Onderwerp: Bought my fate straight from hell vr sep 12, 2014 3:54 pm
Cause two can keep a secret If one of them is dead
Om iemand geven was iets wat hij enkel bij zijn bro en nog een ander persoon had meegemaakt. Maar zijn broer kende hij zelfs nog maar een drietal maanden, en over die laatste wel dat was volledig misgelopen al was dat niet zijn schuld geweest. Zij was degene die hem zwak had gemaakt, die hem volledig had afgebroken met haar daden. Maar dat was liever een deel van zijn leven dat hij voor de wereld verborgen hield. Adrian knikte. Om de een of andere manier leek het alsof ze hem begreep. Dus hij kon vast stellen dat zij ook mensen was kwijt geraakt? Moest hij er achter vragen? Kort beet de jongen op de binnenkant van zijn wang, maar liet het vervolgens maar zo. ‘Zulke mensen bestaan niet. Uiteindelijk maakt iedereen je kapot of ze het nu zo bedoelen of niet.’ Alright, met Dante lag het anders. Adrian had gewoon een duistere kijk op het leven, en daarom genoot hij zo veel van wat hij eigenlijk deed. Het vliegen, de meisjes, de angst in de ogen van zijn vijanden, het maakte hem weer compleet. Hoe vreemd het ook mocht klinken. De jongen leek zich wel te hebben over gegeven aan het donkere van de wereld. Iets wat ongetwijfeld te maken had met zijn mutaties, maar eveneens ook met zijn verleden. Zijn oma had ooit lang geleden eens gezegd als comment op een of andere tv show, elke keer als je iemand zijn leven ontneemt verdwijnt er een stukje van je ziel. En dat was buiten met het feit dat ze hem een duivel had genoemd blijven hangen. In zijn ogen was zijn ziel compleet verdwenen toen hij Eric’s leven had genomen. Nou ja, dat samen met die andere gebeurtenis had hem naar het donkere getrokken en het donkere was niet van plan hem zonder slag of stoot los te laten. Geamuseerd trokken zijn beide mondhoeken om hoog. ‘Hoe denk je? We fly off course.’ Alle slechte emoties leken als sneeuw voor de zon te verdwijnen toen hij zijn vleugels liet verschijnen. Het regenen was nog niet geminderd, maar veel maakte het hem niet uit hij had al bij erger weer in de lucht geweest en hij stond nog steeds overeind. ‘Vertrouw me, oké?’ Glimlachte hij even. Hierna knielde hij vervolgens weer neer en legde zo een arm in haar knieholtes en sloeg haar zo even letterlijk van haar voeten. Natuurlijk had ze er geen pijn van. Snel genoeg was hij recht gekomen om haar op te vangen voor ze op de grond zou slaan met haar hoofd. Nog geen minuut later had de jongen zich afgezet en vlogen ze nu net boven de bomen richting de kassen. Als zijn oriëntatie goed zat kon hij er gewoon in een rechte lijn op af vliegen. De regendruppels knetterde op zijn blote rug, maar hij genoot werkelijk waar van het moment. Alsof hij zo juist zijn verleden niet had verteld aan het meisje dat nu in zijn armen lag. In zijn helderblauwe ogen was een vrolijke twinkeling te vinden onder het vliegen door.
De vlucht naar de kassen duurde net iets langer dan de beloofde vijf minuten, maar ze waren alsnog sneller dan als ze zouden gelopen hebben. Voor kort gleed zijn blik over de daken van de kassen en merkte hij al heel snel een raam open dat groot genoeg was voor hun beide om er door heen te gaan. Zodra zijn sneakers de vaste ondergrond weer voelde en de warmte op zijn lichaam neerdaalde zette hij haar voorzichtig neer en glimlachte kort. ‘Ik hoop dat je genoten hebt van je vlucht.’ Sprak de jongen met een brede grijns terwijl hij even kort rond keek of er hier ook nog andere mensen waren. Maar blijkbaar waren hun de enigste twee dommeriken geweest die met dit weer buiten waren geweest.
