Onderwerp: It really presents nothing. [Kat] zo okt 25, 2015 6:24 pm
Life isn't about commitment,
it's about having the time of you're life.
Een half uur? Waarom in godsnaam had hij een half uur nodig, om Devon de kamer uit te krijgen? Hij had Kat gewoon rechtstreeks van dat strand kunnen meesleuren naar zijn kamer en er zou niemand zijn die het zou merken dat ze samen in de zee hadden gezwommen, halfnaakt dan nog wel. Maar aangezien hij zijn gsm niet bij had moest hij wel naar zijn kamer om Devon te onderscheppen, of in ieder geval om te kijken wat er voor ongepaste rommel te vinden was. Niet dat Storm zich voor iets schaamde … er waren andere dingen waar hij zich meer druk om maakte momenteel. Hij nam de zware zak vol kettingen van de grond en schoof het onder zijn bed, dat hoefde ze niet te zien, ze hoefde niet te weten dat hij zichzelf iedere maand weer vastketende aan een boom. Hij wilde geen medelijden, van niemand. En dan was er die hartslagmeter, hij bracht zijn pols omhoog en keek naar zijn eigen hartslag, er was geen mogelijkheid dat hij dit binnen de perken zou houden, zeker niet na zes maanden zonder dames te moeten leven. Hij wilde het risico niet nemen maar anderzijds wilde hij zijn leven er niet door laten bepalen dus moest hij het risico maar nemen.
Zijn deel van de kamer was grotendeels kaal, redelijk ordelijk en zonder veel persoonlijke dingen. Hij had niets meegenomen van thuis dus het zag er behoorlijk kaal uit in tegenstelling tot Devon. Het enige kale aan zijn kant was zijn lege bureau die bij hem dan weer vol stappels werk lagen. Die waren ergens voor morgen, als hij een gaatje vond. Hij nam zijn gsm zijn bureau en zakte neer in de stoel, hij gooide zijn schoenen op het bureaublad, tussen de papieren in en typte Devon het meest standaard bericht. Ze begrepen elkaar, daar waren amper woorden voor nodig. Toen er op de deur werd geklopt nam hij een alcoholstift van zijn bureau en sprong recht. Achteraan de deur hing een blad, een kolom voor hem en eentje voor Devon. Bij Devon stond er al een streepje, Storm zette met een geamuseerde grijns eentje bij zijn naam voor hij de deur open trok. ‘Te vroeg, kon je niet wachten?’ Vroeg hij Kat geamuseerd. Zijn blik gleed de gang op voor hij haar naar binnen trok en de deur sloot. ‘Ik had je moeten zeggen dat mijn kamer niet veel voorstelt, maar dan was ik niet zeker of je zou komen.’ Hij hield zijn hoofd schuin en bleef met die glimlach tegen de deur aanleunen, zijn kamer stelde echt niets voor, maar hij was dan ook zeker dat mevrouw onschuldigheid hier, hier niet was voor dat …
Onderwerp: Re: It really presents nothing. [Kat] zo okt 25, 2015 11:02 pm
Doin' it
the way I wanna
Een half uur had ze gekregen om naar zijn kamer toe te komen, maar wat ging ze in dat half uur doen terwijl Hal zijn kamergenoot moest wegjagen? Misschien gewoon even andere kleren aandoen omdat deze te koud - en nat - waren. Ze pakte even schone droge kleren uit haar kast en trok haar sportkleding uit, dat stonk tenslotte ook wel een beetje. Rustig kleedde ze zich om tot een gewone legging en t-shirt, omdat het even niet zoveel uitmaakte. Zin om helemaal een outfit bij elkaar te zoeken had ze niet, en het was ook niet echt nodig. Vervolgens haalde ze het elastiekje uit haar haar en liet ze het los hangen. Het was nog een klein beetje vochtig van het zeewater maar dat maakte haar niet zoveel uit. Ze droogde het een klein beetje met een handdoek maar liet het daarna gewoon voor wat het was. Het zou vanzelf wel droger worden. Nog even keek ze in het rond en naar de tijd, het was een beetje vroeg maar goed, wat maakte dat nu uit. Ze had echt werkelijk niets te doen en langer wachten kon ze niet want dan zou ze zich gaan vervelen, iets wat Kat gewoon snel deed.
Ze liep haar deur weer uit en groette Waverly nog even zonder enige verklaring over waarom ze net nogal nat binnen was komen lopen in een vreemde jas van iemand anders, was vast ook niet nodig. Die jas had ze trouwens ook weer even aangetrokken, omdat ze die dan ook terug kon geven. Wow wacht, ze gaf iets terug? Dat was ook een eerste, meestal deed ze dat namelijk niet. Als iemand iets aan haar gaf legde ze daar meteen een claim op en hoefde je het niet meer terug te verwachten. Gelukkig wist ze nog wel waar zijn kamer zou moeten zitten en zocht ze door het gebouw naar de goede kamer, niet zo moeilijk dus. Ze had het al redelijk snel gevonden met de aanwijzingen en zonder angst dat het wellicht ook iemand anders kon zijn klopte ze aan. Maar natuurlijk werd de deur gewoon geopend door Hal en keek ze hem met een nieuwsgierige grijns aan. ‘Te vroeg, kon je niet wachten?’ Vroeg hij aan haar waardoor haar grijns over groter werd. Oké, dat was best verkeerd maar oh wel. ”Waarom moest ik zolang wachten tho?” Vroeg ze half lachend aan hem wanneer hij haar mee zijn kamer in trok en ze zich gewillig mee liet gaan. Hield haar blik wel niet van hem af en kwam weer voor hem te staan eens ze binnen waren en hij de deur had gesloten. ‘Ik had je moeten zeggen dat mijn kamer niet veel voorstelt, maar dan was ik niet zeker of je zou komen.’ Zei hij terwijl hij zijn hoofd schuin hield en tegen de deur aanleunde waardoor ze even glimlachend in het rond keek. Nou ja, zo erg was het niet. Ze draaide even van hem weg en liep verder de kamer in om rond te kijken terwijl ze ook zachtjes zijn jas van haar schouders liet vallen. ”Valt wel mee, het had erger gekund.” Zei ze terwijl ze de jas over een bureau legde en hem aan bleef kijken met een licht grijnsje. Zachtjes ging ze op een van de bedden zitten, maar gewoon hopend dat het de goede was, terwijl ze hem uitdagend aan bleef kijken.
Onderwerp: Re: It really presents nothing. [Kat] di okt 27, 2015 8:26 pm
Life isn't about commitment,
it's about having the time of you're life.
Hij hing daar op zijn meest nonchalantste manier tegen de deur toen hij had open gedaan voor Kat. Zijn hand reikte naar boven tot boven de rand van de deur, de alcoholstift in zijn andere hand terwijl zijn blik langzaam langs haar heen gleed, alsof hij schrik had dat ze iemand helemaal anders was. Ze was van kleren gewisseld en ze had zijn jas terug mee. Hij had niets veranderd, hij had nog steeds dezelfde kleren aan waarmee hij vanmorgen was vertrokken met uitzondering van de jas maar die had ze lief en wel terug mee. Hij trok haar de kamer in en sloot de deur achter hem waarna zijn aandacht gelijk naar haar vraag ging. ‘Er zijn dingen die je liever niet wilt zien in een kamer als die van mij en Devon.’ Antwoordde hij haar onheilspellend. Nee, er was hier niets ergs aan die kamer, het was meer dat hij niet wilde dat ze de kettingen zou zien, de dingen die hij en Devon samen hadden uitgedokterd om hem in bedwang te houden op volle maan. Ze mocht dan wel weten dat hij een weerwolf was, maar dat wilde niet zeggen dat ze het volle concept ervan begreep. De enige die zoveel meer wisten van hem waren Devon en Nadya en hij was hen beide ontzettend dankbaar voor wat ze deden om hem onder controle te houden. ‘Nee, ik wil je gewoon niet het verkeerde beeld geven over mijn oncontroleerbare kant.’ Antwoordde hij haar uiteindelijk eerlijk. En dat wilde hij ook niet, hij wilde niet dat zich ging voorstellen hoe hij lag vastgeketend in het bos als ze de kettingen zou zien. Of de krantenkoppen met zijn slachteroffers. Een hoop narigheid voor een niet zo narige dag, in tegendeel, hij kon niet beter.
