I don't want to be alone /&Lawrence

Het was het moment waarop Lawrence weer begon aan te vallen dat Valkyrie besefte dat ze toch een fout had gemaakt door van zichzelf af te bijten, hierdoor had ze zichzelf ook vijandig opgesteld ondanks dat ze het niet zo had bedoeld. Daarbij was het ook überhaupt niet haar plan geweest om van zichzelf af te bijten, ze wilde namelijk niet dat hij haar meer zou wantrouwen of als vijand zou zien. Iets wat in deze vorm van hem misschien wel te makkelijk was om te denken. Maar goed, daarbij vertrouwde zij hem ook niet helemaal meer, dus hij zou evengoed weer zijn best mogen doen om dit terug te winnen. Als was het wel duidelijk dat Valkyrie hierbij de eerste stap weer moest denken, omdat ze de enige was die leek nog helder na te kunnen denken, ook maar tot op een zekere hoogte hoor. Ze snapte nu in ieder geval wel weer dat intimidatie en dwang niet zou helpen, dat het haar alleen maar verder bij haar doel vandaan haalde.

Dus wat dat betrof was het eigenlijk maar goed dit zich naar het water had verplaatst, gezien hij hier bijna machteloos was tegenover haar, een monsterlijk beest wat daar thuishoorde en daar de macht had. Ze voelde wel dat hij zichzelf steviger om haar heen begon te wikkelen, iets wat hij al aardig sterk had gedaan. Wat er ook voor zorgde dat ze even veel moeilijk kreeg met ademen, ze probeerde alleen niet uit te ademen, want dan kon hij haar keel verder dichttrekken. Daarbij voelde ze voor kort paniek opdrijven doordat ze niet vrij kon ademhalen, ze wist zichzelf alleen ervan te overtuigen dan als ze maar lang genoeg wachtte het zo weer over zou zijn. Hij kon hier niet voor eeuwig vast blijven houden en Valkyrie kon haar adem toch wel redelijk goed inhouden, dus hij kon niet anders dan opgeven.

Ze moest dan ook wel even wachten maar uiteindelijk voelde ze zijn grip verzwakken waardoor ze weer normaal adem kon halen onder water, en dit ook meteen deed. Het slangenlichaam liet haar langzaam los en begon naar boven te komen, waardoor Valkyrie even snel weg zwom van hem, naar de diepte, om vervolgens weer om te keren en omhoog te kijken. Haar nachtvisie was redelijk goed als zeemonster en ze kon beter onderwater kijken dus ze kon zien hoe hij probeerde tegen de golven in te zwemmen, maar eigenlijk wel de verkeerde kant op ging. Dat was haar kans, haar kans om hem te laten zien dat ze hem alleen maar wilde helpen, als het nog zin had. Ze begon weer vooruit te komen, wel iets moeizamer dan anders want een van haar achterste vinnen was nog altijd stuk geslagen waardoor zoveel snelheid er ook niet in zat. Vlak voor hem dook ze weer op met enkel haar hoofd en ze brieste even als teken dat hij de verkeerde kant op zwom. Het was geen vijandige bries of iets wat daarop leek, het klonk een stuk rustiger en was enkel een aanwijzing. Vervolgens dook ze weer even onder en kwam ze onder hem te zwemmen, en drukte ze hem iets verder naar boven, zodat hij geen last had van de golven en niet zelf hoefde te zwemmen, omdat hij zich enkel hoefde vast te houden en dan deed zij het werk wel voor hem als hij deze wilde accepteren. Zij was tenslotte nog wel de enige die wist waar ze heen ging, dus als hij slim was. Haar ademhaling ging rustig en de rust was terug gekeerd, in de hoop dat dit hetzelfde bij hem zou doen..

Ze was erg opgelucht wanneer hij uiteindelijk haar nek toch los had gelaten waardoor ze weer kon ademen onderwater zonder al te veel moeite. Nu was het niet zo’n heel groot probleem voor haar om haar adem in te houden, dit kon ze toch redelijk goed. Maar leuk was anders wat, wan natuurlijk kende ze ook de risico’s wanneer hij haar zo te lang vast zou houden. Dit gebeurde gelukkig niet en Valkyrie zwom weg de diepte in, een van de dingen die altijd even deed voordat ze de strijd weer aanging. Kort terug trekken om haar gedachten weer op een rijtje te brengen en om sterker terug te komen. Wel was ze nu eigenlijk niet meer van plan om de strijd met hem aan te gaan, het tegenovergestelde eigenlijk. Maar ze had het wel eventjes een paar seconden nodig om zichzelf terug te trekken voordat ze weer boven kwam.

