I don't want to be alone /&Lawrence

Met een zucht sloeg hij een blad om van het boek dat op zijn buik lag. In één van zijn oren stak er een oortje die verbonden was met een oude MP3. De muziek die ondertussen speelde was er om te zorgen dat zijn gedachten niet zouden afdwalen naar al de rest dat hij hoorden om zich heen. Lawrence zou zich namelijk moeten concentreren op het boek, maar eerlijk is eerlijk, het lukte niet. Hij betrapte zichzelf erop dat hij na het omslaan van de bladzijde niet eens wist wat er net had gestaan. Zijn vinger was over al de ‘woorden’ heen gegleden maar niks was tot hem door gedrongen. Dat kreeg je nu eenmaal wanneer je moest leren voor een vak dat je niet wilde leren. Gelukkig voor Lawrence leek het lot hem verdere verveling te besparen en kwam zijn redding zo maar ineens binnen wandelen. Letterlijk.

Zonder enige waarschuwing werd zijn deur vervolgens geopend, en Lawrence had nog nooit zo snel recht gezet. Zijn bed stond wat aan de zijkant, maar nog wel in het zicht van de deur. Wie er ook binnen kwam moest wel zien dat er iemand was. Waarom die persoon dan juist zijn kamer binnen zou wandelen was nog iets heel anders. Misschien had hij zich gewoon vergist van kamer? Dat kon gebeuren maar toch...de jongen zei echter niks. Hij ‘keek’ enkel naar de deur met zijn levenloze blik in de hoop dadelijk een uitleg te krijgen. Die kreeg hij tot zijn geluk ook wanneer de vrouwelijke stem zijn oren bereikte. Natuurlijk herkende hij die meteen. Het was voor hem zoals het herkennen van gezichten.
Valkyrie was de kamer binnen komen wandelen, maar had wel even de tijd genomen voor ze had gezegd wie ze was. ‘Misschien moet je de volgende keer kloppen,’ sprak Lawrence met een kleine glimlach. Het boek legde hij ondertussen naast hem neer op het nachtkastje. Eerst had hij er één hand op gelegd om in te schatten waar het precies was en dan pas legde hij het boek neer. ‘Dus uhm- hi,’ ging hij dan verder. Het was ergens best grappig dat ze ook effectief haar bijnaam gebruikten die ze eerst helemaal niet wilde.
Dat allemaal terzijde was Lawrence wel nieuwsgierig wat dat haar naar zijn kamer had geleid. Was er een rede of was er juist geen reden. Wie weet wilde ze enkel maar spreken. Snel deed hij nog het oortje dat in zijn oor stak uit. Dat was wel het sociale om te doen en zo zou hij niet door de muziek worden afgeleid.

Lawrence vond het eerst maar niks dat er iemand zijn kamer binnen gekomen was zonder te kloppen of wat te zeggen. Zijn zintuigen waren beter dan die van anderen, maar het was niet zo dat hij een super ruikvermogen had waardoor hij iedere persoon van elkaar kon onderscheiden. Het enige dat hij had kunnen doen was afwachten tot hij de stem van Valkyrie hoorden.
Ineens vond hij het allemaal niet meer zo erg dat ze binnen was gekomen zonder te kloppen. Haar kon hij het wel vergeven, maar hij dacht er ondertussen wel aan om zijn deur volgende keer te sluiten. Zo kon niemand meer ‘toevallig’ binnen komen wandelen. Zelfs als het iemand was die dat gewoon de verkeerde kamer had en nadien weer weg ging. Erg aangenaam zou het niet zijn als iemand zijn kamer binnen kwam, maar Lawrence nooit zou weten wie het was. Nee, zijn deur ging mooi op slot.

