[AC] The only place left to remember. [Damian]

Hij volgde haar geest, voelde haar emoties en de vrijheid die ze ervoer. Zijn gave bleek een positief effect te hebben op haar. Althans, in een omgeving als deze. Hij glimlachte en keek naar Allison haar gezicht. Ze had haar ogen gesloten om beter met haar geest te kijken. Ondanks dat ze zijn gave overnam, met als zijn kwaliteiten was het nog steeds aan de persoon zelf of ze deze goed kon gebruiken of niet. Zelfs een natuurtalent schaatser moest ooit eerst leren schaatsen, dacht hij. Damian bleef even bij haar geest, niet alleen om mee te genieten van haar vreugde maar ook om te bewaken. Het was niet veilig om je geest ver uit te strekken als je niet wist hoe deze te beschermen. Allison kon haar geest afsluiten, dat had Damian reeds ondervonden, maar het was niet hetzelfde als met een vijandelijke mutant die zo’n gave had als Damian.

Na een tijdje keerde haar geest terug, reduceerde weer tot haar lichaam en directe omgeving. Ze deed haar ogen open en keek hem even aan toen ze sprak. Haar woorden klonken helderder dan anders, het voelde vreemd. Voordat hij haar iets kon zeggen liet ze zijn hand los, nam haar ketting vast en hij voelde hoe haar geest voor een deel verdween. Damian voelde angst, hij was haar niet gevolgd zoals eerst maar zag in haar geest die nog aanwezig was wat zij zag. Een oudere man die koffie dronk en een krant las. Tegenover de man zat een jongeman een boek te lezen. Hij voelde hoe haar kracht uitgeput raakte. Ze keerde terug, “Moeilijk dus, uitputtend meer. Niet dat ik het hard geprobeerd heb.” Damian keek nog steeds geschokt naar het meisje. “Een deel van je geest verdween.” Zei hij verbaasd. “Een deel van je geest was plots… weg? Mijn gave heeft een beperking in afstand dus om duizenden kilometers verder te gaan ik wist zelfs niet dat het kon…” Hij had de link gelegd dat een deel van haar geest mee ging als ze haar gave gebruikte om in het heden te kijken. “Ik zag wel wat jij zag via het stukje geest die bij je lichaam bleef.” besloot hij.

Na een korte stilte legde Allison haar plan uit. Ze had hem eerder gevraagd om in haar hoofd mee te gaan om mee te kijken wat er aan het vasteland gebeurd. Ze zij dat het haar pijn zou doen als hij dieper in haar hoofd moest graven. Hij knikte en luisterde verder. “Wat als ik je daar krijg en jij meer kunt zien dan mensen en vage plannen, wat als jij hun geesten kunt zien. Is dat mogelijk?” Hij liet haar woorden even bezinken en dacht na. Nu hij gezien had wat er met haar geest gebeurde als ze in het heden keek, wist hij niet wat er met de zijne zou gebeuren. “Het is enkel een theorie, het houdt me al even bezig” Hij glimlachte en keek nog steeds naar beneden sinds ze haar plan had uitgelegd. “Ik weet niet wat er met mijn geest zal gebeuren als ik mee reis met de jouwe.” Hij peinsde kort, “Laten we eerst testen of het lukt op een korte afstand, de school bijvoorbeeld.” Stelde hij voor. Damian wou niet zijn geest kwijt geraken ergens aan het vasteland, niet dat hij wist of dat kon maar toch… “Als dat lukt kan ik meegaan naar het vasteland. Hun geesten binnendringen zal moeilijk worden en de kans is groot dat ik fysiek uitgeput raak, misschien flauwval maar ik ken mijn grens.” Dat laatste zei hij alleen om haar gerust te stellen. Hij had ooit eens bijna de dood gevonden door zijn geest zodanig uit te putten. Zo had hij zijn grens gevonden.

Later vroeg hij haar om zijn geest binnen te dringen. In feite vroeg hij om nogmaals proefkonijn te zijn voor zijn eigen gave. Hij voelde twijfel van haar kant, ze legde uit wat ze dacht en hij kon alleen maar akkoord gaan. “Het is niet gemakkelijk maar als je mijn kwaliteiten hebt meegekregen zal het niet zo moeilijk zijn. Je moet dieper in mijn hoofd graven tot je informatie verkrijgt van mijn zintuigen. Dus wat ik zie, ruik, voel en euhm, ‘hoor’.” Hij maakte aanhalingstekens bij het woordje hoor. “Daarna manipuleer je mijn zintuigen.” Het was ook iets dat hij niet onder woorden kon brengen, het was iets dat je moest doen.