Terwijl ze zijn, en die van Devon, kamer rondspeurde volgde hij haar lichaam aandachtig met zijn ogen, als een roofdier dat zijn prooi observeerde. Uiteindelijk viel zijn jas van haar schouders en legde ze hem over zijn bureaustoel. Bij haar opmerking kruiste hij zijn armen voor zijn borst en knikte langzaam. ‘Vast wel.’ Er waren ergere dingen in een jongenskamer. Hij en Devon waren het ergste duo hier op de gang, qua gedrag dan toch, maar ze wisten het aardig in orde te houden binnen de vier muren van hun kamer. Ze ging op zijn bed zitten, haar blik, alweer, uitdagend zijn kant uit. Er kwam een trage glimlach op zijn lippen. Hij duwde zich af van de muur en wandelde traag, berekenend op haar af. ‘En mevrouw onschuldig,’ hij zweeg en liet zich naast haar languit liggend op het bed zakken. ‘Ik zou je iets willen aanbieden om te drinken maar ik heb enkel,’ hij zweeg en reikte achter zich naar zijn bureau en haalde er een fles alcohol uit die had weten mee smokkelen uit de kantine. Geen flauw idee waarom ze daar alchohol bij hielden. Het was belang na niet goed als de Jack Daniels van Devon maar het was drank. ‘Dit weten mee te krijgen uit de keuken, ja, ze houden daar alcohol blijkbaar.’ Hij zweeg en schudde met de fles waardoor de inhoud begon te klutsen. ‘Maar dat drink je waarschijnlijk niet, aangezien je zo onschuldig bent enzo.’ Hij liet de fles op de rand van zijn bureau staan en draaide zijn hoofd naar haar toe. Ze rook echt nog naar de zee, zijn scherpe zintuigen roken letterlijk alles. ‘Was het een goede work out op het strand?’ Zijn vinger gleed kort langs haar arm, de glimlach breder en uitdagender dan eerst …
Onderwerp: Re: It really presents nothing. [Kat] wo okt 28, 2015 7:24 pm
Doin' it
the way I wanna
Het feit dat hij zo nonchalant tegen de deur hing vond ze wel grappig, ze was precies zo als het ging om deuren open doen. Somehow was het gewoon fijn om dan in de deuropening te gaan hangen ofzo, om vervolgens pas iemand binnen te laten. Al werd zij niet echt meer binnen gelaten, meet getrokken. ‘Er zijn dingen die je liever niet wilt zien in een kamer als die van mij en Devon.’ Antwoorden hij terug nogal onheilspellend waarop ze hem even nieuwsgierig aankeek. ”Ohh?” Vroeg ze hem even verbaast met een klein grijnsje terwijl ze verder zijn kamer in liep. ”Zoals wat?” Vroeg ze nu waarbij ze even speels met haar wenkbrauwen wiebelde. Nu wilde ze zijn geheimen wel weten hoor, ze werd meteen nieuwsgierig. ‘Nee, Ik wil je gewoon niet het verkeerde beeld geven over mijn oncontroleerbare kant.’ Zei hij uiteindelijk toch eerlijk waardoor ze hem weer met een iets serieuzere glimlach aankeek. Oh, zijn weerwolf kant dus? Wat waarschijnlijk betekende dat hij spullen voor het ergste geval als hij geen controle kon houden. Glimlachend bleef ze hem aankijken en even stootte ze hem speels aan. ”Hee, don’t worry, I can keep it under controle.” Knipoogde ze naar hem, alhoewel, dat hoopte ze dan maar.
Verder liep ze door zijn kamer en had ze zijn jas van haar schouders laten glijden en op zijn bureau stoel gehangen met de opmerking dat het nog niet zo slecht was. Het kon veel slechter. Ze kende vroeger wel jongens en die hadden een complete varkensstal, iets waar Kat niet zoveel van hield. Hoewel ze een beetje rotzooi vaak niet zo erg vond, je mocht wel zien dat ergens geleefd werd maar teveel was ook niet goed. Maar nee, ze had niets aan te merken op deze kamer van Storm en zijn kamergenoot. ‘Vast wel.’ Zei hij terug terwijl hij zijn armen voor zijn borst gekruist had. Zelf was ze nu gaan zitten op een van de bedden en keek ze hem uitdagend aan. Ze zag een trage glimlach op zijn gezicht verschijnen terwijl hij zich van de muur afzette en op haar af begon te lopen. ‘En mevrouw onschuldig,’ Begon hij waardoor ze meteen breed moest glimlachen - realiserend dat het waarschijnlijk haar bijnaam kon gaan worden - en hij naast haar kwam te liggen op het bed. Ze draaide haar hoofd naar hem toe en zette haar handen achter haar rug op het matras neer om zo te kunnen leunen. ‘Ik zou je iets willen aanbieden om te drinken maar ik heb enkel,’ Ging hij verder waarna hij ook weer stopte om een fles alcohol van zijn bureau te pakken. ‘Dit weten mee te krijgen uit de keuken, ja, ze houden daar alcohol blijkbaar.’[/i Vertelde hij verder waardoor ze even haar wenkbrauwen geïnteresseerd optrok. Wow oké, dan moest ze daar ook vaker rondsnuffelen. Hij schudde even met de fles. [i]‘Maar dat drink je waarschijnlijk niet, aangezien je zo onschuldig bent enzo.’ Zei hij en zette de fles weer weg op zijn bureau. Grinnikend bleef ze hem even aankijken met een brede glimlach. ”Ik? Onschuldig? Waar heb je het over?” Vroeg ze nu wat lachend terug terwijl ze ook helemaal naast hem kwam te liggen. ”Maar het is nog best wel vroeg, ik zou die nog even bewaren.” Knipoogde ze vervolgens even. ‘Was het een goede work out op het strand?’ Vroeg hij haar vervolgens waarbij hij even kort met zijn vinger langs haar arm ging. Zijn glimlach was nu breder en uitdagender, iets wat bij haar ook weer effect had. Ze bleef hem even grijnzend aankijken waarna ze toch omrolde en over hem heen kroop. Kort maakte ze een soort schijnbeweging van dat ze hem een kusje ging geven maar ze ‘hmm-de’ alleen even instemmend bij zijn oor en kwam overeind. ”Ik doe niet aan slechte work-outs.” Zei ze even verleidelijk grijnzend terwijl ze haar t-shirt over haar hoofd heen trok en weggooide. Haar buik was toch best wel gespierd, te zien aan de kleine sixpack die ze had van het trainen, al moest ze daarvoor wel haar buik inspannen want anders was het ook weer weg. Toch was ze voor de rest heel erg smal en slank, had ze een lang lichaam met een kleine borstkas en een klein zandloper-figuur.
Onderwerp: Re: It really presents nothing. [Kat] wo okt 28, 2015 9:44 pm
Life isn't about commitment,
it's about having the time of you're life.
