[AC] The only place left to remember. [Damian]

[AC] The only place left to remember. [Damian] 29fzhae

[AC] The only place left to remember. [Damian] 2lk9mw3

Op dit hele “vervloekte” eiland was er maar één plaats waar Allison voor even kon inbeelden dat ze thuis was, in haar eigen achtertuin omring door bomen en stilte. Dat was in het bos, het bos van dit “vervloekte” eiland. Ze probeerde zich het jagersspel te herinneren dat zij, haar vader en Isaac zoveel deden. Elkaar op heterdaad betrappen, verwonden, neer proberen te halen … Allison sloot haar ogen en strekte haar zintuigen zover mogelijk uit, ze hoorde amper iets. Er zat een vogel in de boom boven haar, hij floot een liedje dat werd beantwoord door een vogel een stuk verder. Ze keek naar boven en zette haar weg verder, de aarde kleefde aan haar zwarte veterbotten, geen enkel takje kraakte onder haar voorzichtige stappen. Aangezien het nog vroeg was, een fris, drupte de dauw langs de bladeren naar beneden. Het was zo verrekt stil dat het eng zou lijken maar voor Allison voelde het als thuis.

Het was nu al een maand en half, zes weken, dat ze hier zat. Ze had haar alertheid tot een peil gebracht dat normaal was voor deze school en ze had zich ingewerkt in de lessen, de trainingen en alles daaromheen. Ze had enkele vrienden gemaakt en kwam haar kamer wat vaker uit om iets leuks te doen. Haar vader zou fier zijn, omdat ze het zo goed deed. Toch was het voor Allison nog steeds een valse wereld, ze wachtte nog steeds om het sein dat alles naar beneden zou storten. Was dat abnormaal? Voor haar niet, voor anderen wel. Dit hoorde een veilige thuishaven te zijn, niet een opeen pakking van mutanten klaar voor gedood te worden. Toch was dit het enige waar ze aan dacht, ongewild. Het geruis van water leidde haar naar een kleine rotsformatie net ver van het pad dat leidde naar het strand. Allison verliet het pad en klom via de rotsformatie naar het hoogste punt, en dat was niet hoog. Ze zakte neer op de rand en keek naar de snelstromende beek onder zich.

Ze had geen idee hoelang ze daar al zat, in stilte, denkend aan thuis en alles daaromheen toen ze het beeld door kreeg. In een ontspannen toestand schakelde haar bewustzijn automatisch over naar een soort van bewakingstoestand waar ze ongewild beelden kreeg van “potentieel gevaar” uit haar omgeving. Niet dat het beeld dat ze nu kreeg gevaar was, integendeel, het was de dichtste persoon in haar buurt die haar en beetje een gevoel gaf van leven, Damian. Ondanks dat ze hem twee maal in de week zag voor trainingen was ze blij dat hij hier in de buurt was en ze was vrij zeker dat hij haar aan kon voelen, dat hij zou weten dat ze hier zat. Toch maakte ze geen aanstalling te beweging, haar blik ging nog steeds tussen de bomen op zoek naar dieren, herinneringen, iets om de dag goed te starten …

Een nachtmerrie die nooit leek te verdwenen. Wanneer je dacht dat het voorbij was kwam hij in alle hevigheid terug. Het was in perioden en vlagen, de ene keer wat erger dan de andere keer. Maar eenmaal een periode weer begon was het bang afwachten tot het einde.
Damian schrok wakker, zijn ogen waren waterig en zijn hart ging tekeer in zijn borstkast. Hij was in slaap gevallen ondanks zijn pogingen om wakker te blijven. Hij was bang, echt bang, om terug in slaap te vallen. De angst zelf voor de nachtmerrie zorgde voor het ontwaken van de nachtmerrie in zijn slaap. En de jongen wist dat, hij wist het maar al te goed. Enkele nachten geleden had hij terug voor het eerst de nachtmerrie gehad. Het had maanden geduurd, bijna een halfjaar en dat was een record. Maar sinds enkele nachten werd hij er voortdurend door geteisterd. Het beïnvloedde zijn volledige functioneren. ’s Nachts had hij te weinig slaap, overdag kon hij zich niet concentreren en het enige dat hielp was fysieke en mentale uitputting.

Zijn blauwe ogen tuurden naar het plafond van zijn kamer. Hij was hier nu reeds meer dan een maand. Nog steeds liep hij wat stijfjes rond, klaar om aan te vallen. Maar zijn waakzaamheid was gezakt waardoor hij iets ontspanner was. De lessen waren interessant, Damian had nooit een deftige opleiding gehad. Hij had zelfs nooit deftig leren lezen en schrijven maar hij haalde algauw zijn achterstand in. Het verbaasde hem hoe hij informatie gemakkelijk kon verwerken, opslaan en terug ophalen. Zijn ogen gleden naar zijn gsm, die hij sinds kort had, en zag zelfs in het donker en op het donkere scherm dat het nog maar vier uur was. Met een zucht liet hij zijn hoofd weer in het kussen vallen. Hij wou niet slapen, niet nog eens… Hij moest iets doen.

Buiten was het donker, koud en nat. Precies wat hij nodig had. Hij droeg een zwarte trainingsbroek en een zwart shirt. Damian wilde zich niet comfortabel voelen want dan zou hij teveel snoezelen en uiteindelijk in slaap vallen. Neen, hij moest zichzelf wakker houden. Zijn spieren protesteerden hevig toen hij begon te hardlopen richting het strand. Hij had twee dagen geleden gesparteld met Allison. Damian was er niet helemaal met zijn hoofd bij geweest en was ingemaakt door het meisje. Gelogen had hij niet maar volledig de waarheid had hij ook niet verteld. “Sorry, voel me geen honderd procent… Had gehoopt dat training zou helpen.”

Zijn spieren en longen wilden uit zijn lijf springen toen het zand plaats maakte voor aarde. Het zweet liep van zijn gezicht. Hij had even respijt nodig en leunde zwaar tegen een jonge boom die vervaarlijk kraakte. Damian nam grote teugen lucht in de hoop dat het branderig gevoel zou verdwijnen. Neen dit was zeker niet aangenaam en hij zou niet snel in slaap vallen zo. Achter zich begon de horizon een oranje gloed te krijgen. De zon was nog niet zichtbaar maar alle tekenen waren er dat deze wellicht zijn intrede zou maken. Eenmaal zijn ademhaling niet meer oppervlakkig was ging hij in lichte looppas verder door het bos.

Na een halfuurtje wist Damian amper waar hij was. Zijn lichaam begon terug af te koelen en zijn cardio en respiratoir functioneren waren terug normaal. Hij zocht even naar een geschikte plaats en vond die na enkele ogenblikken. Een grote boom bedekte met zijn takken en bladeren een groot oppervlak. Er kwam weinig licht door het dik bladerdek van de boom. Onder zich bevonden zich honderden wortels, allen afkomstig van die ene boom. Damian nam plaats op één van de wortels, ging in kleermakerszit zitten en liet zijn spieren volledig ontspannen. Hij zette zijn geest open en sloot zijn ogen. Zijn geest reek naar alles wat leefde op enkele centimeters van hem vandaan. Hij maakte contact met alles in de buurt en volgde hun levensloop.

Damian bleef bijna twee uur zitten tot hij alles zag en ook weer niets. Het was een ultieme staat van rust, hij was één met alles en tegelijk stond hij ver van alles te kijken. Zijn geest reek ondertussen enkele honderden meters ver. Hij probeerde steeds verder te rijken maar dan verloor hij zijn staat van rust. Het was een enorme inspanning om verder te rijken. Alsof je een gewicht probeerde te dragen dat je spieren niet aankonden. Uiteindelijk trok hij zijn geest volledig terug tot in zijn eigen hoofd. Het was een vreemd gevoel om volledig tot rust te zijn maar tegelijk uitgeput.

Het was ondertussen half acht, de zon was aanwezig aan de hemel en alles stond in bloei. Kleine druppels water versierden de natuur en gaven het een diamanten deken. Damian keek naar alles wat er te zien viel en nogmaals vond hij het jammer niet te weten hoe alles klonk. Hij had via geesten van anderen een idee van geluiden verkregen maar dat klonk niet hetzelfde. Dat wist hij, dat hadden anderen hem ook verteld. Zelfs een stem in zijn hoofd klonk nooit als de stem van de persoon zelf. Zijn geest stond nog steeds open, hij had deze weer opengezet om eventuele aanvallen te detecteren. Aan de rand van zijn geest, net buiten zijn bereik, merkte hij een sterk lichtpuntje op. Hij draaide zijn hoofd in deze richting en zag niets meer dan bomen en struiken.

Naarmate hij dichter kwam bij het lichtpuntje, hoe vertrouwder deze werd. Damian herkende deze geest. Hij legde zelden zo vaak contact met dezelfde geest als met deze. Daarom dat deze hem zo opviel ook al bevond het zich net buiten zijn reikwijdte. De aarde onder zijn voeten werd zachter en zompiger, teken dat er water in de buurt was. Uiteindelijk kreeg hij een kleine rotsformatie te zien met wat water. Bovenop enkele rotsen zat een meisje met lang, donkerbruin haar. Behendig klom hij op de rotsen, zijn geest raakte de hare en wachtte tot ze hem zou toelaten. Voorzichtig nam hij naast haar plaats en grimaste toen een heleboel spieren het bijna begaven. “Goeiemorgen.” Zei hij toen de stroom tussen hun geesten terug open stond. Vermoeid legde hij zijn hoofd tegen een rots achter hem en even sloot hij zijn ogen en liet zijn geest open staan voor alle prikkels die hij maar ontvangen kon.

