If you go though hell .. just keep going. [Kat]

Hoe kon je je voorbereiden voor iets waarvan je nog niet hersteld was? Hoe kon hij hier staan en niet denken aan wat precies een maand geleden was gebeurd? Hij had afgelopen vijf dagen uit de ziekenzaal doorgebracht, zijn lichaam weer tot zijn oude zelf gebracht en door de pijn heen gewerkt. Maar hoe dichter hij bij die ene nacht kwam hoe nerveuzer hij werd. Hij wist precies hoe zijn lichaam reageerde bij een normale volle maan maar het was allemaal anders. Lupos was veel stiller en hij had geen idee of dat een goed of slecht ding was. Maar hij voelde wel hoe zijn lichaam zich klaar maakte, hoe de zweetdruppels op zijn voorhoofd stonden, hoe zijn hart hoorbaar sneller klopte in zijn keel. Het had hem zoveel gekost om Nadya op afstand te houden voor dit en net iets minder om Devon erbuiten te houden. Devon was zelf amper over de gebeurtenissen van vorige volle maan heen en had expliciet gezegd dat hij niet opnieuw tegenover Lupos wilde staan. Nadya was er op zekere hoogte ook niet klaar voor, al wilde ze hier zo graag zijn. Storm? Die was van iedereen er het minst klaar voor, maar hij had geen keuze. Hij kon de misselijkheid die hij voelde niet tegenhouden, hij kon de akelige blik van de ondergaande zon niet negeren, hij moest en zou de nacht door komen. Liefst van alles deed hij dat alleen, alleen was enkel niet langer een optie voor Storm. Hij had iemand nodig om hem tegen te houden en voor deze nacht zou dat Kat zijn.

Hij zat op de rand van een ziekenhuisbed en keek toe hoe de verpleger een injectie toediende van kalmeringsmiddel. Hij lag in de laatste kamer in de verste hoek van de ziekenvleugel voor het geval dat er iets zou gebeuren. Hij voelde hoe de vloeistof door zijn arm naar binnen werd geduwd, hij voelde bijna gelijk de werking ervan. Maar zou het voldoende zijn? De verplegers hadden hem na drie weken hier al een beetje leren kennen. De jonge man keek hem een tikkeltje bezorgd aan toen Storm opkeek van zijn arm, met de vage rode glans in zijn donkerbruine ogen. ‘Je word gemonitord, dit geeft ons een beeld van wat er allemaal met je lichaam gebeurd en stelt ons in staat meer over je te weten te komen. Je kunt altijd meer nemen als je wil.’ De verpleger tikte tegen de la waarin kalmeringsspuiten klaar lagen, in geval dat. Storm knikte zachtjes en de verpleger wandelde weg. Hij had nog een uur voor de zon volledig onder zou gaan en hij echt zou moeten beginnen vechten tegen de transformatie.

Iedere minuut, iedere seconde keek hij naar de hartslagmeter, naar zijn hartslag die een volkomen eigen leven leek te leiden. Het ene moment had het kalmeringsmiddel effect en het ander moment leek zijn hartslag haast te dansen. Hij zette zijn voeten op de grond en begon te ijsberen, een typisch trekje van Storm als hij zich op iets begon voor te bereiden. Hij bleef tegen het raam staan en keek naar de ondergaande zon, naar de zachte schemering die over het eiland viel. Dit zou de pijnlijkste volle maan worden die hij zou meemaken, omdat zijn lichaam het niet zou aankunnen na wat er afgelopen volle maan was gebeurd. En Storm was er doodsbang voor. Toen hij de deur hoorde open gaan keek hij meteen over zijn schouder … naar Kat. Ergens ontspande hij bijna gelijk, hij liet zijn hoofd tegen het glas rusten en sloot voor een kort moment zijn ogen, blij dat ze was komen opdagen. Letterlijk zijn laatste hoop, dat was wat ze vertegenwoordigde. Hij hield niet van idee dat ze hier was maar haar zelfzekerheid gaf hem genoeg om erdoorheen te geraken. Toen hij zijn ogen weer opende was zijn blik gekraakt op honderd mogelijke manieren, de pijn, de angst, alles, het was er allemaal in die ene blik. Hij zei niets, hij schonk haar enkel een mistroostig zwakke grijnsje alvorens zijn blik automatisch weer naar de ondergaande zon gleed …

In het korte moment dat hij zijn ogen sloot waren daar meteen alle beelden, al de geuren en geluiden van vier weken geleden. Hoe de zwart magere grote wolf zich vastbeet in het meisje waardoor ze gilde, huilde alvorens ze werd beschermd door een gigantische ijsbeer. En het was iedere keer die beer geweest die hem zijn prooi ontnam, die hem weg leidde van zijn oorspronkelijke pad en een ravijn in lokte. De jongen … de beer … de jongen, iedere keer shifte hij heen en weer zodat Lupos altijd opnieuw interesse kreeg in de menselijke geur. Het opgesloten gevoel en weer de ijsbeer … de ijsbeer die hem onder water drukt, verdrinkt alvorens Lupos de beer naar de keel vliegt. Dat was het beeld, Devon, zijn allerbeste vriend, bebloed in het water alvorens hij neer zakte en volledig van de bewuste wereld verdween. Dat was Storms laatste beeld voor Lupos terug de overhand nam en zichzelf de dood in jaagde. Hij wist hoe hard het was voor Devon, dit moment, deze herinneringen en het was eveneens zwaar voor hem. Hij was dood geweest maar de wolf liet hem opnieuw leven. Wat als hij gewoon liever dood was gebleven?

