Everything and nothing always hauntes me [&Kyrylo]

Misschien was het woord pijn wat haar toch wat nerveus maakte. Ze begreep niet met wat en waarom. Moest dat? Ze had niks verkeerd gedaan in haar ogen. Maar ze kreeg al snel een verklaring voor een paar dingen. De pijn die het zou doen, wat ze moest geven en meteen de reden voor zijn onsterfelijkheid. Het was wat anders gegaan dan in de twilight bos-scene waarin Bella erachter komt dat hij een vampier was. Nee heel anders, hij beet in haar hals en dronk bloed. Ergens wilde ze hem wel een vuist in zijn gezicht slaan. Ze had veel meegemaakt maar nog nooit had de moeten handelen met iemand die haar als een snack zag. Sorry maar bij iets geven had ze niet nagedacht over bloed. Haar gedrag was nog erg koel maar vanbinnen was ze een beetje pissed in haar hoofd. Ze had toch liever gehad dat hij het had gevraagd. "Alsof je dat zomaar zou toestaan" zei hij terug. Daar had hij een punt maar alsnog, hoe wist hij dat ze daar nee tegen zou zeggen. “Misschien wel? Ik bedoel zo erg was het niet en ik had me denk ik wat meer op mijn gemak gevoeld als ik wist wat je ging doen.” zei ze simpel terug en een beetje sass.

Haar vraag was ook of hij zijn aardig doen wel had gemeend. Het kon namelijk ook zijn dat hij aardig deed om haar bloed en niet oprecht. ”Nee.. Het was nooit mijn plan geweest, weet je wel? Maar.. Het overkwam me gewoon” zei hij terwijl ze hem een beetje ongeloofwaardig aankeek en haar ogen wat langzaam knipperde door een beetje vermoeidheid. Al hoewel ze zich met de minuut beter voelde. ”En dan is het moeilijk om het tegen te houden, zelfs na zo lang, maar ik vind je wel echt aardig, of je me nu nog wil geloven of niet.” zei hij. Oke goed. Ze ging nog niet roepen dat ze hem geloofde. Cecilia keek naar haar schoenen en keek daarna weer naar Kyrylo. “Maar je bent dus een vampier? Je liep net anders wel lekker in de zon.” vroeg ze met een beetje verwarring. Tja, ze had bij een vampier het beeld in haar hoofd van een dracula in een doodskist die in een vleermuis kan veranderen. Hij kon dat in een raaf, dus dat kwam op zich wel in de buurt. Maar had van hem niet verwacht dat het z’on bloeddorstig monster was. Wat haar tot nog een vraag leidde. "En hoe smaakte het? Mijn bloed is anders dan een normaal persoon dus ik ben wel benieuwd." vroeg ze. Nog steeds niet blij om het hele gebeuren.

Ze wist niet of ze het had toegelaten als hij het netjes had gevraagd. Maar daar ging het niet om. Het ging om het idee, het was hetzelfde als bijvoorbeeld een koekje van iemand afpakken. Zo van: ‘je moet niks doen maar gewoon wat geven’ en dan vervolgens het koekje afpakken en opeten. En dan was een koekje nog niet zo erg. Bloed in tegendeel, heb je nodig om te leven. Blijkbaar was hij het daar niet mee eens. Dan niet hoor, Cecilia had vragen wat beleefder gevonden. Dat bewees ook meteen dat van iemand écht aardig vinden. Ze bleef van mening dat ze dat fijner vond.

