Whoeps {&Storm}

Was er iets op de wereld dat Storm niet graag deed naast transformeren? Nee, misschien wel, maar dat waren amper grote dingen. En het was zo’n dag dat hij haast uit zijn bed sprong, Devon erdoor wakker maakte en meteen actief was. Normaal had hij vijf minuutjes nodig om op te staan, maar niet vandaag. Hij had er een volle maan opzitten zonder doden, had een geweldige tijd met zijn nieuwe kamergenoot en boven dat leek het goed weer te zijn buiten. Hij had de lessen gevolgd met die fantastisch scheve glimlach op zijn lippen en was blij tot de conclusie gekomen dat hij deze middag geen lessen meer had. Dus besloot hij om te gaan zwemmen, want ja … ze hadden het hier allemaal. Ze hadden het hier echt allemaal, van een zwembad tot een bos, een trainingszaal en zelf een serre voor groenten en fruit. Wat was er nou niet op dit eiland? Hij kon het hier best gewoon worden, na dit maandje was hij dat eigenlijk al. Dat had hij allemaal te danken aan zijn veel te geweldige roommate, de wonderen waren de wereld nog niet uit, hij had zijn wederhelft in crime gevonden.

In zo’n geweldige zwemshort en met een handdoek over zijn schouder gespte hij zijn hartslagmeter op en legde hem met een kleine aarzeling in het kastje. Ja, hij was drie dagen geleden getransformeerd, nee, Storm was nooit volledig gerust zonder dat ding. Niet dat er veel kon gebeuren, het monster in hem had rust en vrede gevonden en was volop aan het recuperen en zich aan het klaar maken voor de volgende volle maan. Voor nu zou hij dus niet tevoorschijn komen. Hij duwde, wat leek op een hele zware deur, met twee vingers open en keek fronsend naar het gigantische zwembad, oké, hier kon hij ook wel aan wennen. Langs beide kanten zo’n gezellige glibberige trap waar je in en uit kon plus stoelen en heel wat anders. Hij knikte goedkeurend en keek naar de weinige mensen die er waren. Het was niet meteen ideaal weer maar Storm was warm van temperatuur, koud weer deed hem niks. Hij wandelde langs het zwembad, het trapje, nog net om te zien hoe een blond meisje uitgleed en pijnlijk met haar arm tegen de hoek kwam. Storm strafte zijn eigen omdat zijn reflexen uitgerekend nu niet snel genoeg waren. Dat zijn handdoek nat was, was echt het laatste van zijn zorgen. Ze keek naar hem op, excuseerde zich en Storm kon gelijk de halve glimlach niet achterwege laten. ‘Tweetygirl.’ Herkende hij haar meteen van die ene instagramfoto. Hij hield zijn handdoek omhoog en haalde zijn schouders op. ‘Handdoeken genoeg op de wereld.’ Glimlachte hij gelijk. Zijn blik ging naar de blauwe vlek op haar arm, hij nam de arm voorzichtig vast en draaide het zodat hij het beter kon zien, voorzichtig, als altijd. ‘Dat, dat zien we liever niet te vaak. Gelukkig is het niet erger, het zag er pijnlijk uit. Ben je oké?’ Steeds die bezorgde kerel, die Storm. Al had hij redenen genoeg om bezorgd te zijn, een jongedame in bikini … komaan zeg …

Zijn kamergenoot was Devon, de enige echte Devon. En er was één ding waar ze elkaar na school meteen over aanspraken, dat waren de dames van het eiland. Ze hadden een paar lessen samen, en ze waren behoorlijk veel bij elkaar in de buurt te vinden maar niet de hele dag. Storm was dus altijd benieuwd naar wie Devon had leren kennen en omgekeerd. Dus als Storm tweetygirl van onder naar boven aan keek kon hij zich precies voor de geest halen hoe Devon haar beschreven had. Alleen zag hij haar met veel minder kleren dan dat Devon waarschijnlijk zou gezien hebben. Dat was weer iets om zijn kamergenoot mee te tergen, het was het eerste wat hij zou doen als hij terug kwam op zijn kamer; “Hey man, moet je raden wie ik in bikini heb aangetroffen in het zwembad vandaag!” Ja, het zo een beetje zo gaan. Met een hoop details over de situatie en over haar. Ze zou eens moeten weten dat er zoveel over haar werd gepraat, maar meisjes stonden graag in de aandacht, ze hadden het stiekem wel graag dat er op een positieve manier over hen werd gebabbeld.

