If nothing goes right, go left

Tien dagen.. Tien dagen waren er verstreken sinds het drama van de volle maan had plaatsgevonden. Sinds die nacht was er geen enkele geweest dat hij nog fantsoenlijk had kunnen slapen. Hij had naar de hemel zitten staren, waar een onvolledige maan stond en vervolgens naar het bed van Hal dat aan de overkant van de kamer stond. Leeg.  Als dit was hoe getraumatiseerd zijn aanvoelde, dan was dat iets waar hij zeker van was dat hij het niemand in de hele wereld gunde.

Devon had zijn handen om de rand van de lavabo geklemd en staarde dof naar de jongen die hij in de spiegel zag. De jongen had rooddoorlopen ogen, blauwe plekken verspreid over zijn hele bovenlichaam en er waren vage littekens op zijn borstkas te zien. Die op zijn rug waren gelukkig niet zichtbaar via de spiegelbeeld en misschien maar goed, want elke keer hij die zag werd hij misselijk. Het was een jongen die helemaal niet op hem leek, iemand die hij haast niet herkende. Maar toch was hij het, Devon Garnet. Verbitterd sloeg hij zijn blik teneer en een zacht brommend geluid kwam op uit zijn keel. Nadat hij zijn t-shirt en een dikke trui met kap over zijn hoofd had getrokken, verliet hij zijn kamer. Zijn bewegingen waren ingetogen en bedeesd, niets aan zijn houding verklapte dat hij het was. Van zelfzekerheid was geen greintje meer te bespeuren, niet in de verste verte. Het was een van de eerste keren dat hij zijn kamer verliet, of toch de eerste keer met de bedoeling om terug een stap te zetten in de ziekenboeg. Storm lag daar nog steeds, met monitoren aan zijn lijf en diep in slaap door de medicatie die hij constant toegediend kreeg. Maar ondanks dat zijn beste vriend niet bij bewustzijn was, vond Devon het nodig om bij hem langs te gaan. Wat niet betekende dat het gemakkelijk voor hem was. Met elke stap die hij dichter bij de ziekenboeg kwam, leek zijn lichaam haast opnieuw pijn te doen, leken de herinneringen alsmaar levendiger te worden en zag hij in elke schaduw Lupos staan. Opnieuw een zachte brom en hij haalde zijn handen beverig door zijn gezicht. Waarom wilde hij dit ook alweer? Hij was allesbehalve klaar om Hal opnieuw te zien, misschien wel bang om wát hij net zou zien en wié zijn beste vriend was geworden na hetgeen hij allemaal had moeten doorstaan.

Hij rook. Hij luisterde. Devon had geen versterkte zintuigen nodig gehad om te voelen dat de sfeer die in de gangen van de ziekenboeg hing gespannen was. Er was iets aan de hand, en iets serieus. Hij fronste zijn wenkbrauwen gepijnigd en sloot voor een moment zijn ogen om zich beter te kunnen concentreren. Sinds het voorval in het bos had hij zich een beetje van zijn mutatie afgesloten, waardoor hij echt moest focussen om ze weer in werking te doen stellen. “Het kan je niets schelen hoe het met mij ging. Zoals het je niets kon schelen dat je Storm’s hart stilzetten en de mijne brak.” Een ijzige boodschap, overgebracht op een kille manier en door een stem die Devon maar al te goed kende. Nadya. Voor een moment dacht Devon dat zijn hart uit zijn keel zou schieten en hij bracht zijn hand omhoog om druk uit te oefenen op het paarsige litteken dat daar horizontaal op zijn huid lag. Voor hij het goed en wel doorhad was hij aan het rennen, in de richting van het geluid. Adrenaline gierde door zijn lijf en zijn mutatie die hij meer als een week lang onderdrukt had, nam nu dubbel de bovenhand. Als een flits schoot hij doorheen de gang, met al zijn zintuigen gericht op de plek waar Nadya was. Hij rook vuur, hij hoorde een doffe klap en daarna iemand kreunen van pijn. Dit was niét oke.

