It really presents nothing. [Kat]

.Always live before you die.

Ze ging het proberen om de schuld niet op zichzelf te nemen, om zich bij het feit neer te leggen dat hij degene was die controle was verloren en ze daar zelf niets aan kon doen. En proberen was niet genoeg, hij nam geen genoegen met proberen, zo koppig was hij nu eenmaal. Met haar handen opgestoken had ze het begrepen, hij was er ook behoorlijk duidelijk over geweest. Maar hij moest er iets op vinden, misschien moest hij echt iedere morgen mee gaan sporten met Kat waarbij ze zijn hartslag de lucht kon inkrijgen en de weerwolf kon uitlokken zodat hij erop kon trainen. Dat zou handig zijn, zeker op een verlaten strand en met Kat in de buurt om hem tegen te houden als het verkeerd ging. Hij vroeg zich enkel af of ze hem kon tegen houden als hij al getransformeerd was … Lupos was niet zo agressief buiten volle maan als bij volle maan maar hij was gewelddadig. Alle keren dat het was gebeurt buiten volle maan had hij slachtoffers aangericht en zo de naam Lupos gekregen had. Dus hij wist het niet goed, misschien moest hij Devon en eens bij halen om te bespreken in wat voor manieren ze konden proberen om zijn weerwolf op te sluiten buiten volle maan. Want dit was niet leuk, naar Kat kijken, in haar legging en beha en er niets aan kunnen veranderen, dat was gewoon pure marteling voor zijn ziel.

Ze wilde erom wedden, hij glimlachte begaan om haar voorstel. ‘Ik win graag weddenschappen maar deze wil ik graag verliezen.’ Ging hij er gelijk op in. Haar de hele dag in de buurt hebben was voor twee dingen verschrikkelijk goed, één, ze was gewoon oogverblindend knap en goed gezelschap. En ten tweede, misschien was het ergens een gerustelling, dat ze er niet vandoor was gerend en ze wilde blijven bij hem. Storm had altijd nood aan wat affectie na een probleem als daarnet, geen idee waarom, het leek iets instinctiefs te zijn waar geen verklaring achter schuil zat. ‘Maar,’ hij stak zijn vinger op en wandelde op haar af eens ze op de bureau was gaan zitten. ‘Wat stel je voor? Waar wed je erom?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Hij wilde het wel weten nu, ondanks dat hij zou verliezen … letterlijk hij zou willen verliezen. Hij wilde weten wat hij haar zou moeten geven, iets met eten waarschijnlijk, hij wist hoe versteld Kat was op eten.

Zijn vraag had hij gesteld nadat hij flinke slokken van de fles had genomen, alsof hij zijn probleem van eerder wilde wegdrinken. Misschien was het echt wel een beetje zo. Ze kwam van het bureau en Storm schoof een klein beetje op zodat ze naast hem op het bed kon gaan zitten. Haar antwoord zorgde ervoor dat ze de fles gemakkelijk weer uit zijn vingers los kon trekken en zelf weer naar haar lippen bracht. ‘Badass.’ Herhaalde hij bedenkelijk. Hij keek haar kort aan, van boven naar beneden en knikte met een vage goedkeuring. ‘Je ziet er badass sexy uit, en badass onschuldig.’ Hij zweeg en greens breed, charmant. ‘Hoe badass ben je Kat? Badass als in, ik steel van het keukenpersoneel want,’ hij tikte zijn vingers tegen de fles. ‘Dan ben ik ook badass.’ Knipoogde hij. Hij zag inderdaad wel badass in haar. Hij wilde erom wedden dat ze alles klaar kreeg, ze had de onschuldigheid, ze was een vrouw, sterke mutaties, good looking, hmmm. Storm keek haar met een kleine glimlach aan. ‘Ik geloof je, ik kan me wel een badass Kat voorstellen.’ Mijmerde hij. Hij sloot zijn ogen in een gebaar dat hij het zich voorstelde…

