maar de lessen. Zijn ze een beetje interessant? Ik heb in geen jaren meer een les op een school gevolgd,” gaf hij toe. Hoeveel jaren liet hij maar achterwege, maar eigenlijk kwam het neer om nooit. Hij had vandaag al een paar lessen mogen volgen. Waaronder wiskunde en biologie, die beide bijster interessant waren. Maar hetgeen waar hij echt naar uitkeek waren de trainingssessies. Helaas voor hem stond dat voorlopig nog niet op zijn rooster. Nu was het donker. De zon was achter de horizon verdwenen en Vick voelde zich ongemakkelijk. Het was een hele lange tijd geleden dat hij voor het laatst buiten was in het donker. En hij voelde hoe zijn lichaam erop reageerde. Als hij niet beter wist dacht hij zelfs dat hij het stof aan zijn handen voelde plakken. “Oh! En muziek? Word daar nog een iets mee gedaan hier?” vroeg hij plots enthousiast. Hij had er nog niks over meegekregen. Maar hij was dol op muziek en zou het zonde vinden als er op zo’n grote school niemand anders was die deze passie deelde. Daarnaast zocht hij ook gewoon een onderwerp. Hij wierp een blik op de donkerblauwe hemel terwijl de stemmen langzaam zijn hoofd opkwamen…
Onderwerp: Re: I didn't know I was lost &Storm za jul 09, 2016 11:17 pm
.Always live before you die.
Ondanks dat Vick het beleefd aannam, al zijn voorstellen kon Storm wel zien dat het de jongen echt deugd deed. Hij was ontspannen, echt ontspannen, dat kon hij voelen … hij kon het gewoon horen aan diens hartslag. Er waren niet veel studenten die hier net aan kwamen en die nog eens ontspannen waren bij een eerste ontmoeting. Er was zoveel in de omgeving dat nieuw was dat je altijd een beetje alert was. En als je dan een gesprek begon als dit dan was er misschien eerst wel wat afwachting, afstandelijkheid. Zo was het in ieder geval voor Storm geweest, hij was een tikkende tijdbom van zodra hij hier voet had gezet op Genosha. Vick niet, hij ontspande zich zichtbaar meteen toen er wat meer gelijkenissen in het gesprek kwamen te zitten. En dat gaf onrechtstreeks een goed gevoel bij Storm, alsof hij hiermee wist dat zijn natuurlijk joviale zelf nog niet helemaal verdwenen was. Dat hij wel nog vrienden kon maken ondanks dat hij een weerwolf was. Het waren exact deze kleine dingentjes die Storm nodig had om vooruit te geraken. En het was niet veel maar dit was er één van, de capaciteit om vrienden te maken was er één van en dat stelde hem gerust. Gerust genoeg om volkomen ontspannen te zijn.
Vick meevragen naar zijn verjaardagsfeestje zou waarschijnlijk eerst een beetje stroef verlopen, hij kende er niemand terwijl de anderen wel allemaal elkaar kende. Maar als Vick was zoals hij nu was, was hij er zeker van dat het los zou lopen. Daarnaast waren de dames allemaal veel te sociaal en zouden ze Vick er wel snel bij nemen. ‘Je gaat het je niet beklagen.’ Sloot Storm knipogend het onderwerp af. Nee, ondanks dat Storm niet echt mikte naar een verjaardagsfeestje en meer naar een gewoon goede tijd met vrienden was hij er behoorlijk zeker van dat er een paar er een heus feest van zouden maken. Storm zou ze gewoon allemaal een mail sturen, of een sms met een uitnodiging maar dat ging dan weer in tegen zijn Britse creativiteit. Tegenwoordig schreef hij veel liever dan dat hij typte.