De jongen voelde hoe haar twijfel ietwat verdween en plaats maakte voor geamuseerdheid. Hij trok een wenkbrauw op en wachtte nieuwsgierig af. Ze had al meteen een idee om zijn geest mee te manipuleren: shape shiften. Damian lachte en knikte, “Dat lijkt me een leuk idee maar dan manipuleer je meerdere zintuigen tegelijk. Is niet gemakkelijk.” Hij glimlachte ietwat uitdagend naar haar maar ze was afgeleid. Via haar geest ving ze op wat ze zag en hoorde, een vogel. Haar blik dwaalde terug naar hem. Hij voelde zijn hart een slag overslaan toen ze voorstelde hem de illusie van geluid te geven. “Als je wil, het is enkel de natuur, deze plek, precies dezelfde situatie, precies dezelfde geluiden.” Hij keek rond, de wind die door de bladeren ruist, de vogel die zijn zang bracht, een tak die brak onder het gewicht van zijn voeten, zijn eigen ademhaling, haar lach… De mogelijkheden waren oneindig. Kon Allison dat? Wou ze dat? “Als ik mag.” Hij keek haar grijnzend aan en kon alleen maar knikken. Het leek bijna een uitvlucht te zijn toen ze zei dat het voor haar was om in te werken. Het maakte hem niet uit, hij wou de illusie maar al te graag.

Hij voelde hoe haar geest dieper door drong. Zijn geest protesteerde hevig en duwde haar onwillekeurig weg waardoor hij af en toe, “Sorry…” mompelde. Hij voelde haar tasten naar alles wat binnen haar bereik lag. Sommige herinneringen had hij zorgvuldig opgeborgen waar ze alleen langs kon strelen maar niets meer dan een zwart gat kon zien, voelen of horen. Uiteindelijk voelde hij hoe ze zijn zintuigen raakte. Het ging allemaal een stuk trager dan wanneer hij het zelf deed. De jongen glimlachte bij de herinnering hoe hij gesukkeld had om iemands geest diep binnen te dringen. En toen voelde hij niets meer, haar geest was nog vaag aanwezig in zijn hoofd waardoor ze nog steeds konden communiceren. Onwillekeurig had hij zijn ogen gesloten en deed deze nu terug open. Via zijn geest vroeg hij, “Wat is er mis gegaan?” en toen sprak ze. Niet via hun verbonden geesten maar met haar stem en hij hoorde het.

Allison genoot duidelijk van haar tocht door de verschillende geesten aanwezig op het eiland. Hij bleef bij haar, voor haar eigen veiligheid. Damian was zich bewust van haar en voelde hoe zij zich bewust was van hem. Het voelde bijna vreemd om zijn eigen gave te voelen bij een ander. In een zekere zin was het nostalgisch toen hij voor het eerst contact had gelegd met Michael via zijn geest. Zijn oude vriend had de gave gehad om gedachten te lezen maar zijn mutatie was niet zo rijkelijk geweest als die van Damian. Na een tijdje keerde Allison terug naar haar directe omgeving. Damian glimlachte, het meisje keek alleen met haar geest. Hij wist hoe hij vroeger ook alleen maar via zijn geest keek en zijn lichaam vergat. Michael had hem vaak een stomp gegeven tot hij leerde om zowel met zijn geest als met zijn ogen te kijken. En maar best, zijn lichaam zou vaak in gevaar zijn geweest…

De jongen was verbaasd en geschrokken toen hij een deel van haar geest had zien verdwijnen. Toen ze terug was legde hij uit wat hij gezien had. Allison reageerde er rustig op en haalde haar schouders op. Damian kon alleen maar zijn hoofd schudden. Hij had geesten vaak zien verdwijnen, wanneer ze stierven. Maar hij ging er niet verder op in en besloot dat zij haar eigen krachten wel kende. Het leek ergens wel logisch dat een deel van haar geest moest mee reizen naar het heden als ze zijn gave wou gebruiken. Toen hij zei dat hij had meegekeken glimlachte ze, “Dat was mijn vader en Isaac.” Haar glimlach groeide alleen maar. De jongen had al zo’n voorgevoel dat de oudere man haar vader was geweest. Ze lichte kort toe wie Isaac was, Damian knikte alleen en was Isaac dankbaar. Als hij er niet was geweest, dan wat zou er zijn geworden van Allison?