Gezien hij de verkeerde richting op ging besloot ze hem weer even op het juiste pad te zetten door vlak voor hem op te duiken. Enkel haar hoofd, met de rest van haar lichaam bleef ze in het voor haar nu warme water. Voor het zeemonster was de buitenlucht namelijk kouder, al zou dat voor Lawrence nu ook wel zijn. Eenmaal je nat was, kon het in het water nog warmer zijn dan erbuiten vanwege de wind. Niet dat het water dan ook meteen warm was, want het was nog steeds ijskoud. Om hem nog verder te helpen begon ze onder hem te zwemmen en bracht ze hem een beetje omhoog met haar rug. Ze ging dan ook een behoorlijk stukje sneller dan Lawrence, en gezien hij zich toch ver van de kant bevond leek het haar een goed idee om hem te helpen, en daarbij te laten zien dat ze hem niets aan wilde doen. Hij krulde zijn lichaam weer om die van haar heen, waardoor ze kort achterom keek, maar hij hield zich gelukkig alleen vast. Het was dan wel een beetje strak maar het was beter dan dat hij haar keel probeerde dicht te knijpen. Ze had niets door van dat hij had opgemerkt dat ze aan het bloeden was, en stiekem ook nog best behoorlijk, maar ze verbeet zelfs de pijn al die tijd. Daarbij had ze wel andere dingen aan haar hoofd, en Lawrene terug zien te krijgen naar zijn menselijke vorm was daar een van. Niet dat ze iets tegen de Basilisk had, maar het stak haar best wel dat hij hierin haar keel had proberen dicht te knijpen. Het was een gevoelige plek hij had haar daar best kunnen vermoorden, iets wat ze natuurlijk niet zomaar kon vergeten, ook niet als hij terug een mens was.

Bij het strand aangekomen zwom ze gewoon de zandbank op, want het was nu ook niet zo dat ze helemaal niet het water uit kon. Haar vinnen konden haar nog vooruit brengen over het zand en ze zou ook weer terug kunnen mocht ze dat willen, maar dat deed ze enkel niet. Ze schudde een beetje om duidelijk te maken dat hij van haar rug af moest komen terwijl haar hoofd laag bij de grond hing, een beetje uitgeput. Haar conditie was niet meer een van de beste, maar dat kreeg je als je 500 jaar lang maar enkel een paar meter kon zwemmen omdat je vast zat, en voor het grootste gedeelte eigenlijk alleen maar geslapen had. Omdat nu dit lichaam van het zeemonster ook niet zoveel nut meer had veranderde ze langzaam terug naar zichzelf en lag ze op haar buik op adem te komen in het zand. Ze dwong zichzelf alleen al snel om weer een beetje overeind te komen, alleen ver kwam ze niet. Een pijnlijke kreun kwam even uit haar mond waarop ze met haar hand vlug naar vlak boven haar knie ging en daarbij ook haar kaken strak op elkaar begon te klemmen om niet nog luider te worden. Lawrence was tenslotte ook niet in de buurt, en nu was het misschien niet heel erg om zichzelf zwak op te stellen, maar ze vertrouwde er nog niet volledig op. Daarbij stond haar eigen veiligheid ook nog op eerste plek. ”Ik geef op,” Liet ze luid en duidelijk weten terwijl haar ogen de grote slang weer opzochten. Ze zette haar handen in het natte zand neer en een golf kwam weer over haar heen gespoeld, maar ze wist deze keer wel overeind te komen. Haar hand hield ze tegen de wond aan om het bloeden toch iets te stelpen. Het was geen wond waar ze aan zou sterven en het vele bloed kwam meer doordat het verdunt werd met het water, en omdat de wond toch redelijk diep was. Maar veel zorgen maakte ze er niet om. ”Ik ga niet tegen je vechten, hoor je mij?” Riep ze vervolgens. ”Ik wil niet tegen je vechten.” Verbeterde ze zichzelf, want als hij haar geen keus liet zou ze dat natuurlijk alsnog wel doen. ”Je hebt al gewonnen, is dat alles wat je wilt horen zodat je weer terug kunt veranderen?” Vroeg ze vervolgens, waarbij ze de pijn in haar stem probeerde te onderdrukken..