Om Kat in de deuropening te zien verschijnen was een opluchting maar het maakte ook zoveel meer los dan dat. Hij voelde ook de twijfel, de angst voor de beelden die hij eerder had gehad … wat als Kat vannacht in die positie zou komen te staan? Ze was één van de dichtste vrienden geworden sinds hij hier was, ze was alles wat Storm grotendeels miste aan Londen. Ondanks dat ze beide de losbollige persoonlijkheden hadden, zowel bij elkaar als van elkaar, was ze toch heel veel voor Storm gaan betekenen. Hij zou haar beschermen, ongeacht de kost maar nu was het haar taak hem te beschermen … of eerder anderen te beschermen tegen hem. Eerste volle maan had Nadya hem ondragelijk veel pijn gedaan, genoeg om Lupos tegen te houden, tweede volle maan was Devon er met zijn brute kracht en intelligentie geweest en dat was verkeerd afgelopen. Nu was Kat er … de enige van de drie die een mutatie had om hem daadwerkelijk tegen te houden. Maar toch zaaide het angst, deels omdat ze alles zou zien van hem dat ze nooit eerder had gezien en deels omdat hij zijn vertrouwen in haar op de proef stelde. Wat als ze het niet kon? Misschien was hij zwak maar Lupos zou vechten en dat was een gevecht dat Storm niet kon aannemen dus Kat moest het doen in zijn plaats. Die gedachten zorgden voor een extra beetje misselijkheid want niets van dit was iets dat hij wilde. Nooit had gewild.

Ze probeerde positief te zijn, zoals altijd, maar zodra Storm haar aan keek merkte ze het ook meteen. Deze nacht zou niet veel positiefs hebben, zelf niet voor een eeuwige optimist als Kat zelf. Hij staarde haar voor een kort moment aan, bedacht zichzelf dat hij haar nog altijd kon wegsturen en zelf het bos kon invluchten om zichzelf aan kettingen te leggen en afwachten naar hoe sterk Lupos was. Ze merkte het meteen, in een oogopslag. “Kom eens hier.” Hij bewoog niet omdat zij dat al deed. Toen ze haar armen voorzichtig om hem heen sloeg deed hij dat bijna gelijk bij haar. En het nam de stress voor een deel weg, hij gaf zijn lichaam de toestemming om te ontspannen onder alle druk die eraan zat te komen. Hoewel Lupos meteen reageerde op haar dichte aanwezigheid was het niet te merken bij Storm. Hij hield haar stevig vast en voelde voor het eerst de opluchting, de opluchting omdat ze hier was. Bij haar woorden trok hij zich terug, legde zijn handen langs haar wangen, veegde een lok van haar bruine haar achter haar oor. ‘Maak geen beloftes die je misschien niet kan houden.’ Prevelde hij zachtjes. De kleine glimlach die er was, was gemeend, dankbaar. ‘Maar ik ben blij dat je er bent, ondanks dat ik het niet wil.’ Hij streek zijn vingers kort langs haar kaaklijn, drukte een kus op haar voorhoofd alvorens hij tegenaan de vensterbank zakte en naar buiten staarde. Nog exact drieënveertig minuten, hij wist het precies. ‘Kat,’ hij zweeg en keek dan langzaam weer opzij naar haar. ‘Je weet wat ik je heb gezegd op je verjaardag, als het niet gaat zoals verwacht dan ga je weg. Je kunt hem onderdrukken, je kunt hem tegen houden maar hij zal aanwezig zijn en jij,’ hij zweeg en tikte zijn vinger in een flauw gebaar tegen haar arm. ‘bent zijn enige slachtoffer voor vannacht.’ Sloot hij de zin af. Lupos zou er dus alles aan doen om haar te vermoorden en Storm kon daar niet tegen vechten, helaas …

Hij kon zich voorstellen dat Kat zich hier in alle mogelijke manieren had op voorbereidt, toch op het deel waarin ze het zou moeten opnemen tegen Lupos. Storm had het nooit zo bekeken maar eigenlijk had hij twee aparte persoonlijkheden, de ene was Storm, de ander was Lupos. Alleen had Lupos nooit leren communiceren, hij wist niet hoe het was om een baas te zijn over een lichaam zoals hij afgelopen dagen had kunnen doen. Misschien was hij daarom zo stil of misschien was de weerwolf er echt wel erger aan toe. Maar Kat was erop voorbereidt om in de rode ogen te kijken van die andere versie van Storm, ze was er klaar voor om hem terug te duwen, om hem tegen te houden. Maar was ze klaar om te zien wat het zou doen met Storm? Om de pijn te zien die de transformatie van hem vroeg? Om de angst in zijn ogen te zien bij het idee dat hij zou transformeren? Ze kon zo voorbereidt zijn om het fysieke van Lupos maar kon ze het mentale van Storm aan? Haar blik had dat deel al verteld, ze kon dit niet met vrolijkheid oplossen, toch niet grotendeels. Maar hij apprecieerde haar poging wel, heel diep vanbinnen apprecieerde hij ieder deel van haar.

