Gotcha {{DANTE}}

Het was weer een van haar lazy days. Dagen dat ze haar comfortabelste kleren aantrok en haar bed niet wou verlaten. Haar haar had ze daarom ook in een warrige vissengraat gevlochten, die eigenlijk meer los dan vast was en haar kleren bestonden uit een grijze jogging met het woord PINK op de buitenkant van haar linkerbeen geschreven. Net zoals dat ook op haar blauwere shirt stond. Ze had niks roze aan, maar het stond wel overal op. De ironie. Al waren haar lippen nog roze van de lippenstift die ze een paar dagen geleden had gedragen. Telde dat?

Met een klap klapte ze haar laptop dicht, 5 afleveringen van Teen Wolf achter elkaar kijken was niet zo geweldig en zeker niet in de ochtend. Haar kamergenotes waren al weg, zoals gewoonlijk. Dus liet ze de geluiden die ze maakte ook niet extra zacht klinken. Nee, ze liet zich met een bons op haar eigen bed vallen en staarde enkele minuten naar het plafon. Tot haar maag de stilte verbrak en aankondigde dat ze misschien eerst iets moest eten om haar luie dag te starten. Direct dacht ze aan het voorraadje in haar nachtkastje, maar toen ze daar keek werd ze mee teleurgesteld. Het voorraadje dat ze op de kamer had was op, buiten een muffin die half beschimmeld was, dus moest ze wel naar de keukens lopen. Iets waar ze totaal geen zin in had. Want dan moest ze weer onder andere mutanten komen en vriendelijk doen en lachen en mooi zijn en nog zoveel meer standards die ze echt niet fijn vond. Daarom bleef ze ook compleet make up-loos, al bleef ze dat wel vaker, want hoewel Sam momenten had dat ze zich graag opdofte, waren er meer momenten dat ze dacht, fuck it. Het vervelende was dat ze geen zin had om naar de keuken te gaan, maar haar maag toch protesterende geluiden bleef maken om haar eraan te herinneren dat eten nu eenmaal nodig was. Niet dat ze niet graag at of zo, het was gewoon te veel moeite.  Toch schoof ze in haar oranje nep nike's en slofte ze naar de deur, die ze rebels dichtsloeg achter haar gat. Enkele mutanten die tip top in orde waren en met boeken over de gangen liepen keken haar raar aan, maar het enigste wat ze te zien kregen was een wat-moet-je-blik. Haar humeur was meestal niet opperste best als ze lui was, maar misschien dat daar wel verandering in kwam. Stiekem hoopte ze op de kans dat ze Dante nog eens zag, die ze na de geweldige beach party niet meer had gezien. Of toch niet echt, wel in de gangen waar dan vlugge blikken en lachjes werden uitgewisseld, maar echt nog eens praten of zo was er nog niet van gekomen. Misschien was er dan toch een goeie reden om naar de keuken te gaan en zich onder de mutanten te begeven, al zag ze die nu nog niet echt. Want hoe langer ze rondliep hoe meer mutanten haar vreemd aankeken. Dat kwam waarschijnlijk ook wel door het feit dat ze met blote armen en zo rondliep, terwijl het buiten toch kouder aan het worden was. Veel trok Sam zich daar niet van aan, dat had ze nooit gedaan dus waarom zou ze het nu plots wel doen?

Het leek een eeuwigheid te duren om eindelijk bij de keukens aan te komen, maar toen ze ze had bereikt gooide ze haar vuisten als overwinning in de lucht. Gelukkig dat hier bijna geen mutanten waren, enkel eentje die net zijn afval in de vuilnisbak smeet. Dus toen ze verder liep was ze dan ook aangenaam verrast om de rug van een wel heel bekend persoon te zien. Een warm gevoel verspreidde zich in haar maag, maar direct probeerde ze het te onderdrukken. Beheers jezelf Sam, sprak ze zichzelf streng toe. Welk plan had je ook alweer bedacht om andere mutanten tegen je te beschermen? En welk plan was bijna mislukt als ze Dante niet had gewaarschuwd? Juist ja, het laat-niemand-te-dicht-komen-want-anders-vliegen-ze-misschien-in-de-fik-plan. Wat natuurlijk erg kort, simpel en bondig was. Niemand die haar een hoge hartslag bezorgt, niemand die gewond geraakt als. Al ging die hoge hartslag meestal gepaard met bepaalde situaties, die ze liever wou vermijden.