Als opgeven de enige manier was moest ze dat maar doen. Niet dat ze het graag deed, maar Valkyrie wist tenminste wanneer dat het beste was wat je kon doen. Ze wilde niet tegen Lawrence vechten en had was al te ver gegaan daarnet, dat wilde ze niet nog eens. Hij was daarbij ook te ver gegaan en had bij haar grenzen een beetje overgestoken. Misschien zonder dat hij het zelf door had maar ergens was ze ook best wel kwaad, ondanks dat ze het nog niet liet merken. Ze moest er eerst voor zorgen dat hij terug ging naar zijn menselijke vorm want tegen de Basilisk schreeuwen had geen zin, alleen om hem te vertellen dat ze zichzelf overgaf want dan kon hij misschien terug veranderen.

Iets wat hij ook deed, want niet veel later stond hij er weer als een mens voor haar, waardoor ze toch even opgelucht adem haalde. Dan hoefde ze zichzelf ook niet meer heel ernstig te verdedigen, of bang te zijn dat hij toch nog besloot haar aan te vallen. Opgeven was blijkbaar genoeg geweest om hem te doen stoppen, en daar was ze blij om geweest. Want anders was ze ten einde raad, moest ze misschien toch nog iets meer pijn gebruiken zoals het geven van grote zware schokken, niet iets waar ze op zat te wachten. Ze keek hem dan ook nog even opgelucht aan met een deels wel van de pijn vertrokken gezicht, maar gelukkig kon hij dat niet zien. Tot haar blik toch weer even naar haar wond ging, die er behoorlijk slecht uitzag. ‘Dat ging nog niet zo slecht,’ Hoorde ze Lawrence zeggen waardoor ze weer opkeek naar hem, nu wat fronsend. Niet zo slecht? Weer kwam er een golf aangezet en die duwde haar bijna om, maar ze wist nog net haar evenwicht te behouden, iets wat nog redelijk knap was gezien ze ook al stond te trillen als een rietje van de kou. ‘Ik wilde je namelijk niet doden,’ Verklaarde hij zichzelf vervolgens, waarop Valkyrie even bedenkelijk een mondhoek optrok, niet al te vrolijk. Ze moest zichzelf even inhouden om niet meteen als een wilde uit te vallen. Probeerde eerst nog rustig na te denken voordat ze wat wankel naar hem toe begon te lopen, gezien de rots ook goed op haar gewicht had geslagen.

Dat hij het koud had was wel te verwachten, ze had het zelf ook ijskoud nu ze niet meer het geweldige zeemonster was die tegen deze temperaturen kon. Ze was al dichter naar hem toe komen lopen maar erg snel ging het niet. Eigenlijk moest ze haar been even goed verbinden, maar ze had daar nu nog even geen aandacht voor. ”Niet zo slecht?” Vroeg ze hem na, duidelijk niet blij met deze verwoording. ”Zo heel erg was het dus niet om me van een klif af te gooien? Of om me proberen te wurgen?” Vroeg ze wat streng en bot, maar toch wel met een gekwetste ondertoon. Ze zuchtte even gefrustreerd en draaide haar gezicht van hem weg, om zichzelf onder controle te houden en niet verder te gaan. Woede was niet eens van de dingen die ze het beste onder controle had, en het leek nu zelfs slechter te gaan als ze een mens was dan wanneer ze het zeemonster was. Ze wilde daarbij niet boos zijn op hem, of zich überhaupt gekwetst voelen, ze had het namelijk best zien aankomen. En toch, als hij haar echt als een vriend zag, had hij niet zijn lichaam om haar nek gedraaid in een poging haar te wurgen.

”Kom, laten we maar terug gaan voordat ze nog doodvriezen.” Zei ze een beetje op een kalme emotieloze toon, al zat er natuurlijk wel emotie achter, alleen die wilde ze niet laten zien. Daarbij was ze ook nog net aardig genoeg om hem haar arm te bieden, omdat hij nog altijd niet de weg kon zien en het zou zeker zonder zijn stok nu niet makkelijker worden. Daarbij kon ze zelf misschien ook een klein beetje steun gebruiken, ondanks dat ze het niet nodig wilde hebben. Ze bukte nog wel even om een stuk van haar broek af te scheuren, die toch al stuk was nu, om dat onderste stuk vervolgens om haar knie en bovenbeen te wikkelen, nogal strak zodat ze er beter mee zou kunnen lopen. Hierbij had ze kort een sissend geluid gemaakt en klemde ze haar kaken weer strak op elkaar.