Haar omhelzing deed hem wel deugd, het deed zijn lichaam weer wat ontspannen maar het zette ook Lupos in actie. Storm ademde in waardoor Lupos meteen een hele gedetailleerde beeld kreeg van haar geur, haar bloed. Dat was exact wat de weerwolf moest hebben, een motivatie om op te staan. Maar aangezien hij en Storm meer nauwer samen werkte bleef hij stiller dan normaal, omdat hij toch wist dat hij dadelijk zijn zin zou krijgen, dus gaf hij nu Storm zijn zin. Storm voelde dat maar hij reageerde er niet om, hij wist dat hij niet kon doen, hij was er te zwak voor deze maand. En hij probeerde vertrouwen te hebben, vertrouwen in Kat want dat was waar het momenteel allemaal om draaide.

Haar eigenwijze blik na zijn woorden zorgde ervoor dat zijn mondhoek een klein beetje omhoog kroop. Typisch, hij had niets anders van haar verwacht. Dat ze haar belofte had nagekomen had hij verwacht van haar. ‘Ik weet het.’ Zei hij zachtjes instemmend. Hij durfde haar niet echt aan kijken terwijl hij haar waarschuwde want dat had hij afgelopen tijd al zoveel gedaan. Uiteindelijk keek hij haar aan, om dezelfde zelfzekerheid te zien als altijd. Net als dezelfde zekerheid in haar woorden, ze was vastbesloten om Lupos de baas te blijven. Storm nam haar voor een seconde onderzoekend aan en knikte dan zachtjes. Ze ging tegen de vensterbank staan en Storm staarde opnieuw naar buiten, naar de ondergaande zon. Toen hij voelde dat Kat naar hem keek, keek hij niet meteen terug, zijn blik bleef naar de schemering staren, terwijl de misselijkheid langzaam erger werd. Bij haar woorden sprong er spontaan een korte glimlach op zijn lippen. ‘Ik zal proberen.’ Stemde hij in. Het kon misschien helpen, het idee, maar het zou lang niet genoeg zijn om tegen de het beeld van Devon vorige volle maan op te bootsen. ‘Maar ik denk niet dat wereldreizen, slagroom op cupcakes en zwemmen in de zee me genoeg focus zullen geven voor vannacht.’ Hij keek haar weer aan en schudde langzaam zijn hoofd. Hij begon het pas echt te voelen toen de zon langzaam leek te verdwenen. Zijn hartslagmeter die hij uit het ziekenhuis had gekregen piepte kort om aan te geven dat hij binnen de normen van gevaarlijk kwam te zitten. Hij voelde zijn temperatuur in korte tijd zo stijgen dat Kat het zelf zou kunnen voelen. Hij hield zijn hand op en keek naar het trillen ervan. De positieve gedachten die ze hem had gegeven verdwenen op slag. De pijn die hij had gehad werd was grotendeels verdwenen geweest maar nu zijn lichaam zich begon klaar te maken voelde hij het terug. Hij hield zijn zachtjes trillende hand op en keek dan naar Kat. ‘Ben je er klaar voor om een hele nacht met hem op gescheept te zitten?’ Hij zweeg en blikte dan naar de kalmeringsspuiten, ze zouden nooit werken. ‘Misschien leer je nog iets dat ik zelf nog niet weet.’ Zijn stem klonk rauwer, wilder en korter. Haar mutatie kon de transformatie onderdrukken, kon Lupos zijn jachtinstinct onder drukken maar wat als de wolf tevoorschijn kwam in Storm zijn menselijke lichaam, zou Kat met hem kunnen communiceren? Zou er iets gebeuren anders dan de pijn en de angst? ‘Gelijk wat er gebeurd, gelijk wat ik zeg, het is niet echt ik dan.’ Hij keek Kat aan, de kleine glimlach die hij haar schonk zou de laatste zijn voor deze nacht …

Ze moest het onderhands beu zijn om te horen … Hoe hij haar iedere keer weer vroeg of ze er klaar voor was, of ze dit wel wilde doen. Maar hij kon het niet laten om meer bezorgd te zijn om Kat dan om zichzelf want voor hem zou het lastiger worden. Zij was er gewoon om haar mutatie op hem te gebruiken, hij moest de pijn doorstaan van een lichaam dat vocht tegen haar mutatie en tegen de pijn in zijn lichaam. Het zou de minst indrukwekkende volle maan zijn, zoveel was zeker, hij zou niet transformeren en hij zou geen doden maken dus hij was safe. De keerzijde van die medaille was dat het meer van hem zou vragen dan normaal. Hij zou onophoudelijk opnieuw willen transformeren en iedere keer opnieuw zou Kat dat moeten tegen houden. Hij vroeg zich af wie het eerst moe zou worden, hij of Kat? In ieder geval niet Lupos, die zou de hele nacht door gaan en daarmee was eigenlijk alles een beetje gezegd.