De enorme schoolpoort ging knarsend open, Devon had zijn schouder er tegen aan gezet in plaats van de klink van de deur te gebruiken. Het was alsof hij niet redelijk kon denken, alsof alles moest wijken voor hetgeen hij wilde: Op de plaats zijn waar Nadya was, duidelijk in de problemen. De twee houten deuren vlogen bijna uit hun scharnieren en kwamen met een kletsend geluid tegen de buitenmuren van het schoolgebouw terecht. En toen zag hij het. Vlammen dansten in het rond, niet alleen rond het naakte lichaam van Nadya, maar ook rondom de persoon die op de grond lag. ’Nadya!’ probeerde hij uit te schreeuwen, maar zijn stem was nog steeds niet meer dan een hese rasp. Ze was overduidelijk niet zichzelf, haar linker iris had een rode kleur, maar veel donkerder dan hij al ooit eerder gezien had. Devon keek met een gejaagde ademhaling naar de persoon die op de grond lag te rollen als poging om de vlammen te doen doven. En toen hield hij zijn adem in. Het was Clyde. Een naam van vijf simpele letters, maar met een onvoorstelbare betekenis voor hem. Hij was de persoon die zijn leven gered had, en het leven van zoveel meer. Hij begreep het onmiddellijk, de tirranie van Nadya en het tafereel dat zich voor zijn ogen afspeelde. Hij begreep het, maar tegelijk was het ook zo verkeerd. Even stond hij aan de grond genageld, totdat de knetterende vonken van Clyde’s elektriciteit hem weer in de realiteit sleurden. Hij was hier niet klaar voor, hij wilde dit niet, zijn lichaam wilde dit niet. Maar hij had geen keuze.. Devon bracht zijn armen radenloos naar de achterkant van zijn hoofd en liet zijn ademhaling huiverend ontsnappen, hoe moest hij in godsnaam een stop leggen op een gevecht tussen twee mutanten van Class? Het was pas op het moment dat Nadya een vuurbal tussen haar handen deed ontstaan, dat Devon in actie schoot.

Op een heldhaftige, maar tegelijk ook onbezonnen manier dook hij voor Nadya in op het moment dat ze de vuurbal op hem af liet zinderen. Het vuur flakkerde net langs zijn bovenlichaam af en hij ontsnapte ternauwerdood aan de vlammen. Vlammen die op hun beurt voor de tweede keer op het lichaam van Clyde terecht kwamen. Hij kneep zijn ogen half dicht om ze te beschermen tegen de hitte en het licht die het vuur rond haar lichaam teweeg brachten. Achter hem schreeuwde Clyde, een schreeuw die door merg en been gingen.’Dit gaat te ver Nadya! Kom bij verstand!’ bracht hij schor uit en probeerde haar recht in haar ogen aan te kijken, probeerde verder te kijken dan de genadeloze blik die ze in haar ogen droeg. Ze was niet zichzelf, ze zat in een soort van trance en Devon kon bijna haar verhaal zich zien afspelen in het donkerrode van haar iris. ’Nadya!’ riep hij uit, dit keer wat luider aangezien hij niet tot haar doordrong. Een diepe brom borrelde op uit zijn keel en Devon greep naar haar pols en deed een poging om haar achteruit te duwen, op die manier moest ze haar blik van Clyde losrukken en haar evenwicht herzoeken. Zijn huid begon te sissen, verschroeide op de plaats waar hij haar had vastgegrepen en reflexmatig trok hij zijn hand terug. Zijn ogen werden waterig van de pijn, en hij keek naar zijn handpalm, die zwart geworden was. ’Verdomme!’ brulde hij uit en balde zijn verbrande hand tot een vuist.

Devon kon bijna de pijn van Clyde voelen, en besefte terwijl dat hij meer tijd zou nodig hebben om Nadya weer te bedaren en bij rede tot verstand zou krijgen, tijd die voor Clyde van levensbelang was. Een beetje in een tweestrijd -omdat hij enerzijds Nadya wilde helpen en anderzijds Clyde- draaide hij zich om en rende op de reusachtige man af die enkele meters verder op de grond lag. Terwijl hij liep, trok hij zijn trui over zijn hoofd uit en hield hem met beide handen vast, verbeet daarbij de pijn in zijn verschroeide hand. Prioriteiten moesten gesteld worden. Hij knielde bij Clyde neer, probeerde zelf zijn vlammen te ontwijken en spreidde zijn trui over zijn bovenlichaam heen om het vuur te ontnemen van zuurstof. Zijn hoofd en romp waren de belangrijkste ledenmaten, en die kregen dat ook de prioriteit. ’ROL!’ riep Devon de leerkracht toe toen zijn bovenlichaam zo goed als gedoofd was en bleef de trui terwijl op verschillende delen van zijn lichaam drukken als poging om hem te redden van de vuurzee die Nadya op hem had afgestuurd. Hij kon de verschrikkelijke brandwonden bijna niet aanzien, de geur ontnam hem zijn adem en de kledij die in de wonden vastkleefde maakte hem misselijk. Hij vroeg zich af of er ooit een einde zou komen aan alle miserie van de afgelopen weken.

If nothing goes right, go left / Nadya&Clyde