Hey little m o n s t e r

Een oog werd geopend en tevreden uitte hij een zucht toen hij de donkere kamer voor zich zag, de donkere rommelige kamer. Christophe draaide zich op zijn andere zij, de deken wat beter om zich heen trekkende en sloot zijn ogen weer om nogmaals een beetje weg te dommelen in dromenland. De gordijnen waren continu gesloten in zijn kamer, sowieso omdat zonlicht (ook al was het geen direct zonlicht) zijn huid deed verbranden, maar ook omdat het dan leek alsof het altijd nacht was en bij dat tijdstip voelde hij zich het prettigst. Vreemd eigenlijk, dat vampiers nachtwezens waren, maar hij dan ook gerust kon slapen. Maar eerlijk gezegd was Christophe ook wel een vreemde vogel. Als een tevreden muisje krulde hij zich weer op en dommelde langzaam weg.. maar natuurlijk zou zijn leventje dan te lang te gezellig verlopen. Wat hij niet door had, tot hij een vreemde stem in zijn oren hoorde, was dat er iemand in zijn kamer was gekomen. "Héé, roomie!" Op het eerst gezicht dacht Christophe dat het zo’n droom was waaruit je simpel wakker schrok, waarna je verward in het rond keek en als je niets zag, je dan weer je hoofd op je kussen kon leggen en weer verder kon slapen. Maar zo’n geval was het niet. Moeizaam had hij zijn hoofd opgeheven, zijn warrige donkere haren vielen half over zijn gezicht en met een frons keek hij naar de vreemde persoon voor hem. “Huh?” klonk er op een dik slaapdronken manier en na een paar momenten kreeg hij door wat er aan de hand was. Christophe wilde zijn hand op de rand van zijn bed laten steunen om overeind te komen, maar hij had niet gezien dat zijn deken half over de rand van zijn bed hing en hij daardoor geen steun kon vinden. Zijn arm gleed onder zijn lichaam weg en met dat als enige steunpunt gleed hij daarmee ook weg. Gelukkig was de grond bedekt met ten eerste de helft van zijn deken en ten tweede de rommel die grotendeels bestond uit kleding. Toch stroomde er genoeg adrenaline in zijn lichaam om de pijn op zijn beurse lichaam niet te voelen en gelijk overeind te springen. “The fuck doe jij hier?” bromde hij met nog altijd zijn Franse accent en keek met samengeknepen ogen naar de gast voor zijn neus. Pas nu had hij door dat hij nog altijd met alleen een boxer voor de ander stond. Zonder ook maar een moment oogcontact te verliezen boog hij naar de grond om een simpel wit shirt daar vanaf te rapen en trok het snel aan. Zijn hand haalde hij een keer door zijn haar. Merde, waarom altijd hem. “Ik denk dat je verkeerd zit, dus..” hij wapperde wat met zijn handen als teken dat hij weer kon vertrekken. Christophe was niet de meest reasonable persoon, zeker niet als hij uit zijn kostbare slaap werd gehaald.