Het begin was wel awkward geweest als hij eerlijk moest zijn. Valkyrie stond ineens in zijn kamer en hij had zich er niet op kunnen voorbereiden. Lawrence wist dan ook niet goed wat hij moest zeggen tegen haar want eigenlijk verwachten hij een uitleg. Hij zou graag weten wat ze kwam doen, en die kreeg hij ook.
Valkje vertelde uiteindelijk waarom dat ze eigenlijk was gekomen, en blijkbaar was het om te beginnen met de training, want zo kon je het wel noemen. ‘Ja natuurlijk, waarom ook niet,’ sprak de jongen en zodra hij dat zei stond hij ook op. Het was niet zo dat hij iets beters te doen had en het leren ging hem toch niet lukken dus legde hij de MP3 weg. Naast zijn nachtkastje, tegen de muur stond zijn geleidestok die hij erbij nam. Als hij buiten wilde geraken zonder muren te raken was het aan te raden die mee te nemen, of hij moest heel de tijd Valkyrie haar arm vast houden.
Zonder moeiten wist hij in zijn kamer wel de weg te vinden en zo ging hij zonder het gebruik van de stok naar de kapstok om daar zijn jas te nemen. Lawrence wist in zijn kamer alles staan en hij kende bijna ieder hoekje. Zolang er niks drastisch veranderen wist hij zich prima te oriënteren. Stappen tellen hielp daarbij en alles op een vaste plaats laten liggen al helemaal. Eigenlijk leerde je na een tijd gewoon waar je heen moest gaan zonder dat je erbij na moest denken. Lawrence was er zelfs zeker van dat mensen prima met hun ogen gesloten door hun huis konden wandelen als ze er al langer woonden. Alles werd een automatisme.
Zijn jas had hij ondertussen aan. ‘Leidt de weg zou ik zeggen,’ sprak hij met een glimlach. Sowieso moest Valkyrie zeggen waar dat ze heen moesten, want Lawrence was niet helderziend en kon ook gewoon niet weten welke plek dat ze bedoelde. Hij opende alvast de deur ook al om nadien wat uit de weg te gaan staan zodat ze voorbij kon en als eerste zijn kamer kon verlaten.

Nadat Valkyrie zijn kamer weer had verlaten en ook Lawrence op de gang stond sloot hij de deur achter zich. Je wist nooit wie of wat er in je kamer kwam snuffelen als je er niet was. Niet dat het volledig veilig was want sommige mutanten konden zonder problemen toch binnen geraken. ‘Zolang dat we gewoon naar buiten gaan wel,’ reageerde Lawrence op de vraag op hij kon volgen. Zijn weg begon hij aardig goed te kennen doorheen het schoolgebouw, zeker de weg naar buiten. Hij ging niet vaak naar de andere ruimtes die er waren. Bijvoorbeeld de gamehal of de bibliotheek, twee plaatsen waar hij niet vaak te vinden was.
Zo waren ze samen ook beneden geraakt en uiteindelijk ook buiten. De plek waar ze heen ging was iets van de school afgelegen, dus ze zouden nog wel even moeten wandelen. Lawrence had in ieder geval geen spijt van de jas die hij had aangedaan, want het begon tegenwoordig aardig fris te worden, al helemaal omdat ze zo dichtbij de zee waren. Daar was het altijd kouder door de open ruimte.

Na een tijdje te hebben gewandeld kwamen ze bij een gebied dat niet gewoon zand was. De nieuwe ondergrond vond Lawrence maar niks. Delen die te rotsachtig waren of waar er van werd verwacht dat hij zou moeten klimmen had hij altijd al ontweken. Zowel op school als toen hij nog thuis woonden. Op een vaste gelijke ondergrond wist je waar dat jij je aan kon verwachten. Er kon wel een oneffenheid zijn, maar nooit zo erg als bij een rotsachtig gebied. Eenmaal dat Valkyrie hem ook waarschuwde dat het rotsachtig was ging hij ook veel voorzichtiger te werk. Eigenlijk wilde hij er eerst ook niet aan toegeven en wou hij aten zien dat het wel zou lukken. Zijn voeten plaatste hij wel iets trager na elkaar neer om eerst te kunnen voelen of er niet ergens een put was of dat er geen uitstekende steen lag. ‘Het gaat wel lukken,’ sprak hij dan, maar het was alsof karma toch toesloeg. Soort van.
Zijn voet moest ergens achter zijn blijven haken en dat deed hem struikelen. Gelukkig wist Lawrence zijn evenwicht te bewaren en kon hij op twee voeten blijven staan, maar het was toch even schrikken. ‘Wist je dat het voor een slechtziende makkelijker is om in te haken dan een hand te geven? Dat geeft nog meer sturing,’ zei hij vervolgens. ‘Misschien moeten we dat maar doen,’ verduidelijkte hij zijn heel subtiele opmerking. Valkyrie wist waar ze wandelde dus het zou veiliger zijn en sneller, wilde ze er voor dat het echt donker was nog aankomen. Daarbij moest je hulp niet laten liggen als je die kon krijgen. Door het eerst zelf gewoon te proberen deed je niks verkeerd, maar je mocht niet altijd koppig, eigenwijs en enkel aan je trots denken. Daarmee kwam je nergens.