Ze waren nog niet uitgepraat of hadden nog niet genoeg geëxperimenteerd. Het idee om hem mee te nemen terwijl zij in het heden keek bleef een interessante theorie. Maar nadat hij gezien had hoe haar geest voor een deel verdween stond Damian niet meteen te springen om naar de overkant te reizen. Dus zo stelde hij voor om het dichter te testen. Allison keek wat schaapachtig en hij voelde hoe ze hem gelijk gaf om het dichterbij te testen. Toen hij vertelde welke inspanning het, waarschijnlijk, zou kosten voelde hij een korte stroom van bezorgdheid overkomen. Damian keek ietwat verbaasd, “Flauwvallen?” Hij knikte, “Is wel al vaker gebeurd.” Voegde hij nonchalant toe, het stelde niet veel voor. Zeker als zijn lichaam veilig was stelde het niets voor. “Later, ik wil niet op mijn geweten hebben dat jij flauw valt omdat ik zo graag meer wil weten.” Damian lachte en haalde zijn schouders op, iets dat hij nu ook vaker deed… “Aan jou de keuze.” Allison sprak verder, hij ging niet in op wat ze zei want hij voelde dat ze besefte dat ze verkeerd was. Om gedachten en emoties af te leiden moest hij wel degelijk contact maken met hun geest. Hij liet het onderwerp varen voor een andere keer.

Hij kon nog steeds niet geloven dat Allison hem had voorgesteld om te horen. Damian had vaak geprobeerd om op zichzelf een illusie te creëren maar dat liep steeds fout af. Je bereikte een bepaalde grens waardoor alles stil viel. Hij kreeg overal tintelingen, voelde zich misselijk en moest enkele uren rusten voordat het over was. Het was zoals je eigen gedachten willen lezen, onmogelijk. Na een korte uitleg en nogmaals het geven van toestemming voelde hij de druk op zijn geest verhogen. Het was niet bepaald aangenaam om een ander zo diep te voelen wroeten in je volledige bestaan. Allison stoot vaak op onzichtbare muren die hij al dan niet met opzet had opgetrokken. Hij wist dat ze in de buurt kwam maar hij was het niet zeker. Het was vreemd om aan de andere kant te zitten, om zijn eigen kracht voelen tegen hem gebruikt te worden.

En plots verdween de druk, alleen de zachte stroming tussen hen om te communiceren bleef staan. Verbaasd deed hij zijn ogen open, die hij onwillekeurig gesloten had, en keek haar aan. Had ze zich teruggetrokken? Hij vroeg wat er was mislopen toen ze sprak, “Niets, je hoort nu enkel.” Als het zo nodig kon werden zijn ogen groter, zijn mond ging een stukje open en zijn handen voelden aan zijn oren. “Dit is gestoord…” mompelde hij in gedachten en begon te lachen. Zelfs zijn eigen lach hoorde hij, dit kon hij niet vatten. Damian besefte maar al te goed dat het een illusie was. Hij kende zijn eigen krachten en hij wist dat hij alles heel realistisch kon maken voor een ander. Dit moesten de geluiden zijn dat Allison zelf kon horen dat ze naar hem doorspeelde in een illusie. Niet zoals in gedachten waar geluiden doffer zijn, waar geluiden vervormd zijn tot een beeld van een geluid. Damian haalde diep adem, genoot van het geluid dat zijn longen maakte en lachte terug. Hij keek naar de bomen, de wind die er zachtjes door blies, het zachte geritsel van de bladeren. En beetje per beetje pikte hij meer geluiden op. Dit was de wereld waarin Allison leefde.