Onderwerp: Re: Bought my fate straight from hell zo sep 14, 2014 6:10 pm
tag: -
words: 594
notes: where did my inspiration go?
Every day, every hour. Turn the pain into power.
Het was verwarrend andermans emoties te voelen maar niet te weten welke gedachten deze teweeg hadden gebracht. Niet weten waarom iemand zich goed voelde, of juist slecht. Vooral wanneer iemand negatieve emoties ervoer, vond Allison het moeilijk niet een vragen vuur op diegene af te vuren. Hoe kon ze iemand helpen wanneer ze niet wist wat de rede van diens humeur was? Natuurlijk, ze kon gewoon diegene zijn emoties manipuleren maar dat was slechts een tijdelijke oplossing. Helaas. Met haar donkere ogen keek Allison Adrian onderzoekend aan, er was iets. Iets wat hem pijnigde. Iets wat hij duidelijk voor zichzelf zou halen. Zijn bittere zulke mensen bestaan niet, zorgde ervoor dat ze het koud kreeg. Al kwam dat waarschijnlijk meer door de energie die hij uitstraalde. Het was geen emotie die ze voelde, maar juist een gebrek hiervan. “Zulke mensen bestaan wel, je moet ze alleen eerst vinden.” zei Allison. Haar vader en Matthew hadden er beide niet voor gekozen haar te verlaten, die hadden er niks aan kunnen doen dat zij zich tijdenlang slecht had gevoeld. En haar moeder? Hoewel haar moeder zelf haar leven had beëindigd zag Allison het niet meer als en vrije keuze. Haar moeder had geen keus gehad. Ze had zo diep verstrikt gezeten in een net van pijn en verdriet dat ze geen andere uitweg had gezien. Bijna onmerkbaar schudde Allison haar hoofd, ze beet op haar lip. Verweet zichzelf dat ze zich zo liet me voeren door haar gedachten. Vliegen? Oké, ze had al wel verwacht dat hij dat zou zeggen maar had op een ander antwoord gehoopt. Niet omdat ze niet wou vliegen, maar liever niet nu. Nu de regen met bakken uit de hemel viel en ze het ijskoud had gekregen door het gure weer én door de emotieloosheid die de jongen zojuist had uitgestraald. Vertrouw me? Er stond een glimlach op zijn gezicht, de leegte die ze zojuist had gevoeld was verdwenen. “Oké.” zei ze, ook op haar gezicht was weer een glimlachje verscheen. Ze schrok toen de jongen haar van haar voeten sloeg, in een reflex gooide ze haar armen om zijn nek. Maar Adrian was niet van plan geweest haar te laten vallen en had haar keurig netjes opgevangen. “Sorry.” Mompelde ze. Een van haar armen liet ze rond zijn nek liggen, om zich toch ergens aan vast te kunnen houden. Voor ze het goed en wel besefte was de jongen opgestegen. Net boven de bomen vlogen ze in de richting van de kassen. Allison rilde, het was hier nog kouder dan op de grond. Het scheelde dat Adrian’s lichaam de meeste regen blokkeerde. De twinkeling in zijn ogen was haar niet ontgaan, hier was hij helemaal in zijn element. Hij genoot. Nieuwsgierig keek ze naar beneden, naar de wereld die aan hen voorbij schoot. Een gevoel van vrijheid overviel haar. Dit was heerlijk. Lang duurde d vlucht niet, al vrij snel vlogen ze door een openraam bij een van de kassen naar binnen. De warmte voelde als en klap op haar koude huid. Adrian zette haar op de grond, ze liet hem los. “Zeker.” Een vrolijke glimlach speelde op haar lippen. “Het is vast nog veel mooier als de zon schijnt, maar ik snap waarom je het liefst zo veel mogelijk in de lucht bent.” zei ze. Haar blik liet ze door de kas dwalen, allerlei soorten groenten en kruiden stonden in bakken onder de vele lampen. Tegen de wand aan stonden een aantal stappels met zakken aarde, waar Allison zich op liet zakken. Ze trok het elastiekje uit haar haren en begon zorgvuldig haar vlecht los te halen. Waarna ze haar haren los over haar schouders liet hangen. Hopelijk zou het zo iets sneller drogen. De warmte van de kas was aangenaam, met een beetje geluk zouden ze zo droog zijn en zou het verkleumde gevoel verdwijnen. “Ben je hier al eerder geweest?” vroeg ze aan Adrian, denkend aan het gemak waarmee hij de kassen gevonden had.