Ze was zo lief om hem voor te stellen haar extra handdoek te geven. Storm schudde meteen zijn hoofd en glimlachte haar breed toe. ‘Niet nodig, ik red me wel.’ Stelde hij haar gerust. Eigenlijk had hij geen handdoek nodig, zijn lichaamstemperatuur was door het wolf zijn als behoorlijk hoog dat hij veel gemakkelijker droogde, soms had hij niet eens een handdoek nodig. Het was een beetje afhankelijk naar de maanstand en zijn innerlijke monsterwolf. Ze had wel eens ergere plekken gehad, hij fronste gelijk zijn wenkbrauwen door de manier waarop ze het zei. ‘Je zou voorzichtiger moeten zijn met een lichaam als dat,’ hij zweeg en knikte kort naar haar. ‘Blauwe plekken sieren niet.’ Vervolgde hij kalm. Hij schudde lachend zijn hoofd en keek het zwembad rond naar de andere studenten. Toen ze zich voorstelde als Dennimae wist hij gelijk waarover Devon het had, het was haar, zonder twijfel. ‘Ik vrees dat tweetygirl net iets langer gaat blijven hangen. Maar, Dennimae, ik ben Hal,’ Hij zweeg en haalde een uitdagende grijns op zijn gezicht. ‘Ik heb een kamergenoot met belangstelling in jou.’ Hij haalde mysterieus zijn wenkbrauwen tweemaal op. Ze hoefde niet te weten dat Devon interesse had in iedereen, het maakte alles net zoveel interessanter…

Hij mocht gillen als hij de handdoek alsnog nodig had, hij wreef over zijn keel en schraapte kort zijn keel voor hij haar grijnzend aankeek. ‘Mijn gillen is nog in ontwikkeling.’ Hij slaakte een meisjesachtige zachte gil en gaf haar een veelbelovende blik. Niet dat zijn gillen echt zo klonk, hij had geen idee hoe zijn gillen klonk, hij wist hoe zijn schreeuwen klonk maar gillen … gilden jongens tegenwoordig nog? ‘Zie, nog veel werk aan.’ Merkte hij quasi onschuldig op voor hij die charmante ontwapende glimlach weer boven haalde. ‘Maar bedankt voor het aanbod, al zal ik niet gillen. Ik wil de mensen hier niet afschrikken.’ Knipoogde hij snel. Nu begreep hij waarover Devon het had, ze was zo onschuldig, wat verlegen, een lief gezichtjes, god en hij moest er af blijven. Broedersregel die hij niet zou verbreken, hij ging zich niet bezig houden met meiden van Devon en omgekeerd. Al kon het vast geen kwaad om te kijken, haar uit te horen, haar charmeren zoals enkel Storm dat kon. Ze waren trouwens in een zwembad, ze moesten toch iets nuttigers gaan doen dan hier aan de kant staan.

Haar ogen, haar ogen sierden niet bij de blauwe vlek maar ze waren behoorlijk bijzonder. ‘Zelf zonder blauwe vlekken sieren je ogen.’ Glimlachte hij haar charmant toe. Ze zeiden vaak dat de ogen in je ziel kijken, nouja, de hare gaven hem wel een goed gevoel. Hij hoefde niet in haar ziel te kijken om het één en ander te kunnen zien. Zijn blik kort omlaag, over haar lichaam en nee, hij hield zich er niet voor in, zo was hij nou eenmaal. ‘Je hebt prachtige ogen, maar dat heb je al vaker gehoord veronderstel ik.’ Hij draaide zich een kwart en gooide zijn handdoek naar het muurtje, hij bleef er maar nipt op hangen. ‘Mijn kamergenoot ja,’ Zei hij nonchalant, hij drukte zijn voet in het water, wat een geweldig goede temperatuur had en keek bij de naam op naar haar terwijl hij zijn hoofd schudde. ‘Niet Jackson, ik denk dat hij charmanter is dan dat.’ Storm wachtte haar reactie niet af, hij dook het water in, al geluk dat zijn hartslagmeter waterdicht was. Toen hij boven kwam veegde hij zijn hand over zijn haar en stak zijn duimen op naar Denni. ‘Wil je nog een poging wagen tweetygirl, dan geef ik je misschien wel wat meer prijs over mijn kamergenoot.’ Daagde hij haar liefjes uit. ‘Ik kan me niet voorstellen dat hij geen indruk op je heeft achter gelaten, ik bedoel, hij had het gelijk over je en geloof me, dat doet hij niet snel.’ Dat laatste was een leugen, ze moest niet weten hoe vrijuit Devon was bij anderen, dat verpestte alles voor hem en zeker voor Devon …