I remember your scent [+Denni&Karlie]

Haar zoveelste dag in de ziekenboeg. Jeej. Het begon Taylor eigenlijk echt de spuitgaten uit te lopen. Altijd maar die stomme witte muren, die lelijke blauwe lakens. Gelukkig mocht ze haar eigen kleren al terug aandoen, anders was dit nog een grote hel geweest én herinnerde ze haar paswoorden weer! Op haar instagram preikte al een nieuwe foto en Taylor kon niet geloven hoe blij ze er mee was. Misschien dat ze binnenkort wel terug naar haar kamer kon! Of naar de Shelter. Ze had zuster erover horen praten, over een plaats voor honden én katten! Tay wist niet hoe het kwam, maar ze voelde zo'n sterke aantrekkingskracht naar die elegante dieren. Adaline had verteld of toch geprobeerd haar te vertellen dat ze er twee had. Olivia en Meredith. Helaas mocht Taylor dan wel meer open staan, ze kon niet geloven dat zij zo twee prachtige dieren had. Twee prachtige dieren die ze niet mocht bezoeken. De dokters waren nog steeds bang dat haar pols niet goed genas of dat ze plotseling iets kreeg. Dikke bullshit als je het haar vroeg hoor... Maar ja ze hadden misschien ook wel hun redenen om over bezorgt te zijn als je aan al haar paniekaanvallen dacht.

Terwijl Taylor in een of ander boek aan  het lezen was dat ze in een kastje op de gang gevonden had kwam Adaline binnen. Blijkbaar was er bezoek voor haar. Een tikkeltje nieuwsgierig -of misschien wel wat meer dan een tikkeltje want er gebeurde nooit iets hier- ging ze rechtop zitten en legde ze het boek, wat ze eigenlijk maar half aan het lezen was, aan de kant. Vlug haalde ze haar vingers door haar blonde haren en rook ze aan haar adem. All good. Met een hoofdknikje toonde ze aan dat Adaline haar bezoek binnen mocht laten. Het was al een tijdje geleden dat ze hier nog bezoek gekregen had. Na haar filmavond met Storm was er hier niemand meer geweest.

Misschien maar goed dat ze eindelijk wat afleiding had. Anders zouden haar gedachten toch maar in een kringetje blijven draaien. Ze wist kleine dingen, zoals haar wachtwoorden, ze herkende Devon en Storm en haar lichaam was fysiek eigenlijk zo goed als genezen. Waarom was haar geheugen dan nog niet terug? Die vraag bleef zichzelf herhalen, constant, als een zurende pijn. Een pijn die ze eigenlijk liever niet wou voelen.

Adaline had haar bezoek binnengelaten, maar was zelf vervolgens uit de kamer gegaan. Zodat Taylor alleen achterbleef met de kleine blondine in een gigantisch vest, wat er voor zorgde dat ze er ongelofelijk schattig uit zag. Taylor herkende haar wel, of ja van  Storms feestje. Haar nam was genoemd geweest, maar ze wist het al niet meer. "Ik heb een picknik voor je geregeld," Even schrok ze. Een picknick? Toch niet met teveel mensen? Haar hand klauwde het beddengoed onbewust in haar hand. De angst was al te lezen in haar aura, maar doordat diezelfde angst en hetzelfde awkwardgevoel ook bij het blonde meisje te lezen was, voelde ze zich een beetje meer op haar gemak dus liet ze haar uitpraten. Haar rug was kaarsrecht en haar houding onbewogen terwijl enkel haar blauwe ogen het meisje de kamer in volgde. Het was lief van haar dat ze eraan gedacht had om het te komen vragen, anders was ze waarschijnlijk helemaal in paniek geslagen. En hoe graag ze haar geheugen ook terug wou, ze wou niet nog eens zo'n Stormsituatie hebben. "Dus, heb je zin om mee te gaan? Karlie komt ook." Karlie, ook die naam had ze horen vallen op Stormsfeestje maar een gezicht verscheen zo direct niet voor haar ogen. "Met plezier," Wist ze uiteindelijk over haar lippen te krijgen, met een zachte glimlach. "Bedankt Dennimae," Even had ze wat moeite met het uitspreken van de naam en stond er een kleine frons op haar gezicht. "Ik denk dat ik wel wat afwisseling kan gebruiken." Ging ze voorzichtig verder, waarbij ze oogcontact probeerde te vermijden door achtereenvolgens naar haar handen en naar buiten te staren. Goede vriendinnen, maar hoe kwam het dan dat ze zich haar niet herinnerde. Het zorgde ervoor dat ze erg aan zichzelf begon te twijfelen. Want diegene die ze in haar hart sloot, zouden daar toch moeten blijven? Zelfs als je je geheugen kwijt bent?