Sluipend als een dief ging ze op hem af. Ze had geen flauw idee van wat hij aan het doen was aangezien ze alleen zijn rug zag. Dus hoopte ze maar dat hij niet iets breekbaars in zijn handen had, want anders zou dat wel eens kapot kunnen vallen. Onderweg dat naar hem toe sloop, gritste ze een appel mee van de toonbank, ongezonde dingen kon ze zo snel niet vinden. Toen ze dicht genoeg naar haar menig was nam ze een kleine aanloop en sprong ze als een baby aapje in zijn rug. Haar voeten klemde ze om zijn middel en haar armen lagen rond zijn nek. Grijnzend bracht ze haar lippen naar zijn oor en fluisterde zachtjes: "Gotcha." Waarna ze haar hoofd als een jonge puppy op zijn schouder legde. "Guess who." Giechelde ze, al verrieden de blonde plukken die langs zijn wang streken het al. Als laatste nam ze ontzettend droog een hap van haar rode appel, waarbij haar neus zachtjes rimpelde als een kat, een eigenschap die ze verafschuwde.

words: ### • notes: here.  • outfit: X

Ze vond dat het toch wel een ontzettend strak plan was om Dante zo even te bespringen, dat zorgde altijd voor grappige dingen. De cupcake die hij in zijn handen had, zag er veel goddelijkere uit dan haar appel, al was die ook nog wel lekker. Helaas moest ze haar aandacht op iets anders focussen, want Dante begon op en neer te wippen om haar eraf te krijgen. Het enigste effect dat dat had was dat ze haar benen nog steviger om zijn middel sloeg en hem in een halve wurggreep hield. Al verloor die wurggreep grip toen er plotseling een blauwe cupcake op haar neus werd geduwd en het giecheltje dat erna volgde was echt mannelijk. Dus kon ze niks anders dan lachen. De hand die geen appel vasthield werd naar haar gezicht gebracht en met haar vinger streek ze het glazuur van haar neus af om het vervolgens in haar mond te stoppen. "This is some good shit." Moest ze toegeven, al ging ze het er natuurlijk niet bij laten. Niemand kon ongevraagd voedsel in haar gezicht duwen, dus liet ze zich ook van Dante's rug afglijden, want het was nogal moeilijk om revenge te nemen op iemand zijn rug. "Eigenlijk wel. Inferno heeft daar geen problemen mee." Beantwoordde ze zijn dubbelzinnige vraag al even dubbelzinnig. Inferno was een ruin en dus ook van het mannelijk geslacht, ontzettend logisch allemaal. Zachtjes stapte ze om hem heen tot ze vlak voor zijn neus stond en de onheilspellende grijns op haar snoet vertelde niet veel goeds. Vliegensvlug nam ze de halve cupcake uit zijn hand en drukte deze vol in zijn gezicht. "Hopelijk heb je altijd al een smurf willen worden." Probeerde ze te zeggen, maar door het lachen kwam het er niet allemaal even vlot uit. Ze klapte voorover en moest met haar handen op  haar knieën steunen om niet om te vallen, hoe hilarisch was zijn kop. Mega hilarisch dus.

Een jongen achter op wat een toonbank leek viel haar nu pas op en ze zag hoe beteuterd hij keek, waaruit ze afleidde dat hij de maker van de overheerlijke cupcakes was. "Niks persoonlijks!" Riep ze hem nog na toen hij afdroop. Oeps. "Ik hoop niet dat dat een goede vriend van je was, want hij zag er nogal beteuterd uit." Grijnsde ze haar witte tanden bloot. "Misschien moet ik aan Céline een: SORRY-cake vragen." Bedacht ze vervolgens, waarbij ze nog regelmatig  hikte door de lachaanval die ze eerder had gehad.

words: ### • notes: here.  • outfit: X

Ongezond eten was haar ding wel, al kon ze net zo goed genieten van een vegetarische maaltijd, want hallo, deze blonde chick was vegetarisch. Dus vlees was een no go bij haar. Niet omdat ze het niet lekker vond of zo, maar omdat ze het zo zielig vond naar de dieren toe. Wij zouden het toch ook niet fijn vinden als soortgenoten van ons vetgemest worden in een donker kotje, dicht op elkaar om vervolgens boem shakalaka geslacht te worden, zonder pardon. Dus waarom deden wij dat dan wel bij andere beesten? Voor haar moest heel de wereld nu niet stoppen met vlees eten, want eigenlijk was het best ongezond, maar ze zou het wel fijn vinden als ze minder vlees zouden eten. Niet dat iemand wist dat dat haar menig was. Het was niet zo dat ze er erg mee te koop liep zoals andere mensen. Zij riep niet rond: Aandacht iedereen, ik ben een vegetariër en nu moet iedereen mij cool en geweldig vinden. Nee, zo was Sam niet.

