[Walsh] An army of 'sitting ducks'

Zo snel mogelijk waggelde Walsh achter de rest aan. Het had even geduurd, maar hij had na een hele tijd dan toch zijn draai in de school gevonden. Hij had al ondervonden dat de meeste mensen op deze school wel aardig waren, tegen hem toch. Hij had ook mensen met elkaar zijn vechten en had zich op die momenten meestal achter een ander verscholen omdat hij bang was dat als de twee vechtende leerlingen hem zouden zien, ze hem misschien ook zouden aanpakken. Het was dat hij kleiner was dan de meeste leerlingen en hij zich makkelijk achter iemands benen kon verschuilen. Walsh was het nog altijd niet helemaal gewoon om zoveel mensen om hem heen te hebben, maar langzaam aan begon hij er toch aan te wennen. Hij durfde zijn mond in ieder geval toch al open trekken en durfde zijn mondhoeken al naar boven laten krullen in een vrolijke glimlach.

”Bukken!” Geschrokken door het plotselinge harde geluid, hield de jongen halt. Stokstijf was hij op zijn plaats blijven staan, iets dat hij beter niet had kunnen doen. Een of andere bal gemaakt uit een of ander materiaal dat een van de leerlingen kon produceren, vloog recht in zijn maag. Tranen verschenen in zijn ogen vanaf het moment dat het ding doel trof en hij ongewild dubbel klapte. Nee, dit was niet leuk meer, dit was helemaal niet leuk meer. Kleine vonkjes schoten van zijn handen af terwijl hij zijn buik omklemde. Dat was een van de redenen dat zijn ouders hem naar hier gestuurd hadden: het feit dat een iets krachtigere emotie al genoeg was om zijn mutatie in gang te zetten. De explosie van pijn was genoeg om vonken vuur van zowel zijn handen als van zijn haren af te laten komen. Als het nu gewoon vuur zou zijn, zou het opzich nog niet erg zijn, maar nucleair vuur was nog iets anders. Het vernielde veel sneller dan normaal vuur en gaf giftige stoffen af als hij zichzelf echt in vuur en vlam zou zetten.

Tranen gleden over zijn wangen heen terwijl hij tegen de muur aanleunde op de plek waar anderen hem zachtjes heen hadden geduwd. Als hij midden in de trainingsruimte zou blijven staan zou hij zich waarschijnlijk alleen nog maar meer pijn doen. Zijn bruine ogen gleden naar de persoon naast hem en hij moest zijn hoofd een stukje naar achteren kantelen om de ander zijn gezicht te kunnen zien. ”D..doe je niet mee?” Walsh zag de training meer als een soort spel dan als een training en hij vond het ergens wel raar dat de blonde jongen aan de kant bleef zitten.

Trainingen waren altijd wel iets waar hij naar uit keek. Dat was een van de weinige momenten dat studenten echt gebruik maakten van hun mutaties en ze allemaal door elkaar heen gebruikten waardoor er vanalles door de ruimte heen vloog. Walsh zelf had het concept van ‘trainen’ nooit helemaal begrepen, maar dat zou ooit nog wel komen, toch? Hij werd ook ouder en wijzer en zou dingen na een tijdje ook beter leren verstaan. Voor nu beschouwde hij de trainingen als een groot spel waarbij je moest zorgen dat je de andere kon bijhouden en niet geraakt werd door de verschillende dingen die rondvlogen.  

Natuurlijk lukte het hem niet om ongeschonden uit de trainingsruimte te raken. De andere keren had hij het er wel altijd heelhuids vanaf gebracht en dat was dan ook de reden dat hij nog altijd meedeed met de rest ondanks het feit dat hij een stuk jonger was en zijn mutatie nog helemaal niet onder controle had. Op het eerste gezicht zou je zelfs kunnen zeggen dat hij helemaal geen mutatie had en hier gewoon wat voor de lol rondliep. Pas toen de bal hem in zijn maag raakte, werd duidelijk dat hij even abnormaal was als de anderen die zich op het eiland bevonden. Vuur begon zich over zijn haar en vingers te verspreiden terwijl hij voorzichtig aan de kant geduwd werd. Het horloge dat zijn hartslag in de gaten hield, begon ook wat schel te piepen, een teken dat zijn hartslag redelijk snel ging. Pas toen hij een paar keer diep in en uitgeademd had, werd het gepiep minder en begonnen de vlammen ook langzaam weer te verdwijnen.

Zijn armen vielen weer naast zijn lichaam vanaf het moment dat de pijn in zijn maag wat minder geworden was en nieuwsgierig had hij omhoog gekeken op het moment dat hij zich had gerealiseerd dat er iemand naast hem stond. Een vraag werd al gauw gesteld en zachtjes knikte de jongen toen hij een antwoord kreeg. “Observeren… en hoe doe je dat?” Hij wilde ook wel weten hoe je zoiets deed als het leerzaam was. Natuurlijk wilde hij het leren. Hij mocht dan een fotografisch geheugen hebben en alles dat hij zag als het ware in zijn hoofd opslaan, maar dat wilde niet zeggen dat anderen hem geen dingen konden leren die je niet in een boek kon vinden, dingen die je in de praktijk moest brengen. Zijn donkere kijkers gleden naar zijn buik en met een hand tilde hij de zoom van zijn shirt wat op zodat hij zijn buik kon inspecteren toen er gevraagd werd of hij oké was. De plaats waar de bal zijn maag had geraakt, had een blauwe kleur gekregen, maar zolang hij ervan af bleef en rustig ademde voelde hij het niet erg hard. “Ik denk het wel. Het doet pijn, maar ik kan het wel aan.” Hij glimlachte lichtjes naar de blonde jongen vooraleer hij zijn shirt terug naar beneden trok. Waarschijnlijk zou hij straks wel naar de ziekenzaal gaan omdat het toch meer pijn deed dan hij deed overkomen, maar op dit moment wilde hij zich gewoon groot houden. “Mijn naam is Walsh,” gooide hij er nog achteraan terwijl hij naar de ander bleef kijken. Nieuwsgierig en hopend op een naam. Het was altijd leuk om de naam van anderen te kennen.