Everything and nothing always hauntes me [&Kyrylo]

Het door de gangen lopen zonder neigingen te krijgen mensen te bijten, was nu veel makkelijker. De komende dagen was het safe, tot hij weer de behoefte zou krijgen om zichzelf te voeden. Het was gewoon zo, hij was zo, het was zijn natuur en zijn realiteit. Normale mensen aten tot vijf keer per dag, hij dronk om de zoveel tijd bloed om te kunnen overleven. Niet alleen om te overleven, maar ook om gewoon te leven. Want zonder bloed was dat best ook al een opgave. Het was best lastig om normaal te doen als je constant afgeleid werd door de minste hartslag die je hoorde, om nog maar te zwijgen over de craving naar bloed onder controle houden.

Maar voor nu was alles in orde. Daarom was hij, nu hij toch nog een weekje vrij had, op verkenning uit gegaan. Binnen wel, aangezien de zon nu wel erg fel scheen en hij daar ook wel last van kreeg als hij te lang onder UV licht rond liep. Momenteel was hij een ruimte binnen gelopen die eigenlijk best wel groot was. Of dat leek gewoon zo omdat hij ook op een paar mensen na verlaten was. Normaal ook sinds iedereen waarschijnlijk in de les zat of buiten ging rondhangen, dat zou hij ook doen als hij dat kon. Hij wist goed genoeg hoe blij mensen werden van een beetje zonlicht en goed weer.

Het was ergens wel cool tho, want nu had hij de bank helemaal voor zichzelf. Hij zakte wat onderuit en begon zich bezig te houden met zijn phone. Ja, zelfs iemand als hij gebruikte zo’n ding, ook al was hij er nooit mee op gegroeid of wat dan ook. Echt lang kon hij zijn spelletje niet spelen, aangezien er ineens iemand binnen kwam gelopen en na enige aarzeling naast hem kwam zitten. Hij voelde haar blik en vergrendelde zijn scherm, waarna hij vragend maar vriendelijk op keek. “Hai. Mag ik je wat vragen?” Sprak ze, en hij trok zijn ene mondhoek op in een grijnsje. Die was wel straight to the point. "Euhm, ik denk het wel?" Reageerde hij, benieuwd naar wat deze chick van hem wilde.

Ergens was hij wel benieuwd naar de lessen, maar langs de andere kant wilde hij ook wel gewoon wat rondhangen en contacten leggen. Als strigoi was het belangrijk dat hij een paar mensen in de buurt had die hem zonder al te veel protest zouden voeden als hij er om vroeg. Of hij kon het gewoon aan het kantinepersoneel vragen, want tja, die stonden in voor het eten geven van de studenten.. En daar hoorde hij nu eenmaal ook bij, ghehe. Nee, eventjes serieus, hij kon met zijn looks (die sowieso al beter waren dan wie dan ook dankzij hetgeen hij was) misschien hier en daar een chick zover krijgen om een wederzijds pact te sluiten. Hij gaf iets aan hen en zij gaven hem er hun bloed voor terug. En het was ook een feit dat dat met meisjes gewoon makkelijker ging.

Momenteel waren er niet veel potentiële slachtoffers in de buurt, tot het moment dat er iemand naast hem was komen zitten. Oh, dat zag er.. Interessant uit. Een duidelijke, krachtige hartslag, en ze zag er ook nog niet mis uit. Plus, ze sprak hem aan, wat dus betekende dat er ook iets van nieuwsgierigheid en interesse naar hem was. "Wat is je gave?" Vroeg het meisje nadat hij haar toestemming had gegeven om haar vraag te stellen. Wauw. Niet eens 'wat doe je hier' of 'wat is je naam' of een simpele 'hoe gaat het' of zelfs geen 'weet jij waar ik dit of dat kan vinden'. Nee, straight to the point vroeg ze naar zijn mutatie. Kyrylo moest er even om lachen, kon het gewoon niet tegenhouden.

"Oh, ik heb er wel een paar, als je ze wilt horen..", Grijnsde hij geamuseerd. Nu wel even oppassen dat ze niet meteen wist wàt hij precies was tho. "Ik heb verbeterde reflexen en zintuigen, kan mezelf onzichtbaar maken en veranderen in een raaf", Somde hij op. De rest liet hij maar even achterwege, hij hoefde niet meteen al zijn troeven op tafel te gooien. "En jij?" Kaatste hij nieuwsgierig terug, benieuwd of ze hem kon verrassen met iets super cools, al betwijfelde hij dat ze hem zou kunnen toppen..