tag: Kat --- words: 607 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Hij wilde niet weten wat er in Kat haar hoofd om ging toen ze het hadden over weddenschappen … misschien wilde hij het stiekem wel weten. Hij wist het haast honderd procent zeker dat ze een goede weddenschap niet aan zich voorbij zou laten gaan, zeker als ze het voordeel ervan had. En in dit geval had ze dat voordeel want hij wilde verliezen. Zo heel graag dat hij alles voor haar zou doen dat ze zou willen. Kat was geweldig gezelschap en hij was er zeker van dat wat ze eerder aan begonnen waren ze ook ooit zouden afmaken. Maar het zo hem vertrouwen in haar kosten, en hij vertrouwde haar ook alleen was het moeilijk om het gevaarlijke deel van jezelf te overhandigen aan iemand anders. Hij kon het zelf behoorlijk onder controle houden, het zou hem daarnet waarschijnlijk wel gelukt zijn, na vijf minuten ofzo maar Kat was gewoon veel sneller, veel doeltreffender in dat. Dus het lag aan Storm, hij moest een stap in het donker zetten, Kat vertrouwen in haar mutaties en haar om hulp vragen. Dat was waarschijnlijk het moeilijkste, haar om hulp vragen voor iets dat al maanden zijn probleem was. Hij wilde anderen niet belasten met iets zo intens en gevaarlijk al zijn weerwolf.

Haar vrolijke enthousiasme bij zijn vraag waarschuwde hem dat haar antwoord misschien wel ver kon gaan. ‘Oh owh.’ Zei hij er vlak achter, waakzaam maar deels met die nieuwsgierige blik in zijn ogen. En toen kwam haar antwoord waar hij verrast zijn wenkbrauwen bij op trok, eigenlijk had hij niet verrast hoeven zijn. Ze had hem al gezegd dat eten bij haar de helft van haar vrolijke leventje was. En dat had hij ook meteen gemerkt bij haar enthousiasme om de mueslireep vanmorgen. Zijn glimlach veranderde naar een kleine charmant mysterieuze grijns. ‘Wel Kat,’ hij duwde zich af op zijn handen zodat hij rechter kwam, dichter naar haar toe. ‘Dan mag je van geluk spreken dat ik behoorlijk de kok ben.’ Hij wiebelde zijn wenkbrauwen, drukte zijn lippen kort tegen de hare, sloot zijn ogen, streek zijn vingers langs haar gezicht. God, waarom kon hij niet meer doen dan dit? Het tergde hem, het frustreerde hem ergens ook. Hij trok zich een heel klein stukje terug en keek haar aan. ‘Deal, ik maakt je pizza, zoveel je maar wilt.’ Glimlachte hij uitdagend voor hij zich terug liet zakken in zijn matras. ‘Welke is je favoriete pizza?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Hij had vroeger altijd graag gekookt, voor zichzelf, voor familie. Het was een gewoonte, een bezigheid die hem nog iets populairder maakte bij de dames dan hij al was. Want wie hield nu niet van een warm lekker ontbijt na een lang uitputtende nacht?

En dan gingen ze van weddenschappen naar het feit dat ze badass sexy was. Wat hij al wist van het moment dat hij haar had gezien, ze had het lichaam, ze was waanzinnig sexy. Zijn ogen gleden weg van haar gezicht toen ze haar handen langs haar lichaam liet glijden en ze kregen gelijk iets intens en hartstochtelijk. Tot haar handen langs de tatoeage gleden onder haar beha, hij kon het maar half zien en ze haar haren naar achter veegde in een vrolijk gebaar en die glimlach. ‘Weet je hoe kwellend dit is.’ Wees hij haar, met een enorme glimlach op zijn lippen. ‘Ik zit hier omdat ik mezelf niet onder controle kan houden en jij zit daar mij uit te dagen.’ Hij zette de fles tegen zijn lippen en dronk twee grote slokken. Het was niet eerlijk, zijn leven was niet eerlijk. Haar opmerking dat ze goed bij elkaar pasten deed hem zachtjes luidop lachen. ‘Dat wist ik al toen ik vanmorgen van mijn uitzicht genoot.’ Knipoogde hij meteen. Toen hij dromerig zijn ogen had gesloten drukte ze twee vingers tegen zijn lippen. Hij opende zijn ogen en glimlachte. ‘Het is een zeer fantasievolle droom.’ Beloofde hij haar plechtig. Ze hoefde niet te weten waar hij allemaal aan dacht. Maar toen zei ze iets waar hij meteen weer op aarde van kwam. ‘Wat?’ Vroeg hij verbaast. In aanraking gekomen met de politie? Oké, dat was badass, zelf Storm was nog niet teveel in aanraking gekomen met de politie. Hij fronste zijn wenkbrauwen en schudde kort zijn hoofd bij haar opmerking. ‘Nee, niet verwacht.’ Gaf hij eerlijk toe. Hij keek haar aan en opende zijn mond en sloot hem dan weer. ‘Hoe erg?’ Vroeg hij uiteindelijk nieuwsgierig. Hij was al door de politie eens tegengekomen voor dronkenschap, wat eigenlijk niets inhield maar het kon behoorlijk ver gaan …