Terwijl hij naar die ondergaande zon keek haalde hij alle herinneringen in zich op met Kat, op één of andere manier had ze gelijk, het gaf hem niet de focus van de nacht, het gaf hem focus op haar. En van alle dingen dacht hij liever aan Kat aan Lupos, dat zou waarschijnlijk ook nooit veranderen. Zijn ogen gleden langs de horizon naar het strand, waar ze elkaar de allereerste keer ontmoette, gevochten hadden om een mueslireep, wat ze trouwens niet eerlijk gespeeld had. Uiteindelijk waren ze in de zee beland daarna op zijn kamer en van daaruit, wel. Storm keek kort opzij naar Kat en glimlachte zwakjes om de gedachten, ze zou het misschien wel merken. In ieder geval dacht hij aan haar en niet aan deze nacht. De aanrakingen van haar hand over haar schouder hadden een dubbel effect. Het deed Storm zichtbaar ontspannen maar het maakte Lupos er ook een stukje wakkerder door, de weerwolf had in ieder geval besloten dat hij langzaam kon beginnen doordringen tot Storm om uiteindelijk zin te krijgen. Zijn hele lichaam reageerde zo direct op Lupos, zijn hartslag sprong omhoog, hij sloot kort zijn ogen toen hij de pijn voelde opborrelen in zijn onderrug. En toen hij ze terug opende hadden ze de vage rode schijn van Lupos, twee tellen … het duurde amper twee tellen of alles gleed terug weg en hij kende dat gevoel maar al te goed. Het was het enige gevoel waar hij meer van hield dan van alles op deze wereld, het was het gevoel van Kat die haar mutatie gebruikte om de zijne te blokkeren. Ze omklemde zijn hand en Storm keek haar voor een moment lang aan. ‘Eerlijk, er is geen gevoel dat ik meer kan waarderen dan dit.’ Doelde hij op wat ze deed. Hij keek naar zijn hartslagmeter, alles was compleet stil en rustig in zijn lichaam. ‘Word je niet moe, uiteindelijk?’ Kon ze dit een hele nacht volhouden? Weer was hij misschien wat bezorgd maar hij probeerde het niet te laten doorschemeren.

Ze wimpelde zijn onrust af gelijk dat het niets voorstelde. Wauw, hij kon wel wat van haar zelfzekerheid gebruiken. Toen ze hem aan zijn hand mee trok duwde hij zich haast met tegenzin af van de vensterbank, alsof hij wilde blijven buiten kijken naar de opkomende maan. Niet dat het echt zou helpen. Bij haar gegrinnik kon hij het niet laten kort zelf te glimlachen. ‘Ik loop liever te ijsberen maar dat zal ook niet helpen.’ Hij liet zichzelf op het bed zakken, ging op zijn rug liggen en zuchtte op de meest dramatische manier die hij kon vinden. ‘Weet je,’ hij zweeg en draaide zijn hoofd zodat hij Kat kon aankijken. ‘Je weet toch dat als dit lukt je iedere maand me zit opgescheept.’ Hij maakte zijn hand een beetje los uit de hare en streek zijn vingers zachtjes over haar huid, het werkte afleiddend, net als heel haar aanwezigheid hem afleidde.  ‘Als ik zou transformeren, is er dan een kans dat je hem in zekere manier kunt onderdrukken, in wolvenvorm?’ Vroeg hij lichtjes nieuwsgierig. Hij keek bedachtzaam naar het plafond en schudde dan zachtjes zijn hoofd omdat hij weeral aan het denken was aan volle maan anders dan aan alle leuke dingen, zoals Kat het hem had gezegd. ‘Had je ooit gedacht dat je dit allemaal met me zou mee maken nadat je me die mueslireep afnam op het strand die dag?’ Hij keek haar aan, met een lichte glimlach, ergens ver weg misschien wat charme. Maar ze waren nog niet compleet bij zonsondergang, hij had nog steeds tijd tot het automatische moment zou aanbreken alvorens hij verplicht zou willen transformeren dus hij moest genieten van dit moment. De complete rust van zijn lichaam, dankzij Kat, net als altijd lukte het haar om hem alles te doen vergeten …

Voor hem was er momenteel niets beter dan het gevoel van Kat haar mutatie. Natuurlijk had hij eventjes moeten nadenken voor hij luidop zei wat hij dacht over dit waarderende gevoel want Kat kennende … het duurde, wat, tien seconden? Minder misschien, voor ze met het gepaste antwoord kwam aanzetten. Storm keek haar aan en glimlachte zijn compleet charmante glimlach, ja, dat was een gevoel dat hij ook wel kon waarderen. ‘Momenteel het meest kan waarderen.’ Corrigeerde hij zichzelf uiteindelijk maar. Hij was ervan overtuigd dat ze hem nog een gevoel kon geven dat hij zou gaan waarderen, beter noch, hij had de privilege er al toe gehad. Hij keek naar haar onschuldige blik met zijn ontspannen blik. Voor enkel dat moment was hij even compleet vergeten waarom hij hier zat. Hoe deed ze het toch? De woorden die erop volgden deden hem een instemmend geluidje maken, hij wilde net zijn twee vingers opsteken maar ze zei het zelf al. ‘Je weet wat ze zeggen, derde keer,’ hij zweeg en bracht zijn hoofd een klein beetje dichter bij het hare. ‘Misschien,’ hij zweeg en liet zijn ogen kort langs haar lichaam naar beneden glijden voor hij terug afstand nam omdat hij heel diep vanbinnen iets voelde in zijn lichaam dat hem terug op aarde bracht. ‘Misschien moeten we dat gezegde veranderen, derde keer beste keer.’ Hij gaf haar een schalkse glimlach en staarde terug door het raam naar buiten.