Ze wist misschien wel dat het een klein beetje oneerlijk was om hem allemaal verwijten toe te gooien, zeker omdat zijn gedrag en manier van denken of misschien wel gewoon alleen voelen op dat moment anders was, en dit wist ze. Valkyrie was alleen niet zo goed in het omgaan met het beetje woede dat ze voelde, omdat het gewoon niet zo was gegaan zoals zij dat wilde. Het was gewoon omdat hij deed alsof het niets was en alsof hij er al was dat Valkrie hier een beetje pissig om werd, want het mocht dan misschien een overwinning zou voor hem maar zoals zij het zag was hij er nog lang niet. Daarbij had zij haar leven hier ook op het spel gezet, zeker omdat zij hem geen pijn wilde doen en hij wel was begonnen met een poging om haar toch pijn te doen. Ze had van een klif af moeten springen, want op zich al gevaarlijk genoeg zou moeten zijn en vervolgens had hij haar nog proberen te wurgen.

Hij fronste ongeloofwaardig terug wanneer ze toch had gesproken, waarbij ze nog probeerde haar woede een beetje in te houden. ‘Wat had je dan verwacht? Dat het helemaal perfect zou gaan?’ Zei hij nu ook iets luider waarop ze even diep zuchtte en haar hoofd weg draaide. Ze bleef strak voor zich uitkijken naar de golven die aanspoelden en liet even haar kaken over elkaar bewegen. Hij had wel gelijk, en dat wist ze maar ze was te koppig om het toe te geven. Natuurlijk had ze niet meteen verwacht dat het geweldig zou gaan, daarvoor was ze te laat geweest in het vragen of hij terug wilde, of was eigenlijk toch geen goed idee geweest. Had ze toch met iets anders te maken dan met wat ze zelf had. ‘Wees blij dat het maar van een klif was! Dat ik je maar probeerde te wurgen want in het ergste geval had je nu hier nu kronkelend van de pijn op de grond gelegen,’ Ging hij verder waarbij ook steeds luider werd tot het bijna roepen was en hij met een kwaad gebaar naar de grond voor hem wees. Valkyrie keek hem nu weer aan met kwade ogen, waarop ze even heel diep adem haalde. ”Denk je serieus dat ik zo zwak ben? Ik had jou ook kunnen vermoorden, weet je? Maar in plaats daarvan dacht ik er nog wel aan dat ik je geen pijn wilde doen, tenminste niet als het niet nodig zou zijn.” Reageerde ze erop terug, ook bijna schreeuwend. ”Daarbij ben ik immuun voor gif en ziektes, dus maak je daar maar geen zorgen over.” Meldde ze er achteraan, nog altijd doelend op dat het hem blijkbaar allemaal niets uitmaakte wat zij deed. Wat zij voor hem aan het doen was. ”En serieus? ‘Dat ik je maar probeerde te wurgen?’” Vroeg ze na nog even kort stil te zijn geweest, omdat het weer in haar hoofd opkwam. Alsof ook dat helemaal niets betekende.

Toch ondanks dat ze nu niets liever wilde dan hem hier gewoon achterlaten om er zelf maar achter te komen, kon ze dat toch niet doen met hoe hij er nu bij stond. Zij zelf trouwens ook. Ze waren allebei doorweekt van het zeewater en konden de warmte van binnen wel gebruiken. Hij zou ook niet ziek kunnen worden, iets wat zij dan weer niet kon maar alsnog, erg fijn was het niet. Daarom bood ze hem toch haar hand aan, maar die weigerde hij duidelijk door deze gewoon weg te slaan. Hij draaide daarbij zijn hoofd ook van haar weg waardoor ze hem even aankeek met nog altijd een frons op haar gezicht. ”Wat?” Vroeg ze even voordat ze verder ging, terwijl ze zichzelf weer terug helemaal naar hem gedraaid had. ”Ik kan je net zo goed hier achterlaten als je dat liever hebt, ik probeer alleen maar te helpen.” Zei ze nog altijd met een harde stem die niet heel vriendelijk klonk waarbij ze ook haar been begon te verbinden, want die zag er slecht uit en ze zou daar straks wel wat aandacht aan mogen geven. Niet dat ze naar de ziekenboeg ging, ze kon dit tenslotte zelf ook wel. Ze bleef hem even aankijken en zuchtte vervolgens even waarbij ze ook even met haar ogen knipperde, omdat dit toch eigenlijk ook niet de oplossing leek. Ze was namelijk weer een beetje aan het overdrijven en eigenlijk was dat niet nodig. Nog even slikte ze en nam ze ook weer diep adem. ”Sorry, oké? Ik had niet zo boos moeten reageren meteen.” Legde ze nu gemeend uit waarbij ze gewoon rustig op een reactie bleef wachten..