Waren er dingen in deze kamer die ze beter niet zag naast zijn weerwolf instrumenten? Niet dat hij kon verzinnen, hij had ook helemaal niets op geruimd buiten zijn kettingen, kranten en andere plannen voor volgende volle maan. En Kat mocht dan misschien wel beweren dat ze onschuldig was, hij was er haast zeker van dat ze meer zag dan wat vuile was, schoolboeken, sigaretten en drank, al stond dat allemaal aan Devon’ kant. Hij was van nature redelijk ordelijk, het enige in deze ruimte aan zijn kant dat er uit zag alsof er een varken had gehuisd was zijn bureau. En als je naar de lege van Devon keek dan verklaarde dat al genoeg. ‘Wat gaat jou dat aan.’ Hij stak zijn kin wat naar boven, alsof hij beledigd was door haar directe vraag. Onschuldige meisjes zouden zo geen vragen mogen stellen, dat was schending van de privacy. Maar ze wist net zo goed als hem dat het niet waar was, hij had niets te verbergen, zeker niet voor iemand als Kat. Toen hij had gezegd waarom hij echt dat halve uur nodig had werd haar blik net iets serieuzer, haar woorden immers deden hem haar intens aanstaren. ‘Dat zijn geen woorden die een vrouw zou mogen uitspreken.’ Zei hij gelijk. Al gaf hij toe, het klonk best heftig over haar lippen, alsof er een dubbele betekenis achter schuilde. ‘Wij moeten jullie onder controle houden, de niet zo onschuldige meisjes die er onschuldig proberen uit te zien.’ Zei hij op een laag onheilspellend toontje terwijl hij naar zijn bed wandelde. Maar het was een beetje een geruststelling, al wist niet hoelang ze het zou kunnen volhouden en hoelang hij het zou volhouden voor zijn hartslag door het dak ging, slik.
Ze was even geïnteresseerd over het feit dat hij alcohol in de keuken had gevonden als hij verbaast was toen hij het had gevonden op een vroege uitstap door de school. Was de kok iemand die dagelijks aan de drank zat? Nu wilde hij wel eens in die keuken vertoeven als de keukenprinsessen hun werk deden, wie weet wat hij zou aantreffen. Ze kwam languit naar hem liggen terwijl hij de fles terug op het randje naar zijn bureau schoof. ‘Heel onschuldig.’ Stemde hij haast fluisterend in. Dat zou haar blijven najagen, dat onschuldige, Storm zou haar altijd iets in de trant van onschuldig noemen. Bij haar opmerking over de fles kwam de scheve glimlach gelijk terug op haar lippen. ‘Wie heeft gezegd dat ik hem met jou deel?’ Vroeg hij nonchalant. Hij kon de fles ook helemaal in zijn eentje leeg drinken, alcohol had een vertraagde werking op hem dus hij zou er nooit echt dronken van worden, toch niet van die ene onschuldige fles. Bij zijn vraag rolde ze om en kroop op hem. Storm’s ogen gleden traag naar haar gezicht met dezelfde blik als eerder op het strand, één en al goedkeuring en een zekere honger. Het was tenslotte zes maanden geleden, je kon het hem niet kwalijk nemen. Haar schijnbeweging deed hem zachtjes luidop lachen, hij wilde haar polsen grijpen maar ze was net iets sneller dan hem. “Ik doe niet aan slechte work-outs.” Zei ze verleidelijk waarna ze haar T-shirt over haar hoofd trok. Zijn ogen gleden voor een kort moment weg van de hare, naar het lichaam dat, naar zijn normen, iedere vrouw in de buurt van zou moeten komen. Sportief, slank, kortom perfect voor hem. ‘Tuurlijk niet.’ Hij greep haar bij haar polsen en trok haar naar hem toe. ‘Heb je wel nog energie genoeg dan.’ Fluisterde hij terwijl zijn lippen langs haar hals gleden. Ze had net een hele morgen gesport, plus dat momentje zwemmen, ze moest vast wel doodop zijn …
Onderwerp: Re: It really presents nothing. [Kat] do okt 29, 2015 10:55 pm
Doin' it
the way I wanna
‘Wat gaat jou dat aan.’ Vroeg Hal wat beledigd wanneer ze even nieuwsgierig had gevraagd naar wat hij dan zou moeten verbergen voor haar. Het was waarschijnlijk toch niet maar toch, ze werd toch nieuwsgierig en voor hetzelfde geld was er iets wat hij nu ging vertellen ofzo. Kat was nieuwsgierig van nature en dat kon ze niet onderdrukken. ”Nou niet zoveel eigenlijk, meer gewoon nieuwsgierig.” Grinnikte ze terug met een lieve glimlach, alsof ze niets fout had gedaan, want vragen mocht toch altijd wel? Het was niet zo dat ze dingen naar voren probeerde te halen die hij niet wilde vertellen, hij kon gewoon ‘nee’ zeggen en dan snapte ze genoeg. Bij haar volgende woorden over wat het dan misschien mocht zijn wat hij had weggestopt keek hij haar even intens aan. ‘Dat zijn geen woorden die een vrouw zou mogen uitspreken.’ Zei hij gelijk waardoor ze even haar wenkbrauw optrok. Wow oké, dan had hij even mooi pech dat Kat nooit geen blad voor de mond nam. ”Waarom niet?” Vroeg ze uitdagend met een grijnsje en eigenzinnige blik. ‘Wij moeten jullie onder controle houden, de niet zo onschuldige meisjes die er onschuldig proberen uit te zien.’ Zei hij uiteindelijk waardoor die uitdagende blik alleen maar groter werd. ”Oh, ik zou je wel eens willen zien proberen.” Knipoogde ze, want tja het was een feit dat Kat heel koppig kon zijn. Veel had je niet over haar te vertellen, ze deed alles precies zoals zij het wilde.
Ohjee, hij dacht nu ook al dat ze te onschuldig was voor drank, dat betekende ook al wel dat ze echt nooit van die bijnaam af zou komen. Ach ja, het was niet echt zo dat ze het erg vond, dan kon zij telkens stiekem bewijzen dat het niet zo was en kwam het meer als een verrassing, al wist hij vast ook wel heel goed dat ze lang niet zo onschuldig was al ze zich voor deed. Het was meer dan duidelijk te zien in haar grijnsjes en daar op het strand had ze hem nog wat meer redenen gegeven. Toch vond ze het altijd grappig om die act toch op te spelen, ghehe, vooral omdat ze er ook gewoon veel te schattig uit zag. ‘Heel onschuldig.’ Fluisterde hij wanneer ze probeerde toch onder die onschuld uit te komen. Kort begon ze even zachtjes te lachen en keek ze hem even met een vragende blik aan. Serieus? ‘Wie heeft gezegd dat ik hem met jou deel?’ Vroeg hij vervolgens over de fles drank, waardoor ze hem even quasi beledigd aan begon te kijken. ”Ik eis dat je die met mij deelt.” Zei ze wat lachend terug. Niet dat ze het echt meende, het was meer een grapje, al zou het niet erg zijn als hij dat wel deed tho. Verder ging het weer over het sporten van haar op het strand, wat natuurlijk we een goede workout was geweest, het had wel nog beter gekund want zo goed was ze er niet bij geweest maar ze zag er ook al geweldig uit. Al kon ze dat nu ook wel gewoon laten zien aan hem. Laag gleden zijn ogen naar die van haar wanneer ze op hem rolde en over hem heen kwam te liggen, keek haar aan met een hongerige blik vol goedkeuring. Uitdagend bleef zij hem ook aankijken en maakte ze even een schijnbeweging waardoor hij begon te lachen. Ghehe, ja hij had natuurlijk wat anders verwacht. Ze merkte dat hij snel haar polsen probeerde te pakken maar ze was hem te snel af, voordeel van haar mutatie natuurlijk. Het duurde ook niet lang voordat haar shirt verdween en ze in alleen nog haar roze push-up bh op hem zat, terwijl hij haar ook zichtbaar uit checkte. ‘Tuurlijk niet.’ Zei hij waarna hij ook meteen haar polsen pakte en haar tegen zich aan drukte. Grijnzend keek ze hem aan en zette ze haar handen tegen het matras aan. ‘Heb je wel nog energie genoeg dan.’ Vroeg hij fluisterend terwijl zijn lippen langs haar hals gleden. Ze ‘hmmde’ even tevreden. ”Ben je vergeten dat ik een versterkt uithoudingsvermogen heb? Je hebt toch wel wat meer nodig om mij moe te krijgen..” Lachte ze uitdagend en grinnikend. Oh hell ja dat dit ook een dubbelzijdige betekenis had, ze vertelde hem indirect dat hij ook wel heel wat uit de kast mocht halen zo. Doei alle onschuldigheid. Ze drukte nu ook even haar lippen op die van hem en begon zelf ook af te zakken naar zijn hals terwijl haar handen over zijn buik naar de onderkant van zijn shirt gleden, met een lichte hint. Ze kon zo namelijk niet zijn shirt uittrekken als hij zo op het matras lag..