OOC: ik had inspiratie o.0

Het eerste beeld was een korte glimp van hem geweest, rennend over het strand, typisch Damian om zo vroeg al fysiek in te spannen. Niet dat ze zelf veel te klagen had, ze was niet veel beter. Haar nachten waren erop verbeterd, toch kreeg ze nog teveel beelden door van het vaste land die haar verontrustte. En aangezien je s’nachts geen controle had over je emoties terwijl je sliep, moest je ze gewoon doorstaan. Dat er minder “nachtmerries” waren met beelden uit het vasteland betekende dat het daar ook wat rustiger was en dat kon twee dingen betekenen. Of ze moesten wachten op toestemming, bevoorraden of manschappen … of ze waren klaar en wachtten de nakende datum af waarop ze zouden toeslaan. Wat haar het meest frustreerde was dat ze geen kijk had op datums of echt concrete plannen. Met de jaren hadden mensen en jagers zich beter weten te beschermen tegen mutanten, energieschilden, afgestemde wapens, dingen die iedere mutatie op een vlak zwak konden maken. Dat er minder directe beelden waren voor Allison bevestigde alles wat ze afgelopen nachten en dagen in stilte had gezegd, het zou komen.

Allison sloot haar ogen, ademde diep in en concentreerde zich op de school, de omgeving, de studenten die nu al wakker waren. De beelden kwamen één voor één, een schoolhoofd achter zijn bureau met papierwerk, leerkrachten die onderling trainde, het meisje op het paard, de jongen met de voetbal op het veld, de golven waar een klein meisje op danste, Damian tegen een boom. Ze opende haar ogen en keek in stilte voor zich uit. Dit bos was te groot om hem te vinden, enkel hij kon haar vinden via haar geest. Hij zag er niet goed uit, moe, afgemat. Ze moest denken aan hun laatste training samen, hij was er niet helemaal bij geweest. Allison had hem geloofd, geloofd met een scherp randje want ze had hem met gemak neergehaald en dat kon niet. Damian was op dat vlak sterker, hij moest haar plat krijgen met brute kracht niet andersom. Nu ze erover nadacht kwamen altijd meer en meer dingen boven water waar ze niet op had gelet, zijn afwezigheid voornamelijk. Het beeld van net bevestigde die vermoedens, of hij was ziek … maar dan zou hij het goudeerlijk zeggen, of er was meer aan de hand.

Terwijl Allison hun laatste training opnieuw en opnieuw afspeelde in haar hoofd staarde ze naar het water, naar de dikke goudvis … hoe kwam een goudvis in godsnaam in deze beek? Maar hij was er, duidelijk van plan te sterven. Hij zwom schuin, op zijn zij en zijn kiemen gingen heftig op en neer. Allison’s vingers gleden langs haar kaki smalle cargobroek naar beneden, in haar veterbot waar ze één van haar kleine dolken had zitten. Ze trok het dolkje en nam hem bij zijn vlijmscherpe punt. Vanop de hoogte dat ze zat zou het moeilijk zijn, maar Allison kon niet missen, ook iets dat bewoog kon ze niet missen. Toch mikte ze, en toen de dolk landde was de goudvis uit zijn lijden verlost. Ze liet zichzelf van de rotsformatie glijden en klom naar beneden, het water was ondiep dus haar schoenen werden een beetje nat toen ze haar dolk terug ging halen, de goudvis liet ze mee drijven met de stroming.

Toen ze boven was hoorde ze geklauter en zacht gekraak van takken, ze keek op, naar Damian. Hij had haar dus gevonden. Haar blik bleef hem neutraal aankijken, taxerend volgde haar ogen zijn beweging tot hij naast haar zat, eerder lag. Ze liet haar muren wegzakken en kreeg een goedemorgen die ze niet meteen beantwoordde. Hij grimaste de pijn weg van hun training, eerlijk, Allison had niet veel spierpijn, rust deed wonderen. Hij had die blijkbaar niet gehad. Verder zag hij er moe uit, extreem moe, bezweet van het rennen, hij moest het wel warm hebben. Zijn gezicht stond getrokken, niet enkel van pijn en vermoeidheid, misschien ook van emoties. Kortom, Damian zag er uit alsof hij net de griep aan het overwinnen was. Allison zou het geloven moest hij het zeggen maar ze kende Damian nu al even en hij was beter in het achterhouden van informatie dan dit. ‘Goedemorgen.’ Ze zei het langzaam, berekend terwijl ze hem aan keek. Haar blik had iets kritisch, misschien een beetje streng maar de zachtheid was er wel nog.

Terwijl hij op adem kwam stak Allison terug de dolk weg in de schede om haar enkel. De goudvis was ondertussen verdwenen naar vredigere oorden, misschien moest Damian ook eens een vredig oord gaan opzoeken om tot rust te komen, hij zag er alles behalve rustig uit. ‘Weet je,’ ze zweeg en keek hem weer aan, ze fronste haar wenkbrauwen kort voor ze haar hoofd schudde. ‘Je ziet eruit alsof je de griep hebt.’ Opperde ze uiteindelijk. Ze hief haar hand op en drukte het op zijn bezwete voorhoofd. ‘Maar ik ben zeker dat het dat niet is.’ Ze liet haar hand zakken en keek hem met haar bruine ogen onderzoekend in de zijne. ‘Wat is er aan de hand Damian? En ik spreek niet over vandaag, ik spreek over onze training van eergisteren ook. Je bent,’ ze zweeg terwijl ze zocht achter het juiste woord. ‘Anders.’ Ze haalde haar schouders op en liet het toe bezorgd te worden. ‘Je bent niet de enige opmerkzame hier.’ Glimlachte ze dan zwakjes, bemoedigend …

De jongen haalde diep adem. Ondanks dat hij wat rustiger was bleef iets in hem opgejaagd. Het waren niet alleen de nachtmerries die hem teisterden. Hij moest nog steeds wennen aan de veiligheid en dat ging niet gemakkelijk. Damian vermoedde dat hij nooit volledig zou kunnen wennen aan het veilig gevoel tot hij onder de grond zat. Daarnaast waren ze niet veilig, het nieuws verontrustte hem en hij was niet alleen. Enkele leerlingen kwamen vaker naar de trainingskamers of velden. Allison kon beelden oproepen van het vasteland en zij was verontrust, dan had iedereen een reden om zich zorgen te maken. Neen, het waren niet alleen de nachtmerries maar die hadden wel een grote rol.

Eenmaal haar beschermende muren verdwenen begroette hij haar. Ze zweeg. Hij hield zijn ogen gesloten, geen zin om naar haar gezicht te kijken wat de reden was van stilzwijgen. Hij ontving enkele vage emoties maar voelde dat ze haar best deed deze niet te laten doorglippen. Er was iets, dacht hij meteen en was bezorgd. Uiteindelijk kwam er antwoord. Maar het was niet zoals anders. Haar woorden kwamen te voorzichtig en ergens zat er een scherpe klank in. Ze was niet kwaad, het was iets anders en Damian kon er zijn vinger niet op leggen. Hij kantelde zijn hoofd en keek Allison aan, haar gezichtsuitdrukking was vreemd. Net als haar begroeting en vage gevoelens.

Damian bleef neutraal, hij had enkel zachtjes geknikt toen ze hem terug begroette. Toen hij naar boven kwam had hij gemerkt hoe ze een dolk had weggestoken. Dus ze liep niet rond zonder wapens. Hij vroeg zich af of de docenten dit wisten. En waarom ze in godsnaam een dolk had gebruikt. Hij zag nergens sporen dat ze ermee geoefend had of dat ze er een dier mee had vermoord. Hij wou haar er net naar vragen toen haar woorden terug duidelijk in zijn hoofd klonken. Hij keek haar aan toen er weer een stilte kwam. Ze fronste haar wenkbrauwen en schudde haar hoofd, ze zat duidelijk met iets en Damian werd met de seconde onrustiger. Hij kon gemakkelijk haar geest binnendringen, hoe sterk ze zich ook zou verdedigen, en alles eruit halen dat ze nu voor hem verborgen hield. Ze sprak weer, “Je ziet eruit alsof je de griep hebt.”

Verbaasd bleef Damian zitten. Ze was bezorgd om hèm. Ze was bezorgd, dat was wat haar gevoelens betekenden, waarom haar gezichtsuitdrukking zo… berekenend was. Plots voelde hij een hand op zijn voorhoofd en hij vervloekte zichzelf om zoveel redenen. Ten eerste omdat hij nooit gezien had dat ze haar hand naar zijn hoofd had gebracht. En ten tweede om zijn eigen reactie. Meteen greep hij haar pols vast maar liet algauw los, beseffend om wie het hier ging. Een zweem van spijt overspoelde hem en even had hij het gevoel om te schreeuwen. Die emoties waren zo sterk dat ze naar haar doorliepen, hij kapte de stroom zo snel mogelijk af naar haar zodat alleen zijn woorden haar zouden bereiken.

“Maar ik ben zeker dat het dat niet is.”, hij reageerde niet. Hij had er een hekel aan als mensen zich om hem bekommerden. En hij wou er niet over spreken… dacht hij. Uiteindelijk vroeg ze het rechtuit, ze wilde het weten. En hij voelde dat het uit bezorgdheid was, het gevoel was nu duidelijk aanwezig en hij wist dat ze het oprecht meende. Hij wist dat hij haar kon vertrouwen… En toch wilde hij niet. Hoe meer hij haar zou betrekken hoe erger het zou worden als ze… als hij… “Je bent niet de enige opmerkzame hier.” Hij voelde haar glimlach door haar woorden en hij kon het niet laten om zelf ook te glimlachen.