Heel goed ging het ook niet wanneer hij net was terug geshift, deels omdat Valkyrie nu niet meteen heel blij was geweest met alles. Ze stond hier daarbij ook nog als een bezopen katje, zeker omdat ze nog wat golven over zichzelf heen had gekregen droop het water nog helemaal van haar af. Dus sowieso, heel blij kon ze dan ook niet zijn. Haar lange bruine haren hingen nat over haar schouders heen en langs haar gezicht, omdat ze deels gebukt stond vanwege haar knie die toch behoorlijk stuk geslagen was tegen de rots aan, met een diepe snee erboven. Iets wat bij een normaal persoon toch zeer ernstig zou kunnen zijn, en misschien wel niet meer te genezen, Diegene zou dan voor altijd last van zijn/haar knie houden, maar gelukkig genas Valkyrie sneller dan een normaal persoon en zou het ook weer helemaal goed komen. Het had alleen een paar dagen nodig en dan kon ze er weer gewoon normaal mee lopen.

‘En terwijl jij daaraan dacht bleef ik eraan denken dat ik je niet mocht vermoorden! Of is dat niet goed genoeg voor mevrouw?’ Zei hij vervolgens kwaad terug waarop ze hem weer fronsend aankeek maar ook licht verbaast. Ze had voor even nog getwijfeld, maar het was hem dus toch wel helemaal gelukt om dat in gedachten te houden, dat hij haar niet mocht vermoorden. Pijn doen was enkel nog geen probleem geweest maar goed, daar moesten ze dan nog aan werken, als ze tenminste nog verder zouden gaan. Het was misschien ook wel omdat ze nog de oude Viking manier in haar hoofd had zitten qua trainen, daarin werd je gewoon keihard door gepushed tot het uiterste. Daarbij was een beetje beter of een beetje goed nooit genoeg, je moest jezelf tot het uiterste trainen tot je als het ware onverslaanbaar was, lukte dat niet dan was je niet hard genoeg aan het werk en was het gewoon niet goed. Dan waren er geen complimenten te geven, alleen dat het beter moest.
Hier werkte dat nu niet helemaal, en dat snapte ze wel, ze leefde tenslotte niet meer samen met Vikingen zoals ze gewend was. Ze keek dan ook even bedenkelijk voordat ze antwoord gaf, maar het was nog wel duidelijk dat ze niet bijgekomen was van haar woede. Iets wat ook wel weer in haar antwoord bleek. ”Noem me niet zo!” Siste ze boos. Ze zag het absoluut niet als een compliment om zo genoeg te worden, misschien zelfs eerder als een belediging. Valkyrie was een warrior, en daarbij helemaal niet zo ‘lady-like’, iets wat ze ook nooit wilde worden.
‘Ha boehoe,’ Zei hij terug over haar opmerking van het wurgen en rolde overdreven met zijn ogen. Iets wat Valkyrie wel heel erg prikkelde om haar woede ook nog eens te gaan uiten, ze had daarbij haar vuist al gemaakt en die had ze ook even in een korte beweging omhoog willen slaan, maar ze hield zichzelf nog tegen. Dwong zichzelf om te herinneren dat ze hem niet wilde bevechten, maar als dit nu in haar tijd was geweest, had ze het gedaan. Zo sprak je namelijk niet tegen haar. ‘Wat wil je nu dat ik zeg? Sorry dat ik het monster niet even goed onder controle heb als iemand die ouder is dan 500 jaar?’ Vroeg hij vervolgens waarbij hij ook weer zijn stem verhoogde. Ze zuchtte eventjes. ”Nee, maar in ieder geval is een ‘sorry’ al genoeg, als dat niet te moeilijk is voor je.” Zei ze nu iets rustiger terug, maar het was wel te horen dat ze er nog steeds door was aangedaan.