Nieuwsgierigheid … bij de vrouwen hun beste wapen/onderzoeksmiddel/verdediging en alles wat bijna meteen instinctief gebeurde. Mannen en nieuwsgierigheid … niet zo echt. Storm was wel veel in zijn leven nieuwsgierig geweest maar om de grote dingen, niet om de details zoals wat er op een kamer verborgen kon worden. De laatste keer dat hij nieuwsgierig was koste hem dat twee vrienden, één nacht minder slaap in de maand en een hartslagmeter. Sindsdien was hij niet meer zo happig in bepaalde situaties waarvan hij niet wist wat de uitkomst kon zijn, of tenzij het met de dames was. Die drang werd alleen maar ondersteund door zijn dierlijke instinct. Hij kon haar nieuwsgierigheid niet negeren, of eigenlijk wel want hij gaf er geen antwoord op. Hij bleef enkel met die tevreden ik-weet-het-en-jij-niet-blik aan de deur hangen, alsof het het enige voorwerp was waard om bij te “hangen”. Wat hij wel mijlen ver zag aankomen was haar tegenreactie op het hele onder controle houden onderwerp. De glimlach was gelijk terug, traag en charmant. ‘Wij zijn het dominante ras, niet?’ Hij haalde zijn schouders op in een simpel gebaar. Niet dat hij daar zelf iets van geloofde, voor hem waren mannen en vrouwen gelijk maar dat wist zij niet. ‘Tuurlijk zou je me dat eens willen zien proberen.’ Greens hij uitdagend terwijl hij naar het bed wandelde. ‘Dat houdt een hoop geworstel en commanderen in, wat fun kan zijn.’ De nadruk op het woord “fun”. Dat was net als spelletjes, “wie was de sterkste” en toestanden. Ze waren leuk te doen, zeker met het tegengeslacht.
“Ik eis,” De nadruk op dat woord deed hem zijn wenkbrauwen geamuseerd naar boven wippen. ‘Mijn kamer, mijn regels mevrouw.’ Hielp hij haar eraan herinneren met een knipoog. Tuurlijk mocht ze van die fles drinken, het was geen fles met sentimentele waarde of dergelijke, tegendeel, hij had ze vanuit de kantine gesmokkeld. Maar hij was niet het type dat braaf knikte en ja mevrouw zei dus het enige wat hij reageerde op haar veeleisende bevel was zijn mondhoek naar boven trekken. Toegefelijk maar verre van een overwinning. In die loutere seconden had ze een schijnbeweging gemaakt en zat ze nu op hem, haar vingers langs de rand van haar shirt die ze in één vloeiende beweging uit trok. Een beweging die Storm met zijn ogen volgde tot ze hem los liet en al haar aandacht vol uitdaging weer naar hem gleed. Met haar polsen in zijn handen, zijn lippen langs haar hals luisterde hij naar haar woorden. Hij glimlachte tegen haar huid terwijl hij haar los liet. Ze drukte haar lippen kort tegen de zijne, het gevoel dat hij maanden niet gevoeld had. De bloedstroom die aanzette, de temperatuur die net dat aantal graden warmer werden, de druk van haar lippen tegen de zijne. Hij had het gemist, als hij dan toch iets moest kiezen dat hij had gemist dan was het wel vrouwelijk gezelschap. ‘Challenge accept.’ Beantwoordde hij haar woorden. Hij greep haar bij haar middel en rolde haar naast hem in de matras zodat hij degene was die boven haar hing. Hij trok zijn shirt en gooide het achter zich in de kamer. Maar dan deed zijn blik het onvermijdelijk, hij keek naar zijn hartslagmeter, wonderbaarlijk dat het na al die tijd nog steeds keurig binnen de normen bleef en wonderbaarlijk gaf hij er geen aandacht naar want die was allemaal voor Kat. Hij zette zijn handen langs weerkanten van haar hoofd in de matras en boog naar haar toe, zijn lippen tegen de hare, zijn lichaam tegen de hare en zijn vingers die zorgvuldig de lijnen volgde van haar slanke lichaam, naar beneden over de stof van haar lichaam. En hij maar denken dat die zes maanden een goede afkickprocedure waren, yeah right …
Onderwerp: Re: It really presents nothing. [Kat] zo nov 01, 2015 8:30 pm
Doin' it
the way I wanna
Kat probeerde altijd zo veel mogelijk over iemand te weten te komen, vooral omdat het voor haar altijd van pas kon komen, al ging het dan meer om bepaalde relaties. Ze doorzocht wel graag kamers en dat soort dingen, alles was haar een beter beeld van iemand kon geven en zijn/haar geheimen. Vooral de geheimen. Ja, nieuwsgierigheid zat dus wel zeker heel sterk in haar systeem, al probeerde ze dat vaak wel sneaky te zijn zodat niemand er iets van door had. Toch ging ze nu wel ene nieuwsgierig lopen zijn. Heel even wist ze wel niet hoe te reageren op zijn reactie maar ze wist zich er nog goed uit te redden. ‘Wij zijn het dominante ras, niet?’ Vroeg hij waardoor ze even snoof en hem ongeloofwaardig aankeek, stiekem ook met wat uitdaging. Maar hij zou er nog wel achter komen dat Kat niet bepaald dat brave lieve meisje was die deed wat van haar gevraagd werd. Ze was ook zeker niet bang omdat hij een jongen was, dat kon haar namelijk niets schelen. ”Right?” Vroeg ze even koppig, was het niet met hem eens. Hij mocht het bij haar proberen om haar onder controle te houden, sterker nog, ze zou het helemaal niet erg vinden als hij het ging proberen maar slagen zou hij niet. ‘Tuurlijk zou je me dat eens willen zien proberen.’ Zei vervolgens met een uitdagende grijns. ‘Dat houdt een hoop geworstel en commanderen in, wat fun kan zijn.’ Ging hij verder waarop ze alleen maar kon instemmen, want ja, het kon wel fun zijn. ”Zeker,” Zei ze met een uitdagende wenkbrauwwiebel.
Daarbij was ze ook nog wel een veel eisende dame die wist wat ze wilde, nou ja eigenlijk was haar top prioriteit gewoon eten want daarmee kon je echt alles van haar krijgen, maar ze had dan ook al een muesli reep van hem gekregen. Niet dat zo’n ding veel uitmaakte maar het was toch iets en je kon haar er alsnog bij mee maken. ‘mijn kamer, mijn regels mevrouw.’ Zei hij met een knipoog maar Kat grijnsde even koppig terug, wat natuurlijk al genoeg zei, namelijk dat ze niet zoveel van regeltjes hield. Ze hmm-de zachtjes een ja maar eigenlijk was het meer bedoeld als een ‘nee’ wat wel in haar blik te zien viel. Maar al snel zorgde ze weer voor een andere wending, had ze een kleine schijnbeweging gemaakt en vervolgens haar shirt uitgetrokken voor hem, en dat niet eens voor een koekje of pizza, wauw. Ze werd ook al snel weer door Hall naar beneden getrokken zodat hij zijn lippen langs haar nek kon laten gaan, waardoor zij ook nog even hem verder kon uitdagen.Want tja, Kat was wel superhuman dus als hij verder wilde gaan - waar ze wel bijna zeker van was - mocht hij zichzelf ook bewijzen. Ze voelde hem even glimlachen tegen haar huid aan voordat ze hem nog een kusje gaf en hij de rollen omdraaide. ‘challenge accept.’ Had hij gezegd en daarbij had hij haar bij haar middel gegrepen en omgerold tot zij op haar rug lag met hem boven haar. En daar ging ook gelijk zijn shirt, iets wat Kat niet zo heel erg vond, met een goedkeurende grijns keek ze hem dan ook aan. Na kort te hebben gekeken naar zijn hartslagmeter ging hij verder en zette hij zijn handen naast haar hoofd neer. Drukte hij weer zijn lippen op die van haar en voelde ze zijn handen langs haar lichaam glijden. Ze reageerde meteen en opende haar lippen voor hem, waarbij ze hem ook eventjes beet in zijn lip. Nog steeds zo onschuldig enzo. Haar handen gleden ook over zijn lichaam heen langs zijn buik naar zijn heupen en zo naar zijn onderrug. Haar lippen dwaalden ook even af naar zijn hals terwijl haar ademhaling al sneller begon te worden..