Wel vond ze het leuk om met eten te spelen, wat al een bijna even slechte eigenschap was als vlees eten, maar anders was er toch ook geen lol aan? Daarom ook dat ze helemaal strike ging met Dante's gezicht vol glazuur en vooral toen hij dat extra charmant begon op te likken. Al was het wel geen verspilling, dus kreeg hij direct pluspunten. Toch dacht ze niet dat hij daar veel bij nadacht, waarschijnlijk was het gewoon omdat hij dat lekker vond en ze kon hem geen ongelijk geven.

Ergens vond ze het wel zielig voor de jongen die blijkbaar de dealer van Dante was. "Tja, dan zal je zelf moeten leren cupcakes maken, maar omdat ik hem gekwetst heb zal ik wel helpen." Probeerde ze doodserieus te zeggen, al hielp de aanblik van het blauwe gezicht voor haar echt niet. Dante moest nu wel niet verwachten dat ze een keukenprinses was, want dat was ze dus totaal niet. Het enigste wat ze zonder al te veel moeite kon was wok, als de groenten uit een pakje kwamen en pannenkoeken misschien ook nog, maar voor de rest? Niks. "Al weet ik niet of je zoveel aan mij gaat hebben." Besloot ze dus ook maar toe te voegen, anders was het nogal oneerlijk tegenover hem. Dan dacht hij dat ze een mega keukentalent was en bleek dat ze nog niet eens het verschil wist tussen zelfrijzende bloem en die andere. Kijk nu, ze wist nog niet eens de namen. Shame.

Helemaal out of the blue kwam er een hele preek over hoe heilig zijn cupcakes waren en ze probeerde zo serieus mogelijk haar lachje achter haar hand te verstoppen. Niet lachen om zijn religie, Sam, dat is gemeen. "Dus jij zit bij het cupcakisme?" Vroeg ze plotseling doodserieus, of dat probeerde ze toch. Want plotseling werd er een heel regenboogcupcakje in haar gezicht geduwd, dat had ze kunnen verwachten. Een kwart van het glazuur verdween in haar mond en nam de halve zin terug mee, de rest was uitgesmeerd op haar gezicht. Maar goed dat Dante direct wat stappen terug deed, want ze was nog niet klaar met hem. In een vloeiende beweging greep ze de helft van de cupcakes in haar armen en sprong ze met een ninjasprong -waar ninja's ontzettend trots op zouden zijn- achter de toonbank. Grijnzend stak ze haar hoofd terug naar boven en vuurde een van de gestolen cupcakes af naar Dante. Of hij raak was had ze niet gezien, want ze dook direct weg voor het geval hij ook al voedsel klaar had.