De jongen stond recht en sprong van de rotsen. Hij hoorde hoe bladeren, takken en stenen onder zijn voeten knarsten. Even bleef hij staan en trapte nogmaals op gedroogde bladeren om alleen het geluid te horen. Horen… Het was niet te omvatten. Zijn blik keerde terug naar Allison, ergens voelde hij zijn keel dichtknijpen en met veel moeite zei hij luidop, “Dank je Allison.” Zijn stem klonk vreemd, de woorden waren verwrongen zoals hij verwacht had. Een glimlach kroop over zijn lippen tezamen met een warm gevoel in zijn borst. Hij voelde dankbaarheid voor het meisje. Waarom deed ze zoiets voor hem? Ze kenden elkaar nauwelijks en toch… Hij wreef kort in zijn ogen toen tranen erin prikten. Zachtjes lachte hij nogmaals toen de illusie begon weg te ebben. Hij voelde hoe Allison vermoeid raakte van het ophouden van de illusie. Ze had veel geluiden geproduceerd en voor iemand die dit voor de eerste maal deed was ze zeker met glans geslaagd. Hij kroop terug op de rotsformatie en maakte in gebarentaal nogmaals de woorden dank u.

OOC: wat doe je die jongen toch aan :')

Damian kon niet ontkennen dat hij inderdaad nog slaap in te halen had. Hij was moe, heel erg moe maar door hun gesprek was hij dat even vergeten. Zijn lichaam voelde loom en stijf aan, mede door het sporten die ochtend. Hij zou het kunnen proberen, daar en nu maar de kans dat zijn lichaam het aan zou kunnen was klein. Daarnaast, hij voelde haar bezorgdheid en dat wou hij niet. Ze moest niet bezorgd zijn om hem. Hij zag vaagjes haar gedachten, hoe ze zich voorstelde dat ze hem naar de ziekenboeg bracht. Damian gniffelde zachtjes bij de beelden maar ging er verder niet meer op in. Een andere keer was dan ook de conclusie.

De illusie maakte veel in hem los. Hij wist niet hoe het was om te horen al kon hij het zich wel voorstellen. Meestal stond de jongen er niet bij stil dat hij niet hoorde. Maar op momenten, zoals wanneer hij dieren hun geest afspeurde, vroeg hij zich af hoe het klonk. Hoe levendig de wereld kon zijn als de klank aanstond. Allison gaf hem dat gevoel al was het maar voor even. Michael had het hem niet kunnen geven, hij kon het zichzelf niet eens geven maar zij deed het, kon het. Hij hoorde haar lach als reactie op zijn reactie. Het klonk vreemd, alles klonk vreemd en hij zou er nooit helemaal een kunnen wennen. De vermoeidheid, de emoties en het hele gebeuren zorgden ervoor dat een gevoelige snaar van hem werd geraakt. Hij zou kunnen huilen maar deed het niet. Zijn ogen prikten echter wel en hij wreef het eruit. Kort erna verdween haar invloed op zijn geest. Het was alsof de knop terug werd ingedraaid en de wereld werd terug stil, zoals het hoorde.

Toen hij terug op de rotsformatie klom en nogmaals zijn dankbaarheid uitte klonk haar stem terug in zijn hoofd, “Sorry dat ik het niet langer kon volhouden.” Hij schudde zijn hoofd, “Maakt niet uit, het was sterk van je om het zo lang vol te houden.” Hij voelde haar loomheid, hoe haar geest uitgeput was door de inspanning dat de illusie had gevraagd. Geest en lichaam waren onvoorwaardelijk verbonden, al waren er uitzonderlijke gevallen dat ze apart van elkaar konden bestaan. Hij zag ook hoe het kleur uit haar gezicht verdween. Ze zou niet flauw vallen zoals hij wel vaker had gedaan maar ze was moe en hij wist maar al te goed hoe het voelde. “Het vraagt zoveel.” Hij lachte zachtjes en kon alleen maar akkoord gaan.

De druk op zijn geest verdween en hij zag hoe de hare terug kromp naar haar normale formaat. Damian keek naar haar gezicht, zijn geest streek de hare om het contact in stand te houden. Ze had zijn gave terug losgelaten, haar stem klonk weer zoals anders in zijn hoofd, niet meer zo helder als wanneer zij met hem contact had gezocht. Ze zocht zijn blik terwijl ze sprak en hij knikte, “Het vergt veel van je lichaam om geestelijke activiteiten te uiten. Zeker als je zoveel moet beïnvloeden in een ander zijn geest.” Hij voelde haar wegzakken, als ze wou zou ze slapen. “Ik hoop dat je ervan hebt genoten, hoe kort het ook was.” Ze glimlachte vermoeid en hij beantwoordde met een eigen glimlach. “Twijfel daar niet over, Allison. Je hebt me iets gegeven dat nog nooit iemand me gegeven heeft.” De zon kwam door het bladerdek heen, het beloofde terug een warme dag te zijn. Damian keek op en zag nog steeds dezelfde vogel in de boom zitten.

