Nothing Scares Me Anymore [&Lorelei]

Het was herfst en dat was duidelijk te merken. Koud weer werd gecombineerd met een waterig zonnetje, een heleboel regen én vallende bladeren. Dat laatste was blijkbaar best een probleem en behulpzaam als ze was had Lorelei aangeboden te helpen. Wie hield er nou niet van een behulpzame leerling? Misschien had dat laatste ook wel een beetje meegespeeld. Lorelei wilde graag aardig gevonden worden. Hoewel ze het niet bewust deed, speelde dat mee in veel van haar keuzes.

Wat er dus toe had geleid dat ze nu met een bezem op een ladder stond te wiebelen om de bladeren uit de goot te vissen. Al waren het eerder papperig bruine kledders dan de knisperige blaadjes die je in grote hopen langs de paden vond. Daar kreeg je zo’n prachtig geluid te horen als je erover heen liep, maar hier voelde ze met haar blote handen de kille nattigheid terwijl ze de troep naar de grond wierp. Bah. Was dit het wel helemaal waard? Ze stond hier maar in haar eentje te zwoegen in een onhandige regenjas.

Gelukkig begon ze al wel wat vorderingen te maken en het was eigenlijk bijna tijd om te verplaatsen naar een volgende stukje goot. Ze begon aan de afdaling, draaide zich een beetje om om de grond te kunnen zien. En op dat moment zag ze hem. Bleek als een spook, mager als een lat. En daar ging ze.
Het was glad, natuurlijk, door al het vocht. En ze gleed uit. Haar voet verloor grip, haar armen grepen in het niets, zwaaiden wild in een poging haar evenwicht te bewaren. Het was kansloos. Om het nog erger te maken glipte haar enkel tussen twee van de spijlen van de ladder en pas toen er een welluidende onsmakelijke krak klonk liet de ladder haar voet los. De grond was opeens een stuk verder weg dan toen ze heen klom. Ze viel, maar door de pijn van haar gebroken enkel was ze al buiten westen. Dat was ook precies de reden dat haar mutaties niet in werking traden.

Baf. Met een doffe klap raakte het meisje de grond. Haar gele regenjas stak schel af tegen de bruinige modder. Haar linker voet lag in een vreemde hoek. Lorelei zag enkel zwart tot ze terug begon te komen naar de wakkere wereld. Maar dat bracht ook een heleboel pijn met zich mee. Haar ogen waren nog gesloten en gekweld kreunde ze. Wat was er in godsnaam mis gegaan dat ze hier nu lag?

Het vallen was zo erg nog niet. Helemaal niet erg eigenlijk. Het was net vliegen. Maar dan heel kort - en met een abrupte stop op een harde eindbestemming. De wind aaide zachtjes langs haar wangen, ze was niet alert genoeg om haar mutatie bewust of onbewust te triggeren. Ze had geen tijd gehad om zich echt te beseffen wat er gebeurde. Sterker nog, ze had er nauwelijks een mager gilletje uit kunnen persen. Toen kwam de klap. Dat was een felle felle pijnlijke ontmoeting met de grond. Auw beschreef niet wat ze in dat korte moment van bewustzijn voelde. Maar daarna kwam algauw de zoete verlossing van eindeloze zwarte leegte. Eindelijk even niets aan haar hoofd, geen stress, geen angst, geen pijn. Stilte. Helaas was de scheut adrenaline die nu in haar lichaam op gang kwam genoeg om haar weer bij kennis te brengen. Wat flauw. Wakker worden was nog nooit zo rottig geweest.

Lorelei's lichaam was te uitgeteld om onmiddellijk geschrokken overeind te schieten -zoals haar eerste instinctieve reactie was - wat gezien haar verwondingen een geluk bij een ongeluk was. Stel je voor, ze had het alleen maar erger gemaakt. Ze kreunde zachtjes, niet eens omdat ze wist dat er iemand bij haar in de buurt was. Het kwam niet in haar op om om hulp te roepen, daarvoor was ze te timide, te bescheiden. Maar toen haar oogleden omhoog fladderden, met haar witte wimpers als sierlijke vleugels, zag ze een mysterieus figuur, over haar heen gebogen. Haar hart sloeg een slag over. Was dit wantrouwen, wat ze voelde? Zelfs zij, het naïeve meisje, begon te begrijpen dat je niet iedereen blindelings kon vertrouwen - en al helemaal niet een schimmig figuur. Maar dat wantrouwen hield ze niet lang vol, zeker niet toen hij met een zachte, maar eerlijke stem tegen haar sprak. Erg charmant kwam hij niet over, zelfverzekerd ook niet. Maar hij stelde wel een vraag die klonk alsof hij iets van medische kennis had. En dat was goed genoeg voor Lorelei.