words: ### • notes: here.  • outfit: X

Voor een voedselgevecht was ze altijd wel te vinden eigenlijk. Hoewel ze natuurlijk erg tegen voedselverspilling was en ze stiekem ook gewoon schrik voor Céline, die een beruchte reputatie had als het op haar keuken en voedsel aankwam. Maar het was te leuk om niet te doen, dus toen ze met een hele voorraad cupcakes achter de toonbank was gesprongen, kon ze haar glimlach dan ook niet verbergen. Vooral niet toen ze een tevreden splash horen als teken dat haar object doel had getroffen. Helaas had Dante ook munitie genomen want de cupcakes vlogen om haar oren. Enkele raakte doel en het glazuur liep van haar kleren af. Ze hoorde hoe hij zich verplaatste en zelf nam ze stiekem ook wat van de toonbank af. Het was natuurlijk jammer van de soesjes, maar ze gingen goede dingen doen. Zachtjes telde ze af, als een echte ninja. Daarna sprong ze op de toonbank en spoot ze de  pudding uit de éclairs, recht op Dante. Met een strijdkreet sprong ze van de toonbank af en dropte ze zoveel mogelijk cupcakes op haar doelwit, dat best wel knap was en tof... Wow, Sam, we drijven af. Doelwit, right. Direct erna rende ze grijnzend weg, al kwam ze niet echt heel ver aangezien alles onder de glazuur zat en behoorlijk hard schoof. Haar been miste wat ondergrond en besloot dus om maar te stoppen met werken. Daardoor schoof ze uit en viel ze gillend op de grond. Gelukkig was het niet pijnlijk en zag het er ook erg komisch uit. Een blondine met plukken in alle kleuren van de regenboog op de grond omgeven door glazuur én onder de glazuur was nu eenmaal zalig grappig. Haar handen sloeg ze wel om haar hoofd, in een pure reflexen, waardoor ze ook in een foetushouding kwam te liggen?. "Heb medelijden." Smeekte ze vanonder haar armen, want ze voelde dat Dante eraan kwam en dat zou waarschijnlijk niet veel goeds betekenen. Niet dat ze nog vuiler kon worden, ze zat al helemaal onder. Maar een beetje smeken en medelijden opwekken kon natuurlijk geen kwaad, toch verwachtte ze niet dat Dante dat zou hebben. Zij had hem namelijk ook helemaal bekogeld met zijn heilige cupcakes. Cupcakisme was dus blijkbaar ook een real thing en ergens voelde ze zich gevleid dat ze ingewijd was, want dat was echt wel cool eigenlijk. I mean, een godsdienst met een cupcake als God kon nooit verkeerd zijn! Eigenlijk waren ze ergens wel kannibalen, ze aten hun God namelijk, maar dat was bijzaak en op een of andere manier deel van het geloof. Of dat dacht Sam toch.

~Sorry voor de korte post

words: ### • notes: here.  • outfit: X

Nadenken over wat ze deed, deed ze eigenlijk niet. Ze gooide maar met cupcakes en ander lekkers, dat er ook andere mutanten konden binnenkomen, daar had ze niet bij stilgestaan. Daardoor verschoot ze ook ontzettend hard toen ze plots de stem van Aly hoorde, waardoor ze op haar buik rolde en zich op drukte. Grijnzend keek ze naar haar vriendin. Het boeide haar eigenlijk niet zoveel dat ze hen hier kon zien helemaal onder de taart. Het was niet dat ze iets illegaals deden, misschien iets ongemanierd en stout, maar verder. Blijkbaar zag Aly het wel anders en dat was ook duidelijk te horen aan haar toon, maar Dante beantwoorde het perfect. "Inderdaad en cupcakes en andere lekkere dingen." Grijnsde ze haar witte tanden bloot. Een plannetje over hoe ze ervoor kon zorgen dat Aly op de een of andere manier ook onder de taart kwam te zitten  begon in haar hoofd vorm te krijgen, maar blijkbaar bedacht haar partner in crime net hetzelfde. "Ja! Of moet je een cupcake hebben? Ze zijn echt goed." Ter demonstratie veegde ze met haar vingers langs haar wang wat vol zat met een rare mengeling van glazuur en cupcakekruimels om hem vervolgens in haar mond te steken.

Daarna kwam het besef dat ze nog steeds op de grond lag pas en krabbelde ze vlug overeind, waarbij ze bijna opnieuw viel. Way to go, Sam. Uiteindelijk geraakte ze toch recht en keek ze samenzwerend naar Aly, om vervolgens een schuine blik te werpen op Dante waar ze langs stond. In haar hoofd telde ze af, waarbij ze hem ook een duidelijk blik wierp. Binnen vijf seconden zou de brunette vol taart en cupcakes zitten omdat Sam als ninja die ze was er nog enkele in haar handen had en ze natuurlijk wat glazuur en pudding mix van de grond had opgeraapt. "Vijf." Fluisterde ze zo zachtjes dat Aly het met geen mogelijkheid kon horen. "Vier." Ze deed alsof ze wat kruimels uit haar haar haalde. "Drie." Hopelijk had Dante door wat haar bedoeling was, anders had ze echt wel een probleem. "Twee." De kruimels uit haar haar waren eigenlijk echt wel vervelend. "Een." Ze zette zich zachtjes schrap. "Nu!" Op topsnelheid overbrugde Sam de kleine afstand tussen hun en hun slachtoffer. Met een geweldige strijdkreet smeet ze de cupcakes op het shirt van Aly, om vervolgens toen ze dichterbij was haar handen op haar wangen te zetten -zachtjes natuurlijk- en zo twee handen achterliet. "Zo, nu ben jij ook ingelijfd tot het cupcakisme." Want ja, haar eigen doop was ze nog niet vergeten. Plus, zoveel leden hadden ze nog niet, dus kon Aly er makkelijk bij vond ze.