Het werd stil, de zon scheen warm op hen en zorgde voor een doezelig gevoel. Het meisje naast hem leek meer weg te zakken. Damian wist niet wat hij moest doen. Moest hij haar laten slapen, op deze harde rotsen? Voor hem was het geen probleem, hij kon waken of zelf waakslapen. Het was een toestand die hij zichzelf had aangeleerd waarin hij sliep maar zijn geest wakker bleef. Hij zou nooit volledig het effect behalen als echt slapen maar het was iets. Of ze konden terug keren en elk in hun bed kruipen maar hij betwijfelde of haar lichaam de tocht tot aan de school aan kon. Damian overwoog de opties maar liet de keuze aan haar. “Je bent moe, je lichaam heeft rust nodig om te herstellen.” Begon hij en peilde even haar reactie voordat hij verder ging. “Je kunt hier slapen, ik waak wel.” Stelde hij voor, “Of we gaan terug naar school, ik kan je dragen indien nodig.” Tijdens hun trainingen had hij al ontdekt dat Allison een lichtgewicht was. Hij kon haar met gemak dragen tot aan de school maar hij betwijfelde of zij dat ooit zou toelaten. Als ze een beetje op elkaar leken zou ze neen zeggen… En Damian zou geen genoegen nemen met een neen. Ze was verzwakt, hij kon haar gemakkelijk zonder toestemming meenemen. Een gemene, speelse grijns kroop over zijn lippen bij de gedachten.

Allison hield een innerlijk gevecht met haar slaap dat Damian alleen maar amuseerde. Dat ze een vechter was, was al langer bekend maar ze had haar slaap nodig. Niet alleen voor haar geest maar ook voor haar lichaam. Na zo’n inspanning moest je rusten. Damian had zichzelf zo enkele keren in gevaar gebracht maar eerder omdat hij niet kon rusten. Maar zoals iedereen kon zien had hij het ieder keer overleefd al wou hij niet benoemen hoe nipt sommige situaties waren geweest. In alle geval, voor haar was er geen gevaar om te slapen. Hij stelde het voor, dat ze moest slapen maar meteen voelde hij dat ze niet akkoord ging. Hij schudde ietwat afkeurend met zijn hoofd maar glimlachte. “Je bent koppig, wist je dat?” Hij hoefde zelfs niet diep in haar hoofd te graven om te voelen dat ze moe was.

“Ik had echt geen idee dat het zo vermoeiend zou zijn.” vervolgde ze en ietwat schuldig knikte Damian. “Ik had je beter moeten waarschuwen.” Het was voor hem bijna zo vanzelfsprekend geweest dat hij er niet meer bij stil stond wat voor impact het had voor onervaren mutanten. Hij had het zo vaak gedaan, er zo op getraind dat hij pas in die staat terecht zou komen als hij vijf mensen tegelijk moest beïnvloedden. Ze liet haar hoofd even op haar knieën rusten. De jongen was ervan overtuigd dat ze in slaap zou vallen en wou het zichzelf net gemakkelijk maken toen ze terug wakker schoot. Haar geest was een stuk helder en hij ving het beeld op van vier kerels. Vliegensvlug stond ze op en liep langs hem. Damian herkende die houding en volgde haar vrijwel meteen.

Ondanks zijn opmerkzaamheid had hij nooit gezien hoe Allison haar dolk had uitgehaald. Het leek op een Japans wapen, een kunai. Hij had er zelf vaak mee gevochten naast zijn katana en werpsterren (of shuriken). Allison had hem voor een stuk buitengesloten, onwillekeurig nam hij aan. Ze draaide zich om en ontdekte zijn verwarde blik. Hij had een vermoeden dat die vier kerels in haar gedachten er iets mee te maken had. Hij rekte zijn geest open en merkte algauw vier bollen op afkomstig van vier personen. Ze legde haar vinger op haar lippen en trok hem dichter naar haar toe. Onwillekeurig moest hij glimlachen, wat dacht ze nu? Dat hij luidop zou praten? Het gebaar was best wel ironisch…