tag: Kat --- words: 764 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Nu kreeg hij zin in pizza, pizza met ananas, pizza met vier kazen, god, hij had zin in pizza met vanalles een beetje. Misschien moesten ze zich weer voor een deel aankleden en naar de keuken gaan, iedereen er buiten gooien en beginnen aan die pizza’s. Maar het was nog vroeg op de dag en iedereen zat nu in de kantine of de koks waren bezig met het middag eten. Er was geen moment dat ze rust zouden hebben, niet op de manier dat ze nu hadden. Dus het zou moeten wachten tot vanavond of ergens anders in de week. Zolang ze hem maar wat tijd gaf om alles voor te bereiden. Want als Storm zei dat hij ging koken, dan ging hij dat doen met alles erop en eraan, buiten de kookschort dan. Als hij iets ging doen dan deed hij het goed. Als hij Kat iedere keer met eten wist te plezieren dan zouden ze snel aan die ochtendtrainingen mogen beginnen, niet dat zijn lichaam veranderde onder een toename van eten, hij hoopte het hare ook niet. Al hielp haar mutatie daar waarschijnlijk een handig stukje bij. Ze was duidelijk in haar nopjes met zijn bevestiging dat ze voor hem ging koken, net als zijn kus haar mondhoeken naar boven bracht. Hij was in ieder geval blij dat ze niet terug schrok voor hem. Het was een spontane actie geweest, wat betekende dat hij het voorval begon te vergeten, sneller dan verwacht. ‘Ik kan je enkel maar aanbieden wat deze school in de aanbieding heeft.’ Wees hij met zijn armen rondom zich heen. ‘Maar ik zal mijn best doen, voor jou.’ Knikte hij haast plechtig. Haar wenkbrauw gewiebel, in een sexy gebaar, maakte het er niet gemakkelijker op om afstand tussen haar en hem te houden. Tuurlijk zou hij zijn best doen voor haar, hij zou zijn best doen voor iedereen van het vrouwelijke geslacht.

Ze verontschuldigde zich voor haar gebaren langs haar lichaam, maar ze meende het niet. ‘Je meent het niet eens.’ Merkte hij met een glimlach op. Ach Kat, de eeuwige onschuldig, zo zou ze hem altijd bij blijven, als iemand die onschuldig lijkt maar het verre van is. Zijn blik gleed terug naar de kleine tatoeage, hij hield zijn hoofd schuin en kwam een stukje recht. ‘Tell me Kat,’ begon hij terwijl zijn vinger kort langs de rand van haar beha gleed, over de kleine tatoeage. ‘Heeft het een betekenis?’ Vroeg hij met een nieuwsgierige blik naar haar terwijl hij zijn hand terug trok. Toen ze ineen kromp fronste Storm zijn wenkbrauwen, keek haar aan met een blik van “really?” alvorens hij op zijn lip beet en terug in zijn kussen zakte. ‘Kat,’ zuchtte hij, alsof hij aangedaan was door dit alles. ‘Stop daar mee.’ Vroeg hij haar lief. Ze wist wel op wat hij het had, anders konden ze straks een tweede aanval van zijn weerwolf onderdrukken, niet dat ze dat nog eens zou laten gebeuren, en hijzelf eerlijk gezegd ook niet.

Dus ze was dus wel iets badass aan Kat, iets badass genoeg om in aanmerking te komen met de politie. Storm probeerde zich voor te stellen wat dat inhield maar hij wilde er niet te diep op in gaan zonder er verkeerde gedachten bij te krijgen. En ze verzekerde hem dat hij het niet wilde weten, dat het niet goed zou zijn als ze het wist. Oké, goed, hij zweeg. Zoveel respect had hij voor anderen, ja, er was ook nog de beleefde attente versie van Storm. Hij hief zijn handen op en vouwde ze beleefd samen voor zijn borst in een onschuldig gebaar. Ze had niet in de gevangenis gezeten, Storm fronste zijn wenkbrauwen en glimlachte dan zijn scheve glimlach. ‘Gevangenis.’ Hij zweeg en floot tussen zijn tanden. ‘Ik zou me inderdaad een beetje zorgen maken dan. Zie dat je me wilt vermoorden.’ Hij hield zijn hoofd schuin en knipperde een paar keer met zijn ogen. ‘Dat zouden we niet willen natuurlijk.’ Glimlachte hij. Lupos zou het ook niet toelaten, dat was het “voordeel” aan de weerwolf, overlevingsinstinct, hij zou het overnemen van Storm als hij kracht en snelheid nodig had. Dus nee, ze kon hem niet vermoorden, of tenzij ze razendsnel was …