Zijn vampier zijn bracht toch wat vragen omhoog. Normaal gesproken zou ze het echt cool vinden maar de manier waarop hij het liet zien had haar van gedachten veranderd. "De correcte term is Strigoi, maar in principe zijn we ongeveer hetzelfde. En ja ik liep in de zon, maar het is niet bepaald 'lekker'. Ik word er misselijk van en als ik er te lang in blijf, krijg ik hoofdpijn en kan ik flauwvallen" vertelde hij. Oh dus hij kon als het ware niet goed tegen zonlicht. Dat maakte dat hele zonlicht gebeuren bij vampieren of strigoi, toch wel een beetje een waar verhaal. “Oke” zei ze kort terug. En kon hij ook niet tegen knoflook of zilver? Ze had zoveel vragen nog maar dat kon niet allemaal tegelijk. Plus het feit dat hij bij haar volgende vraag wat geïrriteerd leek te zijn, dat zag ze gewoon aan hem. "Wil je dat echt weten? Is dat niet.. I don't know, raar? Ik bedoel, ik dronk net je bloed, en je wilt meteen weten hoe het smaakt? Waarom proef je het zelf niet?" zei hij. Cecilia fronste en stond weer op. Ze voelde zich weer prima. “Ja je dronk net mijn bloed.. tuurlijk wil ik dat weten. En ik hoef zelf niet te weten hoe het smaakt ik wil weten wat jij ervan vond. Ik vind dat niet raar.” zei ze. Keek hem aan met een blik die daadwerkelijk zei dat ze dat niet raar vond, en een klein grijnsje. Hij was niet gewend om die vraag te beantwoorden blijkbaar. Ze stelde ook niet meteen meer vragen want ze wilde hem ook niet wegjagen. Ze kon er niks aan doen dat ze soms wat ingewikkeld deed. Als hij nou ook weer aardig ging doen dan vond ze het zelf ook leuker om rond te blijven hangen.

Ze voelde zich wat overdonderd door de hele gebeurtenis en was niet blij over hoe het was gegaan. Zo maar opeens even uit haar drinken terwijl ze niet wist wat ze on verwachten. Ze was er van overtuigd dat het anders kon. Want zo erg was het helemaal niet en ze had haar meer op haar gemak gevoeld als hij had gezegd wat hij ging doen. Terwijl ze langzaam opknapte na het bloedverlies had ze nogal wat vragen in haar hoofd. Daar kon ze niet echt iets aan doen, ze wilde graag dingen weten. Ze wist ondertussen dat hij een strigoi was, wat dus wel bijna gelijk stond aan vampier. Ze ging even met haar hand langs haar hals waar de twee wondjes zaten. Het zal de volgende ochtend waarschijnlijk wel weer weg zijn. Dat omdat het maar klein was, het ging alsnog wel traag. Sneller dan bij een normaal iemand maar voor haar altijd nog langzaam.

Ze was weer gaan staan zodat ze weer op ooghoogte met hem sprak. Al was dat niet helemaal waar, ze was niet heel groot dus ze keek wel tegen hem op. Ze wilde juist wel weten hoe het had gesmaakt voor hem. Hij vond dat een rare vraag maar dat vond ze zelf niet. "Ik had inderdaad al geproefd dat je anders smaakt dan gewone mensen ja.. En het was best wel.. Lekker” zei hij en ze zag zijn struggle met dat antwoord geven. Cecilia glimlachte weer even. “Nou dat vind ik fijn om te horen” zei ze en lachte even. Echt hoor, ze had het niet leuk gevonden als hij het niet lekker vond. Dan vond ze dat wel verspilling van haar bloed. Nu zou ze best (als hij het netjes zou vragen) haar bloed nog een keer willen afstaan. Het was voor haar wat makkelijker dan anderen omdat haar bloed snel herstelde. Als het voorkwam dat iemand anders slachtoffer werd van de oh zo enge bloedzuiger."Weet je, normaal zeg ik nooit sorry als het aan komt op dit, maar misschien verdien je wel een verontschuldiging voor de manier waarop.. Dus sorry" zei hij en het bracht wel een glimlach op haar gezicht. Oke, hij was dus wel aardig. “Het is oke, volgende keer als je dorst hebt kun je het gewoon vragen” zei ze met een halve grijns. “Mijn bloed is best snel in helen dus ik heb er toch niet veel last van” zei ze er maar bij voor de duidelijkheid.

Ergens vond ze het wel grappig. De eerste persoon die ze had ontmoet had ook meteen haar bloed gedronken. Al kon ze hem geen vampier noemen want de correcte term was Strigoi. Daar kon ze niet een leuk verkleinwoord op vinden dus dan bleef ze hem wel bij zijn naam noemen. Jammer, ze was wel een persoon die anderen graag aansprak met iets anders. Zelf was ze vaak Cil of gewoon Ce genoemd als het om haar naam ging. Die van hem kon ze ook afkorten met Ky, en dat klonk vast zo slecht nog niet. Ze wou wel vragen wat zijn bijnaam was maar hmm, misschien had ze wel genoeg vragen gesteld. Ze wist in ieder geval dat hij haar bloed lekker had gevonden. Wat een opluchting was want als hij het vies vond dan poefte ze wel chagrijnig weg.