Haar geest opende zich terug en haar woorden klonken in zijn hoofd. Ze wees naar de vier kerels die verderop stonden. Damian hield hen ondertussen ook in de gaten met zijn geest. Hij had hen niet geraakt voor het geval één van hen zijn positie zou kunnen verraden. Allison ging verder en vertelde dat er iets niet loos was. Zijn volledige houding veranderde van rustig en ontspannen naar gespannen en klaar om te vechten. Waarom had hij zijn katana niet bij… Al betwijfelde hij of de school het fijn zou vinden als hij vier van hun studenten in stukjes hakte. “Voel jij iets aan?” Hij keek haar even aan en richtte zich daarna volledig met zijn geest op de vier kerels. Eerst wierp hij een muur rond zijn eigen geest voor een mogelijke tegenaanval. Hij raakte hen alle vier aan en was blij te voelen dat ze geestelijk zwak waren. Eén van hen merkte zijn aanwezigheid op en werd even onrustig maar zei niets.

Hij groef dieper tot hij hun woorden duidelijk kon verstaan. “… Verenigde Staten maken zich klaar om ons af te maken en dan brengt de school zo’n monster naar hier? Waar halen ze het vandaan? Beseffen ze niet dat zij met gemak een spion zou kunnen zijn?” De andere kerels stemden alleen maar in met wat de ene zei. Hun geesten waren simpel dus vermoedde Damian dat ze niet bepaald intelligent waren. “Ze zijn hier voor jou.” Zei hij tegen Allison maar zo’n vermoeden had ze waarschijnlijk wel. Hij groef dieper in de ene zijn geest die hem nu ook voelde. Damian had maar even nodig om informatie te verkrijgen. “Ze zijn met vier, één class 1, twee class 2 en een class 3.” Gaf hij door aan Allison. “De class 1 kan warmte zien, waarschijnlijk is hij mee om je te zoeken maar hij is duidelijk nieuw met zijn mutatie. Anders had hij ons al lang gezien.” Damian moest glimlachen, het was een gemene lach. Hij hield van zwakke, onbeholpen tegenstanders. Die hield hij meestal voor het laatst. “De twee class 2 zijn een tweeling, de één kan vuur manipuleren en zelf opwekken de ander water.” Hij wees naar het riviertje achter hen die voor de tweeling in hun voordeel werkte. “En tenslotte de class 3 is de leider, hij heeft hen zover gekregen om je te zoeken. Als hij je raakt krijg je pijn door je hele lichaam en daarnaast kan hij bliksem oproepen.” Die laatste was de lastigste van allen…

Damian voelde iets van adrenaline door zich heen stromen. Hij mocht zich niet laten gaan, alleen afschrikken en verwonden. “Ik schakel de class 1 uit zodat hij ons zeker niet vind, dat doe ik nu.” Hij wachtte niet langer en drong de geest van de jongen binnen. Meteen reageerden de overige drie toen de jongen hevige hoofdpijn kreeg. Damian manipuleerde hem zodanig dat hij zich misselijk voelde, meer hoofdpijn had en ook zijn darmen lagen plots hevig overhoop. De jongen wilde weg, één van de tweeling reageerde meteen. “Ik wist het dat je een watje was, Milan!” Maar Milan luisterde niet en begon te lopen voor een wc of toch waar hij meer privacy had. Damian hield zijn geest vast en bleef hem beïnvloedden. “Die is weg.” Lichtte hij Allison in en keek haar aan. “Vallen we ze aan?” Vroeg hij tenslotte. Damian vocht meestal alleen… of eigenlijk altijd. Hij liet het aan haar om een plan te bedenken. Ze hadden nu meer tijd doordat de class 1 weg was die hen als eerste had kunnen ontdekken door zijn gave.