Wanneer hij haar hand ook nog afsloeg moest het toch eigenlijk niet gekker worden. Ze kon hem niet prima achterlaten, dat was geen probleem. Dan mocht hij zelf zijn weg wel weer terug vinden en ze zou hem wel niet helpen. Kon zij tenminste regelrecht terug naar haar kamer lopen - strompelen - en iets doen aan haar knie. Toch besloot ze dit niet te doen, omdat ze toch ergens wel om hem gaf en hem hier moeilijk kon achterlaten. Ze moest het daarom toch proberen. ‘Ik heb ondertussen wel door hoe jouhelpen,’ Zei hij en maakte even met zijn vingers konijnenoortje. ‘- eraan toe gaat en dat is niet de manier van hulp die ík wil,’ Vervolgde hij, waarbij haar mond bijna openviel van verbazing. Ze haalde even haar hand door haar natte haren heen en draaide zich van hem weg, puur omdat ze even een passende reactie moest vinden. Ze wilde niet weer beginnen dus probeerde ze zichzelf eerst nog te verontschuldigen, maar wanneer hij dit ook niet goed oppakte kon ze er ook niets meer aan doen. Hij wandelde alvast weg met zijn rug naar het strand toe terwijl Valkyrie hem nog verbaast aan bleef kijken. ‘Maar natuurlijk,’ Zei hij sarcastisch. ‘Eén sorry en alles is vergeten en vergeven,’ Ging hij op dezelfde manier verder terwijl hij gewoon door bleef lopen. Ze slikte even en beet kort op haar wang voordat ze ineens snel achter hem aan begon te lopen, tenminste zo snel ze kon dan gezien ze nogal mank liep. ”Nou sorry dat mijn manier van helpen jou niet aanstaat! Maar ik doe tenminste de moeite om je te helpen maar als dat al niet genoeg voor je is, en je alleen maar gaat lopen zeiken, ben ik er ook helemaal klaar mee!” Riep ze nog hard naar hem toe terwijl ze weer stopte. Je kon de emotie wel in haar stem horen, dat ze er zeker niet blij mee was. Iets wat haar ook weer boos maakte op zichzelf, want ze was blijkbaar stom geweest om hier teveel vertrouwen in te stoppen. Ze begon de andere kant op de lopen, meer rechtstreeks naar het eiland dan Lawrence nu ging, maar struikelde al snel over iets en viel voorover op haar knie, waarop ze eventjes zachtjes een schreeuw uitbracht. Nog een keer keek ze even Lawrence aan, waarna ze met de rug naar hem toe gekeerd ging zitten. Ze wachtte nog wel even voordat ze terug ging, tot ze iets minder van de pijn zou voelen..

Het was misschien een van de moeilijkste dingen voor haar op het moment, hiermee dealen, met de ruzie die gaande was tussen hun beide. Begonnen omdat zij niet zo blij was geweest met dat Lawrence haar van een klif af had laten springen en haar had geprobeerd te wurgen, iets wat op zich best logisch was. Hij mocht dan wel degene zijn die trots was omdat hij haar in ieder geval niet vermoord had, maar dat was iets wat Valkyrie op het moment niet echt kon. Hij was dan ook niet degene die van een klif af had hoeven springen of bijna gewurgd werd. Niet dat zij wel helemaal onschuldig was, want zij had ook dingen gedaan die ze beter niet had kunnen doen, maar als hij haar hiervoor de kans had gegeven had ze zich hiervoor nog wel verontschuldigd. Iets wat hij niet leek te willen doen. ‘Daar kan je nu dan nog lang op wachten,’ Zei hij simpel, waarop ze nog altijd een vuist in zijn gezicht wilde planten. Ze kon er gewoon echt niet tegen dat hij zo deed, zeker niet omdat ze hem al als een vriend was gaan zien, de enige.

Ze haatte het daarom ook zo erg dat hij eigenlijk gewoon even eigenwijs was als haar en haar hulp dus gewoon afwees. En ze had nog geprobeerd ‘sorry’ te zeggen maar hier werd niet naar geluisterd, dus wat kon ze verder nog doen? Helemaal niets. Daarbij was ze er gewoon helemaal klaar mee. Als hij zo eigenwijs wilde zijn moest hij dat maar zijn en kon hij het voortaan allemaal in zijn eentje uitzoeken. Iets wat ze dus eigenlijk helemaal niet meende, maar goed. Ze was boos en dan zei je wel vaker dingen die je niet meteen meende. Ze moest daarbij het laatste woord hebben, wilde niet alsof het leek dat zij hem nodig had, want ze kon het allemaal wel prima alleen. Valkyrie was de laatste 500 jaar al op zichzelf geweest, dus ze had niemand nodig.