Onderwerp: Re: It really presents nothing. [Kat] zo nov 01, 2015 9:02 pm
.Always live before you die.
Het was amusant dat ze meteen reageerde op zijn reactie. Tuurlijk waren mannen het dominante ras, je hoefde enkel maar een geschiedenisboek van tafel te nemen om dat te weten te komen. Gelukkig leefden ze in een moderne wereld waar die dingen nou eenmaal niet meer zo zwart op wit waren. Toch bleef het grappig om het eens te her opfrissen, voor het geval de dames het vergeten zouden zijn. “Right?” Hij haalde onschuldig zijn schouders op. Zie, hij kon ook best onschuldig zijn, alleen was het bij hem glashelder dat hij het totaal niet meende. Haar koppige blik deed zijn mondhoeken gelijktijdig naar boven kruipen. ‘Het is wat in de boeken staat.’ Knikte hij richting zijn bureau, waar al zijn, en Devon’s, boeken lagen. Maar dan had je personen als Kat, volhard, koppig en helemaal niet zo onschuldig als ze eruit zagen. Dus hij was vrij zeker dat de dominantie momenteel meer aan haar kant aanleunde dan aan hem. Om erover na te denken … Storm was absoluut geen dominant type. Ja, als weerwolf maar daar bleef het ook bij. En hij wist bijna gelijk dat Kat die hele theorie van wie is het beste geslacht eens zou willen uit testen. ‘Je volgende work out word er eentje waarbij we elkaar testen, degene die wint mag een prijs kiezen.’ Achteraf bekeken niet zijn meest beste uitspraak, wie weet wat Kat zou voorstellen als zij zou winnen. Hij hoopte dat het stiekem net iets dichter bij volle maan zou liggen, dan was hij altijd sneller, sterker en stond alles extra scherp, hij zou het wel van haar kunnen winnen, hoopte hij.
Het waren een hoop prikkels … De druk van haar lippen tegen de zijne, de tinteling van haar vingers over zijn huid, het beeld van haar T-shirt die ze uit trok, de uitdaging in haar ogen, letterlijk alles aan haar was een prikkel. Prikkels waarvan hij zeker was dat ze eens fataal zouden worden voor zijn hart maar die hij probeerde te negeren door gewoon op te gaan in het moment. Als hij ging sporten transformeerde hij ook nooit, hoe hard zijn hart ook sloeg, hij hoopte dat het een beetje hetzelfde effect zou hebben. Zijn zintuigen stonden scherp maar hij probeerde ze enkel op haar te richten, op haar ademhaling, op haar geur, op de bewegingen die ze maakte. En al bij al ging het goed, vlot zelf, beter dan hij ooit had verwacht.
Hij had zijn T-shirt uitgetrokken, haar goedkeuring gemerkt waardoor hij enkel maar moest grijnzen voor hij zijn hoofd weer liet zakken naar haar. Ze opende haar lippen, beet zachtjes in de zijne en Storm voelde zo de puls van dat gebaar door zijn lichaam gaan, iets wat het dierlijke in hem een klein porretje gaf. Maar zijn gedachten zaten zo bij Kat, bij haar vingers die over zijn buik, heupen, rug gleden en zijn handen die van haar hals een weg volgden tussen haar beha over haar buik, dat hij het niet voelde tot dat moment … het moment dat haar en zijn ademhaling gejaagd gingen en zijn hartslagmeter begon te piepen. Meteen was Storm terug op aarde, hij opende zijn ogen en zag alles in zijn wolvenzicht, hij trok zich meteen zo ver mogelijk terug van Kat. Weg van het bed naar het raam. Zijn handen klemden zich rond de vensterbank, zijn ogen gesloten terwijl hij de weerwolf in hem voelde bewegen. Niet nu, niet nu, hij smeekte het niet luidop maar in zijn gedachten deed hij het wel. ‘Kat.’ Zei hij ademloos, ja, je kon het beetje angst in zijn stem horen. Hij wist niet of ze hem zou kunnen tegen houden, hij hoopte het. Hij had meer controle en gezag over de weerwolf buiten volle maan maar dat betekende niet dat hij nu zou vechten, al deed hij zijn uiterste best. Zo erg dat hij er misselijk van werd. Zijn handen waren wit, van de druk die hij om de vensterbank zette, er verschenen zelf kleine barstjes in. Hij voelde zijn botten reageren op de weerwolf maar hij probeerde het tegen te houden, hij zou niet transformeren, niet voor Kat, hij wilde haar dit deel van zichzelf niet tonen …
Onderwerp: Re: It really presents nothing. [Kat] zo nov 01, 2015 10:30 pm
Doin' it
the way I wanna
Over dat mannen het dominante ras waren ging ze niet in discussie, vroeger mocht dat misschien zo gezien worden maar in deze moderne tijd waren er ook heel wat vrouwen die ballen hadden. Ze hadden nu ook veel meer macht, net zoveel als mannen, en terecht. Het was belachelijk dat vrouwen vroeger gediscrimineerd werden en als zwak gezien werden, enkel goed voor het huishouden. No way dat Kat zich zo ooit liet behandelen, al snapte ze ook dat Hall een beetje een grapje maakte. Hij vond waarschijnlijk haar reacties hierop gewoon grappig en daarom deed hij dit. ‘Het is wat in de boeken staat.’ Zei hij waarop hij knikte en naar de boeken op het bureau. Ze trok even haar wenkbrauwen op en sloeg haar armen over elkaar. ”Maar wat in boeken staat hoeft niet altijd waar te zijn.” Zei ze koppig terug waarna ze terug een uitdagende blik kreeg. Ze maakte even kleine vuisten van haar handen. ”Of zal ik je eens wat feminisme laten zien.” Grinnikte waarbij ze een boksende beweging maakte met haar handen, zonder hem aan te raken.
