I don't want to be alone /&Lawrence

Het was even een beetje moeilijk, sinds ze net allebei keihard naar elkaar hadden lopen roepen dat ze elkaar hulp niet meer wilden, dat ze er eigenlijk zelfs helemaal klaar mee waren, dat ze nu toch misschien wel wat hulpen gebruiken. Hij was uiteindelijk degene die hieraan aan had toegegeven, waardoor Valkyrie dat maar beter ook kon doen. Hoezeer ze het zelf ook anders had gezien en ze wilde het ook helemaal niet toegeven, maar het was wel eerlijk. Ze kon hier dan wel blijven zitten wachten, wachten tot de pijn wat zou zakken, alleen deed ze zichzelf hier eigenlijk alleen maar meer pijn mee. Iets wat ze wel zeker aankon, maar fijn was het zeker niet en Valkyrie snakte er ook weer na om veilig terug te zitten in haar warme kamer. Ondanks dat ze zich daar ook niet fijn of thuis voelde, het was op het moment beter dan doorweekt buiten op het strand zitten.

Ze had dus Lawrence maar weer opgezocht en was hij hem komen inhaken, waarna ze ook kort haar eigen evenwicht goed terug moest vinden voordat ze verder kon lopen, het was nu eenmaal niet makkelijk, dat bleek wel. Ondanks dat ze toch afstand van hem bewaarde, deels ook omdat ze het zelf nog weer een beetje ongemakkelijk vond en misschien stiekem nog wel een klein beetje koppig was, moest hij toch voelden dat ze toch probeerde zich wel een beetje overeind probeerde te houden aan zijn arm. ‘Je mag ook je arm over mijn schouders slagen als dat makkelijker voor je is,’ Stelde hij vervolgens voor waardoor ze hem even aankeek, wat twijfelend, niet zeker of hij het wel oké vond.
Na toch even getwijfeld te hebben sloeg ze toch haar arm om zijn schouders heen, omdat het meer steun zou bieden en dat zou het toch wel makkelijker maken. ”Dankje,’ Zei ze nog even zachtjes mompelend, bijna onhoorbaar omdat ze zich er nog altijd een beetje voor schaamde. Maar omdat ze toch dankbaar was omdat hij het aangeboden had.

Zachtjes was ze al begonnen te lopen richting de school, net een beetje in een andere richting als waar hij heen was gegaan. Ze had wel moeite met lopen maar daarbij dwong ze zichzelf nog wel om haar been gewoon te blijven gebruiken, hoe pijnlijk het ook was voor haar. Het maakte het voor Lawrence alleen nog wat makkelijker en ze wilde niet al te zwaar op hem leunen, niet dat ze heel zwaar was maar ze was wel krachtig, iets wat je misschien wel kon merken. Een lange tijd zei ze dan ook helemaal niets meer tot ze weer bij het gebouw waren aangekomen. Ze bracht hem naar binnen, en andersom hij haar natuurlijk ook gezien ze op hem steunde. Vanaf hier was de weg niet zo heel moeilijk meer, ook voor hem niet, maar ze liep hem wel naar zijn deur toe. Het was gelukkig binnen al wel weer iets warmer dan binnen, maar in de gangen viel het ook nog wel mee, en daarbij waren ze allebei nog nat van het koude water.
Ze stilde begon haar nu ook een beetje op haar zenuwen te werken en ze werd er steeds een beetje ongemakkelijker van.”Het spijt me trouwens voor wat ik allemaal heb gezegd.. Het was niet mijn bedoeling om zo boos te doen en ik heb het misschien een beetje overdreven.” Zei ze daarom ook zachtjes met een zuchtje. ”Ik hoop dat je met het kan vergeven.. En misschien is het ook een goed idee als we dit niet meer samen doen.” Zei ze vervolgens, waarbij ze het hele mutatie trainen bedoelde. Het praten was allemaal heel leuk geweest die andere dag en nog steeds wilde ze graag vrienden blijven. Maar Valkyrie was te messed up om hem zelf te helpen met zijn mutatie, dat merkte ze al aan alles. Ze begon zelf tenslotte ook steeds slechter te worden met haar eigen controle en dat zou Lawrence niet beter maken. ”Ik denk dat 500 jaar me erg heeft veranderd.” Zei ze tenslotte met een klein kwetsbaar kantje in haar stem, iets wat toch liet merken dat zij ook niet helemaal ‘oké’ was zoals ze eigenlijk liet merken, dat ze toch wel haar zwakke puntjes had..