De glimlach, het gevoel dreef automatisch een beetje weg als hij het duister instaarde. Haar woorden maakte het eigenlijk logisch, Kat had daadwerkelijk energie voor tien dus ze kon het ook vast allemaal in haar mutatie steken. Hij wist niet hoe het werkte voor haar maar wat ze zei had reden. Hij had Kat nog geen enkele keer echt moe geweten, zelfs niet na die geweldige ochtend op het strand en alles erachter. ‘Kun je eigenlijk moe worden?’ Vroeg hij bedenkelijk, het was meer een vraag die hij had gesteld omdat hij eraan dacht, niet eentje die hij wilde stellen. ‘Ik heb je nog nooit echt moe geweten.’ Ging hij bedachtzaam verder. Wel, dat hield hem ook afgeleid. Dat ze iedere volle maan met hem zou zitten opgescheept vond ze overduidelijk niet erg, zoals hij had verwacht. ‘Je bent ook niet zulk slecht gezelschap.’ Herhaalde hij op dezelfde afgezwakte manier van woorden. Ze waren geweldig gezelschap voor elkaar, vond hij in ieder geval. ‘Laten we daar morgenvroeg nog even op terug komen. Ik ben geen slecht gezelschap maar in deze omstandigheden,’ zijn stem stierf weg en zijn blik kreeg kort die depressieve uitdrukking weer. Lupos zou ze waarschijnlijk geen aangenaam gezelschap vinden.

Of ze Lupos in zijn wolvenvorm zou kunnen onderdrukken wist ze niet en het was niets iets dat Storm wilde uittesten, het was goed hoe het nu was. Hij staarde voor een seconde naar het plafond en keek dan weer naar haar toen ze begon te praten. ‘Mocht ik alles weten dat zou ik tenminste geweten hebben dat ik die nacht niet naar het bos mocht gaan en me laten bijten hebben door een weerwolf. Dan zat ik nog wel en goed in Londen zonder al die problemen.’ Het was er sneller uit dan hij wilde. Hij kneep zijn ogen kort dicht en wierp haar een snelle blik. ‘Nee, maar je hebt gelijk.’ Zei hij dan wat zachter. Alles in het leven weten was niet altijd een goed ding maar het zou hem zeker geholpen hebben. Op zich was hij het niet eens met haar woorden, vroeger zou hij dat wel zijn. Maar nu, in deze toestand moest hij gewoon vooruit denken anders zou hij en anderen het misschien niet overleven.

Hij had het gevoel niet voelen aankomen, was het omdat Kat het al onderdrukt had of omdat Lupos gewoonweg plots heel agressief vanuit de hoek kwam, hij wist het niet maar het overviel hem zonder één mogelijke waarschuwing. En hij wist niet wat erger was, de pijn die als een vloedgolf over zijn lichaam kwam of het feit dat hij daadwerkelijk zijn lichaam zonder enig teken van fases in transformatie voelde gaan. Het was alsof Lupos op Kat inspeelde, alsof hij haar mutatie meteen wou raken met alles wat hij had maar god … het was ondragelijk. Storm’s hartslagmeter begon te piepen maar hij hoorde het niet, op één of andere manier had hij zichzelf van het bed gekregen en probeerde hij de afstand tussen zichzelf en Kat zo breed mogelijk te maken. Hij zakte neer tegen de muur, zijn huid golfde, de pijn … de pijn, hij durfde niet te schreeuwen, niet voor haar en niet voor dit hele gebouw dus klemde hij zijn tanden enkel op elkaar. De bruine ontspannen kleur van zijn ogen was weg en het was de agressieve rode kleur van Lupos en hij keek naar haar alsof hij haar uitdaagde. Hij gebruikte Storm’s lichaam om haar zwak te maken, om haar te tonen wie de sterkste was. En Storm voelde zijn bewustzijn wegzakken, alsof Lupos hem wegduwde in een donker hoekje waar hij niet meer uit zou kunnen komen …
- OOC: Mijn 900ste post is speciaal voor Kat! ;-)