En toen brak hij. Hij trok zijn knieën op, liet zijn kin op zijn knieën rusten en bracht zijn armen bijna beschermend over zijn hoofd. “Het is stom…” zei hij en zweeg even. Zijn hart sloeg onrustig en zijn ademhaling werd terug oppervlakkig. Hij wilde die grens niet overschrijden. Als hij haar over zijn nachtmerries zou vertellen dan had hij een grens overschreden. Eentje die hij maar één keer had overschreden en nu de oorzaak was voor zijn pijn. “Het zijn nachtmerries… Ze teisteren me ’s nachts tot ik niet meer wil slapen.” Hij verliet zijn foetus houding en ging terug tegen de rotsformatie liggen en blies zijn adem uit die halverwege even stokte, zijn ogen waren gesloten. “Ze gaan terug weg, dat doen ze altijd.” Zei hij tenslotte en wist dat hij teveel had gezegd en te weinig om haar tevreden te stellen met zijn antwoord.

Nu hij hier lag en geen redenen meer had om zo gespannen en onrustig te lijken, bleef hij het. Ze zag de spieren in zijn lichaam, ondanks de kleren, aanspannen. Ze vroeg zich af of hij het besefte dat hij zo opgewonden liep, het moest haast wel. De allereerste keer ze hem gezien had was hij alert geweest, berekend alert en dat was voor haar toen zijn ergste tijd. Net aangekomen op een vreemd eiland met allemaal andere mutanten. Maar toen was zo erg niet als niet, ze kon erop wedden dat hij alle gedachten uit alle bomen en dieren rondom hem opnam. Ondanks dat Allison delen van haar hoofd afgeschermd hield was het niet nodig geweest, wilde hij het weten dan had hij maar te snuffelen. Het enige waarom Allison haar muren niet op hield was omdat ze hem vertrouwde en ze hoopte dat hij dat genoeg deed om een beetje stoom af te blazen in woorden.

De verbaasde uitdrukking op zijn gezicht deed haar grinniken, hij had er niet op gerekend dat ze daadwerkelijk bezorgd kon zijn om hem, waarom niet? Damian was voor haar het dichts in de buurt bij een echt leven, het leven dat ze kende. Ze wilde hem niet zo dicht houden maar ze deed het, ongewild controleerde ze of hij in orde was, glimlachte als hij dat deed en gaf hem raad net als hij bij haar deed. Maar dit had hij niet verwacht en ze had het verwacht, deels. Als ze erbij stil bleef staan moest ze het verwacht hebben, Damian had tenslotte altijd alleen geleefd.

Toen zijn hand razendsnel haar pols greep deed ze niets. Uit reflex zou ze naar haar dolk gegrepen hebben maar hoe sterk Damian ook was, ze vertrouwde erop dat hij haar dunne tere pols in zijn geheel zou laten. Ze keek hem aan, ondanks dat hij haar meteen had los gelaten bleef haar hand in de lucht hangen. ‘Dat bedoel ik dus.’ Zei ze zachtjes. Ze liet haar hand zakken en blikte kort naar haar pols, de witte drukplekken waar Damian haar had vast gegrepen ebden langzaam weg en haar pols werd weer normaal. Ze voelde zijn emoties als een vloedgolf bij haar binnen lopen, de spijt, de woede, de onzekerheid. ‘Ik zou hetzelfde doen.’ Verzekerde ze hem. Ze zou hetzelfde reageren moest ze met gelijk wat zitten dat ook hem teisterde. Op dat vlak leken ze te sterk op elkaar, het zorgde ervoor dat ze hem net iets beter leerde kennen.

Na haar opmerking kon hij toch nog glimlachen, en dat liet een redelijke druk af bij Allison, het was dus nog niet zo erg. Ze leunde achteruit tegen de rots en staarde voor zich uit terwijl ze zorgvuldig zijn emoties in haar hoofd afwoog op de ander. Als hij plots naar voor komt en zichzelf tot en balletje vouwt keek ze terug naar hem, bezorgd, zonder opgetrokken muren in haar hoofd. Het eerste wat hij dacht was dat het stom was, typisch jongens. Over gevoelens en problemen praten vonden ze altijd stom. ‘Nachtmerries.’ Herhaalde ze fluisterden.

Hij ging terug op zijn rug liggen, blij dat hij het blijkbaar gezegd had. Zelf had ze weinig nachtmerries, alleen de beelden en die beschouwde ze als nachtmerries in sommige gevallen. ‘Dus daarom blijf je wakker en zie je eruit alsof je de griep hebt.’ Concludeerde ze. Haar blik gleed opzij, terug naar hem, de bezorgdheid was er nog steeds. ‘Toen mijn moeder werd vermoord door een mutant had ik ook steeds nachtmerries, iedere nacht weer, dezelfde en dezelfde tot het niet meer lukte om te slapen. Ik werd schreeuwend wakker, mijn vader kwam me troosten en wiegde me terug in slaap als dat ging,’ Allison zweeg en staarde afwezig naar zijn gezicht. ‘Hij stuurde me naar een psycholoog, die zei dat de nachtmerrie een hindernis representeert vanuit je echte leven, je moet de hindernis overwinnen om van de nachtmerries af te komen.’ Ze zweeg en keek terug naar het water, ze trok één knie op en vouwde haar armen errond en liet haar hoofd erop rusten. ‘Ik was veertien toen, de hindernis was de mutant, de mutant die mijn moeder vermoordde. Dus ik trainde, mijn allereerste training en ik bleef trainen tot ik er klaar voor was. En dan gingen we hem opzoeken, ik schoot mijn pijl recht door zijn hart en sindsdien is de nachtmerrie er nooit meer geweest.’ Prevelde ze. Ze ademde langzaam in en blies alle lucht zachtjes weer uit haar longen. ‘Dat is wat ik denk over nachtmerries.’ Besloot ze uiteindelijk. Ze kantelde haar hoofd en keek opzij naar Damian. Ze vroeg niet achter zijn nachtmerries, het was al een hele prestatie dat hij zei dat er waren in de eerste plaats. ‘Maar je moet rusten, slaap inhalen Damian.’ Vervolgde ze zachtjes. Ze bleef hem even aan kijken en glimlachte dan zwak voor haar blik terug naar het bos ging. ‘Als die oorlog er komt, dan wil ik de strijd aangaan met jou erbij. En niet met jou halfdood van moeite.’ Glimlachte ze in haar gedachten. Ze wierp hem een steelse blik en schudde zachtjes haar hoofd. ‘Kan jij met je gave dromen sturen van anderen? In hun hoofd?’ Vroeg ze voorzichtig. Ze kon gemakkelijk zijn gave overnemen, het was een tikje op zijn arm, meer niet en dan kon ze hem de dromen geven die doeltreffende nachtrust zouden produceren. Alleen deed ze niet, omdat het schending van de privacy was en omdat het Damian was, een vriend …

Ze begreep hem, het was iets dat het gemakkelijker maakte voor hem. Tenslotte vertrouwde hij niemand zo snel als hij haar had leren vertrouwen. Damian had mensenkennis en vanaf het begin was er een klik geweest. Ze was anders, ze was zoals hem. Maar ondanks dat ze hem begreep bleef het moeilijk. Zelfs toen ze kalm reageerde toen hij haar pols beet nam. Haar pols had zo broos gevoeld onder zijn hand. Met de juiste beweging zou hij de twee botten eronder hebben kunnen breken. Het ligament die ertussen ging zou scheuren en met wat pech zou er een verplaatsing zijn in de rest van de pols. Zo simpel had het kunnen gebeuren…

Allison bleef kalm en vriendelijk, het had iets geruststellend voor hem. Uiteindelijk vertelde hij dat het nachtmerries waren. Het klonk zo stom, dat een persoon als hij in de ban kon zijn van nachtmerries. Dat zijn leven er zo door kon gecontroleerd worden. Al was het maar voor een korte periode, het duurde meestal niet langer dan een week, hij werd er toch door beïnvloed. Uit Allison kon hij halen dat zij het niet zo stom vond. Misschien lag het bij vrouwen anders, Damian wist het niet. Eerlijk gezegd had hij weinig ervaring met mensen, laat staan met vrouwen. Het bleef even stil, wat de jongen niet erg vond. Zijn geest raakte alles dat leefde maar zijn focus lag op het meisje naast hem.

“Dus daarom blijf je wakker en zie je eruit alsof je de griep hebt.” klonk haar stem en hij knikte, “Ik durf niet weer in slaap te gaan.” gaf hij enigszins vermoeid toe. Zijn blik gleed naar haar en wou terug wegkijken was het niet dat ze terug sprak. Ze vertelde over haarzelf, zaken die hij nog niet wist en zaken die je niet zomaar vertelde. Hij luisterde aandachtig naar wat ze te vertellen had. Damian had beelden ontvangen van haar vader, onbewust wanneer ze sterk aan hem dacht. Hij had zich nooit afgevraagd wat er met haar moeder was gebeurd. Allison had wraak kunnen nemen waardoor haar nachtmerries ophielden. Damian glimlachte flauwtjes, hij was blij voor haar maar zijn probleem kon hij zo niet oplossen.

Ze steunde hem op haar manier, ze spoorde hem aan te rusten maar dat ging niet. Hij wou uitvliegen op haar, zeggen dat het niet mogelijk was en het allemaal gemakkelijk zeggen was. Hij wou schreeuwen en haar de schuld geven maar dat was oneerlijk. Allison had niets gedaan dat daartoe aanleiding kon geven en toch voelde hij die emoties. Geprikkeld. “Kan jij met je gave dromen sturen van anderen? In hun hoofd?” vroeg ze tenslotte, hij keek haar aan en knikte. “Dromen is een staat van je zintuigen, dromen beïnvloeden is een heel stuk gemakkelijker dan de realiteit van een persoon.” Hij had het nog maar zelden gedaan, eerder uit verveling dan dat het werkelijk een doel had.