Hij draaide zich nog even om wanneer ze naar hem geroepen had en hield zijn armen naast zijn lichaam omhoog. ‘Dan ben ik er ook klaar mee,’ Zei hij waarbij hij nog even stil bleef staan voordat hij zich weer omdraaide en verder begon te lopen. Valkyrie keek hem ook nog even na voordat ze zelf ook besloot haar weg terug te vinden. Want dan was het ook klaar. Zou ze hem ook niet meer helpen en hoefde hij ook niet naar haar te komen om zijn deel van de deal te vervullen. Dan hoefde ze hem ook niet meer te zien.
Wanneer ze alleen wegliep - nog altijd boos - struikelde ze al snel over iets omdat ze iets te hard liep en niet aan het opletten was. Daarbij waren haar gedachten er nog altijd niet bij. Ze viel hierbij voorover en alsof het nog niet erg genoeg was op haar knieën en haar handen. De pijn van haar gewonde knie werd hierbij net even iets teveel waardoor ze ook een klein schreeuwtje had laten horen. Daarom sloot ze ook even haar ogen en klemde opnieuw haar kaken op elkaar terwijl ze nog een laatste blik op Lawrence wierp, die wel was gestopt met lopen. Niet dat het haar nog iets kon schelen, stiekem wel maar ze wilde nu dat het haar niets kon schelen. Ze draaide zich daarom langzaam om en ging in het zand zitten, met haar rug naar hem gekeerd. ‘Blijkbaar ga jij meer hulp nodig hebben om terug te geraken dan ik,’ Hoorde ze hem droogjes zeggen waardoor ze eventjes opzij keek, niet naar hem maar wel dat ze het had gehoord. Vervolgens rolde ze even met haar ogen en sloeg ze haar armen over elkaar en hield ze deze dicht tegen haar lichaam aan voor warmte. ”Ik heb helemaal geen hulp nodig, en al helemaal niet van jou.” Zei ze terug, nog altijd gekwetst en veel te eigenwijs natuurlijk. Hulp zou wel fijn zijn, maar nodig had ze het niet. Daarbij wilde ze ook geen hulp van iemand die dit haar niet wilde geven omdat hij het niet meende. Dan zou ze hier liever wachten tot het iets beter zou worden. Ze was wel erger gewend, de kou had ook veel erger gekund, zeker sinds Valkyrie de strenge winters van het noorden gewend was. Dood kon ze er niet aan gaan, fijn was wat anders wat maar het moest dan maar..

Het irriteerde haar ergens hoeveel moeite ze ermee had, want het maakte haar alleen maar meer duidelijk dat ze veranderd was in die 500 jaar dat ze alleen in een kooi had gezeten. Ze voelde zich kwetsbaarder en dat was totaal niet hoe we zich wilde voelen. Puur omdat ze nog zo weinig wist van deze wereld en ze er plots alleen voor har gestaan. Heel haar leven had ze vrienden, familie en vijanden gehad, maar die waren ineens allemaal weg en ze had ook geen idee wat er mee gebeurd was. Je kon dus wel zeggen dat ze zich behoorlijk eenzaam had gevoeld, en het eerste gesprekje dat ze met Lawrence had gehad was al beter gegaan dan enig ander gesprek dat ze had gehad sinds ze weer vrij was uit die verdomde kooi. Daarom haatte ze dit zo erg.