tag: Kat --- words: 704 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Hij was gewaarschuwd, Kat’s blik sprak namelijk boekdelen, ze wilde dat het perfect zou worden of dat het overheerlijk was … of beide. Waarschijnlijk beide, ze zag er hem wel het type uit dat wel van zo’n “date” zou houden, wat Storm trouwens helemaal van plan was te doen. Weeral, eens hij iets deed dan deed hij het goed. En het was iets dat hij graag deed, koken, hoe dwaas het misschien kon klinken want jongens van zijn kaliber zouden meer aan auto’s moeten zitten sleutelen dan in de keuken te halen. Als je erover nadacht, wie zou het meeste punten scoren; iemand die je een ritje gaf in zijn supersnelle fancy sportwagen of iemand die voor je kon koken bij kaarslicht? En niet te vergeten dat Storm dan ook nog eens dat geweldige Britse accent had. Hij was zeker dat hij het kon winnen van vele andere jongens, gewoon omdat hij het had, de charme, de overtuigingskracht, het lichaam en het accent. Al verschilden vrouwen even veel als mannen, de ene was meer geneigd voor de sportwagen terwijl de ander liever van dat kaarslicht hield. In ieder geval zou hij Kat bekoren met pizza’s, hij vroeg zich af of hij het altijd zo gemakkelijk voor elkaar zou krijgen bij haar, als hij iedere keer maar iets bij had om te eten. Misschien kon ze hem helpen met zijn weerwolf, in ruil kookte hij haar iets. Hij tuitte zijn lippen bij het idee en keek naar Kat niet net grappend sprak. Ze duwde haar vinger tegen zijn buik waardoor de charmante glimlach er gelijk weer was.

“Ken je winnie the pooh?” Vroeg ze. Wie kende winnie the pooh nu niet? ‘Ik ben opgegroeid met een kleine broer die jarenlang in mijn kamer sliep, er is geen tekenfiguur of Disney film die ik niet ken.’ Garandeerde hij haar. Maar echt, hij kende ze allemaal want hij was een grote broer, hij moest delen met zijn kleine broer dat gold voor alles wat ze op hun kamer hadden, de stereo, de televisie, de muur. Terwijl zijn muur grotendeels kaal was hing die van zijn broertje vol posters van Disney figuren. Dat hij verslaafd was aan Disney had Storm eigenlijk nooit gestoord. Of tenzij er vroeg in de ochtend van die luide muziek rond galmde in de kamer. Dus Storm kende veel liedjes, veel teksten, veel figuren en quotes. ‘Grote fan.’ Vervolgde hij met een veelbetekenend blik, niet op zichzelf, maar op zijn broertje bedoelt. De gele beer van in de serietjes was dus ook Kat haar grote idool geweest. Storm zijn blik gleed terug naar de tatoeage en zette zijn beste berenstem op, wat eigenlijk meer Devon’s vakgebied was. ‘Sometimes the smallest things take up the most room in your heart.’ Quotte hij één van Winnie the pooh’s geweldige woorden. Hij hield zijn hoofd schuin en glimlachte lief naar Kat. ‘Zie, ik ben een kenner.’ Hij haar zijn wenkbrauwen tweemaal op. Liefde voor eten en honing, dat was dan de tweede liefhebber van honing, hij deelde de kamer met een echte beer, honing genoeg in Devon’ flessen drank. Ze draaide haar hoofd zodat hij de tatoeage achter haar oor ontblootte. ‘Dat lijkt me de meest pijnlijkste plek die je maar kunt hebben om er eentje te laten zetten.’ Zei hij gelijk, spontaan. Pijn kon hij niet hebben, het triggert zijn weerwolf maar het remde hem gelijk ook af. In de tijd daarvoor had Storm eigenlijk nooit gedacht aan tatoeages, hij vond zichzelf al geweldig op zich.