Valkyrie begon vervolgens weer te spreken en melde dat ze enkele vragen zou stellen. Lawrence draaide zijn hoofd daarbij wat naar haar toe, maar reageerde er verder niet op. Hij wist niet waar hij zich aan kon verwachten bij die vragen, maar na de eerste vraag die werd gesteld werd het wel duidelijk. ‘Lawrence, Valkje, ja, ja, nee, nee en zeker niet,’ beantwoorde Lawrence haar vragen reeks. Met op zet zou hij haar nooit geen pijn willen doen, of iemand anders die het zeker niet verdienden. Doden stond ook zeker niet op zijn lijst met zaken die hij wilde doen en hij wilde al helemaal niet de mensen vermoorden om wie hij gaf of waar hij toch een connectie mee had. Dat had hij al gedaan en wilde hij niet herhalen.
Ergens had hij wel een vermoede dat hij wist waarom ze die vragen had gesteld. Het zou niet gewoon haar nieuwsgierigheid zijn geweest, maar het had een doel. Of het zou werken was wat anders. Op dat specifieke moment had Lawrence haar die antwoorden gegeven, maar niemand kon met zekerheid zeggen dat ze achteraf hetzelfde zou te horen krijgen.

Na zijn korte mededeling waarbij hij subtiel liet weten dat het zo niet helemaal zou gaan haakten hij in bij Valkyrie. Dat maakten het deels toch al makkelijker om een juiste weg te nemen. In ieder geval had Lawrence niet het gevoel dat hij zo aan zijn lot werd overgelaten. Nu kon hij er op vertrouwen dat het meisje een goede weg koos en als het moest hem zou waarschuwen als er één of ander opstapje was of misschien een put. Lawrence had niet meteen zin om nog een tweede keer te struikelen, want dan wist hij zichzelf misschien niet juist op tijd op te vangen.
Het was niet moeilijk om te weten wanneer dat ze er waren. De pas waaraan ze wandelde vertraagde tot dat ze stil stonden. ‘Ik neem aan dat we er zijn?’ vroeg hij. Lawrence had echt geen flauw idee waar dat ze waren. Als je hem daar liet en hij zou de weg alleen terug moeten vinden zou het geen korte wandeling worden. Wist hij veel hoe hij terug zou geraken. Dat was echter niet waar het die dag over ging. Het ging om hem en zijn mutatie.

De antwoorden die hij had gegeven waren de logische antwoorden geweest. Valkyrie had die antwoorden vast ook wel verwacht want iedereen die helder in zijn hoofd was zou zo horen te antwoorden. Lawrence wilde ook geen bloed aan zijn handen, niet meer dan hij al had en zoals hij het zag kon hij Valkyrie toch gaan beschouwen als een vriend. Ze vertelde hem dat ook dat het die antwoorden waren die hij moest onthouden als hij eenmaal zou shiften en Lawrence knikte even, maar hij was er allemaal niet gerust in. Het was namelijk nog nooit goed gegaan met iemand in het bijzijn, en hij was zelfs niet zeker of het hem zou lukken om die antwoorden te behouden. Toch zou hij moeten proberen en moest hij er vertrouwen in hebben. Lawrence moest in gedachten houden dat hij sterk genoeg was om zichzelf te blijven.
Valkyrie stelden dan voor om nog meer vragen te stellen, maar hij mocht er ook stellen als hij dat wilde. ‘Geen vragen voor het moment,’ zei hij terwijl dat hij even diep inademde om het te laten overgaan in een zucht. Het enige dat hij op dat moment kon voelen was de spanning. ‘Probeer gewoon uit de buurt van mijn tanden te blijven,’ zei hij met een wat zwakke glimlach.