Onderwerp: Re: Bought my fate straight from hell zo sep 21, 2014 1:30 pm
Cause two can keep a secret If one of them is dead
Adrian staarde haar een tijdje aan. Geloofde ze dat nu echt? Was ze werkelijk zo naïef? Dit kon ze toch echt niet menen? Hij had echt wel gedacht dat ze toch iets slimmer was dan dat. Kort schudde de jongen zijn hoofd. ‘Uiteindelijk doen ze wel iets fout, en dan komt het moment er dat ze je verlaten bewust of onbewust.’ Bleef de jongen stug volhouden. Hij had het al genoeg meegemaakt en zou zich niet door haar van zijn gedachten laten afbrengen, echt niet. Misschien was hij wel terecht gekomen in een eeuwige spiraal die naar beneden ging, maar dat kon hem dus niets schelen. Adrian was best gelukkig met wie hij was, en wat hij deed. Zelfs al bestonden ze zo gezegd van die mensen, hij zou zich toch nooit meer mengen met hun. Te veel pijn was hem lang geleden gedaan om ooit nog terug te keren naar zulke mensen. Dan was hij maar oppervlakkig. Liever oppervlakkig dan iemand zijn die zich in zijn eigen ongeluk stortte door de fout van een ander weet je wel. Zodra hij haar letterlijk van haar voeten had afgeslagen en ze haar armen om zijn nek gooide moest de jongen even lachen. Blijkbaar had ze dus wel gedacht dat hij haar zo maar op de grond zou laten vallen of iets. Het feit dat ze hem ondanks dat ze elkaar toch maar net kenden leek te vertrouwen was best wel cool van haar. I mean, hij had haar toch zo net maar even verteld dat hij iemand in koele bloede had vermoord. Zijn mondhoeken trokken omhoog toen het meisje zich excuseerde. ‘Maakt niet uit.’ Arm ding, maar vliegen was echt wel de snelste manier om van punt A naar punt B te raken hoor. Bewust hield de jongen haar dicht tegen zich aan gedrukt zodat ze het meest beschut zat tegen de regen die op zijn rug kletterden. Adrian kon wel tegen een beetje water. Anders zou hij al wel vaker ziek zijn geweest. Aangezien hij met regenweer meestal in de lucht was te vinden. Mensen noemden hem er door lichtelijk gestoord, maar hij vond het best wel relaxerend om tijdens een stortbui als deze te gaan vliegen. In de lucht waren zijn gedachten tenminste vrij, hier boven oordeelde ze niet over zijn daden, was hij gewoon een groot uitgeslagen vogel dat kon praten. Zodra ze de kassen waren binnen gevlogen begroette de warmte hem meteen met een dikke knuffel. Het was best wel even beklemmend, maar dat gevoel bleef niet zo heel lang aanhouden. Gelukkig maar. 'Fijn om te horen.’ Misschien moest hij echt maar een zaakje maken van toertjes om het eiland te maken? Wie weet met welke mutanten hij dan in contact kwam? ‘Elke weersomstandigheid heeft zo zijn charmes in de lucht.’ Sprak de jongen luchtig. Het was zo, als de zon scheen was het prettig om te vliegen in de warmte zeker als er dan nog een zuidelijke bries stond. In de winter vond hij het helemaal geweldig, alles bedekt onder de sneeuw, de stilte, het was een hele andere wereld. Net als Allison liet hij zich zakken op een van de zandzakken. Zijn shirt dat hij in zijn achterzak had gestoken was helemaal doorweekt en had hij maar naast zich gelegd op een van de andere stapels. Nadat hij met zijn hand zijn haren naar achteren had gestreken sloeg hij het meisje gade terwijl ze bezig was met haar vlecht uit elkaar te halen. ‘Binnen ben ik nog niet geweest, maar ik ben er al genoeg over gevlogen om exact te weten langs waar ik binnen moet gaan.’ Glimlachte hij even. Adrian had het niet op plekken als deze, te veel groen en als je het hem vroeg veel te warm. Maar tijdens weer als dit was het echt wel de handigste plek om op te drogen.