Nadat het even stil was sprak hij, “Michelangelo Corsica.” Een vage grijns lag op zijn lippen nadat hij zijn naam had uitgesproken, luidop had uitgesproken. Het had niet geklonken zoals het moest, tenslotte sprak Damian zelden luidop. De naam bleef even in gedachten hangen. “Dat was zijn naam, de enige persoon die ik ooit vertrouwde. De enige persoon die ik ooit mijn vriend heb genoemd.” Hij zweeg even, “Enige persoon… tot nu dan.” Gaf hij stilletjes toe. Hij wist niet of ze dat zou appreciëren of juist zou afschrikken. Hij zou het haar niet kwalijk nemen, tenslotte wist hij zelf niet hoe hij erover moest denken. “Als wraak een oplossing zou zijn dan zou ik zelfmoord moeten plegen… Als ik… als ik hem gewoon had gelaten… Had ik zijn muren niet zo opengebroken dan had hij het misschien overleefd…” Die woorden had hij zichzelf zo vaak voorgehouden en nu prevelde hij ze opnieuw, hoorbaar voor Allison. Huilen deed Damian niet meer, hij had genoeg gehuild maar hoe meer hij weg gaf aan het meisje hoe moeilijker hij het kreeg om het te onderdrukken.

“Ik moet er vrede mee nemen, dat weet ik, maar zelfs na vijf jaar is dat moeilijk.” Hij glimlachte vaagjes en keek naar het meisje naast hem. Een zucht ontsnapte zijn longen, een gewicht was van zijn schouders. Hij had niet alles verteld, bij lange na niet maar het was iets. “Vanavond zal ik beter slapen.” Concludeerde hij voornamelijk voor zichzelf maar hoorbaar voor haar. Hij wist het niet zeker maar hij putte er hoop uit. De jongen staarde naar het bladerdek boven zich en was zich bewust van Allison die naast hem zat. Hij wist niet volledig hoe hij zich moest voelen maar ergens was er een muur weg en wat er achter lag kon niet erger zijn dan wat hij al zag. Hij bedankte haar, omdat ze hem begreep en omdat ze hem veroordeelde om wat hij zei. Hij was dankbaar om wie ze was.

Hij durfde niet terug te gaan slapen, iets wat Allison weer maar eens begreep. Ondanks dat het jaren geleden was zou ze het gevoel altijd herkennen. Allison had leren functioneren op weinig slaap, zelf nu waren de uren in de nacht kort. Ze zag er toonbaar uit, de ene dag beter dan de andere, maar het slaaptekort vrat sommige dagen aan haar. En blijkbaar waren ze nu met twee, al kon zij net iets beter functioneren met slaaptekort dan Damian. Dat was dan weer het verschil tussen mannen en vrouwen. Vrouwen konden beter omgaan met gevoelens dan mannen, zij schakelde meteen over op brute kracht. Haar ogen dwaalden kort terug naar haar pols, brute kracht …

Ze kon geen emoties meer voelen in haar hoofd, wat opmaakte dan hij tot rust gekomen was of enigszins gekalmeerd en daar was ze blij om. Ze wilde niet weten hoe het zou eindigen als Damian zijn opgekropte frustraties tegenover haar eruit zou laten. Ze had de dolk … maar dat was ook het enige dat en haar snelheid en lenigheid waren waarschijnlijk het enige dat haar konden redden tegen Damian, mocht het zover komen. Geen idee waarom ze hier nu aan dacht, het hele gedoe met naderende oorlog en onrustige docenten deden geen goed aan haar visie over het nu, alles wat rondom haar afspeelde. Misschien moest ze wat meer lijn trekken tussen wat ze zag op het vasteland en wat zich hier afspeelde. Ze was te gespannen en dat bracht meer strijdlust naar voor dan ze zou willen. Misschien moest ze eens volledig ontspannen, echt plezier hebben. Het zag er niet uit dat het er binnenkort zou komen. Ze had dingen te repareren, haar blik gleed opzij naar Damian en ze glimlachte in zichzelf.

Hij gaf geen inbreng op wat ze had gezegd en dat deerde haar ook niet, ze vond het beter zo. Het was iets wat ze had gezegd in het moment en dat moment was vervolgen. Op haar vraag had hij wel een antwoord. Ze knikte langzaam terwijl ze over zijn woorden nadacht. Als je erover nadacht was het inderdaad gemakkelijker, het zou kunnen werken. Maar ze bracht het niet naar voor, Damian zou het eng vinden om zijn mutatie over te brengen naar haar zodat ze het kon gebruiken op hem. Er waren gelukkig andere manieren om de nachtmerries achter te laten, praten, en momenteel deed hij dat dus was ze er blij mee.

Toen hij luidop sprak schrok ze zo hard dat ze half weg gleed over de rots en ze houvast moest zoeken, ze keek hem beschuldigend aan. ‘De volgende keer dat je dat gaat doen, geen me een seintje.’ Lachte ze. Ze was het zo gewend dat hij altijd in haar gedachten kwam om te praten dat het horen van zijn stem echt schrikwekkend was. Ze hoorde haar hart nog kloppen in haar keel terwijl ze terug op haar plaats ging zitten en verder luisterde naar wat hij deze keer dacht. Het was een stukje van hem voor haar en het maakte haar weemoedig. Het maakte plots zoveel dingen duidelijk, waarom er maar één vriend was geweest … tot nu. De gedachten deden haar opkijken naar hem, ze knikte langzaam, begripvol toen hij klaar was met praten. ‘Jezelf een schuldgevoel aanpraten helpt niet.’ Dacht ze voor zichzelf, maar ook voor hem. Ze had het bij zichzelf ook al gedaan, wie deed het nou niet, het was een instinct om jezelf altijd ergens de schuld van te geven.

‘Het feit dat je het zegt, of denkt is een stap dichter naar het nemen van de hindernis.’ Ze zweeg en schudde heftig haar hoofd. ‘Nu lijk ik wel de psycholoog.’ Grinnikte ze. Ze duwde haar rug tegen de rotsformatie en bleef rechtop zitten voor zich uit kijken. ‘Je kunt geen vrede nemen met dingen die zijn gebeurd waar je zelf deel van bent. Ik heb ook geen vrede genomen met mijn beslissing jager te worden, achteraf gezien,’ ze zweeg en schudde glimlachend haar hoofd. ‘Moet je mij hier zien zitten, er zijn er daadwerkelijk die me niet betrouwen omdat ik een jager ben, de roddels gaan snel.’ Ze haalde haar schouders op, het kon haar eigenlijk weinig schelen wat anderen dachten van haar. ‘Ach, het leven is oneerlijk.’ Concludeerde ze uiteindelijk.

Toen hij zei dat hij beter zou slapen keek ze fronsend opzij. ‘Ik ben benieuwd.’ Glimlachte ze stilletjes. De sfeer was luchter nu, ondanks dat ze zich nog meer zorgen maakte om hem wist ze zeker dat hij het op het einde van de rit wel zou redden. Het was tenslotte Damian, hij zou het altijd redden. Ze bleven even in stilte voor zich uitkijken voor Allison opzij keek naar Damian, uitdagend. ‘Ik wil iets testen, en je moet mijn proefkonijn zijn.’ Ze hield stil, afwachtend naar zijn reactie die hoogst waarschijnlijk goud waard zou zijn. ‘Jij kan in mijn gedachten, ik vraag me af of je kan meekijken als ik in het heden kijk. Dat je het zelf ook kunt zien, het zou voor mij gemakkelijker zijn als ik iemand had met wie ik het kon delen, erover praten. Ik zie enkel maar de slechte dingen,’ ze zweeg en keek hem wanhopig aan. ‘De nakende oorlog, de protesten. Misschien zie jij iets dat ik over het hoofd heb gezien.’ Ze zweeg en keek hem afwachtend aan, hopend dat hij dit zag zitten, tenslotte zou hij kijken naar de dingen waar hij was voor gevlucht en hij was al niet zo stabiel door al het slaapgebrek …

Eenmaal de jongen uitgepraat was, was het aan haar. Ze steunde hem en wilde alleen dat hij zich weer beter zou voelen. Als het een troost kon zijn, dat wou hij ook. “Jezelf een schuldgevoel aanpraten helpt niet.”, hij zuchtte en mompelde in zijn gedachten, “Weet ik… het is sterker dan mezelf.” En haalde zijn schouders op met een kleine grijns. Voor hem was het gedeeltelijk zijn schuld. Wat als hij dit of dat wel of niet had gedaan dan was… Allemaal wat als’en maar niets kon het verleden veranderen. Hij moest er vrede mee nemen en hij wist dat zoiets niet van de ene op de andere dag zou gebeuren.

Allison filosofeerde verder over zijn situatie. Hij luisterde in het algemeen graag naar haar maar nu sprak ze op een ander niveau. Ze had de mogelijkheid om te spreken over de psychische zaken van een persoon zonder deze te bespotten. Het toonde hem wat haar denk capaciteiten waren en ze stelden hem niet teleur. “Ik hoor je graag redeneren, mevrouw de psycholoog.” Hij glimlachte speels en keek haar even aan om zijn blik daarna terug op de bomen te richten. Allison sprak verder waar Damian alleen aandachtig naartoe kon luisteren. “We maken allemaal fouten, de één kan er beter mee omgaan dan de ander.” Hij had het moeilijk met één fout en daar tilde hij zwaar aan. Toen ze vertelde dat er mensen waren die haar niet vertrouwden vanwege om wie ze was lachte hij zachtjes. “Ze geven je geen kans, dan zijn ze het ook niet waard.” Crue…

Hij sloot gerust af, er was een gewicht van zijn schouders en misschien was het een eerste stap. Hij wist dat de nachtmerries nooit volledig zouden verdwijnen. De sfeer voelde plots een stuk lichter aan. “Ik ben benieuwd…” hoorde hij plots in zijn hoofd. Damian keek haar aan en wachtte, “Ik nu ook.” Zei hij droogjes en glimlachte terwijl ze verder sprak. Hij trok een wenkbrauw op en keek vragend, wachtend op wat ze van hem verwachtte. Toen ze uitgesproken was dacht hij na, het idee sprak hem aan en hij wou het wel uittestten. Tenslotte wilde hij met zijn eigen ogen eens het vasteland zien, wat er aan de hand was en waarop hij zich moest voorbereiden.