Het was wel een feit dat hij ook wel wou weten welke soorten mutaties er hier allemaal verzameld waren, maar zo rechtuit er naar vragen ging voor hem te ver. Want ja, deze chick deed het bij hem en hij stelde zich er automatisch ook vragen bij, waarom ze er zo nieuwsgierig naar was. Dat kon hij wel niet hebben, daarom moest hij die informatie wel wat subtieler verkrijgen. Niet dat hij bang was van het meisje, al moest hij toch wel oppassen dat hij haar niet ging onderschatten. Daarom vroeg hij haar ook wat haar mutatie was, just in case. “Ik kan mij en andere dingen of mensen teleporteren..” Antwoordde ze, alsof het over iets simpels ging als wat ze die ochtend gegeten had. “En ik uhm, heb wat issues met dood gaan. Ik word volgende maand 135” Zei ze toen, en hij moest moeite doen om niet ineens zijn houding te veranderen. “Niet cooler dan shapeshiften enzo natuurlijk” Vervolgde ze, en hij keek haar even opgewekt aan. "Teleporteren is echt wel cooler dan shapeshiften hoor. Jij komt teminste op plekken zonder er moeite voor te moeten doen", Glimlachte hij.

Even keek hij haar inschattend aan. Zou hij prijs geven dat hij ook onsterfelijk was of niet? Wat maakte het eigenlijk uit, zij deed er zelf nonchalant over, dus ze zou achter zijn onsterfelijkheid vast niet meer zoeken. De reden waarom hij onsterfelijk was, mocht ze niet te weten komen, maar daar zou ze waarschijnlijk ook niet om vragen. Want ze vroeg ook niet waarom hij een shapeshifter was.. Ze nam aan dat het bij zijn mutatie hoorde, en niet omdat hij een Strigoi was. "Trouwens, laat me mezelf even voorstellen. Ik ben Kyrylo, uit Oekraïene.. En ik ben 176 jaar oud", Grijnsde hij, gokkend dat zij zichzelf nu ook gewoon zou voorstellen en helemaal geen aandacht zou besteden aan het feit dat hij onsterfelijk was.

Teleporteren, ja. Geen moeite moeten doen om je van A naar B te verplaatsen. Als raaf kon hij redelijk makkelijk en snel overal komen. In tegenstelling tot een kraai had hij vleugels die groot genoeg waren om op luchtstromen mee te zweven, maar een beetje tegenwind en hij had het ook best wel moeilijk om vooruit te raken. Hij zag het al voor zich hoe hij daar mensen mee kon doen schrikken eigenlijk. Ineens poef voor hun neus verschijnen en dan weer weg, alsof er niks was geweest. Hij kon zich wel inbeelden dat iemand daar gestoord van kon worden. Met zijn onzichtbaarheid zou hij zoiets ook nog wel voor elkaar kunnen krijgen. Op een plek gaan staan, onzichtbaar worden, zich verplaatsen en terug tevoorschijn komen. Yup, dat zou ook wel grappig zijn. Of random dingen omver duwen in iemand’s kamer zonder dat ze hem zouden zien. Hier zou het misschien wat moeilijker gaan, aangezien de link naar een onzichtbare mutant wel snel zou gelegd zijn, aangezien iedereen hier er een was.

En blijkbaar waren er dus ook andere onsterfelijken, zoals het meisje naast hem. Het maakte het dan ook net iets makkelijker om het te bekennen. De shock op haar gezicht was best grappig, al was hij wel zo beleefd om er niet mee te lachen. “Je bent ouder dan mij” Merkte ze scherp op. Hij grinnikte even. "Ja ja, en nu voel ik me ook echt oud, dus sssht", Lachte hij geamuseerd. Soms was het alsof hij echt nog maar zijn 17-jarige zelf was hoor. “Aangenaam, mijn naam is Cecilia. Waarom zei je niet meteen dat je onsterfelijk bent? Heb je nog meer geheimen?” Vervolgde ze toen. Kyrylo haalde even onschuldig zijn schouders op. "Het is meestal moeilijk voor mensen die niet onsterfelijk zijn om te snappen wat het precies inhoud, maar toen jij zei dat jij het ook was, maakte dat het makkelijker voor mij om het te vertellen", Loog hij soepel, waarna hij haar een beetje geheimzinnig aan keek. "En ik heb vele geheimen, die ik zal meenemen in mijn graf", Hij grijnsde even om zijn eigen grap. "Spreekwoordelijk natuurlijk.” Echt gieren dit.