Ze ging doornormaal zitten, het flinke meisje dat ze representeerde. Storm fronste zijn wenkbrauwen en glimlachte hoofdschuddend. Hij zou er niet op in gaan, waarschijnlijk zou het eindigen in een gesprek waarin zij weer maar eens haar onschuldigheid bewees. Maar blijkbaar was Kat niet zo onschuldig als ze zich soms gedroeg. Storm wist dat ze dat niet was maar hij had niet gedacht dat het zo drastisch zou zijn, dat ze echt zo badass was dat de politie al enkele keren naast haar had gestaan. Haar knipoog, haar grappende woorden deden hem grijnzen. ‘Goed, want ik ben nog lang niet klaar om te sterven, en ik ben eigenlijk nog lang niet klaar met jou ook.’ Knipoogde hij als antwoord. Nee, hij was nog lang niet klaar met Kat, ze was geweldig gezelschap en daarnaast wilde hij afwerken waar ze eerder aan waren begonnen, uiteindelijk dan …

tag: Kat --- words: 730 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Sometimes the smallest thing take up the most room in your heart. Het was iets zo simpel om te zeggen maar kon zoveel betekenis hebben. Storm leek van buitenaf niet het type dat snel om kleine dingen zou gaan geven maar hij was het wel. Hij gaf op anderen, hij gaf om grote dingen als familie en vrienden maar evengoed om de kleine dingen zoals het hondje die ze thuis hadden. Hij had een groot hart, plaats zat maar dat was allemaal ingenomen de die ene grote schaduw aan weerwolf. Het was ook iets kleins geweest, de beet en het had uiteindelijk heel zijn hart over genomen. Storm kon geen extra plaats meer vrij maken want al het beetje vriendschap en liefde hij aannam trok een hoop angst en twijfel met zich mee. Hoe meer hij gaf om anderen, hoe meer hij ze in gevaar bracht. Devon was daar één van, Nadya was daar één van en Kat … hij keek haar aan en dacht voor een seconde naar wat er daarnet gebeurd was. Ze was daar ook één van. Alle drie gelukkig in staat om hem tegen te houden, al was een dag als vandaag niets vergelijken met een volle maan. Dus ja, kleine dingen konden grote dingen worden die je hart overnamen, niet enkel uit liefde, maar ook uit angst, twijfel, woede of vriendschap. En voorlopig was Storm’s hart ingenomen door angst en onzekerheid, al hoopte hij het terug vrij te kunnen maken door de hulp die hij kon krijgen van anderen.

Haar woorden deden hem even naar de plafond starend voor hij zijn blik wat serieuzer naar Kat terug richtte. ‘We vergeten het vaak, waar. Tot er iets is dat je er terug doet aan herinneren, hoe waardevol het is alles in je hart te beschermen.’ Hij was van thuis uit weggelopen, letterlijk. Hij had zijn ouders gezegd dat hij ging studeren aan een universiteit maar eigenlijk vluchtte hij weg, om hen veilig te houden, om alles veilig te houden wat dierbaar voor hem was. ‘Ik weet hoe dat werkt.’ Prevelde hij bedenkelijk voor zichzelf. Voor even, een minuut was hij de hele serieuze Storm, de Storm die niet veel mensen te zien kregen. Toen hij op keek naar Kat zag hij dat ze terug staarde en langzaam keerde de glimlach terug. ‘Tuurlijk kan je er tegen, je hebt me al bewezen dat je tegen een stootje kan.’ Glimlachte hij, weer zijn onbeholpen natuurlijk charmante zelf.