Storm moest grijnzen toen Vick op het hart drukte dat hij zich zou gedragen. Goed, dat was al één onruststoker minder. Storm kon tegenwoordig zo slecht tegen spanningen dat een gevecht om tien meter afstand Lupos al tot de verleiding bracht om mee te gaan vechten. Dus hij was heel zorgvuldig, hield zich goed aan de regels en bracht zichzelf niet in problemen buiten een volle maan. Het was een hele klus, zeker met de vriendenkring die hij had. Devon ging graag wel eens erop uit en sleurde zijn beste vriend dan mee, te zwijgen over Kat en haar kattenkwaad. Gelukkig wisten ze allemaal hoe snel overprikkeld hij kon geraken dus hielden ze het rustig. Toen hij vroeg naar de lessen keek Storm hem kort knikkend aan. ‘Ze zijn goed, de ene soms wat saaier dan de ander. Ze verschillen eigenlijk niet zoveel met lessen zoals op het vasteland, alleen dat je met mutanten in de klas zit.’ Hij haalde zijn schouders op. Soms was het wel grappig, elke mutant had wel een les waarin hun mutaties zich konden aarden. Storm fronste zijn wenkbrauwen bedenkelijk en keek weer opzij naar Vick. ‘Nooit lessen gevolgd of,’ hij zweeg en trok dan grotere ogen. ‘Je bent onsterfelijk.’ Raadde hij met een zuchtje. Onsterfelijkheid was zijn minst favoriete mutatie van dit hele eiland, grotendeels omdat hij nog aan het uitvogelen was hoe “onsterfelijk” hij zelf was. Maar als hij dat was … hoelang liep hij dan wel al rond. Storm kende wel wat onsterfelijken en hij was altijd verbaast over de lengte van hun leven. Bij de vraag over muziek knikte Storm gelijk. ‘Als in een instrument spelen bedoel je?’ Hij hield zijn hoofd afwachtend opzij en nam zijn gsm boven, ging naar Instagram en bladerde er snel door. ‘Ik hoorde onlangs iets over een muziekgroep die ze willen opstarten. Er zijn ook redelijk wat muziekkanten hier, Conor bevoordeeld,’ hij draaide de gsm zodat Vick een foto kon zien van Conor. ‘Allen en Charlie Spring ook dacht ik, Taylor Cadwell,’ hij schonk Vick een veelbelovende blik bij dat laatste, wie kende de wereldbekende Taylor nu niet. ‘Maar er zijn er wel wat, ze zullen wel vaak in het muzieklokaal zitten. Speel je zelf een instrument? Of ben je meer zangericht?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Niet dat hij er veel vanaf wist, het enige moment dat hij zong was onder de douche op een goede dag … en dat was wel al eventjes geleden…
Onderwerp: Re: I didn't know I was lost &Storm zo jul 10, 2016 4:57 pm
A star can’t shine, without darkness.
Hij vond dag het tot nu toe allemaal aardig verliep. Hij was nog steeds geen obstakels tegengekomen en nu had hij ook nog eens Hall ontmoet. Daarnaast was hij voor het eerst in eeuwig weer eens vrijwillig buiten en werd hij 'moe' van de schooldagen. Alles aan het eiland stond hem aan. Het eiland veranderde hem -nu al- op een goede manier. Hij was voor het eerst in een lange tijd gelukkig op een plek. Worryfree noemde ze dat dan. Het enige waar hij aan moest denken ik om elke dag de lessen te volgen en zich als een brave leerling te gedragen. Hij hoefde niet te werken, want hij hoefde nergens voor te betalen en vrijwel alles was binnen handbereik. Bovendien was dit een plek waar hij zich geen zorgen hoefde te maken over zijn mutatie. Geen vage excuses over niet kunnen uitgaan enzo.