Ze wist niet wat ze moest zeggen wanneer ze terug aan het lopen waren, dus bleef ze maar gewoon stil en wees ze hem de weg terwijl zij met een arm over zijn schouders op hem leunde. Het was ook deels omdat ze het niet helemaal leuk vond om deze hulp aan te nemen, wilde het namelijk niet nodig zijn. Toch was ze wel dankbaar voor zijn hulp, want het wat beter dat ze nu al binnen zijn dan pas de volgende morgen. En dat was niet omdat ze er iets op tegen had om buiten te slapen, eerlijk gezegd leek dat haar zelfs fijner omdat ze het niet bepaald fijn had tussen de vier muren van haar kamer, zeker niet in haar eentje. Het maakte dat ze weer hetzelfde gevoel kreeg als in de kooi en het zorgde ervoor dat ze toch licht in paniek raakte. Ze moest alleen zorgen dat haar been goed kon helen, zodat ze daar over een aantal dagen geen last meer van zou hebben.

Zachtjes liet hij haar los wanneer ze bij zijn kamer waren aangekomen, zodat ze niet meteen weer naar de grond zou zakken. Ze liet hem ook los en strompelde naar de muur toe om daar tegenaan te staan waarbij ze ook nog besloot om iets te zeggen, en toch ook nog een verontschuldiging aan te bieden, gezien ze niet echt wist of hij die andere had kunnen aannemen. Daarbij wilde ze er zeker van zijn dat hij wist dat het haar speet, alles wat er was gebeurd. ‘Ja wel, het is niet alles om te worden aangevallen door een reuzenslang,’ Zei hij droogjes terug in plaats van dat hij al de deur open deed om zijn kamer in te lopen, maar hij draaide zich nog even om. Ze tilde zachtjes trillend haar mondhoek op, niet echt in een gemeende glimlach, maar meer om sterk te blijven. Hoewel hij het toch niet kon zien, het was tenslotte ook meer voor haarzelf. Haar ogen gleden ook even weg en ze slikte eventjes. Lichtjes teleurgesteld in dat hij nog altijd niet helemaal haar verontschuldiging leek te accepteren, en het deed toch wel een beetje zeer. Had ze het dat zo erg verpest?

Ze reageerde er daarom ook niet meer op, alleen met dat het misschien handiger was om niet meer samen te trainen. Het had misschien geholpen omdat hij haar niet wilde vermoorden, maar Valkyrie wist niet of hij er nog mee verder wilde. Tenslotte wist ze dat zelf ook niet, want waar dit toe had geleid was zeker niet iets waar ze op had gehoopt. Ze wist niet of het nog zou werken, want ze was zelf ook duidelijk niet stabiel genoeg voor hem om zijn vertrouwen in te stoppen. Ze voelde zich kwetsbaar en misschien zelfs lichtjes angstig door alles wat haar was gebeurd, en ze voelde zich al helemaal niet meer zichzelf. ‘Dat lijkt me het beste,’ Beademde hij waarop ze even zacht knikte en een instemmend geluidje maakte.
Dat die 500 jaar lang opgesloten gezeten te hebben haar had veranderd was zeker, dat wist ze zelf ook. Ze zei het daarom ook, misschien zelfs wel een klein beetje als een waarschuwing voor hem. Dat ze niet helemaal stabiel was en misschien zelfs voor haar moest uitkijken. Ze had geen idee wat voor gevaar ze kon zijn als ze haar hoofd mocht verliezen, het was al wel gebeurd wanneer ze net uit de kooi was losgebroken en dat had honderden mensen het leven gekost. Haar zusje had haar toen moeten tegenhouden of ze was waarschijnlijk niet gestopt. ‘Dat zou iedereen veranderen,’ Zei hij terug, waarop ze weer even knikte en zachtjes een klein moeilijk geluidje maakte, alsof ze iets probeerde weg te slikken. Waarna ze even diep adem haalde en de vochtigheid uit haar ogen probeerde weg te krijgen. ”Beloof me dat je zal uitkijken, voor wat dan ook.” Zei ze vervolgens, een klein beetje vaag maar hij had misschien wel door wat ze bedoelde.