Ah, nu was het zijn beurt om haar te plagen. Er kwam een onweerstaanbare glimlach op zijn lippen terwijl hij naar haar woorden luisterde. ‘Jij was eerder ook niet eerlijk.’ Zei hij op een vals serieuze toon. Nee, hij was nog niet klaar met haar en hij wist in zijn achterhoofd dat er niemand beter was dan Kat om dat te doen. Ze kon hem tegenhouden, ze kon de weerwolf buiten volle maan terug dringen dus wat hield er hem in godsnaam tegen. Zijn eigen onzekerheid? De angst die hij had dat hij Kat zou afschrikken? Ze was wel badass, maar was ze badass genoeg om met de andere kant van Storm om te gaan als zijn hartslag dat aangaf. Ze kwam overeind, over hem heen en drukte haar lippen tegen de zijne. Storm zakte in zijn hoofdkussen, zijn vingers gleden langzaam en zacht langs haar kaaklijn terwijl hij genoot van het gevoel, een gevoel dat hij zes maanden had moeten missen. Toen ze zich terug trok opende hij zijn ogen en keek haar met een serieuze blik aan terwijl ze aangaf dat het misschien beter was om te gaan. ‘Ik wil het niet tegenhouden Kat.’ Glimlachte hij traag, voorzichtig maar op een zekere manier ook met een zekere tederheid. ‘Ik heb geen vertrouwen in mezelf als het aankomt op hem,’ daarmee verwees hij naar de weerwolf. ‘Dus ik heb ook geen vertrouwen in jouw mutaties,’ Hij was goudeerlijk, over zijn vloek was hij altijd goud eerlijk. Hij duwde zich af op zijn ellebogen toen ze naar haar T-shirt greep. Hij begreep het wel maar hij wilde niet dat ze ging. Eerlijk, hij had in lange tijd niet zo’n geweldige dag gehad als vandaag. En dat kwam niet alleen door Kat’s knappe verschijning, dat kwam ook door wie ze was en hij mocht haar wel. ‘Maar ze zeggen dat vrouwen goed kunnen multitasken dus als jij honderd procent zeker bent dat je me op gelijk welk moment ook kunt tegen houden dan doe ik dit af en geef ik vol overgave aan jou.’ Hij had het gezegd met de nadruk van zijn britste accent, niet om haar te overtuigen maar om de keuze over te laten aan haar. Hij zou zijn hartslagmeter af doen, enkel als ze het wilde, enkel als ze bereidt was het risico te nemen. ‘Maar ik hou je niet tegen, dat weet je. Het spijt me voor eerder.’ Hij kwam recht te zitten, drukte een kus tegen haar wang en liet zijn kin kort op haar schouder rusten terwijl zijn blik onderzoekend over haar gezicht gleed. ‘Maar ik maak je die pizza’s, sowieso.’ Beloofde hij …

tag: Kat --- words: 849 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Had Winnie The Pooh er nu net voor gezorgd dat hij serieus werd? Dat hij er zo over begon na te denken, over zijn “mutatie” dat hij er luidop iets over had gezegd. De sfeer was eerder nog met een glimlach en lol geweest en door Winnie The Pooh, er verdomd klein geel beertje, was er nu even ergst te zien in zijn blik. Gelukkig voor Kat was Storm niet degene die lang in serieuze situaties bleef zitten, zeker niet in deze setting. Maar het was Winnie The Pooh dus wel gelukt, daardoor had hij voor een seconde aan zijn familie gedacht en hij vroeg zich af hoe ze het zouden doen. Zou zijn vader nog steeds de prestigieuze zakenman zijn? Zou zijn moeder nog steeds in het onderwijs staan? God, wat was er geworden van zijn broertje. De Disney films waren waarschijnlijk geruild voor iets veel cooler, lego ofzo. Ondanks dat er maar zes maanden waren gepasseerd voelde het als een leven lang. Hij had het gevoel alsof hij de grote dingen miste in het leven. Wat met al zijn vrienden daar? Het leven in Londen, het zou het ermee gesteld zijn? Misschien moest Storm maar eens denken aan een kaartje sturen, of eens bellen. Als zijn ouders zich geen vragen stelden over het feit dat ze niets hoorden over hun zoon dan was het zijn broer of vrienden wel. Maar het was beter zo, om te beschermen wat je nauw aan het hart lag.

“Je kan het namelijk zo kwijt geraken als je niet oplet, en dat wil niemand.” Voegde Kat eraan toe. ‘True.’ Prevelde hij zachtjes, niet echt aan het opletten om eerlijk te zijn. Zijn gedachten zaten nog steeds in Londen. Gelukkig was er iets in zijn lichaam dat constante oplettendheid vroeg, een weerwolf. Dus Storm keek op uit zijn gedachten en rechtstreeks naar zijn hartslagmeter. Niet omdat het nodig was, het was gewoon routine, een verslaving die hij waarschijnlijk nooit meer af zou kunnen leren. Opletten deed hij tegenwoordig heel erg goed, zelfs nu, met Kat bij hem. Alsof haar schoonheid en glimlach al niet genoeg was om hem af te leiden lukte het hem nog steeds niet om de weerwolf te vergeten. Haar opmerking over Winnie The Pooh bracht hem officieel volledig terug op aarde en zijn brede grijns kwam gelijk terug. ‘Right.’ Bevestigde hij. Lang leve Winnie The Pooh! Hard als steen, right. Zijn ogen weken af naar haar armen waar ze naar haar “spierballen” wees. Het geweldige aan Kat was haar enorme zelfvertrouwen ookal was het meeste wat ze zei overdreven, het zorgde er altijd voor dat Storm zijn glimlach nog meer moest optrekken voor haar.