''Iiiik-'' begon ze, maar toen ze sprak voelde ze een steek in haar zij. Lorelei schrok zo van hoe dat klonk en voelde dat ze haastig een teug adem nam. Dat maakte de pijn alleen maar erger, het drukte, het stak in haar borstkas. Dat was eigenlijk best wel een doeltreffende beschrijving, gezien het feit dat een gebroken rib haar een klaplong op had geleverd. Haar adem piepte, al kwam dat deels ook door het gepijnigde geluidje dat ze maakte. Lorelei lag nog steeds als een soort levenloze lappenpop op de grond - erg charmant was het allemaal niet met de vieze modder in haar witte haren, maar dat was wel haar laatste probleem. Met haar goede arm gebaarde ze naar haar keel, hij kon haar helpen - toch? Toch? Daarna zou ze met liefde uitleggen dat haar enkel enkel nog wat zeurende pijn naar haar hoofd stuurde wanneer ze haar tenen ver probeerde te buigen. Hij was haar held in capuchon als hij de pijn in haar longen kon verminderen. Zodat ze weer kon ademhalen zonder dat het voelde alsof ze niet genoeg zuurstof binnen kreeg. En snel een beetje, want door de pijn begon ze sneller te ademen, wat meer pijn deed en de paniek verhoogde. Nog even en dan was de paniek zo hoog opgebouwd dat ze gewoonweg verdween. Waarheen? Geen idee, dat was het hele probleem.

TL;DR: auw :c

Lorelei had niet veel ervaring met echte dokters, de enige keer dat ze in een ziekenhuis was geweest was toen haar oma stervende was. Dus wellicht was haar beeld niet helemaal correct. Maar zelfs zij besefte zich dat dit onmogelijk was, een wonder. Wonderbaarlijk was het ook, hoe lief hij tegen haar deed. Ze was immers maar een sukkeltje, dat een beetje bladeren liep te ruimen en dan nog viel ook. Waarom zou iemand met magische krachten zoals hij nog blijven staan, nadat zijn werk gedaan was? Omdat diegene een goed persoon was natuurlijk.

Ze keek dan ook behoorlijk tegen hem op, zowel letterlijk als figuurlijk. En hoe hij haar telkens weer zijn jas aan bood.. Ze kreeg het er gelijk helemaal warm van, dus die extra jas was echt niet nodig. De jongen pakte zijn telefoon om het weer te checken, wat slim. Lorelei was zelf geen fan van technologie, maar het was soms toch handiger dan je dacht. Hij meldde dat het snel voorbij zou zijn – haar hart zonk naar haar schoenen. “Oh.” Ze had moeite de teleurstelling niet door te laten sijpelen in haar stem. Ze stuurde gauw een schietgebedje naar boven, vragend om meer regen. Maar hij bleef gelukkig nog even, dus er was geen reden voor paniek. “Ok,” stemde ze tevreden in met zijn idee om te blijven schuilen, zoals wel vaker weer behoorlijk passief.

Gelukkig hield haar held het gesprek gaande, met een terechte vraag. Wat deed ze op die ladder?
“Oh, nou, de concierge vroeg me om hulp,” begon ze. En ik durfde geen nee te zeggen... “Maar het was gladder dan ik dacht... Gelukkig was jij in de buurt.” Meteen kleurden haar wangen zo rood als mogelijk was met haar bleke huid. Oeps. “Ehmm, wat is je naam eigenlijk?” vroeg ze dan. Ze stond nu toch al te blozen, dus dan kon ze net zo goed de prangende vraag stellen die al even op haar lippen brandde.

Het feit dat hij haar prees maakte haar heel blij. Een gloeiend gevoel van trots voegde zich bij de schaamte die ze voelde om haar domme val, wat het uiteindelijk toch wat minder vervelend maakte. Sowieso was het eigenlijk moeilijk om de negatieve herinneringen nog terug te halen, omdat hij haar zo snel geholpen had. De schrik en de pijn waren kort maar hevig geweest en werden momenteel overschaduwd door een intense dankbaarheid en aanbidding voor zijn dapperheid. Later zou ze er vast nachtmerries van krijgen, maar momenteel kon ze aan niets anders denken dan het feit dat hij haar aardig vond. Dat was ook de drijfveer achter veel van haar acties. Ze was behulpzaam, maar alleen omdat ze hoopte dat mensen dan vriendelijk tegen haar waren. Ze deed wat haar gezegd werd, hielp zelfs in de meest vervelende klusjes haast vrijwillig mee. Allemaal voor de kans op een glimlach.

Hij heette dus William. Een mooie naam, vond ze. Hij stak zijn hand uit, zij aarzelde geen moment en pakte die vast. Wel was ze zich ontzettend bewust van elk spiertje in haar arm, terwijl ze probeerde de perfecte balans te vinden tussen het lieflijk zachte schudden en een krachtige handdruk. “Lorelei Va-, aangenaam, William.” Niet zo formeel doen, Lorelei, geen achternamen. Wat zou hij daar mee moeten, haar opzoeken op faceboek? Ze glimlachte warm naar William. En merkte dat ze nu in haar hoofd telkens zijn naam wilde herhalen.

Hij leek eerder van plan weer de wereld van technologie in te duiken. Hmm, zou William weer het weer checken? Maar nee, toen William de telefoon recht voor haar neus hield zag ze geen wolkjes of zonnestralen, maar een account. “Natuurlijk!” antwoordde ze al, voordat hij zijn uitleg af had. Natuurlijk wilde ze zijn nummer. Ietwat hebberig pakte ze de telefoon uit zijn hand en keek naar de cijfers. “Eh, of jij kunt mij een smsje sturen?” stelde ze dan voor, terwijl ze tegelijkertijd de . “Zodat ik je nummer niet vergeet.” Het getik van de regen begon langzaam af te nemen, maar nu ze zijn naam en contactinformatie had vond Lorelei het vooruitzicht van afscheid nemen toch al wat minder erg. Omdat ze hem, hopelijk, weer zou kunnen spreken.