Onderwerp: Re: Bought my fate straight from hell ma sep 22, 2014 8:58 pm
tag: -
words: 594
notes: where did my inspiration go?
Every day, every hour. Turn the pain into power.
De jongen leek het niet eens te zijn met wat ze zei. Sterker nog hij leek haar te minachten. Ze trok haar wenkbrauw op, keek hem voor een moment strak aan. Wat had deze jongen in hemelsnaam mee gemaakt dat hij zo ongelofelijk bitter was? “Geloof je dat echt? Dat iedereen zo egoïstisch is?” mompelde ze. Niet wetend wat verder te zeggen. Niet wetend hoe ze op dit gebrek in geloof in liefde moest reageren. Hoewel ze in haar leven meerdere malen geconfronteerd was met verlies en de slechtheid van de mens had ze nooit echt haar vertrouwen in de mensheid verloren. Adrian duidelijk wel. Van schrik had ze haar armen om zijn nek gegooid, iets wat hij grappig leek te vinden. Voor een moment keek ze hem hoofdschuddend aan, een lichte glimlach verscheen op haar gezicht. Kennelijk nam hij haar niet kwalijk, dat ze voor een moment had gedacht dat hij haar zou laten vallen. Eigenlijk was het raar dat dat de rede was dat ze was geschrokken en dat zijn aanraking haar dit keer niet had doen verstijven. Sterker nog, ze voelde zich enigszins veilig in zijn armen. Zelfs nu ze tientallen meters boven de grond vlogen voelden ze zich op haar gemak, zo dicht tegen hem aan. Raar, gezien het feit dat ze lange tijd enkel de aanrakingen van Matthew had kunnen verdragen en zelfs daar had ze een tijdje moeite mee gehad. Oké, niet afdwalen en genieten van de vlucht zo lang het kon. “Klopt, al lijkt het me nog leuker om met mooi weer te vliegen of juist met onweer al is dat misschien ook wel een beetje te gevaarlijk.” Reageerde ze met een grijns op haar gezicht. Adrian was naast haar komen zitten, legde zijn doorweekte shirt op de overgebleven zakken neer. “Ben je al wel eens van het eiland af gevlogen? Of in elk geval een eindje de zee op?” vroeg ze nieuwsgierig. Het haarelastiekje dat zojuist in haar haar in een vlecht gebonden had, schoof ze om haar pols. Met haar hand legde ze haar haren goed, voor zover de doorweekte lokken dit toelieten in elk geval. Voor een moment staarde ze zwijgend voor zich uit, denkend aan het gesprek vlak voor ze waren opgestegen hadden gevoerd. Ze beet op haar lip, aarzelde. “Mijn vader heeft er niet voor gekozen mij alleen te laten en het zelfde geld voor mijn vriend.” zei ze uiteindelijk zacht. Voor een moment keek ze de jongen naast zich recht aan, om vervolgens haar blik weer af te wenden. Even had ze de neiging ook haar moeder toe te voegen aan het rijtje, maar ze hield diens zelfmoord liever voor zichzelf. Niet omdat ze het haar moeder kwalijk nam. Hoe kon ze? Ze had gevoeld hoe vreselijk haar moeder zich had gevoeld, hoe alleen, verlaten en leeg. Ze wist hoe uitzichtloos haar moeders situatie was geweest. Ze had tenslotte haar gevoelens gevoeld, niet als haar eigen maar toch. Als ze iemand de dood van haar moeder kon verwijten, dan was het zichzelf. Zacht beet ze op haar lip. Niet wetend wat de jongen zou zeggen. Misschien had ze beter haar mond kunnen houden. Aan de andere kant, hij had haar zo juist ook iets verteld dat niemand anders van hem wist. Onder haar shirt vandaan trok je het kettinkje met daaraan haar vaders name tags. Voor een moment sloot ze haar hand er om heen, ze voelden hoe de randen van de ijzeren plaatjes in haar handpalm drukte.