Daar had je het, zij mocht hem plagen maar hij mocht haar niet plagen of hij kreeg meteen een uitgestoken tong zijn kant op. Hij stak zijn tong zelf naar haar uit, alsof ze twee puberende tieners waren die net hadden gevochten om iets dat ze uiteindelijk toch niet kregen. Veel jongens hielden nu eenmaal van plagerig gedrag al gaven ze het nooit toe. Storm had het ook proberen afzwakken maar niet om die reden, wel omdat hij een weerwolf had die hij niet betrouwde. Heel de ochtend was al zo gesmeerd gelopen, van zijn shape shiften vanmorgen in de witte wolf, naar de ontmoeting met Kat, het zwemmen in de zee tot haar komst hier. En dan had die rotwolf daar een stukje tussen moeten steken waardoor ze nu tegenover elkaar stonden en moesten aftasten in hoever ze elkaar konden betrouwen en in hoever ze konden gaan. Helaas genoeg was alles aan Storm te betrouwen maar ging het uiteindelijk allemaal om de weerwolf. Kat vertrouwen? Ze had het eerder bewezen en nu wist ze hoe het werkte dus … toch was Storm voorzichtig, hij kwam in een kwetsbare positie te recht waar hij niet graag stond. Zijn woorden, zijn hele preek hadden haar duidelijk ergens verbaast, hij glimlachte zijn scheve glimlach om aan te geven dat hij zich er niet veel druk over probeerde te maken. Al deed hij dat diep vanbinnen wel. Bij haar woorden verdween de glimlach voor een seconde. ‘Het maakt niet uit, nu, straks, morgen, volgende week.’ Hij haalde zijn schouders op en hield zijn tanden voor even kort strak op elkaar. ‘Iedere minuut verstreken is er eentje dichter naar volle maan, en eentje dichter naar een veel onstabielere en onvoorspelbaardere ik.’ Het deed er dus eigenlijk wel toe. Volgende week zou hij dit niet willen doen, hij wist van zichzelf dat het voor hem ondragelijk lastig zou worden. Dus waarom niet? Hij keek haar aan, een tel lang, twee tellen lang, drie tellen lang alvorens ze sprak. Aan haar blik kon hij zien dat ze vastberaden was over haar eigen mutaties. ‘Hopelijk diep genoeg.’ Lachte hij een beetje luchtig. En terwijl zijn kin op haar schouder rustte keek ze hem glimlachend aan. ‘Goed.’ Mijmerde hij op haar woorden dat ze het alweer was vergeten. Hij streek zijn lippen langs haar blote schouder zonder van haar weg te kijken voor de glimlach open brak. Ze liet haar T-shirt alweer vallen, zo simpel was ze te overtuigen, zelf zonder zijn argument van pizza’s. ‘Ik had hem bijna gewonnen als je door die door was weggewandeld.’ Knikte hij naar de deur. Veel meer kon hij niet meer zeggen want hij voelde haar lippen tegen de zijne, haar handen tegen zijn wangen. Hij opende zijn lippen en glimlachte geamuseerd tegen de hare. ‘Jij bent altijd snel overtuigd.’ Mompelde hij haast tevreden. Ze boog weer wat over hem heen, Storm bracht zijn hand naar haar onderrug en trok haar dichter naar zich toe. Hij voelde het, hij voelde niets van zijn weerwolf, alsof het daadwerkelijk onderdrukt werd. Hij streek zijn vingers door haar haren en bracht ze beide langs haar heen terwijl hij zijn hartslagmeter los gespte van zijn pols en daarmee was alles gezegd, hij vertrouwde haar, hij vertrouwde haar compleet…