De wil, de lust begon steeds aan te wakkeren en dit was te merken aan de manier waarop ze hem zoende. Het was heel hunkerend en haar handen gleden over zijn lichaam heen. Vond het niet zo erg dat hij zijn shirt had uitgetrokken, ze kreeg het meteen ook weer een stuk warmer. De eerste op dit eiland, ze had het niet helemaal verwacht wanneer ze was gaan sporten deze morgen maar nu was ze blij dat ze hier lag. Zijn handen gleden van haar hals over haar beha en langs haar buik. Beide hun ademhaling begon sneller te gaan, dat voelde ze ook aan de zijne. Hierdoor was ze ook haar aandacht verloren van zijn mutatie, eigenlijk al sinds hun gesprekken in de kamer had ze dit niet meer in de gaten gehouden. Het gevaar leek dan ook zo ver weg, maar nu kwam het blijkbaar weer dichterbij. Ze hoorde ineens zijn hartslagmeter piepen en wanneer hij zijn open opende waren ze anders. Snel trok hij zichzelf weg van haar en geschrokken schoot ze overeind op het bed, zette ze haar handen schrap tegen het matras. Ze volgde zijn beweging naar het raam met haar ogen en zag hoe hij zich aan de vensterbank vastklampte. ‘Kat.’ Zei hij bijna ademloos en ze kon dat beetje angst erin horen. Nog altijd verschrokken van de plotselinge verandering die zo snel was gegaan keek ze hem aan en knipperde ze een paar keer met haar ogen voordat ze doorhad wat er ook alweer aan de hand was. Zo snel mogelijk krabbelde ze van het bed af en snelde ze naar hem toe. Haar ogen werden even goudkleurig wanneer ze meteen met haar hoofd naar zijn mutatie zocht, iets wat niet moeilijk te vinden was gezien deze in volle gang was gezet, dat maakte het voor haar ook altijd makkelijker. Ze voelde zelf hoe de weerwolf in hem door wilde breken en kon dit stoppen. Terwijl ze heel diep ademhaalde en deze uitblies kon ze zich concentreren en de mutatie terugdringen, ze blokkeerde die weerwolf en bracht hem weer tot rust. De gouden kleur in haar ogen verdween weer en de situatie was weer onder controle. ”Alles weer goed?” Vroeg ze licht bezorgd, gezien ze een kleine tien procent ervan kon voelen, gelukkig nooit meer. ”Sorry, ik was even afgeleid.. Maar nu weet ik wel dat ik het kan terugdringen.” Zei ze uiteindelijk waarna zachtjes een klein beetje begon te lachen, niet slecht bedoeld of omdat ze het grappig vond. ”Maar wel complimenten, je liet me goed schrikken.” Zei ze, in de hoop het weer beter te maken terwijl ze haar tegen zijn bovenarm legde..
Onderwerp: Re: It really presents nothing. [Kat] ma nov 02, 2015 12:49 pm
.Always live before you die.
Terwijl oorspronkelijk alles op Kat gericht was van zintuigen was nu alles op zichzelf en de buitenwereld gericht. Plots leek zijn hart wel uit zijn borst te springen, leek zijn ademhaling het op en neer rijzen van zijn borst niet meer aan te kunnen. Zijn lichaamstemperatuur steeg op enkele seconden met het dubbele waardoor het zweet hem uit brak. Hij was zich bewust van ieder deeltje in zijn lichaam, hij voelde ieder vierkante centimeter huid bewegen, hij voelde ieder bot en beentje in zijn lichaam reageren. Hij voelde zijn organen samengeperst zitten waardoor hij misselijk en bleek werd. Dat was alles wat zijn lichaam deed ten voorbereiding op de pijn, wat nu veel langer duurde omdat de weerwolf vocht tegen Storm en geen hulp had van de volle maan. Maar het maakte er het niet gemakkelijker op. Hij stond in een gebouw, tweede verdieping, in een kamer met Kat en een gebouw vol studenten. De eerste die zou sneuvelen was Kat, zonder twijfel en dat was net wat hem zo bang maakte, het feit dat hij geen controle had over de weerwolf eens hij getransformeerd was. Het beest zou opkijken, haar zien en naar haar keel springen, ongeacht wat ze zou proberen om hem tegen te houden.
Hij zag Kat in zijn ooghoeken bewegen maar hij kon zijn concentratie voor geen seconde laten weg glijden van zijn eigen lichaam naar haar. Hij probeer de ruzie twee kamers verder te negeren, hij probeerde de sporters op het atletiek veld te negeren, hij probeerde de geur van eten uit de kantine weg te drukken en alles in zich op te sluiten, op zichzelf. Het enige wat hem nu kon helpen was zijn eigen controle, zijn hartslag naar beneden krijgen en Kat, als ze echt kon wat ze zei dat ze kon dan moest ze nu iets doen. Dus hij had haar naam er haast wanhopig uit gekregen en ze had even besef nodig voor ze van het bed sprong en zijn kant uit kwam. In zijn wolvenzicht zag aller er geelachtig en bedreigend uit, hij vroeg zich af of het voor de weerwolf ook zo aanvoelde. En toen gebeurde er iets met zijn lichaam, alsof hij plots drie keer meer energie had om het beest op te sluiten. Het verdween, de misselijkheid, het wolvenzicht, de pijn die zich was beginnen ophopen in zijn lichaam. Hij staarde naar zijn hartslagmeter die nog altijd zat te piepen, uiteindelijk stopte het en daalde langzaam maar zeker zijn hartslag. Bij haar vraag zakte hij opgelucht in elkaar tegen de vensterbank. Hij duwde de achterkant van zijn hoofd tegen het glas en ademde langzaam uit voor hij naar Kat keek. ‘Ik denk het.’ Antwoordde hij eerlijk. Hij zag er waarschijnlijk nog bleek uit maar het zou zo lang niet blijven hangen als na een volle maan. Ze had hem kunnen helpen, ze had hem tegen gehouden, ze had een ramp afgewend. ‘Ik wilde niet weten hoe dit zou aflopen moest je het niet kunnen tegen houden.’ Hij trok een moeilijke blik en keek naar buiten, probeerde al zijn gedachten te ordenen, ja, hij was ook heel afgeleid geweest. Toen ze zachtjes begon te lachen trok hij zijn wenkbrauwen verrast op en keek haar aan. Hij hield zijn hoofd een beetje schuin na haar woorden voor de glimlach ook langzaam weer terug keerde bij hem, al was hij niet zo charmant en enthousiast als anders. ‘Ik wilde niet dat je dit zou zien Kat.’ Zei hij uiteindelijk. Hij keek naar haar hand op zijn bovenarm voor hij haar weer aan keek. ‘Bedankt voor de hulp.’ Hij trok haar bij haar legging dichter naar hem toe en drukte zijn lippen tegen de hare. ‘De volgende keer beter bij de les blijven, hoe afgeleid je ook bent.’ Hij trok een beetje terug en keek haar met een gemeende glimlach aan. ‘Of uit de buurt blijven, dat kan je ook.’ Stelde hij zijn tweede optie voor. En hij hoopte dat ze niet daarvoor ging …
Onderwerp: Re: It really presents nothing. [Kat] ma nov 02, 2015 7:10 pm
Doin' it
the way I wanna
Ze merkte de plotselinge veranderingen in Hall wel maar ze drongen nog niet echt tot haar door, was zelf te druk in haar hoofd. Zijn ademhaling ging ineens veel sneller en hij werd ook ineens heel veel warmer. Toch was het pas de hartslagmeter die begon te piepen en het feit dat hij ineens weg was de doorslag. Omdat ze er toch wat van schrok was er een schrikreactie bij haar te zien maar dat was toch wel logisch. Ze had niet verwacht dat er iets ging gebeuren omdat het goed leek te gaan en met haar hoofd was ze niet meer bij zijn mutatie geweest, iets wat dan weer haar fout was gezien ze het misschien ook wel had kunnen voorkomen. Stiekem voelde ze zich er wel schuldig over, maar daar had ze nu nog even helemaal geen tijd voor want Hall was aan het vechten tegen zijn weerwolf. Ze was snel weer van het bed afgekomen en naar hem toe te gaan, om hem te helpen.
Haar mutatie drong op die van hem en dwong de weerwolf om terug te keren, zodat hij niet door kon breken in Hall om alleen maar alles erger te maken. Het was nu ook wel dat ze merkte hoe serieus dit ding was, zeker geen pretje. Nu was het gelukkig zo dat Kat maar een kleine beetje van andermans mutaties ook kon voelen als ze haar concentratie erop legde, want het moest waarschijnlijk ook erg veel pijn doen. In ieder geval zou nu die pijn ook terugdringen gezien de weerwolf nu moest liggen, met haar mutatie kon hij niets meer doen. Het kon geblokkeerd worden dus, wat alleen maar goed was anders was het misschien anders afgelopen, en dat betekende dat Kat haar krachten wel sterker waren dan ze zelf wist. Het resultaat was ook bij hem te zien, gelukkig, al zag hij er nog steeds bleek uit. Lichtjes bezorgd keek ze hem aan terwijl ze voor hem stond, nog altijd in haar leggings en beha, maar dat boeide haar nu even niet zoveel. Hij zakte opgelucht in elkaar tegen de vensterbank en keek haar ook weer aan, ze vond hem er wat uitgeput uitzien. ‘Ik denk het.’ Zei hij waardoor ze even zacht knikte en ook even opgelucht ademhaalde. ”Gelukkig..” Zei ze zuchtend terug. ‘Ik wilde niet weten hoe dit zou aflopen moest je het niet kunnen tegen houden.’ Zei hij waarbij hij ook even moeilijk keek en ze opnieuw knikte. ”Nee, ik ook niet.” Zei ze zachtjes terug.