Misschien moest hij het zijn levensmissie maken om Kat moe te krijgen. Hij wist nu al dat het een soort van onmogelijke opdracht zou worden. Al had hij zelf genoeg energie, alleen niet genoeg om Kat de hele dag bezig te houden want weerwolven werden nu eenmaal ook moe. In zijn hoofd ging hij alle mogelijke manieren na hoe hij haar moe zou kunnen krijgen maar als hij dan weer naar haar glimlach keek dan besefte hij hoe onmogelijk dat was. Net zo onmogelijk als die glimlach van haar gezicht krijgen. Ondanks dat ze bezorgd was, ondanks dat ze om hem gaf, ze probeerde de glimlach op zijn plaats te houden, probeerde om het probleem van dit alles niet in te zien en dat eigenlijk een beetje het enige waarom het dragelijker was voor Storm. Dus het maakte haar de uitgelegen persoon voor de job. Hij was er niet nieuwsgierig naar, hoe ze morgenvroeg tegenover hem zou staan, als alles achter de rug was … zou ze moe zijn? Zou ze afgeschrikt zijn? Storm had geen idee wat voor impact zijn mutatie en de hare onderling zouden kunnen hebben maar hij was er wel bang voor om het te ondervinden. Op één of andere manier had hij hier een slecht gevoel over, zoals iedere volle maan.

Meestal gaf Lupos de aankomende transformatie aan, hij voelde het altijd komen, in golven. Eerst de misselijkheid, dan wat rust, dan een halve transformatie en weer wat rust. Uiteindelijk verloor Storm het bewustzijn en nam Lupos alles over. Nu … na een hele maand tussen vier muren te hebben gezeten en hopen aan onderzoeken was Storm praktisch volledig kunnen herstellen, maar de energie die het vroeg om Lupos te laten transformeerde zorgde ervoor dat hij de pijn opnieuw voelde. Dat hij zijn been opnieuw voelde tintelen alsof het iedere moment weer zijn gevoel zou verliezen. Hij was blij dat hij van de hele dag nog niets had gegeten want anders had hij het gegarandeerd al allemaal terug over gegeven. Hij was ervan geschrokken, Kat was ervan geschrokken en Lupos kreeg precies wat hij wilde, controle over het lichaam van zijn gastheer. En de paniek die Storm voelde toen Lupos dat overnam was duidelijk zichtbaar in zijn ogen. Kat kwam van het bed en Storm probeerde zijn pijnlijke lichaam van haar weg te krijgen. ‘Kat, niet doen.’ Prevelde hij hijgend. Ze moest niet dichter komen, het zou enkel Lupos meer aanmoediging geven.

Tegen de tijd dat Kat bij hem was had Storm ergens zijn bewustzijn achter gelaten. De dieprode ogen keken haar aan terwijl het lichaam ontspande onder haar mutatie en slap tegen de muur zakte. Maar niet de ogen, de ogen bleven haar aankijken, leken haast te grijnzen naar haar alsof er plots een ander persoon in dat van Storm zat gestopt. Het was de eerste keer dat dit gebeurde, het was de eerste keer dat Lupos een bewustzijn kreeg in het lichaam van Storm in plaats van in het wolvenlichaam en vreemd genoeg wilde het nog  steeds doen wat het toen deed, het wilde jagen. En de prooi in kwestie zat recht voor zijn neus, had haar handen rond zijn poot … nee pols liggen. Maar er was iets dat hem meer stoorde dan de prooi voor zijn neus en dat waren de vier muren rondom zich heen. Lupos richtte zijn blik op, in een menselijk lichaam was alles zoveel anders, hij bewoog de vingers van het lichaam, trok hardhandig zijn pols los uit haar greep. Hij had geen tanden of klauwen om haar te vermoorden, hij moest voor één keer slim zijn en dat was hij niet. De rode ogen gleden door de kamer, naar het raam waardoor hij zijn geliefde maan zag, hij kon niet huilen want hij had zijn wolvenlichaam niet. Hij had geen idee wat de dingen rondom zich voorstelde maar hij gebruikte Storm’s gedachten en herinneringen om het te ontrafelen. Zijn ogen bleven rusten op de kalmeringsspuiten en zijn wenkbrauwen kwamen bedachtzaam samen naar boven. Storm had herinneringen over de spuiten, ze zouden je moeten kalmeren. Zijn ogen gingen terug naar het meisje, Kat zoals ze heette en iets in de halve grijns rond zijn lippen had helemaal geen goede bedoelingen met die spuiten. In één seconde duwde hij het lichaam af van de grond en rende naar het kastje waar ze lagen. God, in dat lichaam was er niets om goed te laten functioneren, het koste Lupos dan ook tellen om die spuit vast te krijgen en zich terug te draaien naar het meisje. Inspuiten, wegwezen en transformeren in het bos, dat was het plan, desnoods moest hij haar vermoorden met deze blote handen. Het zou hem wel lukken. Dit was een behoorlijke doorbraak in het weerwolf zijnde, hij kon volledige controle nemen over het mensenlichaam, het zou enkel een kwestie van tijd zijn voor zijn gastheer dat zou kunnen met zijn wolvenlichaam maar daar hoefde hij nu niet aan te denken. Op één plek blijven gedurende een paar volle manen had een voordeel voor hem want nu deed hij wat hij nooit had kunnen doen, hij evolueerde …