Hij legde even een hand op haar schouder waardoor ze hem fronsend aankeek, niet dat het veel zin had maar het maakte voor haar niet zoveel uit. ‘Volgens mij zijn we enkel allebei toe aan een warm bed,’ Zei hij waarna hij zijn hand weer weghaalde, en Valkyire ademde weer even diep in. Niet dat ze vooruit keek naar weer terug in haar bed liggen. Zelfs de bedden waren te vreemd en ze voelde zich er nog altijd niet gemakkelijk in, maar dat kwam ook deels doordat ze helemaal alleen in haar te kleine kamer lag. ”Yea,” Zei ze zachtjes, waarbij ze probeerde overtuigend over te komen. Al zou ze zich straks eerst nog met haar been bezig moeten houden, want die wond zou ze wel moeten dichtbranden. Dan maakte het een betere kans op snel helen. ‘Ik heb het in ieder geval nodig,’ Zei hij vervolgens waarbij ze zachtjes haar mondhoeken optrok waarna ze probeerde weer wat los te komen van de muur, als bleef ze deze wel vasthouden. ‘Je geraakt alleen terug?’ Vroeg hij waarop ze al wat stapjes begon te zetten. Haar hand bleef ze tegen de muur aanhouden, gewoon om haar evenwicht te blijven houden. ”Ja sure, dat lukt nog wel.” Zei ze wat luchtig terug waarop ze hem nog een keer aankeek, voordat ze weg begon te lopen. Geen idee wanneer ze hem weer zou zien.

Ze wilde wel dingen zeggen, om het nu misschien beter te maken, want ze voelde zich hier nog altijd slecht bij. Het lukte alleen niet om ze te zeggen, en misschien was dat ook wel beter want dan konden ze het er later nog wel over hebben als ze allebei niet meer in deze staat waren. Hun kleine ruzie op het strand moest nog een beetje inwerken, tenminste bij haar was dat wel het geval hoewel ze nu toch alweer redelijk wat kalmer was geworden. Ze zou nu nog altijd misschien net iets te snel geraakt zijn en het zou haar zo weer boos kunnen maken. De schuld legde ze vooral op het feit dat ze 500 jaar lang alleen opgesloten had gezeten waardoor sociaal contact voor haar soms een beetje moeilijk was. Nog steeds voelde ze zich heel eenzaam maar het was ook wel te moeilijk om mensen echt binnen te laten en in vertrouwen te nemen. Ze wilde het wel, maar ze maakte het zichzelf en hem ook vooral niet makkelijk.

Hij had haar eventjes vreemd aangekeken wanneer ze hem vertelde dat hij uit moest kijken, maar een verdere uitleg geven deed ze niet. Was ook niet nodig, waarschijnlijk. Ze hoopte niet van zichzelf dat ze ook nog controle ging verliezen, want dan waren ze ook verder van huis. Hij mocht dan wel sterk zijn als Basilisk maar haar zeemonster mocht ook niet onderschat worden, of überhaupt al de schade die Valkyrie alleen al kon aanrichten als ze gewoon een mens was. Lawrence haalde nog even zijn schouders op. ‘Sure,’ Had hij er kort op geantwoord, maar heel gemeend had het niet geklonken. Valkyrie deed ook niet de moeite om hem ervan te overtuigen om het wel echt serieus te nemen, het was tenslotte enkel een kleine waarschuwing voor mocht het echt fout gaan in haar hoofd. Want soms voelde ze de ‘madness’ in haar hoofd weer toenemen, vooral wanneer ze weer in lichte paniek begon te raken door haar Claustrofobie en de trauma’s aan de onderwaterkooi.

Zachtjes stond ze tegen de muur aangeleund tegenover zijn deur wanneer hij vroeg of ze alleen terug zou raken, iets wat haar waarschijnlijk wel zou lukken. Ze had hier de steun van de muur en met die steun kon ze wel terug komen. Daarom liet ze ook weten dat het wel zou lukken om zich vervolgens al een beetje richting haar eigen kamer te verplaatsen. Keek hem nog wel eventjes aan waardoor ze zijn knikje nog kon zien voordat hij zich ook omdraaide om zijn kamer in te lopen, langs de muur zodat ze zo min mogelijk haar been hoefde te gebruiken waardoor ze schade ook niet erger kon worden. Er was nu toch niemand die haar kon zien, het was al heel laat en waarschijnlijk lag iedereen te slapen, dus erg was het ook niet om zo een beetje hulp te gebruiken.