Wanneer ze zachtjes begon te lachen keek hij haar weer aan en trok hij zijn wenkbrauwen even op. Nja, het was niet omdat ze het grappig vond of hem aan het uitlachen was, ze had eigenlijk geen idee waarom. Waarschijnlijk meer om haarzelf, omdat ze best geschrokken was. Hij hief zijn hoofd een beetje schuin en uiteindelijk verscheen er ook weer een kleine glimlach. ‘Ik wilde niet dat je dit zou zien Kat.’ Zei hij wanneer ze haar hand op zijn bovenarm legde, als soort steun of iets. Hier keek hij even na voordat hij haar weer aankeek, en ze keek hem met een wat bemoedigende glimlach aan. ‘Bedankt voor de hulp.’ Zei hij nog waarop ze gewoon te knikken en zichzelf gewillig door hem dichterbij liet trekken. Het kusje liet ze dan ook toe alleen echt reageerde ze er niet op, eigenlijk meer omdat ze niet wist wat hij nu nog wilde. Wilde hij verder of toch een soort time-out? Van de schrik ofzo. Of misschien vertrouwde hij haar niet meer en wilde hij haar liever niet meer zien. Ze wist het niet echt en tegen die onzekerheid kon ze niet zo goed. ‘De volgende keer beter bij de les blijven, hoe afgeleid je ook bent.’ Zei hij met een gemeende glimlach waarop ze hem ook zachtjes glimlachend aankeek. Ze knipoogde even om te laten weten dat het goed zou komen. ‘Of uit de buurt blijven, dat kan je ook.’ Ging hij verder met zijn tweede optie, alleen daar dacht ze nog niet echt aan. ”Nee joh, mij schrik je niet zo snel af.” Zei ze als geruststelling dat dat niet ging gebeuren. Haar handen liet ze rusten tegen zijn armen terwijl ze tegen hem aan stond. Twijfelend keek ze hem aan en vervolgens keek ze even weg. ”Maar ik snap het als jij nu even niet bij mij wilt zijn..” Zei ze waarbij ze even slikte en naar beneden bleef kijken. Ja, want om eerlijk te zijn voelde ze zich wel schuldig, gezien het niet zover had hoeven komen als ze er gewoon met haar hoofd bij was geweest.
Onderwerp: Re: It really presents nothing. [Kat] ma nov 02, 2015 7:38 pm
.Always live before you die.
Ze moest geschrokken zijn, dat kon haast niet anders. Je kon je een plaatje voor de geest halen en je daarop baseren maar het was nooit wat je in realiteit te zien krijgt. Iedereen met een beetje jeugd had wel eens ergens een film gezien over weerwolven en vampieren en van die toestanden met lelijke transformatie en een hoop gehuil. Hij trok zijn huid niet aan stukken om de weerwolf er door te laten en hij sprong ook niet in de lucht om, tada, te landen als een wolf. En het gebeurde ook niet zo snel, transformeren koste bij hem hopen tijd en pijn. Dat laatste hadden de meeste films dan misschien wel goed, net als het gekraak van boten en het golven van huid. Dat alles de ene moment goed was en plots niet meer was in zijn ogen het meest angstaanjagende van alles. De ene moment had hij Kat onder zich gehad, zijn lippen tegen de hare gedrukt en zijn vingers over haar huid laten strijken, de andere moment stond hij tegen de vensterbank te vechten tegen het enige in zijn leven waar hij een hekel aan had, de weerwolf. Hij kon wel in tien talen vloeken dat hij dit had laten gebeuren en hij vroeg zich af of er een ooit een einde aan zou komen. Zou hij het ooit onder controle krijgen? Hij was bang voor het antwoord daarvan, net als hij bang was van het beeld dat hij Kat iets had kunnen aan doen.
Hij wist niet in hoeverre ze zijn mutatie had kunnen uitdokteren, hij was sowieso anders dan die van andere mutanten. Niet complexer maar veel instinctiever dus hij had geen idee hoe goed ze haar best moest doen om hem onder controle te krijgen. Maar het had gewerkt, het was haar gelukt, de weerwolf zakte weer weg en leek zich koest te houden. Toch was Storm er niet gerust in, de verwarring, dat beetje angst en telleurstelling waren zichtbaar in zijn ogen terwijl hij Kat bestudeerde, op zoek van tekenen dat ze van streek was of was aangedaan door wat er net was gebeurd. Het feit dat ze alweer bij hem stond stelde hem een beetje gerust. Ze ademde langzaam opgelucht uit en Storm draaide zijn hoofd en staarde verslagen door het raam achter zich, in zover zijn geweldige ochtend. Stom van hem om het te laten gebeuren in de eerste plaats, god, hij hoopte dat er een oplossing voor was.
Het feit dat ze alweer zachtjes kon lachen dreef de laatste restjes angst en twijfel uit zijn lichaam, toch bleef hij alert en behoedzaam op alles in zijn omgeving, op Kat. “Nee, joh, zo snel schrik je mij niet af.” Reageerde ze meteen geruststellend. Hij keek haar bedenkelijk aan terwijl ze haar handen op zijn armen liet rusten, nog steeds dichtbij genoeg, nog steeds Kat. Al spotte hij iets van twijfel in haar blik toen ze weg keek en verder ging. Ze keek hem niet aan, hij drukte zijn vinger onder haar kin en dwong haar hoofd naar boven, zodat hij haar recht kon aankijken. ‘Kat.’ Zei hij met een overdreven accent en wat charme. ‘Het is mijn schuld, ik had nooit mogen denken dat het vlot zou gaan, dat het geen probleem zou leveren.’ Hij zweeg en streek één van zijn vingers langs haar wang terwijl hij haar nog steeds aan keek. ‘Maar dat deed het wel en daar moet ik iets op zien te vinden.’ Hij zweeg even. ‘Het is spijtig tho.’ Gaf hij toe, terwijl zijn vingers van onder haar kin verdwenen. Uiteindelijk liet hij haar volledig los en kruiste zijn armen voor zijn borst. ‘Als je wil gaan mag je, je hoeft niet, ik heb andere termen staan onder mijn definitie van chillen.’ Stelde hij voor. Terug gaan naar net was geen optie, zeker niet voor direct. En dat vond hij verrekt jammer, maar hij wilde haar niet weer in gevaar brengen, ondanks dat ze hem had kunnen helpen. Het idee alleen al maakte hem benauwd. ‘Misschien moet ik al beginnen aan die fles.’ Zuchtte hij gefrustreerd…
Onderwerp: Re: It really presents nothing. [Kat] wo nov 04, 2015 10:37 pm
Doin' it
the way I wanna
Het was een nogal heftige plottwist geweest, eentje die voorkomen had kunnen worden als ze beter had opgelet, en nu waarschijnlijk de hele situatie zou verzieken. Niet haar bedoeling natuurlijk, maar ze kon er nu niets meer aan doen. Gelukkig was het haar nog wel gelukt de weerwolf terug te doen kalmeren en te bedwingen waardoor hij er nu in ieder geval geen last meer van zou hebben. Als hij zijn hartslag onder controle zou hebben, al zou zij hem nu in ieder geval ook beter in de gaten houden. Misschien zou het makkelijker zijn als ze een soort belletje zou hebben, eentje die haar kon vertellen wanneer een mutatie in werking gezet werd in haar buurt ofzo, zou wel handig zijn. Dit was helaas niet het geval en ze moest er zelf ook haar hoofd bij houden, anders kon het wel zo nog een keer fout gaan. Al zouden ze nu wel niet meer terug gaan naar die positie, nog niet. Ze bleef Hall aankijken terwijl hij wat verslagen uit het raam keek, in hoop misschien meer uit zijn blik te kunnen lezen. Op het moment wist ze niet of hij misschien boos zou zijn, en ze hoopte van niet namelijk.