Lupos was eventjes de kluts kwijt, zowel hij als Storm hadden dit niet verwacht. Ze hield de mutatie tegen maar Lupos was in die paar seconden sneller geweest en had Storm over genomen. Dus de arme stakker zat nu binnen in hem, in zijn eigen lichaam, de schreeuwen en te roepen om iemand die hem eruit zou bevrijden. Want zo was het voor hem ook als Storm de maand door ging, dan zat hij in een donker kamertje te wachten tot iemand hem kwam bevrijden of tot hij sterk genoeg was om het over te nemen. En nu zat hij in het lichaam van Storm terwijl Storm niets anders kon doen dan lijdzaam toekijken vanuit dat donkere kamertje. En hoe langer hij in dit menselijke lichaam bleef hoe meer informatie hij kreeg, hoe menselijker hij zichzelf begon te voelen. Het jachtinstinct was er, hij moest naar buiten en hij moest haar zin te vermoorden. Zijn rode ogen staarden naar haar armen, waaronder het bloed zich een weg baande naar de rest van haar lichaam, naar haar hart. Toen hij zijn ogen daarvan weg haalde keek hij de kamer rond, probeerde op zo’n kort mogelijke tijd te begrijpen wat er was gebeurd en hoe hij de situatie het best kon aanpakken. Het was niets voor Lupos om te doen, eigenlijk hoefde hij enkel de rennen en te jagen. Maar nu was de situatie helemaal anders en hij had tijd nodig om dat te verwerken.

Hij duwde de wilskracht door zijn lichaam, de wilskracht om te transformeren maar ze hield hem tegen. Zij, Kat, hield hem tegen en het joeg de haat en de jachtdrift enkel verder door zijn lichaam. Toen zijn ogen de kamer rond gingen passeerden ze de spuiten en keerden gelijk weer terug. Hij kneep zijn ogen wat samen en ging in de herinneringen van Storm op zoek naar de werking ervan, kalmering. Dus het koste hem amper een seconde om zich af te duwen en in dit lichaam naar het kastje te rennen. Het ging niet vlekkeloos, een wolf in een mensenlichaam maar hij geraakte er wel. Ze keken elkaar voor een seconde aan, het goudkleurige tegen het bloedrode alvorens ze weg was. Lupos rook haar niet meer, zijn reukzin was nog steeds het best ontwikkeld, maar zijn oren ook en hij hoorde iets onder zich door trippelen. Nog voor hij het goed besefte zag hij niets meer en werd de spuit uit zijn handen getrokken door een grote vogel. Lupos had een hekel aan vogels. De vogel bleef er niet lang want algauw was ze terug. Hij had dit eerder gezien, met de beer en de jongen, de beer die hij zou haatte. En zij kon dit ook maar hij begreep niet hoe.

Toen ze begon te praten hield hij zijn hoofd een tikkeltje schuin, begreep daadwerkelijk wat ze zei en dat was iets dat hij nooit eerder had voorgehad. ‘Ik wil niet vechten.’ Het was eruit voor hij er erg aan had. Hij kon praten? In dit lichaam? De stem was vlak, emotieloos en had toch iets van een brits accent als zijn gastheer. Hij wreef zijn hand bedenkelijk langs zijn keel, zich afvragend hoe het in godsnaam allemaal mogelijk was. ‘Ik wil enkel transformeren en je doden.’ Ging hij dan, ietwat, gebrekkig verder. Hij keek haar aan alvorens zijn blik naar de deur gleed, naar het raam. ‘Wat doe je met ons?’ Het ging automatisch, het praten. Maar je zag dat het hem veel moeite koste om te wennen aan deze nieuwe ontwikkelingen. Uiteindelijk leidde ze hem weer af, in ieder geval, het kloppen van haar hart leidde hem af. Hij greep haar vast, zijn arm langs achter over haar keel. Zijn andere hand legde hij op haar mond en neus, zodat ze geen adem meer kon krijgen. ‘Je denkt hem te kunnen beschermen, wacht tot hij wakker word en jou dood aan treft. Zijn lieve Kat.’ Prevelde hij tegen haar oor. ‘Hij is te zwak.’ Hij trok zijn arm nog steviger rond haar keel. Maar hij voelde ook de kracht die zij had, haar kracht tegen de zijne en er kwam iets van een zieke glimlach rond zijn lippen. En hij liet haar los, bewust liet hij Kat gaan. ‘Wil je hem terug? Je moet enkel stoppen met wat je doet.’ Hij wandelde langzaam richting de deur, waarachter hij nog veel meer kloppende harten hoorde. ‘Ik vraag maar één nacht.’ Het liegen ging zo gemakkelijk. Als charmant en gemakkelijk Storm kon praten was ook Lupos redelijk goed in het gebruiken van zijn gastheer. Dit lichaam had toch wel een hoop voordelen om in te vertoeven als weerwolf …