De uitnodiging van Hall voor zijn feest was meer dan gewoon een uitnodiging voor Vick. Het was meer alsof Hall hem vertelde dat hij hem graag in zijn vriendengroep sloot. Vick wist natuurlijk niet of dit echt zo was. Hij zou ook niet gelijk doen alsof hij Hall al jaren kende enzo. Maar hij waardeerde het aanbod enorm. Hij was niet van plan om rotzooi te gaan schoppen op het eiland. Het was sowieso al een lange tijd geleden dat hij het echt leuk vond om kwajongens streken uit te halen. Vroeger was dat nog wel eens leuk, maar tegenwoordig had hij er al veel minder plezier in. Bovendien had hij er al teveel meegemaakt. Sommige ook zonder goede afloop. Op een eiland vol mutanten zou het toch alleen maar uit de hand lopen. Vick had er net een lesdag opzitten en was al redelijk tevreden. Maar wilde toch van Hall horen hoe dit op lange termijn zat. Bovendien werd het donker en daar werd hij nerveus van. Hall gaf hem als antwoord dat het niet zo verschilde van her vaste land, en daar had Vick dus vrij weinig aan. Maar als het stereotype beeld wat hij in z'n hoofs had waar was oefening niet veel spannends te verwachten. Precies hoe hij het hebben wilde. "En de trainingslessen?" vroeg hij enthousiast. Het enige wat hij daarvan voor z'n geest kon halen waren ze zwaard gevechten die hij vroeger met z'n vader en vrienden deed. Hij gokte dat de trainingen hier iets ingewikkelder lagen, maar het zou zeker zijn favoriete vak worden. De opmerking die hij erbij had gemaakt gaf blijkbaar weg dat hij onsterfelijk was. Iets wat hij liever nog even voor zich had gehouden. Maar wat maakte het ook uit? "Inderdaad. Het komt er dus eigenlijk op meer dat ik nog nooit lessen heb gevolgd. Althans, niet op deze manier." Hij keek naar het gebouw. Hij had er tal van mensen over gehoord. Zijn vrienden bijvoorbeeld, maar zelfs was hij nog nooit echt naar school geweest. Daarom was hij misschien ook wel zo enthousiast. Hij ging allemaal dingen leren die hij anders nooit zou leren. De toon waarop Hall zijn conclusie trok, gaf bij Vick de indruk dat hij niet al te enthousiast was over de mutatie. "Slechte ervaringen met onsterfelijken?" vroeg hij voorzichtig. Misschien was hijzelf ook wel onsterfelijk. Misschien hadden ze 400 jaar geleden wel tegen elkaar gevochten. De kans dat hij zo iemand tegen kwam op het eiland was vrij klein. Onsterfelijk oké. Maar dat ze dan ook uit hetzelfde land én dezelfde tijd van Vick kwamen was niet erg aannemelijk. Hall was bovendien veel te gastvrij tegen een Schot om in die tijd geleefd te hebben. Hij wist de stemmen goed te negeren. Maar ondanks dat begon hij zich toch wat slechter te voelen. Maar hij had het onderwerp veranderd naar muziek, en daar wilde hij Hall nog wel dolgraag over horen. Blijkbaar werd er een muziekgroep opgestart en zodra Vick dat te horen kreeg werd hij direct enthousiast. "Geweldig! Die ga ik binnenkort dan maar eens opzoeken," zei hij terwijl hij naar een foto keek van een jongen genaamd Conor. Hall noemde naast deze jongen nog drie namen op. Waaronder Taylor Cadwell, een wereldberoemde zangeres waar Vick maar vrij weinig aandacht aan besteedde. Hij kende de naam, en de nummers. Maar als hij haar hier zou tegenkomen zou hij haar misschien niet eens herkennen. Bij de vraag waarom hij interesse had in de muziekgroep moest hij even nadenken. "Volgensmij heeft mijn vader me ooit geleerd piano te spelen," zei hij dromerig. Maar daarvoor wilde hij geen muziekgroep joinen. Hij wist waarschijnlijk niet eens meer hoe hij met het apparaat om moest gaan. "Nee, ik richt me inderdaad meer op zang," voegde hij er grijnzend aantoe. Muziek betekende zoveel voor hem. Als hij het luisterde legde het de stemmen even stil. Of niet helemaal eigenlijk, maar ze waren minder luid. Alsof ze niet over de klanken heen konden schreeuwen. Het was in ieder geval dragelijker. Zeker als hij zelf zong. Daarom zou het goed uitkomen als er een muziekgroep was waar hij zich aan kon aansluiten. En zelfs al was er geen muziekgroep, misschien kom hij er dan zelf een opdrachten. Hij was nu immers een student. Hoe het een aantal minuten geleden nog dragelijk was, voelde hij zich nu met de seconde beroerder. Hij wilde naar zijn kamer, vijf aspirines innemen en met keiharde muziek zijn hoofd onder zijn kussen verstoppen. Hij was buiten, het was nacht en hij had zich al in een hele lange tijd niet zo slecht gevoeld. "Zeg Hall, niet om onbeleefd te zijn ofzo, maar ik ben eigenlijk heel 'moe' van deze lange lesdag." Hij zei het overdreven en sarcastisch. Zijn lesdag was waarschijnlijk nog geen vier uur lang geweest. "Is het goed als we dit gesprek een andere keer voort zetten? vroeg hij serieuzer. Hij kon zich niet voorstellen dat Hall er een probleem van zou maken...
SHE MEANS WAR AT ATF