Tenslotte knikte hij, “Het is het proberen waard.” Maar voordat ze verder konden experimenteren vroeg hij nog, “Waarom wilde je weten of ik dromen kon beïnvloeden?” Allison haar kennende, en het was niet dat hij haar zo goed kende, stelde ze niet zomaar een vraag. Hij had een vermoeden wat ze wilde bereiken, wetende wat haar andere gave was maar wilde het van haar horen.

Hij hoorde haar graag redeneren… Ze wist niet wat haar meer verbaasde, de manier hoe hij het zei of de speelse blik die erop volgde. Het was alle twee verbazend, deels omdat hij haar een soort van compliment gaf. Ze wist niet dat haar redeneringen zo aangenaam te horen waren. Maar die speelse blik, het was aangenaam om het van Damian te krijgen, voornamelijk omdat hij zo heel in zichzelf gekeerd was en ze buiten de glimlachen en uitdaging niets meer van hem kreeg dan dat. Dus ze was aangenaam verrast, ze keek hem fronsend aan en glimlachte dan ook breed. ‘Deze psychologe hier kan meer dan dat.’ Zei ze quasi streng. Ze stak haar kin omhoog en keek hem dan grijnzend aan, dit had ze misschien nodig gehad, een beetje onnozelheid, het was iets dat de spanning er een beetje af nam.

Naarmate hij verder praatte verdween de twinkeling terug uit haar ogen, haar glimlach verdween en voor even werd het weer serieus. ‘Punt.’ Stemde ze in toen hij zei dat iedereen er met zijn eigen manier mee om ging. Allison kon heel gemakkelijk dingen van zich af laten vallen, opmerkingen of commentaar om wie ze was gingen dan ook het ene oor in en het ander weer uit. Toen de gedachten weer in haar hoofd opdoken keek ze kort opzij, nee ze waren het niet waard. Maar in haar maand hier had ze wel wat wrede personen tegen gekomen. En wat als zij te horen krijgen dat ze een jager was, wat als zei beslisten dat ze hier niet hoorde. En daar was Allison bang voor, ondanks dat ze zich kon weren, tegen een groep van vijf man kon je dat niet, nooit. Ze was bang dat ze haar te grazen zouden nemen voor wie ze was. ‘Kan jij mijn emoties voelen vanop verre afstand?’ Vroeg ze domweg. Het kwam in haar op en ze had het gevraagd voor ze er ook maar bij had nagedacht. Ze hield haar lippen stijf op elkaar en schudde haar hoofd. ‘Laat maar.’ Mompelde ze.

Hij wilde het proberen, en dat maakte haar euforisch, meer dan ze zou willen. Tenslotte zou Damian veel verder in haar herinneringen moeten gaan om mee te kunnen kijken naar wat ze zag ergens anders. Hij zou dingen zien, misschien, dingen waar ze niet trots over was. Maar ze vertrouwde hem en dat was alles voor nu.

Maar voor ze verder kon stelde hij de vraag waarvan ze had verwacht dat hij ze eerder zou gesteld hebben. Ze keek in stilte naar voor terwijl ze nadacht over hoe ze dit kon zeggen. ‘Ik denk dat je weet waarom.’ Zei ze direct. Ze keek opzij, naar Damian en bleef hem recht aankijken zodat hij alles meteen kon zien in haar ogen, in haar gedachten. ‘Ik kan je gave over nemen, ik kan je dromen beïnvloeden zodat je beter kunt slapen.’ Ze zweeg en bleef hem afwachtend aan kijken, bang naar zijn reactie om eerlijk te zijn. ‘Ik kan ervoor zorgen dat je er minder uit ziet als dit,’ ze zweeg en tikte kort tegen zijn schouder, daarmee duidelijk maakte dat het om zijn vermoeide reflexen en uitdrukkingen ging. ‘Maar ik denk dat je beter alleen kunt afhandelen, je bent sterk, zelfzeker, je hebt mijn hulp niet nodig.’ Ze glimlachte moeizaam, misschien was zij wel degene die hulp nodig had. Dat was misschien groffer dan ze wilde maar ze bedoelde het niet zo. Ze hoopte dat hij het zou begrijpen, ze wist dat hij korter van lont was door alles, ze hoopte dat hij niet kwaad zou zijn om wat voor ideeën door haar hooft spookten …

Hij had de verbazing op haar gezicht niet gezien nadat hij een speelse opmerking had gemaakt. Hij had niet gezien wat voor indruk zijn woorden hadden achter gelaten en zijn geest hadden de subtiele verandering niet opgemerkt. Hun gesprek ging verder, Allison vertelde over dat mensen op het eiland haar haatten vanwege wie ze is of was. Ze ging akkoord met zijn stelling maar hij voelde nog steeds ongemak bij haar. "Ben je bang?" vroeg hij rechtuit met een zachte ondertoon in zijn stem. Misschien had hij het anders moeten aanpakken als het om haar gevoelens ging. Maar hij was, in het algemeen, niet voor rond de pot draaien.

Een beetje uit het niets kwam er een vraag van Allison, of hij emoties vanop een afstand kon voelen. Maar al snel schudde ze haar hoofd. Damian schudde op zijn beurt zijn hoofd, "Het is geen stomme vraag, als dat is wat je denkt." Hij glimlachte en vervolgde, "Ja, ik kan tot op een bepaalde afstand geesten voelen, emoties voelen, gedachten lezen en gedachten manipuleren. Maar hoe meer informatie ik wil verkrijgen en hoe verder die persoon van mij vandaan is, hoe uitputtender." Hij vertelde zelden zijn mogelijkheden en beperkingen van zijn gave. Zelden, eerder nooit nu hij erover nadacht. Maar ze hadden al even een diepgaander gesprek, naar zijn normen, dus dit kon er ook wel bij.

Tenslotte stelde hij de vraag waarom ze wilde weten of hij dromen kon beïnvloedden. Ze zei het zelf, dat hij het antwoord wist en ze had gelijk. Hij hoefde daarvoor niet in haar gedachten te wroeten om het antwoord. Het was ietwat vanzelfsprekend. Maar hij wilde het van haar horen en aan haar blik te oordelen zou ze het hem ook vertellen. Damian hield haar blik vast, zijn gezichtsuitdrukking veranderde niet en knikte enkel. Toen ze zijn schouder raakte volgde hij haar vinger en glimlachte. Zijn relfexen waren inderdaad vertraagd maar niet volledig, hij stuurde het beeld door van toen hij haar pols greep en voegde eraan toe "Niet zo traag als je denkt." Hij had echter nog steeds spijt van die actie.

Allison besloot met de woorden dat hij waarschijnlijk zichzelf kon helpen. Hij liet haar woorden even bezinken en hij merkte algauw een mengeling van gevoelens bij zichzelf. Ten eerste was hij gekwetst om de één of andere manier. En ten tweede voelde hij medelijden met haar. Zijn woorden waren klonken zacht en vriendelijk in zijn hoofd, hij had ze goed overwogen en wilde ze op een correcte manier overbrengen. "Je mag je invloed dat je hebt op anderen niet onderschatten, Allison. Ik ben niet zo sterk als je denkt en..." hij twijfelde even, "misschien zijn er zaken die ik niet alleen kan." Hij ving haar blik en glimlachte nogmaals. Het was waar dat hij een eenzaat was, dat hij alles alleen wilde doen maar daarvoor had hij zo zijn redenen. Maar ook hij moest toegeven dat je met twee sterker stond dan alleen. Hij luchtte vaak zijn hart aan dieren en bomen in zijn omgeving maar die konden niet antwoorden. Damian wist dat hij nood had aan sociaal contact nadat hij Michael had leren kennen. En om diezelfde reden meed hij het leggen van contact, het smeden van een band, hechten aan een persoon... Nu was het te laat, dan kon hij haar net zo goed toelaten. De jongen lachte zachtjes.

Hij stelde de vraag … zonder aarzelen, zonder erover na te denken. En Allison antwoordde op dezelfde manier meteen terug. ‘Een beetje.’ Gaf ze eerlijk toe. Het was onzinnig het achter te houden, Damian kon meer van haar voelen dan ze zelf kon voelen. Trouwens … waarom zou ze liegen, ze had nog nooit echt gelogen, en het was niet waard om te liegen tegen degene waar je zo goed mee overeen kwam, een vriend … een vriend die ze koesterde. ‘Ik ben een jager, ik ben heel mijn leven voorbereidt op het vermoorden van mutanten. Wat als ze daar achter komen? Wat als ze me niet geloven als ik zeg dat ik hier zitten zonder bijbedoelingen?’ Het was geen specifiek gerichte vraag voor Damian, het was gewoon iets dat ze luidop stelde. ‘Mijn vader kan me hier evengoed naar toe gestuurd hebben om al de plannen te weten te komen. Jij geloofd me misschien maar er zijn er veel die dat niet doen.’ Gaf ze toe. ‘En ik kan dan misschien mutaties over nemen, dat betekend niet dat ik sterker zal zijn als ze met vijf zijn.’ Ze had de hele tijd voor zich uit zitten kijken voor haar blik opzij gleed naar Damian en ze haar schouders op haalde.