Ze maakten zich klaar, was het om te vechten of om te vluchten. In alle geval bereidden ze zich voor. Allison had haar kunai al genomen en stak vervolgens haar haar op. Damian had niets bij zich of het was zijn mutatie en stiekem voelde hij iets van jaloezie. Hij wou ook een wapen… Hij lichtte Allison in van hun bedoelingen. Hij bevestigde alleen maar haar vermoedens, zwak kwamen de woorden ‘Ik wist het’ door. Damian deed verder zijn werk en onderzocht één van hun geesten. Blijkbaar de leider, hij wist alles van zijn manschappen die hij mee had en verschafte zo Damian alle info die hij moest hebben voor wat er komen zou. Vervolgens gaf de jongen alle informatie door aan Allison. Haar blik vond de zijne waarna ze sprak, “Ik had hier nooit mogen komen in de eerste plaats.” Damian keek ietwat kwaad naar haar maar ze was nog niet klaar, “Nu komen ze achter mij aan en ben jij,” maar ze zweeg en keek van hem weg. Damian plantte zijn vuist naast haar hoofd tegen de rots, zijn woorden klonken kwaad in haar hoofd. “Zeg niet dat je mij erbij hebt betrokken, ik koos er zelf voor, begrepen?” Hij wachtte tot ze hem aankeek. “Zij kennen je niet, zij weten niets Allison, niets.” Daarmee sloot hij af en richtte zich terug op de jongens verderop en melde nog dat hij één van hen zou uitschakelen.

Nadat de class 1 vertrokken was richtte hij zich terug op Allison. Ze had meegekeken hoe de jongen was weggelopen. Damian had hem nog steeds in zijn macht en zou deze ook zo houden tot hij voelde dat het een te grote tol zou eisen. Damian vroeg of ze zouden aanvallen waarna hij een verbaasde opmerking kreeg. “Serieus, we zitten op een school.” Hij keek haar aan met een ‘so what?’ blik. “Ik zou ze niet vermoorden.” Voegde hij nog toe terwijl keek ze nogmaals naar waar de kerels stonden. Hij voelde het aan hun geest dat ze Allison hadden gezien. Het meisje haar woorden bleven ergens tussen hun twee geesten hangen want Damian reageerde vrijwel meteen. Hij las nog net op de lippen van de oudste hoe hij haar naam zei. Damian grijnsde alleen en stormde op hen af. De tweeling liep op Allison af, Damian nam de class 3 voor zijn rekening.

De class 3 grijnsde dom. Veel testosteron maar weinig hersenen merkte Damian op. Hij viel meteen de simpele geest van de jongen aan waardoor hij plots drie Damian’s zag. De jongen greep naar de linker terwijl de echte Damian rechts hem een trap in zijn nieren verkocht. De class 3 was echter sneller dan verwacht en greep Damian zijn linker schouder beet waarna een ongelofelijke pijn schok door zijn lichaam schreed. De class 3 gaf hem met zijn andere hand een klap in zijn ribben, hij voelde iets onaangenaam kraken. Damian schreeuwde het uit, viel op de grond maar rolde snel om en maar best. Waar zijn lichaam nog enkele seconden geleden gelegen had sloeg een bliksem in. Damian verstrakte zijn greep op de jongen zijn geest en gaf hem het gevoel te stikken. Deze greep zelf naar zijn keel en zou paars zijn aangelopen als hij ook werkelijk aan het stikken was. Damian plantte zijn knie in diens gezicht en voelde vrijwel meteen warm bloed op zijn knie, afkomstig van de class 3. Die was even uitgeteld.

Hij had het contact met Allison verbroken en ook zijn macht om de class 1 was verdwenen. Damian was vrij zeker dat deze niet meer zou terugkeren en maakte zich vervolgens zorgen om Allison. Hij voelde pijn van haar kant. De tweeling beukten met geweld op haar in. De water beheerder had momenteel de overmacht, Damian viel hem aan met zijn geest en liet hem denken dat zijn lichaam in brand stond. Wat perfect aansloot toen Allison een vuurbal in zijn richting schoot. Hij voelde hoe ze alsmaar meer verzwakte. De ene tweeling liep in paniek rond terwijl zijn broer op Allison afliep. Damian, met pijnlijke steken in zijn zijde, liep op de tweede af en duwde hem met geweld het water in. Ze tuimelden er beide in, het frisse water maakte zijn geest terug een stuk helder maar zorgde ervoor dat de water tweeling vrij was van zijn illusie. Damian beukte de jongen onder hem met zijn hoofd tegen een rots, hij voelde hoe zijn bewustzijn weg glipte maar zijn geest bleef bestaan. Met wat geweld duwde hij de jongen op de oever, zijn arm lag in een ietwat vreemde hoek maar dat was het laatste waar Damian zich zorgde om maakte. De class 3 kwam terug bij bewustzijn. Het was dat Damian enkele seconden voor zijn aanval wist wat hij ging doen dat hij Allison op tijd uit het water kreeg. Een bliksemschicht sloeg in op het water, vissen kwamen boven drijven. “Die wilt ons dood.” Hijgde hij in gedachten en nam een grote teug zuurstof en keek naar de twee die nog recht stonden. De jongen met zijn water krachten en de class 3. Damian zakte door zijn knieën en greep de kunai uit Allison haar hand en smeet hem richting de class 3 die geraakt werd in zijn schouder. Damian mompelde nog een sorry aan Allison vanwege het afnemen van haar wapen en stormde op de class 3 af voor een laatste keer.