“Nee niet sshht. Ik kan me gewoon jong voelen bij jou” Wierp ze tegen en hij grijnsde even. Daar had ze wel een punt. "Okay dan, dan zoek ik wel een andere onsterfelijke die ouder is dan mij, ik durf er om te wedden dat er hier wel een rond loopt.. Zou ik er een affiche voor ophangen? Gezocht, iemand die ouder is dan 176 jaar", Grinnikte hij. Okay, sinds wanneer was hij zo los tegen mensen? Misschien omdat hij het ergens wel fijn vond om tegen iemand te kunnen praten die echt wel geïnteresseerd was in hem om wie hij was, en niet omdat hij zijn hypnose had gebruikt of zijn charmes in de strijd had gegooid. Want normaal deed hij niet aan gezellige gesprekjes als deze zonder dat er meer achter zat. Meestal was hij alleen maar aardig tegen toekomstige slachtoffers, niet tegen random chicks die hem aan spraken omdat ze ook echt iets van hem wilden weten.

Langs de andere kant, hij was nog steeds Kyrylo, en ondanks dat hij nog maar kort geleden bloed had gehad.. Kon hij toch moeilijk nee zeggen als de gelegenheid zich voor deed? Het gebeurde bijna onbewust, hoe hij haar interesse wekte en vast hield. Toen hij het uiteindelijk door kreeg, besloot hij maar om er mee door te gaan. “Mmh ik word toch wel nieuwsgierig naar die geheimen” Zei ze met een opgetrokken wenkbrauw, en hij wist dat het nu het ideale moment was om een rustiger plekje op te zoeken. "Ik kan het je in principe wel tonen, maar dat is alleen omdat jij het bent.. En wij onsterfelijken houden zo'n dingen onder elkaar, niet?" Glimlachte hij. Haar vertrouwen winnen door zichzelf met haar te vergelijken was een standaard trucje tbh. "Maar liever niet hier, als je begrijpt wat ik bedoel", Vervolgde hij, terwijl hij zijn blauwe ogen even ter verduidelijking naar de paar andere mensen in de ruimte liet schieten.

Blijkbaar kon ze zijn humor goed waarderen. Dat vond hij wel cool, dat ze dezelfde humor hadden. Het was ergens wel goed om te weten dat hij niet de enige onsterfelijke was op dit eiland, al had hij niet verwacht er zo snel een tegen het lijf te lopen die er zelf zo open over zou zijn. Hij was toch niet het type persoon die tegen iedereen over zijn onsterfelijkheid zou gaan lopen praten. Ook vooral omdat hij bang was dat er iemand de link zou leggen tussen dat en zijn andere ‘mutaties’. Dat iemand zou gaan uitzoeken wàt hij was en zo zijn hele cover zou kapot maken. Nu was hij nog gewoon Kyrylo, een van de mutanten op het eiland. Hij had er wel voor gezorgd dat de jongen die hij had gebruikt als middernachtsnack zijn identiteit niet zou kunnen verspreiden.

En met Cecilia zou net hetzelfde gebeuren. Nu hij zijn zinnen had gezet op haar bloed, kreeg hij spontaan weer dorst, al was het nog niet eens zo lang geleden dat hij gedronken had. Haar meelokken naar een afgelegen plek was nu het beste wat hij kon doen, en dat zou makkelijker worden dan hij had gedacht. “Ja, tuurlijk” Reageerde ze op het feit dat hij vroeg om het tussen hen te houden. Die woorden waren natuurlijk geen harde belofte, maar hij kon er wel wat mee. Toen stelde hij voor om te vertrekken, en instemmend knikte ze, waarna ze haar schoenen weer aan trok en op stond. “Lead the way” Zei ze en hij glimlachte. Hij stak zijn handen in de zakken van zijn zwarte broek en begon naar buiten te lopen. "In het bos is denk ik de beste plek", Zei hij nonchalant, alsof het doodnormaal was dat hij een random chick mee nam naar het midden van het bos.