Toen hij haar antwoordde op haar vraag die ze later had afgewezen knikte ze enkel afwezig. Haar gedachten waren nog steeds bij wat ze eerder had gezegd. Het had eigenlijk met elkaar te maken, ze hoopte dat als ze het zover kwam en er studenten haar zouden laten boeten voor wat ze was. Wat ze hoopte dat nooit zou gebeuren, dat Damian het misschien kon aanvoelen. Eigenlijk had ze het nooit mogen vragen, ze wilde hem niet betrekken in haar problemen. Hoe dom kon ze zijn. Toen hij vertelde dat het hem uitputte waakte ze op uit haar gedroom en keek hem aan, dus hij had een zwak. Al was het voor haar geen zwak, meer een verkorting van zijn gave. ‘Hoe voelt het?’ Vroeg ze, daarmee veranderend van onderwerp zodat hij eerste niet aan het tweede kon linken. ‘Hoe is het in mijn hoofd? Zie je dingen of is het meer een soort lege grot met emoties?’ Ze hield haar hoofd een tikkeltje schuin en keek hem afwachtend aan.

Haar ene hand vouwde zich automatisch rond de pols waar hij haar had gegrepen. Ze keek naar beneden en knikte zachtjes. De enige reden waarom hij haar had vast gegrepen was omdat hij het niet had zien aankomen, en daar was zijn afwezigheid de schuldige van geweest. ‘De tijd dat jij traag word dan zal de wereld vergaan,’ stemde ze in. ‘Soort van.’ Ze knipoogde en keek terug voor zich uit terwijl ze het liet bezinken. Ze had zo’n diepgaand gesprek niet meer gehad sinds … sinds haar vader en Isaac. Allison hield op een bepaalde manier wel van diepgaande gesprekken, het bracht een zekere intimiteit en rust met zich mee.

Nadat ze haar uitleg had gedaan over het feit dat ze hem kon helpen kreeg ze een reactie. Haar hoofd vloog opzij en ze keek hem verward aan. ‘Wat bedoel je met de invloed die ik heb op anderen?’ Vroeg ze meteen. Ze had hem daar quasi mee onderbroken maar ze was teveel verward, had ze invloed? Op anderen? Allison sprak graag en kon gemakkelijk met anderen praten maar invloed? Ze had geen flauw idee wat hij hiermee bedoelde. Uiteindelijk ging hij verder in haar hoofd, ze excuseerde zich voor haar plotse verbaasdheid en richtte zich terug op hem, Damian. Dat ze elkaar de hele tijd hadden zitten aankijken voelde voor haar niet ongemakkelijk aan, integendeel, het was voor haar een connectie. ‘Er zijn altijd zaken die niet alleen voltooid kunnen worden.’ Merkte ze stil op. Haar blik ging van hem naar de bomen, ze trok haar knieën op en vouwde haar armen er omheen terwijl ze haar hoofd erop liet rusten. ‘Ik denk dat jij het gewoon allemaal veel liever alleen wilt doen, in plaats van om hulp te vragen.’ Ze zweeg en draaide haar hoofd waardoor ze hem weer aan keek. ‘Je weet dat ik altijd wil helpen.’ Dacht ze in haar hoofd, zacht en voorzichtig …

Damian stelde vragen waar hij het antwoord op wist. Niet omdat hij een alwetende god was of omdat hij gedachten kon lezen. Neen, Allison haar gezicht en emoties spraken boekdelen voor al wie goed genoeg keek en luisterde. Ze antwoordde eerlijk dat ze bang was, de jongen knikte enkel. Hij kon zich inbeelden waarom ze bang was, hij zou het ook zijn als hij in haar schoenen had gestaan. Allison sprak verder, ze gaf een stelling waar geen antwoord op kon gegeven worden. Alleen wanneer het zou gebeuren zouden ze het weten. Het meisje ging verder, voor zich uit starend om tenslotte zijn blik te vangen. Hij zag hoe ze haar schouders ophaalde, iets wat ze wel vaker deed. “Als ze net als ik in je hoofd zouden zitten, zouden ze je meteen geloven.” Besloot hij.

Nadat hij haar vraag had beantwoord, of hij gevoelens van op een afstand kon voelen knikte ze enkel afwezig. Hij hield even zijn hoofd scheef, zich afvragend waarom ze zo afwezig reageerde op zijn antwoord. Door zijn nieuwsgierigheid reikte zijn geest dieper in dat van Allison maar hij trok deze gauw terug. Het was meer een reflex geweest dan werkelijk nog dieper door te dringen. Het was al ‘erg’ genoeg dat hij constant in haar hoofd ronddwaalde, het was niet zijn recht om verder te gaan. Er waren grenzen.

Uit het niets vroeg ze hoe het voelde om in een ander zijn hoofd te zitten. Damian was verbaasd om haar vraag, al was het niet zo’n vreemde vraag. Daarna vroeg ze specifiek hoe het in haar hoofd was. Hij keek haar aan, ze hield haar hoofd schuin en wachtte zijn antwoord af. “Het is niet leeg, dat zeker niet.” Begon hij en vroeg zich af hoe hij dat in godsnaam moest gaan verwoordden. “Geef me even tijd om het te kunnen verwoorden.” Hij glimlachte scheef, ergens beschaamd om zijn eigen onkunde. Hij voelde dat ze nieuwsgierig was maar ze moest even wachten. Ondertussen ging het gesprek verder over een ander onderwerp.

“De tijd dat jij traag wordt dan zal de wereld vergaan,” zei ze tenslotte. Damian keek haar enkel ietwat vragend aan. “Soort van”, ze knipoogde en keek terug wat alleen haar ogen zagen. De jongen was ietwat in de war gebracht door haar woorden. “Ik kom er snel weer bovenop.” Zei hij geruststellend maar wist niet of zijn woorden haar konden geruststellen. Damian zou er eerst werkelijk weer moeten doorkomen vooraleer ze hem zou geloven, dacht hij. Hij voelde zich in alle geval al beter dan enkele uren geleden maar er zat inderdaad nog een soort loomheid in zijn lichaam door de nachtmerries.

Tenslotte ging het over zijn nachtmerries, naar de oorsprong van hun diepgaand gesprek die ondertussen heel wat bochten had genomen. Nadat zijn woorden weloverwogen had, sprak hij ze uit en kreeg meteen een verbaasde reactie. Hij lachte zachtjes bij haar vraag maar maakte eerst zijn zin af, hij voelde hoe ze zich excuseerde voor haar onderbreking waarop hij enkel kon glimlachen. Hij had een reactie verwacht maar niet zo hevig. Het was bijna grappig. “Er zijn altijd zaken die niet alleen voltooid kunnen worden.” Zei ze en hij kon alleen maar instemmen met wat ze zei. Uiteindelijk zei ze dat hij waarschijnlijk alles liever alleen deed. Hij wist niet wat te antwoordden. Ze had ergens gelijk maar tegelijk zat ze ernaast. “Je weet dat ik altijd wil helpen.” Haar woorden klonken zacht en even werd het stil.

“Ik handel liever alleen omdat ik anderen niet wil betrekken met mijn problemen.” Begon hij, “Ik ben bang om me te binden met mensen om ze daarna terug te verliezen.” Hij keek ietwat schaapachtig naar Allison. Eigenlijk was het best zielig als je erover nadacht. Damian sloot zich af van anderen om niet alleen hen maar zichzelf te beschermen. Iedereen kende mensen, iedereen legde contact en hij niet. Waarom? Juist, omdat hij in een gevaarlijk milieu zat waar het normaal was dat mensen uitgemoord werden. Nu hij daaruit was zou het moeten gemakkelijker gaan en toch voelde hij zich niet geneigd om het te doen. Maar het was te laat wat Allison betrof, dat besefte hij te laat.

Na een korte niet onaangename stilte pikte Damian het gesprek terug op. “Je wilde weten hoe het was om in je hoofd te zitten, toch?” Hij grijnsde kort, “Het is moeilijk te verwoorden. Je geest zit niet werkelijk in je hoofd maar ergens rond je lichaam maar staat in een sterke verbinding met de hersenen. De hersenen sturen je geest en daarom de woorden ‘in iemands hoofd zitten’.” Begon hij en fronste zijn wenkbrauwen. “Als ik mijn geest open zet, beter kan ik het niet verwoorden, dan 'zie' ik de geesten van andere levende wezens. Ze lijken op een puntje of een bolletje licht. Hoe feller, hoe intelligenter of hoe beter ik de geest ken.” Hij keek haar aan en glimlachte, “De jouwe pik ik zo uit een massa van duizenden.” Verder dacht hij even na en wist eigenlijk niet hoe hij het moest verwoorden. Iemands geest is als een mist gevuld met emoties en woorden. Hoe dieper je graaft hoe donkerder de mist wordt maar hoe duidelijker de emoties, de gedachten, de beelden. Alles voel je zelf maar dan vanop een afstandje.

Uiteindelijk nam hij haar hand zacht vast, niet zoals hij eerder haar pols had genomen. “Ik kan het niet verwoorden, je zou het zelf moeten proberen.” Zo gaf hij toestemming om zijn gave over te nemen. Damian kon met gemak zaken die zij niet mocht zien zorgvuldig wegsteken want hij wist hoe moeilijk het is om te weerstaan aan anderen hun geest, om niet dieper te graven als je voor het eerst een andere geest raakt. “Raak alleen niet te ver verdwaald.” Hij grijnsde ietwat schaapachtig en maakte zich klaar.
Ondertussen overliep hij hun voorgaande gesprek. Er was zoveel gezegd om te verwerken. Plots vielen er enkele puzzelstukjes op hun plaats. Haar angst om aangevallen te worden en haar vraag of hij gevoelens vanop een afstand kon voelen. Hij glimlachte even, “Trouwens, Allison, weet dat je maar hoeft te roepen en ik kom je helpen.”