Onderwerp: Re: Bought my fate straight from hell za okt 04, 2014 1:59 pm
Cause two can keep a secret If one of them is dead
Of hij dat echt geloofde? Natuurlijk, en hij zou het blijven geloven tot het tegendeel hem bewezen was. Adrian was niet het soort persoon dat geloofde in de mens. Nee, helemaal niet. De enigste in wie de jongen nog geloofde was in zichzelf en in zijn jongere broer Dante, voor de rest kon heel de wereld dood vallen. Hij zou er in ieder geval niet om huilen. ‘In elk menselijk wezen schuilt een vorm van egoïsme die zich vroeg of laat toch eens laat zien.’ Wat wilde ze van hem horen? Dat hij werkelijk geloofde in het goede van de mens terwijl alles wat hem was overkomen slecht was, en dan had hij het niet over de zaken die de laatste maanden waren gebeurd maar over gewoon zijn leven. Eerst had je zijn gekke oma, dan kwam er het moment dat zijn ouders zijn broer hadden afgestaan uit angst dat die zo zou worden als Adrian en dan al die andere shit. Nee dankje, misschien was hij wel zo verdorven als zijn grootmoeder had gedacht. Zij had er dan toch wel de aanzet voor gegeven toen ze hem een duivel had genoemd! ‘Met onweer vliegen is juist het meest geweldige dat er bestaat. Tussen al dat gevaar van de natuur, gevaar waar de mens niets mee te maken heeft. Gewoon de puurheid van de kracht waarmee het daar boven ligt te rommelen is al geweldig.’ Grijnsde hij even. Vliegen in onweer was echt een van de coolste dingen die hij ooit had gedaan. Adrian vloog in elke weersomstandigheid graag, maar als het onweerde overtrof het werkelijk alles. Het eiland af gevlogen? Bijna elke dag deed hij het. Maar hij moest toch oppassen met hoe ver hij ging een van de nadelen van zijn proefperiode gedoe. ‘Elke dag vlieg ik wel een eindje van het eiland vandaan. Maar door wat ik gedaan heb zijn er limieten opgelegd aan de afstand die ik van het eiland af mag zijn.’ Sprak hij luchtig. Dat vond hij eigenlijk best wel stom, maar goed hij had er zich bij neergelegd ooit zou hij hier wel eens weg vliegen en niet meer terug komen. Het liefst van al nam hij Dante dan nog mee ook, dan konden ze gewoon ergens weet ik veel waar een eigen leven beginnen. Voor een moment warmde de jongen zijn handen op door ze tegen elkaar aan te wrijven om daarna zijn blik te richten op het raam waar ze zo juist waren door gevlogen. Misschien had hij niet zo open moeten zijn over zijn verleden? Uiteindelijk was het zijn zaak, en hoe hij dacht over het egoïsme dat in de mens school, misschien zorgde het er wel voor dat Allison zich slecht ging voelen of iets? Dat was wel het laatste wat hij wou als hij even eerlijk was. Zodra haar stem weer klonk bevestigde ze zijn gedachten. Lekker slim van hem. Adrian richtte zijn ogen op het gezicht van het meisje en slaakte een diepe zucht. Niemand begreep zijn standpunt, niemand zou het ook ooit begrijpen. Dan was hij maar een van die verdorven jongens, dan stond hij daar maar voor bekend. Met enige aarzeling legde hij zijn arm voorzichtig om haar heen en trok haar wat tegen zich aan in de hoop dat ze niet zou terug deinzen door zijn plotselinge beweging. Adrian hoopte gewoon dat ze enige troost zou kunnen putten uit deze actie van hem. ‘Het is niet omdat ik er zo over denk, omdat het bij mij is gelopen zoals het gelopen is, dat iedereen zo is. Het spijt me van je vader en van je vriend, eerlijk waar.’ Prevelde de jongen zachtjes. Hij wist dat eventuele vragen stellen nu compleet fout was, bij andere mensen zou hij het gedaan hebben, maar Allison hij wist het niet goed met haar. Bij haar wilde hij er niet voor zorgen dat ze in tranen uit barste of wat dan ook, dus was de slimste weg om gewoon zijn mond even te houden.