tag: Kat --- words: 987 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Je zag het niet snel aan Kat, als je haar zou zien lopen over school of je zou een kort gesprek met haar aan gaan, je zou het niet merken dat ze diep vanbinnen toch alert was naar de anderen hun welzijn. In ieder geval had ze hem dit al bewezen, dat ze daadwerkelijk kon geven achter al dat nonchalante onschuldige speelsheid. Hij zou het haar ook nooit na gegeven hebben op het strand, vlak nadat ze elkaar ontmoette. En voor nu was hij er zeker van dat het de beste keuze was geweest om het aan Kat te zeggen, het deel waarin hij een weerwolf was. Ze was niet gillend weg gerend toen en dat had ze nu ook niet gedaan en dat, ze wist het of niet, betekende heel wat voor Storm. Hij had maanden zitten denken over de niets nuttige dingen als, wat met meiden? Wat met feestjes? Wat met drank en avontuur? Hier komen was dan ook zijn beste keuze geweest, Devon had hem opnieuw doen leven en dat deed Kat nu ook. Daarvoor zou hij altijd een beetje dankbaar blijven, al besefte ze het misschien zelf niet. Ze gaf hem een tweede kans, letterlijk en figuurlijk en hij zag in de ernst van haar blik dat ze het ook allemaal begreep. Ermee om ging op haar manier, ze kon haar kleine onschuldige glimlach nooit kwijt spelen met desalniettemin was één blik naar haar genoeg om te beseffen dat ze het begreep. Al zo niemand het ooit volledig begrijpen tot hij getransformeerd voor hun neus stonden, pas dan kon je begrijpen waar hij door ging en geen seconde vroeger.

Om haar zo dicht bij hem te hebben … Storm voelde haar koele huid tegen zijn eigen behoorlijk warme lichaam. Haar woorden dreven het laatste beetje van twijfel weg uit zijn lichaam. Ze zou terug gekomen zijn, waarschijnlijk net zolang tot hij haar gaf wat ze wilde, en wat hij zelf ook wilde. En hij zou haar gezelschap niet weigeren, je zou dom zijn om het wel te weigeren. Ondanks dat ze een vrouw was en behoorlijk het kaliber in schoonheid bezat was het voor Storm niet moeilijk geweest om gewoon met haar om te gaan, alsof ze vrienden waren. Wat hij hoopte dat ze waren, al moest hij vier pizza’s maken elke dag, hij zou er wel wat voor over hebben om af en toe Kat over de vloer te krijgen. Al was het om te oefenen op zijn weerwolf intomen, waar hij haar hulp wel bij zou kunnen appreciëren.

Maar het beste gevoel dat ze hem gaf, nu, was niet haar lippen tegen de zijne, was niet haar handen langs zijn wangen of haar lichaam tegen het zijne. Het was het feit dat hij het niet voelde, hij voelde Lupos niet. Het deel waar hij de wolf altijd voelde was een zwarte lege groggy vlek. Hij voelde geen haat, hij voelde geen honger van het dier, hij voelde geen klauwen die hem van langs binnen wilden open scheuren. Hij voelde niets, alsof hij de “mutatie” niet had. En dat was waarschijnlijk het beste cadeau in de zes afgelopen maanden. Dat moest hij haar vast nog ergens ooit eens zeggen, als ze klaar waren. Ze moest het weten, ze moest weten hoe dankbaar hij zich voelde voor haar hulp. Storm werd soft, maar dat deed een gigantisch probleem met je, het dwong je om hulp te zoeken, het dwong je om je zwak op te stellen. Het dwong je soft te worden, lief zelfs. Ze mompelde iets instemmends terug waardoor Storm glimlachte tegen haar lippen alvorens hij de hartslagmeter van rond zijn pols los maakte. Ze nam hem over en Storm liet hem met behoorlijk wat vertrouwen gaan. Daar ging zijn beste vriend in tijden, een mechanisch ding dat piepte als zijn hartslag te hoog was. En hij kon wedden dat die nu al behoorlijk aan het opdrijven was. Zijn lippen weken van de hare, lang haar wang, hals, sleutelbeen terwijl zijn vingers langs haar lichaam naar boven kropen. Ze maakte haar bh los … ze had echt geen aanmoediging nodig. Zijn ene hand kroop naar boven, zijn vingers volgde de ronding tot hij op exact de plaats was waar haar tatoeage zat. Hij glimlachend kort, keek haar voor even aan met ogen die schitterden van intensiteit alvorens hij haar draaide en in de matras drukte, haar bh ergens naast het bed gooide en zijn lippen terug tegen de hare drukte terwijl zijn vingers ieder beetje huid volgde van haar lichaam. Geen water tussenin, huid tegen huid …

tag: Kat --- words: 762 --- notes: - --- outfit: -