De laatste keer op het strand was het hem ook gelukt om te transformeren wanneer hij het wilde. Het enige dat hij gedaan had was zich concentreren en toen was het gelukt. Met andere woorden moet hij gewoon proberen om weer hetzelfde te herhalen en zich verder geen zorgen maken. Lawrence had Valkyrie al gewaarschuwd, dus het was te hopen dat ze er toch naar zou luisteren.
Gewoon concentreren. Onthouden wie dat de vijand was en wie niet. Valkje was dat in geen geval. Ze was er om hem te helpen. Dat mocht hij niet vergeten. En het lukte hem. Lawrence shifte naar zijn Basilisk vorm. Een reusachtige slang waarvan de kop alleen al even groot was als Valkyrie zou zijn. Zijn lengten was ook niet niks. Omdat de Basilisk geen andere kant was van Lawrence, en dus geen ander persoon was wist hij maar al te goed dat hij niet alleen was. Geluiden die eerder al zeer duidelijk waren werden alleen duidelijker voor hem. Ook de geuren in zin omgevingen waren helderder. Hij kon prima de zoute geur van de zee onderscheiden met de zoetere geur van het bos. De herfstgeur die er hing door de afgevallen bladeren. Snel schoot de gespleten tong vervolgens uit de mond van de slang om alles nog beter te kunnen waarnemen. Wat vooral zijn aandacht trok was de geur van Valkyrie. Eenmaal dat zij de aandacht had getrokken van Lawrence had hij zijn kop naar haar toe gedraaid. Zijn kop tilde hij toen ook hoger in de lucht in plaats dan die laag bij de grond te houden, maar geen moment haalde hij zijn ‘blik’ van haar af.
Wat moest hij onthouden? Dat hij haar niet zou doden wanneer dat hij de kans kreeg, of als iemand het hem zei. Dat zij niet de vijand was? Al had hij dat van zichzelf moeten onthouden. Maar natuurlijk was zij niet de vijand. Niemand was zijn vijand. Je had pas een vijand als je die persoon vreesde, en hij vreesde niemand. Iedereen vreesde hem wat hem de vijand van iedereen maakten. Lawrence was - en zeker op dat moment volgens hem - de apex predator. Zijn bek opende hij toen even om een monsterlijk geluid te laten horen, maar niet al te luid. Je kon het echter niet beschrijven als gesis of een grom, het was eerder iets tussenin. Wanneer dat hij zijn bek een tikkeltje geopend had werden ook zijn tanden voor een stukje zichtbaar.
Verder hield hij zich stil, bewoog enkel het puntje van zijn staart wat zonder dat hij zijn aandacht afhield van het menselijk wezen. Het enige dat hij deed op dat moment was afwachten op een reactie van de anderen.

Zoals altijd was er dat trotse gevoel dat hij had wanneer dat hij transformeerde op wil en niet omdat instincten het overnamen. De hele tijd had Lawrence echter de vragen en de antwoorden zitten opsommen in zijn hoofd, en dat stopte niet wanneer dat hij eenmaal veranderd was. Het enige probleem was dat het hem steeds minder en minder begon uit te maken. De jongen wist dat hij zich aan zijn eerste antwoorden moest vasthouden en dat probeerde hij ook. Enkel werd de motivatie steeds minder en minder.
In ieder geval was het meisje zeer positief over de gang van zaken. Voor zover dat hij kon horen was ze blij dat hij niks gedaan had.