Moeizaam was ze uiteindelijk wel bij haar kamer aangekomen en opende ze de deur om naar binnen te kunnen lopen. Ze sloot deze ook meteen weer om zich vervolgens al strompelend naar haar bed te verplaatsen, waar ze zich met een moeilijk gezicht op liet vallen. Heel voorzichtig haalde ze de stof van haar broek om haar been weg en keek ze naar de wond die de rots had achtergelaten boven haar knie, zonder het aan te raken want dat zou waarschijnlijk wel heel pijnlijk zijn, dat zag er wel zo uit. Het was een dikke snee en als ze het zo in het licht zag, kon je zien dat de rots ook echt op haar knieschijf geslagen had, want er best eng uit zag. Toch, Valkyrie had genoeg ervaring met verwondingen om er niet heel erg van te schrikken, plus ze wist dat het wel goed zou komen. Wat alleen de pijn er niet vanaf haalde.
Ze stond weer op en deed een paar stappen naar haar bureau om daar een mes te pakken die ze de laatste dagen al bij zich had gehouden, eentje die nu wel goed van pas zou komen. Terug strompelde ze achteruit terug naar het bed om zich uiteindelijk bij een pijnlijke beweging weer terug op het bed te laten vallen. Kort siste ze even, al zou het nog niets zijn bij de pijn die ze zo zou voelen. Het mes dat ze in haar handen had begon ze langzaam te verhitten met haar mutatie tot het zo heet werd dat je de rode gloed al kon zien van het metaal. Met haar andere hand pakte ze even een stukje stof van de kraag van haar jas om deze tussen haar tanden te klemmen voordat ze het gloeiend hete mes op de wond drukte. Het zou anders niet snel dichtgaan omdat ze nog altijd best nat was en ze had al teveel bloed verloren, iets wat ze nu beter toch wel kon stoppen. Binnensmonds begon ze dan ook te schreeuwen en ze kneep haar ogen meteen stijf dicht terwijl ze haar kaken strak op elkaar hield wanneer het mes de wond aan het dichtbranden was.

De pijn die ze voelde ging door haar hele lichaam heen en het bracht meer teweeg dan ze eigenlijk wilde, want al snel liepen de tranen over haar wangen heen, al was het niet heel goed te zien omdat haar gezicht nog wel nat was en haar natte haren nog altijd ook tegen de zijkant van haar gezicht geplakt zaten. Wanneer haar wond goed genoeg dicht gebrand was haalde ze het mes er weer vanaf en zakte ze even in elkaar. Haar ademhaling ging snel doordat ze deze even ingehouden had en tot waren er een paar schokjes van het huilen. Waarom wist ze even niet, maar ze brak gewoon even. Ze had zoveel diep binnen in haar opgepropt dat ze het even niet binnen kon houden bij de pijn die ze voelde bij het branden van haar huid en de wond. Luidop ademend en met een zachtjes gekreun stond ze vervolgens weer op om het mes terug naar de tafel te brengen waar ze ook even met haar handen op leunde. Het liefst pakte ze nu alles van de tafel en ging ze ermee lopen gooien om de woede en het verdriet er nog wat beter uit te gooien, maar dit wist ze in te houden voor een volgende keer. Zachtjes probeerde ze zich weer tot bedaren te brengen en zakte ze uiteindelijk naar haar bureau tegen de muur aan op de grond. In haar eigen bed liggen was nog altijd iets wat Valkyrie gerust kon stellen, ze had zelf een soort hekel aan dat kale en lege onbekende bed. Daarom besloot ze er ook niet heen te gaan en hier gewoon op de grond te zitten met haar benen voor haar uitgestrekt. Haar hoofd legde ze tegen de muur aan en ze probeerde haar ademhaling weer rustiger te krijgen door diep in te ademen en rustiger weer uit te ademen. Het ging niet heel makkelijk maar uiteindelijk was ze gelukkig wel moe genoeg om in slaap te vallen..