Zachtjes moest ze ook even lachen wanneer ze toegaf dat hij haar had laten schrikken, maar hij zou haar niet afschrikken, daarvoor moest hij dan wel meer uit de kast halen. Waarschijnlijk een volledige weerwolf transformatie? Maar in dat geval zou ze die tegenhouden en terugdringen, als dat dan nog lukte. Misschien als ze zou trainen. Voor nu was het in ieder geval niet genoeg om haar weg te houden, wat natuurlijk heel jammer was voor hem, hmmhmm. Toch was er ook twijfel bij haar, omdat ze wel een gevoel had dat ze hier dingen flink verpest had met haar actie door niet op te letten. Ze liet dit dan ook merken door even weg te kijken naar beneden, naar haar lichaam dat nog altijd tegen dat van hem aanstond. Lang duurde dat alleen niet gezien Hall haar weer dwong hem aan te kijken door middel van zijn vinger onder haar kin te leggen. ‘Kat.’ Begon hij, met zijn overdreven accent en de charme die ze nu wel gewend was van hem. Ze keek hem weer aan en bleef hem ook gewoon in de ogen aankijken. ‘Het is mijn schuld, ik had nooit mogen denken dat het vlot zou gaan, dat het geen probleem zou leveren. Maar dat deed het wel en daar moet ik iets op zien te vinden.’ Zei hij en streek even met zijn vinger langs haar wang. ”Ik had het kunnen stoppen, dat had ik ook eerder kunnen doen.” Zei ze er nog koppig achteraan, de schuld toch ook weer een beetje bij haar neerleggend. ‘Het is spijtig tho.’ Gaf hij ook toe, iets waar zij alleen maar op kon instemmen. Daarom knikte ze ook even. Wanneer hij haar helemaal los liet zette ze ook een klein stapje achteruit, maar bleef ze hem aankijken. ‘Als je wil gaan mag je, je hoeft niet, ik heb andere termen staan onder mijn definitie van chillen.’ Stelde hij vervolgens voor waarop ze opnieuw knikte, want zij kon ook prima gewoon alleen chillen hoor, no problem. ”Natuurlijk, ik ga je nu niet meteen alleen laten, zo snel kom je niet van me af.” Zei ze met een grijnsje, niet verkeerd bedoeld tho. Hij snapte het wel. ‘Misschien moet ik al beginnen aan die fles.’ Zuchtte hij gefrustreerd waarop ze ook even grijnsde. Tja, dan kon alcohol het misschien nog goed maken, dat was namelijk altijd goed. Kat draaide zichzelf al om naar zijn bureau en ging daarop zitten, waar nog een klein plekje vrij was. Ze pakte de fles en maakte deze al open. ”Als ik ook een slokje mag natuurlijk.” Grinnikte ze waarbij ze al een klein slokje nam, zonder toestemming. Ooooohh..
Onderwerp: Re: It really presents nothing. [Kat] zo nov 08, 2015 11:26 am
.Always live before you die.
In het korte moment dat Storm door het raam naar buiten had zitten kijken, naar de leerlingen die over het schoolplein naar hun juiste klaslokalen liepen, moest hij denken aan hoe rampzalig dit had kunnen aflopen. Toch wist hij dat kat zijn enige manier was om hiermee om te gaan, omdat ze hem kon tegen houden. Ieder ander meisje dat daar had gelegen zou nu open gescheurd geweest zijn door een weerwolf en dat was iets dat hij niet uit zijn hoofd kon krijgen. Kat had de mutaties ervoor, ze kon hem onderdrukken en hij kon eraan werken maar dat betekende niet dat het beeld niet voor zijn netvlies zat gegraveerd. Hij had het niet graag over zijn mutatie, zeker niet met meiden als Kat dus het was ondragelijk voor hem dat ze dit moest mee maken. Hij en Devon zouden nodig eens samen moeten zitten om uit te vissen hoe hij zijn hart onder controle kon krijgen en hoe hij de transformaties kon tegendrukken, in ieder geval buiten de volle maan althans. Maar als hij dan toch een slachtoffer moest zoeken, dan zou Kat de eerste zijn bij wie hij aanklopte, niet alleen omdat ze de mutatie had om hem tegen te houden, maar ook omdat ze gewoon veel te veel fun was om van weg te blijven.
Ergens wilde hij het allemaal terug oppikken waar ze eerder waren gestopt. Maar hij wist dat het voor hem veel te moeilijk zou worden en hij was niet zeker of Kat dit nog wilde. Dus time out, voor momenteel, jammer genoeg. Het zou nooit worden als vroeger, ergens zou Storm altijd opletten voor zichzelf, zich terug houden voor anderen omdat hij het beeld kende van wat hij kon aanrichten. Het enige gerustellend aan deze hele zaak was dat Kat er nog steeds was, met haar handen op zijn bovenarmen en hij lichaam dicht tegen het zijne. Ze was niet bang, Storm had haar een tijdje in stilte aangekeken op zoek naar iets waaruit hij kon opmaken dat ze bang of onzeker. Maar er was niets geweest en dat bracht de zelfzekerheid terug, de charmante glimlach en de uitdaging in zijn blik.
En net als hij dacht dat het oké was dan zag hij de twijfel waardoor hij meteen haar hoofd omhoog drukte om haar aan te kijken. “Ik had het kunnen stoppen, dat had ik ook eerder kunnen doen.” Zei ze ietwat koppig. Storm rolde met zijn ogen en streek een pluk van haar bruine haren achter haar oor. ‘Ik ga je echt niet de schuld geven voor iets wat ik heb.’ Zei hij gelijk, even koppig als haar misschien. No way dat hij haar zou laten opdraaien voor zijn vergissing, ze kon hier niets aan doen, het kon iedereen overkomen zijn. Gelukkig was het bij haar, bij een persoon die hem kon tegen houden, die de weerwolf kon tegen houden. ‘Waag het niet je schuldig te voelen.’ Waarschuwde hij haar met een kleine glimlach. Dat zou nieuw zijn, hij wilde het niet dat iemand zich schuldig ging voelen om zijn problemen. Hij zou zich er achteraf alleen maar ellendiger bij voelen. Na haar woorden kwam er een grijnsje op haar lippen, een grijsje dat ervoor zorgde dat hij die scheve glimlach terug op zijn gezicht trok. ‘Is dat zo.’ Knikte hij langzaam. Ze wilde hem niet alleen laten, het gevaar was nochtans geweken. Hij wees naar zichzelf voor hij haar terug volgde naar het bed. ‘Ik ben in orde Kat.’ Verzekerde hij haar nog eens. Het was best grappig, dat ze zich een beetje zorgen om hem maakte. Ze ging op het bureau zitten en nam de fles in haar handen, ze draaide hem open en nam er een slokje voor, meteen weer die onschuldige blik. Storm hield zijn hoofd een beetje schuin en schudde lachend zijn hoofd voor hij de fles van haar afnam en er zelf ook enkele grote slokken van nam, ja het koste hem twee maal zo lang om dronken te worden, om effect te krijgen van alcohol. Dus deze fles zou helemaal leeg moeten voor hij iets zou voelen en zelf dat zou niet veel zijn. Hij zakte op het bed neer languit, en legde één arm onder zijn hoofd terwijl hij haar aan keek. ‘Dus Kat, wat weet ik nog niet over je?’ Hij haalde tweemaal zijn wenkbrauwen op. Ze konden hier gemakkelijk een spelletje van maken. Er moest vast wel meer schuilen achter de waanzinnige Kat, het zou een telleurstelling zijn mocht dat niet zo zijn …