Taylor had net haar benen over de rand gezwierd en stond klaar om zichzelf recht te duwen, tot een ontzettend lange dame binnenkwam gelopen. Lichtjes verward keek Taylor naar Dennimae, was dit de Karlie waar ze over sprak? "Hallo," Antwoordde de blondine beleefd, maar lichtjes verward op haar begroeting. "Ik neem aan dat jij Karlie bent? Aangezien Dennimae zei," Haar stem faded zachtjes uit, terwijl ze door de sfeer in de kamer zelf heel nerveus werd. Konden ze nu niet gewoon naar buiten gaan? Des te sneller was Taylor er terug vanaf. "Dennimae," Het was nog altijd moeilijk om de naam uit te spreken, "Wil jij me anders tonen waar de picknick klaar staat? Ik heb redelijk honger," Probeerde ze een grapje te maken om de sfeer wat te verzachten. Het was raar, want normaal waren het altijd haar bezoekers die de sfeer probeerde om te buigen. Maar verandering was goed, want verandering bracht altijd verrassingen met zich mee.

De picknick leek haar een goed idee, een geweldig idee zelfs. De afwisseling was meer dan welkom, alleen leek het erop dat het behoorlijk awkward ging worden. Taylor had zelf wel doorgehad dat de lange dame Karlie was en toen ze het bevestigde gleed er een beetje stress van haar schouders. Nu wist ze ten minste met wie ze aan het praten was, iets waar ze niet altijd goed in was op dit moment. Niemand nam echt initiatief, dus ging Taylor ervoor samen met een klein grapje, wat een positieve respons had. Voorzichtig stond ze recht, met een zachte glimlach op haar lippen. Ze stond al veel meer open voor hen dan eerst, wat een goed teken was.

In de gangen liet ze Karlie & Denni een beetje voor lopen, aangezien ze haar weg niet echt wist. Omdat ze zo wat achter hen liep kon ze eens goed kijken naar wat Dennimae nu eigenlijk aan had. Het was een groot vest, veel te groot voor haar tengere lichaam, dus Taylor was er bijna zeker van dat het niet haar eigen vest was. Misschien dat ze een vriendje had van wie ze het geleend/gepikt had?

Tijdens hun korte wandeling bleef Dennimae babbelen, over van alles en nog wat, iets waar Taylor haar heel, heel dankbaar voor was. Want zo kon zij zich concentreren op haar omgeving en maar met een half oor luisteren, waardoor ze slechts enkele keren hoefde te knikken. Eenmaal aangekomen bij de picknickplaats zag Taylor dat de blondine echt haar best gedaan had om er iets moois van te maken, wat haar zeker gelukt was. Met een zacht plofje liet ze zich op de grond zakken en glimlachte ze zachtjes, "Dank u wel, Mevrouw... uh, Dennimae," Awkward, Taylor wist haar achternaam niet, maar dankzij Karlie kwam dat wel. "Aah, Dennimae Hall, mooie naam!" Het grapje van Karlie ging eigenlijk gewoon aan haar voorbij. Wist zij veel dat Denni en Storm bezig waren. "Voor mij wat water alsjeblieft," Vroeg ze, een tikkeltje te beleefd misschien. De zon warmde haar rug terwijl ze luisterde naar Karlie. "Ik kan niet echt zeggen dat ik het gemist heb," Gooide ze er zonder na te denken uit, waarna haar ogen groot werden en een zachte giechel haar lippen verliep. Prachtig Taylor, werkelijk prachtig.

[Ik heb hem niet zo lang gemaakt zodat het wat makkelijker/sneller is ]