Onderwerp: Re: Bought my fate straight from hell vr okt 10, 2014 10:44 pm
tag: -
words: 594
notes: where did my inspiration go?
Every day, every hour. Turn the pain into power.
Daar kon ze niets te zeggen. Hij had gelijk, in ieder mens school een zekere vorm van egoïsme dat zich op een zekere moment zou laten zien. Wat niet betekende dat mensen niet onzelfzuchtig konden zijn. Zeker niet. Voor een moment staarde Allison zwijgend voor zich uit, niet precies wetend wat ze moest zeggen om de jongen te doen in zien dat je voor sommige mensen je eigen belang volledig kon vergeten. Misschien moest ze het hier maar gewoon bij laten. Moest ze er genoegen mee nemen dat deze jongen te verbitterd was om het goeie van de mens in te zien. “Zou je me een keer mee willen nemen?” De vraag was er al uit voor ze er echt over na had gedacht. Misschien wou hij haar wel helemaal niet nog een keer mee de lucht in nemen en misschien durfde hij het wel helemaal niet aan om iemand mee te nemen als het onweerde. “Wat zouden ze doen als je daadwerkelijk naar het vaste land zou vliegen?” Weer had ze niet nagedacht over haar vraag en de effecten ervan. “Sorry, ik moet wat minder vragen stellen.” zei ze, een lichte blos verscheen op haar gezicht. Al was deze nauwelijks zichtbaar door haar getinte huidskleur. Iets waar ze op dit moment erg blij mee was. Oké, ze moest nu echt uit gaan kijken met wat ze vroeg. De jongen had haar al meer verteld dan hij in eerste instantie waarschijnlijk had willen doen en hij wist nog nauwelijks iets van haar. Iets waar ze zich enigszins schuldig over voelde. Al had ze niet de behoefte om er verandering in te brengen. De jongen zuchtte, het was duidelijk dat hij haar onbegrip had opgemerkt. Ze sloeg haar ogen neer. Het was niet haar bedoeling hem het gevoel te geven dat ze dacht dat hij gevoelloos was, want dat dacht ze niet. Ja, hij was verbitterd – en daar zou waarschijnlijk een goede rede voor zijn – maar hij had nog steeds een hart. Met haar woorden wou ze hem laten zien dat er mensen waren die geen slechte intenties hadden wanneer je ze verlieten. Dat het haar zwaar viel over hen te spreken ontging Adrian niet. Zijn aanraking deed haar schrikken. Voor een moment sloot ze haar ogen, zichzelf streng toesprekend. Hij zou haar niets doen, ze kon hem vertrouwen, ze moest zich niet aanstellen. Langzaam blies ze haar ingehouden adem uit, ze voelde hoe haar lichaam ontspande. De arm om haar schouder veranderde van een bedreigend naar een geruststellend gebaar. “Lang niet iedereen is zo en al is iedereen zo. Er zijn altijd wel mensen voor wie je je egoïstische trekken aan de kant zal zetten en er zullen ook zeker mensen zijn die dat voor jouw zullen doen.” zei ze, een lichte glimlach was op haar gezicht verschenen. Voor een moment legde ze haar hand op zijn knie, maar als snel trok ze die weer terug. “Voor wie heb jij alles over?” vroeg ze aarzelend. Nog steeds was ze ergens bang dat ze hem weg zou jagen met haar vragen. Juist nu zij hem begon te vertrouwen. Al begreep ze zelf nog steeds niet helemaal waar dat vertrouwen uit voortkwam, tenslotte had de jongen haar zojuist verteld dat hij iemand vermoord had. "Ik heb zelf nog steeds alles over voor mijn vriend, al is het bijna zeker dat hij dood is. Daarom ben ik ook van het eiland ontsnapt." zei ze, om de verhoudingen toch enigszins recht te trekken.