Toen hij eenmaal buiten stond, en in de zon liep, voelde hij zich meteen een beetje misselijk worden. Alsof je net iets te veel gegeten had vermengd met de hoofdpijn die je kan krijgen van te lang naar een scherm te staren. Gelukkig was hij redelijk goed in het verbergen van het feit dat hij zich ziek voelde worden. En de bomen waren niet eens zo heel ver weg, dus er was snel genoeg weer schaduw. Toen hij vond dat ze ver genoeg gelopen waren, draaide hij zich om en liet hij haar stoppen. "Je moet me beloven dat je niet van me weg rent okay? Ik vind je aardig, echt waar, dus ik wil je niet bang maken of wat dan ook", Zei hij zachtjes, terwijl hij in haar ogen keek en zo zijn hypnose op haar los liet. "Maar je rent niet van me weg, want jij vind me ook aardig", Vervolgde hij. "En je bent blij als je mij kan helpen, of niet soms? Wil je me helpen?" Vroeg hij toen een beetje smekend, terwijl hij bleef focussen op haar ogen en niet probeerde te letten op haar uitnodigende hartslag.

Voor haar was het al lang te laat. Zelfs als ze zou beseffen dat ze in gevaar was, zou ze het waarschijnlijk niet eens voor elkaar krijgen om te ontsnappen. Tenzij ze haar mutatie gebruikte en weg teleporteerde. Kijk, dat was nu het irritante aan het moeten bijten van mutanten. Ze hadden altijd wel een of ander trucje achter de hand om ofwel te ontsnappen ofwel hem aan te vallen. Maar hij had de opbouw naar dit moment goed aangepakt, alles goed overwogen, en dankzij zijn hypnose zou ze waarschijnlijk lang genoeg buiten spel zijn om haar mutatie te gebruiken. Het zou hem tijd genoeg geven om genoeg te kunnen drinken. En gelukkig voor haar was hij niet aan het vergaan van de dorst, en wist hij dat hij zelfcontrole genoeg had om op tijd terug los te laten, zodat ze er geen last van zou hebben. Of toch niet zo heel veel..

“Wat moet ik doen?” Reageerde ze op zijn vraag of ze hem wou helpen. Vanbinnen glimlachte hij, maar dat was natuurlijk niet te zien. Hij was wel tevreden met zijn resultaten hier, maar dat ging hij natuurlijk niet aan haar tonen. Onbewust haalde ze haar hand door haar haren, waardoor haar nek nu vrij was. Zijn ogen gleden af naar haar keel en door zijn scherpe zicht kon hij haar slagader al mooi zien lopen. “Kom maar op dan” Zei ze schouderophalend. Kyrylo glimlachte en heel even kon hij het niet laten om zijn tong langs zijn onderlip te laten glijden. "Je moet niet echt iets doen, je moet me gewoon iets geven", Zei hij zachtjes en rustig, zodat ze niet in paniek zou raken.

Langzaam, zonder dreigend over te komen, stapte hij op haar af en legde even zijn hand langs haar kaak. Nog nooit had hij echt spijt gevoeld voor hetgeen wat hij deed, maar nu voelde het ergens anders. Zij was naar hem toe gekomen en jammer genoeg voor haar had ze zijn dorst gewekt. Anders was er helemaal niks gebeurd. Met een geruststellende glimlach liet hij zijn hand naar haar nek glijden, voelde haar hartslag tegen zijn vingertoppen kloppen. Kyrylo stapte langs haar heen, ging achter haar staan en legde zijn arm voorzichtig, bijna teder, om haar middel. "Het doet niet zoveel pijn als ze soms beweren", Zei hij, waarna hij kort zijn ogen sloot en voelde hoe zijn hoektanden iets langer werden, en ook een stuk scherper, zodat hij makkelijker bij haar bloed kon komen.

Hij hield zijn adem in en beet zachtjes door haar huid heen, proefde meteen haar bloed op zijn tong en huiverde toen hij merkte dat het anders smaakte. Maar er gebeurde niks, hij voelde zich niet anders, dus hij gokte maar dat het veilig was om verder te gaan. Automatisch spande hij zijn spieren aan, trok haar wat dichter tegen zijn borst en zette lichte druk op haar hals. Het bloed liep nu sneller zijn mond in, en hij genoot even van het moment. Op tijd stopte hij, likte de laatste druppels weg en wachtte tot haar wondjes stopte met bloeden. "Dat was niet zo erg hè, of wel?" Vroeg hij afwachtend, liet haar in tussentijd los en stapte een beetje achteruit, maar lette wel op dat ze niet flauw zou vallen of wat dan ook. Ja, zo lief was hij nog wel ja.