OOC: Je gaf me zoveel om over te schrijven dat ik niet eens wist waar ik moest beginnen o.0 Heb het zo kort mogelijk proberen uit te schrijven maar jesus… *love this btw*
Oh ja, wanneer Damian die link legt (laatste alinea) beslis je zelf of Allison al dan in zijn hoofd zit of niet. Het leek me trouwens wel leuk dat zij eens in zijn hoofd kan zitten...? c:

“Als ze net als ik in je hoofd zouden zitten, zouden ze je meteen geloven.” Besloot Damian. En die gedachten maakte iets los bij haar. Iets dat ze wist van zichzelf maar nu eigenlijk ook voor een deel via hem kon bewijzen. Ze was niet slecht, ze was geen jager meer want Damian zou het kunnen voelen. Hij zou alles kunnen zien en voelen in haar lichaam. Als ze nog steeds de jager was die haar vader haar jaren geleden had gemaakt dan zou hij het zien als ze loog, haar woede en haat voelen tegenover mutanten. Maar iets in zijn woorden besloten dat ze zuiver was, rein, en dat er niet over getwijfeld kon worden dat ze slecht was, of slechte bedoelingen had. Het maakte Allison week en gelukkig op dezelfde moment, en dat voelde goed aan. Ze keek opzij naar Damian en glimlachte dankbaar. Ze voelde zich vredig, al was het omdat het alleen van hem kwam, het deed iets met haar om te weten dat ze hier met oprechte redenen was, voor zichzelf.

Toen ze afwezig voor zich uit had zitten staren had ze het gevoeld, een subtiel lichtere druk in haar hoofd. Maar voor ze er eigenlijk aandacht aan kon besteden was het alweer verdwenen dus negeerde ze het gevoel, al wist ze zeker dat het Damian was. Blijkbaar was haar vraag moeilijker te beantwoorden dan ze had gedacht want hij moest erover nadenken. Ze probeerde het zich voor te stellen maar het enige waar ze bij eindigde was die lege grot met emoties. Zo dacht ze dat haar hoofd eruit zag, emoties en herinneringen, als een hypermoderne computer met verschillende mappen waaruit je kon kiezen. Toen ze dat dacht fronste ze haar wenkbrauwen, schudde haar hoofd miniem en richtte zich terug op Damian.

‘Tuurlijk.’ Stemde ze in met zijn opmerking dat hij er snel weer bovenop zou komen. Alles viel te overwinnen, van de ergste ziekte tot de hardnekkigste gedachten, je hoefde het enkel de juiste aandacht, het juiste geloof eraan te geven en dan ging alles van zelf. Ze was er dan ook steevast van overtuigd dat Damian er wel zou komen. Al zou ze hem enkel geloven als ze hem zag zoals ze hem kende. Niet dat hij veel was veranderd, maar je zag het aan hem, al voelde zijn gedachten wel al helderder aan in haar gedachten. Dus dat was positief, praten was een beetje een medicijn voor hem geweest.

Toen hij weer op het vorige onderwerp terug keerde keek ze gelijk naar hem op, haar ogen straalden nieuwsgierig maar ze voelde zich ook diep vanbinnen extreem gemotiveerd en ze had geen idee vanwaar dat plots kwam. Terwijl de gedachten van Damian bij haar binnen kwamen probeerde ze het zich min of meer voor te stellen terwijl ze langzaam knikte omdat ze het begreep. ‘Beetje zoals het sterrenstelsel, de personen zijn de sterren, de lichtpuntjes?’ Ze keek vragend opzij terwijl ze op haar lip beet. ‘Mijn fantasie rijkt ver.’ Glimlachte ze. Uiteindelijk knikte ze, ze leek het te begrijpen, al was het moeilijk voor te stellen. Bij zijn laatste opmerking over haar keek ze speels opzij naar hem. ‘Je kent mijn geest goed of ik ben super intelligent dus?’ Ze lachte en leunde achteruit tegen de grot, geamuseerd op haar eigen opmerking. Ze wist dat Damian haar na al die tijd goed genoeg kende, dus het antwoord op de vraag was vrij simpel. ‘Maar ik begrijp het denk ik.’ Ze knikte opnieuw, zekerder deze keer. Je kon het nooit volledig weten, niet zonder het zelf te ondervinden.

En het was echt alsof hij haar gedachten kon lezen want het volgde dat ze voelde was zijn hand rond de hare en de gedachten van hem in zijn hoofd. Ze staarde naar zijn hand, volgde de blauwe aderen die onder zijn huid door stromen, ze voelde de druk, de warmte, de stevigheid ervan om haar fijne hand heen … ze wist niet hoe lang ze had zitten kijken naar hun handen voor ze opkeek en in zijn ogen keek. Wat hij haar toestemming voor gaf was niet zomaar iets, ze wist hoeveel Damian om zijn gave gaf en ze wist dat hij het niet snel zou weg geven. Ondanks dat ze het hem niet zou afnemen, enkel kopiëren kon ze het niet weerstaan erover te twijfelen. Maar hij leek zeker van zijn stuk, dat zag ze in zijn blik. ‘Ben je zeker?’ Vroeg ze twijfelden, maar ze zag het gewoon in zijn blik, ze had er de toestemming voor. Hij raadde haar aan niet te verdwalen en dat bracht haar een beetje in de war. Uiteindelijk haalde ze diep adem en rukte haar blik los van de zijne en keek naar hun handen. ‘Je zult het niet merken,’ ze zweeg en wierp hem een snelle blik. ‘Buiten het feit dat ik straks in jouw hoofd zit.’ Een snelle glimlach kon er nog net vanaf. Ze sloot haar ogen en liet het toe, hij voelde niets, zij voelde de energie ervan door haar lichaam stromen. In de twee seconden dat ze haar ogen opende, voor ze ze weer sloot waren ze wit, compleet melkwit. Toen ze haar ogen dan weer opende waren ze weer gewoon en staarde ze voor zich uit naar zoveel meer dan bos. Het was als ze zijn, een soort van sterrenstelsel op aarde, doorheen het bos zag ze honderden lichtpuntjes, zwakke, ietswat sterkere en hele vage. Sommigen waren ver weg, anderen dichter. Ze hoorde gedachten, zag herinneren, het was allemaal heel chaotisch. Toch had Allison er controle over want dat kwam bij haar mutatie, eens je kopieerde kreeg je de controle er gratis bij. Ze keek naar beneden, naar een mier die over de rots kroop, ze voelde hem haast bewegen, ze voelde zijn energie, een hersenspinsel aan gedachten, althans … wat mieren konden denken.

De sterkste connectie zat immers naast haar, ze keek opzij naar Damian en glimlachte, een glimlach die haast openbrak in haar gezicht. Niet eentje van geluk, alhoewel hij haar behoorlijk gelukkig had gemaakt door dit te doen, was het meer een glimlach uit opgetogenheid, een glimlach vol energie. Voor even concentreerde ze zich en hiermee kon ze meteen dingen uitsluiten en zich enkel richten op Damian. Zijn hoofd was niet leeg, toch leek ze tegen muren te botsen voor ze de emoties kon voelen die voor haar duidelijk waren. ‘Dus zo zie je altijd?’ Vroeg ze in zijn gedachten. ‘Het is waanzinnig, het is zo groots, zo diep.’ Ze fronste haar wenkbrauwen omdat het gewoon niet te bevatten was. Ze kneep kort in zijn hand en staarde weer voor haar uit, op zoek naar de duizenden lichtpuntjes, de herinneringen en emoties van anderen …

Ergens tijdens hun gesprek was er iets verandert, klein en subtiel maar het was merkbaar. Damian kon er eerst zijn vinger niet op leggen wat het precies was. Hij staarde even naar Allison, denkend over wat er verandert was. Toen ze hem aankeek kroop er een kleine grijns over zijn lippen en keek hij weg. Gelukkig. Dat was het, hij voelde iets van geluk. Het kwam voornamelijk van haar kant. Er was iets goeds naar boven gekomen kort nadat hij gezegd had dat anderen niet wisten wie ze was. Dat ze te vertrouwen was. Ze voelde zich gelukkiger. Misschien niet gelukkig maar ze voelde zich beter. En hij ook, zijn vermoeidheid was vermindert en hij voelde zich in het algemeen beter door te praten. Damian sloot kort zijn ogen, wie had ooit gedacht dat praten zou helpen…

Hun gesprek, die enkele verschillende onderwerpen hadden gehad, dwaalde af naar zijn gave. Ze had het eerder gevraagd hoe het was om in haar hoofd te zitten en hij had niet meteen een antwoord kunnen geven. De jongen zijn eigen hoofd zat momenteel ook vol met andere zaken dat zo’n ingewikkelde materie verwoorden even niet mogelijk was geweest. En zelfs nu hij zijn gedachten ietwat had geordend kon hij niet precies verwoorden hoe het was. Damian had zijn gave al lang, niet altijd bewust maar toch vijf jaar onder controle. De beelden, de gevoelens, de gedachten waren een deel van zijn leven geworden. Hij kon zich ervoor openstellen als ervoor afsluiten, hij kon zich richten op één iets in de chaos van het leven. Maar hoe leg je dat uit?

Met een beperkte woordenschat probeerde hij het uit te leggen want woorden schoten te kort. “Beetje zoals het sterrenstelsel, de personen zijn de sterren, de lichtpuntjes?” Hij lachte zachtjes en knikte waarna ze kort op haar lip beet, “Zo kun je het inderdaad benoemen, je fantasie is bij het rechte eind.” Een glimlach was bijna niet meer weg te slaan van zijn gezicht. Eerlijk waar, zijn kaken deden bijna pijn. Damian had in jaren niet zo vaak die mimiekspieren moeten gebruiken. Nochtans had hij zichzelf nooit ongelukkig gevoeld. Alleen, anders?
Damian sprak nog over hoe verschillende geesten er anders uitzagen of voor hem anders naar voren kwamen, naargelang hun intelligentie of bekendheid. ‘Je kent mijn geest goed of ik ben super intelligent dus?’ Ze lachte, hij hoorde haar lach niet alleen een indruk dat het achterliet in haar geest. Hij keek geamuseerd toe terwijl ze naar achteren leunde, hoe subtiel sommige trekken in haar gezicht veranderden door te lachen. En niet voor het eerst vond hij het jammer dat hij niet kon horen.