Lachend stond ze langs Aly, dit was veel te leuk. Hoe ze allemaal dropen van de desserten was gewoon lachwekkend. Daarom dat ze de lach ook niet van haar gezicht kreeg. Helaas gingen ze straks wel wat moeite hebben om alles uit hun kleren en haar te verwijderen, maar dat waren problemen voor later. Nu konden ze beter zoveel mogelijk vuil maken als ze het later toch moesten opruimen. Of je nu een kwart van de eetzaal of de hele eetzaal moest poetsen was gelijk. Zeker als je het uiteindelijk toch met meerdere moest doen, want wie weet wie nog allemaal binnen zou springen. De cafetaria was nog steeds een openbare plaats, al hadden ze wel geluk gehad dat er niemand binnen was gekomen die ze niet kende of die er niet mee konden lachen. Hopelijk kon Aly er wel mee lachen, al dacht ze dat wel. Aly was een toffe.

words: ### • notes: here.  • outfit: X

Ze had in haar hele leven nog nooit zoveel plezier gehad als vandaag. Natuurlijk had ze wel eens een voedselgevecht gehad in de keuken en in de kantine op school, maar dit was zoveel fijner! Hun gelach weerklonk dan ook fel in de cafetaria en het was een wonder dat er nog geen leerkrachten waren komen kijken. Eigenlijk zouden ze een excuus moeten verzinnen zo van: "Sorry, maar er was een plotselinge aanval van aliens en het enigste wat we hadden om ons te verdedigen waren de cupcakes en al de rest." Toch leek dat excuus haar niet echt geloofwaardig, geen idee waarom eigenlijk.

Haar cupcake had doel getroffen en Aly zag er ontzettend mooi uit met de twee handen vol eten op haar gezicht en de streep die haar cupcake had gemaakt, ze mochten natuurlijk de geweldige aardbeienslachroomtaart op haar rug en schouders niet vergeten. Hun kunstwerk was perfect, als ze het mocht zeggen. Daarom dat ze ook tevreden langs Dante stond te kijken, helemaal af. Al leek Aly er precies niet zo blij mee te zijn, oei. Foutje. Ach ja, dat had je wel als je een voedselgevecht onderbrak. Ongelukjes waren snel gebeurd natuurlijk. Haar dreigende woorden lieten Sam alleen maar harder lachen. "Nu ben ik bang." Zei ze sarcastisch, of dat probeerde ze toch. Lachen en praten? Geen goeie combinatie.

Sam was ook echt niet bang, tot Aly de zak met bloem in haar handen kreeg en Dante haar gedachten alleen maar benadrukte. "Shit." Zei ze lachend terwijl ze zich half slippend probeerde af te zetten. In haar ontsnappingspoging stootte ze enkele stoelen om die met een luide kletter op de grond vielen. De tafels werden gebruikt als hou vast om niet te slippen en verschoven dan ook telkens enkele centimeters terwijl ze luid piepend reclameerde. Lachend probeerde ze aan Aly te ontkomen door te gaan zigzaggen, maar het werkte meer in haar nadeel. De stoelen bleven maar tegen haar benen aan kletsten en ze voelde de blauwe plekken bijna verschijnen. De donuts die op haar rug en heupen bleven ketsten waren ook een grote boosdoener. "Dante dat helpt niet echt!" Gilde ze door de kantine terwijl ze een scherpe bocht maakte langs de ramen af. Uiteindelijk stopte de donuts wel, gelukkig. Maar toen kwam het volgende probleem, ze werd moe. Haar snelheid daalde en ze wist dat ze elk moment een zak bloem over haar hoofd ging krijgen. Leuke vooruitzichten. Vooral als je de keuze had tussen de muur, Aly achter je met een bloemzak of naar links en dan Dante facen die duidelijk nog munitie had, ergens. Wat ze ook deed, ze zou vuil worden. Al was ze dat natuurlijk sowieso. Dan zou ze toch maar voor de bloem gaan, dus spreidde ze haar armen erg dramatisch en kneep ze haar ogen dicht. "Do it."

words: ### • notes: here.  • outfit: X