Er hield hem vanalles tegen in dit lichaam … of misschien lag het aan het feit dat ze haar mutatie te gebruikte om hem te onderdrukken. Lupos merkte dat hij niet zo snel was want anders had hij de kalmeringsspuit misschien in zijn doelstellingen kunnen gebruiken. Hij merkte ook dat hij niet sterk genoeg was, zowel mentaal als fysiek niet. Toen hij Kat vast greep kon hij met gemak haar nek breken als hij dat wilde maar hij voelde dat het hem abnormaal veel moeite kostte om haar vast te houden op de manier dat hij nu deed. En waarom had hij haar laten gaan? Waarom hield hij zijn hand gewoon niet over haar neus en mond zodat ze zou sterven? Dat was de mentale zwakte. Ondanks dat hij niets voelde van zijn gastheer had hij ervoor gekozen om haar los te laten. Misschien lag het aan dit menselijke lichaam, de bewegingen klopten niet, alles ging zo stroef en traag. Normaal zou hij zijn tanden in haar nek willen zetten want dat was wat hij als wolf wilde doen. Maar nu kon hij dat niet, nu moest hij andere manieren vinden en dat was er één van. Hoe het hem lukte om zo te praten begreep hij nog steeds niets. En al die verwarring maakte hem zwakker, het feit dat ze hem onderdrukte maakte hem zwakker. Want dit was niet Lupos, hij zat niet in zijn wolvenlichaam en hij had niet de kracht en snelheid die hij normaal had. Het was ook nooit iets geweest voor hem om te communiceren. Het enige wat hem Lupos maakte was nog steeds dat sterke jachtinstinct, die drift om te doden.

Ze stelde hem een vraag en het duurde even voor Lupos om te beseffen dat ze tegen hem bezig was. Zijn ogen schoten weg van de deur terug naar haar, één van de mondhoeken kroop een beetje naar boven. ‘De enige manier hoe ik hem terug in dit krijg,’ hij tikte hardhandig tegen zijn eigen hoofd. ‘is voor jou om je mutatie, of hoe je het ook noemt, te laten zakken. Dan pas kan hij terug, je kunt ook,’ hij zweeg en bedacht zichzelf dat hij dat eigenlijk niet hoorde te zeggen. Ze kon hem ook zoveel pijn doen dat Lupos niet anders kon dan Storm weer de vrijheid geven. Want de wolf kon niet om met fysieke pijn en als hij dat niet kon dan moest Storm het maar doen. Hij staarde voor een tel lang in haar goudkleurige ogen met zijn bloedrode wolvenogen alvorens hij zich draaide en werk maakte van die uitgang.

Hij draaide zich een stukje maar weer, ze had zoveel onderdrukt dat hij zijn zintuigen ook niet optimaal kon gebruiken. Daarnaast kon een wolvenoor een stukje draaien naar de kant dat hij wilde, dan zou hij haar in ieder geval horen aankomen hebben. Maar mensenoren deden dat duidelijk niet dus was hij te laat om te reageren op haar aanval. Hij voelde hoe ze zijn armen vast greep en achter zijn rug trok alvorens ze op hem sprong. Lupos viel, net een plank, vlak tegen de grond. Er kraakte iets in zijn schouder, een luide knap, en de pijn verspreidde zich door zijn lichaam. Hij probeerde het helingsproces in te zetten maar het veranderde niets, ze had het onderdrukt dus hij kon het niet gebruiken. Plus ze duwde de kalmeringsspuit in zijn nek en dat had allemaal meteen effect. Het lichaam verslapte en de rode kleur verdween, ze gleden toen. Storm kon heel veel verdragen van drank en medicatie, dat was omdat Lupos het heel snel kon verwerken, ook de eerste kalmeringsspuit was een te hoge dosis voor een normaal mens en dat had hem een half uur rust gegeven voor de weerwolf het had verwerkt. Maar nu onderdrukte Kat alles dus dat betekende dat hij technisch gezien een overdosis binnen kreeg.

Storm hield van het gevoel, hij had dagen, weken in die trans gezeten, tussen leven en dood. In een haast comateuze toestand waarin niemand hem kon storen. Het kalmeringsmiddel gaf hem datzelfde gevoel, hij voelde hoe zijn hartslag langzamer en langzamer begon te slaan, hoe de scherpe pijn in zijn schouder begon weg te glijden. Zijn ademhaling vertraagde een beetje, de kou die zijn lichaam voelde vervaagde een beetje. Tien minuten … een half uur … een uur … Storm wilde dit zo graag maar ergens begon zijn onderbewustzijn te protesteren. Hij probeerde zijn ogen open te duwen maar ze wilde niet meewerken. Hij probeerde na te denken maar het enige wat hij zag waren korte beelden van zichzelf maar niet zichzelf. Was het Lupos? Hij zag hoe hij Kat probeerde te vermoorden, hoe hij haar had vastgegrepen. En dat beetje adrenaline pompte weer wat meer bloed door zijn lichaam. Het koste hem veel energie, teveel want de kalmering bleef zijn werk doen en de pijn trouwens ook. Hij opende zijn ogen en probeerde haar te zoeken, waar was Kat? Waarom had hij zoveel pijn in zijn schouder? Maar hij kon niets meer doen met zijn lichaam, hij voelde zelfs amper iets, dus kon hij ook niet verder kijken. ‘Kat.’ Het was niet meer dan een gemompel, een onverstaanbaar geprevel maar je hoorde de angst, de paniek. Nee … ze had hem verzekerd dat het haar zou lukken. Hij kon haar niet kwijt zijn, ze kon niet weg zijn, niet de enige persoon op deze aardbol die hem daadwerkelijk kan tegen houden …