“Maar ik begrijp het denk ik” zei ze tenslotte, ze leek zelfzeker maar hij wist dat hij haar nooit een volledig beeld kon schetsen. Hij kon het haar wel geven. Damian twijfelde niet waardoor hij ook zeker was dat hij geen fout maakte. Zachtjes nam hij haar hand vast en zei wat ze mocht doen. Haar ogen staarden naar hun handen, te lang om alleen op te merken wat hij had gedaan. Hij voelde in haar gedachten dat ze hun handen bestudeerde en even voelde hij zich ongemakkelijk. Niet ziek, neen, het wat hetzelfde gevoel als met hun eerste training toen ze de pijl boven zijn hoofd kwam weghalen. Hij herpakte zich echter snel toen, hij wist dat zijn gezicht een vreemde uitdrukking had gemaakt, toen ze naar hem opkeek en vroeg of hij het zeker wist. Hij knikte traag, “Heel zeker.”

Haar blik liet los van de zijne en hij zag hoe ze haar longen vulde met lucht en deze weer zacht uitblies. Ze maakte zich klaar, dat hoefde ze zelfs niet te zeggen. Ergens voelde hij iets van stress en opwinding. Het was lang geleden dat nog iemand in zijn hoofd had gezeten. “Je zult het niet merken.” Hij wist niet of hij die info fijn vond of niet. Het was een krachtig kenmerk dat de ander niet eens merkte als ze hun gave overnam. “Buiten het feit dat ik straks in jouw hoofd zit.” Hij lachte een laatste maal toen ze zich weer concentreerde. Hij bestudeerde haar en probeerde iets op te merken dat erop wees dat ze zijn kracht overnam. Even dacht hij dat haar iris verdwenen was maar toen hij beter keek zag hij haar bruine ogen voor zich uitkijken. Hij merkte meteen dat haar geest verandert was. Het was krachtiger, het was groter geworden en hij zag hoe het zich uitstrekte naar andere geesten zoals de zijne vaak deed.

Hij liet haar uitproberen, hij zag hoe ze zich even concentreerde op een mier en hij voelde nog steeds haar emoties. Toen ze hem aankeek lag er een glimlach rond haar lippen zoals hij ze nog nooit eerder had gezien. Het was aanstekelijk waardoor hijzelf kort lachte en door zijn haar wreef. “Jup, zo zie ik de wereld als ik me er voor open stel.” Zei hij nadat ze zijn geest had aangeraakt. Hij was het niet gewend, het voelde zelfs vreemd om eens aan de andere kant te zitten. Bepaalde zaken had hij zorgvuldig weg gestoken voor haar achter muren dat zelfs hij niet zou kunnen omver werpen. Haar woorden klonken helder in zijn hoofd toen ze haar verdere verbazing uitsprak, hij voelde hoe haar hand zachtjes in de zijne kneep. Hij was er zich niet meer van bewust geweest dat hij haar hand vast had. “Inderdaad…” zijn stem had zacht geklonken in haar hoofd, als een fluistering. Ook hij zette zijn geest volledig open om alles op te pikken dat leefde. Daarvoor had hij zich enkel geconcentreerd op haar geest. “Je zou snel kunnen verdwalen in al wat leeft.” Vertelde hij verder, “Uren kun je de geesten van dieren observeren en nog niets te weten komen over hoe ze leven.” Zijn stem klonk nog steeds zacht. Het was vreemd maar openbarend om te praten over zijn gave, om het positieve en het leuke ervan te delen met iemand.

Hij gaf haar even de tijd om te exploreren, om de grenzen van zijn gave te testen toen hij weer tot haar sprak. “Als je wilt, mag je proberen mijn geest te manipuleren.” Het had waarschijnlijk vreemd geklonken… En onverwacht. “Ik wil mezelf testen of ik mij kan verweren tegen een soortgenoot.” Hij wist ook dat zij nu net zo sterk was als hij, wat zijn gave betrof. Het zou een goede test zijn of hij zichzelf zou kunnen verweren en hoe hij zichzelf sterker kon maken zowel verdedigend als aanvallend. “Als je dat ziet zitten uiteraard.” Voegde hij eraan toe.

De geesten reikten zo ver ze kon gaan, aan iedere persoon kleefde een lichtpuntje en dat maakte het plots allemaal zoveel positiever. Alsof iedereen door dat lichtpuntje, hun geest, was opgefrist en klaar was voor een nieuwe positieve dag. Het maakte alles voor Allison net iets vrolijker, al kon ze zich voorstellen dat Damian het niet zo zag. Ze voelde dat zijn geest de hare volgde, bijna door haar ogen mee keek terwijl ze de wereld verkende op zijn manier. Voor haar waren de geluiden er allemaal, voor hem niet. Dus probeerde ze het ruisen van het water, de wiegen van de bomen, het geritsel van de bladeren uit te sluiten en enkel te kijken hoe Damian de wereld zag. En het was mooi, hij had geen gehoor maar dat maakte de wereld er voor hem niet slechter op. Hij kon mensen misschien horen denken maar gedachten waren vaak zachter dan wat er uit hun mond kon komen. Dus Allison was van het besluit dat Damian, zelf zonder gehoor, niets te missen had. Buiten misschien de subtiele geluiden, de aangename geluiden als een lach, de natuur, alles wat niet verwoest was door menselijke aanwezigheid.

En terwijl ze de zijn wereld verkende probeerde ze de hare erin te mengen. ‘Ik vraag me af of ik kan zien wat er aan de andere kant van het water gebeurd, op het vasteland maar met jouw gave.’ Ze zweeg en keek kort opzij naar Damian. Ze trok haar hand vanonder het zijne en legde het tegen haar hals, waar de kleine boogschuttersketting hing, het Argent symbool. Ze klemde haar vingers errond, concentreerde zich op haar vader en zocht de beelden op. Ze kwamen, ze zag hem, haar vader, hij zat met een koffie in de krant te bladeren, Isaac, die blijkbaar permanent bij hem in de buurt was, zat met een boek aan de andere kant. Ze zag ook hun lichtpuntjes, het werkte maar het vroeg veel, teveel dus trok ze zich meteen terug. 'Moeilijk dus, uitputtend meer. Niet dat ik het hard geprobeerd heb.' merkte ze stilletjes op, meer voor zichzelf, als ondervinding. Ze opende haar ogen en keek peinzend opzij naar Damian. ‘Ik had je eerder gevraagd mijn proefkonijn te zijn. Het klinkt ingewikkeld maar het komt erop neer dat ik je wil mee nemen naar de beelden die ik altijd krijg s’nachts, van de voorbereidingen op de oorlog.’ Dat ze zonder woorden sprak had ze eerder gedaan, maar het was zoveel anders nu ze in Damian’ hoofd zat, het was een aangenaam gevoel. ‘Het enige waar ik toen over twijfelde was het feit dat jij diep genoeg bij mij moest binnen gaan om te kunnen volgen en je zei dat het pijn deed als je dieper ging. Nu heb ik dat probleem niet want ik kan net wat jij kan, ik ben immuun voor de pijn.’ Ze zweeg en keek hem afwachtend aan, hopend dat ze wat zinnig genoeg sprak zodat hij het kon begrijpen. ‘Wat als ik je daar krijg en jij meer kunt zien dan mensen en vage plannen, wat als jij hun geesten kunt zien. Is dat mogelijk?’ Vroeg ze nieuwsgierig. ‘Het is enkel een theorie, het houdt me al even bezig.’ Gaf ze schaapachtig toe. Dat ze aan Damian dacht als hij niet in de buurt was, was al langer een feit, ze probeerde hem te begrijpen, nog beter te leren kennen en aangezien hij nu ruimschoots vriend was, lag ze soms wel eens wakker met de vraag wat hij aan het doen kon zijn.

Bij zijn laatste gedachte keek ze hem meteen aan. ‘Je meent het?’ Vroeg ze verbaast, niet wetend of ze het zelf wel goed genoeg zou kunnen. Ze had alle controle mee gekregen, maar dat wilde niet zeggen dat ze het er goed vanaf zou brengen. ‘Ik zie het zitten, alleen weet ik niet in hoe sterk ik ben om het over te brengen. Ik heb dan wel de controle en de kracht maar ik denk dat het nog steeds niet gemakkelijk is.’ Ze zweeg en keek bedenkelijk voor haar uit. Opeens schoot haar iets te binnen, ze keek met een uitdagende glimlach opzij naar Damian. ‘Jij wilde graag shape shiften, dat was wat je tegen me zei op het strand. Wil je dat nog altijd?’ Vroeg ze geamuseerd. Ze kon hem de illusie geven, het zou een goede oefening zijn voor ze daadwerkelijk zou beginnen met hem te testen of met andere woorden … aanvallen.

Er begon een vogel te zingen en Allison keek naar boven, naar de vogel en zijn lichtpuntje, ze glimlachte er automatisch bij en richtte zich dan terug naar Damian. ‘Maar eerst wil ik je iets geven dat je al die tijd mist, de illusie van geluid.’ Ze leek even te aarzelen voor ze verder ging. ‘Als je wil, het is enkel de natuur, deze plek, precies dezelfde situatie, precies dezelfde geluiden.’ Ze zweeg en keek hem twijfelt aan. ‘Als ik mag.’ Vroeg ze met een onschuldige blik in haar ogen. Ze taste zachtjes alle emoties af in zijn hoofd, ze zag hoop … of voelde je het eerder dus ze was vrij zeker dat hij zou instemmen. ‘Ik moet me namelijk een beetje inwerken voor we mentaal met elkaar in de vuisten gaan.’ Glimlachte ze enthousiast …

» I remember your scent [+Denni&Karlie]
» Remember me for centuries {+Valkje}
» Remember me for centuries [Clementine]
» Nothing left to say now.
» If nothing goes right, go left