Ze wou dat hij zou terug shiften, maar had er iemand gezegd dat hij dat zelf wel wilde? Hij hield zijn kop dan ook enkel wat schuin. Als hij wou kon hij terug shiften, het was dat Lawrence er gewoon ineens geen zin niet meer in had. Wanneer dat hij gewoon als mens rond liep kon hij misschien wel zeggen dat hij geen controle had, maar hij had toch de controle? Hij zou altijd controle hebben enkel verdween het menselijke deel wanneer hij een Basilisk was. Niet dat hij daarover zou klagen op dat moment. Alles was namelijk veel makkelijker zonder al die vervelende menselijke emoties. Je zou ze moeten kunnen uitzetten, natuurlijk zou hij dat weer eens slecht idee vinden als hij eenmaal weer mens was. Dan zou Lawrence weer gaan nadenken over de gevolgen en ging hij weer geven om de mensen om hem heen.
Voor even wilde hij zich geen zorgen maken over al die menselijke eigenschappen en gedachten. Al die problemen. Zijn kop bewoog Lawrence toen heen en weer, zoals iemand deed wanneer dat iemand zijn hoofd schudden. De jongen was niet in staat om te praten dus moest hij zich maar anders verwoorden. Zonder verder voorafgaande waarschuwing schoot zijn kop naar voor op Valkyrie met de bedoeling tegen haar aan te rammen. Lawrence zou haar niet doden en eigenlijk had hij ook gezegd dat hij haar niet zou verwonden. Toch niet met opzet. Of dat waren de antwoorden die dat hij haar toen had gegeven, maar ze waren wat aangepast. Hij zou Valkyrie niet doden, want hij wist dat hij nadien anders een emotioneel wrak zou worden en dat wilde hij nu niet meteen. Zijn gezond verstand was namelijk nog niet volledig verdwenen. Ze was vast wel sterk genoeg om wat schrammetjes te kunnen overleven.
Ergens deed hij het gewoon voor zijn eigen vermaak, maar dat was niet de hoofdreden dat hij toch had geprobeerd om aan te vallen. Ze was net zoals hem een sterk wezen dat bovenaan de voedselketen stond. De jonge vrouw voor hem was niet een normale zwakke sterveling die zou kunnen sterven door van zijn stoel te vallen. Ze was krachtiger dan anderen. Net zoals anderen op het eiland. Lawrence moest ze toch laten weten dat hij nog steeds helemaal bovenaan de voedselketen stond. Niemand stond hoger dan hem.

Of zijn poging tot aanvallen raak was of niet, daar wachten hij niet op. Meteen nadien tilde hij zijn kop weer in de lucht en liet weer één van zijn ‘brullen’ horen, enkel veel luider als eerst. Je kon nadien zien hoe hij zijn kop wat draaide om een geluid op te vangen zodat hij weer wist waar dat Valkyrie zich bevond.

Lawrence maakten even een kort en zacht teleurgesteld geluidje wanneer dat hij haar niet raakten. Misschien was het maar goed ook, dat bezorgde nadien minder problemen. Als ze besloot te vluchten was het voor hem hetzelfde als opgeven. Met andere woorden zou ze begrepen hebben dat hij krachtiger was. Daarom probeerde hij meteen haar terug te vinden om te weten waar ze stond en of ze zou vluchten.
Het was bij Lawrence pure verwarring wanneer dat Valkyrie ineens weg was. Hij had niet meteen een idee waar dat ze heen was gegaan, maar hij hoorde gen voetstappen mee. Ook was er geen hartslag te horen enkel de golven die kapot sloegen tegen de rotsen. Vluchtig keek hij om zich heen om misschien toch een geluid op te vangen, maar niks. Het bleef stil en hij had geen idee hoe het kwam.
Maar het bleef niet stil. Iets kwam uit het water omhoog gesprongen, en het waren niet gewoon golven of een dolfijn, maar iets veel groters. Druppels vlogen daarbij ook in het rond en enkele raakten Lawrence al merkte hij daar bijzonder weinig van. Zijn hoofd had hij meteen omgedraaid naar de bron. Lang duurde het niet voordat hij besefte wat het net was geweest. Valkyrie was instaat om in een zeemonster te veranderen en dat moest ze hebben gedaan. Haar eigen kop hing op dezelfde hoogten als de zijne, maar hij verplaatste zich niet. Wanneer dat ze besloot een luide brul te laten horen opende hij ook enkel zijn mond wat om een dreigende sis te laten horen.

De warmte van haar adem voelde hij tegen zijn schubben aankomen, maar hij deed geen moeiten om achteruit te deinzen. Waarom zou hij dat doen? Het was een teken van zwakten en duidelijk had hij nog niet laten zien wie er de baas was. Zijn smalle tong schoot weer uit zijn bek om in een vluchtige bewegingen het wezen voor hem aan te raken. Ergens was het om te weten wat de precieze afstand was tussen hem en Valkyrie. Eenmaal Lawrence dat wist kroop hij iets vooruit. Zijn kop en een deel van zijn lange lichaam hing zo af de klif, maar hij had genoeg spieren om zijn hoofd in de lucht te houden zodat hij niet voorover in het water zou vallen. Terwijl dat hij zijn hoofd over de klif hield kwam hij meer naast Valkyrie haar lichaam te hangen, maar geen moment ‘keek’ hij haar niet aan.
Lawrence had bij hun eerste ontmoeting wel een beschrijving gekregen van hoe dat ze eruit zag, maar toch lukte het hem niet meteen om een beeld te krijgen van haar uiterlijk. Hij wist wat hij van mensen kon verwachten, maar niet van een groot zeemonster. Zijn manier van bewegen en hoe dat hij zich meer achter haar bewoog liet merken dat het vooral nieuwsgierigheid was. De gespleten tong kwam ook vaker naar buiten dan normaal, maar hij moest oppassen. Hoe verder hij zich over de klif begaf hij gevaarlijker het zou worden. Traag bewoog hij zijn snuit dichter naar haar toe. Om de andere niet het gedacht te geven dat hij iets verkeerds wilde doen ging hij niet te snel, maar hij wilde met zijn snuit wel haar nek aanraken.