Maar ze maakte het zelf ook alleen maar erger, zeker op het laatst wanneer ze nog riep dat ze er helemaal klaar mee was. Het was namelijk niet waar, maar ze was boos en ze probeerde hem te raken. Ze was dan ook wel een beetje teleurgesteld wanneer ze hier niet in leek te slagen. Hij bleef gewoon verder lopen en riep zelfs hetzelfde terug. Dus het was klaar? Had ze nu haar kans om vrienden te worden compleet in het water gegooid? Alleen maar omdat ze een beetje overdreven reageerde op dat hij haar van een klif had afgegooid en had geprobeerd te wurgen? Niet dat ze het nog volkomen onterecht vond, maar oké, ze had het misschien wel aan kunnen komen en kunnen verwachten.
Ze wilde weglopen maar hier ging het alweer mis en ze struikelde omdat ze niet oplette, of eigenlijk kon het ook wel zijn omdat ze haar voet niet goed genoeg optilde in het zand, en ze had al een zwak been. In ieder geval, het zorgde ervoor dat ze voorover in terug in de zand terecht gekomen was, en dit was te horen geweest. Het was best logisch, want ondanks dat Valkyrie pijn wel redelijk goed kon verbijten omdat ze had tenslotte zelfs wel ergere verwondingen mogen meemaken, deed het nog altijd verdomd veel zeer. Zeker als de wond ook nog niet zo licht was als deze. Wanneer ze Lawrence er een opmerking over hoorde maken, liet ze even weten dat ze geen hulp nodig had. Het was namelijk waar, ze had het niet nodig want uiteindelijk kon ze zichzelf wel redden. Dood gaan ging ze niet zomaar. Maar dat hield niet weg dat het wel beter was als ze een beetje hulp kon krijgen, iets wat ze alleen nu niet van hem wilde. Als hij haar hulp niet meer wilde, waarom zou ze die van hem dan wel willen? Ze hoorde hem verder weg lopen maar uiteindelijk ook weer stoppen.

‘Yeah wel,’ Begon hij waarop Valkyrie gewoon deed alsof ze hem niet hoorde, niet dat hij dat kon zien, maar dat was het punt ook niet. Ze wilde zijn hulp niet en ze zou hem ook niet meer helpen. Klaar. In die stilte bleef Valkyrie stil zwijgend over de zee uitkijken, gelukkig wel een van haar favoriete uitzichten. Ze wachtte op wat hij verder zou zeggen, want ondanks dat ze nu door wilde zetten met haar eigenwijsheid was ze toch benieuwd. ‘Sorry,’ Zei hij dan toch, waarop Valkyrie haar ogen even liet zakken naar de grond voor haar voeten. Nam even diep adem en slikte vervolgens ook gelijk. Ze knipperde even haar wat waterige ogen weg, en die kwamen niet echt omdat ze hier nu zo emotioneel van werd. Nou ja, eigenlijk wel maar dat kwam omdat haar gedachten even weggleden naar iets anders, een herinnering van vroeger die bij haar naar boven was gekomen. Ze knikte nog eventjes en draaide haar gezicht weer even terug naar die van hem. Zweeg alleen nog wel, want echt een reactie wist ze niet, maar echt nodig was het ook niet. Ze was hier eigenlijk al blij mee.
‘Jij hebt het misschien niet nodig maar,’ Begon hij weer en keek vervolgens van haar weg, waarbij hij zijn ‘blik’ naar de grond liet gaan. ‘Ik heb geen idee waar ik ben en waar ik heen moet gaan,’ Ging hij verder waarop ze ook weer zachtjes knikte en weg keek. Ze trok even zachtjes een mondhoekje op, en dat was eigenlijk meer om het feit dat ze allebei zo hard mogen riepen dat ze elkaars hulp niet nodig hadden, terwijl ze het eigenlijk wel konden gebruiken. Want ook Valkyrie kon zijn hulp best wel gebruiken, en dan had ze het ook nog niet alleen over haar been en dat ze niet geweldig goed kon lopen op het moment. Ze wilde ook eigenlijk geen ruzie met hem omdat ze hem ook nodig had als een vriend. Er moest namelijk toch iemand zijn die ervoor moest zorgen dat ze niet volledig door zou draaien hier? ”Misschien hebben we dan allebei elkaars hulp wel een beetje nodig..” Gaf ze dan ook toe, waarop ze haar hand weer even kort op haar been legde, zodat ze deze kon ondersteunen terwijl ze weer overeind kwam. Met wat moeite mankte ze dan toch weer naar hem toe. ”Dan maar weer inhaken?” Vroeg ze even een tikje ongemakkelijk, om daarmee ook te laten weten wat ze alweer bij hem was en dat ze hem aan zou raken, niet dat hij daarvan zou schrikken. Ze haakte even bij hem in en zette zichzelf wat recht, probeerde nog altijd een beetje steun uit haar pijnlijke been te krijgen. Het voelde niet echt fijn, want echt warm was het nog steeds niet gezien ze allebei doorweekt waren van het koude zeewater. Toch was het wel beter dan niets, niet dat ze meteen knus tegen hem aan kroop want dat zou ze ook niet doen. Ze bleef wel een beetje haar afstand houden, terwijl ze met hem ingehaakt de juiste richting op begon te lopen..