Hoe ze het geflikt hadden wisten ze niet maar in alle geval lagen de drie jongens bewusteloos op de grond. Damian hijgde met een pijnlijke grimas, zijn ribben deden ongelofelijk veel pijn bij iedere adem teug. Daarnaast deed zijn hele lichaam pijn van de pijnschok dat de class 3 hem tot tweemaal toe gegeven had. Een snee in zijn schouder bloedde waar de class 3 met de kunai van Allison hem gesneden had. Maar zijn eigen verwondingen waren het minste van zijn zorgen, Allison was er erger aan toe. Haar pols was gebroken en hij voelde hoe ze op haar laatste krachten was. “Ik zei toch dat je moest rusten.” Mompelde hij in gedachten en stapte naar toe en inspecteerde haar op verdere verwondingen. Wat ze met de drie kerels moesten doen was een vraag die hij later zou beantwoordden. Nu moesten ze naar school, zich laten verzorgen en melden aan de directie.

Damian had iets vreemds gevoeld voordat hij op de class drie afstormde. Allison had zijn pols kort vast gehad en een kleine schok was door zijn lijf gegaan. Het was geen pijnlijke schok geweest, in tegendeel. Zijn gedachten bleven niet lang bij dat kleine gevoel en richtte zich terug volop de class 3. Damian kreeg ook de andere tweeling op zijn dak en was ergens blij dat Allison nu veilig was. Iets tintelde in zijn hand toen hij de tweeling van hem af duwde. Zijn handpalm werd warm en verbrandde zo de jongen die verbaasd naar hem op keek. “Wat voor mutanten zijn jullie?” Las hij van zijn lippen maar kon alleen maar grijnzen. Van alle kanten werd Damian belagen maar hij sloeg terug, zowel fysiek als met zijn geest. Algauw had hij door wat Allison gedaan had en vuurde een vuurbal op de tweeling af die hard op zijn hoofd terecht kwam. Alleen de class 3 restte nog en hij zag twijfel in diens ogen. “Mooi, wees maar bang.” Gaf hij door aan de groteske kerel waarvan de ogen verwijdden.

Het gevecht was over, de drie jongen lagen bewusteloos op de grond. Damian bekommerde zich niet om hen maar om Allison. Hij sprak nog tegen haar voordat ze wegviel. Ietwat in paniek tastte hij naar haar hartslag in haar nek. Deze ging veel te snel maar klopte in alle geval wel. Hij legde haar opzij met haar benen in een hoek. Water stroomde nog uit haar mond die ergens in haar luchtpijp was blijven zitten. Hij had gevoeld hoe ze bijna verdronk tijdens hun gevecht. Het had geen zin om haar wakker te maken dus dat deed hij dan ook niet. Damian trok zijn shirt uit, scheurde er een reep van en bond deze om haar hoofd om het bloeden te stelpen. Het overige gedeelte gebruikte hij om haar pols te verbinden. Maar best dat ze er niet bij was, hij plaatste haar pols terug in een normale stand waarbij de botten onder zijn handen voelde kraken. Deze moest snel terug geplaatst worden voordat het verder kon zwellen en dat kon hij niet. Haar lippen waren paars en haar huid voelde in het algemeen koud aan. Het beste was om haar te ontdoen van haar kleren maar eerlijk waar, dat kreeg Damian niet over zijn hart…

De drie jongens had hij tegen een boom geplaatst en had hun riemen gebruikt als een touw. Ze gingen vast en zouden daar blijven tot de docenten hen kwamen ophalen. Damian checkte nog een laatste maal op Allison haar toestand. Ze was nog steeds weg en zou dat waarschijnlijk wel even blijven. Haar hart sloeg nog en ze haalde adem, dat was geruststellend. Met een laatste inspanning nam hij haar op en begon aan een lange tocht terug naar de school, rechtstreeks naar de ziekenboeg…