De hele tijd waren zijn bewegingen rustiger geweest dan toen hij zijn hoofd voor het eerst tegen Valkyrie aan wilde rammen. Ze had de aandacht van de Basilisk weten te krijgen en Lawrence wilde niets liever dan weten wat hij precies voor zich had. Hij wilde weten hoe ze op dat moment rook, hoe haar huid aanvoelde. Misschien dat ze net zoals hem ruwe schubben had, of voelde ze bijzonder warm aan. Het kon ook volledig het tegenovergestelde zijn. Ze was een zeemonster dus haar huid was vast glad met weinig textuur en het zou koud aanvoelen. Dat was wat hij verwachten en waar hij zekerheid om wilde hebben. Daarom dat hij zijn neus tegen haar aan wilde drukken en om niet de verkeerde indruk te geven bewoog hij traag.
Wanneer dat zijn neus dichter bij haar koude en gladde huid kwam spreiden hij zijn neusgaten om de geur goed op te kunnen vangen, maar Valkyrie was er niet van gediend. Het gegrom werd luider en eenmaal ze in beweging kwam trok hij zijn hoofd met een vluchtige beweging was van haar weg terwijl hij zelf ook een lange en diepe grom liet horen. Na haar hap beweging had hij haar snuit zacht tegen de zijne voelen komen. De bek van de Basilisk ging toen gevaarlijk ver open en hij toonden daarbij alle tanden die hij had. Een luide brul liet hij daarbij ook horen om aan te geven dat hij niet blij was met haar actie.
Het brandende gevoel dat hij kreeg kon hij niet plaatsen en het verontrusten hem. Zijn lichaam kronkelde heen en weer alsof hij probeerde te ontsnappen aan dat gene dat het veroorzaakten, maar niks hielp. Als het vuur was kreeg hij het niet uitgedoofd wat hij helemaal niet kon verklaren. In ieder geval ontsnapte er verschillende geluiden uit zijn bek. Dat was waar hij de grootste hekel aan had en waar hij niet tegen kon, als iets hem overkwam maar hij wist niet wat of wat hij ertegen kon doen.
Toen drong het ook tot hem door dat Valkyrie de oorzaak had moeten zijn. Er leefden mutanten op het eiland, dus het kon niet anders. Wanneer hij tot dat besef kwam stopte het kronkelen meteen en hield hij zijn lichaam volkomen stil en was zijn kop strak op haar gericht. Zijn was het aanvallen terug begonnen, maar hij zou de laatste klap uitdelen. Dat was altijd zo.
En toen was het ook het moment dat de Basilisk aanviel. Hij had zijn bek geopend en hapte naar haar toe, maar het zou een schijnbeweging zijn geweest. Voor dat hij namelijk zijn kaken maar rond haar nek of eender welke andere plek zou plaatsen veranderde hij snel van richting. Lawrence wilde haar niet bijten, dan zou ze dood gaan en mocht hij er de nadelen van ondervinden. In plaats daarvan was het zijn bedoeling om zijn lange lichaam deels om haar heen te kunnen wikkelen en daarvoor was hij snel naar voor geschoten. Als het zou werken zou zijn lichaam rond haar nek hangen, maar zou hij zich ook rond haar lichaam proberen te begeven. In het geval dat ze opzij wist te geraken of gewoon kon voorkomen dat hij haar beet kreeg zou hij zelf in het koude water belanden. Het was niet meteen de plek waar hij in terecht wilden komen maar het kon erger. Lawrence vond het in ieder geval de moeiten waard.