Ze bood hem aardig haar bloed aan voor als hij dorst had. Puur omdat ze dan dan voor anderen een ervaring die zij had gehad kon voorkomen. Ze heelde snel dus het was niet een big deal. Behalve als hij het niet netjes vroeg natuurlijk. "Je maakt geen grapje? Well.. Het zou wel handig zijn, maar.. Alleen in noodgeval dan, goed? En als er iets is dat ik voor jou kan doen.. Dan moet je het zeggen. Zo gaat het normaal, weet je.." stelde hij voor. Ja dat klonk wel eerlijk. Ze knikte instemmend. “Is goed” zei ze en keek even om haar heen. Ze had zelf geen zin om langer in het bos te blijven eigenlijk. En ze had ook nog wat uitpak werk te doen. “Ik denk dat ik moet gaan tho. Ik heb nog koffers die ik moet uitpakken” begon ze. Ze had zichzelf beloofd dat ze dat zou doen nadat ze iemand had ontmoet en de mutatie wist. “Ik kan jou terug naar de ruimte doen waar we eerst waren, dan hoef je niet dat stuk in de zon te lopen.” zei ze en lachte even. Ze vond het wel grappig klinken omdat ze dit niet gewend was om te zeggen. Zo van ‘hé ik doe je wel daar als je wil’ met haar teleporteren. Zelf ging ze wel meteen naar haar kamer als hij had gezegd wat hij wilde, al hoewel hij niet veel keus had.

De eerste dag en ze had een deal gesloten met een bloedzuiger. Die dus als er een noodgeval was bloed bij haar kon drinken. Hij noemde een noodgeval, ze vond het niet erg als hij gewoon bij haar bloed zou drinken als hij het nodig was. Het feit dat ze zich in korte tijd weer helemaal oke voelde vond ze een reden tot deze win-win situatie. Hij kreeg bloed en zelf, naja ze kon hem vragen als ze iets nodig had. Wat ze nu het meeste nodig had was iemand die haar gezelschap nu ze nog niemand kende en ze er alleen voor stond. Zoveel moeite had ze niet met vrienden maken maar ze was in ieder geval niet meer helemaal alleen. Ze wist niet hoe dat hier ging, op de meeste plekken waar ze soms naar school was gegaan waren het starende blikken geweest en duurde het een week voordat iemand naar haar toe kwam om te kijken of ze wel cool was. Ze was deze keer gewoon op deze jongen afgestapt door haar nieuwsgierigheid. Anders had ze die stap waarschijnlijk niet genomen. Maar over haar nieuw zijn gesproken, ze had nog spullen die ze moest uitpakken. En ze wilde graag wat eten, ze moest nog van alles.

Ze stelde voor om te gaan en hem in de ruimte te droppen waar ze hadden ontmoet. "Dat lijkt me echt cool. Niet omdat ik dan niet moet lopen, maar ik ben best nieuwsgierig naar hoe het voelt" zei hij en ze grinnikte er om. “Je voelt niet echt iets. Maar niet lopen is wel cool, vind ik” zei ze eerlijk. Ja misschien moest ze daar wat aan doen, sporten? Nah, de gedachte alleen maakte haar moe. Lichaamelijke inspanning omdat het leuk is? Nee dat begreep ze niet. Ze zette een stap naar hem toe en wreef plagend zijn haar door de war. “Bye Ky” zei ze met een grijns en knipte in haar vingers voor zijn gezicht langs. Waarbij ze hem terug naar de livingroom wegteleporteerde. Zo poef voor haar neus verdwenen. Daarna poefte ze haarzelf terug naar haar kamer waar de grote koffer op haar bed. Die moest ze nog he-le-maal uitpakken. Ze zuchtte zachtjes met het idee in haar hoofd dat dat waarschijnlijk een week ging duren.